Читать книгу Ena Murray Keur 14 - Ena Murray - Страница 5

Rudolf stap diep ingedagte terug na die sitkamer. Hy neem die sopbekers kombuis toe, maar sy gedagtes is nie by wat hy doen nie.

Sy is dus getroud. Hy weet nie hoekom hy so geskok voel nie. Baie meisies trou op agtien, negentien jaar, al lyk hulle soms nog na kinders wat op die skoolbanke tuishoort.

Nee, dis nie die feit dat sy getroud is wat hom ontstel nie, maar die duidelike tekens van aanranding aan haar liggaam. Daardie wrede, rooi hale aan haar keel kan net een ding beteken: iemand het haar gewurg. Haar man? Nadat hy die merke ondersoek het, het hy verder begin soek. Toe hy klaar was, was daar ’n kil woede in hom teenoor die mens wat vir sulke brutale geweld verantwoordelik was. Haar hele liggaam het groot, blou kneus- en skaafplekke getoon.

As dokter het hy al genoeg sulke tekens gesien om dit dadelik te herken – brutale aanranding. Sy het klein en weerloos gelyk terwyl sy voor hom lê en niks het sy doktersoog ontglip nie.

Hy het nie weer die bont rokkie vir haar aangetrek nie, maar die baadjie van sy eie slaappak onder die kussing uitgehaal en haar slap lyfie daarin geklee. Sy het natuurlik byna daarin verdrink, maar dit het nie saak gemaak nie.

Toe het hy haar teen die kussings laat terugsak, versigtig toegemaak en ’n inspuiting gegee. Rus is die belangrikste wat sy op hierdie oomblik nodig het.

Terwyl hy bad en gereed maak om op die rusbank in die sitkamer te probeer slaap, bly sy gedagtes by die klein swerweling in die kamer. Dit kom nie eens by hom op dat dit miskien nie so verstandig vir ’n vrygesel is om haar vir die nag in sy woonstel te huisves nie.

Hy is tog heelwat ouer as sy én ’n dokter. Dit was ook so laat in die nag toe hy op haar afgekom het en sy woonstel was naby.

En hy was tog van plan om haar huis toe te neem nadat hy die enkel behandel het. Sy was reeds binne sy woonstel toe hy moes hoor dat sy geen tuiste het nie. Wat kon hy anders doen?

Ook nou, terwyl die slaap van hom wegbly, kom dit nie by hom op dat sy goeie daad miskien ’n onaangename nasleep kan hê nie.

Hy het net onrustig begin insluimer, toe die telefoon deur die stil woonstel skril. Hy haas hom om dit te bereik, want dit staan langs die bed in die slaapkamer. Hy skakel die bedlampie aan en tel die gehoorbuis op, sy oë op die vrou in die bed. Sy slaap nog diep en rustig, sien hy tevrede.

“Dokter Van der Merwe hier.”

“Ek is jammer, dokter. Suster Nolte wat praat. Dis mevrou Weyers; sy het begin bloed vomeer, en u het gesê ons moet dadelik laat weet …”

“Ek is nou daar.”

’n Bekommerde frons keep tussen sy wenkbroue. Mevrou Weyers … Dis ’n slegte teken, gewoonlik die laaste. Hy kyk vlugtig op sy polshorlosie. Vyfuur. Vinnig verklee hy en met ’n laaste blik na die bed, verlaat hy haastig die woonstel.

Toe hy sy motor by die hospitaalhekke inswaai, lê die eerste vae tekens van ’n nuwe dag in die ooste.

Dis ’n uur later toe Rudolf weer in die parkeerplek van die woonstelgebou indraai. Daar staan ’n vreemde motor in sy motorhuis. Weet die besoekers nou nog nie dat hulle nie van hierdie motorhuise gebruik mag maak nie? Kan hulle dan nie lees nie? Dit staan tog groot op die bord by die ingang geskryf …

Vererg trek hy sy motor by ’n gangetjie in en bestyg dan die treetjies twee-twee op ’n slag. Hy hoop sy slaap nog rustig. Hy steek die sleutel in die slot, maar toe swaai die deur oop en ’n koel stem sê: “Dis nie gesluit nie. Kom gerus binne.”

“Catherine!” Hy druk die deur agter hom toe en kyk verslae na die rooikopvrou wat haar weer kalm op die bank tuismaak. “Wat … wanneer het jy gekom?”

“Sowat ’n halfuur gelede. Ek het verlede nag gekom en moet vanoggend weer dadelik Kaap toe vertrek. Maar ek wou jou darem eers kom groet en leen toe ’n vriendin se motor om by my aanstaande uit te kom.”

Haar stem is ysig, sarkasties. Hy sluk, frons ongemaklik. Iets groots is verkeerd. Sou sy dalk …? Nee. Hoekom sou sy in sy slaapkamer gewees het? Alles is nog doodstil daar. Die deur is nog toegetrek en geen geluid daaragter verraai dat dit beset is nie.

Hy stap nader, buk. “Ons het nog nie gegroet nie. Welkom terug in Suid-Afrika. Het jy jou oorsese uitstappie geniet?”

Sy laat toe dat hy haar voorkop bykom, maar die groen oë is koud onder die rooi kuif. “Ja – maar skynbaar nie so baie soos jy jou … tydjie geniet het nie.” Hy kom weer orent en frons nou openlik. Ergernis flits in sy oë. Hy het verlede nag byna niks geslaap nie én boonop twee pasiënte binne twaalf uur verloor. Hy is moeg en dis sesuur in die môre. Hy is beslis nie nou lus vir ’n geredekawel met sy slim nooi nie.

Hy sê kortaf: “O ja, as jy dood en siekte en lyding as genot kan beskryf …”

Sy draai soos ’n rooi blits na hom toe terug. “Wie probeer jy bluf, Rudolf? Of was dit maar altyd jou gewoonte?”

Hy voel ergernis in woede oorgaan. Vanoggend het hy nie vir hierdie rooikopnooi se praatjies lus nie.

Met moeite beteuel hy sy humeur. Haar stem klink uitsonderlik skril en skerp vanmôre, of was dit maar altyd so?

“As jy my net sal sê waarvan jy praat, sal ek miskien kan verduidelik …”

“O! Miskien kan verduidelik?”

“En hou op met skree! Jy maak die hele buurt wakker!”

“Of die meisie in jou bed, nè?”

’n Grafstilte daal tussen hulle neer.

“Catherine …”

“Ek kom hier ewe gretig aan om jou te verras. Ek was ses weke weg. Ek wil jou net kom groet en hier kry ek ’n wildvreemde vroumens in jou bed!”

“Ek hoop nie jy het haar wakker gemaak nie …”

’n Lelike laggie ontval haar lippe en die groen oë blits. “Nee, hartlam, ek het nie. Nie ’n bom sou haar wakker gekry het nie. Sy is totaal uitgeput na jul … nagtelike eskapades.”

“Catherine!”

“Moenie my daar staan en ‘Catherine’ nie! Wat dink jy is ek? ’n Gek? Wat verwag jy sal ek dink as ek by my aanstaande man se woonstel kom en ’n ander vrou in sy bed en in sy slaapklere aantref?”

Weer moet hy die teuels van sy humeur sterk inpluk. Hy doen sy bes om redelik te wees. “Catherine, ek besef dit is … moeilik … ek bedoel …” Hy sien die vernouing van die groen oë en bars gefrustreerd los: “Maar my maggies, jy ken my mos! Jy weet mos ek is nie daardie soort man wat …”

“Wat vrouens in sy woonstel ontvang en huisves solank sy nooi oorsee is nie?” help sy hom aan. “Nee, ek het werklik nie gedink jy is daardie soort nie. Ek was natuurlik verkeerd. En terwyl ek dit nou met my eie oë aanskou het …”

“Jy het niks aanskou nie,” val hy haar woedend in die rede. “As jy my net kans sal gee om te …”

“O? Ek het gedroom. Ek sien spoke om sesuur die oggend?”

“Nee! Daar lê ’n vroumens in my bed, dis reg. Maar dis nie wat jy dink nie.”

“Nee! Natuurlik nie. Jy, ’n volwasse vrygesel van amper dertig jaar, laat sommer ander mans se vrouens snags in jou bed én in jou nagklere slaap vir die grap!”

“Ander mans se vrouens?”

“Ja.” Haar wenkbroue lig omhoog en die groen oë blits. “Sy het ’n trouring aan, het sy nie? Of was jy so haastig dat jy dit nie eens opgemerk het nie? Jou meisie van die nag is getroud, hartlam, en as ek jy is …”

“Ja? Wat sal jy doen, hartlam?” Hy sluit sy oë ’n oomblik en trek sy asem diep in. “Catherine, asseblief. Ons is tog twee volwasse mense. Laat ons so optree. Ek is heeltemal bereid om te verduidelik hoe dit gebeur het …”

“Maar ek is nie bereid om na jou verduidelikings te luister nie, Rudolf. Ek is lank genoeg deur jou vir die gek gehou.”

“Ek het jou nog nooit vir die gek gehou nie. Hou tog jou mond net vir ’n oomblik dat ek kan verduidelik.”

“Ek is nie bereid om na ’n spul leuens te luister nie, dokter Van der Merwe. Selfs jy, tant Kitty se ‘blou-oog-onskuld’, sal moeilik ’n aanvaarbare verklaring kan gee. Ek laat nie my intellek so beledig nie.”

“Dan vlieg jy en jou intellek saam maan toe vir my part,” sis hy woedend. “Dink dan wat jy wil. Dit raak my nie. Sal jy asseblief nou gaan sodat ek kan gaan rus. Ek is doodmoeg.”

Sy staan op, haar gesig vertrek, haar woede byna onbeheers. “Die vermetelheid! Jy is nie moeg nie en is glad nie van plan om te gaan rus nie. Jy is haastig om in die kamer te kom …”

“Goed dan. Ek is haastig om in die kamer te kom by … haar. Loop nou! Jy is in die pad!”

Sy hyg na asem. “Hieroor gaan jy jammer wees, Rudolf van der Merwe. Ek sweer dit. As ek met jou klaar is, sal jy in die nag uit hierdie stad wegsluip. Ek is lus en sit die polisie op julle!”

“Doen net wat jy wil. Ek is heeltemal in staat om my naam en dié van my vrou teen jou swartsmeerdery te beskerm!”

“Jou … vrou!”

Hy kyk nou kalm terug. Sy verstand vertel hom dat hy ’n dwase ding gedoen het, maar sy woede het nog die oorhand en op hierdie oomblik gee hy nie ’n flenter om nie. Tog besef hy dat hy Catherine nie moet onderskat nie. Sy ken baie invloedryke mense.

’n Beswadderingsveldtog sal hom oneindige skade berokken – nie net aan sy praktyk nie, maar ook aan sy naam. Op sy naam as dokter en as mens was hy nog altyd baie trots. Hy besit die respek van sy kollegas, pasiënte en vriende. Hy gaan nie toelaat dat ’n giftige, jaloerse vrou dit deur die modder sleep nie.

Die blote feit dat hy ’n vrou een nag in sy woonstel gehad het, is al erg genoeg. As dit nog aan die lig moet kom dat sy getroud is, sal dit tien maal erger wees. Boonop kan die eggenoot hom ook moeilikheid gee. Hy moet ’n bra ongure karakter wees, te oordeel na die tekens aan die jong vrou se liggaam.

Rudolf besef hy het nie net homself om te beskerm nie. Ook die naamlose meisie is hierby betrokke en eintlik deur sy toedoen. Dis sy plig om haar naam te beskerm, en daar is net een manier – die enigste moontlike manier. Hy kan later dink hoe om hom uit hierdie penarie los te wikkel, maar nou is daar geen ander genade nie. Hy sien die openlike ongeloof in die groen oë en vervolg koel: “Ja, my vrou. Ons is veertien dae gelede getroud. Ek het nie geweet waar om jou te vind nie. Ek kon jou dus nie laat weet het nie.”

“So? Rudolf, ek kan amper lag. Wou jy vir my ’n troukaartjie stuur?”

“Nee, nie eintlik nie. Ons het baie stil getrou. Selfs tant Kitty weet nog nie. Ons plan was juis om hierdie naweek as ek kan wegkom, haar die nuus te gaan vertel.”

“Belaglik!” Weer blits die groen oë na hom. “Dink jy werklik ek sal daardie storie sluk?”

Hy het ’n kwalik beheerbare drang in hom om haar by die voordeur uit te smyt, maar hy druk sy hande vinnig in sy broeksakke en vervolg: “Jy kan sluk wat jy wil, maar dis die waarheid wat ek jou vertel. Ek en … Madie het mekaar ’n maand gelede ontmoet en … wel …”

“Dit was liefde met die eerste aanblik. Hoe romanties! Hoe belaglik, fantasties romanties vir Rudolf van der Merwe!”

“Miskien, maar dis soos dit gebeur het. Ek kon haar net nie weerstaan nie. Jy het haar self gesien? Jonk, lieflik, en opreg kinderlik en eg.” Hy kyk haar stip in die oë. “Ek is jammer, Catherine. Ek sou jou liewer vooraf hiervan wou vertel, maar jy was weg en … Wel, ek is jammer. Ek kan niks meer sê nie.”

“Nee. Daar is eintlik nie nog iets om te sê nie.” Sy vroetel in haar handsak, sit ’n sleutel op die tafeltjie neer. “Hier is jou duplikaatsleutel. Ek sal dit seker nie weer nodig hê nie. Jou … vrou sal nou vir jou etes kook. Tot siens, Rudolf.”

“Catherine …” Hy gee ’n tree nader om haar te keer. Die woede in hom het bedaar. Hy voel gemeen en skuldig. Sy was ’n goeie vriendin. Sy het dikwels wanneer sy in die stad is, na sy woonstel gekom, na sy klere omgesien en wanneer hy moeg tuiskom, ’n heerlike gekookte ete vir hom voorgesit.

Sy kyk trots terug. “Tot siens, Rudolf. Jammer dat ek so … ontydig lastig was.” Daarmee is sy by die voordeur uit en ’n minuut later sien hy haar motor vinnig voor die gebou verby in die rigting van die stad ry. Hy sug en vryf oor sy oë. Watter bohaai oor niks!

Hy stap kombuis toe, skakel die ketel aan, sit twee koppies reg. Hy sal die meisie moet gaan wakker maak en dan sal hulle ’n plan moet beraam. Hier kan sy nie ’n minuut langer bly nie. Al moet hy haar dan ook by ’n hotel gaan aflaai en self vir haar verblyf betaal. Hoe gouer sy hier uitkom, hoe beter. Netnou stap hier nóg iemand onverwags in.

Hy word eintlik koud as hy net daaraan dink dat tant Kitty miskien hier kan opdaag. Hy is wel, soos Catherine tereg gesê het, haar “blou-oog-onskuld”, maar daar is sekere dinge wat tant Kitty selfs nie van hóm sal duld nie; ’n vreemde vrou in sy bed én in sy slaappak is een van daardie dinge.

Met twee koppies sterk koffie stap Rudolf kamer toe en klop aan. Daar is geen reaksie nie. Sy slaap seker nog vas van die inspuiting wat hy haar gegee het.

Hy het gedink sy moet maar goed uitrus en dan sal hulle deur die loop van die dag ’n plan maak. Maar hy kan nie langer wag nie. Hy sal haar moet wakker maak en haar hier wegkry. Hy maak die deur oop en frons toe hy die deurmekaar beddegoed sien. Hy sit eers die skinkbord neer en stap dan badkamer toe.

“Juffrou! Is jy hier? Ek het koffie gebring.”

Stilte. Hy klop harder. “Juffrou …”

Ná ’n rukkie word hy onrustig. Sy kon iets oorgekom het, weer flou geword het of so iets. Hy draai aan die knop en loer versigtig na binne. Daar is niemand nie …

Hy kyk in die vertrek rond. Haar rok lê nog oor die een stoel. Sy kan dan tog nie weg wees nie! Hy gaan loer weer in die sitkamer. Niks. Hy stap terug slaapkamer toe, sien toe die venster wat wyd oopstaan. Hy stap vinnig nader, loer na buite, gewaar net die melkman met sy karretjie. Hy vee ontsteld deur sy hare. Genugtig, sy het sowaar in sy slaapklere weggeloop!

Met ’n wanhopige sug gaan sit hy op die deurmekaar bed en tel een van die koppies op. Was dit nie dat hy oor sowat twee uur weer met sy dagtaak moet begin nie, sou hy nou vir hom ’n stywe dop gaan inskink het. Hy het dit nodig.

Wat dínk die vroumens? Sy kan mos nie in sy slaappakbaadjie die stad invaar nie! En hoekom het sy weggeloop? Wanneer? Sy was nog hier toe Catherine opgedaag het. As sy dan van plan was om weg te loop, hoekom het sy nie geloop vóór Catherine opgedaag het nie? Nou is hy sy nooi kwyt en, soos dit lyk, sy “vrou” ook.

Hy kreun en tel die tweede koppie koffie op. Dis nou wat hy vir al sy moeite en kommer oor ’n ander kry. ’n Mens bedoel om goed te doen, en dan gaan dit so, tier hy innerlik voort. Stank vir dank. Vroumense!

Neem nou vir Catherine byvoorbeeld. Sy ken hom nou al donkiejare. Maar, nee, die eerste keer dat sy hom in ’n verdagte situasie betrap, is sy maar net te gou om die slegste van hom te dink. Gee hom nie eens kans om te verduidelik nie. O nee! Soos sý die ding sien, so ís dit en basta.

En hierdie ander vroumens-kind … Hy het haar nogal jammer gekry. Bring haar woonstel toe, gee vir haar kos en dokter haar voet … verniet. Staan sy bed op die koop toe af, én sy slaappak … en dis wat hy daarvoor kry! Nie eens dankie nie. Nee. Klim sommer deur die venster en kies die hasepad met sy klere en al!

Hy klap met sy vuis op sy knie. Vervlaks! Sy kan nie net so wegloop nie! Daardie enkel van haar moet nog baie pynlik wees. Meer nog, sy is nie eens ordentlik aangetrek nie! Sy slaappakbaadjie sal wel soos ’n minirokkie om haar sit, maar tog. Hoe dink sy gaan sy deur die strate kom?

Dan ook, ten spyte van sy woede, en hoewel hy dit met die grootste teësin aan homself erken, voel hy nog steeds bekommerd oor haar. Sy het niks by haar nie, geen heenkome nie. Wat gaan van haar word? Sy is vreemd in die stad. Daarvan is hy seker.

Hy spring op en stap na die stoel waaroor haar rok hang.

Hy voel in die bosakkie – die enigste plek waar daar dalk iets sal wees wat hom meer van haar sal kan vertel. ’n Enkele tienrandnoot is al wat te voorskyn kom.

Sy lippe sluit grimmig opmekaar. Dis al wat sy by haar gehad het. Nou het sy nie eens dít nie. Maar hoekom dan nie ten minste eers haar rok aantrek nie?

Sy het nie gisteraand vir hom voorgekom asof daar iets met haar verstand skort nie, maar nou begin hy wonder. Hoe meer hy wonder, hoe meer verdwyn sy ergernis en neem sy kommer toe. Selfs toe hy ’n ruk later in sy motor klim om met sy hospitaalrondes te gaan begin, lê die kommer nog in sy oë en soek sy blik vergeefs deur die strate na ’n vreemde wesentjie met swart hare in die baadjie van ’n te groot slaappak geklee.

Natuurlik soek hy vergeefs, en toe hy die eerste saal binnestap, gee die verpleegsters mekaar ’n vinnige kyk. Dokter Van der Merwe is baie gewild onder die hospitaalpersoneel; hy is ’n gemoedelike mens en kom met almal oor die weg, maar as hy die oggend soos ’n donderstorm lyk wat elke oomblik kan begin uitsak, moet daar niks skeefloop nie. Vanoggend is een van dáárdie oggende.

Terwyl Rudolf met sy werk besig is en dit net met die grootste selfbeheersing regkry om sy aandag daarby te bepaal, swerf ’n vreemde wesentjie doelloos buite rond, onbewus van die vreemde blikke wat sy van verbygangers ontlok. Almal sien haar vir ’n hippie aan.

Maar sy het te veel bekommernisse om haar te steur aan wat mense van haar vreemde en buitengewone voorkoms dink. Weliswaar besef sy dat sy nog steeds in die goeie dokter se slaappakbaadjie geklee is, maar aangesien dit ver genoeg na onder reik om deur te gaan vir ’n jurkrokkie en sy die knope almal toegeknoop het, kan dit haar nie baie skeel nie. Dis nie nou van soveel belang nie.

Wat van belang is, is waarheen sy gaan en wat sy gaan doen – en daarop kan haar verstand geen antwoord vind nie.

Daardie middag sit Rudolf alleen in sy woonstel. Nou kry hy dit nie meer reg om die gesiggie waarmee hy al die hele oggend wegkruipertjie speel, te ontwyk nie.

Die bekommerde frons bly tussen sy wenkbroue. Hy kry dit net nie reg om die petalje te vergeet nie. Selfs terwyl hy besig is, bly ’n dowwe prentjie hom by en die oomblik dat hy sy gedagtes toelaat om te dwaal, sien hy haar gesiggie so duidelik dat hy haar sou kon skets as hy ’n kunstenaar was. Wat hom veral bybly, is daardie wrede merke om haar keel en op haar liggaam, daardie verlatenheid wat oor haar gehang het.

Haar woorde: “Ek het nie ’n adres nie,” het hom diep aangegryp. Hy weet daar is sulke mense, maar dis die eerste keer dat hy met so iemand in aanraking kom.

Hy self is nie iemand met vele bande nie. Behalwe vir tant Kitty is daar nie juis ander mense wat aan hom verbind is nie.

Maar nou het dit oornag, letterlik en figuurlik, verander. ’n Skraal gesiggie met blou oë vol skrik en angs het haar verskyning gemaak in die netjiese raamwerk waarin sy lewe afgebaken is, en met geen wil ter wêreld kry hy dit weer uit sy sisteem nie. Hoekom sou sy so geheimsinnig en vinnig verdwyn het?

Hy weet nie dat sy wakker geword het van Catherine se skril stem en bekommerd gelê en luister het na die verskriklike aantygings wat daar gemaak word nie. Toe Catherine dreig om hulle aan die polisie te gaan verkla, het sy regop op die bed gespring asof ’n koeël haar getref het. Sy was nie eens bewus van haar enkel wat nog baie gevoelig was nie.

Die woord polisie was soos ’n elektriese skok en sy het weer eens die swart waas van vrees oor haar nugter denke voel skuif. Op daardie oomblik het sy weer die paniekbevange meisie geword met net een gedagte: sy moet vlug.

Sy het nie eens onthou dat sy nie ordentlik geklee is nie.

Sy het na die venster gesluip, dit saggies wyer oopgestoot en ongeag die pyn in haar enkel, vinnig deurgeklim. Sy moes wegkom. Hulle wil die polisie ontbied.

Maar al wat Rudolf weet, is dat sy hom eintlik baie swak behandel het; dat sy daarvoor verantwoordelik is dat ’n jare lange verhouding skipbreuk gely het. Al is dit die minste waaroor hy hom nou bekommer. Om die waarheid te sê, hy voel glad nie so ontsteld oor Catherine as wat hy behoort te wees nie. Daar is selfs ’n tikkie verligting in sy hart, so asof hy op die nippertjie ’n ramp vrygespring het. Wel, as daar een mens is wat bly sal wees om van die jongste verwikkelinge te hoor, is dit tant Kitty. Maar as sy die res van die storie moet hoor …

Dan lui die telefoon en toe hy die gehoorbuis by sy oor bring, herken hy onmiddellik die stem aan die ander kant.

“Rudolf.”

Hy laat ’n diep sug hoor en sê gelate: “Middag, tante.”

“Wat gaan daar by jou aan?”

“Tante?”

“Rudolf, ek is nie jou speelmaat nie! Watse getrouery is dit agter my rug waarvan ek niks weet nie?”

“Vervlaks!” Dit glip uit voordat hy dit kan keer en ’n gevaarlike stilte volg, maar hy kom dit skaars agter. As hy daardie rooikat in die hande kry … Was dit nodig om dit aan tant Kitty te gaan uitblaker? Hy het haar gesê die ou mens weet nog nie daarvan nie.

“Het jy miskien iets gesê?”

“Ja. En ek sal binne enkele oomblikke dalk iets ergers sê.”

“So? Hoekom? Omdat jy jou laat vang het deur ’n meisietjie van vyftien met swart hare en ’n engelgesiggie, volgens wat Catherine sê?”

“Moenie laf wees nie … ek bedoel, dis twak, tante! Sy’s g’n vyftien nie. Genade, ek sal in die tronk beland …”

“Jy is nie ver daarvandaan nie, as ek sake reg opsom. Hoe oud is sy dan?”

“Sy is amper twintig … en sy is nie my vrou nie.”

“Maar Catherine sê …”

“Na die duiwel met Catherine. Sy is besete. Ek is nie getroud nie!”

“Dan is dit nog erger as wat ek gedink het, want daardie vroumens was verlede nag in jou woonstel. Of lieg Catherine weer?”

“Nee, maar … ja, sy was, maar …”

“Binne-in jou bed?”

“Ja, maar …”

“En in jou slaapklere?”

“Ja! Ja! Ja! Maar …”

“Sy het dus verlede nag by jou geslaap?”

“Sy het in my woonstel, in my bed en in my klere geslaap, maar nie by my nie!” sê hy onnodig hard. Hy voel lus om iets te gryp en deur die venster te smyt. Is al wat vroumens is van gister af skoon getik? Tot tant Kitty ook?

“Seun, ek ken die Van der Merwes. Ek is self een, al het ek ’n oujongnooi geword.”

“Tante! Wat bedoel u? Tante dink tog nie …”

“Ek dink jy is ’n swak Van der Merwe! Toe nou. Dis nie nodig om so hard te snork nie. Luister, ek dink jou ou tante moet ’n slaggie vir jou kom kuier. Aangesien daar dié keer geen gevaar is dat ek en daardie rooikat mekaar daar sal raakloop nie, sal ek sommer vir ’n paar dae kom. Dit kom my voor jy het hulp nodig met jou huweliksakies.”

“Tant Kitty, dis glad nie snaaks nie. En ek dink u moet maar eers nog ’n rukkie hier wegbly. Ek het genoeg probleme …”

“Twak! Watse moeilikheid kan ’n jonggetroude paartjie nou al hê?” ’n Diep, geamuseerde laggie bereik sy oor nadat hy klaar gekreun het en toe versober die stem. “Rudolf, ek wil baie graag die storie uit jou eie mond hoor. Dit het na iets geweldig interessants geklink uit die brokke en stukke wat ek uit Catherine kon trek.

“Sy het my gebel. Was glo op pad Kaap toe. Ek het nie eens geweet sy is al terug uit die buiteland nie. Maar sy wou my darem net verwittig dat my ‘blou-oog-onskuld’ nie méér die man uit een stuk is waarvoor ek hom aangesien het nie; dat hy al veertien dae gelede getroud is met ’n kind wat vir haar beslis nog jonger as sestien lyk. Nadat ek van die ergste skok herstel het, wou ek weet hoe lyk die meisiekind wat jou bene so onder jou lyf uitgeslaan het. Sy moes teen wil en dank erken dat sy pragtig is.

“Ek het natuurlik ook nie vrygespring nie. Sy het my beskuldig dat ek die ding bewerk het omdat sy weet hoe ek háár verpes. Daaraan het ek my natuurlik nie gesteur nie; sy kan dink wat sy wil. Maar nou kan ek sterf van nuuskierigheid. Hou haar daar totdat ek kom. Ek moet sien hoe lyk ’n meisie wat selfs Catherine beskryf as ’n soort nimf!”

Rudolf leun terug in die stoel en sluit sy oë. Sal dit dan nooit weer end kry nie?

“Sy is nie meer hier nie, tante.”

“Wat bedoel jy … nie meer daar nie?”

“Sy het weggeloop. In my slaappak se baadjie,” voeg hy as nagedagte by.

“Wat! Rudolf, het jy tog nie toegelaat dat sy wegloop nie? Watse soort Van der Merwe is jy?”

“Ek, tant Kitty, is op hierdie oomblik ’n Van der Merwe wat tot barstens toe sat is. As tante wil sien hoe lyk ’n nimf, moet tante maar self na haar kom soek. Ek hoop dat ek haar nooit weer sien nie, want sy het my genoeg sonde veroorsaak. Tot siens.”

Hy plak die telefoon met mening neer en aan die ander kant sit tant Kitty ook neer. Dis nie Rudolf se geaardheid om ongeskik te wees nie. Die nimfding het hom werklik omgekrap. Sy sal seker maar moet gaan kyk wat daar aangaan. Dit klink al of haar “blou-oog-onskuld” in groot moeilikheid is. Sy nooi is weg, sy vrou is weg en op die koop toe sy slaapklere ook.

“Kaaatjieeee! Bring my koffer!” Sy kyk die verbaasde huishulp laggend aan. “Ek gaan ’n rukkie by Rudolf kuier. Dit lyk my hy gaan nou eindelik vrou vat.”

“Die vrou? Daardie Kêtrien?”

“Nee, watwou! Katrien is iets van die verlede … dankie tog! Ek kan Rudolf net dáárvoor baie vergewe. Toe, wikkel. Ek is haastig. Ek wil voor sononder daar wees, anders slaap dokter vanaand nog kaal.”

Die ou huishulp skud haar kop en skuifel vinnig na die pakkamer. Dis goeie nuus dat hul dokter nou vrou wil vat, en nog beter nuus dat dit nie daardie Kêtrien is nie. Daardie vrou met die rooi hare! Aikôna!

Rudolf weet dit is net bluf: hy hoop nie regtig dat hy nooit weer die klein swerweling sien nie. Hoe nader die nag kom, hoe groter word sy kommer. Sal hy nie maar die polisie se hulp inroep nie? wonder hy met sy blik op die ondergaande son toe hy by die hospitaal uitstap ná sy aandrondes.

Moenie laf wees nie, betig hy homself. Hoe gaan jy aan hulle verduidelik na wie jy soek en hoekom? “Sersant, ek soek na ’n meisie. Sy is amper twintig, maar sy lyk soos sestien. Sy het lang swart hare en blou oë en sy laat jou aan ’n soort nimf dink. Ek ken nie haar naam nie, hoewel sy verlede nag in my bed geslaap het. Maar julle sal haar herken. Sy loop nog in my slaapklere rond.”

“Goed, dokter. Ons sal ons bes doen. Maar hoekom soek u haar?”

“Wel … ek wil graag my slaapklere terughê!”

Nee, ou maat, vergeet van haar. Hoe gouer hoe beter. Tog, op pad terug woonstel toe, ry hy onnodige draaie en steeds soek hy. Eindelik is hy verplig om na die woonstel terug te keer. Hy kan nie die hele nag op en af deur die strate ry nie.

Hy swaai by die woonstelgebou in en swets amper hardop toe hy weer ’n motor in sy motorhuis sien staan. Toe herken hy die rooi motor – tant Kitty!

Sy verwelkoming is nie baie gul toe hy die woonstel binnestap nie. Hy het eintlik beplan om ná aandete nog ’n paar draaie deur die stad te maak, net ingeval … En nou is tant Kitty hier.

“Hoe het tante in die woonstel gekom?”

“Die deur het oopgestaan. Baie nalatig van jou, moet ek sê. Jy moet beslis omgekrap wees as jy vergeet om jou woonsteldeur te sluit.”

Hy kyk weg. Tant Kitty se ogies is soms baie skerp. Hy het nie vergeet om sy woonstel te sluit nie. Hy het die deur doelbewus oopgelos, ingeval sý miskien terugkom …

Die telefoon lui meteens skril en hy gryp daarna. Hy wens hy word nou uitgeroep. Hy is nie lus om oor haar te praat nie … nie nou al nie.

“Dokter Van der Merwe? Wessels hier by ongevalle. Ek wonder of u nie miskien net gou hospitaal toe kan kom nie …”

“Ongevalle? Ek is tog nie …”

“Ek weet, Rudolf,” val die jong dokter hom dringend in die rede. “Noem dit ’n persoonlike guns. Hier is iets eienaardigs aan die gang – ’n klein hippie-meisie is pas hier by ons opgeneem … en sy’t ’n slaappak se baadjie aan …”