Читать книгу Elza Rademeyer Omnibus 7 - Elza Rademeyer - Страница 5

Esbeth kan nie besluit of sy haar oupa moet vertel van die man wat so baie na Richard lyk nie. Dalk is dit nie hy nie. Sy kon nie sy gesig mooi sien nie. Sy weet ook nie wat oupa Janus se reaksie gaan wees nie. Miskien ontstel dit hom. Sy sal maar eers wag. Eers sekerheid kry.

Maar die onsekerheid hou haar uit die slaap. En toe sy tog uiteindelik aan die slaap raak, droom sy van Richard en van die dam waar hy gewerk het.

Die volgende oggend, toe oupa Janus sê hy sal nie saam met haar na Groot-Brakrivier se kerk toe ry nie omdat sy keel nog te veel kriewel van die verkoue wat hy gehad het, is sy bly. Nou kan sy met die terugkom by die dam ’n draai gaan maak. Dalk kry sy Richard daar. Dalk ly hy aan geheueverlies … soek hy leidrade om sy geheue te herwin.

“Sal ek dan maar vir Eben hier by Oupa los?”

“Ja, los hom hier. Ek sal op die sonstoep gaan sit, dan kan ek ’n ogie oor hom hou as hy buite wil speel.”

Toe Gustav die Sondagoggend opstaan, weet hy nie wat om met homself aan te vang nie. Dit gaan makliker deur die week. Dan hou die werk hom besig; kry hy nie tyd om te tob oor die dinge waarvan hy liefs moet vergeet nie. Verteer die haat hom nie so nie.

Sy oog val op ’n brief van tant Eunice Bruwer in Durban. Dit het hier aangekom terwyl hy in Johannesburg was vir die hofsaak. Tant Eunice maak in die brief melding van haar seun Frans wat, jy kan maar sê, van die aardbol af verdwyn het. Die laaste wat sy van hom gehoor het, was vyf jaar gelede toe hy help bou het aan die Wolwedansdam naby Groot-Brakrivier. Wat sy daarná kon uitvind, was dat hy wel sy laaste maand se salaris ontvang het. Maar waar hy hom nou bevind, weet niemand nie.

Hy, Gustav, het daardie tyd op Secunda gewerk. Maar hy weet van die dam. Dis die dam wat Mossgas van water voorsien. Miskien moet hy ry en gaan kyk hoe die dam lyk. Hy weet tant Eunice skimp eintlik dat hy moet probeer uitvind of iemand hier rond nie dalk vir Frans ken nie. Of hy nie dalk hier êrens woon nie.

Gustav trek sy skouers op. Hy onthou dat almal op skool altyd gesê het hy en Frans lyk eerder na broers as na vriende, maar hy het sy vriend Frans laas nog met hul matriekafskeid gesien. Hul hele hoërskoolloopbaan lank was hulle groot rugbykamerade, maar nadat hy universiteit toe is, het sy en Frans se paaie nie weer gekruis nie. Van sy jeugvriend se manewales het hy maar via tant Mietie se korrespondensie met tant Eunice gehoor; hoedat Frans sy ma al meer grys hare gee en al meer die pad byster raak. Daar was selfs sprake dat hy by die polisie in die pekel was.

Omdat Frans so ’n wilde lewe voer en hom klaarblyklik nie aan konvensies steur nie, sal dit seker nie maklik maak om hom op te spoor nie, dink Gustav toe hy by die hotel uitstap om in sy motor te klim.

Die gebeier van ’n kerkklok laat hom skuldig vassteek. Maar dan klim hy vinnig in sy motor. Die kerk sal hom net weer herinner aan die dae toe dit met hom beter gegaan het. Toe hy nog iets en iemand gehad het om voor te leef …

In Groot-Brakrivier hou hy by die polisiekantoor stil om uit te vind hoe hy moet ry om by Wolwedansdam uit te kom. Daar aangekom, vind hy die hekke na die dam gesluit en geen siel in sig nie. Hy is nie lus om terug te ry hotel toe nie. Toe hy weer by die groter stofpad kom, draai hy links. Later weer links, totdat hy by ’n bosboustasie met die naam Jonkersberg uitkom. Hy het nie magtiging om die bosbougebied binne te gaan nie, dus draai hy daar om.

Ná ’n ruk kom hy agter hy weet nie meer waar hy hom bevind nie. Hy is verplig om by ’n plaashuis langs die pad stil te hou om die pad te vra.

’n Fors boer kom hom op die werf tegemoet toe hy stilhou. En gee hom so ’n stewige handdruk dat Gustav hom verbeel hy hoor beentjies in sy hand kraak. Oom Frik van Zyl beduie die pad, maar toe hy daarmee klaar is, wil hy nuuskierig weet wie Gustav dan nou eintlik is en waar hy werk.

“Ek werk by Mossgas, oom. Ek is net ’n paar maande hier in Mosselbaai en ken nog nie die wêreld so goed nie. Maar soos oom nou beduie het, sal ek regkom.”

“By Mossgas, seg jy? Enne watse werk doen jy nou eintlik daar?”

“Ek is ’n instandhoudingsbestuurder, oom.” Gustav aarsel so ’n oomblik, vra dan tog: “Oom het nie dalk vir Frans Bruwer geken wat destyds hier gewerk het met die bou van die Wolwedansdam nie?”

“Frans Bruwer? Nee, ek het hom nie geken nie. Eigentlik het ek nie een van die werkers hier geken nie. Net die Ingelsman wat met my buurman se dogter getroud was so op ’n manier. Sies tog, en toe Esbeth haar oë uitvee, toe sit sy ook maar weer sonder man. En toe nog die kind ook agterna. Gelukkig is sy darem goed met die naaldwerk. ’n Talent wat sy van haar moeder geërf het, sien. Neef moet maar daar by ou Janus Terblanche gaan vra. Ek dink amper Esbeth is ook vir die naweek by die huis. Maar as hy uitvind jy werk by Mossgas, jaag hy jou straks van sy werf af.”

“Hoekom sal hy my van die werf af jaag?” vra Gustav wat maar geduldig geluister het na die familie-uitleg wat oom Frik so ongevraag gegee het.

“Nee, ou Janus is ’n anderster soort mens. Glo mos glad nie aan vooruitgang nie. Hy was omtrént omgesukkel toe hulle die dam hier kom bou het. Al die weiveld wat nou onder die water lê en vergaan. Hy voer aan die regering praat van die land selfonderhoudend maak, maar nou lok hy allerhande uitlanders en volksvreemdes met die Mossgas-besigheid om hier te kom werk, en ons belastingbetalers is die mense wat die spit moet afbyt om die indringers se hoge salarisse te betaal.”

Gustav skud sy kop. “En wat dan van die voordele wat die projek vir ons land inhou en die werkgeleenthede wat dit vir die mense van die omgewing geskep het?”

“Dis mos nou juis waarteen ou Janus dit so het: die werkgeleenthede. Buiten die klomp vreemdes wat die regering ingevoer het, het al wat leef en beef hier kom afklim om werk te soek. En dié wat nie kon kry nie, of wie se dienstyd om was, met hulle sit ons nou hier. G’n een van hulle wil terug Transvaal toe nie, want daar’s ook nie werk nie.”

Gustav voel ’n ergerlikheid in hom opkom, maar die oom raak skielik haastig.

“Ek dink die vrou soek al na my daar in die huis. Neef wou nie ingekom het nie?”

“Nee, dankie,” sê Gustav. “Ek wil ook maar verder.” Toe hy wegry, weet hy hy versuim eintlik sy plig. Hy moes oom Frik meer inligting oor Mossgas se bedrywighede gegee het en die voordele uitgestip het, want dis ’n feit dat baie mense maar baie negatief ingestel is teenoor die projek. Maar hy is nie vandag lus vir dispute oor werkaangeleenthede nie.

Esbeth ry half verslae van die Wolwedansdam af terug huis toe. Van die dominee se preek onthou sy weinig. Haar gedagtes was te besig met ander dinge. Eintlik het sy haar daarop ingestel dat sy Richard by die dam sou raak loop. Wat sy vir hom sou sê as dit wel gebeur het, weet sy nie.

Sy sug. Toe sy Richard ontmoet het, was sy baie onervare. Sy’t net geweet hy is heeltemal anders as die jongmanne van die kontrei. Hy het daardie onbepaalbare iets gehad wat die boerseuns nie het nie. Selfvertroue, sjarme en ’n sportmotor wat by sy persoonlikheid pas. Baie van haar vriendinne het haar beny. Hy het haar oorlaai met juwele en blomme en haar soos ’n begeerlike vrou laat voel. Sy het gevoel sy sweef iewers tussen die hemel en aarde. Sy het nie geweet van al sy skuld en dat die spoggerige motor ’n week ná hul troue teruggevat sou word omdat hy nooit die paaiemente betaal het nie!

Toe sy by die T-aansluiting stilhou, jaag ’n motor in ’n stofwolk voor haar verby. Sy draai onmiddellik haar motor se ruit op, maar proe nogtans die stof op haar lippe.

“Ongeskikte vent!” uiter sy haar misnoeë hardop. Wie dit ook al is, hy kan beslis nie van dié kontrei wees nie. Die plaasmense ry almal ordentlik.

Toe sy by die huis kom, sit hul buurman by haar oupa op die stoep. Hulle is besig om oor die Mossgas-projek te gesels toe sy by hulle aansluit nadat sy haar kerkklere gaan uittrek het.

“Moet my niks vertel van Mossgas nie,” hoor sy haar oupa sê. “Dis ’n onding wat die regering hier kom skep het. Kyk net die dubbelpad wat hulle hier tussen Mosselbaai en George gemaak het, asof daar nie klaar genoeg mense op die enkelpad verongeluk het nie! En die lughawe wat hulle hier gekom bou het. Dis nie net oor P.W. Botha hier van George af in die parlement moes kom nie! Nee, my ou vriend, dis om ’n handige afklimplek te maak vir alles en almal wat boos is. Het die petrolprys altemits al met een enkele sent afgekom? Dit gaan net op en op!”

Hul buurman se blik val op Esbeth waar sy stil in die deur vasgesteek het. “Môre, Esbeth. En hoe gaat dit met jou rokmakery daar in die Baai?” begroet hy haar.

“Môre, oom Frik. Nee, ek kan darem nie kla nie. Ek het Vrydag en Saterdagoggend baie goed gedoen.”

“Ek vertel nou net hier vir jou oupa van die man wat vaneffe daar by my was om die pad Baai toe te vra. Hy het my tog alte veel aan Richard herinner. Net sulke swart hare.”

“Wie was hy?” vra Esbeth vinnig, oortuig dat dit dieselfde persoon is wat sy voor die kafee gesien het.

“Opperman. Ek kan nie nou sy naam onthou nie. So ’n fênsierige naam. Werk glo by Mossgas.”

“Met watse motor het hy gery, oom?”

“Met ’n Mercedes. So ’n roomkleur.”

“Wat wou hy gehad het?” vra sy amper angstig toe sy onthou van die motor by die T-aansluiting.

“Was glo verdwaal. O ja, en hy wou weet of ek nie sy vriend geken het wat met die dam se bouery hier gewerk het nie. Ek het hom geseg om vir jou oupa te kom vra. Maar hy was toe glo nie hier aan nie.”

Esbeth voel hoe daar ’n skokgolf deur haar lyf gaan. Frans Bruwer … Die naam klink bekend. Sy sal haar kop op ’n blok sit Richard het daardie naam genoem.

“Waar is die man … dié Opperman nou?” vra sy so oorstelp dat oupa Janus skerp na haar kyk.

“Watse belangstelling het jy in dié Opperman?” wil hy vies weet.

“Ek verbeel my Richard het van ’n Frans Bruwer gepraat destyds. As ek reg onthou, het hy vir my gesê hulle lyk baie na mekaar. As Opperman dié Frans ken, sal hy dalk vir Richard ook … ken. Of geken het.”

“Kind,” sê oom Frik, “jy moet liewerster aanvaar Richard is dood. Los die dinge van die verlede uit.”

“Ja, sê tog vir haar,” por oupa Janus sy buurman aan. “Laat die dooies met rus.”

“Julle wil darem verskriklik graag hê Richard móét dood wees, nè!” vererg Esbeth haar. “Ek wonder wat Oupa gaan maak as dit nié so is nie. As hy dalk net geheueverlies opgedoen het en op ’n dag hier uitslaan!”

“Behoede my dit!” mompel oupa Janus binnensmonds, maar nie so sag dat Esbeth hom nie hoor nie. Voordat sy daarop kan reageer, kom roep Siena hulle etenstafel toe, dus sluk sy die katterige opmerking wat sy wou maak maar terug.

Oom Frik groet en Esbeth-hulle gaan deur eetkamer toe.

Oupa Janus is uitgeslape. Hy praat oor alles behalwe dinge wat Richard se naam dalk te berde kan bring aan die etenstafel. En ná die ete skuif hy sy stoel terug en strek hom behaaglik uit. “Nou vir ’n lekker middagslapie … Wat hoor ek dan nou?”

Esbeth hoor ’n dreuning. Daar plooi ’n glimlaggie om haar mond toe sy deur die venster kyk. “Dis tant Stien.”

“Og, nee!” kreun oupa Janus. “Sê vir die klaende skinderbek ek slaap.”

“Nee, wag,” keer Esbeth vinnig toe hy kamer toe wil skarrel, “dis sonde om te jok. En ek is doodseker dis nie vir mý wat sy kom kuier nie.”

“Bedoelende?” vra haar oupa kwaai. Maar Esbeth lag net en begin ywerig die tafel afdek.

Toe sy vieruur terugry dorp toe, kuier tant Stien steeds by haar oupa. Eintlik kry sy haar oupa jammer, want die vrou kan omtrent niks anders doen as om te kla en te skinder nie. Maar as oupa Janus ook maar nuuskierig is en nie op sy reguit manier vir haar wil sê haar gekuier is onwelkom nie, is dit sy saak.

Maandagoggend, toe sy weer vir De Wet ’n koppie tee neem, vertel sy vir hom van die man wat sy by die kafee gesien het, en ook van die man van wie oom Frik gepraat het. “Ek is seker dis dieselfde mens,” sê sy vir hom. “Ek wens ek kan hom weer raak loop, want as hy Frans Bruwer ken … Ek is oortuig daarvan dat Richard eendag vir my gesê het hy het ’n vriend met die naam van Frans Bruwer … Ek dink amper hy het gesê hy bly in Natal … Dalk het hy gedink om by hom te gaan hoor van werk …” Esbeth kyk De Wet vas aan. “Ek sal baie graag met dié Opperman wil gesels.”

“Dit was nie dalk Frans Bruwer wat saam met jou man in die vliegtuig was nie?”

“Nee, die vliegtuig het aan Jack Benade behoort. Hy was van die Transvaal. Jack het nog by ons oorgeslaap die nag voor hulle weg is Natal toe.”

“Haai, daar’s mense by jou winkel,” sê De Wet. En toe sy vinnig by die deur uitskarrel: “Ek hoop hulle koop hom leeg!”

Die twee vroue koop toe nie haar winkel leeg nie, maar Esbeth voel baie tevrede toe hulle die winkel verlaat. Sy weet hulle gaan weer kom. Mense moet net eers weet van haar boetiek.

Die aand toe sy en De Wet huis toe ry, nooi hy haar om by sy huis te kom kaartspeel.

“Kom jy liewer na my toe. Ek wil nie graag vir Eben laat in die aand uitvat nie. Dis winter en as hy siek word, sit ek met ’n probleem. Ek wil tant Ralie nie met ’n siek kind opsaal nie, en ek ken niemand hier wat my winkel sal kan behartig nie.”

Hy maak dan ook so, en dit word ’n genoeglike aand. Esbeth hou van De Wet. Hy is aangename geselskap; ’n mens sonder pretensie. Daarby is hy nog deksels aantreklik ook. Maar sy sal haar nooit weer aan ’n man bind nie. Haar teleurstelling in Richard … Sy stop haar gedagtes vinnig. Dis nie mooi om nou net sleg te dink van hom nie. Hy het baie goeie eienskappe ook gehad. Dalk was dit juis sý wat die minder goeie eienskappe in hom ontlok het. Dis dalk haar eie skuld dat hul kortstondige huwelik so stormagtig verloop het.

Die volgende paar aande kom De Wet gereeld na haar woonstel toe. Soms speel hulle kaart, en ander kere luister hulle musiek. Sy geniet dit saam met hom, maar dit kan nie so aanhou nie. Sy het, toe sy nog op die plaas was, baie klere gemaak en opgegaar. Maar dit verminder nou vinnig. Sy sal saans moet begin naaldwerk doen.

“Ek gaan ons kuiertjie saans mis,” sê De Wet toe sy een aand aan hom verduidelik waarom hy nie meer elke aand na haar toe sal kan kom nie. “Ek het al begin gewoond raak daaraan.”

“Toe maar, ek ook,” troos Esbeth hom. “Maar werk kom voor plesier, soos oupa Janus so lief is om te sê. En as ek nie gaan begin klere maak nie, kan my winkel nie bestaan nie.”

De Wet is traag om te loop. Hy draai en draai. Uiteindelik skraap hy sy moed bymekaar en loop op haar af voordat hy hom weer ’n keer kan bedink.

Esbeth skrik toe hy so onverwags voor haar kom staan en haar deurdringend aankyk. “Wat is verkeerd?” vra sy ietwat verdwaas.

“Ek wonder of jy weet wat jy aan my doen.”

“Hoe bedoel jy?” vra sy onthuts. “Wat het ek verkeerd gedoen?”

“Niks nie. Jy doen niks verkeerds nie. Dis wat dit vervlaks soveel erger maak!”

“De Wet, wat gaan aan? Waarvan praat jy?”

“Kom, dan wys ek jou.”

Toe Esbeth haar weer kom kry, het hy haar in ’n vurige omhelsing. Eers staan sy asof versteen, maar toe sy lippe warm oor haar mond sluit, ruk sy haar met een vinnige beweging los van hom. “Is jy gek? Wat dink jy doen jy!”

“Ek het maar net gedoen wat ek lankal lus was om te doen. En ek moet sê, dit was baie lekker. Net teleurstellend kortstondig. Geniet jou nagrus. En onthou, dis môre Saterdag. Jy hoef my nie te kom oplaai nie.”

Hy is seker al by sy huis, toe staan Esbeth nog net daar op dieselfde plek waar sy gestaan het toe hy haar so doodluiters ingelig het hoekom hy haar gesoen het. Toe haar kop ophou duisel, raak sy versigtig aan haar mond. Dit was die laaste ding wat sy verwag het … dat De Wet haar sou soen.

’n Ruk later klim sy steeds half verdwaas in die bed. Min mense het haar nog in die lewe gesoen. Voor sy Richard ontmoet het, het sy so af en toe saam met van die jong boere in die kontrei uitgegaan, maar sy het nooit ’n begeerte gehad om sommer behoorlik deur enigeen van hulle gesoen te word nie. Hulle was ook te lugtig vir oupa Janus om kanse te waag. Richard was die eerste man wat haar regtig gesoen het, soos ’n man ’n vrou soen van wie hy meer as platoniese vriendskap verwag. En nou, vanaand, De Wet! Soos hy tereg gesê het, dit was kortstondig … Maar dit was nie só kortstondig dat sy nie kon agterkom hy soen ook soos ’n man nie!

Gelukkig slaap sy vas en droomloos.

Maar die volgende oggend is dit die eerste ding waaraan sy dink toe sy wakker skrik: die soen van die vorige aand. Tot haar ontnugtering voel sy hoe haar wange warm raak. Hoe gaan sy hom weer in die oë kyk? Dankie tog dis Saterdag, en sy hoef hom nie te gaan oplaai nie.

Teen teetyd is sy heeltemal onseker van wat haar te doen staan. Vat sy vir De Wet tee, kan hy dalk dink sy loop agter hom aan. Vat sy nie vir hom tee nie, dink hy dalk sy is kwaad vir hom. Sy voel verlig toe daar klandisie vir haar opdaag. Nou het sy immers ’n verskoning om nie vir hom tee te vat nie.

Sy is nie daarop voorbereid dat hy na háár toe gaan kom nie.

“Haai, hoekom het ek nie vandag tee gekry nie?” vra hy beskuldigend toe hy by haar winkel inloop.

“Omdat ek kopers in my winkel gehad het en nie hier kon wegkom nie.”

“O, ek het net gedag jy’s dalk vies vir my oor die ou halwe soentjie wat ek gesteel het. Volgende keer sal ek jou eers voorberei daarop, miskien kry ek dan ’n hele.”

Esbeth kan nie anders as om te lag nie. Sy voel ook sommer verlig. De Wet wys mos nou vir haar dit was sommer net ’n ligte flirtasie. Dis sý wat so simpel was om te veel waarde aan sy optrede te wou heg. Dankie tog, dit was maar net ’n speletjie. De Wet is ’n lekker maat en sy hou van hom, maar … hy is darem goed drie jaar jonger as sy. Al lyk hy dit nie. En al soen hy soos … wel, soos iemand wat wéét hoe om te soen.

De Wet sien hoe sy skielik bloos. Hy het die hele nag amper nie ’n oog toegemaak oor sy onbesonne daad nie, maar die feit dat sy bloos, wys vir hom sy staan nie heeltemal onverskillig teenoor hom nie. Dalk staan hy tog ’n kans om … Om te wat? vra hy homself af.

“Gaan ek glad nie vandag tee kry nie?” vra hy vinnig om sy eie gedagtes kort te knip.

“Goed, man, ek skakel die ketel aan.”

Minute later sit hulle weer saam en tee drink soos dit al ’n gewoonte geraak het, maar die atmosfeer is nie soos voorheen nie. Daar het ’n soort versigtigheid tussen hulle ingesluip. Die een is oorbewus van die ander en hulle lag en skerts nie so ongedwonge soos vroeër nie.

Later verwonder Esbeth haar hieroor. Hoekom is jy skielik sku vir De Wet? Dis tog nie dat hy gevoelens in haar wek nie. Of is dit? Hoekom bloos sy elke keer as sy aan sy soen dink? Sou De Wet weet sy is goed drie jaar ouer as sy?

Toe sy haar boetiek se deure sluit, weet sy nog nie hoekom sy nou skugter teenoor hom voel nie.

Op pad terug huis toe, nadat sy Eben by tant Ralie gaan oplaai het, sien sy weer die man wat so baie na Richard lyk. Hy is besig om die straat oor te steek, en op ’n ingewing hou sy net daar in die middel van die straat stil. En toe sy agterkom hy is van plan om in sy motor te gaan klim aan die oorkant van die straat, druk sy hard en aanhoudend op haar toeter.

Gustav kyk op. Hy sien die vrou wat die lawaai in die straat opskop, sit en wink. Vir wie? wonder hy. Dit lyk kompleet of sy vir hóm wink om nader te kom. Toe herken hy haar. Dis mos dieselfde meisie wat voor my motor ingehardloop het, dink hy. Hy is onmiddellik kwaad. Kan sy nie sien sy ontwrig die verkeer agter haar nie?

Esbeth sien hoe hy aarsel en toe tog nader kom. Maar toe hy by haar motorvenster kom staan en sy in sy onverbiddelike gesig met die kwaai bruin oë vaskyk, skrik sy oor haar ondeurdagte daad. En toe hy boonop met ’n nog kwaaier stem vra: “Wat besiel jou om so te kere te gaan in die straat?” raak haar stem skoon weg.

Gustav sien die skrik op haar gesig. Sy antwoord hom nie, sit net en sluk. Hy kyk half radeloos na die ongeduldige bestuurders agter haar. Toe hy weer na haar kyk, is daar trane in haar oë. Dit laat hom twyfel of sy sal kan wegtrek. En toe hy boonop ’n kind op die agterste sitplek sien sit, maak hy die motordeur oop.

“Skuif op dat ek jou motor uit die pad kry,” beveel hy streng.

Sy gehoorsaam onwillekeurig, en kom eers weer effens tot verhaal nadat hy haar motor behendig in ’n parkeerplek tot stilstand gebring het. Toe hy met ’n vraende uitdrukking na haar kyk, word sy so ontsenu deur sy blik dat sy glad nie weet hoe om te verduidelik nie.

“Ek is jammer,” stotter sy hees. “Ek het my misgis, gedink jy is …” Nee, dink sy onsamehangend, sy moes geweet het hy kan nie Richard wees nie. “Ek het gewonder of u …”

Maar hy gee haar nie kans om te vra of hy dalk vir Frans Bruwer ken nie. “As jy my vra, hét jy geen verduideliking nie,” knip hy haar sin kort. “Ek het gedink jou tipe kry ’n mens net in die groot stede. Nou blyk dit …” Hy swyg toe die kind vanaf die agterste sitplek skielik ’n inkleurprent voor sy gesig indruk.

“Kyk my kameelperd. Ek het hom self ingekleur,” sê hy trots en totaal onbewus van die onderstrominge tussen die twee volwassenes.

Gustav voel hoe sy hart skielik ’n ruk gee. Sy gramskap is plotseling weg. “Ek sien,” sê hy. “Dis baie mooi, hoor. Wie het jou geleer om so mooi in te kleur?”

“Tannie Ralie,” sê die kind opgetoë. “En ek het ’n renoster ook ingekleur. Tannie Ralie sê …”

“Eben, wag nou,” maak Esbeth hom stil toe sy haar asem terugkry. “Die oom kan nie nou na jou prente kyk nie.”

Haar toetrede tot die gesprek maak dat Gustav vinnig na haar kyk. Hy voel hoe iets binne-in hom plons toe hulle vlugtig oogkontak maak. “Is jy … is alles reg?” vra hy ineens ook hakkelrig.

“Ja, alles is reg. Ek is regtig jammer dat ek u gesteur het. Dit was nie my bedoeling nie. U sien, ek …”

“Toe maar, ek verstaan,” knip hy haar verduideliking weer kort. “Jy het jou misgis.” En voordat sy die kans kry om daarop uit te brei, klim hy uit en klap die motordeur toe.

Esbeth staar hom oorbluf agterna toe hy met lang treë oor die straat stap. Eers toe hy wegry, kom sy tot haarself en sug moedeloos. Dat sy haar só deur hom kon laat ontsenu. ’n Mens sal sweer sy het nog nooit in haar lewe ’n aantreklike man gesien nie!

Eers toe sy haar woonstel binnegaan, tref dit haar dat hy erg onvleiende dinge kwytgeraak het. Hoewel hy dit nie in soveel woorde gesê nie, sal sy haar kop op ’n blok sit dat hy bedoel het sy is een van daardie vroue wat mans in die strate nader … vir … Dis so vreeslik, sy wil dit nie eens in haar gedagtes uitspreek nie!

Wat ’n aanmatigende vent! Om hom te verbeel hy is só watwonders! Die eerste keer het hy haar byna onderstebo gery, die tweede keer het hy haar motor toegegooi onder ’n stofwolk daar by die Wolwedansdam se afdraai … Dit kon net hý gewees het wat so ongepoets op die plaaspad gejaag het! En nou insinueer hy so waarlik dat sy ’n slet is wat mans in die strate nader! Behoede hom as sy hom wéér moet raak loop. Sy sal hom met graagte vertel wat sy van hóm dink!