Читать книгу Ettie Bierman Keur 8 - Ettie Bierman - Страница 10
Оглавление7
Dieter kyk na die opstandige twee-en-’n-halfjarige wat agter Rothea wegkruip.
“Goed, as jy dan nie wil kom nie ... Piet, waar’s jy? Kom eet van hierdie lekker treinvis.”
Die bulterriër laat hom nie twee keer nooi nie. Hy lek aan die stukkie tuna wat Dieter na hom uithou, besluit hy hou daarvan en begin die gemors op die stoep oplek.
Dieter kyk nie na Albie nie. Al sy aandag is by die hond. “So ’n lokomotief is lekker, nè, my honne?”
Albie is ook honger en die baie koue water het hom nog hongerder gemaak. Vyf tellings lank bly hy sterk, toe is die versoeking te veel.
“Albie ook eet?” vra hy.
“Jong, ek weet nie ... Al wat oor is, is die pienk rook wat op Mamma se skoot geval het,” sê Dieter.
Albie gryp met die lepel na die spookasem en prop alles in sy mond.
“Piet is ’n babatjie,” sê Dieter.
“Klein babatjie,” stem Albie saam.
“Sy mamma is ver.”
“Op annerplaas,” eggo Albie.
“En sien, hy is tevrede. Piet weet sy mamma is weg en hy moenie oor haar huil nie, want hy is ’n soet hond en almal sal vir hom lag as hy huil.”
Albie verstaan wat sy oom sê. Hy vee die laaste trane weg. Toe klim hy vrolik op Dieter se skoot en drink sy glas lemoensap.
“Sien,” sê Dieter oor die bruin krulkop vir Rothea. “Al wat nodig is, is ’n bietjie kindersielkunde en ’n ferm hand, dan gee hy nie probleme nie.”
“Ek is jammer, ek het nie sielkunde op universiteit gehad nie.”
“Het jy ons staakvuur vergeet?” herinner Dieter haar. “En ek het landbou en veeteelt geneem. Maar my logika sê ’n mens moenie te veel aan hom toegee nie, anders raak hy verwen.”
“Ráák? Ek dag hy is dit reeds.”
Dis seker Ilse wat Dieter in ’n goeie bui geplaas het. Hy lag terwyl hy Albie op sy skouers lig. “Vandag is Vrydag, vol somer en die naweek het reeds begin. Pleks van skoor soek, Dorothea, wil jy nie liewer saam met my kom nie, dan gaan kyk ons na Albie se ponie? Ek hoop hy kies ’n meer romantiese naam vir haar as Piet of Koos of Klaas.”
“’n Ponie? Albie s’n?”
“Albie s’n,” beaam hy.
Die ponie is die mooiste dingetjie wat Rothea nog gesien het. Heuningkleurig, met ’n satyngladde vel, wit maanhare en groot, natblink oë.
Dieter haal ’n appel uit sy sak wat hy na Albie uithou. “Dè, gee vir haar die appel om te kou, sodat jy met haar vriende kan maak.”
Albie het in sy lewe nog nooit ’n perd gesien nie, maar hy is nie bang nie. Hy neem die appel by Dieter en druk dit by ’n opening tussen die sysagte roomwit maanhare in.
“Nee, my vriend, haar mond sit nie daar nie. Dis haar oor daardie,” sê Dieter droogweg. “Probeer ’n bietjie laer ...”
Die pikante klein ponie speel saam. Sy wil ook nie ’n appel in haar neusgate hê nie. Sy lig haar kop en neem fyntjies met haar tande die appel uit Albie se hand.
“Sien, sy is baie sagmoedig,” merk Dieter op, ter wille van voorbehoude wat Rothea mag hê. “En aan kinders gewoond. Sy sal Albie nie afgooi, skop of byt nie.”
“Dis goed en wel, ja. Nie nou nie. Maar wat as sy groter word?”
“Sy sal nie, sy is ’n ponie,” verduidelik Dieter.
“Op die oomblik, ja. Maar ponies word mos later perde.”
Dieter verstaan nie dadelik nie. Hy draai sy kop skeef en frons. Toe bars hy uit van die lag.
“My twee dom stadsjapies ... Druk ’n appel in haar oor en reken ponies word mos later perde. Soos leeus olifante word? Jul opvoeding is erg verwaarloos, suster. As jy in jou woordeboek kyk, sal jy lees ’n ponie is ’n perd van ’n klein ras. Soos byvoorbeeld ’n Basoeto-ponie. ’n Ponie is nie ’n vulletjie nie, Rothea. Sy sal nie groter word nie. Nog ’n ronde aan my? Wat is die telling nou? 2-1? Ons vorder ...”
“Ek het geweet, maar vergeet,” probeer Rothea haar waardigheid behou.
“Soos jy netnou die wit vlag vergeet het?” Dieter se stem is skertsend, maar sy oë hou Rothea s’n gevange. “En die skietstaking, Rothea?”
“Ek het nie ... nie bedoel om ... om skoor te soek nie. Die sielkunde was sommer net ’n opmerking.” Rothea wens sy kan drie woorde met Dieter Richter praat sonder om soos ’n tienderjarige te bloos en te stamel en te stotter. Sy begeer om soos Ilse ’n duur baaikostuum van ’n goeie snit aan te hê, met ’n jakkie van egte Indiese sy bo-oor geknoop om in sagte valle tot by haar knieë te reik, pleks van Barbara en Ernst se ou klere. Sy gee die swart eenstuk weer ’n pluk en rem die verbleikte T-hemp laer af. Maar Rothea weet sy probeer haarself bluf en dit dien geen doel om haar as ’n grasieuse en gesofistikeerde model te wil voordoen nie. Haar van is nie Bauer nie en vir Albie se familie sal sy nooit iets meer wees as slegs sy armoedige tante nie. Nie net maer en vaal en moederlik nie – nog met vis en room besmeer daarby.
“Saggies, Albie,” maan Dieter. “Streel haar saggies. Báie saggies. Onthou, sy is ’n klein ponie en sy kry maklik seer. Moenie aan haar hare trek nie.” Hy wys Albie hoe om oor die voorkop en ore te vryf en diep van iewers nog ’n stukkie appel op wat Albie sy nuwe vriendinnetjie kan voer. “Wat gaan haar naam wees?”
“Piet,” verklaar Albie.
“Piet? Nee, daardie naam sal die deug nie, ou maat. Sy is ’n mamma-perd, nie ’n pappa nie.”
Albie ken nie pappas nie en volgens sy ervaringsveld lyk alle perde eenders.
“Piet,” herhaal hy met beslistheid.
“Die hond is Piet. Die perd kan nie ook Piet wees nie. Jy sal deurmekaar raak,” probeer Dieter weer.
Albie hou voet by stuk. “Piet-hond,” sê hy en wys na die eerste Piet. “Piet-perd,” voeg hy by en streel oor die ponie se maanhare soos oom Dieter hom gewys het.
“Wel, een ding kan ons sê,” lag Dieter. “En dit is dat Albie konstant is. Wil jy op Piet-perd se rug ry, Herr Richter?”
Rothea vergeet van die vuurstaking toe Dieter Albie op die ponie se rug tel. Vir haar lyk die perd groter as ’n renoster of ’n seekoei en sy sien al hoe Albie daar eenkant op die grond lê, sy kop teen ’n skerp klip en met bloed wat in die sand wegsyfer.
“Nee, jy kan nie! Albie is nog te klein! Hy kan nie vashou nie en hy sal afval!”
“Wil jy ’n sissie wees, Albie?” vra Dieter.
Dié woord het Albie by die kleuterskool geleer. Hy weet nie dat hy kant kies nie, net dat hy nie een wil wees nie.
“Goed, klim op!” gebied Dieter.
“Nee, hy kan nie, hy gaan val!” keer Rothea.
“Het iemand al ooit vir jou gesê, Dorothea Johanna Beukes, dat jy veels te veel praat?” vra Dieter.
“Dit gaan nie nou oor my nie, maar oor Albie. Hy is nog nie eens drie nie, Dieter. Hy is ’n baba. Hy weet nie van regop sit en vashou nie. Tel hom af!”
“Albie, maat ...” Dieter se stem is gewigtig. “Weet jy wat ’n sameswering is?”
“Ja,” beaam Albie.
“Jy leer gou, vriendjie. Dan sal jy weet as ek sê nou moet ons manne saamstaan, anders gaan die vroumense se gekerm en getorring ons onderkry. Glo jy aan ’n vennootskap?”
“Tenno skaap,” knik Albie plegtig, sy aandag vas op sy oom gevestig.
“Gaaf. Ek sien jy het ook ondervinding van histeriese meisiekinders en weet waarvan ek praat. Kan jy vashou?”
Albie kan. Hy wys Dieter hoe hy albei hande in die ponie se maanhare kan vasdraai, sonder om Piet-perd seer te maak.
Op die ponie se rug is ’n miniatuur-babasaal, ’n kwart so groot soos ’n volwasse ruiter s’n. Dieter verstel die stiebeuels tot hy seker is Albie se voete het ’n behoorlike greep om die ponie se buik. Ook Albie se een hand is in die perd se maanhare en die ander een aan die saalknop. Dan lei hy die ponie aan die teuels uit die stal, op in die smal gang en tot buite op die grasperk.
Albie is sprakeloos. Hy geniet elke oomblik van die nuwe avontuur, meer gesteld daarop om die ponie se nek te streel as om sy oom en Mamma met sy vertoning van dapperheid te beïndruk.
Dieter stap met Albie en Piet-perd ’n draai oor die grasperk, om die stalle en die motorhuise. Hy kom voor Rothea tot stilstand.
“Sê ekskuus,” terg hy.
Rothea besef sy het onnodig soos ’n viswyf te kere gegaan. Dieter is verbasend goed met sy hantering van kleuters. Hy sal ’n goeie pa wees, dink sy met hartseer en ’n pynlike leemte in haar binneste. Hy sal trou en seker kinders van sy eie hê, maar dan is sy lankal terug op Upington, terug in haar eensame woonstel. Hierdie tydjie op Schloss Hoffnung sal net ’n herinnering wees, brandhout vir die lang winter wat troosteloos voor haar uitstrek.
“Ekskuus.”
’n Vreemde klank in haar stem laat Dieter ondersoekend na Rothea kyk. Hy knoop die ponie se teuels aan ’n tak en draai terug na haar.
“Rothea?” vra hy en plaas sy wysvinger onder haar ken om haar gesig op te lig. “Wat is verkeerd?”
Rothea draai haar kop vinnig weg, te trots dat hy haar hartseer en verlange in haar oë moet lees en sy eie afleidings maak.
“Ja, goed. Dis 3-1.”
“Dis nie wat ek gevra het nie.” Dieter trek haar nader. Met sy handpalm teen Rothea se wang dwing hy haar gesig weg van die skaapkrale en die stalle.
’n Vorige keer het Dieter gesê haar gesig is ’n spieëlbeeld van haar gedagtes. Rothea is bang hy kan sien watter verlangens in haar gemoed is. Toe hy sy arm om haar skouers sit, rem sy weg.
“Waarheen wil jy gaan? Kom hier,” beveel Dieter.
“Nee! Moenie! Ek moet Albie huis toe neem. Hy moet gaan ... gaan slaap. Hy slaap elke middag. Soos by die kleuterskool. Anders raak hy moeg en iesegrimmig en dan wil hy weer nie ... nie eet nie. Hy moet ’n bietjie rus van twee tot drie. Of drie tot vier ...”
Dieter se arm is sterk om haar skouers toe hy haar terugtrek. “Ek het voorheen gesê jy praat veels te veel ...”
Rothea se hart klop met sulke wilde hamerslae teen haar ribbes dat sy seker is Dieter moet dit hoor. Sy druk haar hand teen sy bors en stoot sy arm weg.
“Ek is nie Ilse nie!”
“Ek weet. Dink jy my sig is so swak dat ek nie een vroumens van ’n ander kan onderskei nie?”
Rothea stoot harder teen sy bors en wikkel haar skouers onder sy arm los. Toe hy haar aan die elmboog wil neem, staan sy vinnig tru.
Dieter probeer nie verder nie. Sy hande bly slap langs sy sye hang en sy mondhoeke lig in ’n spottende glimlag.
“Is jy bang vir my? Hoekom soveel teëstand? Ek is nie besig om jou te verlei nie, Rothea Beukes. Wat het jy gedink? Dat ek jou wil soen? Al wat ek wou doen, is om uit te vind hoekom jy in trane wil uitbars. Wat is verkeerd? Reken jy nog Albie is te klein om op ’n ponie se rug te ry?”
“Nee.”
“Moes ons met middagete vir jou gewag het? Carl het gesê jy is nie honger nie. Of is dit jou kamer? Het Klara vergeet om vir jou handdoeke te gee?”
“Ek het laat ontbyt geëet en ek het handdoeke, dankie.”
“Nou wat skort dan? Wil jy my nie sê nie, dan sorg ek dat dit regkom?”
Regkom? Hoe kan dit, as hy met Ilse gaan trou en sy moet weggaan Upington toe?
“Dis net dat ... dat Albie moet gaan slaap. Dis al halfvier.”
Dieter kyk op sy horlosie. “Dis nou twintig oor drie.”
Rothea het ’n raaiskoot gewaag, gedink dis later. Dis asof sy ure lank hier by Dieter gestaan het en sy voel nog sy palm teen haar wang, sy arm om haar skouers ... Hoekom kon sy Carl nie verkies het nie? Carl hou van haar en vind haar aantreklik. Met Carl sou alles soveel makliker en minder pynlik gewees het. Dalk selfs moontlik.
“Kom ons begin van voor af,” stel Dieter voor. “Ek sal nie aan jou raak nie. Kom staan hier by my en vertel my hoekom jou oë netnou soos dié van ’n vasgekeerde wildsbok gelyk het. Is dit Albie? As jy wil, kan jy ’n paar weke langer bly. Selfs maande. Susan sal jou woonstel en jou werk oppas.”
“Ek wil nie weke lank bly nie.”
“Ek weet ons het anders besluit, maar wil jy dan liewer ’n volgende vakansie by Albie kom kuier?”
“Nee. Dankie, Dieter, maar wanneer ek weggaan, wil ek nooit terugkom nie.”
Dieter wens hy kon weet wat agter die koppigheid en Rothea se weiering skuil. “Ek is jammer as jy ongelukkig by ons is. Sal Salamander help?”
“Wat is Salamander? Salf of medisyne?” vra Rothea.
Dieter kyk nog ’n oomblik na die hartvormige gesig met die ry sproete oor die neus. ’n Fyn, gevoelvolle gesig, skraal en vroulik-mooi. Maar met die tekens van onlangse trane ...
“Kom kyk wat Salamander is, Rothea.”
Dis ’n vosperd, mooier selfs as die ponie.
“Kan jy ry?” vra Dieter.
“Toe ek vyf was, het ek een keer by die dieretuin op ’n perd se rug gery.”
“Dan kan jy nie ry nie. Salamander is nie ’n ponie nie en om van sy rug af te val, is verder as van Piet-perd s’n. Jammer, ek is nie beskikbaar om jou te leer nie, want hulle sê dis erger as om saam met ’n vroumens muurpapier te plak of haar te leer motor bestuur. Ilse sal by my oorneem.”
Salamander is skielik minder mooi en Rothea is nie lus om die bles teen sy voorkop te streel nie.
Dieter kyk vraend na haar. “Hoekom nie? Ilse is ’n uitstekende ruiter wat al trofeë gewen het, onder meer vir onderrig en dressering. Sy sal beter weet om jou touwys te maak as ek of Carl.”
Rothea wil nie. “Ilse is seker baie besig en ek wil nie op haar tyd inbreuk maak nie.”
“Al wat sy bedags doen, is handdoeke koop en tafeldoeke borduur. Om jou te help sal vir Ilse afleiding wees. Goeie ontspanning, wat sy nodig het.”
Hoewel meer subtiel gestel, sluit Dieter se opmerking aan by wat Carl gesê het. Emosioneel en soms ongebalanseer. Goeie afleiding en ontspanning? Sodat Ilse besig sal wees en van Albie vergeet? Nie weer die bal aan die diep kant van die swembad gooi nie?
Rothea besef sy is oorkrities, want sy het geen bewyse nie. Soos Carl volgehou het, kon dit die hond of die wind gewees het. En wanneer Ilse haar leer perdry, sal hulle weg van die plaas af wees, terwyl Hanna ’n oog oor Albie hou.
“Of val ’n perd in dieselfde kategorie as ’n been en ’n suigstokkie?” wil Dieter weet.
Waarvan praat Dieter? Watter kategorie?
“Onthou jy nie?” terg hy. “Jy het my daarvan beskuldig ek kan ’n hond met ’n been omkoop of ’n baba met ’n suigstokkie, maar gewaarsku jy is van sterker stoffasie gemaak.”
“Dit was minder mooi van my,” erken Rothea. “Dankie vir die gebruik van Salamander.” Sy haal ’n keer diep asem. “Goed. Sal jy by Ilse hoor of sy kans sien?”
“Ek het klaar by haar gehoor. Ilse wil met jou vriende wees, Rothea. Sy is baie alleen en sy hou van jou. Sy wil bitter graag jou vriendskap wen.”
Dus het Ilse daarin geslaag om Dieter ook te bluf, soos vir Carl. Rothea sê niks nie, knik net.
Dat Ilse alleen is, is korrek. Carl en sy ma is seker nie genoeg geselskap nie en sy wil haar verloofde hê.
“Dieter!” roep sy van die huis af. “Die koffie word koud!”
Dieter gee Rothea ’n suikerklontjie om die hings te voer en roep Hans om die ponie af te saal. “Kom jy saam koffie drink?” nooi hy.
Soos met Albie, weet Rothea sy moet Dieter ook vermy, nie aan die skeiding dink nie en haar van hom losmaak.
“Nee dankie. Ek moet kamer toe gaan. Ek het nog nie klaar uitgepak nie.”
“Reg, pak uit of hang uit of wat vroumense ook al gedurig met hul klere wil doen. Sien jou later.” Dieter laai Albie weer op sy skouers en stap huis toe.
Uitpak was ’n flou verskoning. Haar skamele besittings is alles in die kaste. Miskien moes sy tant Betta se raad gevolg en nuwe rokke gekoop het. Of ’n jakkie van Indiese sy ... Onnodige geldmors, dink sy. Albie het klere nodiger as sy. Warm langbroeke en ’n jassie. Sy kom met ’n skok terug aarde toe, na die weelde om haar. Albie het meer nuwe klere as wat hy in ’n leeftyd kan dra. Hy het niks meer nodig nie en hy sal nie hierdie winter in die koue woonstel in Vierde Straat wees nie.
Vrydagaand was Rothea te moeg van al haar ervarings en die vorige dag se lang motorrit. Saterdag tot laat is hulle met Albie se driewiel, bal en die twee Piete bedrywig. Eers Sondag kry Rothea kans om met Dieter en Carl se ma te gesels. Sy trek die geelhout-riempiesbank nader aan Olga se rolstoel.
“Nein. Ich möchte schlafen. Nee. Ek hou daarvan om te slaap.”
Dieter is in sy studeerkamer, maar Carl knipoog vir Rothea, as bemoediging om haar nie deur sy ma se wens om te gaan slaap te laat afskrik nie.
“Onthou u wie ek is, mevrou Richter?” vra Rothea sag.
Olga Richter frons.
“Ek is Barbara se suster en Albrecht se tante.”
“Barbara?”
“Haar suster. Ek het Ernst geken en, soos u, was ek lief vir hom.”
“Ernst?”
Weer net die een naam en as Rothea Olga beter geken het, sou sy geswyg het. Sy gaan moedig voort: “Ek het Ernst drie jaar geken en die ongeluk was vir my net so ’n skok soos vir u. Hy was nog so jonk ...”
Die stilte rek uit. “Mag ek ’n rukkie hier sit en vir u uit ’n tydskrif voorlees?” vra Rothea.
“Nein.”
Rothea sien toe die ouer vrou onderlangs na haar kyk. Hul oë ontmoet en ’n telling lank hou Olga Richter die jong meisie se blik gevange. Toe vra sy kil: “Wat soek jy hier?” Die half deurskynende grys oë flikker vyandig. “Het Dieter jou gevra om te kom?”
Rothea wens sy was op die vraag voorbereid. Dit het ’n dubbele betekenis en suggereer ’n verhouding wat, sover dit Dieter aangaan, nie bestaan nie.
“Dieter het met my gereël om saam te kom, sodat ek Albrecht kan help aanpas.”
“In ruil vir wat?”
Rothea staar na haar. Dink mevrou Richter sy het onder valse voorwendsels Schloss Hoffnung toe gekom? Beskou sy haar as ’n indringer wat die verhouding tussen Ilse en Dieter mag vertroebel, daarom dat sy so aggressief en vol wantroue is?
“Dieter sal nie met jou trou nie,” verklaar Olga uitdagend. “Hy het my belowe dit sal ’n Duitse meisie wees en nie Ernst se oorskiet nie. Ernst was sleg. Ek wil hom vergeet en ek verbied jou om in hierdie huis sy naam te noem. Hoe durf jy van hom praat?”
“Ek het maar net gedink om goed te doen.”
“Barbara was ’n slet wat my seun gesteel het. Nou wil jy dieselfde doen. Jy hoort nie hier nie en jy moet weg.” Olga se hande klem om die rolstoel en sy haal hygend asem. “Sleg!” skree sy skril. “Gee pad onder my oë uit!”
Rothea se bene het nie genoeg krag om op te staan nie. Toe sy nie gou genoeg gehoorsaam nie, swaai Olga Richter haar stoel om. Die bande fluit op die klipvloer toe sy die rolstoel vinnig tussen die meubels deurstuur en by die sitkamerdeur uit verdwyn.
Carl is erger omgekrap as Rothea. “Dit was my fout, ek wat jou van die wal in die sloot gehelp het. My raad was goed bedoel en ek het nie so ’n uitbarsting verwag nie. Ek is bevrees jy het haar omgekrap en sy sal jou nie vergewe nie, nie solank jy op die plaas is nie.” Hy kom langs Rothea op die riempiesbank sit en neem haar hand in syne. “Hoe lank bly jy nog?”
“Ek weet nie. ’n Week. Twee ... Ek wens ek kon môre teruggaan. Ek moes van beter geweet het. Jou ma se bitterheid teenoor Barbara en Ernst is te diep gewortel. Ek moes eers met haar vriende gemaak het, haar voorberei het en nie uit die bloute oor Barbara-hulle begin praat het nie. Ek was dom. Onnosel, Carl.”
Terwyl Rothea by Albie is om te kyk of hy rustig is en of Hanna alleen regkom, lig Carl sy broer oor die fiasko in. Toe Rothea verby die studeerkamer stap, roep Dieter haar in.
“Sit,” beveel hy.
Carl is ook daar en hy wink Rothea nader om langs hom op die bank te kom sit.
“Moenie Rothea kwalik neem nie, Dieter,” keer hy en plaas sy arm beskermend om haar skouers. “Sy is nog jonk en jy weet self Mutti is moeilik.”
Dieter ignoreer hom. “Ek het gehoop jy en Moeder sal mekaar vind, Rothea. Wat het jou besiel om so taktloos te wees? Hoekom het jy nie oor Albie gepraat nie? Oor die weer? Resepte of breiwerk of perde? Hoekom op aarde oor die een onderwerp wat vir Moeder taboe is?”
“Sy het gedink Moeder het Ernst vergewe,” paai Carl.
“Sommer self so gedink? Kon sy nie eers vra, voor sy dit gewaag het nie?”
“Rothea het dit vooraf met my bespreek,” probeer Carl wal gooi.
“Met jou, maar nie met my nie?” Hoewel Dieter met Carl gepraat het, is dit na Rothea wat hy beskuldigend kyk. “Is my mening van my ma se geestestoestand nie belangrik genoeg nie?”
“Jy was besig en ek wou jou nie pla nie,” antwoord Rothea in ’n klein stemmetjie.
“Toe pla jy Carl liewer en tussen die twee van julle vang julle ’n gemors aan? Moeder se bloeddruk is weer op, sy het oorhaastige afleidings oor jou teenwoordigheid op die plaas gemaak en die saak het in ’n onaangename situasie ontaard wat verhoed kon gewees het.”
Dieter swaai terug na Carl en in sy oë is ’n onnatuurlike flikkering. “Nou die dag langs die swembad was al erg genoeg, toe jy Rothea in ’n seekatgreep op die wal beetgehad het. Dit was totaal onnodig. Soos nou ... Sy sal nie omval nie. Los haar en laat haar eenkant op ’n stoel sit. Wil jy hê Moeder moet hier verbykom en Rothea weer ’n slet noem, en sleg en ek weet nie wat alles nie?”
“Moeder is in haar kamer.” Hy kyk uitdagend na Dieter. “Wat is fout, ouboet? Is jy jaloers? Afgunstig omdat Rothea my bo jou verkies? Is dit nie goed vir jou ego nie?”
Dieter verbleek en sy stem is koud. “Ek dink aan Rothea se goeie naam.”
“Jy hoef nie. Jy is nie haar baas nie en Rothea kan doen wat sy wil. Sy het uit vrye keuse langs my kom sit en by die swembad het sy haar ook nie teëgesit nie. Wat is jy so iesegrimmig, ou broer? Is dit liefdesprobleme? As jy en Ilse ’n argument gehad het, is dit onbillik om jou griewe op my en Rothea uit te haal.”
“Ilse?” Dieter is steeds vererg en lus om Carl by te dam en die selftevrede grinnik van sy gesig af te vee. “Al rede waarom ek Ilse gebel het, is om te reël hoe laat sy môre vir die les kom. Hoekom sal ons argumenteer?”
Carl se stem is onskuldig. “Hoe sal ek weet?”
Dieter verontagsaam die vraag. “Sal nege-uur môreoggend jou pas, Rothea? Ek sal met Hans reël om Salamander op te saal, en met Hanna om Albie op te pas.”
