Читать книгу Anna Atoom en die seerower se dolk (skooluitgawe) - Elizabeth Wasserman - Страница 9

Die admiraal se ruimtestasie wentel 25 000 kilometer bo die aarde. Hy dryf gewigloos in sy ruimtestasie rond en haal gemaklik asem in die kunsmatige18 atmosfeer. In die afwesigheid van swaartekrag kan sy ontwrigte19 molekules net-net bymekaar bly om hom min of meer in ’n menslike vorm te hou.

Vandag inspekteer hy weer die versameling diere. Die diere is die rede hoekom sy stasie bekend staan as die RuimteArk. Die diere word aangehou in groot, deurskynende plastieksfere wat ronddobber in die gewiglose atmosfeer. Elke sfeer is gevul met ’n jellieagtige vloeistof, en in elkeen slaap ’n paar diere rustig. Twee sebras, twee wolkopskape, twee molslange, twee bakoorjakkalse, twee wasbere …

Admiraal Atoom werk nou al jare lank aan hierdie projek. Die doel daarvan is om ’n mannetjie en wyfie van elke dier op aarde veilig te bewaar, ingeval een of ander ramp hul spesie op aarde uitwis.

“Hallo daar, Abraham!” roep ’n stem, en ’n hologram verskyn eensklaps naby die admiraal.

Sy virtuele gas is Uranus Draak, een van die wêreld se bekendste wetenskaplikes. Die admiraal kry nie dikwels besoekers nie, en al is dit net ’n holografiese beeld van sy ou vriend, is hy altyd bly om hom te verwelkom.

Uranus is oor die twee meter lank, met bloedrooi hare en ’n bloedrooi baard wat in twee lang dun vlegseltjies van sy ken af druip. Die holografiese projeksie laat sy bleek vel met ’n blou skynsel glim. Vandag dra hy ’n babablou kamerjas saam met pienk hasiepantoffels, maar selfs in dié ongewone drag lyk die vername wetenskaplike heel elegant20.

“Uranus! Ek wou jou juis vandag kontak,” vervolg die admiraal. “Ons projek is omtrent klaar. Daar is nog net ’n paar diere wat kort in ons versameling, dan is die Ark volledig!”

Die beroemde mariene bioloog frons. “Nee, Abraham, jy’s verkeerd. Ons het ’n volledige versameling van die diere wat op die oomblik op aarde leef. Wat van dié wat reeds uitgesterf het?”

“Jy weet tog ons het baie van hulle kon terugruk uit die verlede,” sê die admiraal. “Jy het mos al die sabeltandtiere en mammoete gesien wat ek gekloon het van die monsters wat jy in Siberië versamel het.”

“Maar dit kon ons net doen met die diere wat in die Ystydperk geleef het, want hul genetiese materiaal het goed bewaar gebly in die ys. Ons het nog nooit sukses behaal met diere wat in die trope geleef het nie. In die warm omgewing is hul weefsel vinnig afgebreek, en ons kry dit nie reg om ’n dier van droë bene te kloon nie. Jy weet dit net so goed soos ek: ons het hierdie diere vir altyd verloor!” Uranus Draak is nou driftig.

“Kalmeer, ou vriend,” troos die admiraal. “Wat ons hier in die RuimteArk het, is reeds ’n ongelooflike prestasie. As jy eendag hierdie werk aan die wêreld bekend stel, sal jy sekerlik weer die Nobelprys wen. Dan raak jy nog meer beroemd as wat jy reeds is!”

“Ha! Beroemdheid traak my niks. Dis die diere wat belangrik is, Abraham. Die mens se oorbevolking verdryf die diere uit hul regmatige plek. Verbeel jou hoe ons wêreld weer kan lyk as ons van al die mense op aarde ontslae kan raak,” gaan hy voort. “As die oerwoude weer kans kan kry om te groei, as die oseane bevry kan wees van al die vissersbote wat die see plunder21 met hulle sleepnette!”

Uranus kry ’n vreemde, veraf glinstering in sy groen oë.

“Ons kan dit doen! Ons kan die aarde nog red!” Hy skud sy vuis in die lug, vol vasberade opwinding.

Admiraal Atoom is al gewoond aan hierdie uitbarstings van sy vriend.

“’n Dodo, Abraham!” gil Uranus skielik en stamp sy wolpantoffels geluidloos teen die wand van die RuimteArk. “Dís wat ons nog kortkom voordat ons kan sê dat ons projek ’n sukses was.”

Maar dodo’s is al eeue gelede uitgewis, dit weet hulle al twee. Hul vere en vleis het vergaan in die tropiese woude van Mauritius. Die paar stukkies skelet wat die paleontoloë22 nog kon vind, is nie naastenby genoeg om te gebruik vir kloning nie.

Die dodo het van die aarde af verdwyn sonder ’n spoor.