Читать книгу Ena Murray Keur 1 - Ena Murray - Страница 9

Sandra is magteloos om te beweeg. ’n Arm het stewig om haar gegaan en sy word styf teen die persoon agter haar vasgedruk. Die ander hand knel oor haar oopgesperde mond waarin die gil gestuit is. Net bokant die knellende vingers blink haar oë groot en vol afgryse op die toneel voor haar.

Dianne se gille klink hol en boaards soos die een die ander opvolg terwyl sy wild – en tevergeefs – na die swart gedaantes om haar slaan. Maar dit hou hulle nie terug nie. Al digter en digter pak hulle om haar saam, raak verstrik in haar hare, en hul piepende skreeugeluidjies raak al harder . . . en dreigender. Dis ’n swart wolk van die dood self wat Dianne op hierdie oomblik omring.

Dan, skielik, klink daar bo die gille en piepgeluide weer ’n roep uit, en met oë vol ongeloof sien Sandra hoe die swart wolk meteens weer oplig, begin wegdein, en stadig, soos ’n dik, swart mantel om Nina vou. Sy sien hoe die vlermuise op die tenger vroutjie se uitgestrekte arms gaan sit, op haar kop, en die piepgeluidjies het opgehou.

Dianne se histeriese gille en snikke breek af en ook sy staar verstom na die vrou voor haar. Dan gil sy dit uit: “Jy is ’n duiwel! ’n Telg van Satan!”

Nina lag – sag, melodieus – en hierdie geluid is so onvanpas dat dit weer ’n koue rilling deur Sandra stuur.

Dianne swaai om en begin wild die toring uithardloop, storm verby Sandra en die persoon wat haar nog steeds vashou, af met die wandelgang totdat dit weer stil word.

Roerloos staan Sandra en die man wat haar gevange hou. Sy weet dis ’n man, want sy kan sy warm asem teen haar slaap voel vasslaan en sy weet ook dat hy, nes sy, versigtig en stadig asemhaal. Wie dit ook al is wat haar vashou, wil net so min soos sy hê dat Nina op hulle moet afkom.

Nina praat weer, maar dis te sag vir hulle om iets uit te maak. Weer sien Sandra se verstarde oë ’n wonderwerk in die dowwe lig voor haar. Dis of Nina Andrews ’n tweede bevel geuiter het en die vlermuise haar verstaan, want hulle begin opvlieg, al hoër, totdat hulle soos ’n swart wolk bo by die toringbek uit verdwyn, die nag in.

Sandra voel die man se hand losgly van haar mond en hoe sy met haar rug plat teen die toringmuur aangedruk word, só hard dat haar ribbe pyn en sy skaars kan asemhaal, want Nina het in beweging gekom en stap nou stadig, maar met vaste tred, in hul rigting aan.

Toe sy regoor hulle kom, sluit Sandra haar oë en hou haar asem op. Haar knieë swik onder haar toe die voetval egter verbygaan sonder om af te breek. Was dit nie vir die sterk arm wat haar ondersteun nie, sou sy grondwaarts geval het. Dan sou Nina beslis op haar afgekom het. Toe die voetstappe eindelik wegsterf, loop die koue angssweet in nat spore oor haar voorkop en ’n snik breek oor haar lippe. Die volgende oomblik voel sy hoe die man haar styf teen hom vastrek.

“Toemaar. Toemaar, kleintjie. Dis verby. Jy is veilig.”

“Gustaf!” Met wilde geweld gooi sy haar arms om hom en druk haar so styf moontlik teen hom aan terwyl sy onbedaarlik bewe. “O, Gustaf! Dis vreeslik, dis . . . onmoontlik!”

“Toemaar. Kom ons gee pad uit hierdie duiwelse plek.”

Hy ondersteun haar en dra haar omtrent die wandelgang af. Eers toe die ruïnes agter hulle lê en net die somber silhoeëtte nog sigbaar is, kom hulle tot stilstand. Gustaf neem haar weer styf in sy arms.

“Jy moet dit nooit weer doen nie! Nooit weer nie! Jy kom nooit weer in die nag hierheen nie, Sandra!”

Sy skud haar kop en lê haar gesig styf teen die veilige warmte van die een breë skouer aan.

“Geen mag op aarde sal my weer hier kry nie,” belowe sy dadelik en sidder. “Ek was nog nooit in my lewe so bang soos netnou nie. My hart het byna gaan staan.”

“Myne ook, veral toe ek besef dat jy ook hier is en . . .”

Hy skud sy kop en sy stem is vol ongeloof. “Ek kan nou nog nie glo dat ek werklik gesien het wat ek gesien het nie!”

Sandra staan terug. Haar gesig is bleek en die oë groot en bang wat in die flou maanlig na hom opkyk.

“Ek ook nie. Ek kan nie glo dat dit werklik kan wees nie! Dis . . . dis tog nie moontlik nie, Gustaf!”

Hy knik en sy gesig vertoon die grimmigste wat sy dit nog gesien het. Op hierdie oomblik skiet doktor Basson se woorde hom te binne: There are more things in heaven and on earth . . . Dan skud hy sy kop. Twak!

“Kom.” Sy bevel is kortaf. Hy neem Sandra aan die hand en begin vinnig terugstap. Sandra laat haar nie twee keer nooi nie. Met ’n laaste, ongelowige terugblik in die rigting van die nagomhulde ruïnes agter hulle drafstap sy om by te hou. Daar is niks wat sy meer begeer as die veiligheid – en nugterheid – van haar kamer nie.

Hulle nader die voordeur van die vakansieplaas versigtig. Alles is in donkerte gehul, maar hulle weet dis ’n bedrieglike donkerte. Hulle weet dat ten minste drie mense in hierdie donker gebou nie slaap nie. Daarom sluip hulle versigtig die treetjies op. Gustaf slaak ’n sug van verligting toe hy vind dat die voordeur nie gesluit is nie. Hy gaan saam met Sandra tot by haar kamer. Eers toe hy die vensters op grendel het, laat hy haar toe om die bedlampie aan te skakel. Sy blik dwaal ’n oomblik deur die vertrek. Hy loer onder die bed en kyk selfs in die ingeboude kas.

“Alles veilig. Hou jou vensters en gordyne toe en sluit jou kamer­deur snags.” Hy sien die vrees in haar oë en hou sy arms uit. Sy kom dadelik, en weer druk hy haar styf teen hom vas.

“Ek is bang, Gustaf,” erken sy met ’n gesmoorde stem teen sy skouer, en sy arms span nog ’n bietjie stywer.

“Jy sal niks oorkom nie, kleinding. Daarvoor sal ek sorg. Maar jy gaan nêrens ooit weer alleen nie. As ek nie by is nie en daar gebeur iets, gaan stel jy nie weer ondersoek in nie. Laat dit wees net wat dit wil. Verstaan?”

Hy lig haar ken met sy hand op en kyk in haar oë af. Sandra kan net knik. Op hierdie oomblik is die speurder se oë allermins kil en meedoënloos.

“Ek wil nie hê jy moet iets oorkom nie, meisie. Want wanneer hierdie saak afgehandel is, is daar iets wat ek vir jou wil sê.”

Sy kyk op in die vreemde, teer oë en ’n ligte blos skiet oor die wange wat nog nie hul bleekheid verloor het nie. Dan gaan haar lippe gewillig oop terwyl kaptein Lenard sy mond nader bring. Eindelik breek hulle los uit die omhelsing en hy fluister sag: “Nou moet jy gaan slaap. Dis al oor een.”

“Nag, Gustaf.” Sy stap saam tot by die deur, maar daar hou sy hom terug. “Hoe het jy geweet ons is . . . daar?”

“Julle moet pas weg gewees het toe ek hier aankom,” verduidelik hy fluisterend. “Ek het jou kom soek om te kyk of alles hier reg is, en toe kom ek agter jy is ook weg.”

Weer sirkel sy arms om haar. “Jy sal nooit kan dink wat ek op daardie oomblik deurgemaak het nie. Dit was blote instink wat my in die rigting van die ruïnes laat gaan het. Ek was net betyds om te sien hoe jy oor die maanligkol die ruïnes binnesluip.”

Teer streel sy vingerpunte haar een wang. “Maar vergeet nou van daardie dinge en gaan slaap. Dit lyk nie vir my ons gaan ooit in hierdie plek ’n volle nagrus geniet nie.”

Vlugtig soen hy haar weer op die voorkop en glip dan geruisloos by die deur uit. Sandra draai die sleutel met bewende vingers in die slot.

Die volgende oggend, toe Sandra wakker word, is daar ’n oneindige verligting in haar om te sien dat die son helder skyn. Sy trek die gordyne oop en maak die vensters wyd oop terwyl haar blik ’n oomblik rus op die gedeelte van die ruïnes wat hiervandaan af sigbaar is.

Vanoggend voel sy amper ’n bietjie belaglik as sy aan gisternag en haar vrese terugdink, hoe sy haar verbeel het dat die ruïnes ’n lewende ding met ’n siel is. Misterie en diepe geheimsinnigheid omhul wel die Zimbabwe-ruïnes, maar dis op geskiedkundige terrein, in sy oorsprong, wie dit gebou het, wie hier geleef het en so onverklaarbaar verdwyn het dat niemand vandag met werklike oortuiging en bewyse kan sê wie die bouers was nie. Verskillende teorieë bestaan, het doktor Basson vertel, maar nie een van die talle geleerdes wat al die geheim probeer ontrafel het, kon nog onomstootlik bewys dat hul teorie waar is nie. Maar verder . . .

Sy kyk stip na die hoë kliptoring wat teen die blou lug uittroon. Verder is dit maar net ’n klomp klippe wat op ’n besonder kunstige wyse sonder ’n voegmiddel opgestapel is en die aanslag van eeue weerstaan het, om nou, in hierdie verligte eeu, heerlik diep binne-in hom te lag wanneer geleerde mense in sy ingewande ronddelf om iets meer te wete te kom terwyl hy meerderwaardig die swye bewaar.

Daar begin jy al weer, betig sy haar en draai om om haar te begin aantrek. Jy begin al weer lewende eienskappe toedig aan ’n klomp lewelose klip. En bonatuurlike eienskappe aan doodgewone mense, voeg sy by. Maar selfs in hierdie môre, haar verstand nugter, bly gisternag se gebeure vir haar iets ongeloofliks én bonatuurliks; kan sy geen natuurlike en aanneemlike verklaring daarvoor vind nie. Dit kan net sowel ’n droom gewees het – ’n nagmerrie eintlik, fantasties, onmoontlik en, gelukkig, nie werklik nie.

En tog . . . tog was dit nie ’n nagmerrie nie. Dit hét gebeur, en presies só gebeur soos wat sy dit vanoggend in die helder sonlig onthou. Gustaf sal dit kan staaf. En tog bly dit wat sy onthou onmoontlik om te aanvaar. Dis mos nie moontlik dat ’n doodgewone mens ’n bevel aan honderde wilde vlermuise kan gee en hulle jou verstaan . . . én gehoorsaam nie! Sulke dinge gebeur net in die rillerprente van Hollywood, nie in die nugter, alledaagse lewe nie. Dis fantasieë, ver verwyder van die werklikheid en die moontlike.

Die ontbytklokkie lui en sy is eintlik bly om haar kamerdeur oop te sluit en uit te stap, weg van die sirkelgang van haar gedagtes.

Toe sy die eetkamer binnestap, is Gustaf reeds daar en stap haar tegemoet. Terwyl sy in sy oë opkyk, weet sy met ’n warm gevoel hierbinne dat daar een gedeeltetjie van die nag is waaraan sy nie hoef te twyfel of dit gebeur het of nie. Gustaf het haar wel gisternag gesoen en met dieselfde teer lig wat nou in sy oë is, na haar gekyk.

Toe Gustaf haar stoel vir haar instoot, ontmoet haar blik dié van die argeoloog by die tafeltjie langsaan en sy merk onmiddellik op dat sy sekretaresse se plek leeg is. Haar oë flits vraend na Basson en dié trek sy skouers skaars merkbaar op, sy gesig bekommerd. Gustaf neem regoor haar plaas, sy stem gedemp.

“Jy moet net ná ontbyt gaan kyk of Dianne in haar kamer is. Basson sê hy het haar nog nie met ’n oog gewaar nie.” Hy keer haar vinnig toe sy sommer dadelik wil opstaan.

“Nee. Eet eers. Dit moenie lyk asof jy spesifiek na haar gaan soek het nie. Leen iets soos gare of ’n naald by haar as sy daar is.” Hy blik terloops oor sy skouer. “Versigtig. Hier kom ons gasvrou.”

Sandra moet met alle mag keer dat sy nie na die vrou kyk nie. Eers toe Nina langs hul tafeltjie huiwer, kyk sy gemaak terloops op en glimlag.

“Goeiemôre, mevrou.”

“Môre, Sandra. Is jy al bedien? O, daar kom die kelnerin nou.”

Sy stap na Basson se tafel om te hoor of hy alles het en dan oor na Dickens waar hy alleen by ’n tafeltjie sit.

“Goeiemôre, meneer Dickens. Goed gerus?”

“Môre, mevrou. Ja, dankie.”

“Ek hoop meneer Powell het ook ’n rustige nag gehad? Hoe voel hy vanmôre? Ek wil netnou by hom gaan inloer.”

“Hy sê hy wil vanmôre opstaan. Hierdie lêery in die bed verveel hom tot die dood toe. Nee, hy lyk nie siek nie.”

Nina glimlag en knik haar kop goedkeurend.

“Dis gaaf. Ek hoop hy is nou oor die ding. As ’n mens met vakansie is, wil jy dit darem ook nie in die bed deurbring nie, nè? Het jy alles? Nog ’n koppie tee?”

“Nee, dankie, mevrou. Ek het lekker geëet.”

Sy verdwyn weer die kombuis in en Sandra en Gustaf se oë ontmoet oor die tafel. Dan skud Sandra haar kop woordeloos en Gustaf knik asof hy presies weet wat in haar gedagtes aangaan. Ja, dis ongelooflik. Dit kan net nie dieselfde mens wees nie! Sy loop heeltemal sterk vanmôre; is kalm, statig, vriendelik, die perfekte gasvrou. En sy lyk goed, sommer baie goed, selfs jonger. En so normaal as wat ’n mens kan wees.

Het ek dit nie maar alles gedroom nie? wonder Sandra, totaal verward. Sy sluk haar koffie haastig weg. Sy wil hier uitkom, met Gustaf praat, by hom hoor of sy ’n nagmerrie gehad het en of dit werklik gebeur het. Maar eers moet sy gaan vasstel of Dianne in haar kamer is. En as sy nie daar is nie . . .

Sy moet eers sukkel om haar gesigsuitdrukking reg te kry voordat sy aanklop. Sy wag ’n oomblik en haar hand wil net weer uitstrek om ’n tweede keer aan te klop, toe die deur oopgaan.

“Ek het gewonder of jy nie vir my ’n naald kan leen nie . . .” Sandra tas ongemaklik na woorde. “Dianne, wat makeer? Jy lyk siek.” Sy wou sê “ellendig”, maar keer die woord net betyds.

Dianne knik, maar dit lyk amper asof sy in ’n dwaal is.

“Net ’n effense hoofpyn, maar dit sal weer oorgaan. Wat wil jy hê?”

“ ’n Naald, asseblief. Ek wil ’n knoop aanwerk, maar . . .”

Sy tree die kamer binne en druk die deur agter haar toe. Haar hart gaan uit na die jong meisie. As dit so moet voortgaan, sal daar nie veel van haar skoonheid oorbly nie. Die spore van spanning lê al duidelik in die fyn vel en sy vertoon vanoggend selfs slordig, al asof sy nie meer veel omgee hoe sy lyk en moeite met haar grimering en voorkoms doen nie.

“Dianne . . .” Sandra aarsel, maar sy voel ook dat sy die meisie nie net so kan laat nie. “Dianne, wat makeer? Kan ek nie miskien help nie?”

Dianne kyk haar ’n oomblik stil aan. Dan druk sy skielik haar gesig in haar hande en begin hartstogtelik huil. Sandra slaan dadelik haar arms om die skraal skouers en lei haar na die bed. Sy laat haar ’n rukkie begaan, haar oë bekommerd bokant die geboë, blonde kop. Die arme kind. Sy is in ’n driehoek ingetrek waaruit sy haar nie maklik gaan loswikkel nie.

“Toe nou maar, Dianne. Vertel my wat skort. Vir elke probleem op die aarde is daar ’n oplossing. Miskien kan ek help. Vertel my.”

Sandra weet sy klink maar so selfversekerd en verstandig. As Dianne nou met die hele sak patats moet uitkom, sal sy geen benul hê watter raad sy die meisie moet gee nie.

Dianne dwing haar tot meer kalmte, haar stem gedemp.

“Dis . . . niks nie. Ek . . . is seker maar aan die mal word. Dit kan nie anders wees nie. Dit kan nie!”

Sandra kyk haar ontsteld aan. Die manier waarop Dianne praat, laat geen twyfel dat sy heeltemal ernstig is en elke woord bedoel nie.

“Hoe kan jy so iets sê? Natuurlik makeer jy niks nie. Waar kom jy aan die gek gedagte?”

Dianne kyk op en daar is soveel smart en vrees in die blou oë dat Sandra swyg.

“Ek sien gesigte . . . Ag, ek kan nie verduidelik nie. Dis seker my senuwees. Ek . . . voel die afgelope tyd nie so goed nie. Maar soms is ek daarvan oortuig dat ek werklik begin mal word, want die dinge wat ek dink, weet . . . Dis onmoontlik! Ek dink my verstand is aan ’t ingee.”

Sandra kan haar ’n oomblik net swyend sit en aankyk en sy besef nie dat ook sy skielik bleek lyk nie. Want sy weet onmiddellik wat daartoe aanleiding gee dat Dianne Bougard hierdie dinge sê. Dan is ek ook aan die mal word, dink Sandra. Skielik lê die koue vrees weer helder in haar. Want ek het dieselfde dinge as Dianne gesien . . . en ek kan ook nie glo dat ek dit werklik gesien het nie. Sy moet ’n daadwerklike poging aanwend om haar reg te ruk, haar stem kalm te hou.

“Ag, Dianne, jy . . .” Sy kom nie verder nie. ’n Stem, ’n opreg bekommerde stem, klink op vanuit die deur.

“Skort iets? Ek het opgemerk jy was nie aan die ontbyttafel nie, Dianne. Ek kom juis kyk of . . .” Nina stap vinnig nader toe dit lyk asof Dianne enige oomblik flou kan word. Haar liggaam ruk asof daar elektriese skokke deur haar gaan en haar oë staar Nina vol verwildering aan.

“Wat makeer?” wil Nina ontsteld van Sandra weet, haar stem simpatiek. Dit verg al Sandra se wilskrag om te antwoord: “Sy kla van ’n vreeslike hoofpyn.”

“Foei tog. Klim dadelik terug in die bed, Dianne. Ek sal vir doktor Basson gaan sê jy is ongesteld. Ek sal kyk of ek ’n pilletjie vir jou het.” Sy draai dadelik om en sê oor haar skouer: “Help haar solank terug in die bed, Sandra.”

Sandra kyk Dianne hulpeloos aan. Sy weet nie wat sy moet doen nie. Dianne sit soos een wat gehipnotiseer is na die deur en staar waar die bekommerde Nina pas verdwyn het.

“Ek is mal,” sê sy dan dadelik. “Ek móét mal wees!”

Sandra sluit haar oë ’n oomblik en skud haar kop. As sy nie nou ophou nie, word ék mal, dink sy.

“Kom, Dianne. Ek sal jou help uittrek.”

“Nee!” Dianne deins van haar af weg. “Nee! Ek gaan nie lê nie. Ek . . . is bang!” Sy gryp Sandra se hande vas. “Ek is bang!”

Sandra voel die hoendervleis teen haar nek uitslaan. Ek ook, beaam sy swyend. Ek is ook bang, maar ons is belaglik. Hoe kan ’n mens bang wees vir Nina? Sy is dan so gaaf en vriendelik, so sag en bekommerd, so . . . normaal! Dis ons twee wat van ons wysie af is. Dis ons wat dinge sien en hoor wat onmoontlik is. Maar as dit dan maar net ’n nagmerrie was wat ek gehad het, het Dianne presies dieselfde nagmerrie gehad . . . en hoe is dit moontlik?

Dis met openlike verligting dat sy opkyk toe Gustaf en doktor Basson in die deur verskyn.

“Mevrou Andrews sê my jy is siek,” laat laasgenoemde hoor. “Ek het vir jou ’n paar pille gebring.”

Sandra tap ’n glas water by die wasbak en Dianne drink gehoorsaam. Toe sy die glas teruggee, is haar oë vol trane.

“Dankie. Ek is jammer. Dis nie so erg nie. Net my kop . . .”

“Lê gerus,” laat doktor Basson weer hoor, sy oë speurend op sy sekretaresse wat baie sleg daar uitsien. Selfs vir hom is dit duidelik dat Dianne se senuwees in ’n verskriklike toestand is.

“Dit lyk nie of jy gisternag geslaap het nie. Neem gerus die dag af en rus goed uit. Ek sal regkom.”

Sy knik en toe die twee mans uit is, laat sy geredelik toe dat Sandra haar terug in die bed help. Sy lyk kalmer, maar Sandra voel onmiddellik die spanning weer in haar oplaai toe Nina met ’n glas melk in die deur verskyn.

“Ek het vir jou ’n pil en ’n glas melk gebring.”

“Doktor Basson het reeds iets vir haar gegee, dankie,” laat Sandra vinnig hoor. Nina knik, sit die glas melk op die bedkassie neer en kyk bekommerd af op die bleek gesig teen die kussing.

“Ek hoop jy voel gou beter, Dianne. Probeer ’n bietjie slaap. Ek sal die gordyne toetrek en sorg dat die huishulpe jou nie kom steur nie. Sê net as daar iets is wat ek vir jou kan bring, hoor?” Sy voeg die daad by die woord en verlaat dan die kamer met ’n bemoedigende glimlaggie in Dianne se rigting. Die soveelste keer vanoggend staan Sandra totaal dronkgeslaan.

Sy frons toe Dianne weer uit die bed opsukkel.

“Waarheen gaan jy nou? Jy moet rus, Dianne.”

“Ek wil net my vensters toemaak.” Sandra staan doodstil en toekyk hoe Dianne haar venster toetrek en op knip sit. Dan hoor sy haar sê: “Ek wil ook my deur sluit sodra jy uit is.”

Sandra kyk haar skerp aan. Oordryf Dianne dinge darem nie nou ’n bietjie nie? Maar dan onthou sy dat sy self die vorige nag met toe vensters en ’n deur wat gesluit was, geslaap het.

“Dianne, hoekom gaan jy nie liewer weg nie? Dink jy nie dit sal beter wees nie?”

Dianne kyk haar vinnig aan.

“Hoekom sê jy so?”

“Nee, ek bedoel maar net. Dis duidelik dat jou senuwees effens op hol is. As jy dalk ’n bietjie kan wegkom, ’n vakansie kan neem . . .”

Maar Dianne skud haar kop heftig en weer is die blou oë vol trane.

“Ek wens ek kon, maar ek kan nie. Ek kan nie nóú weggaan nie.” Sy stap aan deur toe en Sandra verstaan die skimp. Dianne wil alleen wees.

“Ek sal weer later hier kom inloer. En, Dianne, as jy ’n vriendin nodig het . . . Jy kan my vertrou.”

Dis ’n uiters verwarde Sandra wat haar by doktor Basson en Gustaf aansluit waar hulle sit en gesels in die rondawel wat Basson as kantoor gebruik. Dat hulle oor net een onderwerp gesels, is duidelik aan albei se ernstige gesigsuitdrukkings toe sy binnestap.

Op die vraag in doktor Basson se oë antwoord sy: “Sy rus nou . . . nadat sy haar vensters dig toegemaak en haar deur gesluit het. Gustaf,” en sy kyk hom vas aan, “sê my, was ek en jy gisternag in die ruïnes en het ons gesien . . . wat ek dink ons gesien het?”

Hy knik en trek haar op die bank langs hom neer.

“Ja. Ek weet wat jy bedoel. Ook vir my is dit nog ongelooflik, maar dis waar.” Hy kyk na Jan Basson. “Dis net doktor Basson wat dit blykbaar maklik aanvaar. Maar, hy glo aan spoke en bonatuurlike goed.”

Basson glimlag geduldig. Hy kan hom voorstel hoe die jong speurder moet voel. In plaas daarvan dat hy nader aan die oplossing beweeg, lyk dit asof hy net al meer en meer verstrik raak en geen vordering maak nie.

“My jonge vriend, ek sou jou verhaal beswaarlik kon glo as iemand anders my dit vertel het. Maar juis omdat dit jý is, en omdat ek deeglik weet jy glo nie aan bonatuurlike en onnatuurlike ver­skynsels nie, besef ek dat ek alles kan glo en aanvaar dat dit presies so plaasgevind het.”

“Maar ek kan dit self nie glo nie, genugtig! Dis twak, onsin! Daar kan nie so iets bestaan nie! Sandra kan dit ook nie glo nie!”

Sy skud haar kop.

“Nee, ek kan nie, hoewel ek weet ek het dit tog met my eie oë gesien. Vanoggend, toe ek wakker word, het ek gewonder of ek nie maar ’n nagmerrie gehad het nie, maar . . . ek weet dit was die werklikheid, want dis hoekom Dianne ook vanoggend so lyk. Daardie arme mens glo vas sy is besig om mal te word, veral nadat Nina so ewe besorg en vriendelik met haar was.”

Gustaf frons skerp, sy stem klink moedeloos.

“Wel, dit voel vir my ek sal nou mal raak as hierdie saak nie na die een of ander kant toe ’n ligkol begin gee nie. Ek het in my lewe nog nie met so ’n deurmekaarspul gewerk nie. En wat, vra ek julle, het al hierdie dinge met die oorspronklike saak te doen – met die bloedlose lyk van ’n ou man en met die vreemde ongesteldheid onder toeriste? Waar is die verband?”

Basson knik ook ernstig.

“Ja, dis baie deurmekaar. Ek kan byna nie glo dat Nina Andrews ’n verband kan hê met ’n bloedlose lyk en die vreemde siekte onder toeriste nie, maar ná wat jy my so pas vertel het, begin ek wonder . . .”

Gustaf kyk hom priemend aan.

“Dus dink jy dat al hierdie dinge ineenskakel?”

Die argeoloog skud sy kop, en ook sy oë lyk verward.

“Ek weet nie. Dit voel vir my dat alles inmekaarskakel, maar hóé moet jy my nie vra nie. Ek weet doodeenvoudig nie. En dan klink dit weer so onmoontlik . . .”

Dis ’n rukkie stil terwyl al drie peinsend voor hulle uitstaar. Dan verbreek Sandra die stilte, haar stem verward.

“Wel, of dit ineenskakel of nie, ek bedoel nou die bloedlose lyk en die vreemde siekte en dié dinge wat gisternag gebeur het, weet geen mens in hierdie stadium nie. Maar dat alles beslis nie pluis is by ons gasheer en gasvrou nie, is baie seker. Veral Nina Andrews . . . Julle weet, sy slaan my net totaal dronk. Gistermiddag was sy só siek dat sy in ’n koma was. Sy het ellendig gelyk en ek het my boeglam geskrik toe ek die kamer inkom. Kort daarna verdwyn sy, sommer net so, en loop ’n hele ent na die ruïnes toe. Daar . . . Wat dáár gebeur het, wil ek nie eens herhaal nie, want dit klink net te ongelooflik. Vanoggend is sy die vriendelikheid en dierbaarheid vanself, loop sterk en lyk byna gesond. Sy lyk selfs jonger vanoggend, die beste wat ek haar nog gesien het. Wat is met daardie vrou aan die gang?”

Sy kry geen antwoord op haar vraag nie, en vervolg: “En dan is daar Phil Andrews. Hy het vir my eers as ’n bullebak voorgekom, ’n man wat nie aarsel om sy sieklike vrou teen die kombuiskas vas te gooi wanneer hy kwaad is nie. En tog, gisternag het ek met my eie ore gehoor hoe hy pleit by haar en . . . daar was vrees in sy stem. Phil Andrews is in werklikheid bang vir sy vrou, vir die fyn, sieklike Nina, al het hy haar in ’n oomblik van frustrasie en woede aangeval. Hy het ook met sy eie mond gesê hy gaan jare lank al deur hel, met ander woorde, hy het nie van sy gevoel vir Dianne gepraat nie. Dié ding is maar twee, drie maande aan die gang. Hy moet iets anders in gedagte gehad het. Maar wat?”

Gustaf knik sy kop en konsentreer hard.

“Ja, dis waar. Ek probeer die presiese woorde van hul gesprek onthou. Help my, Sandra, as jy iets onthou. Hy het begin deur te vra of sy al wéér hier is, bedoelende in die ruïnes. Met ander woorde, dis ’n gereelde ding van haar om snags, want ek het haar nog nooit bedags daarheen sien stap nie, na die ruïnes te gaan. Op sigself baie eienaardig. Ek sou nie sê dat die ruïnes in die nag ’n aantreklike plek, veral vir ’n vrou, sal wees om te gaan wandel nie.”

“Dit kan jy weer sê!” laat Sandra met gevoel hoor, en doktor Basson frons skerp.

“Maar nogtans nie verbode nie. Baie mense het eienaardige smake. En dan het Andrews verduidelik dat sy vrou graag gaan stap wanneer sy baie pyn het. Dit klink vir my aanvaarbaar. Daar is baie mense wat liewer rondbeweeg wanneer hulle pyn verduur as om doodstil in ’n bed te gaan lê. Dit maak dit draagliker, soos hy ook gesê het.”

“Hm.” Gustaf dink diep. “Maar hy het ook gesê dat sy liewer daar moet wegbly, dan sal dit miskien beter met haar gaan, of iets in daardie trant, altans. Wat sou hy daarmee bedoel het?”

“Ek kan dalk raai,” laat Sandra hoor. “Daardie plek het ’n eienaardige invloed op my en ek is tog ’n gesonde mens, liggaamlik en hopelik geestelik ook. Maar wanneer ek by die ruïnes kom, veral in die nag, is dit asof . . .” Sy soek verward na woorde.

“Dis of die plek my beïnvloed. Ek raak bang, behoorlik bang en my verbeelding gaan op hol. Miskien het dit dieselfde invloed op Nina, en omdat sy juis siek is, kan dit haar nog meer beïnvloed as vir my. En as sy nog geestelik ontwrig is, wat ek sterk begin vermoed, is die ruïnes in die nag beslis nie die aangewese plek vir haar nie.”

“Juis. Hier is tog genoeg stapplek. Hoekom juis altyd na die ruïnes toe gaan?” wil Gustaf weet, en Sandra skud haar kop.

“Miskien is dit by haar die geval dat juis die ding wat haar afstoot haar onweerstaanbaar aantrek.”

“Kan wees.” Gustaf se stem klink skepties. “Sy het vir my nie bang gelyk of geklink nie. Maar laat ons verder gaan.” Sy oë trek peinsend saam. “Hy het gepraat van as ‘dít’ weer begin, kom sy altyd na die ruïnes. Wat is ‘dít’?”

“Ek sou sê wanneer sy een van haar pynaanvalle kry,” probeer doktor Basson help.

“Maar sy het hom gevra hoe weet hy ‘dít’ het weer begin. Net asof sy nie wil hê hy moet weet daarvan nie. Hoekom sal sy haar pynaanvalle vir haar man geheim wil hou?”

’n Doodse stilte heers en Sandra vervolg: “Hy het ook gesê hy is moeg daarvan om haar te beskerm. Teen wie of waarteen?” Die twee mans skud hul koppe en sy gaan verder: “Hy het haar ook lelike name genoem, ’n satan, of so iets, en gesê sy hou haar vuil duiwelsmag van Dianne af. Dit was sy presiese woorde: ‘jou vuil duiwelsmag’. ”

“Ja, en toe het sy gesê Dianne is veilig, want sy is ’n vrou, maar hy, Andrews, moet oppas.” Sy kop ruk op en sy stem klink gespanne, opgewonde. “Dit kan ’n leidraad wees. Dianne is ’n vrou. Sy is veilig. Sien julle wat ek bedoel?”

Sandra kyk hom vraend aan, maar doktor Basson knik sy kop.

“Ja, ek sien die verband. Almal met die vreemde aandoening was mans.”

Sandra lyk skepties.

“Dit kan wees, maar dit kan ook niks beteken nie, Gustaf. Sy het ook gepraat dat sy beheer het oor iets, of net in ’n mate of tot op ’n sekere punt. Hy moet haar nie te ver dryf nie. Maar dit kan seker maar net beteken dat elkeen net tot op ’n punt hom- of haarself kan beheer. Jy kan verby jou perke gedryf word en dinge doen wat jy normaalweg nie sou doen nie.”

“Ja, en toe het hy gepleit dat sy hom moet laat gaan, en dat niemand ooit sal weet nie. Wat weet nie? En met watter storie het hy gedreig om vorendag te kom as Dianne iets oorkom? Hulle is ook nie man en vrou nie. Daar is geen normale huwelikslewe tussen hulle nie.”

“En op die end het sy gesê sy sien hom liewer dood,” eindig Sandra stil en hulle kyk mekaar hulpeloos aan. “Dit bly maar ’n deurmekaarspul. Dit kan enigiets beteken . . . of niks nie.”

“Ja.” Gustaf sug. Net sodra dit voel asof hy nou iets beethet, ontwyk dit hom en klink dit na niks nie. “Maar daardie vlermuise . . . Dit kan onmoontlik toevallig wees dat daardie gediertes op Dianne toegesak het, toe weer op Nina Andrews gaan sit het en toe weer net so geheimsinnig verdwyn het.”

Dokter Dennis Johnson stap skielik die rondawel binne. Hy groet kortaf en val sommer met die deur in die huis.

“Môre. Ek is so pas klaar met Powell. Geen verbetering nie. Hy is vanoggend so swak dat hy nie sonder hulp op sy eie bene kan staan nie. Jy sal iets moet doen, kaptein Lenard, of daardie man gaan sterf. En, ja, terloops, onthou dat ek julle wys hoe lyk ’n mens in ’n koma. Mevrou Andrews het my so pas buite vriendelik gegroet. Daardie vrou kon onmoontlik gister in ’n koma gewees het en vandag só lyk. Wel, Lenard, wat gaan jy in verband met Powell doen?”