Читать книгу Ena Murray Keur 14 - Ena Murray - Страница 4

Voor die massiewe gebou dwaal haar blik hulpsoekend om haar, hoewel sy weet sy kan van nêrens hulp verwag nie. Agter haar maal die stadsgewoel voort, is dit ’n kom en gaan van mense wat by die groot gebou uitborrel terug na die motors wat eenkant geparkeer staan.

Sy voel weer die oë van die hekwag op haar. Haar besluitlose gerondtrap die afgelope halfuur het reeds sy aandag begin trek. Sy sal hier móét ingaan. Dis die enigste plek waar sy miskien geholpe sal raak. Oor ’n uur of drie word dit nag. Êrens sal sy ’n heenkome moet vind, want as dit eers donker is …

Sy beweeg nader aan die hek en die wag kyk skerper na haar. Jare lank waak hy al hier by die hek gedurende besoektye. Hy het mense van alle soorte leer ken. Maar hierdie enetjie …

Hy kyk stip, onnodig stip, dink die jong meisie toe sy nader kom. Binne-in haar word die naakte vrees ’n harde klont op die krop van haar maag. Hoekom kyk hy haar so aan? Sou hy weet? Sy sluk. Dis tog onmoontlik. Dit het maar gisteraand gebeur. Die koerante sal darem seker nie nou al daaroor berig nie … miskien die radio … Dalk is daar reeds ’n landwye beskrywing van haar uitgestuur.

Sy is bang, besef die ou man onmiddellik. Sou iemand belangrik hier binne lê, miskien buite hoop? Of moet sy dalk self inkom? Sy lyk asof sy ’n pasiënt kan wees.

“Kan ek help, juffroutjie?” vra hy vriendelik en gee voor dat hy nie die ruk van die skraal, jong liggaam sien nie. Die lewe het hom ook al geleer om nie alles te wys wat hy sien of weet nie.

“Ek … moet die matrone spreek. E … waar …?”

Hy neem haar goedig aan die arm. Hoe bewe die kind tog. “Jy stap net met hierdie paadjie langs en dan gaan jy by daardie deur in.” Hy trek haar liggies weg toe ’n groot motor agter hulle stilhou.

“Staan net ’n bietjie weg, juffroutjie. Die dokter wil verbykom.” Hy sê die woord dokter asof hy van ’n koning praat, en spring selfs, rats vir sy ouderdom, opsy en lig sy pet met ’n oordadige glimlag.

Die man agter die stuur knik vlugtig, maar sy blik rus ’n oomblik fronsend op die meisie langs die hekwag. Toe ry hy voort, al met die geteerde kronkelpad langs totdat hy voor die hoofingang tot stilstand kom en sy motor parkeer op die plek wat vir dokters gereserveer is.

By die hek beduie die ou man verder: “Dan vra jy net daar by die toonbank en sê jy wil met die matrone praat. Hulle sal jou verder help.”

“Dankie, oom.”

Hy glimlag weer en daar is kommer in sy waterige ou oë. Dis lank laas dat iemand van haar jare hom as oom aangespreek het. Hy is mos ’n kastige meneer deesdae. Die respekvolle oom het saam met die waters van die tyd weggevloei. Sy vaderlike gevoel neem toe.

“Dis ’n plesier, kindjie. Sê vir oom … kom jy van die platteland af? Kan oom dalk help met iets?”

Die blou oë kyk hom meteens verskrik aan. Toe stotter sy: “Ek … nee, oom, ek is maar van hier … dankie, oom. Ek sal nou moet gaan.”

Hy kyk haar agterna, skraal en slank soos ’n wilgerloot, die swart hare wat soos ’n waterval van ink agter haar rug na benede val. Hy sug. Ja, so is die lewe. Ook die jonges spring nie vry nie. Hulle word vandag te vroeg oud … soos hierdie kind reeds oud is. Wat ’n jammerte dat so ’n mooi mens reeds so gebuk moet gaan. Selfs in haar stap kan jy dit sien – die te swaar las op die skraal skouertjies.

Die deur waarop MATRONE groot aangebring is, staan halfpad oop toe sy huiwerig aanklop. Die vrou agter die lessenaar kyk op en nooi haar vriendelik binne, sê terselfdertyd aan die man wat in een hoek na iets in ’n liasseerkabinet soek: “Gaan maar voort, dokter, u sal nie hinder nie. Kom sit, juffrou. Kan ek met iets help?”

Sy sak in die aangebode stoel neer en besef nou eers hoe moeg sy werklik is. Sy het die hele nag op haar bene gestaan in die toilet van die trein waarmee sy hierheen gevlug het. Sy het in ’n hoekie vasgedruk gestaan, biddend dat niemand moes agterkom die toilet bly beset nie. Elke keer wanneer die trein tot stilstand kom, het sy met beangste oë geluister of iemand nie haar naam uitroep nie; of iemand, die polisie, nie reeds na haar begin soek en agtergekom het sy is aan die vlug nie.

Vanoggend ligdag het sy hier aangekom en gesorg dat sy tussen die malende mense op die sypaadjies wegraak. Sy het gestap … kilometers aaneen, doelloos, rigtingloos. In ’n park, by ’n spuitfonteintjie, het sy water gedrink en toe vinnig padgegee. In ’n park het mense tyd om na mekaar te kyk en niemand mag lank genoeg na haar kyk om haar gesig te onthou nie. Dis beter dat sy tussen die mense op die sypaadjie bly, waar niemand tyd het om na die persoon langs hom te kyk nie.

Ná ’n ruk was sy uit die ergste gewoel. Skuins voor haar het sy die groot gebou gesien en sy kon dit onmiddellik eien aan die witgeklede gestaltes wat in en uit beweeg.

Die behoeftes van haar liggaam het ook al sterker begin word. Sy was honger en moeg. Êrens sal sy moet slaap, ’n dak oor haar kop kry, want die nag begin nader kom. Sy het net tien rand by haar. Waar vind sy daarmee toevlug?

Stadig het haar moeë verstand na ’n oplossing begin soek. Dis ’n hospitaal dié. Groot hospitale het altyd verpleegsters nodig – en hulle kry huisvesting …

Sy kyk op na die vrou hier voor haar en sê toe reguit, eenvoudig: “Ek soek werk. Ek … wil graag hier verpleeg … as u plek het. Ek kan sommer dadelik begin.”

Die middeljarige vrou se glimlag is vriendelik en sy trek ’n laai oop. “Ons het altyd vakatures. Ek sal u die nodige vorms gee. Vul dit net vir my in, asseblief, en laat my dit weer so gou moontlik kry.”

Die jong meisie lek oor haar droë lippe en maak geen aanstaltes om die vorms te neem wat na haar uitgehou word nie. “Maar ek kan onmiddellik begin,” herhaal sy. “Ek wil sommer vandag al begin … asseblief!”

’n Ligte frons verskyn tussen matrone Linda Nel se oë. “Dit sal onmoontlik wees, juffrou. Die vorms moet eers ingevul word. As u u identiteitsboekie by u het, kan ons solank daarmee begin, maar dan …” Haar oë is stip, wêreldwys terwyl sy die jong gesiggie voor haar bestudeer. “Ons moet ook ’n verlofbrief van u ouers of voog kry, want u is nog onmondig, nie waar nie? Hoe oud is u?”

“Negentien – amper twintig.”

“Dan sal u so ’n brief saam met die aansoekvorms moet inlewer. As u môre vir my al die besonderhede verskaf, sal ek die sakie so gou moontlik afhandel.”

Die meisie staan op, knik en sê sag: “Dankie. Baie dankie vir die moeite. Tot siens.”

Sy stap uit en twee paar oë volg haar fronsend. Vlugtig ontmoet matrone Nel en die man in die hoek se oë.

“Juffrou …” Maar sy is reeds by die deur uit. “Sy het die vorms vergeet.”

“Ek sal dit vir haar gee.”

Hy bereik haar toe sy afdraai uit die gang na die ingangsportaal. “Die vorms … u het die vorms vergeet, juffrou.”

Sy kyk op na hom met ’n siellose blik, haar stem toonloos. “Dankie.”

“Juffrou …”

Maar sy is reeds weg, trek die glasdeur agter haar toe en stap weg met die teerpad langs, sonder ’n terugblik, die swart hare waaiend in die wind, die wit vorms in haar een hand vasgeknel. Sy blik volg haar tot by die hek en hy sien hoe die ou man nader stap, ’n paar woorde met haar wissel. Toe eers draai hy om en stap terug na die kantoor.

“Het jy reggekom, juffroutjie?”

“Ja dankie.” Sy kyk in die vriendelike oë op en die drang in haar is byna onkeerbaar om haar kop op hierdie verrimpelde ou man se skouer te lê en alles binne-in haar uit te snik. In plaas daarvan hou sy die vorms omhoog en kry dit selfs reg om te glimlag. “Ek het die vorms gekry. Dis om hier te kom werk … verpleegster.”

Die ou man se gesig klaar op. “Maar dis gaaf, kindjie. Jou oom is baie bly om dit te hoor. Dan sal ons mekaar mos weer sien. En as daar iets is waarmee ek kan help wanneer jy hier is, moet jy net praat, hoor.”

“Dankie, oom. Tot siens.”

“Tot siens, kind. Sien jou môre.”

Sy knik en stap aan. Môre? Nee. Hulle sal mekaar nooit weer sien nie. Sy sal hierdie vorms in die eerste vullisblik gooi wat sy gewaar. Sy kan niks daarmee aanvang nie. Sy durf hulle nie haar identiteitsdokument toon nie. Sy sal hulle nooit ’n toestemmingsbrief van haar ouers of voog kan gee nie.

Sy stap by die hek van die klein parkie langs die hospitaal in. Sy is nêrens op pad nie. Sy gaan sit op die vuil houtbankie, staar voor haar op die gras.

Die son het begin sak in die weste, en in die parkie langs die groot hospitaal word dit nou vinnig skemer.

Terwyl dr. Rudolf van der Merwe ’n verbete stryd langs ’n wit hospitaalbed stry, wonder die meisie op die bank of dit net sy is wat in die groot, swart stilte asemhaal.

Dan gewaar sy die man en sit in afgryse aan die bankie vasgeknel. Sy het hom al dikwels gesien, langs die paaie, in parke, op straat – die verslete, vertoiingde, vuil boemelaar met die stoppelbaard en die oë bloedbelope van goedkoop wyn. Sy sien hom in die flou lig van ’n straatlamp van agter die bome nader stap, reguit op die bankie af.

Dit is sy gaatjie dié, besef sy meteens ontsteld. Bedags loop hy rond, bedel en steel wat hy nodig het – en snags kom hy na hierdie parkie, snags is dit sy tuiste.

Hier hinder niemand hom seker nie. Hy slaap sy roes ongesteurd op die houtbank uit, eet sy droë brood wat toegedraai is in ’n stuk vuil koerantpapier en drink sy bottel goedkoop wyn om te vergeet van gister – wat was en kon gewees het.

Sy skuif stadig van die bank af, beweeg agter ’n boom in. Sy hoor die boemelaar op die bank neersak, die geritsel van papier, hoe hy aan iets kou. Dit stil die knaende hongerpyne en word selfs ’n koningsmaal. Hy neem ’n sluk uit die bottel, snuif hard in die stilte en mompel iets onverstaanbaars. Hy frommel die stuk koerantpapier op en dit waai verby haar voete. Die res van die wyn word hard in die stilte afgesluk. Toe rol die leë bottel ook by haar voete verby. Dit word stil, baie stil. Sy kan hom hoor asemhaal, swaar, diep. Dan kraak die bankie. Hy het gaan lê. Sy kan die flenters wat eens skoene was, uitmaak. ’n Lang, verlate sug klink meteens op in die stilte. Hy slaap.

Versigtig kom die meisie in beweging, haar voetstappe geluidloos oor die sagte kweek. Sy sal ’n ander plek moet soek. Hierdie gaatjie is reeds bespreek.

Op daardie oomblik skuif dr. Rudolf van der Merwe sy handpalms oor die starende oë en buig sy krom rug reguit. Hy haal sy stetoskoop af, druk dit in sy jassak, vee oor sy oë met ’n moeë gebaar. Dis alles verby; hulle het verloor. Hy stap uit en ’n suster neem sy plek in, begin die buisies uit die armholte en neus verwyder. Dis nie meer nodig nie.

Hy stap deur die verligte ingangsportaal van die hospitaal, knik vaag op die nagportier se groet, druk die glasdeur oop en stap in die soel aandlug uit. Hy skuif agter die stuurwiel in, maar skakel nie dadelik die motor se enjin aan nie.

Hy staar nikssiende oor die swart kol van die klein parkie verby na waar die stadsliggies wink.

Êrens hier voor hom tussen die talle liggies is ’n leë bed, ’n leë stoel. Dit sal nooit weer gevul word nie …

Hy buk af, draai die sleutel, skakel die ligte aan. Toe sien hy weer daardie gesiggie voor sy geestesoog soos dit vandag telkens gebeur het – die skraal, maer gelaat met die blou oë, die dooie blik, die slanke hande, die raafswart hare …

Iewers moet sy ook wees, slaap seker al, want dis al laat. Dalk lê die vorms langs die bed op die kassie, klaar ingevul, gereed om môre ingehandig te word. Sou sy al slaap of lê sy en dink oor haar toekoms, oor wat die dag van môre gaan oplewer?

Hy frons toe hy die motor by die hek uitswaai in die straat in. Hy is moeg. Dit was ’n lang dag, maar hy is nie oorgretig om by die woonstel te kom nie. Hy het nog nie vanaand geëet nie, weet ook dat hy nie sal eet as hy nou tuiskom nie. As daar iemand was wat op hom gewag het, sou dit miskien anders gewees het.

Hy en Catherine sal die een of ander tyd tot ’n besluit moet kom. Hy kan nie so voortgaan nie. Tot dusver was hy heeltemal tevrede met sy vrygesellewe, maar dit is of hy deesdae iets mis.

Vanaand is dié gevoel sterker as tevore, amper ’n dringende behoefte dat daar iemand moet wees wanneer hy die voordeur oopstoot ná ’n harde, veeleisende dag; iemand aan wie hy sy vreugdes en teleurstellings kan vertel, iemand wat alles met hom sal deel.

Hy ry stadig asof hy die pad woonstel toe so lank moontlik wil uitrek. Die frons tussen sy oë keep al dieper in. Is Catherine die vrou met wie hy sy lewe wil deel? Sy is ’n intellektuele mens en ’n baie bekwame joernalis. Sy ken die wêreld en, soos sy dink, ook die lewe soos die palm van haar hand. Sy word dikwels deur haar koerant oorsee gestuur. Daar is kwalik ’n land waar sy nog nie was nie en sy praat ses tale vlot.

Haar lys bekwaamhede is indrukwekkend … afskrikwekkend selfs vir iemand soos hy. Al is hy ’n geleerde man, kan Catherine hom soms heeltemal oorweldig met haar lewenswysheid. Wil hy so ’n vrou hê? vra hy homself in die nagtelike uur af. Wil hy ’n vrou hê na wie hy moet sit en luister, of een wat ook soms na hom sal luister?

As sy nou op hom moes gewag het, sou hy haar nie van vandag kon vertel nie … van Jan le Roux, en ’n vrou en drie klein dogtertjies wat vannag alleen en sonder sorg agterbly. Hy sou haar nie kon vertel van daardie oomblik toe hy saam met ’n ander man trane van vreugde in sy oë gekry het omdat ’n kindjie, na wie soveel jare uitgesien is, eindelik gebore is nie.

Dit is juis hierdie dingetjies – volgens haar van soveel minder belang as dít waarmee sy te doen kry – wat hy graag met sy vrou wil deel. Tog is Catherine die vrou met wie hy seker die een of ander tyd sal trou. So is die verstandhouding … eendag. Maar hy begin nou ongeduldig raak. Die verlange groei in hom na ’n eie huis, na ’n vrou en kinders … na liefde. Hy is amper dertig. Dis tyd dat hy ook bestendigheid in sy private lewe kry.

Miskien het tant Kitty se gekarring aan hom ook baie hiermee te doen. Hy glimlag nou effens. Liewe tant Kitty wat tydig en ontydig by hom neul dat hy moet trou en kinders hê, maar “tog nie by daardie rooikat Katrien nie!” Sy dink baie beslis nie Catherine is die regte vrou vir hom nie!

Hy lag maar altyd haar giftige stekies na Catherine se kant toe weg, maar dit begin hom deesdae bekommer. Tant Kitty is sy tweede ma. Sy het hom feitlik grootgemaak en lê hom baie na aan die hart. Maar sy kan Catherine nie voor haar oë verdra nie – en die gevoel is wederkerig.

Hy ry om die hoek waar sy woonstelblok geleë is. Meteens lig hy sy voet van die petrolpedaal. Dis sowaar sy! Die motor kom byna heeltemal tot stilstand. Dis ís sy! En dis byna middernag! Wat soek sy hierdie tyd van die nag nog op straat? En verbeel hy hom, of hang haar skouers nog verder vooroor as vanmiddag?

Hy bring die motor tot stilstand, leun oor en draai die ruit af. Sy sien hom nie raak nie, loop net voor haar en staar met daardie selfde leë blik wat hom vanmiddag so getref het.

“Juffrou …”

Sy ruk tot stilstand, kyk vinnig in sy rigting en haar oë verstar. Hy frons, onbewus daarvan dat dit sy gesig streng en ongenaakbaar in die dowwe lig van die straatlamp laat vertoon. Hy gebruik ook die verkeerde woorde: “Juffrou, kom klim in, dan …”

Sy het hom nie herken nie, maar hoor sy woorde duidelik en vertolk dit verkeerd. Sy kyk paniekerig om haar rond. Die straat is op hierdie oomblik totaal verlate. Dis net sy en hierdie vreemde man wat haar nooi om in te klim … Sy spring weg en hy kyk haar verslae agterna. Is sy van haar verstand af?

Toe pluk hy die deur oop, want sy val en beland hard op die sypaadjie. Sy probeer opstaan, haar oë verwilderd op sy naderende gestalte gerig; sy gryp na haar enkel en sak weer grond toe. Toe hy by haar kom, is haar hande afwerend voor haar uitgesteek, die gesiggie wit en spookagtig in die dof verligte straat.

“Asseblief! Los my! Ek is nie … nie daardie soort vrou nie! Los my!”

Hy buk vinnig op sy hurke langs haar neer. “Genugtig, ek sal niks aan jou doen nie. Ek wil jou help. Het jy seergekry?”

Sy hand reik na haar enkel, maar sy trek vinnig terug, paniek nog steeds in haar oë. Haar verstand is te benewel van skok en angs om die gesig hier by haar te herken. Al wat sy sien, is ’n vreemde man wat in hierdie laat uur op straat met haar praat.

Sy ander arm gaan om haar. “Kom. Ek sal jou ophelp. Kyk of jy op daardie voet kan trap. Jy het dit seker verswik.”

Maar sy ruk los van die sterk arm, probeer wegkom, voel die verblindende pyn in haar enkel, stort weer grond toe. Dan is hy by haar, rol haar saggies om en help haar met sy hand orent, voel die bewing in die skraal liggaam hier teen hom.

“Asseblief! Asseblief! Los my!”

Hy kyk magteloos op haar af. Wat moet hy doen? “Ek wil niks aan jou doen nie, kind. Ek wil jou net huis toe neem. Dis al. Dis baie laat en nou het jy nog seergekry ook.”

Sy kyk stadig op. Dis of sy gerusstellende stem eindelik tot haar verstand deurdring. Verwarring neem die plek van die wilde paniek in haar oë in.

“Maar … u is … was vanmiddag in die kantoor toe …”

Hy knik, glimlag gerusstellend, hoewel hy glad nie daarna voel nie. Sy is pragtig, hierdie kind met die groot oë en swart hare en fyn gelaat. Wat soek sy alleen op straat?

“Ja, ek is dokter Van der Merwe. Ek was laat by die hospitaal besig en is nou eers op pad huis toe. Toe herken ek jou. Ek het gedink ek kan jou gou huis toe neem.”

Haar ooglede sak en ’n frons keep liggies op sy voorkop. Maar hy hou sy stem ongeërg. “Kom dat ek jou ophelp. Hoe voel die voet?”

Sy trap versigtig daarop, maar ’n gilletjie ontglip haar en sy is dankbaar om ’n sterk arm om haar middel te voel, anders het sy weer grond toe gesak. Die stem gaan kalm voort: “Jy het jou enkel lelik verswik. Dit moet onmiddellik behandel word anders sal jy môre glad nie daarop kan trap nie. As jy wil, kan jy saam na my plek kom, dan sal ek dit gou verbind. Dis net daar, in daardie woonstelblok.”

Sy knik gelate. Sy kan nie anders nie. Sy kan tog nie hier op die sypaadjie bly sit nie. En wat sal van haar word as sy môre nie op haar voet kan trap nie? Sy sal nie eens kan vlug as hulle haar wil vang nie. Sy sal saam met hierdie man moet gaan sodat hy eers haar enkel verbind. Sy probeer op een been spring, maar meteens voel sy hoe sy in die lug swaai.

“Ek dink ons sal vinniger vorder as ek jou dra.” Hy dra haar met gemak, help haar in die motor, stap om en skuif agter die stuurwiel in. “Ons is nou daar. Pyn dit baie?”

“Nee, nie te erg nie, dankie.” Haar stem is skaars ’n fluistering en hy praat nie verder nie. Sou sy werklik negentien, amper twintig wees soos sy vanmiddag vir die matrone gesê het? Sy voel soos ’n kind van tien jaar.

Hy swaai die motor by die woonstelgebou se parkeervlak in en sê streng: “Bly sit. Ek gaan net eers oopsluit en die ligte aanskakel. Dan sal ek jou kom haal.”

Die ligte gaan aan en dan is hy weer by haar. Hy tel haar soos ’n kind in sy arms op en stap met die trap op tot by sy woonstel.

Versigtig laat hy haar op ’n rusbank neerlê, sak toe op sy hurke voor haar neer en trek haar sandaal uit. Hy neem die enkel tussen sy hande terwyl sy vingerpunte die skade liggies bevoel. Hy kyk op, vind die groot blou oë op hom gerig.

“Ek sal dit ’n bietjie moet trek. Dit sal seer wees. Leun agteroor teen die kussings en probeer ontspan. Ek sal ’n verband gaan haal.”

Die onbekende meisie lê steeds met geslote oë teen die kussings toe Rudolf van der Merwe terugkom.

Hy beskou die skraal gelaatstrekke ’n oomblik lank aandagtig. Onder die skerp elektriese lig kan hy sien dat sy tog wel negentien kan wees. Sy lyk op hierdie oomblik selfs ouer. Die wange is wit en ingedoke. Donker halfmane lê onder die swart wimpers. Waar sou sy vandaan kom? En waarheen was sy op pad? wonder hy terwyl hy weer voor haar buk en gerusstellend laat hoor: “As ons klaar is, gaan ons eers iets eet. Ek het vanoggend laas geëet. Dan sal ek jou terugneem.”

Die ooglede fladder, die punt van die tong lek oor die droë lippe. Sy frons. Sy is ook honger. Hy het dit reeds vermoed.

Hy het vanmiddag in matrone Nel se kantoor al opgemerk dat sy geen handsak by haar het nie. Sy het niks by haar nie, bloot die bont rokkie en ’n paar wit sandale aan haar lyf. Met ’n vlugtige blik na die bleek gesiggie trek hy hard aan die enkel. Sy skiet regop, die blou oë vol pyn. Toe sak sy terug teen die kussings en hy kom vinnig orent. Sy het flou geword. Hy hurk weer, werk vinnig om klaar te kry.

Toe hy orent kom, lê sy nog doodstil, die swart hare soos ’n wolk oor die kussings versprei. Hy laat haar lê, stap kombuis toe, bekyk die inhoud van sy kruidenierskas. Ligte kos, maar voedsaam. Hy haal sop uit, draai na die stoof toe.

’n Rukkie later kom hy weer die sitkamer binne, ’n skinkbord in sy hande. Hy sit dit neer, raak liggies aan haar skouer. Die blou oë vlieg verskrik oop en hy glimlag stram.

“Dis net ek. Alles is reg. Kom, ons moet nog eet.” Hy help haar teen die kussings op, skuif haar gemaklik reg, laat haar voet op ’n bankie rus. “Jammer. Ek is nie ’n danige kok nie, maar dit sal darem seker goed genoeg wees.” Hy hou hom besig met sy eie beker sop, maar sy oë mis niks. Ná ’n rukkie hou hy sy hand uit. “Daar is nog. Gee, dan gaan haal ek nog.”

Weer gehoorsaam sy soos ’n kind. Hy maak die beker vol, skuif die toebroodjies nader. Toe vra hy ongeërg terwyl hy sy eie beker na sy mond bring: “Is daar miskien iemand wat ek kan bel, net om te sê dat jy veilig is? Jou ma dalk?”

Die beker ruk en die sop loop in straaltjies oor die skraal hande af. Rudolf is dadelik by haar, neem die beker uit haar vingers en haal sy sakdoek uit, begin haar hande afvee. “Het jy nie seer gebrand nie?” Hy kyk op en dit gryp hom aan die hart toe hy die smart in die blou oë sien. Wat in hemelsnaam het in hierdie mens se lewe gebeur dat sy só lyk?

Sy skud haar kop heen en weer: “Nee. Sy is … dood.”

“Wat is jou adres? As jy klaar geëet het, kan ek jou dan huis toe neem.”

“Ek … het nie ’n adres nie.”

Hy frons. “Maar … waar bly jy? Jy moet tog êrens bly. Waarheen was jy op pad toe ek jou netnou gekry het?”

“Nêrens heen nie. Ek het sommer net … gestap.”

Hy onthou nou die dringendheid in haar stem toe sy vanmiddag by die matrone aangedring het dat sy dadelik wil begin werk. Op daardie oomblik het dit vir hom na oorgretigheid geklink. Nou weet hy dit was nood … kale, harde, wrede nood vir ’n dak oor die kop en kos in die maag.

Wat moet hy doen? wonder Rudolf ontsteld. Dis al ver oor middernag. Hy kan haar nie weer in die straat uitstoot nie. Trouens, sy kan nie nou al op daardie enkel trap nie, en dis gedeeltelik sy skuld. Daar is niemand wat hy goed genoeg ken om ’n naamlose swerweling wat hy om middernag langs die straat opgepik het, met vrymoedigheid te huisves nie. As tant Kitty net nader was … Haar hand reik weer na die beker sop. Hy gee dit vir haar aan, hou dit vir haar vas sodat sy kan sluk. Hy kan haar nie sommer net weer wegstuur, êrens langs ’n straat gaan aflaai nie. Sy stoot die beker weg, kyk op en vir die eerste keer sien hy ’n klein glimlaggie om haar mond.

“Dankie. Dit was … lekker.”

“Nog?”

Sy skud haar kop en kyk na haar voet. “Ek … sal nou moet gaan.” Die blou oë kyk selfbewus op in syne. “U was baie goed vir my. Baie dankie, dokter.”

Dit lyk asof sy wil opstaan, en hy hou haar vinnig terug. “Waarheen gaan jy?”

“Ek … sal ’n plekkie kry … dankie. Ek moet nou gaan …”

“Maar waarheen? In hemelsnaam, dis lank ná middernag. Ken jy die stad? Ken jy iemand by wie jy vannag kan gaan bly?”

Sy is reeds besig om haar kop ontkennend te skud toe sy knik. “Ja, natuurlik. Ek … sal regkom.”

Hy weet sy lieg vir hom en sy lippe tuit verbete opmekaar. “Wat is die adres?”

“Adres? Dis … dis naby die stasie. As u my regtig wil … gaan aflaai …”

Sy lyk so pateties dapper dat hy sy hart voel saamtrek. Sy is so ’n pragtige meisie. Hy neem haar hand. “Meisie, luister, jy kan hier bly. Die nag is al halfpad verby …”

Die paniek is terug in die oë. Toe sê sy haastig, beur orent: “Dis … baie gaaf van u, meneer … dokter, maar … ek moet nou gaan.”

Hy staan ook op, steek ’n hand na haar toe uit, maar sy ruk los, strompel na die deur soos ’n vlugtende diertjie. Dan sak sy met ’n sidderende kreun inmekaar.

“Jou verspotte kind, ek sal niks aan jou doen nie. Jy het niks te vrees van my nie …” Toe sien hy dat sy weer haar bewussyn verloor het. Hy buk af, tel haar in sy arms op asof sy ’n veertjie is, en staan ’n oomblik besluiteloos in die middel van die vertrek. Dan stap hy na ’n aangrensende kamer en lê haar op die bed neer. Hy skakel die bedlamp aan.

Daar is vreemde merke aan haar keel waar die kraag van haar rok weggeskuif het. Hy buk en frons toe hy dit met ’n kennersoog van nader beskou.

Eers toe hy die laken oor haar trek en die bedlamp wil afskakel, sien hy die dowwe glinstering van ’n trouring aan haar vinger.