Читать книгу Elza Rademeyer Omnibus 7 - Elza Rademeyer - Страница 10

Gustav stap af see toe, maar die rustige branders bring geen kalmte in sy gemoed nie. Hy voel soos ’n vasgekeerde dier in ’n hok. Hoekom het Selma hom nóú eers kom sê sy verwag ’n kind? Wat het hom besiel om met haar gemeenskap te hê terwyl hulle reeds maande lank vervreem was? Hy het haar tog geken, diep in sy wese geweet dat die poging om hul huwelik te red nie sou slaag nie.

Al verskoning wat hy het, is dat dit ter wille van Norman is dat hy saamgespeel het. Hulle het al langer as drie maande nie meer saamgewoon nie; hy het hier in Mosselbaai kom werk en sy het in Johannesburg agtergebly. Dit was juis om hul egskeiding te bespreek dat hy Johannesburg toe is …

Hy grinnik humorloos toe hy dink aan die kersligete wat sy berei het. Al die mooi beloftes wat sy gemaak het. Dat sy al haar sosiale bedrywighede sou opsê; dat sy vir Norman ’n beter ma sou wees; dat sy saam met hom Mosselbaai toe sou kom …

Drie dae en nagte het dit goed gegaan. Hy’t begin glo hulle kan nog van hul huwelik ’n sukses maak. Hy het besluit om ’n bietjie by tant Mietie te gaan kuier terwyl Selma haar sake afhandel om saam met hom Mosselbaai toe te kom. Maar tant Mietie was nie tuis nie en toe hy terugkom by Selma se woonstel …

Gustav verwonder hom daaroor dat die seer nie meer so intens is nie, wanneer hy terugdink aan sy vrou en sy sogenaamde vriend se ontrou daar in die woonstel. Die skok wat hom die nag laat invlug het …

Haar berou die volgende oggend toe hy terug is om sy tasse te gaan haal, het hom nie geflous nie. Hy sal nooit in sy lewe glo dat dit net dié een keer se swakheid was wat haar voor Dewald laat swig het nie. Dit het buitendien in die hofsaak oor Norman se dood aan die lig gekom dat sy en Dewald al geruime tyd ’n verhouding gehad het. Hoe kan sy verwag dat hy weer met haar moet trou?

Esbeth is al in die bed toe haar voordeurklokkie lui. Sy glip vinnig haar kamerjapon aan en drag ligvoets om die deur te gaan oopmaak. Sy wonder wie dit kan wees. Gustav? De Wet? Of dalk iemand wat wil hê sy moet vir haar ’n rok maak?

Sy snak liggies na haar asem toe sy deur die veiligheidsgaatjie loer en sien dis Gustav. Sy vou eers die japon stywer om haar lyf voordat sy die deur oopmaak.

“Mag ek binnekom?”

Sy hoor die gejaagdheid waarmee hy dit vra en verwonder haar daaroor. “Natuurlik. Kom in.” Toe sy die deur agter hom toemaak, sien sy dadelik die ontsteltenis op sy gesig. “Wat is fout?” en toe dit vir haar lyk of hy moeilik kry om te praat: “Kom ons stap kombuis toe, dan gaan maak ek vir ons koffie.”

Hy volg haar stilswyend en reageer nie op haar uitnodiging om te sit nie, maar bly in die deur staan. Sy skakel die ketel aan, loop dan terug tot voor hom. “Wat is fout, Gustav? Het jy slegte nuus gekry?”

“Sy is hier,” sê hy soos iemand wat bedwelm is.

Esbeth weet nie van wie hy praat nie. “Wie is hier?”

“Selma, my gewese vrou.”

Dis of die vloer skielik begin draai onder haar. “O, ek sien. En, e … Wanneer het sy gekom?” vra sy moeitevol.

Hy gryp haar onverwags vas, druk haar kop teen sy bors. “Vanmiddag. Ek het net vandag gedink ek sien die silwer randjie van die donker wolk. Nou dit!” Sy verstaan nie wat hy sê nie, maar onderbreek hom nie. “Ek moet jou vertel, maar jy gaan my verag.”

Sy beur effens weg, haar liggaam bewerig van angs oor sy woorde. “Wat moet jy my vertel?” Toe sy in sy oë kyk, druk die angs haar hart ook toe sodat sy skaars kan asemhaal.

“Selma … verwag ’n baba.”

’n Yskoue rilling vaar deur haar lyf. Sy weet nie wat sy te wagte was nie, maar … Haar oë gaan asof vanself toe en sy sluk swaar, druk haar kop weer teen hom vas.

“Jou kind?” vra sy uiteindelik sag, met sy hartklop in haar oor.

“Ja.”

Sy opmerking van vroeër die middag kom by haar op: “It takes two to tango.” Sy beur haar kop weer weg om met ’n fronsie na hom te kyk. “Ek het gedag julle is geskei?”

“Ons is.”

“Dan verstaan ek nie. Miskien moet jy voor begin.”

“Dis baie moeilik om te verduidelik.”

Sy maak haar los van hom en stap met gemengde gevoelens van teleurstelling, hartseer en selfs ook woede kas toe om die koppies uit te haal. “Praat maar, ek luister.”

Die skielike kilheid van haar houding maak dit vir hom moeilik om te bieg. Maar hy voel sy behoort te weet. “Ons was darem nog getroud toe dit gebeur het,” sê hy met ’n stem wat onnatuurlik skor klink. “Maar dit regverdig nie my daad nie, want ons was al vervreem.”

“Was dit voor of ná jul seuntjie se dood?” vra Esbeth toe hy stilbly.

“Voor Norman se dood.”

“Dus moet sy al ’n hele paar maande swanger wees,” sê Esbeth verlig. Sy sou dit gehaat het as dit meer onlangs gebeur het.

“Sy beweer sy is amper vyf maande swanger.” Hy reik na ’n stoel, vee met sy hande oor sy gesig. Sal Esbeth verstaan?

“Ons huwelik was van die begin af gedoem. Sy is onverklaarbaar wispelturig en emosioneel. Dit was vir my baie moeilik om haar te verstaan. En ek kon haar nooit tevrede stel nie, want wat sy gister nog presies só wou hê, wou sy die volgende dag net mooi anders hê. Toe ek Mosselbaai toe gekom het, het ons saam besluit om te skei. Ek is so vyf maande gelede uit Johannesburg toe, juis vir die afhandeling van die egskeiding, toe sy met die idee kom dat ons ’n laaste poging moet aanwend om die huwelik te red.”

Hy haal swaar asem, kom Esbeth agter. Alles om haar voel onwerklik – doods.

“Ek het haar lankal nie meer liefgehad nie, maar was bereid om te probeer ter wille van Norman. Ek was lief vir my kind. Maar dit het net vir drie dae goed gegaan. Toe betrap ek haar en my beste vriend saam in die slaapkamer terwyl hulle …” Hy swyg, vervat dan moeisaam sy vertelling. “Dit was vir my ’n dubbele skok. My vrou met my beste vriend … Ek het onmiddellik my tasse gepak en teruggekom Mosselbaai toe. ’n Week daarna is die egskeiding afgehandel. En nog ’n week later het Dewald my kind só ernstig aangerand dat hy aan sy wonde beswyk het.”

“Het jy nooit vermoed dat sy en jou vriend … dat daar ’n verhouding tussen hulle was nie?” vra Esbeth verslae.

“Soms het ek gewonder of sy nie ontrou was nie, maar van Dewald het ek dit nooit verwag nie. Hy was dan my vriend! En dít wat hy aan my kind gedoen het …”

Esbeth se hande bewe só van ontsteltenis toe sy trane in sy oë sien, dat sy van die koffie in die piering stort toe sy dit voor hom neersit.

“Hoe weet jy dis jou kind wat sy verwag en nie Dewald s’n nie?” vra sy skielik hoopvol.

“Dewald kon nie ’n kind verwek nie,” sug Gustav. “Ek het gedink … dit sal beter wees as ek jou maar dié dinge vertel, al kan ek nie verwag dat jy dit moet verstaan nie.”

Iewers vandaan kry sy die krag om te sê: “Toe maar, ek verstaan. Veral ná vanmiddag. Soms gebeur dit dat jou vleeslike begeertes jou gesonde verstand oorheers.”

Haar woorde skok hom nugter. “Is dit ál wat vanmiddag vir jou beteken het?”

Sy voel hoe sy bloos en keer vinnig haar rug op hom om oënskynlik by die wasbak besig te raak. “Kom ons vergeet van vanmiddag.” Haar hele liggaam raak aan die bewe toe hy opstaan van die stoel en langs haar kom staan.

Hy draai haar stadig om sodat sy nie anders kan as om hom in die oë te kyk nie. “Al kan ek geen beloftes aan jou maak nie, wil ek hê jy moet weet dat vanmiddag die één dag in my lewe is wat ek nooit sal vergeet nie.”

Sy sluk swaar en sien hom ook sluk voordat hy sê: “Ek is jammer ek het jou kom pla. Het jy al geslaap?”

“Nee, ek het sommer lê en lees. Wat gaan jy doen … omtrent Selma?”

Hy sluit sy oë vir ’n paar oomblikke. Toe hy dit oopmaak, kyk hy haar deurdringend aan. “Ons moet keer dat sy uitvind van jou bestaan. Sy sal die wêreld vir jou onmoontlik maak as sy moet weet dat ons twee … dat ek jou uitgeneem het.”

“Ek verstaan,” sê Esbeth met ’n gevoel van doodsheid. Hy sien dus, ten spyte van alles, tog kans om weer met sy gewese vrou te trou. Die toekoms lê skielik vaal en mistroostig eensaam voor haar uitgestrek. Maar sy sal die mas opkom sonder hom, dink sy met ’n gevoel van verontregting. Dit sou net makliker gewees het as sy nie die herinneringe aan vanmiddag gehad het om saam met haar te dra nie. Die teerheid van sy soene, die ondeunde blik in sy oë, sy skroeiende hande teen haar warm vel …

Toe ’n ingehoue snik haar bors laat ruk, loop sy vinnig om tafel toe. Vloek of sy hom sal laat agterkom sy huil! Laat hy sy gewese vrou terugvat. Laat hy haar in sy verstand in vat! Sý, Esbeth, is nie oor hom verleë nie.

“Wat het die man, dié Dewald, aan jou kind gedoen?” vra sy ná ’n lang stilte.

“Volgens Selma se getuienis in die hof was daar ’n rusie tussen haar en Dewald. Hy het Norman uit sy bedjie gaan pluk en sy gramskap op die kind uitgehaal. Hy’t hom met die vuiste bygedam en sy koppie teen die muur gekap …”

“Waar is hy nou? In die tronk?” vra sy toe hy swyg.

“Hy is Weskoppies toe verwys vir sielkundige waarneming voordat hy verhoor kan word.”

Dis lank stil. Sy weet nie wat om te doen nie. Haar blik val op die twee koppies koffie voor haar op die tafel. “Kom drink jou koffie, dit word koud.”

“Gaan jy my kwalik neem as ek dit nié drink nie?”

“Nee, natuurlik nie. As jy nie lus is daarvoor nie …”

“Sal jy verstaan as ek vir eers wegbly van jou af?” vra hy pleitend.

Sy staal haarself. “Natuurlik verstaan ek.”

Toe die voordeur agter hom toegaan, staan sy lank verslae daarna en kyk. Toe haas sy haar kamer toe om die snikke in haar kussing te gaan smoor.

Sy staan die volgende oggend sonder fut op. De Wet is besonder opgewek toe sy hom oplaai. Hy kom nie agter sy is nie haarself nie. Op pad werk toe is hy vol grappies. En toe sy elfuur met ’n koppie tee omstap na sy winkel, is hy steeds in ’n vrolike stemming.

“Wat sal jy maak as ek skielik ’n skatryk man word?” vra hy laggend vir haar terwyl hy met sy teekoppie agter die kasregister inskuif om ’n ogie op haar winkeldeur te hou.

“Hoekom? Het jy vir ’n wedstryd ingeskryf?”

“Beantwoord eers my vraag.”

“Wel, wat verwag jy moet ek doen? Ek sal jou natuurlik gelukwens.”

“Met ’n soen.”

“Ja, goed, met ’n soen,” sê sy toe sy na sy ondeunde gesig kyk.

“Met ’n ordentlike soen.”

“Goed dan.”

“Dan beter jy begin oefen.”

“Wat bedoel jy? Het jy ’n prys gewen?”

“Moenie nuuskierig wees nie. Wag, en jy sal sien.”

“Dis nou mooi. Maak my nuuskierig, en dan vertel jy vir my ek mag nie weet nie. Komaan, vertel my wat jou te beurt geval het!”

Maar De Wet lag net geheimsinnig en al haar pogings om hom uit te lok, help niks nie.

Dit hou die hele week so aan. Sy weet dat hy vir seker die een of ander geluk moes oorgekom het, want hy is omtrent uit sy vel van vreugde en vol lawwigheid. Maar elke keer as sy nuuskierig raak, lag hy net geheimsinnig.

Vir haar voel dit egter of die lewe gaan stilstaan het. Sy hoor of sien niks van Gustav nie. En wanneer die naweek ook aanbreek en verbygaan sonder dat sy iets van hom hoor, aanvaar sy dat hy en Selma versoen geraak het.

Nog ’n week gaan verby. Die Vrydagoggend sit sy weer alleen in haar woonstel en naaldwerk doen. Sy probeer Richard in haar geheue oproep. Maar Richard se beeld word telkens verdring deur dié van Gustav. Dit ontstel haar so dat sy nie op haar werk kan konsentreer nie. Toe sy die derde keer ’n naat moet lostorring, gee sy bes. Sy kan net sowel vir De Wet nooi om te kom kuier. Hy het juis vandag weer gevra wanneer hulle dan weer ’n slag gaan kaartspeel. En met die lewensvreugde wat hy deesdae uitstraal, sal sy geselskap haar ook hopelik opbeur.

Sy kan hoor De Wet is verras dat sy hom bel. Hy belowe om sommer dadelik te kom. Sy het egter kwalik hul gesprek beëindig, of haar telefoon lui. Haar bene word lam toe sy Gustav se stem herken.

“Ek bel net om te hoor hoe dit met jou gaan?”

“O, heeltemal goed, dankie.” Sy het moeite om haar stem normaal te laat klink. “Hoe gaan dit met jou?”

“Ek was nogal besig hierdie afgelope twee weke. Maar ons kan later daaroor gesels. Wat doen jy vanaand?”

“Ek? Ag, niks nie … De Wet is nou op pad hier na my toe om te kom kaartspeel.”

“O … ek verstaan. Nee, toe maar, dan sien ek jou op ’n ander dag weer. Hoe gaan dit met Eben?”

Dit voel asof ’n swaar klip in haar liggaam afsak. “Dit gaan goed. Hy slaap al.”

“Ek is besig om ’n huis op Danabaai te koop.”

“O?”

“Ek het gedink, as jy nou niks te doen gehad het, om jou te kom haal en jou opinie te vra oor die huis.”

“O.” Sy kan aan niks op aarde dink om by te voeg nie.

“Miskien kan ons dit ’n ander dag maak, of hoe?”

“Ja, miskien.”

“Ek sal jou weer bel. Jy moet lekker slaap.”

“Dankie. Jy ook.”

Toe die telefoon ’n klikgeluid in haar oor maak, strompel sy ongelukkig en ontevrede kombuis toe. Hoekom moes hy nou juis bel nadat sy De Wet genooi het? En hoekom sal hy háár opinie oor die huis wil hê?

Die gelui van die deurklokkie onderbreek haar wrang gedagtes. En toe sy De Wet se vrolike gesig sien, besluit sy om nie langer oor Gustav se wispelturige gedrag te tob nie. Laat hy na die duiwel vlieg met sy Selma en al!

Sy geniet De Wet se teenwoordigheid, maar haar gedagtes bly maar dwaal. Sy konsentreer sleg en dit gaan nie so ongemerk by De Wet verby as wat sy gehoop het nie.

“Esbeth, wat is verkeerd?” vra hy dan ook toe sy later vir hulle gaan tee maak.

“Verkeerd?” probeer sy haar onskuldig hou. “Daar is niks op aarde met mý verkeerd nie.” Sy voel erg ongemaklik onder sy deurborende blik, maar doen haar bes om gewoon te lyk.

“Wanneer laas het jy vir Gustav Opperman gesien?”

Die vraag, so uit die bloute, jaag haar haastig wasbak toe. “Wat laat jou dit vra?” Sy wonder of hy die vlamme op haar wange gesien het.

“Omdat ek so ’n spesmaas het dat dit Gustav Opperman is wat vir jou belangeloosheid en swak konsentrasie verantwoordelik is. Jy is verlief op hom, nè?”

“Ag, kaf, De Wet, man!” probeer sy haar vies verweer.

“Sal jy my in die oë kyk en nog sê en praat kaf?”

Sy durf nou glad nie omkyk nie, weet Esbeth. “Jy droom, man. Gustav gaan trou. Weer met sy gewese vrou.”

Hy is tjoepstil. Sy kan tog nie die hele aand voor die wasbak bly staan nie, en toe sy omdraai, is sy blik peinsend op haar. Hy kyk ook nie weg toe sy tafel toe loop nie. “En as jy my nou só sit en kyk?”

“Ek wonder hoe jy sal inpas in die kombuis van ’n huis daar teen die kop.”

“Wat bedoel jy?”

Hy gee ’n laggie. “Jy sal nog sien.”

“Wat sal ek sien?”

“Moenie so nuuskierig wees nie. Ek sê mos jy sal nog sien.”

“Weet jy, De Wet, ek verstaan jou ook nie meer die laaste tyd nie. Ek wens jy wil my vertel wat met jou aangaan. Het jy ’n klomp geld gewen, of wat?”

Hy roer sy tee met ’n selfingenome glimlaggie. “Ag, kom ons gesels oor ander dinge. Wat het jou laat besluit om nie vanaand naaldwerk te doen nie?”

Toe De Wet later vertrek, roer daar ’n vae onrus in haar. Sy hoop tog nie hy is dalk met onwettige dinge besig nie. Hy praat al meer van al die dinge wat hy gaan doen as hy eers ryk is. Glo hy dat hy ’n groot bedrag in ’n wedstryd gaan wen, of is hy met ander dinge besig? Hy moet tog nie dwaashede aanvang nie. ’n Man soos hy hoort nie in die tronk nie.

Soos die week vorder, betrap Esbeth haarself telkens dat sy skrik as die telefoon lui, dat haar oë die strate bly fynkam, en dat sy selfs hoop Gustav wag vir haar by die woonstel as sy tuiskom. Maar weer gaan die week verby sonder dat sy enigiets van Gustav hoor. Sy wik en weeg lank of sy plaas toe moet ry vir die naweek of nie. Besluit dan daarteen. Dalk bel hy, of kom hy haar besoek, en dan mis sy hom.

Vrydagmiddag toe hulle huis toe ry, nooi De Wet haar om die aand saam met hom te gaan uiteet by ’n nuwe restaurant.

“Waar kry jy skielik geld vir uiteet?” vra sy agterdogtig. “Jy is nie besig met onwettige dinge nie, is jy, De Wet?”

Hy lag. “Wie weet! Gaan jy saam met my eet, of gaan jy nie?”

“Ek gaan nie saam as jy jou geld oneerlik verdien nie.”

“Dit lyk my jy dink ek maak geen wins uit my winkel nie …” lag hy haar beswaar weg. “Hoe laat kan ek jou en Eben kom oplaai?”

Sy gee ’n suggie. Sê nou Gustav bel haar nie? Dan sit sy maar weer die hele aand alleen in haar woonstel. “Goed, maak dit so halfagt se kant.” Dit sal haar genoeg tyd gee om uit te draai ás Gustav dalk bel, dink sy. Maar toe De Wet haar kom oplaai, het Gustav nog niks van hom laat hoor nie. Dit laat haar besluit om die aand te geniet. Wat baat dit haar tog om langer oor hom te droom? Sy sal hul oomblikke saam seker nooit kan vergeet nie, maar sy sal moet aanvaar dit was maar net ’n tussenspel. Gustav kan nie regtig vir haar omgee as hy só met haar gevoelens speel nie.

Gustav kyk op sy horlosie. “Ek het ’n afspraak,” dis hy ’n leuen op aan die vrou wat pas sy kamer binnegekom het. “Jy sal vinnig moet sê wat jy te sê het. Ek wil nie laat kom vir my afspraak nie.”

Selma steur haar weinig aan sy oënskynlike haas. “Ek verstaan jy is besig om huis te koop. Wanneer gaan jy die huis vir my wys?”

“Waar het jy gehoor dat ek besig is om ’n huis te koop?” wil hy weet.

“Jou sekretaresse het so iets laat glip toe ek jou by die werk gebel het. Is dit waar dat dit ’n huis in Danabaai is?”

“Selma, my sake het niks met jou te doen nie,” sê hy gevaarlik sag. “Absoluut niks nie! En ek is siek en sat vir jou. Kry dit in jou verstand dat ek niks, maar niks, op aarde ooit weer met jou te doen wil hê nie. En nog ’n ding, as jy nie ophou om my by die werk te bel nie, sal ek verplig wees om ’n hofbevel teen jou te verkry.”

Haar gesig word bleek van kil woede. “Ek sê vir jou een ding, Gustav Opperman, as jy nie met my trou nie, sal ek sorg dat jy háár ook nie kry nie!” Sy sis die woorde behoorlik uit.

“Vergeet maar van háár. Ek het jou gesê ek stel nie belang om weer te trou nie.”

“Met wie is jou afspraak vanaand?”

“Met ’n vriend wat saam met my werk. Nie dat ek enige verduideliking aan jou verskuldig is nie. As ek ’n meisie wil vra om saam met my uit te gaan, sal ek beslis nie jóú toestemming vra nie. Vir jou voel ek niks anders as veragting nie!”

Hy is nie voorbereid op haar reaksie nie. Toe hy weer by sy positiewe kom, is sy besig om hom te gooi met alles wat sy in die hande kan kry. Hy koes net betyds weg vir ’n asbak wat met ’n slag die muur tref. Hy wil eers lag, maar haar verwilderde oë laat hom skrik. En toe sy histeries op hom begin gil, gryp hy haar vas en druk haar mond toe. Sy gaan so te kere dat hy haar hardhandig op die bed moet vaspen.

“Wat makeer jou?” vra hy geskok. “Is jy van jou verstand af?” Dit duur egter lank voordat sy genoeg tot bedaring kom dat hy dit kan waag om sy hand van haar mond af te haal.

Sy skree nie weer op hom nie, maar haar oë is steeds verwilderd toe sy sê: “As jy dit ooit weer waag om vir my te sê jy verag my, sal ek nie verantwoordelik gehou kan word vir my dade nie. Dit was nie mý skuld dat Dewald Norman aangerand het nie. Hoe moes ek weet hy het sulke moorddadige neigings in hom gehad?”

“Goed, ek is jammer ek het dit gesê,” paai hy haar, bang vir die waansinnige uitdrukking in haar oë. “Maar jy moet ophou om my so te treiter met jou telefoonoproepe en besoeke. Dit kan nie langer so aangaan nie.”

Haar gesig ondergaan plotseling ’n metamorfose. “Dis waar wat jy sê,” sê sy lieftallig en toegeeflik. “Ons kan nie langer so aangaan nie. Hoekom trou ons nie môre nie?”

“Ons hét die saak mos nou al ’n hele paar keer bespreek, Selma. Hoe kan ek met jou trou as ek jou nie liefhet nie? Ons kon mekaar dan nooit gelukkig maak in die vyf jaar wat ons getroud was nie. Hoe sal ons dit nou regkry?”

“Dis sy! Dis háár skuld dat jy nie met my wil trou nie!”

Hy gee ’n moedelose sug. “Daar bestaan nie ’n sý nie. Ek het jou al honderd keer gesê ek het nié ’n vaste meisie nie.”

“Ek glo jou nie.” Sy klou hom skielik vas. “Ek het jou lief, Gustav! Verstaan dit tog!”

“Dis jou verbeelding wat vir jou sê jy het my lief. As jy my werklik liefgehad het, sou jy nie ’n buite-egtelike verhouding met Dewald aangeknoop het nie.”

“Hy het my betower. Hy’t allerhande mooi beloftes gemaak. En jy was altyd so besig. Jy’t nooit vir my tyd gehad nie!”

“Jý het nooit tyd gehad nie, Selma. Hoeveel aande het ek by die huis gebly om Norman op te pas terwyl jy in die vroeë oggendure eers huis toe gekom het?”

“Dit was oor ek sosiale verpligtinge moes nakom vir my werk … Jy wou my nooit vir ’n vakansie oorsee neem nie. Al my vriendinne was al oorsee, maar ek …”

Hy los haar. “Verwyte gaan jou nêrens bring nie. Ek het geen begeerte om geld op oorsese reise te verspil nie.”

Toe hy omdraai, gryp sy hom vas en ruk hom met soveel geweld nader dat hy half bo-op haar val waar sy op die bed lê. “Kom ons speel net vir dié een aand alles is weer reg tussen ons. Net vir ’n paar oomblikke. Toe, wat sê jy?”

Hy kyk na haar waar sy onder hom lê. Die waansin op haar gesig is weg. Haar oë is geheimsinnig en haar mond aanloklik getuit. Sy is nog steeds ’n begeerlike vrou. Sy besit steeds ’n sensualiteit wat baie mans sal mal maak. Hy dink aan die aand in Johannesburg toe hy geswig het voor haar aanlokking; gedink het dit sal help om sy huwelik te red. Maar dit was ’n daad sonder liefde of teerheid. ’n Daad wat hom ewig sal berou. Hy weet sy sal hom weer met ’n triomfantelike blik aankyk as hy voldoen aan haar versoek, en hy ruk hom met ’n gevoel van walging los uit haar omhelsing, raap sy baadjie van die stoel af op en loop by die deur uit.

Hy ry soos ’n besetene van die hotel af weg. Toe sy ergste woede bedaar, kom hy agter hy is by die Punt. Sy oog val op die naambord van die restaurant. ’n Koppie koffie, dis wat hy nou nodig het, besluit hy. Toe parkeer hy sy motor en loop die restaurant binne.