Читать книгу Ena Murray Keur 14 - Ena Murray - Страница 9
6
ОглавлениеPlat op die vloer, bene gekruis, sit en bekyk Madie die beeldskone gesig wat vanuit die raam na haar glimlag – Rudolf se “eie” Catherine …
Tevergeefs delf sy in die donker voue van die swaar gordyne wat voor haar geheue getrek is. Nee, sy kan hierdie gesig nie onthou nie, en sy is baie seker as sy haar al gesien het, of hierdie foto, sou dit haar nou op ’n spoor gebring het.
En hoekom is die foto tussen ’n klomp boeke ingedruk, asof dit inderhaas daar ingeprop en toe vergeet is? En hoekom het sy, wat veronderstel is om al maande in hierdie woonstel saam met Rudolf te gebly het, nog nie daarop afgekom nie?
Sy voel instinktief aan dat sy nie hierdie foto so sou laat bly lê het as dit reeds in die woonstel was toe sy hier gekom het nie. Maar dan beteken dit net een ding: hierdie foto was nie vroeër hier nie. Dit moes onlangs sy verskyning gemaak het … onlangs toe sy weg was? Toe sy by tant Kitty gekuier het …?
Iets soos ’n koue vrees trek in haar saam. Is hierdie pragtige meisie met die rooi hare en amandelvormige groen oë die oorsaak dat daar so ’n vreemde verhouding tussen haar en Rudolf heers, dat hulle getroud is en tog eintlik ook nie?
Is die vae vermoede wat elke dag sterker in haar word dat daar iets groots met haar en Rudolf se huwelik skort, tog ’n feit en het dit met hierdie meisie te doen? Het sy werklik by tant Kitty gekuier omdat sy siek was, of was sy eintlik weg van Rudolf af, het sy die pad oopgemaak vir hierdie vrou omdat sy nie langer teen haar kon wedywer nie?
Hoe meer sy hieroor peins, hoe meer oortuig raak sy dat sy eindelik op ’n spoor gekom het en ’n grondige rede gekry het hoekom Rudolf so vreemd teenoor haar optree. Al die ander redes wat hy en tant Kitty so halfhartig aanvoer, het vir haar nog altyd na twak geklink. Hierdie een, hierdie rooikop Catherine en die verhaal wat sy besig is om om haar te bou, klink baie meer aanneemlik.
Was hul huwelik reeds op die rotse toe die ongeluk plaasgevind het en … sy sidder meteens, voel die hoendervel teen haar arms opkruip … wás dit ’n ongeluk? Hoekom is hulle so vaag oor die ongeluk? Elke keer wanneer sy meer besonderhede wil weet, praat hulle dit dood.
Sy staar stip na die foto sonder om dit werklik raak te sien. Dis of haar gedagtes die loop geneem het en sy wend geen poging aan om hulle onder beheer te kry nie. As die feite is soos sy vermoed hulle is, verklaar dit nóg meer dinge.
As dit miskien nie werklik ’n ongeluk was nie, sal hy optree soos hy nou optree – amper asof hy tussen twee vure sit. Hy kan nie anders as om te maak of daar niks gebeur het of nooit enige moeilikheid tussen hulle was nie, want sy was baie siek. Sy was amper dood. Hy moet, as hy enigsins menslik is, ’n gewetenswroeging hê omdat sy verhouding met hierdie rooikopnooi sy jong vrou amper tot selfmoord gedwing het. En nou het sy haar geheue verloor. Hy moet haar nou saggies en versigtig hanteer. Hy sal haar nie trompop kan vertel dat hul huwelik verby is nie. Sy is nog te swak vir so ’n skok.
Madie bespiegel verder. Hy sien ook nie kans om langer met hul huwelik voort te gaan nie. Nou probeer hy haar dit deur sy optrede aan die verstand bring dat alles eintlik tussen hulle verby is en reeds was, en dat daar geen toekoms vir hul huwelik is nie. As ’n mens al jou geliefde se portret lewensgroot in jou woonstel aanhou terwyl jy nog met jou vrou getroud is, moet die verhouding reeds ver gevorder wees.
Stadig druk Madie die portret op dieselfde plek terug en staan op. Sy soek nie verder nie. Dis tog nie nodig nie.
Dis nie haar woonstel hierdie nie; hier is niks van haar nie. Nie eens die kombuisrakke is volgens haar smaak gepak nie. Die meubels in die sitkamer, duur en elegant, is ook nie gerangskik soos sy dit sou gerangskik het nie. Sy is nie maar net ’n week of twee gelede uit hierdie woonstel nie; sy is lánkal hier uit. Daarvan is sy nou seker.
En sy weet ook hoekom. Daar is nou antwoorde op baie hoekoms: hoekom hier nie ’n draad klere van haar was toe sy hier aangekom het nie, hoekom al haar nagklere splinternuut is, hoekom hier nie ’n borsel of kam of tandeborsel van haar in hierdie woonstel te kry is nie, hoekom daar nêrens iets persoonliks van haar rondlê nie. Ja, sy weet nou hoekom …
Dis ’n baie bedeesde en besadigde Madie wat ’n ruk later ewe soet deur tant Kitty in die bed aangetref word. Die groot blou oë is uitdrukkingloos en haar belangstelling in wat tant Kitty op sig gebring het, byna nul. Net so gretig soos sy was om klere te kry, net so min stel sy nou belang.
Tant Kitty kyk haar bekommerd aan. Sou daar ’n onverwagte insinking gekom het? Maar daar moes tog iets gebeur het? Sy voel onrustig.
“Het iemand gebel terwyl ek uit was?”
“Nee.”
“Of was hier dalk iemand?”
“Nee.”
Madie trek die laaste rok weer uit en trek haar nagklere aan.
“Maar wil jy dan nie enetjie aanhou nie? Jy wou dan so graag.”
“Nee, ek gaan maar weer in die bed klim.”
Nou is tant Kitty werklik bekommerd. Iets is verkeerd. “Voel jy siek, Madie?”
“Nee. Ek voel … niks.”
Dis ’n diep bekommerde tant Kitty wat Rudolf by die voordeur inwag.
“Wat skort?” vra hy onrustig.
“Dis wat ek nie weet nie. Sy was soos altyd toe ek hier uit is om vir haar klere te gaan koop en toe ek terugkom, is sy … só.”
“Wat bedoel tante – só?”
“Wel, sonder enige belangstelling, lusteloos … ek weet nie hoe nie. Sy lyk amper soos iemand wat ’n skok gehad het …”
Hy frons skerp. “Het iemand gebel? Of was hier nie dalk iemand terwyl tante weg was nie?”
“Ek het gevra. Sy sê nee, maar dit beteken nie dat …” Haar oë rek ontsteld. “Rudolf, jy dink tog nie dat Catherine miskien hier was nie?”
“Ek hoop van harte nie so nie.” Hy sug. “Ek sal seker moet gaan hoor.” Hy stap die slaapkamer binne, sien die onmiddellike verstywing van haar liggaam onder die laken, merk dat die oë onmiddellik wegdraai. Iets skort gewis. Hy aarsel langs die bed. Sal hy dit waag om haar met die gebruiklike piksoentjie op die voorkop te groet? Toe besluit hy daarteen.
“Hoe gaan dit, Madie? Hoe voel jy?”
“Heeltemal goed, dankie.”
Dis ’n uiters formele, stywe stemmetjie wat antwoord en sy frons verdiep. Sy klink selfs vyandig.
“Is jy seker? Voel jy nie siek nie?”
Hy sien haar ’n slag hyg na asem. Toe draai sy soos ’n klein wildekat na hom toe en die blou oë blits soos hy hulle nog nooit sien blits het nie.
“Ja! Ek voel versmoor … versmoor onder jou belangstelling. Is jy nou tevrede? Loop dan hier uit! Toe! Loop!”
Sy algehele verslaenheid wakker haar ontsteltenis net meer aan. Sy klink amper histeries toe sy skree: “Loop, sê ek jou! Ek wil jou nooit weer sien nie, jou valse, agterbakse … Loop!”
Tant Kitty kom in die deur staan en kyk geskok na die toneeltjie voor haar. Madie gaan hewig aan die huil. Rudolf staan ’n oomblik besluiteloos en verbysterd, toe haal hy sy skouers op vir Kitty se vraende, ewe verbysterde blik.
Hy neem op die kant van die bed plaas en trek Madie aan die skouers orent, gryp net betyds die klein vuisies vas wat teen sy bors wil tamboer. “Madie, gedra jou! Wat beteken hierdie gedrag? Hou op met huil en antwoord my! Onmiddellik!”
Die stomende blou oë blits soos twee dolkpunte op hom. “Jou skynheilige ding! Vir wie probeer jy bluf? Vir my of tant Kitty? Wel, jy kan maar ophou met jou toneelspel. Ek weet alles!”
“Jy … weet … alles? Wat?”
“Ja! Alles – van daardie rooikopding wat jy agter my rug aanhou en … en dat ons weg was van mekaar, en dat ons huwelik op die rotse is en … dat jy my nou maar net teruggevat het omdat jy skuldig voel en omdat jy nie anders kon terwyl ek siek was nie en …”
“Is jy van jou verstand af? Waar de duiwel kom jy aan al hierdie snert?”
“Daar is ’n foto van haar in die boekrak versteek. Ek het dit gekry – van jou eie Catherine! Sies tog! En dan kom gee jy kastig voor jy is so danig erg oor my dat jy … dat jy bang is ek sal breek as jy my soen.”
Rudolf kyk verskrik na tant Kitty en dié kom haastig nader gestap.
“Dis ek wat die ding daar ingesteek het. Ek weet self nie hoekom nie. Ek moes die dekselse ding verbrand het. Kind, jy is onder ’n hopelose wanindruk. Dis nie soos jy dink nie. Catherine is ’n stokou nooi van Rudolf, doerie jare op universiteit nog, nè, Rudolf? Hy weet nie eens waar sy nou is nie.”
“Natuurlik, tante. Ek …” Hy sug diep en kyk kwaai na die betraande gesiggie voor hom. “Jy ly aan ’n oormaat verbeelding, Madie.”
“O, nè?” Die blou oë vertoon amper swart. “En jy ly aan ’n sieklike sentimentaliteit om nog na al die jare haar foto te bêre.”
“Madie! Jy moenie … Jy hoor dan tant Kitty sê dis sy wat die ding daar ingedruk het …” Om die waarheid te sê, hy kom nou eers agter dat die foto van Catherine nie meer op die tafel in die sitkamer staan nie. Maar as sy tog liewer die ding in die vullisblik gegooi het.
Die blou oë flits van die een na die ander en toe sê sy koel, reguit: “Jammer om dit te sê, maar jou tant Kitty en jy lieg ewe glad. Maar goed, voorlopig laat ons dit daar. Eendag sal ek wel agter die waarheid kom en dan … behoede jou dan, Rudolf van der Merwe. Ek laat my nie vir die gek hou nie. As jy daardie rooikopvroumens wil hê, dan vat jy haar en kry koers met haar en sommer gou ook!”
Hy kyk haar half ongelowig aan. Wie sou nou ooit kon dink sy kan so kwaai wees! Agter hom hoor hy ’n gesmoorde geluid en sy vervolg: “Tant Kitty kan maar lag. Ons sal sien. Daar is een ding wat Rudolf baie, baie goed moet verstaan. Ek deel nie my man met rooikopverleidsters nie.”
“Ag, hemel tog, Madie …” kreun hy asof hy in fisieke pyn verkeer en die blou oë boor weer op hom vas.
“Ons was dus nie uitmekaar daardie tyd nie? Ons was nie op die punt om te skei nie?”
“Nee! Nee! Nee!”
Maar sy hou vol: “Is jy seker, baie seker?”
“Baie seker! Ons was nog nooit op die punt om te skei nie.”
“O.” Sy leun terug teen die kussings. “Maar dit beteken natuurlik nie dat dit nie kan gebeur nie, nè? Dis heeltemal moontlik as jy ooit enige kontak met daardie …”
Hy prop sy hande vinnig in sy broeksakke en staan op. “Natuurlik. Ek het jou ook nog nooit gewelddadig aangerand nie, maar dis ook nie onmoontlik nie, wel heeltemal móóntlik as jy nog een keer, nog een enkele keer …”
Sy lag meteens na hom op en hou haar arms uit: “O, Rudolf! Rudolf! Ek het so geskrik. Ek het gedink …” Hy kan nie anders as om af te buk en toe te laat dat die arms om sy nek gaan nie. Bokant haar kop kyk hy moorddadig na die laggende tant Kitty wat iets skynbaar baie amusant vind. Hy voel haar teen hom vasnestel en sy hande beweeg om haar, trek haar selfs ’n bietjie stywer teen hom vas. Wat kan hy anders doen, vra hy homself af, intens bewus van die dun nagklere onder sy vingerpunte.
“Is jy nie meer vir my kwaad nie?” hoor hy hier onder sy ken en hy moet onwillekeurig glimlag. Die stemmetjie klink nou so bedees dat hy dit skaars kan glo.
“Nee, ek is nie meer vir jou kwaad nie. Is jy nog vir mý kwaad?”
Sy lag saggies hier teen sy keel en tant Kitty besluit meteens Rudolf is seker oud en groot genoeg om hierdie situasie alleen te hanteer. Sy maak vinnig spore kombuis toe, maar te bewus van die verwytende oë wat haar volg.
Hy voel ’n paar klam lippies teen sy keel beweeg en hy kan haar skaars hoor fluister: “Ek het jou lief, my man.” Hy weet sy wag op reaksie en hy is verplig om darem iets te doen. Hy beweeg sy lippe teen haar slaap en hy hoor ’n behaaglike suggie ontsnap. Hy kyk weer vinnig na die halfoop kamerdeur. Kan tant Kitty dan nie koffie of tee of iets bring nie?
Sy sak nog verder terug, kyk op na hom, die blou oë sag, liefdevol, die swart hare soos ’n wolk om haar oor die kussing. Hy voel die sagte trek van haar arms, sien die halfoop lippe, die smeking in die mooi oë. Hier êrens in sy slape begin ’n pols klop, onbeheers, dringend. Hy sluk, voel haar hande agter sy agterkop saamvou, sy kop afdwing.
Haar stem is ’n vae, verleidelike fluistering hier digby sy lippe: “Rudolf … soen my … asseblief …”
Iets knak in hom, gee mee en hy bring sy lippe neer op haar wagtendes terwyl hy sy hande onder haar indruk, haar na hom oplig. ’n Rooi waarskuwingslig begin flits, maar word dan verdring. Hy skeur sy mond eindelik weg.
“Rudolf …”
“Hm?”
“Ek het netnou gekyk. Die bank in die sitkamer … as ’n mens dit oopvou, is dit so goed soos ’n … dubbelbed. Kan ek vanaand by jou kom slaap?”
Die rooi waarskuwingslig begin weer flikker. “Nee, jy kan nie.”
“Maar hoekom nie?”
“Madie, asseblief? Moenie weer begin nie!” Hy lig sy kop om in haar oë te kyk en weer wil iets amper in hom meegee. Met ’n ysterhand beheer hy dit hierdie keer. “Moenie dit swaarder maak as wat dit reeds is nie, asseblief. Jy moet eers na my luister.”
Sy gee ’n klein suggie, gee toe skielik mee en vly haar weer teen hom aan, ’n gelukkige glimlaggie om haar lippe. “Goed, ek sal soet wees. Ek sal nie weer vra nie tot jy sê ek is nou heeltemal gesond en alles is reg.”
Hy sluit sy oë en sê amper hardop dankie. Sy lig meteens haar kop.
“Maar jy kan my darem maar soms soen soos … soos netnou. Daarvan sal ek nie iets oorkom nie.”
Hy lag – ’n hulpelose, amper wanhopige geluidjie wat sy nie heeltemal verstaan nie en hy antwoord: “Miskien kan ék dalk iets daarvan oorkom. My ou hart is nie meer so sterk nie!” Hy maak sy stem doelbewus skertsend om weg te breek uit die sirkel van betowering wat sy om hom weef.
Hemel, hy moet gek wees! Hy skeur hom van haar los, staan op en vee oor sy hare, daarvan bewus dat sy verstand hom dit laat doen, maar dat die res van hom dit uitskree om haar weer in sy arms te neem en vas te hou.
Daar is ’n klein, tevrede glimlaggie om haar lippe terwyl sy na hom lê en opkyk. Hy staan nie onverskillig teenoor haar nie. Daarvan is sy nou seker. Om die een of ander vir haar duistere rede het hy ’n skans tussen hulle gebou, maar sy sal dit nog afbreek.
Rudolf probeer sy stem normaal kry en hoop maar net hy slaag daarin. “Het jy toe klere gekry?”
“O ja! Ek het vergeet om jou te vertel. Pragtige goed! Tant Kitty het goeie smaak. Wag, ek wys jou,” en sy spring uit die bed en hardloop na die kas toe. Hy staan vinnig deur se kant toe. Hy weet hy moenie nou na daardie begeerlike wesentjie kyk nie.
Sy stembande klink stram toe hy vinnig laat hoor: “Ek gaan sit solank in die sitkamer en dan pas jy hulle vir my aan.”
“Goed. Ek sal kom wys.”
Toe hy in die sitkamer op ’n stoel neersak, kom tant Kitty uit die kombuis te voorskyn. Hy kyk haar verwytend aan.
“Waar was tante?”
“In die kombuis. Hoekom?” Haar oë vonkel. “Watter soort Van der Merwe is jy dat jy jouself nie teen so ’n klein mensie kan handhaaf nie?”
Hy moet ook glimlag, maar sy oë bly bekommerd. Tant Kitty vind dit ’n groot grap, maar dis nie meer vir hom ’n grap nie. Inteendeel, sy keel wil toetrek as hy aan die toekoms dink.
Die een ná die ander kom vertoon Madie haar inkope van die dag. Dis of daar ’n lig binne-in haar aangesteek is en tant Kitty bemerk die somberheid in haar liefling-broerskind se oë. Meteens is dit ook nie meer grappig vir haar nie. Hy gaan seerkry, het seker al begin seerkry, dink sy besorg.
Sy kyk na Madie waar sy soos ’n model voor haar “man” in die rondte draai sodat hy haar goed kan beskou. Sy voel ook jammer vir háár. Arme kind! Watter hartseer wag daar nie miskien nog op haar nie. Rudolf dra sy al van kleins af in haar hart, en Madie het binne enkele ure ook daar ingekruip.
Hulle albei wens sy net geluk en vreugde vir die toekoms toe, en as hulle dit by mekaar kan vind, des te beter. Maar die moontlikheid dat dit ooit sal gebeur, is baie skraal. Hierdie twee kinders stuur af op ’n afgrond en daar is niks wat sy kan doen om dit te keer nie, behalwe deur Madie te vernietig. Maar deur Madie te beskerm, gaan Rudolf miskien vernietig word en op die ou end … miskien hulle albei.
In die dae wat volg, gaan dit heelwat kalmer as gewoonlik. Madie is skynbaar nou meer tevrede om voorlopig ’n platoniese verhouding met Rudolf te hê, wetende dat sodra sy weer heeltemal sterk en gesond is, alles tussen hulle sal regkom.
Daardie een hartstogtelike omhelsing het haar vrese tot ruste gebring. Sy weet nou dat haar man nie onverskillig teenoor haar staan nie, en dat hierdie tydjie van onthouding en terughouding vir hom net so swaar is soos vir haar. Sy besef ook dat sy hom ter wille van hulle albei nie in die verleentheid moet stel nie, en dit is daarom dat sy, tot Rudolf se groot verligting, ’n broer-suster-verhouding tussen hulle handhaaf.
Tant Kitty bly egter bewus van die onderstroom van spanning. Daar sal binnekort ’n verandering moet intree, of daar gaan nuwe uitbarstings kom, feller as tevore …
Madie doen alles in haar vermoë om haar volle gesondheid terug te win. Eintlik ís sy al gesond, behalwe vir die bietjie gewig wat sy nog moet aansit.
Daar is nog ’n probleem wat kop uitsteek en wat Rudolf en tant Kitty moeilik weet hoe om te hanteer. Tot dusver was Madie nog te swak om haar te veel te steur aan die feit dat sy dag in en dag uit in die woonstel gekluister is. Maar namate die dae verbygaan en sy al fikser en gesonder word, wil sy na buite gaan en kos dit hulle al hul takt om haar binne te hou. Hoewel die koerante nou doodstil is oor die aangeleentheid, is dit nog te gou om te waag dat sy helder oordag op straat gesien word. Iemand met ’n lang geheue kan haar net toevallig herken.
Madie kom gewis agter dat sy amper soos ’n gevangene in die woonstel gehou word. Maar sy het ook al slimmer geword en laat nie blyk dat sy dit vreemd vind nie. Sy weet teen hierdie tyd dit sal nie help om hulle hieroor te konfronteer nie.
Hulle sal wel die een of ander flou verskoning aanvoer wat vir haar heeltemal onaanvaarbaar sal wees, maar waarby sy haar sal moet neerlê om die vrede te bewaar. En vrede moet tot elke prys bewaar word, het sy besluit. Sy wil niks doen wat ’n verdere verwydering tussen haar en Rudolf kan bring nie. Daarom ook dat sy nie eise aan haar man stel nie, maar oënskynlik tevrede is met hierdie verspotte vader-dogter-verhouding tussen hulle.
In hierdie dae dink Madie baie diep en besluit op ’n ander strategie om al die vreemdhede te benader en te oorwin. Opstandigheid en openlike uitdaging bring haar nêrens nie, het sy al uit ondervinding geleer. Dit vervreem haar van haar man. Sy sal hierdie probleem op ’n ander manier moet aanpak.
Ten eerste weet sy nou dat sy haar man liefhet, nog altyd liefhet, besluit sy. Sy wil hom nie verloor nie. Op die een of ander manier gaan sy hom terugwen, besluit sy. Want dat daar iets met hul huwelik skort, daarvan is sy oortuig. As sy net kan uitvind wat agter haar kuier by tant Kitty en die daaropvolgende ongeluk skuil. Iets vertel haar dat die onbekende Catherine tog iets met die saak te doen het. As sy haar net kan opspoor …
Maar terwyl sy aan hierdie dinge dink, is daar niks aan haar uiterlike gedrag te bespeur wat Rudolf of tant Kitty sou kon laat vermoed dat Madie nie hul stories as die volle waarheid aanvaar nie. Sy moet hulle gerus maak, besluit sy. Hulle moet glad nie ’n vermoede hê dat sy nog steeds in die verlede probeer delf en na die donker geheim soek wat daarin verskuil lê nie. Sy twyfel nie meer daaraan dat daar wel ’n donker geheim êrens in haar verlede is nie.
Soms wens sy dat sy daarvan kan vergeet en elke dag met ’n dankbare hart aanvaar.
Haar spieël vertel haar dat sy reeds ’n bietjie kleur in die wange gekry het, reeds ’n bietjie gewig aangesit het. Sy voel en lyk blakend gesond.
Eintlik is tant Kitty se hulp oorbodig. En dis heeltemal onnodig dat sy by haar in die kamer slaap.
Maar Madie swyg. Ten eerste kan sy tant Kitty tog nie reguit sê dat sy in die pad is en maar kan teruggaan huis toe nie. Sy sal haar nooit so seermaak nie, want sy was soos ’n moeder vir haar en sy het hierdie tante uit haar hart uit lief. Dis Rudolf se plig om dit vir haar te sê, maar nie een van hulle is skynbaar van plan om die geringste beweging in daardie rigting te maak nie. Madie besef haar hande is afgekap; sy self kan niks aan die situasie verander nie.
Sy besef ook solank daar ’n derde persoon in die klein woonstel is, sal dit byna onmoontlik wees om die kloof tussen haar en Rudolf te oorspan. Hulle is baie selde regtig alleen, en selfs dan is hulle nie werklik seker van hul privaatheid nie, want tant Kitty kan elke oomblik by die deur ingestap kom.
Nie dat dit seker sal saak maak as tant Kitty haar op haar man se skoot of in sy arms betrap nie, maar Rudolf lyk altyd so verleë as daar die geringste intimiteit tussen hulle plaasvind, dat sy ook nie meer probeer om hom aan te raak wanneer sy tante by is nie.
Hulle het teruggeval in die ou piksoentjie-gewoonte, en sy verduur dit nou maar gelate, hoewel sy soms voel hoe die frustrasie binne-in haar kookpunt bereik en sy dit net met die grootste selfbeheersing beteuel.
Kom wat wil, sy moet uitvind wat in haar verlede skuil. Sy sien nie langer kans om so voort te gaan nie. Laat dit dan wees dat haar huwelik reeds op die rotse was en dat die pragtige Catherine iets daarmee te doen gehad het, maar eerder die volle, harde waarheid as om in hierdie onnatuurlike omstandighede voort te dobber. Sy sal dit nie veel langer kan verduur nie.
Madie is die enigste van die drie wat bly is om Catherine een aand onverwags in die voordeur te sien verskyn. ’n Oomblik lank is almal so verslae dat nie een weet wat om te sê of te doen nie.
Dit is Madie wat vorentoe stap en met ’n beleefde glimlag laat hoor: “Kom gerus binne, Catherine. Ek is Madie.”
Selfs Catherine lyk ’n oomblik effens dronkgeslaan toe sy die uitgestrekte handjie neem en binnekom. Sy het nie juis vriendelikheid van Rudolf se vrou verwag nie. Sy het vermoed sy sal baie onwelkom wees hier.
Haar groen oë gaan vlugtig na Rudolf se verslae gesig en sy frons liggies toe sy tant Kitty gewaar. Dan is die ou heks ook hier! Dis jammer.
“Eintlik het ons al voorheen ontmoet, maar jy was nie daarvan bewus nie. Dit was ’n bietjie vroeg in die oggend,” lag sy en neem plaas, haar oë tergend op Rudolf wat met die beste wil ter wêreld nie aan iets kan dink om te sê nie.
Wat soek sy hier? Wat wil sy hê? dreun dit deur sy gedagtes.
Die groen oë rus op hom en straal ’n duidelike uitdaging uit. “Is ek nie welkom nie, Rudolf? Ek wou maar net kom hoor hoe dit gaan.”
Madie se hart sak in haar skoene toe sy na Rudolf se bleek en ontstelde gesig kyk en haar blik ook na tant Kitty laat dwaal. Selfs hierdie vrou wat gewoonlik ’n antwoord gereed het, lyk asof sy die kluts kwyt is.
Madie se lippe trek vlugtig grimmig, terwyl sy vriendelik na die onwelkome gas draai: “Maar natuurlik is jy baie welkom, Catherine. Ek is seker Rudolf waardeer dit dat sy ou vriendinne nog aan hom dink.”
“Ou …” ’n Oomblik lank flits die groen oë. Toe ontspan haar gesig en sy lag. “Is dít wat hy jou vertel het – dat ek ’n ou vriendin is? Wel, ja, ek is seker, nè, Rudolf?”
Sy tong ruk los van waar dit soos gesmelte koper aan sy verhemelte vasgesit het. “Hoe gaan dit, Catherine?”
“O, goed. Baie goed, dankie. Ek het maar vanoggend eers tuisgekom. Ek het jou mos gesê ek sal so veertien dae weg wees. Onthou jy nie?”
Madie se wenkbroue lig en sy gee voor sy sien nie die verleentheid wat oor Rudolf se gesig spoel nie. Vanuit ’n ander oord klink nou ’n stem op: “Naand, Katrien. Ek sien jy hou by die rooi.”
Die groen oë blits na tant Kitty. “Goeienaand, juffrou Van der Merwe. Ek sien u is nog steeds ’n tipiese oujongnooi.”
“Mense, asseblief! Moenie weer daarmee begin nie. Kan julle nie ’n minuut in mekaar se geselskap wees sonder om mekaar in die hare te vlieg nie?” keer Rudolf vinnig, ongemaklik, terwyl Madie met groot oë sit en toekyk. Dis baie duidelik dat hierdie twee mekaar nie voor hul oë kan verdra nie, en onwillekeurig klop Madie se hart sommer weer warm vir hierdie dierbare ou tante.
“Jou tante het eerste begin …”
“Nee, jy het. Jy het nie eens die ordentlikheid om my te groet nie. Jy is en sal altyd net Katrien Huisamen bly.”
“Tante, asseblief!” Rudolf kan sy eie ore nie glo nie. Weliswaar is hy maar alte bewus van die feit dat hierdie twee geen ooghare vir mekaar het nie, maar hulle was darem nog nooit so openlik onbeskof in sy teenwoordigheid nie. Tant Kitty is ’n baie reguit mens, maar tog ook fyn beskaaf en dis heeltemal buite haar aard om so op te tree.
Maar tant Kitty is op hierdie oomblik ’n baie desperate mens. Hierdie rooikat het net vanaand hierheen gekom om moeilikheid te maak, en niks anders nie. Daarvan is sy seker. Hoe gouer sy haar kwaad en hier uit kan kry, hoe beter.
“Maar dit is mos so! Sy is net so min Catherine Huysamen as wat ek Catherine Wêndermirwie is. Sy is Katrien Huis-Amen en klaar. En natuurlik kom daardie rooi hare uit ’n bottel. Heiden, mens, jy kan dit op ’n afstand sien!”
“Tante! Dis genoeg!” Rudolf is onthuts. Besef sy dan nie dat sy nou die duiwel behoorlik loslaat nie? Om Catherine nog verder die harnas in te jaag, sal dinge net vererger, nie verbeter nie.
Madie se geamuseerde laggie klink meteens helder op. Teen wil en dank kan sy dit nie keer nie. Hulle lyk so kostelik, al drie van hulle. Die rooikop spring uit haar stoel op, haar oë ’n oomblik staalhard op die laggende Madie, toe draai hulle venynig na Rudolf.
“Ek wou jou eintlik oor iets kom spreek het, maar ek sal liewer loop. Wat ek te prate het, kan ek maar by die naaste polisiekantoor ook sê. Goeienag.” Die voordeur klap.
Madie se lag breek af. Kitty en Rudolf verstar tot standbeelde en toe spring hy weg en die voordeur klap ’n tweede keer hard toe. Madie kyk met donker oë na tant Kitty wat nog ’n oomblik versteen staan en toe snikkend in ’n stoel neersak. Sy stap vinnig na haar en slaan haar arm om die rukkende skouers.
“Toe maar, tante. Dis nie nodig om ontsteld te wees nie. Kom nou, vee af die trane. Daar is niks om oor te huil nie.”
Sy probeer opgewek klink, maar binne-in haar lê haar hart soos ’n stuk lood. Sy weet daar is groot probleme êrens in die verlede, maar dat dit met die polisie te doen het, het sy nie gedink nie. Wat kan hierdie rooikat aan die polisie vertel wat Rudolf en tant Kitty so hewig ontstel het? Sy vra egter nie. Tant Kitty is nou te ontsteld.
“Toe nou, tante. Ag nee! U het haar dan so lekker gesê.”
Onwillekeurig borrel daar weer ’n laggie na bo, en tant Kitty kyk met ’n bewerige, tranerige glimlaggie op.
“Ek is jammer, Madie-kind. Ek het my vreeslik sleg gedra. Die gode weet wat jy en Rudolf van my moet dink, maar daardie vroumens …” Sy aarsel en sê toe reguit: “Sy wil moeilikheid maak tussen jou en Rudolf. Ek kon dit op ’n afstand sien. Jy moet dit nie toelaat nie, Madie. Jy moet my belowe. Jy mag Rudolf nie in haar kloue laat beland nie.”
Madie frons liggies en glimlag toe gerusstellend. “Natuurlik sal ek dit nie toelaat nie, tante. Rudolf is my man en dit sal hy bly … al moet ek elke rooikat in hierdie land beveg. Wat myne is, is myne. Ek belowe tante,” antwoord sy met stille vasberadenheid.
Sy bedoel elke woord wat sy sê. Wat ook al gebeur, sy sal Rudolf nie aan hierdie vrou afstaan nie.
Buite in die straat haal Rudolf gou vir Catherine in en gryp haar aan die arm. “Waar gaan jy heen?”
“Na die naaste telefoonhokkie om ’n taxi te ontbied.”
Hy sug en versterk sy greep. “Kom, ek sal jou terugneem.”
Sy draai gewillig om en stap saam met hom terug na sy motorhuis, ’n tevrede glimlag op haar lippe. Sy het gedink hy sal gou ’n ander deuntjie sing!
