Читать книгу Ena Murray Keur 15 - Ena Murray - Страница 10

In die veertien dae wat volg, voel almal hoe die spanning al hoër oplaai, hoewel hulle hul bes doen om dit nie te laat blyk nie.

Karina is buitengewoon vrolik en lighartig, maar sy draai niemand ’n rat voor die oë nie. Hulle speel egter saam, en in hierdie dae groei almal se respek vir die sterk jong meisie.

Op ’n wonderlike manier is dit sý wat hulle dra; sy wat weier om ernstig of morbied te word; sy wat hulle bemoedig met ’n geloof in ’n Hoër Wil wat dié om haar hul hoofde in skaamte laat sak.

“Wat sal wees, sal wees, Mamma,” sê sy op ’n dag toe tant Miemie haar kommer en kleingeloof nie so duidelik weggesteek kry nie. Sy is en bly ten slotte ’n mens en in hierdie geval ’n moeder. Selfs vir die sterkes kom daar die oomblikke van struikeling. Ook tant Miemie vind in hierdie dae dat sy met alle mag moet stry teen ’n kleingelowigheid wat sy nie vroeër geken het nie. Karina se stem is baie stil: “Ek het die afgelope drie maande baie dinge geleer, Mamma. Die belangrikste is dat God die mens se enigste anker is. Hy bly, ten spyte van alles wat ons klein mensies wil en nie wil nie, Opperheer, en Hy hou ons nog steeds in die holte van sy hand. So sal dit ook in die toekoms wees. Daardie wete laat my wonderlik veilig en gerus voel, Mamma. Dit maak nie saak wat gebeur nie. Wat sy Wil is, is reg, die beste. Dit het ek die afgelope maande leer glo en dit sal ek bly glo, ook as daar besluit word om te opereer, en ook wanneer hulle die verbande afhaal en die oomblik van waarheid aangebreek het.”

In tant Miemie se hart is daar skaamte en ’n skuldgevoel, maar ook ’n grenslose dankbaarheid. “Jy het honderd persent gelyk, my kind. Geloof is al wat ons nodig het. As ’n mens so om jou kyk en luister wat in die wêreld om jou aangaan, is dit wonderlik gerusstellend om te weet daar is ’n God wat bo alles en almal uittroon. Karinatjie, Mamma is so dankbaar dat jy daardie woorde met soveel oortuiging en opregtheid kon sê. Daar was ’n tyd …”

Haar dogter se hand soek na hare, gee dit ’n drukkie. “Ek weet, Mamma. Daar was ’n tyd toe Ma baie bekommerd oor my was. Ek was ver van die huis waarin ek grootgeword het – letterlik en figuurlik. Ek het niks groots verkeerd gedoen nie, maar …” Sy glimlag en in daardie glimlag lees haar ma ’n wysheid wat ’n mens net deur smart en diepe lyding bekom. Dis nie goedkoop wysheid nie. Jy betaal duur daarvoor, maar as jy dit eers het, weet jy die prys was nie te hoog nie. “Onthou Ma dat Ma my daardie dag gevra het of my ideale suiwer is? Ma het gevra wat ek regtig van die lewe wil hê?” Sy lag nou openlik. “Toe het ek gesê ek wil kaste vol mooi klere en ’n mooi woonstel en ’n motor van my eie hê! Ai, Mamma, onthou Ma?”

“Ek onthou, my kind.”

Karina skud haar kop asof sy dit self nie kan glo nie. “Toe het Ma my gewaarsku, maar ek het die vermaning in die wind geslaan. Ek is weg en ek het al daardie sogenaamde ideale gaan nastreef en bereik. En vandag weet ek hoe leeg en sinneloos en waardeloos dit werklik was en is. Vandag weet ek ook hoe na aan die afgrond ek beweeg het. In die stad is ’n mens so besig om op die aardse te konsentreer dat jy nie tyd het vir ander dinge nie. Ek het nooit meer kerk toe gegaan nie – later was daar ook nie meer tyd vir lees en bid soggens en saans nie. Ek was baie ver van die huis af, Mamma. Hóé ver het ek eers die afgelope maande besef.” Sy sug saggies. “Ma het vir my ná die ongeluk gesê dat ek ’n paar jaar gehad het om net aan die uiterlike aandag te gee. Miskien wil God my nou eers dwing om weer aandag aan die innerlike te gee. Miskien het Hy my juis lam en blind gemaak om my ’n mooier mens te maak. Ek kon Ma nie daardie dag begryp nie … Maar nou verstaan ek, Mamma. Ek weet nou wat Ma toe bedoel het. Dit kán gebeur dat daar eers gebreek en afgebreek moet word om weer mooier op te bou. Die verhaal van die Bybelse pottebakker het ek eers die afgelope tyd werklik begin verstaan.”

Ook De Waal vind in hierdie dae troos by Karina, in plaas daarvan dat hý die sterkere is. Terwyl sy wag op die dag van beslissing, kom daar ’n rypheid in haar gevoelslewe wat sy nooit voorheen ervaar het nie. Gedurende hierdie tyd voel sy soms veel ouer as hy, kry sy hom jammer soos ’n moeder haar seun sal jammer kry. Dikwels steek sy haar hand spontaan na hom uit en streel sy hande gerusstellend, kalmerend, totdat sy die bewing in die vingers voel verstil en die spanning uit sy handspiere voel verdwyn.

Ook wat De Waal betref, het sy ’n nuwe, ryper siening bereik. Hy sal altyd haar ouboet wees. Dis al. En sy is baie dankbaar vir daardie ouboet, al is hy in hierdie dae byna ’n kleinboet wat sý moet dra.

Dis goed dat sy nie die strak gelaat waarop die spanning nuwe lyne teken, kan sien nie. Maar sy hoor dit tog in sy stem, al skerts hy ook lighartig, en sy voel dit in die hande wat hare nou so gereeld toevou. Dis tant Miemie wat die uitdrukking in die oë sien wat so innig op Karina rus, en sy wonder daaroor. Sou De Waal werklik net ’n broederlike gevoel vir haar dogter hê? Maar dis nie nou die tyd om oor sulke dinge te tob nie. Daar is belangriker en ernstiger dinge wat nou eers agter die rug moet kom.

Die drie mense in die wit huis teen die heuwel leer ook nou in Isak de Villiers ’n opregte en getroue vriend ken. Hy is ’n baie gereelde besoeker en sy besadigde beskouing van sake en sy kalme beheerstheid help om hulle deur hierdie moeilike tyd te dra.

Veral vir tant Miemie word hy ’n steunpilaar, sodat sy wonder hoe sy vroeër sonder sy vriendskap klaargekom het. Haar vrese en kommer kan sy nie teenoor De Waal lug nie, want hy staan te na aan hulle. Ook kan sy sien dat hy swaar genoeg aan sy eie kommer en vrese dra. Dis teenoor Isak de Villiers dat sy haar hart kan oopmaak, en sy vind in hom ’n simpatieke toehoorder en ’n begrypende vriend. Hy is ook ’n ouer. Hy het ook net een dogter, ook sy enigste kind.

Op ’n dag neem hy haar hand in syne soos wat De Waal altyd met Karina doen, en daar lê ook ’n ope boodskap in sy oë, net soos in dié van die jonger man, as tant Miemie dit maar net wil raaksien.

“Miemie, jy is verniet so bekommerd oor jou kind. Weet jy dat jy ’n bevoorregte ouer is en nie rede het om bekommerd te wees oor jou enigste kind nie?”

“Hoe kan jy so sê, Isak? Daar wag ’n vuurproef op my kind!”

“Ja, en ’n vuurproef wat sy met vlieënde vaandels sal slaag. Ek het geen vrese wat Karina betref nie. Selfs al sou sy blind en verlam bly, dink ek nie ek gaan my oor haar bekommer nie. Ek sal natuurlik jammer wees as sy nie kan herstel nie, maar as dit so moet wees, gaan dit nie die einde van die wêreld beteken nie. Jóú kind het bokant hierdie dinge uitgestyg, Miemie.”

“Almiskie! Dit bly nog ’n vreeslike gedagte dat sy nooit weer sal kan sien of loop nie, Isak. Nooit is ’n lang tyd, en sy is jonk en mooi.”

“Ja, dit is so, maar Karina sal daarmee kan saamlewe. Sy sal nie ondergaan nie.”

“Ek weet. Karina het ’n sterkte in haar wat dit nie sal toelaat nie, maar … as ek nie meer daar is nie …” Sy kyk vas in sy oë op. “Sy het net vir my, Isak. My hart is swak. Ek glo God sal my die krag gee om my kind nog vir jare te versorg, maar daar gaan ’n dag kom, menslik gesproke, wanneer sy alleen gaan agterbly. Wat dan, Isak? Wat gebeur dan as sy nog steeds blind en verlam is?”

Oom Isak skud sy kop, hou haar hand stywer vas. “Jy is verkeerd, Miemie. Sy het nie net vir jou nie. Sy het vir De Waal, en nou ook vir my.”

“Maar julle …” Sy sluk die woorde terug toe sy die uitdrukking in sy oë sien, en hy knik.

“Ek is bly jy het dit nie gesê nie, want dit sou baie seergemaak het. Bande van liefde bind soms baie sterker as bande van bloed. Karina sal altyd vir De Waal en ook vir my hê.”

Tant Miemie laat haar kop sak. “Dankie, Isak. Dis ’n groot troos …”

Hy aarsel, sê dan versigtig: “Miemie, ek wil graag eendag met jou gesels. Ek weet dis nie nou die tyd nie. Karina kom nou eerste. Maar sodra daar weer sekerheid en normaliteit in jul lewens is, sal ek jou graag wil vertel hoe ek oor jou voel.” Haar kop ruk omhoog in ongeloof, en hy glimlag fyn. “Ou mense trou ook, weet jy?” Hy glimlag breed, sy oë teer. “Ons sal nie nou verder daaroor praat nie, maar nou weet jy dat jy nooit weer mag sê of selfs dink dat ek ’n buitestander is nie. Ek is die man wat jou liefhet en baie, baie graag wil hê dat jy die jare wat nog oor is, met hom moet deel.”

Hulle kyk lank na mekaar. Die jare van hartstog en brandende begeertes is verby. Die gevoel wat daar vandag is, weet albei, is op stabieler dinge as onstuimige emosie gegrond. Eerder is dit soos ’n stil, rustige stroom van respek en opregte vriendskap en waardering vir mekaar wat tussen hulle vloei en waarop hulle ’n huwelik sal kan bou.

Tant Miemie knik nou net, maar haar oë het hom reeds sy antwoord gegee. “Dankie, Isak. Ek is geëerd. Ons praat later weer hieroor. En dankie … baie dankie.” Sy staan vinnig op. “Ek gaan haal vir ons koffie. Stap solank uit na die kinders toe, dan bring ek dit daarheen.”

Oom Isak kom in die voordeur tot stilstand, sy blik peinsend op die twee jong mense op die grasperk gerig. Sy eie hart is op hierdie oomblik so vol vreugde dat dit sy hartsbegeerte is om hierdie twee jong mense te help. Die arme De Waal is deesdae ’n ernstige, bekommerde man en Karina se breë glimlag mislei hom nie. Maar die tyd is seker nog nie ryp vir inmenging van sy kant nie.

Dis jammer dat oom Isak nie weet dat Karina nog steeds onder die wanindruk verkeer dat De Waal aan sy dogter verloof is nie. Dan sou hy beslis dadelik opgetree het. Maar in hierdie dae is Rhona baie ver op die agtergrond.

Hy voel skuldig toe hy nou aan haar dink. Die drama wat besig is om in die huis teen die heuwel af te speel en stadig besig is om na ’n klimaks op te werk, het alle ander sake op die agtergrond geskuif – selfs vir Rhona. Hy het nou die dag ’n kort briefie van haar ontvang, gepos in Parys. Hy weet sy het nie geskryf om na sy gesondheid te verneem nie. Sy het net geskryf om nog geld te vra. Onderaan die briefie het sy so terloops gevra of De Waal nog lekker popspeel en of hy al begin moeg word daarvoor. Oom Isak het nie eens die moeite gedoen om haar daarop te antwoord nie, net met die bank gereël om vir haar ’n bedrag geld oor te plaas Frankryk toe – genoeg om haar vir nog ’n maand oorsee te hou. Hy erken ruiterlik aan homself dat hy bly sal wees as Rhona nog ’n ruk in die buiteland bly.

Hy het geen illusies oor wat sy dogter se houding sal wees as sy moet hoor dat hy van plan is om met De Waal se tant Miemie in die huwelik te tree nie. Sy het die Oosthuizens nog altyd as ver benede haar stand beskou. Maar vir een keer in haar lewe sal Rhona haar teen haar pa vasloop, dis seker. Nie eens sy eie dogter gaan hom van Miemie Oosthuizen laat afsien nie.

Daar kom ’n gevoel van hartseer in hom op wat sy vreugde in ’n mate verdryf. Hy beny Miemie haar dogter, al is sy verlam en blind. Sy weet dit nie, besef dit nie, maar sy het geen rede tot werklike kommer oor haar kind nie, want Karina is kerngesond. Dis hý, met die dogter wat kan loop en sien, wat snags wakker lê en rede tot ernstige kommer het. Karina se lamheid en blindheid is uiterlik, sy dogter se gebreke innerlik, en daar kan geen dokter se operasiemes bykom nie. As daar nie ’n wonderwerk van Bo gebeur nie, sal sý dogter nooit van haar blindheid en verlamming genees word nie. Een ding het Isak de Villiers ook die afgelope tyd geleer: Daar loop meer tragedies in die wêreld rond as wat jy met die blote oog kan sien. Dikwels gee jy jou bejammering waar dit nie werklik nodig is nie. Alte dikwels beny en bewonder jy diegene wat jy juis moet bejammer. Tussen hierdie twee meisies, weet oom Isak met pyn in die hart, is die een wat bejammer moet word juis die een wat benydenswaardig is. Die grootste tragedie is dat Rhona dit nie self besef nie.

Die laaste week voordat Karina Kaapstad toe moet vertrek, vlieg te vinnig vir almal verby. Dis byna asof almal in hierdie dae die tyd wil vashou. Hulle het gewoond geword aan die lewe soos dit is. Daar was kalmte en rus, aanvaarding en berusting. Daar is aangepas.

Dat nog ’n fase van haar lewe aan die einde van hierdie week afgesluit word, besef Karina maar alte goed. Al kom sy ook dadelik terug as hulle bevind daar is niks aan haar toestand te doen nie, sal dit anders wees. Dan sal die nuwe fase betree word: een sonder hoop. Dan sal sy ’n nog dieper berusting, ’n nog meer gelate aanvaarding moet probeer vind. Nog ’n keer sal ’n finale aanpassing gedoen moet word, een wat tot aan die einde van haar lewe sal strek.

Maar haar glimlag is moedig toe sy oom Isak met ’n soen groet toe hulle gereed is om te vertrek.

“Ek sal solank alles hier in orde hou, my kind. Jy moet jou kant daar in die stad bring.”

“Ek sal, oom. En dankie. Baie dankie vir alles.”

Hy soen tant Miemie ook innig, druk haar hande pynlik vas.

“Sterk wees, Miemie. Ek kom stad toe sodra ek van jou hoor.”

Dan is hulle weg en hy sien hoe die motor om die voet van die heuwel verdwyn. Sy hand soek na iets, kry Rex se een oor beet. Maar hy voel nog alleen, so baie alleen noudat net hy agtergebly het.

Karina ondervind ’n paniekerige gevoel toe sy twee dae later by die hoek van die hospitaalgang van haar ma en De Waal afskeid neem. Hulle mag nie verder saamgaan nie. Daar is paadjies in elke mens se lewe wat jy alleen moet stap. Nie eens hulle wat die naaste aan jou is, mag dan saamstap nie.

Van die hoek van die gang af moet sy alleen verder …

Haar ma se tere kus brand op haar lippe en dan is De Waal se lippe sag op hare. Dit is nie ’n oomblik vir valse terughoudendheid nie. Daarvoor lê die werklikheid van die lewe te naak voor hulle oopgevlek. Haar hand sirkel om sy agterkop en druk sy gesig nog stywer teen hare vas.

“De Waal … Liewe De Waal …”

En dan is hy ook weg, en dis net sy … en swart blindheid om haar … en die trollie wat haar al verder van hulle af wegneem …

De Waal hou tant Miemie teen hom vas, besef nie dat hy op sy beurt teen haar steun nie. So staan hulle daar by die hoek van die gang met stom gebede in hul harte. Oor ’n uur of drie, vier – hoe lank? – sal hulle weet. Professor Keuler het hulle nie in die duister gelaat nie. Hulle sal moet opereer om te kyk wat gedoen kan word. Hulle sal eers ná die operasie weet wat die prognose is en dan volg die lang wagtyd totdat die verbande afgehaal word en hulle werklik sal weet …

Dit voel soos ’n ewigheid voordat die man in die wit jas voor hulle tot stilstand kom. Hy sien die afmatting en spanning op hul gesigte, en kom opnuut diep onder die indruk van sy menslike beperkinge. Vandag het hy weer besef dat ’n chirurg benewens vaardighede ook geloof moet hê.

“Ek sal nie nou op besonderhede ingaan nie. U is moeg. Ek ook. Ons kan later die detail bespreek, maar ek wil net sê dat ons wel iets probeer doen het. Ons het net aan die oë gewerk. Ons sal later, wanneer sy eers heeltemal van hierdie operasie herstel het, aandag aan haar rug gee.”

Tant Miemie se oë pen syne vas. “Dink u …?”

“Ek weet nie, mevrou. Ons het ons bes gedoen. Ons sal nou maar moet wag tot die dag dat die verbande afkom.”

Soos drie maande gelede, reël De Waal dat tant Miemie losies en vervoer het. Dan moet hy terug en tant Miemie bly agter langs Karina se hospitaalbed.

Die lang wag het weer aangebreek.

Karina is aanvanklik baie teleurgesteld toe sy hoor dat daar net aan haar oë gewerk is. Maar nadat professor Keuler verduidelik het dat dit twee uiteenlopende en delikate operasies is, besef sy die wysheid daarvan en berus haar by die besluit.

Sy is moedig maar stil. Die eerste naweek ná haar operasie breek aan en oom Isak sowel as De Waal kom kuier. Oom Isak verseker haar dat Rex goed versorg is en dat hy haar baie mis. De Waal vertel dat Rex een van haar skoene in die hande gekry het, en niks en niemand kry dit van hom af weg nie. O, sy verlang na haar hond!

Dis tant Miemie wat betigtigend sê: “Waar eet jy, De Waal? Jy het maer geword.”

“By my, maar ek moet sê, hy is ’n baie ekonomiese gas. Hy eet omtrent drie ryskorrels per dag,” antwoord oom Isak.

De Waal kyk oom Isak ontevrede aan, maar hy weet dat hy gewig verloor het. Maar wie kan eet as die spanning binne-in jou jou wil opvreet?

“Tant Miemie lyk ook nie van die beste nie,” laat hy nou hoor. “Voel tante gesond?”

“O ja. Nee, ek makeer niks nie. Kyk jy liewer na jouself,” laat tant Miemie vinnig hoor. “Ek wil julle nie aanjaag nie, maar dit is al laat en julle moet nog terug huis toe.”

“Ja, ons sal moet ry.”

De Waal groet en gee dan taktvol pad, want tant Miemie en oom Isak se dinge is lank nie meer vir hom ’n geheim nie.

Oom Isak se stem is bekommerd toe hy van tant Miemie afskeid neem. “De Waal is reg, jy lyk bleek. Jy moet mooi na jouself kyk, Miemie. Ek wens ek kon hier by jou bly.”

“Nee, Isak. De Waal is te alleen. Kyk hoe lyk hy al. Jy moet mooi na hom kyk, hoor? Hy trek hom dié ding te kwaai aan. Ek makeer niks nie.”

Sy weet sy praat nie die waarheid nie, maar sy weet ook dat sy hulle nie durf vertel hoe moeg sy voel nie. Dis asof die spanning besig is om haar onder te kry. Maar ter wille van haar dogter en ook Isak en De Waal moet sy sterk wees en daarteen stry. Hulle het haar nou nodig.

Nog twee weke gaan verby en dan breek die derde week aan waarin die verbande van Karina se oë afgehaal sal word. Tant Miemie voel hoe die spanning met elke verbygaande dag nader aan breekpunt beweeg. Ag, al kan sy dan net haar sig terugkry, bid die moederhart onophoudelik.

Dis De Waal wat die telefoon beantwoord terwyl hy besig is om ’n tas te pak. Hy en oom Isak is van plan om oor ’n uur Kaap toe te vertrek, want môreoggend kom Karina se verbande af en dan moet hulle daar wees.

Hy stap na die telefoon en voel meteens die diepe onrus in hom toe hulle hom vra om aan te hou vir Kaapstad.

Hy verwag om tant Miemie se stem aan die ander kant te hoor, maar dis ’n vreemde stem wat in sy oor praat … Toe hy die telefoon neersit, is dit asof hy in ’n dwaal verkeer.

Hy weet nie hoe hy by oom Isak gekom het nie. Toe hy maar sien, is hy daar, staan hy voor die ouer man: stom verslae.

Oom Isak merk dadelik onraad. “Jy is vroeg, maar ek is klaar. Ons kan maar ry … De Waal …? Het daar iets gebeur?”

“Oom Isak …” Hy vee oor sy gesig, oor sy oë. “Ek weet nie hoe ek dit vir oom moet sê nie …”

Die ou man se gesig word bleek. “Wat? Wat moet jy vir my sê? Is dit … Karina?”

“Nee. Dis … tant Miemie.”

“Miemie! Wat van Miemie? De Waal, praat! Is Miemie siek?”

“Nee, oom. Sy is … dood.”

Isak de Villiers het hard grootgeword. Hy moes al harde slae in sy lewe verduur, maar hy struikel onder hierdie hou. Hy gryp na ’n stoel, sak daarin neer. “Dood?”

De Waal knik, neem ook plaas. “Ja, oom. Die hotelbestuurder het gebel. Hy het my nommer gehad.”

“Ja! Ja! Wat sê hy? Wat het … gebeur?”

“Sy het weer teruggekom van die hospitaal af, soos gewoonlik. Dit was net toe sy met die trap opstap dat sy … dat sy net inmekaargesak het. Hulle het onmiddellik ’n ambulans ontbied, maar toe hulle by die hospitaal kom, was alles reeds … verby.”

Dis lank stil, ’n woordelose, verslae stilte.

Oom Isak sug diep, en die nuwe vreugde wat die afgelope tyd so deel van hom geword het, is skielik net weg. “Vreemd, ek het ’n voorgevoel gehad. Daardie dag toe jy hulle weggeneem het, toe ek julle so sien wegry het, het ek ’n gevoel gekry dat iets gaan gebeur … Toe het ek maar aan Karina gedink, nie geweet, verwag … Maar ons het almal geweet Miemie se hart is swak, en die spanning van die afgelope tyd moes dit finaal geknou het.” Hy sug weer. “Ek moes by haar gaan bly het in die hotel; haar bygestaan het, gekyk het dat sy haar nie vermoei nie. Hoekom het ek nie?” Hy kyk op en die smart in sy oë vind weerklank in De Waal se hart. “Hoekom weet jy altyd wat jy moes gedoen het wanneer dit te laat is? Hoekom dóén ’n mens nie dié dinge wat jy voel jy móét doen nie? Hoekom altyd uitstel tot later … en dan is daar nie ’n later nie?”

“Moenie oom so verwyt nie. Oom was ’n besonderse vriend vir haar die afgelope tyd. Ek weet oom het geweldig baie vir haar beteken.”

“Ek was en ek het. Nou is dit verby. Miemie is … dood.” Die ou man frons met skielike ontsetting in sy oë. “Hier sit ek en … wat van jou? Jy het ’n moeder verloor. Ek is jammer, seun.”

“Dis alles reg, oom. Ek verstaan. Ja. Ek het ’n moeder verloor. Voorwaar ’n wonderlike moeder. Maar ek het nog nie tyd gehad om aan my persoonlike verlies te dink nie, oom. Al waaraan ek nou kan dink, is … wat van Karina, oom Isak? Wat nou van háár? Sy het haar moeder dan juis nou so nodig! Hoe …?”

Sy stem sterf weg en weer is albei mans stom.

“En môre word die verbande afgehaal … As sy kan sien, sal sy haar ma seker eerste wil sien. Wat gaan ek vir haar sê, oom? Hoe kan ek vir haar sê dat sy tant Miemie nooit weer …”

Sy stem breek en hy staan vinnig op, die woorde kom krakerig en saaklik: “Ons moet maar ry en daar kom, oom. Daar is nou baie om te reël.”

Die hele ent pad Kaap toe word in verslae stilte afgelê. Vir albei is die wete dat hulle nie vir tant Miemie daar sal aantref wanneer hulle daar kom nie, net ondenkbaar.

Maar God is gewoond dat die mens met Hom redeneer. Ook nou, in hierdie lang nagtelike ure, redeneer hulle woordeloos met Hom wat die lewe in sy Hand hou.

Hoe kon tant Miemie nóú gesterf het? Haar kind het haar so nodig! Hoe kan Hy die sorg wegvat en die hulpelose wees alleen agterlaat? Hoekom kon sy nie maar nog ’n rukkie geleef het, al was dit dan net totdat Karina se operasies agter die rug is nie? Al het Hy dit maar net uitgestel tot oormôre! Môre kom Karina se verbande af, en as daar een is wat verdien het om die resultaat te sien en eerste in daardie pragtige oë te kyk, dan is dit seker die moeder wat haar so getrou bygestaan het! Hoekom …?

Dan word dit stil in hulle toe hulle besef met wie hulle redeneer. Want wie durf met Hom redeneer? Wie durf vra: Wat het U nou gedoen? Dan kan hulle maar net in ootmoed en kleinheid smeek: Wys U ons die weg aan! Wys U vir ons wat ons nou moet doen! Gee vir ons krag om ook hierdie smart te kan dra!

Vroeg die volgende oggend is De Waal in verbinding met Karina se dokter, en laasgenoemde is self diep geskok om van die tragiese gebeure te hoor. Tog moet ’n mens se eerste gedagte by die lewende wees. Karina mag nie van haar moeder se afsterwe vertel word voordat die verbande verwyder is nie. Dis ’n baie definitiewe bevel.

Professor Keuler ontmoet hulle in die hospitaalgang voor Karina se kamerdeur en word voorgestel aan oom Isak.

“U kan saam met my inkom en by wees wanneer ek die verbande verwyder. Dit sal goed wees as daar iemand is wat sy ken, meneer,” sê hy vir De Waal.

“Sy sal haar moeder verwag. Wat moet ek sê as sy vra? En sy sál vra!”

“Ons sal moet dink. Sy durf nie nou aan skok blootgestel word nie. Vir ten minste vandag mag sy nie ontstel word nie.”

De Waal skud sy kop. In die verlede was hy gou om ’n noodleuen uit te dink, maar vandag wil sy verstand nie werk nie.

“Jy moet haar maar sê haar ma is by my. Ek voel ongesteld. Vertel haar enigiets wat jy wil, maar nou moet ons net aan Karina dink, De Waal. Miemie sou dit so wou gehad het,” stel oom Isak voor.

De Waal knik en professor Keuler vra simpatiek: “Is u gereed? Dan kan ons maar gaan.”

Oom Isak druk sy skouer. “Gaan, ou seun. Ek wag buite. Sterkte.”

Jy kan die spanning in die vertrek met ’n mes sny toe hulle binnekom. Die suster staan reeds gereed met haar trollie met al die instrumente daarop.

“Hoe voel my pasiënt?” vra die professor byna op prosaïese toon.

Sy antwoord dadelik: “Goed, dankie.” Dan voel sy ’n hand oor hare vou, en sy weet. “De Waal! De Waal, is dit …?”

“Dis ek.” Sy stem het nog nooit so diep geklink nie. “Ek is hier by jou en ek belowe ek sal jou hand die hele tyd styf vashou.”

Sy trek haar asem diep in, sê met bewende lippe. “Dankie. Dankie, my ouboet.”

Dan word dit stil … baie stil. Daar is die gegirts van die skêr, die effense geritsel van die suster se uniform. Daar is die strakheid van die professor se blik. Op hierdie oomblik word nie aan persoonlike prestasies gedink nie, maar aan ’n blinde mens – ’n blinde mens wat miskien weer sal kan sien …

En daar is die hand wat hare pynlik styf vashou en die al ligter wordende gevoel soos die gewig van die verbande van haar oë af gelig word. Dan voel sy meteens heeltemal vry, weet sy dat hulle af is … vir altyd af is.

Die gordyne is toegetrek en die kamer in skemerdonkerte gehul. Dis asof De Waal wil skreeu om lig en lug, maar sy stem verstok in sy keel. Hy kan net angstig afkyk op die pragtige gesig met die geslote oë.

Professor Keuler buk nader, neem die twee wattekussings weg. “Kyk na my, Karina.”

Die ooglede lig. Die oë bly uitdrukkingloos. Hy hou ’n dowwe liggie omhoog.

“Sien jy iets?”

“Nee, ek … Ja! Ek sien ’n liggie … Ek sien ’n liggie!”

“Kan jy dit volg met jou oë?”

“Ja! Ja! Ek sien dit beweeg!” Sy lig haar effens omhoog, kyk dan verby die liggie, sien die onbekende gesig met die bekende stem.

“Geluk, Karina. Jy kan weer sien!” Die dokter knik goedkeurend met sy kop.

“Weer sien?” Die oë vul met trane en die gesig word wasig voor haar. En dan is daar ’n ander gesig voor hare, ’n gesig wat half vreemd is en tog ook pynlik bekend. “Ek kan weer sien? De Waal …?”

Hy kan net knik, stom en dankbaar in hierdie oomblik van hartseer en vreugde.

“Ek sien weer, De Waal! Ek kan jou sien!” Haar hande strek na sy gesig uit, raak sy wange aan, en dan lê sy teen sy bors en rou snikke van onbeskryflike dankbaarheid vul die vertrek.

Hy kan haar net vashou terwyl haar snikke weerklank in sy eie hart vind. Karina kan weer sien!

Professor Keuler glimlag toe hy die naald in haar arm druk. “Net ’n kalmerende inspuiting. Jy mag jou nie nou so opwen nie. Ek weet dis byna onmoontlik, maar probeer ontspan, asseblief. Vandag moet dit nog baie rustig gaan. Van môre af sal ons die kamer elke dag ’n bietjie ligter maak totdat jou oë sterk genoeg is om die volle lig te verdra.” Hy knik sy kop in De Waal se rigting asof hy hom aan iets wil herinner. “Ek is baie dankbaar, Karina. Ek is saam met jou bly. Oor ’n paar maande gaan ons na jou rug kyk. Tot siens vir eers.”

Dis vir Karina asof sy heeltemal nuwe oë gekry het. Eindelik sien sy hom, elke trekkie op sy gesig. Hy het verander, dink sy. Onder haar hande het sy gesig vir haar voller gevoel. Sy gesig is maerder as wat sy haar dit voorgestel het, maar dis ’n sterk gesig waaruit twee helder oë na haar terugkyk, en sy voel meteens selfbewus onder sy blik.

“Waar is Mamma dan?”

“Oom Isak het saamgekom en sy is by hom. Hy … voel nie so lekker nie.” Hy probeer glimlag. “Toe het ek maar alleen gekom.”

Sy frons liggies. “Is hy … ernstig?”

“Nee, net … bietjie olik.” Hy aarsel, kyk weg. “Ek weet nie of jy agtergekom het nie, maar oom Isak en jou ma …”

Sy glimlag. “Ek het! Oom Isak het beslis nie vir mý kom kuier die afgelope tyd nie!” Haar gesig versober. Die feit dat oom Isak ook De Waal se aanstaande skoonpa is, bekommer niemand blykbaar nie. Maar oom Isak is ’n wonderlike man. Hy sal vir haar ma goed wees en haar ma verdien dit.

“Ek het belowe ek sal dadelik … laat weet … Sal jy my ’n oomblik verskoon, asseblief?”

“Ja, natuurlik.”

Maar toe hy uit is, rus haar blik peinsend op die deur. Het sy haar dit maar verbeel of het hy iets probeer wegsteek?

Dan keer haar gedagtes terug na die wonder wat plaasgevind het. Sy laat haar blik deur die hospitaalkamer dwaal, sien alles raak, glimlag. Dan val haar ooglede toe en sy vou haar hande op haar bors. Heel eerste moet sy dankie sê.