Читать книгу Ena Murray Keur 1 - Ena Murray - Страница 7

Sandra en Gustaf verwissel ’n vinnige blik voordat hulle agter Dickens aanstorm. Toe hulle buite kom, sien hulle Powell ’n entjie verder in die voetpad lê. Gustaf is eerste daar en hurk langs hom.

“Meneer Powell, hoe voel jy?”

Die man kyk half verdwaas na Gustaf op asof hy self nog nie kan glo dat so iets met hom gebeur het nie. Sy stem klink egter sterk.

“Ek voel heeltemal goed. Dis net dat . . . my bene skielik onder my ingegee het. Ek het sommer net . . . net swak gevoel. Ek kan dit nie begryp nie.”

Sandra hurk aan die ander kant.

“Het jy nie pyn iewers nie?” wil sy weet en bid in haar hart hy moet bevestigend antwoord. Maar weer skud hy sy kop.

“Nee. Ek makeer niks nie. Ek voel soos altyd. Miskien is dit maar die son wat my so laat voel.”

“Twak, John,” laat Dickens bekommerd hoor. “Jy is gewoond aan son en dis nog skaars halftwaalf.” Ook hy skud sy kop verward. “Ek verstaan dit nie. John was nog nooit in sy lewe siek, ek bedoel, werklik siek nie. Hy was nog altyd blakend gesond.”

Gustaf en Sandra ontwyk mekaar se oë. “Dink jy jy sal kan opstaan?” vra Gustaf.

“Natuurlik. Dit was maar seker net ’n effense duiseling.” Powell lag effens onnatuurlik. “ ’n Mens vergeet jy raak ouer, nie jonger nie.”

Maar toe hy wil opstaan, moet Gustaf en sy vriend hom ondersteun. Dis duidelik dat hy nog baie bewerig op sy bene is. Ingehaak aan albei kante haal hulle darem die gebou en hulle neem hom dadelik na sy kamer.

“Ek dink ons moet maar ’n dokter laat kom.”

Powell kyk bekommerd na die speurder.

“Maar ek voel nie siek nie!” protesteer hy. “Dink jy dis werklik nodig? Ek sal ’n rukkie rus. Ek is seker ek sal oor ’n uur weer perdfris wees. Dis seker maar sommer . . . niks nie.”

Gustaf se stem klink ongeërg, asof die hele aangeleentheid hom nie juis aangaan nie, en hy net as vreemdeling raad gee.

“Natuurlik is dit nie iets ernstigs nie, maar dit kan nie kwaad doen om net ’n dokter se mening te kry nie. Seker maar net ’n effense ongestadigheid van die bloeddruk of so iets. Maar terwyl jy op reis is, sal dit seker verstandiger wees om dit in die kiem te smoor. Anders kry jy dalk later op jou reis groter moeilikheid.”

Hy glimlag. “Soos jy gesê het – ’n mens raak nie jonger nie, of jy nou al die jare gesond was of nie.”

Dickens steun Gustaf se standpunt.

“Ja, John. Ek dink meneer Lenard het gelyk. Dit kan tog nie kwaad doen nie. Dis beter om te weet wat aangaan, al is dit ook net ’n kleinigheid.”

Powell kapituleer ergerlik. Hy is nie ’n man wat siekte ken nie. Om die waarheid te sê, voel hy eintlik skoon belaglik. Dat sy bene sommer net onder hom moes padgee!

“Nou ja, goed. Doen dan maar soos julle goeddink. Maar ons ken geen dokter nie.”

“Ek sal iemand kry. Ek sal sommer nou gaan bel.” Gustaf stap dadelik uit, gevolg deur Sandra, en eers toe die deur van die openbare telefoonhokkie stewig agter hulle toe is, gee hulle uiting aan hul bekommerde gedagtes.

“Gustaf, dink jy werklik . . .?” Dis of Sandra bang is om haar vraag volledig te stel.

Maar Gustaf se antwoord laat geen plek vir twyfel nie. “Powell is die volgende geval. Daarvoor kan ek my kop op ’n blok sit. Slaan dokter Johnson se nommer na.”

Toe hy die gehoorbuis terugsit, is sy stem grimmig. “Johnson kom dadelik.”

Hul oë ontmoet swyend en botsende emosies lê in Sandra se bruin kykers weerspieël. Verligting dat dit nie Gustaf is nie, maar dat die lot op iemand anders geval het, hoewel sy ook skuldig oor hierdie intense verligting voel. Bekommernis oor Powell, die groot, sterk man wat nog nooit een dag van siekte geken het nie. En dan . . . vrees. Vrees vir hierdie onbekende, vreemde iets wat weer in hul midde ingesluip het.

Kort voor etenstyd daag die distriksgeneesheer op, en Gustaf neem hom direk na Powell se kamer. Sandra dwaal rusteloos rond. Eindelik beland sy in die kombuis, op soek na ’n koppie tee . . . die hulpmiddel waarna sy altyd gryp wanneer sy bekommerd is of wanneer sy diep konsentreer op ’n probleem, en vandag is dit albei.

Tot haar verbasing tref sy Nina Andrews daar aan, besig om die finale afronding aan die middagete te doen. Wat meer sê, sy lyk heeltemal goed, asof daar niks vroeër die oggend gebeur het nie. Sy glimlag selfs en knoop ’n vriendelike gesprekkie met Sandra aan terwyl sy haar ’n koppie tee aanbied, en Sandra kan haar amper verbeel dat sy die oggend se gebeure gedroom het. Maar die blou plekke op Nina se boarms sit as duidelike bewys dat dit werklik gebeur het. Sandra bekommer haar egter nie nou te veel oor haar gasvrou se skielike tegemoetkomende vriendelikheid nie. Daarvoor is haar gedagtes te vol van ander dinge.

Sy sluk haastig haar laaste bietjie tee en vra verskoning toe sy die mans se voetstappe die gang hoor afkom. Johnson se onder­soek is klaar. Die twee mans stap egter aan tot by Johnson se motor waar hulle veilig kan gesels sonder die gevaar dat hul gesprek afgeluister kan word. Sandra brand om nader te stap, maar doktor Basson, terug van die ruïnes vir middagete, daag ook net op en voeg hom by haar op die stoep.

“Jy lyk bekommerd?” merk hy vraend op.

“Ja, Powell, die Engelsman, het vanoggend skielik . . . e . . . swak geraak. Daardie man by Gustaf is dokter Johnson, die distriksgeneesheer. Hy het hom dadelik ontbied,” verduidelik Sandra fluisterend.

Basson frons bekommerd.

“Bedoel jy dat hier weer so ’n . . . e . . . geval is? Dat Powell die volgende een is wat . . .?”

Sy knik en Basson frons.

“En dis weer ’n man, ’n blakend gesonde man, soos hy nou daar uitsien.”

“Presies.” Sandra sug dankbaar toe die dokter in sy motor klim en vertrek. Gustaf kom stadig nader gestap na die ander twee, sy oë fronsend op die grond voor hom gerig. Hy knik toe hy hulle bereik.

“Dit is so. Weer ’n soortgelyke geval. Maar hierdie keer gaan ons hom onder baie fyn waarneming hou. Daar lui die klokkie vir ete. Een ding. Tree asseblief normaal op. Moet asseblief niemand laat agterkom, veral nie Powell nie, dat hier iets meer agter skuil nie. Kom ons stap in.”

Hoewel die ander drie optree asof daar niks gebeur het nie, is dit vir elkeen duidelik dat Dickens baie bekommerd is. Eers teen die einde van die ete stap die gasvrou en gasheer die vertrek binne en Nina merk op: “Maar waar is meneer Powell dan? Het hy nie ook teruggekom vir ete nie, meneer Dickens?”

Dickens verduidelik wat gebeur het en Nina lyk bekommerd.

“Ag, maar ek is jammer om dit te hoor. Ek sal sommer vir hom ’n skinkbord kos inneem. Jy moes my daarvan kom sê het.”

Sy draai dadelik om en ’n rukkie later hoor hulle voetstappe in die gang af in die rigting van Powell se kamer. Sandra se blik rus op Phil Andrews waar hy met sy rug na hulle aan sy tafel sit. Dis vreemd dat hy geen belangstelling getoon het toe Dickens van Powell se ongesteldheid vertel het nie. Al gaan dit hom nie werklik aan nie, sou dit net goeie maniere gewees het om darem ’n mate van belangstelling te toon.

Maar dan, dink Sandra veragtend, Phil Andrews is nie ’n man met goeie maniere nie. Inteendeel. Sy sien weer die blou plekke voor haar wat so duidelik op Nina se sagte boarmvleis vertoon, wat haar man se vingers vanoggend wreed ingeboor het toe hy haar teen die kombuiskas geslinger het. Sy hou haar kop doelbewus oor haar bord gebuig toe hy skielik opstaan en die vertrek verlaat sonder dat hy veel geëet het. Dis Gustaf wat opmerk dat hul gasheer bleek lyk, dat sy gesig strak is en dat sy hande merkbaar bewe toe hy by hul tafel verbykom en na buite verdwyn.

Ná ete stap hulle almal saam na Powell se kamer om te hoor hoe dit nou gaan. Daar tref hulle hom sittend aan met ’n groot skinkbord vol kos op sy skoot, terwyl sy gasvrou eenkant langs die bed sit en gemoedelik gesels terwyl hy eet.

Sy glimlag toe die ander binnekom.

“Ek sit hier om toe te sien dat hy al sy kos eet!”

Powell lag.

“Nie dat dit nodig is nie! Daar skort beslis niks met my eetlus nie, en die kos is heerlik. Maar ek waardeer jou vriendelikheid en besorgdheid, mevrou. Dis ’n rariteit vir ’n oujongkêrel soos ek om ’n slag deur ’n vrou bederf te word!”

Nina staan op en neem die skinkbord by hom toe hy sy mes en vurk neersit en behaaglik agteroor leun teen die kussings.

“Kan ek nie nog iets vir jou bring nie?” vra sy besorg.

“Ek kan regtig nie meer nie. Dit was baie lekker, dankie.”

Gustaf tree vorentoe.

“Laat ek die skinkbord vir jou terugdra, mevrou.”

“Ag, dankie, maar ek sal regkom. Ek sal sommer jul koffie hiernatoe stuur as julle dit so verkies.”

Hulle knik en sy stap uit. Sandra kyk vraend na die jong man wat ’n oomblik sy gasvrou die gang af agternastaar. Maar toe hy haar blik ontmoet, skud hy net sy kop effens heen en weer en kyk dan na Powell. “Hoe voel jy nou?”

“Heeltemal goed, dankie. Ek sê mos daar skort niks met my nie. Ek het dit ook vir die dokter gesê, maar hy is ’n pynlik versigtige en deeglike mens.”

“Wat bedoel jy?”

“Hemel, soos hy aangegaan het met bloeddruk neem en toetse en dies meer, sou ’n mens sweer ek het iets vreesliks onder lede,” lag hy.

Gustaf glimlag ook.

“Ja, maar dis beter so. Laat hy maar liewer oorversigtig wees as wat hy nalatig is. Ek hou van die man.”

“Wat het hy gesê is die fout, meneer Powell?”

“Blykbaar ’n bietjie onreëlmatigheid in die bloeddruk. Maar hy sê dis niks ernstigs nie. Ek moet net die eerste paar dae ’n bietjie versigtig wees, nie so baie rondloop en so aan nie. Hy het pille hier gelos.”

Dickens lyk gerusgestel, maar nog nie heeltemal oor sy kommer nie.

“Dan moet jy doen wat die man sê, John. As jy moedswillig gaan wees, gaan ons dadelik huis toe,” dreig hy en Gustaf laat vinnig hoor terwyl Sandra hom tersluiks aankyk.

“Ag, dit sal seker nie nodig wees nie. Dokter Johnson sê mos dis maar ’n kleinigheid. A, hier is ons koffie.”

Hierdie keer is dit ’n huishulp wat die koffie inbring en Gustaf neem die skinkbord by haar.

Ná die koffie gaan almal ’n bietjie rus. Sandra wil net haar kamergordyne toetrek, want sy voel vaak ná die byna slapelose nag, toe sy stip in die rigting van die voetpaadjie kyk waarvan ’n gedeelte sigbaar is uit haar kamervenster. Dan herken sy die meisie wat aangestap kom. Toe eers besef sy dat sy nie vir Dianne aan eettafel opgemerk het nie, en frons skerper. Hoekom sou doktor Basson se sekretaresse op die hitte van die middag rondstap? Of het sy en Phil Andrews weer ’n geheime ontmoeting gehad en was dit die rede dat hy skaars geëet het en toe ewe haastig die eettafel verlaat het?

Sandra skud haar kop en gaan lê op haar bed. Dianne stuur op ’n afgrond af. Sy wens sy kon die meisie beter leer ken sodat sy die vrymoedigheid kan hê om reguit met haar te praat en haar te waarsku. Sy is ’n pragtige meisie en behoort genoeg belangstelling van die teenoorgestelde geslag te kry sonder om ’n ander vrou se man te moet steel. Maar Dianne bly ’n vreemdeling. Jy hoor haar byna nooit praat nie en sy maak haar so gou moontlik uit die voete. As Dianne maar net kan weet met watter bullebak sy deurmekaar is, dink sy ontstoke. Maar dan oorval die slaap haar en toe Dianne minute later haar kamerdeur agter haar toedruk en weer snikkend op haar bed neerval, hoor Sandra dit nie.

Maar iemand anders het Dianne ook sien terugkeer. Sy sien ook hoe ’n man, haar man, ’n rukkie later uit dieselfde rigting aangestap kom, en binne-in Nina Andrews lê die hartseer en haat langs mekaar. Hoe kan Phil dit aan haar doen? Hy is die enigste mens op aarde wat kan verstaan wat sy deurmaak, hoe nodig sy hom werklik het. En nou het hy sy rug op haar gekeer . . . Sy het Dianne se blonde hare in die sonlig sien skitter, die soepelheid van die slanke, jong ledemate beskou, die aanloklike vroulike rondings wat deur die ligte somerrokkie afgeëts is. En toe het haar blik gesak en lank op haar eie afgetakelde liggaam gerus. Durf sy Phil kwalik neem? As sy ook soos Dianne kan lyk, ook weer mooi en aanloklik en begeerlik . . .

Toe Sandra later weer wakker word, tref sy Gustaf in die sitkamer aan.

“Ek wou jou nou net kom wakker maak het. Ek het amper gedink jy gaan die hele middag slaap,” sê hy glimlaggend en kyk haar netjiese gestaltetjie goedkeurend aan. Oulike meisiekind. Jammer dat sy gedagtes op hierdie tydstip so vol probleme moet wees, anders . . .

“Ek voel heerlik uitgerus. Waar is die koffie en die ander mense?”

“Daar op die tafel. Kry gerus vir jou koffie. Die huishulp het gesê Nina Andrews voel nie goed nie. Sy lê weer. Basson is terug na sy werk en Dickens is by Powell in die kamer. Dianne Bougard, neem ek aan, is seker in die rondawel aan die werk.”

Sandra kyk hom fronsend oor die koffiekan aan.

“Jy sê Nina Andrews lê weer? Maar sy het dan met middagete so goed gelyk.”

Gustaf trek sy skouers op.

“Wel, sy lê weer. Miskien moet jy net daar inloer en hoor hoe dit gaan.”

“Ek kan gerus. Ek drink net gou my koffie.”

“Goed. En dan gaan maak jy jou reg. Ek voel vanaand lus vir ’n bietjie ontspanning. Sal ons gaan dans in die Sheppard? Dis glo ’n uitstekende hotel.”

Sandra se oë blink opgewonde.

“Heerlik! Maar gaan ons so vroeg?”

“Ja. Ons gaan eet sommer ook daar. Onthou om vir ons gasvrou te sê ons sal nie hier wees nie.” Hy glimlag vir haar opgewonde gesiggie en sê sag: “Jy is mos darem met vakansie, maar tot dusver het jy maar min ontspanning gehad.”

“Dit maak nie saak nie.” En sy bedoel dit. Hoewel sy haar vakansie vir haar heeltemal anders voorgestel het, weet sy dat sy nie werklik omgee dat dit deur al die vreemde dinge bederf word nie. Want as al hierdie dinge nie gebeur het nie, sou Gustaf Lenard nie hier gewees het nie en sou sy hom nooit leer ken het nie.

Sy klop liggies aan Nina se slaapkamerdeur en stap binne. Sy tref haar op die bed aan en kan die skok nie heeltemal uit haar oë hou nie. Nina Andrews lyk verskriklik. Sy kan byna nie glo dat dit dieselfde mens van twee, drie uur gelede is nie. Louter lyding is diep op die fyn gesiggie gegraveer en die oë wat na haar opkyk, het ’n smeking in soos dié van ’n stom dier. Dis of ’n hand Sandra se hart vasvat en dit pynlik druk.

“Mevrou . . . Nina, wat is dit? Kan ek nie help nie, iets doen?”

Die kop word skaars merkbaar geskud en haar stem is ’n fluistering toe sy met moeite antwoord: “Niks . . . dankie. Dit sal weer oorgaan. Net ’n bietjie . . . rus.”

“Maar kan ek nie vir jou iets aangee nie? Het jy pille of ’n inspuiting geneem, of wat jy ook al gebruik?” wil Sandra nog hewig ontsteld weet.

“Ek het alles . . . dankie. Nie nodig om ontsteld te wees nie. Sal weer . . . regkom.”

“Maar kan ek nie jou dokter laat kom nie?”

Toe Nina weer haar kop ontkennend skud, vra Sandra byna desperaat: “Kan ek nie jou man roep nie?”

“Nee! Nee!” Die stem is meteens sterk, driftig en dan val die ooglede vinnig. ’n Oomblik heers ’n ongemaklike, swanger stilte en Sandra weet nie wat om te doen nie. Die vrou lyk só sleg dat sy dit nie oor haar hart kan kry om haar hier alleen te laat lê nie. Sy wil haar so graag help, maar sy weet nie wat sy moet doen nie.

Stadig lig die swaar ooglede weer en hul oë ontmoet. Op hierdie oomblik is woorde nie nodig nie. Hul oë praat met mekaar, en dis Nina wat eerste die stilte verbreek.

“As dit liewer jy was, Sandra. Jy is . . . dierbaar. Miskien sou ek dit dan kon verduur.”

Sandra se hart bloei vir haar en sy laat haar kop sak.

“Dit sal oorwaai, Nina. Sulke dinge gebeur maar soms, maar meestal gaan dit ook weer verby. Jy moet net moed hou.”

Sy besef dis leë woorde, dat sy maar sommer net praat om iets te sê.

“As die kinders geleef het . . . Miskien sou hy dan ter wille van hulle . . .”

“Het julle kinders gehad?”

“Ja, drie. Al drie het gesterf, het net ’n paar maande oud geword.”

Groot, blink trane biggel oor die bleek, beplooide wange en Sandra moet teen haar eie trane stry. Hierdie vrou se beker is voorwaar galbitter.

“Moenie jou so ontstel nie, Nina. Dit sal weer beter gaan. Doktor Basson sal seker nie meer te lank hier wees nie. Hy is al drie maande hier. Die een of ander tyd moet hy klaarkry. Dan sal sy ook weggaan.”

“Sal sy? Ek wonder.”

Nina huil nou openlik, en Sandra staan vinnig op en stap na die badkamer. Sy gewaar net ’n klein tandeborselglasie, maar sy tap dit vol water. Vlugtig flits haar blik na die rak teen die muur en ’n oomblik kyk sy verbaas na die klompie bottels en potjies room wat daar staan. Dan dring die patos van die toneeltjie tot haar deur en sy sluk hard aan die knop in haar keel. Die arme Nina. Dis natuurlik ’n desperate poging wat sy aanwend om haar gesig te verbeter, die plooie te probeer wegkry, sodat sy teen die jong Dianne kan meeding. Stil draai Sandra om en stap terug na die bed.

“Kom. Drink ’n bietjie water en dan probeer jy ’n rukkie slaap.”

Haar hand bewe effens toe sy die glas nader bring na die bleek lippe en sy stort ’n paar druppels op Nina se hande wat afwerend voor haar gehou word.

“Nee! Ek wil nie . . .”

“Ag, toe kom. Drink net ’n mondjie vol en dan . . .” Sy swyg ver­skrik en sit die glas hard op die tafeltjie langs die bed neer.

“Nina! Nina! Mevrou Andrews!”

Dan storm sy deur toe. “Gustaf! Gustaf! Gaan roep dadelik vir meneer Andrews. Nina is in ’n koma!”

Maar dis nie nodig om te gaan roep nie. Hy moet digby gewees het en Sandra se beangste geroep gehoor het, want hy storm by die voordeur in en bars verby Sandra die kamer binne. Sandra en Gustaf is ook dadelik by en eersgenoemde verduidelik vinnig: “Ek wou haar nog ’n bietjie water gee en toe . . . toe raak sy sommer soos sy nou is.” Verslae staar sy op die vrou af. Nina is beslis in ’n beswyming, en sy babbel aanmekaar. Maar dis die vreemdste geluide en maak geen sin uit nie. Haar arms en bene lê gekruis en haar liggaam beweeg al na ’n kant toe asof sy dwars oor die bed wil dwing.

Phil Andrews se stem laat Sandra byna skrik.

“Sy raak maar soms so. Dit duur ’n rukkie en gaan dan weer oor. Jy kan maar gaan.”

Sandra kyk hom verbaas aan.

“Maar gaan jy nie ’n dokter inroep nie? Haar toestand lyk vir my baie ernstig.”

“Dis nie nodig nie. ’n Dokter kan niks doen nie. Sy moet net alleen gelaat word. Sy kom altyd weer vanself reg. Gaan nou, asseblief.”

“Maar . . .” Sandra wil nog protesteer, maar hy het haar skielik aan die arm beet en dwing haar die kamer uit.

“In hemelsnaam, loop! Ek sê mos sy sal vanself regkom. Los haar uit!”

Ná hierdie uitbarsting kan hulle niks anders doen as om te gehoorsaam nie, maar dit verg al Sandra se selfbeheersing om die man nie sommer daar en dan aan te val nie. Sy is hewig ontsteld toe Gustaf met sy arm om haar skouers haar by die voordeur uitdwing.

“Gustaf, daardie vrou . . .”

“Suutjies, Sandra. Kom ons gee eers pad hier,” beveel hy kortaf.

En in die kamer kyk Phil Andrews eers ’n oomblik stil op die brabbelende vrou in beswyming af. Dan draai hy om, stap uit, sluit die deur agter hom en steek die sleutel in sy sak. Hy stap weer na buite, terug na sy werk, sy gesig onleesbaar. Daar is beslis geen bekommernis in sy oë nie, maar ’n hardheid, ’n koudheid wat, as Sandra dit moes sien, weer ’n rilling langs haar ruggraat sou afstuur.

Eers toe hulle al ’n hele ent weg is van die vakansieplaas, droog Sandra haar oë af en vra: “Waarheen gaan ons?”

“Na die Sheppard toe.”

“Maar ek is nie aangetrek vir ’n hotel nie!”

“Vergeet daarvan. Nie een van ons twee is nou in die luim vir dans nie. Ons drink maar net iets en eet daar. Ek dink dis tyd dat ons albei ’n bietjie wegkom van Ruined Paradise af. Dit is beslis ’n geruïneerde paradys vir Nina Andrews. Ek wonder darem wat presies daardie vrou makeer. Daar is vir my iets eienaardigs aan haar siektetoestand.” Dan lag hy skeefweg. “Of miskien is my verbeelding maar net op loop, maar ’n mens kan nie help om dingetjies op te merk nie.”

“Wat bedoel jy?”

Hy frons weer.

“Sy is sieklik en swak, só swak dat sy nog nooit die swaar teepot opgetel en self vir haar gaste tee ingeskink het nie. Elke keer het Dianne dit nog gedoen. Maar vanmiddag het sy die swaar belaaide skinkbord vol kos heen en weer na Powell se kamer gedra. En dis ’n swaar skinkbord van embuia, dieselfde waarop die huishulp ons koffie gebring het.”

“En net daarna het sy amper in ’n oogwink weer so verswak dat ek seker is daardie vrou staan op die rand van die graf,” wys Sandra ook uit.

“Tog het haar man geensins ontsteld gelyk toe hy sy vrou in ’n koma aantref nie,” voeg Gustaf by. “Inteendeel. Hy was heel ongeërg en het ons byna onbeskof die kamer uitgejaag.”

Gustaf skud sy kop. “Eienaardige mense, dié Andrews-egpaar.”

Hy swaai voor die hotel in, een van dié wat om die ruïnes vir toeriste gegroepeer is, en laat hoor: “A! Johnson wag seker al op ons.”

“Het julle dan ’n afspraak?”

“Ja. Ons wil die geval Powell bespreek. Ons kon nie te lank by die vakansieplaas praat nie, ingeval iemand ons dophou. Dan sou dit snaaks voorkom. Kom ons stap binne.”

Dokter Johnson wag reeds op hulle in een van die sitkamers. Hulle gaan sit en hy val ook sommer weg nadat Gustaf hom gerusgestel het oor Sandra se teenwoordigheid.

“Die bloeddruk- en hemoglobientoets toon duidelik ’n verlies aan bloed. Powell is beslis nog ’n geval. Wat gaan jy doen?”

“Niks. Wat kan ek doen? Ek sal maar sy volgende beweging afwag.”

Johnson kyk hom verward aan.

“Van wie praat jy?”

“Van die gees.”

Sandra blik Gustaf ergerlik aan. Dis nie nou tyd vir grappies nie.

“Gustaf is sommer verspot. Hy spot nou omdat doktor Basson gesê het die hele aangeleentheid hou vir hom ’n bonatuurlike skynsel in.”

Johnson kyk die speurder stip aan.

“En ons briljante kaptein dink dis ’n verspotte gedagte. Ek weet. Ek het al een keer tevore teenoor hom opgemerk dat hier vir my ’n bonatuurlike iets aan die hele saak is, en toe het hy my ook uitgelag.”

Gustaf Lenard frons skerp.

“Dokter, ek gee nie om as jy en doktor Basson aan spookstories glo nie, maar moet dit nie van my verwag nie. Ek glo nie aan spoke nie. Laat ons tot die punt kom. Powell moet onder die strengste waarneming gehou word. Dis jou taak. Elke dag moet hy nougeset getoets word. Die pille wat jy hom gegee het . . . Waarvoor is dit?”

“Dit is maar eintlik net om hom te troos, maar as dit werklik sy bloeddruk is wat ’n bietjie lol, behoort daardie pille dit reg te kry.”

“Goed. Ek wil ’n volledige verslag hê van elke toets wat jy van nou af op hom uitvoer, asook van sy vordering of verswakking.”

Johnson frons.

“Ons gaan daar probleme ondervind, veral by Powell. Hy het my openlik uitgelag omdat ek hom vandag so uitermate goed ondersoek het. Ek het met die verskoning verbygekom dat ’n dokter verplig is om alle moontlikhede te ondersoek. Ek het vir hom gesê ek sal môre weer daar inloer omdat ek na Morgenster moet gaan, maar as ek weer die hele ondersoek van voor af gaan herhaal, en dit terwyl die man uitdruklik verklaar dat hy nie regtig siek voel nie, gaan dit agterdog wek. En watter verskoning gaan ek aanvoer as ek skielik elke dag daar opdaag en elke dag hemoglobien- of ander toetse wil doen, sonder om hom en Dickens agterdogtig te maak? Ek dink nog steeds dit sal beter wees om hulle maar in ons vertroue te neem.”

“Nee. Nie nou al nie. Net wanneer dit absoluut noodsaaklik is, en dit sal wees wanneer Dickens hom wil wegneem.”

Sandra kyk Gustaf met groot oë aan.

“Bedoel jy dat jy daardie man hier gaan hou? Maar besef jy dan nie dat hy gaan sterf as . . .”

“Dis nog nie ’n uitgemaakte saak daardie nie, meisie. Dit is maar nog net een van ons hipoteses. Ons sal binnekort sien of ons gelyk gehad het daarin. Powell moet so lank moontlik op Ruined Paradise bly. Dis jou taak, Johnson, om my betyds te waarsku as dit lyk asof hy dieselfde paadjie gaan loop as oubaas Brijns.”

Johnson lyk ontevrede.

“Dis speel met ’n mens se lewe daardie, Lenard –”

“Ek neem die verantwoordelikheid op my,” word hy vasberade in die rede geval. “As ons Powell nou in ons vertroue moet neem, sal hy dadelik sy goedjies pak en padgee en ons sal weer net wees waar ons was. As Powell bly, sal ons moontlik iets kan waarneem, ’n vae spoor of leidraad.” Daar is ’n geïrriteerde frons tussen sy wenkbroue. “Ons tas in die donker rond. Daar is geen vastigheid waarop ek kan werk nie, nie werklik nie. Eintlik sit ek nog tot dusver net met ’n spul hipoteses en veronderstellings en ’n klomp los drade wat moontlik niks met mekaar te doen kan hê nie, soos die Andrews-egpaar, byvoorbeeld.”

“Die Andrews-egpaar!” Johnson lyk verbaas. “Wat bedoel jy?”

“Net dit: albei is vir my . . . eienaardig, veral die vrou. Ek weet nie eintlik hoe om haar te beskryf nie.”

Hy skets kortliks die vrou se eienaardige siektetoestand wat miskien ook nie eienaardig is as ’n mens presies kan weet wat sy makeer nie. “Ek sal wat wil gee dat jy haar ondersoek, maar dis natuurlik heeltemal buite die kwessie. Gister was sy swak, soos ’n mens ná ’n lang siekte, onvas op haar voete, en so meer. Vanmiddag het sy skielik wonderlik beter gelyk en skielik daarna het sy só verswak dat sy in ’n koma was toe ons daar weg is.”

Johnson frons.

“Dit klink eienaardig, maar tog moontlik. Dit kan wees dat die vrou ook neuroties is, afgesien van die feit dat sy kanker het, soos wat jy sê Basson vertel. ’n Ongeneeslike siektetoestand kan ’n geweldige invloed op die gees van die mens hê, en dit kan wees dat dit eerder geestesmarteling is wat haar toestand so laat verander as die kwaadaardigheid op sigself. Ek kan natuurlik geen diagnose waag sonder om haar deeglik te ondersoek nie. En soos jy gesê het, is dit buite die kwessie. Nina Andrews is ’n private pasiënt en as sy my nie self nader en vra nie, kan ek niks doen nie. Ek het haar seker maar nog net twee keer gesien. Ek was een keer daar, onthou ek, oor ’n huishulp van haar. Die tweede keer was ek op pad na Morgenster en het toe daar aangegaan om iets koels te drink. Albei kere het die vrou vir my nie gesond voorgekom nie.”

“Van watter Morgenster praat jy?” wil Sandra weet.

“Dis die sendingstasie ’n entjie anderkant die vakansieplaas.” Hy kyk Gustaf ernstig aan. “Maar dink jy daar is ’n verband tussen Nina Andrews se toestand en die ander gevalle? Op watter wyse?”

Gustaf skud sy kop en sug.

“Ek weet nie. Eintlik voel ek dat sy ’n heeltemal aparte en normale geval is wat niks te doen het met die ander ding nie. Maar tog is daar iets wat ek nie kan plaas nie, en ek sal baie graag haar dokter wil opspoor en ’n bietjie met hom gesels. Net om heeltemal seker te maak sy is wat hulle sê sy is: ’n kankergeval en klaar.”

“Wel, ek neem aan dat as sy ’n dokter het, sal dit een van Masvingo wees. Ek kan navraag doen as jy wil.”

“Asseblief. Ek sal bly wees. Laat ons eers gaan eet. Daar lui die klokkie.”

Op pad na die eetkamer stap hulle verby ’n private kroeg en dis Sandra wat net terloops by die oop deur inkyk en dan byna gaan stilstaan van skok.

“Gustaf! Het jy gesien wie is daar binne?” Toe hy ontkennend knik, laat sy ontstoke hoor: “Dis die heer Phil Andrews in intieme gesprek met Dianne Bougard by ’n tafeltjie in die een hoek.” Haar oë blits. “En dit terwyl sy vrou bewusteloos siek by die huis lê!”

Gustaf neem haar kalmerend aan die arm en wink vir Johnson.

“Dit sal te opsigtelik wees as ek nou daar instap. Ons gaan solank eetkamer toe. Stap jy daar in en bestel ’n drankie en kyk hulle goed deur net om seker te maak dit is hulle.”

Enkele minute later sluit Johnson hom weer by die ander twee aan. Hy knik, sy gesig bekommerd.

“Dit is hulle. Dit is in elk geval beslis Andrews. Die blonde meisie, neem ek aan, is Basson se sekretaresse. En albei, lyk dit my, het dit al taamlik hoog deur.”

“Daar is die spyskaart,” laat Sandra hoor, maar haar gedagtes is besig met die twee in die private kroeg.

Gustaf staan vinnig op terwyl hy die kelnerin met die spyskaart wegwys.

“Kom.”

“Waarheen?”

“Terug. Ons kan nie hierdie geleentheid laat verbygaan nie. Andrews is uit die pad en sal seker nie gou terugkeer nie. Dis nou jou kans om Nina Andrews te ondersoek.”

“En as sy my nie wil toelaat nie?”

Gustaf glimlag grimmig.

“Jy vergeet, my vriend, sy is in ’n koma. ’n Mens in ’n koma het niks te sê nie. Kom. Gou.”