Читать книгу Ena Murray Keur 1 - Ena Murray - Страница 8

Op pad terug na die plaas toe, is dit die eerste ruk doodstil in die motor. Op al drie gesigte is ’n frons en dan laat Johnson eindelik hoor: “Ek hou nie van hierdie ding nie, kaptein. Ek kan in die moeilikheid beland!”

“Nee, jy sal nie. Ek gee jou daardie waarborg. Ons stap net eenvoudig daar in en indien sy nog bewusteloos is, ondersoek jy haar. Niemand hoef ooit iets daarvan te weet nie. Is sy reeds by, sê ons net dat jy toevallig daar aangekom het en omdat ons weet dat sy siek is, het ons gewonder of jy haar nie miskien kan help nie, al is jy nie haar dokter nie. Weier sy dan summier dat jy aan haar raak, is dit tot daarnatoe.”

Maar Johnson is nog glad nie gerus nie.

“En wat as haar man miskien onverwags op die toneel verskyn?”

“Dan hou ons ons die onskuld self, en vertel hom dieselfde storie. Ek kan nie dink hoe jy oor so iets in die moeilikheid kan kom nie. Jy doen mos maar net jou menslike plig, nie waar nie?”

Daarna raak dit weer stil in die motor totdat hulle by die vakansieplaas se hekke inswaai en die ligbaan van die motor op die voordeur val. Hulle sien tegelykertyd die man wat op die stoeptreetjies staan. Toe die motor tot stilstand kom, is Basson dadelik by. Hy lyk ontsteld.

“Waar, in hemelsnaam, was julle? Hier is geen mens nie. Ek het my al half mal gesoek!”

“Hoekom? Het hier iets gebeur?”

“Nie juis nie, behalwe dat hier ’n motor vol toeriste aangekom het wat hier wou oornag en ek is toe al lewende siel in hierdie grote plek. Almal het soos mis voor die son verdwyn. Ek kon toe niks anders doen as om die mense die pad na die naaste hotel te beduie nie. Ek kan hulle mos nie sommer slaapplek gee nie.”

“Wat bedoel jy jy is al lewende siel hier? Wat van Powell en Dickens en al die ander?” vra Gustaf skerp, en Basson waai ergerlik met sy hand.

“Ek praat nie van hulle nie. Maar die res is almal weg. My sekretaresse, julle, die baas en sy vrou . . .”

“Nina? Maar dis onmoontlik!” protesteer Sandra. “Sy is dodelik siek in die bed. Het jy geklop, doktor?”

“My malle verstand af. Toe sê ’n huishulp vir my sy is siek. Omdat ek toe nie antwoord kry nie, word ek bekommerd dat sy miskien iets oorgekom het. Ek gaan roep toe by die venster en ten einde raad skuif ek toe maar die gordyn weg, want die venster het gelukkig op ’n skrefie oopgestaan. Daar was niemand in die kamer nie. Die bed is deurmekaar, maar daar is geen spoor van mevrou Andrews nie.”

Daar heers ’n oomblik stilte asof almal te verslae is om te praat.

“Is julle baie seker mevrou Andrews was in ’n koma?” wil die distriksgeneesheer skepties weet en Sandra draai vinnig na hom.

“Baie beslis. Ek weet hoe lyk ’n mens wat in ’n koma is. Ek het al hope gesien. Ek sê jou, daardie vrou was ernstig siek, baie ernstig siek en in ’n koma toe ons hier weg is.”

“Sandra het gelyk. Ek het haar ook gesien en dit is so,” staaf Gustaf. Hy skud sy kop. “Maar omdat sy nie in haar kamer is nie, beteken dit nie dat sy skielik wonderbaarlik gesond geword en selfs verdwyn het nie. Sy kan . . . verwyder wees.”

“Maar hoekom?” wil Basson vinnig weet. “Hoekom sal iemand so iets doen?”

“Ja-nee, ek weet ook nie . . . Dan is sy in elk geval nie deur haar man verwyder nie, soos jy dit stel. Hy sit en drink saam met sy meisie in die hotel,” wys Johnson daarop en Gustaf sug.

“Hemel, dis ’n deurmekaarspul. Wel, al wat ons kan doen, is om na haar te begin soek. Ons kan tog nie maak asof niks gebeur het nie.”

“Ja, ons sal moet. As sy dan werklik so siek is, kan ons die saak nie daar laat nie. Ek was juis nou op pad om buite te begin soek toe julle hier aankom. In die gebou is sy beslis nie. Ek het dit al van hoek tot kant deursoek.”

“Nou goed dan. Elkeen kies ’n sekere rigting. Ons sal mooi moet soek. Dis reeds donker en as sy miskien êrens lê, kan ’n mens haar maklik miskyk.”

Gustaf klink saaklik en wys elkeen se rigting aan. “Doktor Basson, ek dink jy stap in die rantjie se rigting en dokter Johnson kan in die teenoorgestelde koers stap. Ek en Sandra sal in die rigting van die ruïnes soek. Dis jammer dat ons nie flitsligte het nie. Het jy nie miskien een nie, doktor Basson?”

“Nee, ongelukkig nie. Moontlik het die Engelse.”

“Nee. Ons laat staan maar. Dis beter dat hulle nie eens hiervan hoor nie. Dis darem nie te donker nie. As ’n mens se oë eers aan die donker gewoond is, kan jy redelik goed sien. Oor ’n uur kom ons weer hier bymekaar as ons nog niks gekry het nie. Kom, Sandra.”

Hulle stap saam tot by die ruïnes en dan skei hulle van mekaar. Versigtig stap Sandra voort, haar blik priemend om haar. Dis taamlik bebos hier en in die donker sal jy maklik bo-oor haar kyk. Waar kan die vrou so skielik heen verdwyn het? loop en wonder sy bekommerd. Sy kan net nie glo dat Nina op haar eie bene en krag kon weggeloop het nie. Sy beweeg onder ’n boom uit en kom in haar spore tot stilstand.

Groots en geheimsinnig rys die Zimbabwe-ruïnes voor haar op. Haar aandag was so toegespits op haar onmiddellike omgewing dat sy skaars bewus daarvan was dat die ruïnes voor en om haar lê. Maar nou dwaal haar blik oor die nagtelike toneel en kom sy diep onder die indruk van die grootsheid daarvan.

Die Zimbabwe-ruïnes . . . lewelose standbeeld van ’n eens hoogs beskaafde maar nou vergane ryk, tonglose wagte oor ’n eeue oue geheim, die laaste flarde van ’n vergete droom . . . ’n standbeeld vir die nietigheid van die mens en sy drome, ideale en menswees. Lank reeds, eeue gelede, het die hande wat hom gebou het, vergaan en tot stof verkrummel. Maar die dooie en siellose het bly staan.

Enkele oomblikke vergeet Sandra die rede hoekom sy haar in hierdie uur van die nag by die ruïnes bevind.

Daar is iets in hierdie nagtelike toneel wat haar verbeelding aangryp en vashou, amper magneties vasvang asof sy daardeur gehipnotiseer word.

Dood? Sielloos? Soos sy ’n oomblik asemloos daarna staan en kyk, kry sy skielik weer die eienaardige gevoel dat dit nie dooie, siellose, opeengestapelde klip is waarna sy kyk nie. Miskien is dit maar net die speling van die flou maanlig deur die blare van die reusagtige m’hoba-hoba, tussen klipskeure en swart ingange deur, oor ruwe torings wat skielik verwronge patrone aanneem in die spelende skaduwees . . .

Maar dis of die ruïnes skielik lewe voor haar kry, asof sy kan hoor hoe dit asemhaal, voor haar oë sien hoe dit lewe en oud word, elke verbygaande sekonde nog ’n bietjie ouer, nog ’n paar tikslae by die ontelbare wat reeds agter lê. Dis of sy na ’n stokou mens kyk op wie se gelaat die spore van eeue gegraveer is, ’n moeë, ou mens wat ná eeue van worstel om oorlewing teen die mag van die elemente swaar knoue weg het en moeisaam asemhaal . . . maar tog nog lewe. Die mat ou siel spartel rond vir rus, maar word geen rus gegun nie, soos ’n mens wat reeds afgetakel die dood tegemoetsien, maar dit tog nie kan omhels nie; soos ’n bloedlose lyk wat tog asemhaal.

’n Rilling skiet met haar ruggraat langs en in die soel someraand voel sy die hoendervel op haar liggaam uitslaan. Sy is nie iemand wat aan haar verbeelding ly nie, maar sy moet haar wilskrag inspan om nie in dolle vaart weg te vlug nie. Want dis of sy oë op haar voel, oë wat haar magneties vashou en wil terugtrek, dieper intrek in die ingewande van ’n verlore beskawing, intrek na die torings, die lang, eensame gange tot binne-in die half verrotte hart van hierdie dooie klipstapels wat skielik ’n siel in die nagtelike uur gekry het.

Sy draai om. Niks op hierdie aarde, nie eens haar jammerte vir en haar bekommernis oor Nina Andrews wat in so ’n ongelyke stryd met die lewe en dood gewikkel is, sal haar beweeg om dieper in die ruïnes na haar te gaan soek nie. Met ’n ruggraat wat hol trek van spanning, gee sy vinnig pad en toe sy die ruïnes agter haar het, roep sy beangs na Gustaf. Sy is byna in trane toe hy skielik uit die donkerte voor haar opduik. Sonder voorbehoud gooi sy haar arms om sy nek.

“Wat is dit? Sandra, wat is dit?” vra hy bekommerd terwyl sy arms beskermend om haar gaan.

Sy veg om haar selfbeheer terug te kry, maar hy kan die bewing van haar tenger gestalte teen syne voel. Sy byt hard op haar onderlip. “Jy gaan my uitlag, maar Gustaf, hierdie plek . . . Dit gee my koue rillings. Dit lewe! Dit voel of dit lewe!” fluister sy verleë. Hy sit sy hand vertroostend teen haar agterkop en druk haar gesig teen sy skouer vas. Maar bokant haar kop staar sy oë stip en erns­tig na die ruïnes en daar is geen glimlag om sy lippe nie. Hy weet wat sy bedoel. Hy voel dit ook aan. Ook vir hom voel dit asof daar diep op ’n verskuilde plek ’n bose ou hart klop.

“Kom ons gaan terug. Dis in elk geval te donker in die ruïnes. Ons sal teen haar verbyloop en haar nie sien nie. Miskien het die ander iets uitgerig.”

Met sy arm beskermend om haar stap hulle terug. Eers toe die helder voordeurlig van die vakansieplaas die onmiddellike omgewing verlig, begin Sandra ontspan. Streep-streep kom die ander twee ook aan, maar almal skud die kop. Niks is gevind nie. Hulle staan nog so en beraadslaag wat hulle nou moet doen, toe ’n motor inswaai en nader kom. Sekondes later klim Phil Andrews uit en stap nader met verbasing op sy gesig. Daar is geen spoor van Dianne Bougard nie.

“Skort iets?” vra hy kalm, en daar is net so ’n effense sleep in sy stem. Phil Andrews het beslis ’n hele paar drankies agter die blad, maar hy is nog heeltemal in beheer van homself.

Gustaf en die ander kyk hom speurend aan. As hy iets te doen het met sy vrou se verdwyning, is sy toneelspel onverbeterlik.

“Ja,” antwoord Gustaf. “Hier was mense wat kamers vir die nag wou gehad het, maar ons kon jou . . . en mevrou Andrews nêrens opspoor nie. Hulle is toe maar na die naaste hotel.”

Phil Andrews trek sy skouers ongeërg op en laat doodluiters hoor terwyl hy begin aanstap voordeur toe: “In daardie geval is dit tot daarnatoe. Goeienag.”

“Meneer Andrews!” Gustaf se stem klink so bevelend dat die man verplig is om weer tot stilstand te kom.

“Ja.”

“Het jy gehoor wat ek gesê het? Mevrou – jou vrou – is weg. Ons kan haar nêrens opspoor nie. En toe ons haar laas gesien het, was sy ook nog baie siek.”

Maar Phil Andrews se kalmte – en ongeërgdheid – is onversteurbaar. “Ek het julle gehoor, meneer Lenard. Maar julle hoef julle nie oor my vrou te bekommer nie. Sy gaan stap dikwels wanneer sy . . . e . . . erg pyn verduur. Ek is al so gewoond daaraan dat ek my nie meer daaroor bekommer nie.”

Hy wil weer omdraai, maar Sandra se stem keer hom.

“Maar, meneer, sy was uiters siek, in ’n beswyming ’n paar uur gelede. Sy kon iets oorgekom het!” protesteer die jong meisie ontsteld, maar weer skud hy sy kop.

“Juffrou, ek sal jou wed dat sy oor ’n paar minute heeltemal veilig hier aangestap sal kom. Sy ken die wêreld hier soos die palm van haar hand en sy het nog nooit iets oorgekom nie. Hoekom sal sy vannag nou juis iets oorkom?”

“Omdat sy siek is!” kap Sandra woedend terug. O, aan hierdie man sal sy haar nog te buite gaan . . . die ongevoelige bees!

Die eerste keer lyk dit asof Phil Andrews hom wil vererg.

“En ek het jou reeds gesê dis ’n gewoonte van my vrou om te gaan stap wanneer sy siek is! Dis of die oefening help – dit draaglik maak, sê sy. Julle is begaan oor niks nie.”

Dis Basson se stem wat skielik vererg opklink.

“Maar my sekretaresse is ook weg, meneer Andrews. Ek kan haar ook nêrens kry nie.”

Vier paar speurende oë hou intens elke trek op sy gesig dop, maar hy kyk die argeoloog vas in die oë terug.

“Dit het niks met my te doen nie, doktor. Dis nie my werk om jou sekretaresse op te pas nie. Dit is my werk om my vrou op te pas.”

Voordat iemand nog iets kan sê, draai hy om en stap beslis weg.

Hulle kyk mekaar hulpeloos onder die elektriese lig aan. “Wel, ek weet nie wat julle gaan maak nie, maar ek sal moet teruggaan,” laat Johnson ná ’n swanger stilte hoor. “Dit begin laat word en ek moet nog terug Masvingo toe. Jy sal my eers moet terugneem hotel toe, Lenard, dat ek my motor kan kry.”

“Ja, goed. Ons kan maar gaan.”

“Wat moet ons doen?” wil Sandra weet.

“Daar is niks wat julle kan doen nie. Gaan slaap. Ons sal maar môreoggend kyk of meneer Andrews reg was.”

“En wat van my sekretaresse?” wil Basson bekommerd weet.

“Sy is veilig. Sy en ons vriend het vanaand ’n afspraak gehad. Hy het haar seker net hier anderkant afgelaai, want hy kan tog nie oop en bloot met haar hier aankom nie. Sy sal seker nou-nou haar verskyning maak. Oor haar is ek nie bekommerd nie, maar wat het van Nina Andrews geword? As sy werklik net gaan stap het, soos haar man sê, moes een van ons haar tog raakgesien het, of sy moes ons hoor roep het.”

Hy draai om. “Kom, dokter Johnson, dat ek jou terugneem.”

Hulle keer terug na hul kamers, maar hoewel doktor Basson hom uittrek en die lig afskakel, lê hy nog lank met oop oë in die donker en staar voordat hy insluimer. In Sandra se kamer is daar egter geen teken van slaap nie. Sy het haar nie eens uitgetrek nie. Dis of sy onrustig voel en sy besluit om eers te wag totdat Gustaf terug is. Sy sal tog in elk geval nie slaap voordat sy nie weet dat Gustaf in die nabyheid is nie. En dan hou haar bekommernis oor Nina haar ook wakker.

Sy skud weer haar kop. Dit bly vir haar menslikerwys onmoontlik dat Nina, in die toestand waarin sy was, kon opstaan en gaan stap. Sy kan dit nie glo nie! Daardie vrou het nie krag in haar liggaam gehad om ’n enkele tree te stap nie. En nou wil die bullebak van ’n man van haar beweer, en verwag op die koop toe dat hulle dit soos soetkoek moet sluk, dat sy enige oomblik ewe kalm hier aangestap sal kom! Van al die snert . . .

Sandra frons. Miskien is dit ’n goeie idee om, terwyl sy nou op Gustaf wag, buite te gaan sit en die wêreld ’n bietjie dop te hou. Dalk kom Nina hier aangestap. Sy sal dit graag wil sien.

Sy skakel haar lig af en sluip saggies die gang af, terug na die voordeur. Iemand, seker Phil Andrews, het die buitelig ook afgeskakel. Die hele plek is in duisternis gehul. Versigtig maak sy die voordeur oop, glip met die trap af en pyl op ’n tuinbankie af wat sy weet daar naby onder die boom staan. Van daar af sal sy die voordeur goed kan dophou. Enigiemand wat daar ingaan, sal sy moet raaksien.

Sy het omtrent tien minute gesit en wag – op wat weet sy self nie – toe haar moeite beloon word. ’n Gedempte voetval op die gruispaadjie laat haar vinnig na links kyk in die rigting van die voetpad na die ruïnes. In die dowwe lig van die maan kan sy Dianne Bougard se skraal gestalte duidelik eien. Dan het Gustaf gelyk gehad dat Phil Andrews haar iewers digby afgelaai het om die laaste entjie terug te stap sodat hulle nie so opmerklik saam daar moes aankom nie.

Die meisie moet by die boom verby waaronder Sandra in die donker skaduwees skuil, en laasgenoemde staan versigtig van die bankie af op en beweeg agter die dik stam van die bloekom in. Dianne se oë is ook nou gewoond aan die donker en sy kan miskien die gestalte raaksien wat hier digby haar skuil. Sandra se geluk ook, want net toe die meisie by die boom verbykom, hoor hulle duidelik hoe iemand ’n deur oop- en toemaak. ’n Man het by die voordeur uitgekom.

Sandra druk haar lyf so plat moontlik teen die stam en hou haar asem op, want Dianne, toe sy die geluid gehoor het, het vinnig onder die boom in die donkerte skuiling gesoek en Sandra kan haar onreëlmatige asemhaling sommer hier digby haar hoor. Sandra voel die senuwees op die krop van haar maag saamtrek en sy verwens haar dat sy nie liewer in haar kamer gebly en gaan slaap het soos Gustaf beveel het nie.

As Dianne of Phil Andrews – want dit is hy wat nou die paadjie afkom – haar hier moet betrap, weet sy nie wat sy as verduideliking sal aanvoer nie. Hulle sal albei weet dat sy daarop uit was om hulle te bespied, en veral Phil het al duidelik genoeg getoon dat hy moeg is vir haar bemoeisiekheid.

Ten spyte daarvan dat die nag warm is, voel Sandra koue sweet op haar handpalms uitslaan. As Phil op pad is na ’n geheime ontmoeting met Dianne onder die boom, gaan hulle beslis op haar afkom. Dianne staan en wag hom in, soos dit vir haar voorkom, skaars ’n tree van haar af, net aan die ander kant van die boomstam.

Sandra se bene wil amper onder haar swik van skone verligting toe die swaar voetstappe verbygaan en aanstap met die paadjie wat na die ruïnes lei. Hier kort agter hoor sy Dianne ook ’n sagte suggie slaak. Wat die rede ook al mag wees, Dianne wil haar teenwoordigheid onder die boom blykbaar ook geheim hou. Die swaar voetstappe van Phil Andrews raak gedemp en dan hoor Sandra dat Dianne ook weer versigtig begin beweeg. Met elke senuwee gespan, loer sy versigtig om die stam en sien hoe Dianne in dieselfde rigting beweeg as dié waarin Phil reeds verdwyn het.

Sandra se blik volg haar ’n rukkie terwyl sy besluiteloos agter die boomstam bly staan. Sal sy haar agtervolg? Dianne se optrede is vir haar ’n raaisel. Haar hele houding getuig dat sy besig is om Phil te agtervolg, maar dat sy nie ontdek wil word nie. Met ander woorde, sy spioeneer op Phil. En hulle is op pad na die ruïnes . . .

Sandra byt haar onderlip vas en kyk verlangend na die pad, maar daar is nog geen teken van Gustaf se motor nie. As hy net wil kom! Sy het nie lus om Dianne en Phil te agtervolg nie. As hulle in enige ander rigting gegaan het, sou sy nie ’n oomblik geaarsel het nie, maar sedert vannag het sy ’n onverklaarbare vrees vir die ruïnes ontwikkel – veral in die nag wil sy nie weer naby die plek kom nie.

Maar dan kom sy tog in beweging, en hoewel teësinnig, agtervolg sy Dianne versigtig op ’n afstand. Sy moet vasstel wat aangaan. Hoekom stap Phil Andrews hierdie tyd van die nag – haar polshorlosie toon dat dit middernag is – na die ruïnes? En hoekom agtervolg Dianne hom op ’n afstand? Is daar geheime in die lewe van die man wat sy liefhet wat sy self ook probeer ontrafel?

Met ’n laaste terugwaartse blik na die pad waarlangs Gustaf moet kom, verdwyn Sandra in die digte plantegroei om die ruïnes. Versigtig beweeg sy vorentoe. Dis baie donker hier tussen die struikgewasse en onder die bome en sy kan omtrent niks sien nie. Dis eintlik net op instink af en met behulp van ’n takkie wat soms voor haar kraak dat sy weet sy is nog op Dianne se spoor.

Dan is hulle by die ruïnes. Net ’n paar tree voor haar het Dianne tot stilstand gekom, en Sandra wag asemloos. Duidelik sien die twee meisies hoe Phil Andrews oor die oop kol stap en in die donkerte van die ruïnes verdwyn. Dan beweeg Dianne weer vorentoe in dieselfde rigting en nog teësinniger as voorheen sluip Sandra weer agter haar aan.

Toe Sandra die stikdonkerte van die binnekant betree, moet sy met alle mag op haar tande byt om genoeg wilskrag bymekaar te skraap om vorentoe te beweeg. Wat, in hemelsnaam, soek die mense dié tyd van die nag in hierdie plek? Haar bewende vingerpunte beweeg voel-voel teen die ruwe muur.

’n Dowwe geskuifel ’n entjie vorentoe vertel haar dat sy nog op die spoor is. Êrens hier voor haar beweeg Dianne Bougard ook voel-voel vorentoe en Sandra weet dat sy nie die enigste is wat koue sweet op haar voorkop het nie. In die swaar, swart stilte wat drukkend om hulle toevou, kan sy hoor dat die blonde sekretaresse se asemhaling onegalig en rukkerig is.

Hulle is besig om in die rigting van die groot toring te beweeg, al met die geheime wandelgang langs, en vir albei meisies voel dit asof dit tot in die oneindigheid strek.

Skielik, hier voor hulle, klink meteens ’n harde stem op en dit eggo langs die gang af sodat albei meisies in hul spore tot stilstand ruk en net betyds die gil keer wat na hul lippe storm.

“Nina! Is jy al weer hier? Kom huis toe. Die hele wêreld soek na jou. Hulle het agtergekom dat jy weg is en ek moes lelik rondspring met verduidelikings om hulle tevrede te stel. As jy langer so aanhou, gaan jy beslis agterdog wek. Kom dadelik huis toe!”

Phil Andrews se stem klink bars, en ’n ligte skok trek deur Sandra toe ’n vrouestem verbaas antwoord: “Maar hoe het hulle agtergekom dat ek weg is? My kamerdeur was gesluit.”

Sandra sluit haar oë ’n oomblik en skud haar kop. Dit kan nie wees nie – maar dit is Nina Andrews se stem daardie – en sy klink so kalm en normaal as kan kom.

“Maak dit saak? Ek bid jou, Nina, bly weg hier van die ruïnes af! Hoekom moet jy elke keer hierheen kom? Bly weg hier, dan sal dit miskien beter met jou gaan.”

“Ek kan nie. Jy weet ek kan nie. Dis noodsaaklik dat ek hierheen moet kom. Dit lewe . . . Ek is deel van die ruïnes.”

Weer slaan die hoendervel op Sandra se lyf uit. Dis soos twee spookstemme uit ’n duister, ander wêreld wat na haar aangesweef kom. Sou Nina geestelik versteur wees? Is dit moontlik dat hierdie vrou kranksinnig is? Maar andersins tree sy so normaal op. Tog is haar optrede vannag baie vreemd en die wyse waarop sy die laaste sinne uitspreek . . .

“Dis net wanneer dit weer begin dat jy hierheen kom,” klink die beskuldiging in die donkerte op.

“Wie sê dit het weer begin?”

“Moenie my om die bos probeer lei nie, Nina. Teen hierdie tyd moet ek darem al weet wat aangaan . . . en wanneer dit weer aan die gang is. Maar jy sal moet versigtig wees. Daardie onderwysertjie is vir my gans te vol vrae. Sy meisie ook. En ek dink Basson het ook al iets agtergekom. En hierdie middernagtelike rondlopery van jou terwyl jy ’n paar uur gelede in ’n koma was, is genoeg om elke mens se agterdog te wek. Ek is moeg daarvan om jou altyd te beskerm.”

“Jy is geheel en al moeg vir my, Phil, nie waar nie?”

Daar heers ’n oomblik stilte en die vrou se vraag hang soos iets tasbaars in die swaar stilte. Dan klink Phil se stem weer op, maar dis of dit nie meer so seker klink nie.

“Wat . . . wat bedoel jy?”

Dis Nina, die siek, swak, fyn Nina se stem wat skielik sterk en onheilspellend opklink. “Jy weet. Jy het skielik moeg vir my geword sedert . . . Dianne Bougard op die toneel verskyn het.”

Hier kort voor haar in die duister hoor Sandra hoe Dianne haar asem vinnig intrek. Maar hulle bly roerloos staan.

“Jy praat twak.” Maar sy stem klink onoortuigend en dis al vir Sandra asof sy ook nou ’n vae noot van vrees daarin hoor.

“Nee, Phil. Ek praat nie twak nie. Ons weet albei dat dit die waarheid is. Dink jy dan ek is blind? Ek kan sien wat voor my oë aangaan.”

’n Taamlike lang stilte volg. Dis of Phil nie weet wat om te antwoord nie. Ontkenning, besef hy seker, sal nie help nie.

“Dis ek wat moeg is, Phil. As jy maar net weet hoe moeg. Maar ek gaan dit nie langer duld nie. Ek waarsku jou nou reguit. As hierdie ding tussen jou en Dianne Bougard nie onmiddellik stopgesit word nie, sal die gevolge op jou hoof wees.”

“Jou duiwelskind! As jy een haar van Dianne se hoof aanraak . . . Dit sal die einde wees, Nina. Ek waarsku jou ook nou. Laat Dianne iets oorkom en ek sal weet waarheen om met my storie te gaan . . . al kruip ek op my hande en knieë daarheen. Verstaan jy? Jy hou jou vuil duiwelsmag van Dianne af!”

“Dianne is veilig, redelik veilig. Sy is ’n vrou. Maar jy moet my nie te ver dryf nie, Phil. Ek het net tot op ’n sekere punt beheer en dan . . .”

“Dreig jy mý . . . die man wat jare lank deur hel gegaan het om jou ontwil? Dreig jy mý, Nina?”

“Nee, Phil. Ek dreig nie. Ek waarsku net.” Dan, skielik, breek haar stem en sy roep hartstogtelik uit: “Phil! Phil, moenie my in die steek laat nie! Jy is al een . . . al een wat weet, wat my kan beskerm! Moenie my nou verstoot nie! Ek het jou nodig, hóé nodig sal jy nooit weet nie!”

Daar heers ’n oomblik stilte waarin net die rou snikke van die vrou gehoor word. Dan klink Phil Andrews se stem somber op.

“Nee, Nina. Jy het niemand nodig nie. Maar ek is ’n mens, ’n mens van vlees en bloed, en ek het Dianne nodig. Ek kan nie langer so aangaan nie. Jy moet my my vryheid gee. Jy moet my laat gaan, Nina. Dis geen lewe hierdie nie. Ek belowe dat niemand ooit sal weet, ooit van my sal hoor . . .”

“Nee! Nee! Phil . . .” Haar stem is laag en skor en dit klink hol in die leë gang op. “Phil, onthou wat ek eendag vir jou gesê het. Ek sal jou nooit laat gaan nie. Ek, net ek, sal jou besit.”

“Maar jy besit my nie, Nina. Dis juis die ding. En ek kan jou nooit besit nie. Daar is geen normale lewe moontlik nie.”

“Dit kan weer moontlik raak. Ek sal weer jou vrou word.”

“Jy is geen vrou nie, Nina. Jy weet jy praat nou teen jou beterwete. Dinge het te ver gevorder. Jy weet dit tog beter as ek. Dit word al erger, nie waar nie? Beter sal dit nooit weer word nie. Asseblief . . .” Phil Andrews pleit nou openlik. “Laat my gaan! Jy kan alles vat. Die plaas, alles. Ek wil niks hê nie.”

“Nee! Ek sien jou liewer dood.”

Phil antwoord nie hierop nie. Hulle hoor duidelik hoe hy omdraai en teruggestap kom met die wandelgang af. Elke tree is onseker asof hy strompel. Styf druk Sandra haar lyf teen die ruwe klipmuur vas sodat sy voel hoe die kante van die klippe in haar rugspiere inboor. As hy nou in die donker teen haar of Dianne moet stamp . . .

Sy voel hom digby haar verbykom, só naby dat sy selfs sy hortende asemhaling duidelik hoor en dis of sy die storm wat op hierdie oomblik binne-in die man broei met die blote oog kan sien. Dan is hy verby. Sy hoor sy voetstappe wegsterf en dit raak weer stil . . . onheilspellend stil. Hier êrens voor haar en Dianne staan nog iemand en luister na sy wegsterwende gestrompel.

Sandra besef dat nie sy óf Dianne nou kan beweeg sonder om hul teenwoordigheid te verraai nie. Die geringste geluid sal Nina se ore in hierdie grafstilte bereik, en Sandra weet dat sy in geen omstandighede hier deur Nina ontdek wil word nie. Tot ’n paar minute gelede was sy net intens jammer vir hierdie vrou. Maar nou . . . nou is sy skielik bang vir haar, banger as wat sy vir Phil Andrews is.

Dan ruk haar lyf van skok toe Dianne skielik beweeg.

“Nina!”

Sandra beweeg instinktief vorentoe om haar te keer, maar dis reeds te laat. Sy het al in die toring verdwyn.

“Nina! Ek smeek jou, laat Phil gaan!” Haar stem klink histeries en Sandra word yskoud om haar onthalwe. Besef Dianne dan nie dat sy nou uiters dwaas optree nie? Want Sandra voel oortuig dat Nina nie normaal is nie. Vannag het sy tot die besef gekom dat Nina Andrews, die patetiese vroutjie vir wie sy so innig jammer is, beslis nie normaal is nie, dat daar selfs iets boos in haar skuil.

Daar kom geen antwoord nie en Dianne gaan hartstogtelik voort: “As jy Phil nie laat gaan nie, sal ek jou dwing! Hoor jy? Jy is nie normaal nie, in geen opsig nie. Jy is mal, van die duiwel besete! Ek sal sorg dat jy in ’n gestig opgeneem word! Hoor jy?”

“Ek hoor jou, Dianne. Jy weet nie waarvan jy praat nie. Gaan weg hiervandaan en vergeet van Phil . . . voordat dit te laat is, om jou eie onthalwe, maar ook ter wille van Phil. Gaan weg, Dianne.”

“Ek sal weggaan, maar Phil gaan saam met my. Ek gaan hom hier wegvat en jy gaan my nie keer nie. Ek weet nie waarmee jy besig is nie, maar dis die een of ander duiwelse spel wat jy met Phil aan die speel is en ek gaan nie toelaat dat jy hom verder vernietig nie!”

Sandra het intussen versigtig nader beweeg en waag dit om om die hoek te loer. Reg voor haar staan Dianne met haar rug na haar toe en oor haar skouer kan sy ’n vae, wit gestalte in die middel van die toringvloer sien staan. As sy nie geweet het dit is Nina Andrews nie, sou sy maklik kon glo dit is ’n gees wat voor hulle staan. ’n Flou skynsel bo uit die toring verlig die stikdonkerte effens en dan sien sy dit ook, soos Dianne wat ook skielik opkyk – bewegende skaduwees teen die toringmuur.

“Wat . . . wat is dit?”

“Dis my vriende, Dianne. En jy moet gou padgee . . . baie gou.”

“Jou . . . vriende! Wat is dit? Dis dan . . .” Dan beier haar gil die hoë skag van die toring uit die naghemel in, slaan oorverdowend teen die ruwe klipwande vas en eggo met die wandelgang af.

Verstom, versteen van vrees, kan Sandra net kyk . . . en kyk hoe die bewegende skaduwees nader sak en saamsmelt soos ’n digte, swart wolk. Al laer sak dit, sweef dit asof dit vlerke het, deinend soos ’n swart golf van onheil, reg op Dianne af. Weer en weer gil die jong meisie terwyl Sandra vasgenael in haar spore net kan staan en toekyk asof sy na ’n grusame rolprent staar, asof sy haar eie oë nie kan glo nie, glo dat dit werklik besig is om te gebeur nie.

Nina se arms is uitgestrek na bo en sy vertoon onaards in die dowwe lig. Dan roep sy iets uit en asof dit ’n bevel is wat sy geuiter het en hulle haar verstaan, swiep die wolk neer. Asof in ’n nagmerrie eien Sandra dit. Dis vlermuise, honderde van hulle, wat met fyn skreeugeluidjies op Dianne neersak, haar toesak.

Spontaan gaan Sandra se mond oop om te gil, maar vanuit die donker agter haar skiet ’n hand blitsvinnig oor haar skouer en sluit knellend om haar mond.