Читать книгу Ena Murray Keur 14 - Ena Murray - Страница 6

Tant Kitty verskyn langs hom. “Ek gaan saam.”

“Tante, asseblief!”

“Ek gaan saam, Rudolf. Kom, moenie redekawel nie. Wat sê hulle? Wat het haar oorgekom?”

Hy antwoord eers toe hulle in die motor is en hy versigtig maar vinnig in die straat indraai. “Ek het nie gevra nie. Sy is skynbaar by ongevalle opgeneem. Iemand in ’n slaappakbaadjie …”

Sy kyk vlugtig na haar broerskind se gesig. Hy lyk bekommerd, maar terselfdertyd verlig. Dit lyk asof ’n groot las van sy skouers gerol het. Sy onthou die vreugde in sy oë toe hy die gehoorbuis teruggeplaas en uitgeroep het: “Ek het haar gekry! Sy is by die hospitaal.”

Hoe Rudolf ook al wil voorgee hy het niks aan die swerweling wat hy verlede nag uit die goedheid van sy hart herberg gegee het nie, sê sy optrede anders. Hy het die trap afgestorm en kon kwalik sy ongeduld bedwing toe hy vir haar moes wag om in die motor te klim.

Nou jaag hy soos ’n besetene deur die strate en tant Kitty hoop maar dat hulle heel anderkant sal aankom. Sy hoop ook maar dat die oop woonsteldeur nie ongewenste besoekers sal lok nie. Rudolf het ’n tweede keer vandag vergeet om sy woonsteldeur toe te trek. Ook baie eienaardig van hom. Hy is eintlik ’n baie presiese mens.

Toe dit darem om ’n draai vir haar te erg gaan, kan sy nie langer stilbly nie.

“Nee a, Rudolf! Wil jy ons nekke breek? Sy sal nie weer wegloop nie, man.”

“Tante ken haar nie. Sy kan soos ’n groot speld verdwyn, daardie meisiekind.” Hy frons hewig toe hy haar glimlaggie sien. “Ek ry g’n agter haar aan nie. Dis nie hoekom ek so haastig is nie.”

Tant Kitty trek haar gesig op ’n sedige plooi. “Natuurlik, seun. Jy is net gretig om jou slaapklere terug te kry. Ek weet.”

“Tante!” Toe moet hy ook glimlag, maar dadelik versober sy gesig weer. “Tante, ek sit in ’n lelike pekel. Besef tante dan nie? Hier kom ’n geval by ongevalle aan, net geklee in ’n slaappakbaadjie, ’n jong meisie of vrou met niks anders by haar nie. En in die kraag van daardie baadjie staan my voorletters – Dr. RZvdM. Catherine het die Z ingesit om my te terg, maar dis nogal bekend by die hospitaal dat Zacharias my tweede naam is.”

Tant Kitty besef nou daar is rede tot kommer. Sy naam as geneesheer kan op die spel wees. “Ja, daar kan maklik praatjies ontstaan.”

“Dis nie al nie,” sê hy grimmig. “Haar hele lyf dra tekens van brutale aanranding. As Thys Wessels sy sout werd is, sal hy onmiddellik sien dis twee tot drie dae oue letsels. En daar’s wurgmerke aan haar keel.”

Sy tante is beslis bekommerd. “Wat sou tog met haar gebeur het?”

“Tante, sy was so ontsteld, ek kon haar nie uitvra nie. Ek het haar enkel verbind en haar kos gegee. Toe moes ek hospitaal toe, en toe ek terugkom, is Catherine daar … en sý was weg … slaapklere en al.”

“Dink jy sy is heeltemal … wel … rég?”

“Geestelik? Emosioneel? Moeilik om te sê, maar sy was … ís gewis nie mal nie. Volgens die letsels aan haar liggaam, het swaar dinge oor haar kop gegaan. Sy was geweldig gespanne, selfs paniekerig. Dit kan ’n mens verstaan. Sy het niks by haar gehad nie. Nie eens ’n handsak nie. In haar roksak was ’n tienrandnoot.” Hy skud sy kop. “Ek weet nie wat ek moet doen nie, tante. Dis seker my plig om haar geval by die polisie te gaan aanmeld, maar as ek dink aan die wurgmerke aan haar keel …”

“Wag eers,” raai sy tante hom aan. “Laat ons eers die hele agtergrond hoor. Miskien sal sy my in haar vertroue neem. Dan kan ons besluit wat die regte en beste optrede sal wees.”

Hy bring die motor tot stilstand. “Ja, miskien; maar … intussen?”

Hulle kyk mekaar bekommerd aan. Toe laat tant Kitty sag hoor. “Jy het eintlik nie ’n keuse nie, het jy? Jy is voorlopig verplig om by jou oorspronklike storie te bly, nie waar nie?”

“Oorspronklike storie?”

“Wat jy aan Catherine vertel het – dat sy jou vrou is. Wat kan jy anders doen?”

Hy frons skerp. “En die letsels?”

“Sy het by my gekuier en is daar aangerand, maar van die skok het sy tydelik aan geheueverlies gely. Die eerste keer dat jy weer van haar gehoor het, was toe hulle jou netnou gebel het. Dis al.”

Hy kyk haar skerp, ongelowig aan. “Ek het nie geweet tante kan so maklik kluitjies bak nie. Liewe genugtig, ek sou nooit aan so ’n verduideliking gedink het nie.”

“Ook maar goed dat ek kom kuier het en my jou stuursheid nie te sterk aangetrek het nie.”

Hy sug en gee haar hand ’n dankbare drukkie.

“Dankie, tante. Ek is jammer, maar van gister af is alles deurmekaar. Goed, die storie klink redelik, maar is ’n mens nie veronderstel om sulke aanrandings by die polisie aan te meld nie?”

“Ja, ek dink so, maar wie sê jy het nie? Hoe sal hulle hier in die hospitaal weet of jy dit aangemeld het of nie?”

“En die slaapklere waarin sy gevind is?”

“Sy dra altyd jou slaappakbaadjie. Daar is baie vrouens wat in hul mans se slaapklere slaap.”

“O?”

“Ja.”

Hulle het by die hospitaal stilgehou, en sy stap saam met hom na die ongevalle-afdeling. “Rudolf, onthou net om soos ’n bekommerde eggenoot te lyk en op te tree.”

Hy knik, wetende dat dit nie veel toneelspel van hom sal verg nie. Hy is op die oomblik ’n diep bekommerde man, eggenoot ofte nie.

Die jong hospitaaldokter lyk selfbewus en ongemaklik toe hy sy senior in die deur sien verskyn. Hy en die twee verpleegsters se oë ontmoet vlugtig, en Rudolf kners op sy tande. Die saak was dus klaar onder bespreking.

Hulle het daardie voorletters gesien en reeds begin gis hoe die meisie in een van sý slaappakbaadjies beland het. Hy stap vinnig nader en die kommer lê duidelik en eg in sy oë toe hy oor die stil gestalte op die ondersoektafel buk.

“Hoe gaan dit met haar? Wat het sy oorgekom? Het jy haar al ondersoek?”

“Ja. Sy ly erg aan skok. Ek vermoed harsingskudding ook. Die stamp moes taamlik hard gewees het.”

“Stamp?”

“Ja. Sy het voor ’n motor beland.” Thys Wessels se ooglede sak. “Eintlik beweer die man dat sy voor sy motor ingeloop het, maar …”

“Dis twak. Is jy seker sy is verder heeltemal oukei?”

“Ja, dokter. Daar is niks gebreek nie, maar sy is vol letsels.”

“Hm. Wel, kry haar in ’n private kamer. Sy moet liewer vannag hier bly. Is sy onder verdowing?”

“Ja, maar sy was bewusteloos toe ons haar gekry het.” Hy wink na die verpleegsters. “U het gesê private kamer?”

“Ja, natuurlik. Ek verkies dat my vrou privaat lê.” Hy gee voor dat hy nie die skok op die drie gesigte sien nie en vra ongeërg: “Die bestuurder van die motor … het hy haar gebring?”

“Ja, hy sit nog daar voor.”

“Goed. Neem solank my vrou op. Ek wil met hom praat en dan kom ek boontoe. Ek sal graag wil hê dat my tante vannag by haar bly. Sy was ’n opgeleide suster.”

“Dis alles reg, dokter.”

Hy stap uit en sien dadelik die man wat eenkant onrustig staan en rook. Hy loop reguit op hom af.

“Hoe gaan dit nou met haar, dokter? Ek is regtig baie omgekrap. Sy het nog die een oomblik op die sypaadjie gestap en die volgende oomblik spring sy reg voor my motor se wiele in …”

“Sy is gelukkig nie ernstig beseer nie. U kan met ’n geruste hart huis toe gaan. En, terloops, u hoef dit nie by die polisie aan te meld nie. Dis maar net vriendelike raad. U ruik na drank.”

Die man kyk hom verontwaardig aan. “Ek het twee sopies in, maar ek is nie dronk nie. Ek sê jou sy het …”

“Wel, laat dit wees soos dit wil, maar u is nie honderd persent nugter nie. U sal in groot moeilikheid beland as die polisie u vanaand onder oë kry. Gaan huis toe en vergeet van die hele affêre, raai ek u aan.”

Hy laat hom nie twee keer nooi nie. Hy moet liewer maar die dokter se raad volg en spore maak. Hy is nie dronk nie, maar hy weet goed hy het nie net twee drankies agter die blad nie. En terwyl sy nou nie te ernstig seergekry het nie …

Rudolf kyk hom met gemengde gevoelens agterna. Die man behoort aan die polisie oorgelewer te word. Hy het geen tyd vir dronk bestuurders nie, maar …

In hierdie selfde ongevalle-afdeling van die groot stadshospitaal word die produk van daardie soort bestuurder daagliks ingedra – lewende lyke, verminktes, sterwendes, onskuldige mense wat slagoffers is. Maar vanaand moes hy een van hulle laat gaan, amper soebat om nie die ongeluk by die polisie aan te meld nie, ter wille van háár.

Hy is geneig om die man se storie te glo dat sy selfmoord wou pleeg. Hoe desperaat moet sy nie op daardie oomblik gewees het nie!

Hy wil haar nie nou blootstel aan ’n polisieondersoek en ondervraging nie. Hy wil eers self agter die hele storie kom. Daar moet ’n rede wees waarom sy so aan die vlug bly, en hy moet weet wat dit is voordat die gereg ingeroep word. Sy lippe sluit styf opmekaar. Geen wet sal hom beweeg om haar te laat teruggaan na ’n sadis van ’n man nie.

’n Teerheid oorweldig hom toe hy langs die hospitaalbed staan en neerkyk op die wit gesiggie, die swart hare soos ’n donker wolk oor die wit kussing. Dit tref hom dat Catherine nogal ’n raak beskrywing van haar gegee het. Sy lyk soos ’n nimf, so asof sy enige oomblik voor hul oë kan verdwyn.

Sy gesig word hard en vasberade. Kom wat wil, maar van hierdie oomblik af gaan hy haar nie weer onder sy oë laat uitgaan nie.

Rudolf vind hierdie gevoel teenoor die onbekende meisie nie vreemd nie. Van kleins af het hy rondloperkatte en -honde by die huis aangedra, siek voëltjies gedokter en wilde diertjies verpleeg. Dis hoekom hy dokter geword het, hoekom hy so gewild onder sy pasiënte is, en reeds op betreklik jeugdige ouderdom ’n bloeiende praktyk opgebou het.

Sy pasiënte is altyd bewus van die empatie, die simpatieke begrip van hul dokter; dat hierdie man alles menslik moontlik vir hulle sal doen.

Nou kyk Rudolf af op die skraal, bleek gesiggie en sy word vir hom een van daardie bang, wilde diertjies wat hy as kind huis toe gedra en met liefde versorg en verpleeg het. Sy is hulpeloos en weerloos; sy het iemand nodig om haar te beskerm. Sonder huiwering neem hy daardie verantwoordelikheid op hom.

Hy buk af en lê sy lippe ’n oomblik vaderlik op die bleek voorkoppie. Die verpleegster kyk vinnig weg, effens verleë. Die hele hospitaal is in rep en roer. Niemand het geweet dat die gawe dokter Rudolf van der Merwe getroud is nie. En die vreemde omstandighede waarin sy vrou in die hospitaal opgeneem is, dra net verder by tot die geheimsinnigheid wat sy huwelik omhul.

Maar dat hy baie lief is vir haar, is seker, dink die jong verpleegster.

Ook tant Kitty slaan haar ooglede vinnig neer en kyk bekommerd op haar hande af. Rudolf se wedervaring met ’n vreemde meisietjie kon nogal amusant gewees het en eintlik was sy baie dankbaar dat hy eindelik van daardie rooikat ontslae geraak het. Maar wat gaan nóú gebeur?

Catherine is nie die regte vrou vir hom nie. Sy is te slim, te wêreldwys. Rudolf het ’n sagte, teer vrou nodig. Soos hierdie een in die bed voor haar.

Sy kyk na die gesiggie. Dis die soort meisietjie wat sy vir hom sou uitgesoek het as sy kon. Catherine sal haar man soos ’n minderwaardige wurm laat voel. Hierdie enetjie sal hom soos ’n man laat voel. Catherine is beeldskoon – ’n koue, harde, volmaakte skoonheid.

Hierdie een is nie beeldskoon nie, maar besit ’n soort eteriese skoonheid wat veel dieper as die vel gaan.

Die oomblik toe sy die kind die eerste keer gesien het, kon sy begryp hoekom Rudolf die klein swerweling onder sy vlerk geneem het. Sy is die soort meisie wat hy met sy hele hart kan bemin en vertroetel.

Sy kyk nou vlugtig na hom op, en haar hart trek saam. Miskien besef hy dit nog nie self nie, maar hy is reeds meer verknog aan hierdie drostertjie as wat goed en wys is vir hom. As sy net nie daardie trouring aan haar vinger gehad het nie … Gaan Rudolf se sagte, simpatieke hart hom smart en hartseer besorg?

Maar sy hou die gedagte vir haarself. Dis reeds te laat. Hy is op ’n besondere en buitengewone manier aan haar verbind en sy is reeds sy “vrou” sover dit Catherine en die hospitaal aangaan. Nugter weet wat nog dáárvan sal kom.

Benewens die feit dat hy hom ’n magdom moeite en moeilikheid op die hals kan haal, kan dit hom nog miskien in die tronk laat beland. ’n Man mag hom mos nie ’n ander man se vrou toe-eien nie.

Maar die saak het nou ’n eie loop geneem. En blote menslikheid sal hulle nie toelaat om nou hul rug op haar te keer nie. Hul gewete sal hulle nie toelaat om haar in die steek te laat nie. Soos sy Rudolf ken, sal niks op aarde hom beweeg om nou hier uit te stap, die een of ander storie aan die wêreld te gaan vertel en dan van haar te vergeet nie. En solank Rudolf by haar staan, sal sý ook.

Daarom vertel sy daardie nag, terwyl sy by die stil gestaltetjie waak, fluisterend haar leuentjie. Hoe sy op straat aangerand is, soos hulle vermoed, en twee dae lank verdwyn het. Hoe hulle vergeefs na haar gesoek het. Die vermoede is dat sy as gevolg van die skok tydelik die kluts kwytgeraak, verdwaal en toe onder ’n motor beland het en hospitaal toe gebring is.

Tant Kitty is ’n mens vir die reguit pad en sy is verbaas dat sy die storie so maklik opdis aan ’n ieder en elk wat wil luister. Die ergste van alles is dat sy dit skynbaar so oortuigend doen dat niemand daaraan twyfel nie. Nog erger: dat sy self al die storie begin glo en dat sy geen gewetenswroeging ondervind oor die leuens wat so glad uit haar mond kom nie. Maar sy besef baie goed dat sy met elke leuen haar geliefde Rudolf al vaster in die net wikkel. Dit het moeite gekos om hom van die bed af weg te kry en te oorreed om woonstel toe te gaan en te gaan rus.

“Jy kan tog niks hier doen nie, Rudolf, en ek is mos hier by haar. Ek beloof jou ek sal my oë nie ’n oomblik van haar af wegneem nie, en ek sal jou dadelik roep as daar ’n verandering intree. Jy moet gaan rus. Jy het gesê jy het verlede nag byna niks geslaap nie en môre moet jy werk.”

Hy het die wysheid van haar woorde besef en eindelik teësinnig nag gesê. Maar op pad woonstel toe was hy daarvan bewus dat ’n deeltjie van hom in die hospitaal agtergebly het. Hy kon dit nie aan homself verklaar nie, maar diep in hom het hy ’n vrees bespeur dat sy miskien weer net so sal verdwyn – en dít mag nie gebeur nie. Hierdie onbekende Madie mag nie weer uit sy lewe verdwyn nie.

Selfs haar naam is gefabriseer, dink hy wrang terwyl hy ontklee. Hy het spontaan aan dié naam gedink, want dit was sy ma s’n – Madelyn, en Madie was sy pa se troetelnaam vir sy ma. Dit het spontaan op sy lippe gekom.

Ook toe die verpleegster met die toelatingsvorm inkom en wil weet wat sy vrou se naam is, het hy kalm geantwoord terwyl hy bewus was van tant Kitty se verskrikte oë: Madelyn van der Merwe. Toe sy uit is, het tant Kitty ’n diep sug laat hoor en onwillekeurig geglimlag.

“Dit was vinnig dink daardie, seun.”

Hy het stil geantwoord: “Ek noem haar sommer Madie. Dit pas.”

Dis alleen die wete dat tant Kitty langs die bed sit en oor Madie sal waak soos ’n arend oor haar enigste kleintjie, wat hom dadelik laat insluimer. Onder geen omstandighede mag sy alleen gelaat word nie, want sodra sy haar bewussyn herwin, sal sy van die klugspel vertel moet word.

Die volgende oggend, toe Rudolf die hospitaalkamer binnestap, heelwat vroeër as sy gewone tyd, tref hy ’n diep bekommerde tant Kitty aan.

“Sy is nog bewusteloos,” sê sy.

Net een blik na die bed is vir hom genoeg.

“Ek sal Vorster en Volschenk dadelik inroep.” Hy draai om en stap na die naaste telefoon.

Tant Kitty voel die vrees in haar hart roer. Wat as hierdie kind sterf? Dan sal die hele waarheid moet uitkom! Maar dis nie net daarom dat sy haar hart voel saamtrek nie. As Madie moet sterf, besef sy met helder insig, sal dit ’n persoonlike ramp vir Rudolf wees. Ook vir háár.

Dis nou weer Rudolf wat soebat dat sy moet teruggaan woonstel toe om ’n bietjie te gaan rus.

“Suster het my belowe dat sy pal ’n verpleegster langs die bed sal hê. U moet gaan rus, tante.”

“Maar wat as sy intussen bykom? Wat as sy …?”

Hy knik. “Ek weet nie, maar ons kan nie anders nie. Tante kan nie uur na uur by haar sit nie. Ek sal so dikwels ek kan inloer en by haar bly. Gaan rus nou, asseblief, en dan kan u weer vanmiddag kom. En kry asseblief vir haar nagklere en die ander nodige goedjies, tante. Sy lê nog in die hospitaalkabaai.”

“Ja, ek het ook daaraan gedink. Ek sal alles kry. Nee, ek sal dit self vir haar koop; ek wil dit graag doen, Rudolf. Nou goed dan; ek besef jy is reg. Ek sal moet gaan rus, maar, asseblief, die oomblik dat sy bykom, moet jy my dadelik bel.”

“Ek beloof, en …” Hy druk haar ’n oomblik teen hom vas en soen die grys hare. “Dankie, tante.”

Sy kyk met blink oë na hom op. “Dis eienaardig, nè, seun, dat ’n mens in ’n enkele paar uur so lief kan word vir ’n totale vreemdeling? Dit voel nou vir my dis my eie dogter wat daar lê. Dis amper onbegryplik hoe sterk die band reeds is – al weet sy nog nie eens van my bestaan nie.”

Hy knik, kyk haar agterna. Ja, dis onbegryplik. Twee, drie dae gelede het hy nie eens geweet van haar bestaan nie. Vandag, vanoggend, het sy reeds so ’n intieme deel van sy lewe geword dat hy hom kwalik kan voorstel dat hy haar nooit geken het nie.

Buitengewone omstandighede het hulle met mekaar in aanraking gebring en dis ’n buitengewone, onverklaarbare band wat hulle nou aan mekaar bind. Soos tant Kitty, voel hy op hierdie oomblik dat dit ondenkbaar is dat sy miskien moet sterf, net wegglip uit sy lewe op dieselfde, skielike wyse as wat sy daarin gestap het. Dit sal wees soos om na ’n orkesuitvoering te luister wat meteens in die middel afbreek … ’n onvoltooide simfonie …

In die twee dae wat volg, gaan die stryd voort in die klein private kamer op die tweede verdieping van die groot hospitaal. Tant Kitty is in daardie dae ’n steunpilaar langs die wit bed waar die roerlose gestaltetjie steeds bewusteloos is. Dit is ’n gekom en gaan van dokters, maar die toestand bly onveranderd. Madie bly bewusteloos.

Fisiek skort daar niks ernstigs met haar nie, maar dit lyk asof sy geestelik heeltemal ineengestort het. Skynbaar is daar by haar geen wil om te lewe nie.

Daarom dat matrone Linda Nel wyslik besluit om dinge maar eers hul gang te laat gaan tot tyd en wyl daar ’n keerpunt kom, na watter kant toe ook al. Daardie eerste oomblik toe sy op haar ronde deur die hospitaal langs die bed kom staan en die klein gesiggie herken het, sal sy nie gou vergeet nie.

Dis net selfbeheersing deur baie jare heen in ’n groot hospitaal wat jou leer om jou gedagtes en emosies te verberg.

Sy het haar natuurlik onmiddellik herken. Daardie besonderse gesig kan ’n mens in elk geval nie maklik vergeet nie. Dan ook was die vreemde wyse waarop die onderhoud tussen haar en die meisie verloop het nog ’n rede hoekom die gelaatstrekke haar bygebly het. En nou moes sy hoor dat sy dokter Rudolf van der Merwe se vrou is.

Dat iets hier nie pluis is nie, het sy onmiddellik gesnap. Sy het dit egter daar gelaat. Dit het niks met haar te doen as hy voorgee hierdie meisie is sy vrou nie.

Dat hy ’n goeie dryfveer het, hoor sy baie gou. Die slaapklerestorie en die res soos deur tant Kitty vertel, het ’n vinnige ronde deur die hospitaal gedoen en natuurlik ook die matrone se ore bereik. Dat dit met ’n goeie knip sout gesluk moet word, het net sy vermoed. Dokter Rudolf van der Merwe het skynbaar totaal vergeet dat sy die meisie al gesien het en haar onmiddellik sou eien. Sy het dit daar gelaat, want sy wou nie nog verder tot sy kommer bydra nie.

As sy nie geweet het die meisie kan nie sy vrou wees nie en dat hy haar maar twee dae gelede die eerste keer in háár kantoor ontmoet het, sou sy, soos die res van die hospitaalpersoneel, nie die vaagste vermoede gehad het dat die dokter met ’n puik stukkie toneelspel besig is nie.

Want dokter Van der Merwe speel sy rol as bekommerde eggenoot onverbeterlik. Ook sy tante, moet die matrone erken, speel haar rol foutloos.

Rudolf is bleek en gespanne. Hy lyk moeg en bekommerd en is elke minuut dat hy van sy praktyk kan wegbreek, langs sy “vrou” se bed. Tant Kitty kry hom net met dreigemente so ver om ’n bietjie te gaan rus. Geen koste en moeite word ontsien om die meisietjie in die bed na die lewe te probeer terugbring nie.

Hoe die hele aangeleentheid haar ook al fassineer, matrone Nel besluit dat sy nie ’n woord sal laat glip oor die ware toedrag van sake nie, nie eens teenoor dokter Van der Merwe nie. Eintlik is sy bly dat hy vergeet het van die moontlikheid dat sy sy “vrou” sou herken. Dit sal hom én haar groot verleentheid spaar.

Twee dae later is sy egter byna net so bekommerd soos Rudolf en sy tante – nie omdat Madie nog bewusteloos is nie, maar om ’n heel ander rede. Sal sy hom daarvan vertel of sal sy liewer swyg, wonder sy terwyl sy die oggend van die derde dag die private kamer binnestap. Sy tref Rudolf en sy tante soos gewoonlik aan weerskante van die bed aan.

“Hoe gaan dit hier?”

“Dieselfde.”

Hy sit soos altyd by die koppenent van die bed terwyl sy hand doelloos met hare speel, sy vingers die trouring om en om haar vinger draai, sy oë strak en stip op die wit gesiggie asof hy haar met die drang van sy blik uit daardie donker put van vergetelheid wil ruk.

Die matrone kyk na tant Kitty. Sal sy nie liewer met haar oor die saak praat nie? Maar sy weet nie presies wat hierdie vrou weet nie. Miskien dink sy werklik die meisie is Rudolf se vrou. Nee, sy sal verplig wees om met hom persoonlik te praat.

“Dokter Van der Merwe …”

Hy vee moeg oor sy oë en kyk op. Weer tref die grysheid van sy gelaat haar. Dit kan nie alles toneelspel wees nie. Sy ken hierdie man darem ook al ’n paar jaar lank, en tot dusver het haar mensekennis haar nog nie in die steek gelaat nie.

Rudolf van der Merwe is nie net ’n puik dokter nie, maar ook ’n puik mens. In die ses jaar dat sy daagliks saam met hom werk, het sy nog nooit iets gehoor wat hom tot skade en skande strek nie. Hy is bemind onder kollegas, personeel en pasiënte.

As hy iets onguurs in sy private lewe verberg, sou dit al die een of ander tyd op die lappe gekom het. Sulke dinge kom altyd aan die lig, al probeer ’n mens dit ook hoe dig hou. As hy byvoorbeeld ’n man was wat sy vrou mishandel het – soos die letsels aan sy “vrou” se liggaam beslis getuig – sou dit uitgelek het. Liggaamlike geweld sal sy nooit met Rudolf kan vereenselwig nie, al lê al die bewyse oënskynlik reg voor haar oë in die wit bed. Die feit dat niemand tot ’n paar dae gelede ook eens bewus was daarvan dat hy getroud is nie, staaf haar vermoede, of liewer vaste oortuiging dat die bewustelose meisie geensins sy vrou is nie.

“As u miskien deur die loop van die dag ’n kansie kan afknyp, sal ek u graag in my kantoor wil spreek, asseblief. Dis … eintlik dringend.”

Hy knik en wonder nie eens hoekom sy hom wil spreek nie. Min dinge maak nou werklik vir hom saak. Selfs sy praktyk is vir die oomblik op die agtergrond geskuif en hy het opdrag by sy spreekkamer gelaat dat hy net vir werklik dringende gevalle ontbied mag word.

Daardie middag, nadat tant Kitty weer byna hardhandig na ’n leë, private kamer verwyder moes word om ’n bietjie te gaan rus en Rudolf teen wil en dank sy plek by die koppenent van die bed moes verlaat om na ’n noodgeval te gaan omsien, begin die blou oë die eerste keer in dae stadig oopgaan en verward om haar rondkyk.

Die jong verpleegster wat half lomerig eenkant sit, bemerk eers ná ’n paar oomblikke die vraende blik op haar en sy spring skuldig op. Sy het sowaar amper aan die slaap geraak en hier lê en kyk die pasiënt vir haar. Sy glimlag breed en laat vrolik hoor: “Aitsa! En kyk wie is eindelik wakker! Hoe voel jy?”

“Goed … dankie. Waar …” Die blik dwaal weer deur die vertrek. “Waar is ek?”

“In die hospitaal. Jy was drie dae, of ámper drie dae, bewusteloos. Onder ’n motor beland; onthou jy nie?”

Sy skud stadig haar kop. “Nee, ek … ek kan niks onthou nie. Dis alles swart … dof …”

“Ag, toe maar wat, dit sal alles regkom as jy eers goed gerus het. Tant Kitty en dokter sal darem vreeslik bly wees om te hoor jy is weer jouselwers. Hy was byna nooit van jou bed af weg nie.”

“Tant … Kitty?”

“Ja. Jou man se tante. Sy is ’n gawe ou dame. Sy het ons volgeprop met lekkergoed en allerhande eetgoedjies solank sy hier langs jou bed gesit en waak het.”

“My … man? Wie … is … my man?”

“Dokter Van der Merwe, natuurlik. Hoe sal jy dan nie …” Die verpleegster frons. “Kyk, hier sit jou trouring.”

Die pasiënt frons skerp, bekyk haar hand waaraan die trouring glinster asof sy dit die eerste keer in haar lewe sien. Toe kyk sy op met ’n verdwaasde uitdrukking in haar oë.

“Ek is … getroud?”

“Maar natuurlik! Hoe …?” Sy frons meteens onrustig. Hoe sal die vrou dan nie weet sy is getroud nie, en dít nogal met so ’n aantreklike man. Maar die blou oë vertel haar dat die pasiënt nie probeer om snaaks te wees nie. Haar oë is leeg; hier is iets verkeerd. Sy moet liewer maar vir suster gaan roep. “Ek gaan net gou vir suster roep, hoor? Hulle het gesê ek moet dadelik kom sê as jy bykom, en hier staan en babbel ek. Ek kom nou, hoor?”

“Nee! Wag … wag eers.”

“Ja?”

“Sê my eers …” weer soek die blik om haar rond, “wie … wie is ek?”

Die verpleegstertjie knip haar oë. Sy weet regtig nie! “Jy is mevrou Rudolf van der Merwe, Madie. Jou naam is eintlik Madelyn, sien ek op die kaart, maar hulle praat van jou as Madie.” Sy probeer ongeërg glimlag. “Onthou jy nou?”

“Madie …” Die koppie skud weer. “Nee. Ek … het die naam nog nooit gehoor nie. Ek kan niks onthou nie!”