Читать книгу Ena Murray Keur 14 - Ena Murray - Страница 8

Rudolf ontmoet weer haar verwarde, vraende blik en vervolg vinnig, sy stem vaderlik en teer: “Daar is niks om voor bang te wees nie, Madie. Tant Kitty sal hier bly terwyl jy nog aansterk. Sy sal hier by jou in die kamer slaap sodat sy altyd by jou is as jy iets mag nodig kry.”

Hy sien die vinnige val van die ooglede en die verraderlike blos wat weer oor die bleek gesiggie skiet. Hy het dus die uitdrukking in haar oë netnou toe sy na die tweede bed in die kamer gekyk het, reg vertolk.

Maar hy gee voor dat hy niks opgemerk het nie en gaan op vroliker toon voort: “Voorlopig, solank jy in die bed moet bly, sal ons eers so aangaan. Ons kan later die saak bespreek, maar ek dink dis tyd dat ek … ons ’n erf koop.”

Tant Kitty kom binne met tee vir hulle en ’n glas melk vir Madie.

Rudolf sê: “Ek sê nou net vir Madie dat ons gerus ’n huis met ’n mooi erf kan aanskaf. Dit sal darem baie beter wees as hierdie beknopte woonstel. Is jy lief vir blomme? Dan kan jy ’n blomtuin begin …”

Hy swyg toe hy haar oë sien. Haar antwoord is gedemp: “Ek … weet nie. Ek dink so.”

Kitty probeer vinnig sy glips toesmeer: “Oor daardie goed kan julle maar later besluit. Ons moet haar eers weer sterk en gesond kry. Kom, kind, drink jou melk.”

Gehoorsaam neem sy die glas en hou haar ooglede neergeslaan. Die verwarring neem in haar toe. Hoekom sal haar man haar vra of sy van blomme hou? Hy behoort te weet, of nie? Of het hulle werklik so onlangs getrou dat hy nog so min van haar af weet?

“Hoe lank is ons al getroud?”

Haar vraag kom direk en die blou oë kyk reguit na Rudolf wat op sy beurt vlugtig na tant Kitty loer.

“’n Paar maande.”

“O.” Dit verklaar dus hoekom haar nagklere en pantoffels en kamerjas nog so splinternuut vertoon.

Rudolf staan op, buk af en soen haar vlugtig op die voorkop. “Ek moet net ’n draai by my spreekkamer gaan maak. Ek het dit die afgelope dae baie afgeskeep. Tot siens, kleinding; soet wees. Tante, u kan vir haar ’n ligte maaltyd maak en sy moet alles opeet. Maar baie lig. Haar maag is baie verswak.”

Madie laat toe dat tant Kitty om haar kloek soos ’n moederhen en haar selfs later toemaak vir die nag asof sy nog vier jaar oud is. Sy is een keer met die hulp van tant Kitty badkamer toe en het toe besef, nadat sy uitgeput terug in die bed was, dat Rudolf gelyk het. Sy voel nie siek nie, maar dit sal nog ’n tydjie neem om haar krag te herwin.

Tant Kitty trek die slaapkamerdeur agter haar toe en Madie sluit haar oë gehoorsaam. Rudolf is seker uitgeroep, daarom dat hy nog nie terug is nie, dink sy. Sy is dankbaar daaroor. In tant Kitty se geselskap kry sy dit reg om te ontspan, maar as Rudolf by is, maak ’n eienaardige spanning hom van haar meester. En dit laat haar baie bekommerd voel.

Hoekom sal sy in haar man, wat so dierbaar en teer teenoor haar is, se teenwoordigheid gespanne en ongemaklik wees? Hoekom sal sy selfs skaam en verleë voel om hom in die oë te kyk? Al het sy alles van gister vergeet, moet die gevoel wat sy vir hom behoort te koester, tog oorgebly het. Maar pleks daarvan dat hy met elke verbygaande minuut vir haar bekender en bekender word, word hy ’n al groter vreemdeling.

Sy stry teen die slaap wat haar wil oorval. Dis nog iets wat vir haar ’n bron van verwarring is. Noudat sy tyd het om daaroor te dink, tref dit haar – sy bedagsame, amper vaderlike houding. Dis amper asof sy eerder ’n dierbare dogter vir hom is as sy vrou. Hy spreek haar aan as kleinding of kleintjie of iets dergeliks, en toe hy netnou weg is, het hy haar teer op die voorkop gesoen. ’n Man wat vir sy vrou baie lief is, en veral terwyl sy ernstig siek was, sal haar op die lippe soen.

Die oomblik toe hulle alleen was, het hy haar ook nie soos ’n ander man in sulke omstandighede sou doen, in sy arms geneem nie. Hy het op die kant van die bed kom sit, haar hand geneem en haar verseker dat sy niks te vrees het nie, dat tant Kitty in die ander bed in die kamer sal slaap.

Die frons tussen haar wenkbroue verdiep. Sy is nie so ernstig siek nie. As sy iets mag nodig kry in die nag, kan hy haar mos ook maar help. Sy is tog sy vrou en wat meer is, hy is boonop ’n dokter. En dan die eienaardige vraag of sy van blomme hou …

Sy sug en draai haar op die ander sy. Ag, sy verbeel haar maar dat daar iets sinisters agter al hierdie dinge skuil. Hoekom sal daar? Dis maar net omdat sy niks van gister kan onthou nie dat sy nou allerhande versinsels vir haar optower. Natuurlik is sy met Rudolf getroud en hy is maar net ’n baie bedagsame man. Daarvoor moet sy hom innig dankbaar wees. Sy het niks te vrees nie, al is die verlede agter ’n swart sluier verberg. Waarvoor sal sy bang wees met so ’n dierbare tante om haar te verpleeg en so ’n teer, bedagsame eggenoot?

En terwyl Madie met hierdie laaste gerusstellende gedagte aan die slaap raak, sit tant Kitty aan die ander kant van die toe kamerdeur en kyk peinsend voor haar uit, haar blik bekommerd.

Noudat sy die eerste keer werklik tot stilstand kom en tyd het om diep en ernstig oor hierdie situasie na te dink, besef sy eers die werklike omvang daarvan. Die onrus in haar verdiep.

Dat ’n man soos Rudolf in so ’n onmoontlike situasie vasgevang is, is byna ongelooflik. Sy ken Rudolf van sy kinderdae af as iemand wat nie tyd vir leuens het nie. Hy is iemand met ’n sterk karakter, ’n man wat die reguit pad stap. Dat dit hy is wat hom nou in die onbenydenswaardige posisie bevind om “getroud” te wees met ’n ander man se vrou, is byna te veel om op hierdie oomblik te verwerk.

Nog erger die feit dat sy, wat ouer is en verstandiger as hy behoort te wees, hom in hierdie penarie ingehelp het! Wat het haar besiel om hom bloot te stel aan die verskriklike goed wat nog alles hieruit kan spruit?

En dat daar wel ernstige gevolge uit dié onmoontlike situasie kan voortvloei, is duidelik. In die eerste plek is Madie ’n getroude vrou. Gestel die gevolgtrekking waartoe hulle gekom het oor die kneusplekke aan haar liggaam is verkeerd? Gestel sy ís deur die een of ander booswig aangerand? Gestel sy het ’n dierbare man wat op hierdie oomblik na haar soek?

Maar dan sou die koerantberig darem seker melding van hom gemaak het. Die berig vertel net van haar stiefpa wat aangerand is met ’n stuk yster, en dat hy byna buite hoop in die hospitaal lê; dat die vermoede bestaan dat sy stiefdogter lig op die saak sal kan werp omdat hulle tydens die aanranding alleen by die huis was; dat die stiefdogter spoorloos verdwyn het.

Volgens die koerant het Barend van Rhijn en Magdaleen Kirschner, sy stiefdogter, nog nooit langs dieselfde vuur gesit nie. Daar is van hul bure wat beweer dat Magdaleen onomwonde gesê het haar ma is dood omdat haar stiefpa haar na haar graf gedryf het. Sy het dus ’n wrok teen die man gekoester.

’n Vriendin het gesê sy het so ’n tragedie verwag, want kort voor die aanranding het Magdaleen teenoor haar opgemerk dat daar nog ’n moord in die huis gaan plaasvind. Die stiefpa lê op die oomblik bewusteloos in die hospitaal en kan nie vertel wat gebeur het nie. Die stiefdogter is weg.

Maar die koerante en die polisie weet skynbaar nie dat hierdie stiefdogter self ernstige letsels aan haar liggaam het nie, dink tant Kitty. Daar was wurgmerke aan haar keel. Al sou sy dan die een wees wat haar stiefpa die hou toegedien het, was dit dalk uit selfverdediging. Sy is miskien aangerand.

Maar dit kan hulle nie vir die polisie vertel nie, nie solank Madie self nie kan onthou wat gebeur het nie.

Sy is nog besig om haar oor al hierdie dinge te bekommer toe Rudolf binnekom. Op die vraag in sy oë antwoord sy gerusstellend: “Sy slaap. Ek het nou net daar ingeloer. Kom, ek gee vir jou iets om te eet.”

Hy volg haar deur kombuis toe en sit die jongste koerant langs die bord neer. “Hulle soek nog steeds na haar.”

Tant Kitty knik en neem teenoor hom plaas. Hul oë ontmoet, en hy sien die kommer in hare. “Tante, ek sal nooit glo dat Madie tot so iets in staat was nie. Goed, ek ken haar nie, nie regtig nie, maar …” Hy beduie hulpeloos met sy hande. “Ek sal net nooit glo dat sy so iets gedoen het nie.”

Kitty sug. “Natuurlik het sy nie, maar ek weet nie of ons die regte ding doen om haar weg te steek nie. Hulle moet tog onomstootlike bewyse teen haar vind voordat hulle haar … wel, voordat hulle haar skuldig kan bevind, nie waar nie? Miskien help ons nou net mee om die agterdog teen haar verder te versterk.”

Hy begin eet, sy gedagtes duidelik nie by wat hy in sy mond steek nie.

“Ek weet wat tante bedoel. Maar as sy net kon onthou wat gebeur het. Soos sake egter nou staan … Daar is ’n nuwe verwikkeling volgens vandag se koerant. Haar stiefpa het bygekom en het reeds ’n verklaring aan die polisie gedoen. Hy pak al die skuld op Madie.”

“Wat!”

“Ja. Tante kan self lees. Hy beweer dat sy stiefdogter buite haarself raak wanneer sy kwaad word. Hy het glo by die voordeur ingekom en gehoor hoe sy besig is om koppies stukkend te gooi. Sy was weer in ’n woedebui. Hy het natuurlik probeer keer, maar sy het ’n yster opgetel en hom oor die kop geslaan. Dis die laaste wat hy kan onthou.”

Tant Kitty vee ’n bewende hand oor haar oë en fluister skor: “Dis … verskriklik! Dit kan nie waar wees nie!”

“Natuurlik is dit nie waar nie. Ek glo geen enkele woord hiervan nie, maar dit oortuig my net meer dat ons Madie nou tot elke prys moet beskerm solank sy aan amnesie ly. Hierdie Barend van Rhijn is die enigste getuie van wat gebeur het. Madie sal haar nie teen hom kan verdedig as sy nie eens kan onthou wat gebeur het nie. Besef tante ook wat met haar sal gebeur as sý in hierdie stadium hiervan moet hoor? Sy sal heeltemal breek. Ons durf haar nie blootstel nie!”

Tant Kitty knik. “Ja. Ek besef dit, maar … praat hulle dan nie in die koerant van haar man nie? Wat het van hom geword?”

Sy oë vernou terwyl hy sy bord agtertoe stoot. “Dis nog iets wat ek nie kan begryp nie. Hoekom word daar nooit na haar man verwys nie? Dis of hy nooit bestaan het nie. Wat het van hom geword, waar is hy en hoekom is hy so stil? As ek net ’n bietjie navraag kon gaan doen, maar ek durf nie roer nie uit vrees dat ek hulle op haar spoor sal sit.”

Sy gesig is bleek en streng. “Ek is daarvan oortuig daardie stiefpa van haar lieg. As ek net by hom kan uitkom, sal ek hom dwing om die waarheid te vertel. Daar is niks anders wat ons kan doen as om stil te sit en verwikkelinge af te wag nie. Intussen moet ons hoop en bid dat Madie spoedig sal begin onthou.”

“Hoe lank dink jy sal dit duur?”

Hy haal sy skouers op en neem ’n sluk koffie. “Ek weet nie. Dié amnesie het natuurlik ’n sielkundige oorsprong. Daar is geen fisieke rede daarvoor nie. Gewoonlik is dit die onderbewussyn wat self ’n gordyn oor die verlede trek wanneer iemand ’n geweldige skok weg het. Dikwels neem dit weer ’n skok om die sluier gelig te kry. Maar ons kan nie nou al so ’n kans waag nie. Sy is nog te swak.”

“In daardie geval is daar niks anders wat ons kan doen nie.”

“Ja, en ons sal haar goed moet oppas. Sy mag onder geen omstandighede deur enige van die woonstelbewoners gesien word nie. En dié koerante moet onmiddellik vernietig word. Dit mag nie hier rondlê nie.”

In die dae wat volg, voer tant Kitty Rudolf se bevele stiptelik uit. Madie kry net die allerbeste behandeling en niks is te veel moeite vir haar verpleegster nie, sodat die jong meisie later moet protesteer: “Asseblief, tante, ek is mos nie regtig siek nie. Hoekom moet ek in die bed lê? Ek kan mos darem seker opstaan en ’n bietjie in die woonstel rondloop, nie waar nie? Ek sal nooit regtig aansterk as ek dag in en dag uit in die bed bly lê nie.”

“Almiskie, kind. Rudolf het gesê …”

“Ag, Rudolf.” Vir die eerste keer sien Kitty die blou oë flits. “Hy begin my tot in die afgrond irriteer. Hy is erger as ’n ou hen met een kuiken!”

“Kind!”

Die kennetjie druk uitdagend na vore. “Dis waar! Hy behandel my asof ek presies twee jaar oud is en van suiker gemaak is. Mens sou nooit sê …” Sy sluk haar woorde vinnig en klim uit die bed, stap vasbeslote na die naaste kas en maak dit oop terwyl tant Kitty haar met groot oë vanaf die deur staan en beskou. Sy kyk teen ’n klomp mansklere vas en klap die deur toe, maak die volgende oop, maar kyk weer teen ’n ry manshemde en dasse vas. Sy frons vererg.

“Watter is my kas? Waar is my klere?”

Tant Kitty glimlag verlig. “Jou klere is nog by my, hartjie. Jy was mos by my toe … die ongeluk gebeur het. Ons het totaal vergeet dat jy nie ’n stuk klere hier het nie.”

Madie staan haar fronsend en aankyk, onbewus daarvan dat sy in haar nagklere nie veel ouer as tien jaar vertoon nie. “Het die ongeluk by tante gebeur? Ek het dan gedink dit was hier êrens in ’n straat … Wat het ek by tante gemaak? Hoekom was ek nie hier nie?”

“Stadig nou, kind. Jy is soos ’n grammofoon wat opgewen is. Ek het jou mos al vertel. Jy was siek, grieperig, en toe het jy ’n rukkie by my gekuier en toe … het die ongeluk plaasgevind.”

“Ek sien.”

Daar is iets in die reguit blou blik wat tant Kitty ongemaklik maak, maar sy doen haar bes om ongeërg voor te kom. “Sodra Rudolf ’n kansie het, sal ek sorg dat hy jou goedjies gaan haal.”

“As dit van hom afhang, sal ek seker vir die res van my lewe in my nagklere moet rondloop,” brom sy onderlangs en kyk ontevrede voor haar uit. Weer is dit of iets haar hinder. Sou sy as sy net ’n kort rukkie by tant Kitty gaan kuier het, werklik tot die laaste draad wat sy besit, saamgekarwei het? Hier is nie een enkele rokkie of ’n stukkie onderklere van haar in die woonstel nie.

Sy wip soos sy skrik toe hy skielik in die deur verskyn. Sy wil instinktief terugduik in die bed en die beddegoed tot by haar ken optrek. Maar sy bly hierdie keer staan. Dis nou verspottigheid, betig sy haarself; waarvoor sal sy vir hom skaam wees? Hy is haar man. Hy moes haar al honderde kere in haar nagklere gesien het. Nietemin voel sy weer ’n blos oor haar wange spoel.

Hy vra skerp: “Wat gaan hier aan? Hoekom is jy uit die bed?”

“Omdat ek klere soek. Ek gaan nou opstaan, Rudolf. Ek is nie meer siek nie.”

“Kindjie …”

“En as jy my nog ’n keer kindjie noem, sal ek aan die gil gaan totdat die dak lig. Ek is nie jou kindjie nie; ek is jou vrou. Ek gaan ook nie weer bed toe nie, want ek is nie meer siek nie. Ek wil klere hê om aan te trek, en as hier nie is nie, gaan koop jy vir my ’n rok – dadelik.”

Die twee mense staan haar so verbysterd en aankyk dat haar ergernis net so vinnig verdwyn as wat dit opgevlam het. Sy laat haar blik sak, word nou eers bewus daarvan dat die dingetjie wat sy aanhet, beslis min aan die verbeelding oorlaat. Sy vou haar arms ongemaklik en voel meteens die trane agter haar ooglede brand. Hulle was so goed vir haar, so dierbaar …

Sy sluk. “Ek is … jammer, maar ek …” Die blou oë lig weer en pleit. “Asseblief, Rudolf, kan ek nie maar ’n slaggie opstaan nie? Ek is al so moeg van die bed en … ek het niks om my gedagtes mee besig te hou nie. Ek kan nie eens terugdink aan iets nie.”

Sy sien die speling van ’n vreemde emosie oor sy gesig gaan, toe is hy meteens by haar, tel haar in sy arms op en dra haar terug bed toe. Vanaf die deur kyk Kitty bekommerd na hulle.

Rudolf lê haar weer neer, maar die skraal arms gaan meteens om sy nek, hou hom teen haar vas en trek hom saam met haar neer.

“Rudolf …” Sy kop buig en hy kyk vraend in die blou oë af. “Het jy … het jy my lief?”

In die deur hou tant Kitty haar asem op. Sy sien hoe die spiere in sy kake begin speel en hoor sy stem duidelik skor antwoord: “Is dit nodig dat jy my so iets vra, Madie?”

Nog ’n oomblik priem die blou oë met ’n vreemde, deurdringende intensiteit in syne. Toe sak die ooglede en gly haar arms los. “Nee, seker nie. Ons … is mos getroud.” Sy begin die beddegoed oor haar trek en hy staan op en kyk onbeholpe op haar af, toe hulpsoekend na die deur waar tant Kitty vinnig in die rigting van die kombuis padgee.

“Tant Kitty kan môre vir jou iets gaan koop om aan te trek, maar net op een voorwaarde, en dis dat jy sal belowe dat jy nie by hierdie woonstel sal uitgaan nie. Dis ’n bevel, Madie.”

Sy kyk onmiddellik weer fronsend op. “Maar hoekom?”

“Omdat … omdat jy ’n verkoue kan opdoen …”

“Moenie verspot wees nie, Rudolf. Die dae is lieflik.”

“Madie!” Sy swyg toe sy die streng stem hoor. Hy het nog nooit so ernstig geklink nie. “As ek jou een enkele keer buite hierdie woonstel vang, sit ek jou onmiddellik terug in die bed en sny self die laaste stukkie klere van jou met ’n skêr stukkend. Verstaan ons mekaar?”

“Nee!” Die blou oë is meteens koud, kil soos hy hulle nog nie tevore gesien het nie. “Nee, ons verstaan mekaar glad nie. Iets skort tussen ons twee, nè, Rudolf?”

“Wat bedoel jy?” vra hy fronsend.

Sy antwoord reguit: “Iets skort met ons huwelik, nie waar nie? Daar is ’n groot skroef los tussen ons twee, nie waar nie?”

Hy kyk haar verslae aan. “Wat … wat bedoel jy? Waarvan praat jy?”

“Ek praat van ons twee – van my en van jou. Ek is al meer as ’n week terug uit die hospitaal en …”

“En?”

“En jy het my nog nie een keer gesoen of in jou arms geneem nie. Ek praat nie van daardie pikgoedjies wat jy op my voorkop neerplak wanneer jy na jou spreekkamer gaan nie. Ek praat van ’n ordentlike soen wat ’n man sy vrou soms gee as hy regtig vir haar omgee. Maar jy … Ek kon eerder jou dogter gewees het as jou vrou.”

Sy frons is hewig en tot haar verbasing sien sy nou ’n rooi blos oor die rand van sy boordjie stoot.

“Moenie belaglik wees nie. Jy was siek en …”

“Presies. Ek wás siek. Ek ís nie meer siek nie. En al het ek my geheue verloor, skort daar verder niks met my nie. Iets is verkeerd. Het ek van jou weggeloop toe ek kastig by tant Kitty gekuier het?”

“Madie! Watter twak praat jy! Natuurlik nie.”

“Dan moes daar iets anders gebeur het. Het ons die een of ander tyd baklei?”

“Nee!”

“Ons was dus nog altyd ’n baie gelukkig getroude paartjie?”

Die woord wurg uit. “Ja.”

Sy lê terug teen die kussings en kyk na hom op. “In daardie geval, Rudolf van der Merwe, kan jy gerus ophou om so ’n uiters bedagsame eggenoot te wees. Bedagsaamheid is seker bewonderenswaardig, maar as dit oordryf word, raak jy ’n vervelige eggenoot. Staak dit, asseblief. Ek is siek en sat daarvan.” Sy kyk stip terug in sy verslae oë. “Ek hoor tant Kitty werk daar met koppies. Ek wil ook tee hê – stérk tee, asseblief. Ek drink nie langer melk nie. Ek is nie twee jaar oud nie.”

Met ’n gesig soos graniet draai Rudolf sonder ’n woord om en stap uit. Madie draai haar om op haar kussing terwyl haar skouers begin ruk.

In die kombuis kyk tant Kitty met groot oë op toe hy kortaf laat hoor: “Sy wil ’n koppie stérk tee hê. Sy drink nie meer melk nie. Sy is nie twee jaar oud nie.”

Tant Kitty se lippe plooi onwillekeurig. Toe gee sy die stryd gewonne en lag. “Jy kan haar nie eintlik kwalik neem nie, Rudolf. Kom, wees nou redelik. Jy behandel haar regtig asof sy presies twee jaar oud is.”

Sy oë blits. Sy tante kan nog lag! Besef sy dan nie in watter netelige posisie hy hom bevind nie! “Hoe kan ek haar anders behandel? Wil tante hê …?”

“Nee! Natuurlik nie, seun. Ek weet, maar …” Sy sit Rudolf se tee voor hom neer en kyk hom bekommerd aan. “Dis nie meer snaaks nie. Madie is nie onnosel nie. Sy het my soms al hier in ’n hoek gehad dat ek nie weet watter kant toe om te lieg nie. Soos vanoggend. Sy wou by my weet waar is haar ouers dan en of sy nie familie het nie.”

Rudolf se oë is ook bekommerd. “En toe? Wat sê tante toe?”

“Dat haar ouers albei dood is en dat sy nie ander familie het nie. Wat kon ek anders sê? Maar sy was nie daarmee tevrede nie. Is hier dan nie foto’s van haar ouers nie? Ek het eers nie geweet watter kant toe nie, en het naderhand maar gesê dat julle ’n klomp goed by my in die buitekamer gebêre het. Haar albums is seker ook daar weggepak. Maar sy wil hulle hê, soos sy haar klere wil hê wat daar by my gebly het.”

“Hm.” Hy byt peinsend aan sy onderlip. Een van die dae betrap sy hulle nog onkant, en wat dan? Hy kan nou al raai. Sy sal net hier uitstap, weer in die niet verdwyn en dan sal alles verby wees. Boonop vind sy hom ’n uiters bedagsame, uiters vervelige eggenoot, en daaraan kan hy nog minder doen as aan die res!

“Wat sê vandag se koerante?” wil tant Kitty weet en hy antwoord sugtend: “Niks. Alles is meteens doodstil. Gelukkig het hulle opgehou om haar foto te plaas en hulle sê ook niks verder nie. Ek het elke koerant gekoop, maar dis skynbaar nou ou nuus.”

“Ons weet dus nie hoe ver die saak gevorder het nie.”

“Ja. Daar is ook geen manier waarop ons kan uitvind sonder om agterdog te wek nie.” Die telefoon lui en hy staan op. Hy sal maar te dankbaar wees as iemand hom vanaand ontbied. Dis beter dat hy so min moontlik in die woonstel is.

Dis matrone Nel aan die ander kant wat hom vra om gou na haar toe te kom. Sy het sekere inligting bekom waarin sy dink hy belang sal stel. Sy verduidelik nie verder nie, maar hy snap dadelik. Dis iets in verband met Madie. Hy aarsel nadat hy die telefoon neergesit het. Dis nou al gewoonte by hom om, wanneer hy die woonstel verlaat, sy “vrou” met ’n piksoentjie op die voorkop te groet, maar aangesien sy volgens haar siek en sat daarvan is, sal hy dit maar nalaat.

“Ek gaan gou hospitaal toe, tante. Ek sal nie lank weg wees nie.”

In die kamer hoor Madie hoe die voordeur agter hom toegaan en sy moet keer dat die trane nie weer van voor af begin loop nie. Sy voel nou heelwat beter nadat sy haar uitgehuil het en ook baie skaam.

Wat moet Rudolf van haar dink? dink sy ontsteld en ontevrede met haarself. Watter soort mens is sy om haar goeie man se bedagsaamheid in sy gesig terug te gooi en te sê sy vind hom vervelig? Liewe land, sy is ’n ondankbare skepsel en verdien om deur ’n motor omgery te word. En nou is hy vir haar kwaad. Hy is weg sonder die gebruiklike piksoentjie waarna sy so smalend verwys het. Nou mis sy dit. Dis tog beter as niks.

Tant Kitty moet vinnig ’n glimlag bedwing toe sy in die kamer kom met die koppie tee en in die groot, verskrikte oë vaskyk. Sy is darem nog baie jonk. Maar sy trek haar gesig op ’n sedige plooi. Sy sal Rudolf moet help, of hy sal later nie weet hoe om hom uit hierdie penarie los te draai nie. Hierdie klein klits het hulle in die holte van haar hand. Sy weet dit net nie.

“Is Rudolf baie kwaad vir my, tante?”

Tant Kitty gaan sit op die kant van die bed en laat rustig hoor: “Nee, kind, ek dink nie juis kwaad nie, miskien net seergemaak.” Sy vervolg versigtig: “Rudolf het ook ’n moeilike tydjie agter die rug, Madie. Hy het ’n groot praktyk en tussen sy werk en jou siekte het hy homself amper gebreek.”

Dít is ten minste die waarheid, dink sy voordat sy verder praat: “Jy weet dit nie, Madie, maar ons het jou op ’n keer amper verloor. ’n Ruk lank het ons gedink jy is vir altyd buite ons bereik. Jy was sieker as wat jy besef, en wat Rudolf vir jou en om jou onthalwe doen, is omdat hy weet wat die beste vir jou is. Jy moenie ongeduldig word nie.”

Sy lyk skuldig en skaam, maar kyk tant Kitty nietemin vas in die oë.

“Ek verstaan dit, tante, maar tog … Ek sal mos seker darem nie doodgaan of iets oorkom as my man my ’n bietjie vashou nie.”

Wát kan ’n mens daarop antwoord? Tant Kitty se ontsteltenis verdiep. Is Madie reeds verlief op Rudolf, of is dit ’n poging om haar lewe weer normaal te kry?

“Kind, ja, hoe sal ek nou sê … Ek is ’n oujongnooi en weet nie veel van hierdie goed af nie, maar … terwyl jy nog nie heeltemal gesond is nie, dink ek jy moet nie te veel van Rudolf verwag nie. Hy is ’n mens van vlees en bloed, Madie.”

Die verwarring lê duidelik in die blou oë en tant Kitty kyk hulpeloos terug. Sy weet dat haar verduideliking belaglik en onbeholpe klink en dat dit vir enige vrou met intelligensie nie aanvaarbaar sal wees nie, maar wat kan sy anders sê?

Die blou oë kyk weg en die koppie knik stilswyend.

Tant Kitty kan amper raai wat in haar gedagtes omgaan, maar swyg. Hoe minder daar oor hierdie spesifieke aspek van Madie se “huwelik” gepraat word, hoe beter.

Madie is die res van die aand besonder stil en toe Rudolf die woonstel instap, hoor hy dat sy gesê het sy wil vanaand vroeg gaan slaap. Die kamerlig is reeds af. Aan die een kant voel hy teleurgesteld, maar aan die ander kant tog verlig. Hoe minder hulle van mekaar te sien kry, hoe beter.

Hy sorg dat die kombuisdeur dig toe is voordat hy tant Kitty inlig oor wat die matrone hom te vertel gehad het. “Sy was gisteraand op ’n partytjie waar sy mense ontmoet het wat iemand op Madie se tuisdorp ken wat met haar bevriend was. Eintlik het Madie en dié vroutjie saam in ’n kantoor gewerk. Die ander vrou vertel toe dat haar vriendin baie verontwaardig was oor wat die stiefpa te vertel gehad het. Sy sê Madie is ’n liewe mens en sy het groot bewondering vir haar vir die wyse waarop sy haar ma al die jare bygestaan het, want dié het glo ’n swak tweede huwelik gedoen.

“Sy het glo maar haar ma onderhou omdat die stiefpa ’n kwaai drinker is en meestal sonder werk sit. Die man het glo soms haar ma aangerand, veral wanneer hy so besope was, en dit het Madie ontsettend ontstel. Haar ma is twee maande gelede aan hartversaking oorlede, en Madie het onomwonde verklaar dat haar stiefpa daarvoor verantwoordelik was.”

Tant Kitty knik, haar oë vogtig. “Dis mos wat ons altyd geglo het. Hoekom gaan die vriendin nie na die polisie en vertel hulle hiervan nie?”

“U weet hoe dit gaan, tante. Mense is onwillig om hulle by so ’n onaangename besigheid te laat betrek. Matrone het wel vir die vroutjie gesê dat dit haar vriendin se plig is om met hierdie besonderhede na die polisie te gaan, maar of sy ooit sal, weet ons nie.”

“Het sy niks gesê van Madie se man nie? Waar is hy?”

“Nee, die vrou weet niks verder nie. Matrone wou ook nie te veel uitvra sodat dit miskien agterdog sou wek nie. Die gesprek het toevallig op hierdie onderwerp gekom.”

“Rudolf, kan ons nie self na daardie vrou gaan en verder gaan uitvind nie?”

“Ek het ook al daaraan gedink, maar dis gevaarlik, tante. Dit kan miskien net uitlek dat ons daar navraag gedoen het en as dit eers die polisie se ore bereik, sal die gort gaar wees.”

“Ja, natuurlik.” Sy aarsel en besluit toe dat Rudolf liewer moet weet van die gesprek tussen haar en Madie. Ietwat selfbewus vertel sy hom daarvan en Rudolf se oë is afgewend terwyl hy luister.

Toe sy stilbly, sê hy: “Ja, die situasie raak al moeiliker, nè? Sy het my reeds ’n vervelige eggenoot genoem.” Sy kortaf laggie het ’n bitter klank daarin. “Ons sal ’n ander plan met haar moet maak. Ons gee dit nog so ’n week of wat kans, dan gaan ek julle met vakansie stuur. Teen daardie tyd behoort die publiek al hierdie saak te vergeet het, hulle sal beslis nie meer haar gesig in fynere besonderhede onthou nie. Dis al wat ek kan doen, of … die saak gaan handuit ruk. Ek wil haar nie afjak nie, maar ek kan nie anders nie. Ek sal my maar soos ’n buffel moet begin gedra en sorg dat ek so dikwels moontlik weg is.”

Die volgende oggend toe Madie wakker word, is Rudolf reeds weg. Sy lewer geen kommentaar nie, maar tant Kitty kan raai wat sy dink.

Sy is bekommerd toe sy ’n rukkie later ook vertrek om vir Madie te gaan klere koop.

En daar is rede tot kommer. Tant Kitty het kwalik by die voordeur uit verdwyn, of Madie spring op. Sommer in haar nagklere begin sy die huis van ’n kant af fynkam. Êrens moet daar iets wees wat haar aan die verlede sal herinner, wat bekend sal voorkom. Maar hoe verder sy met haar snuffelry vorder, hoe meer neem haar verwarring toe.

Sy begin in die badkamer. Behalwe Rudolf se skeergoed, is daar absoluut niks wat aandui dat sy ook eenmaal gebruik gemaak het van hierdie badkamer nie. Die badolie en poeier wat op die rakkie staan, is tant Kitty s’n.

Sy kyk om haar rond. Wanneer Rudolf wil verklee, glip hy by die badkamer in en kom ten volle geklee daar uit. Hy het nog nie een keer voor haar aan- of uitgetrek nie.

Snags slaap hy op die bank in die sitkamer …

Toe sy by die boekrak kom, gaan sy op haar hurke sit en trek iets agter ’n klomp tydskrifte uit. Dis ’n portret van ’n pragtige rooikopvrou, ’n sekere Catherine, wat haarself “jou eie” noem.

’n Geskenk aan Rudolf.