Читать книгу Ettie Bierman Keur 10 - Ettie Bierman - Страница 5

Dendron lyk nog net soos Hennie dit van elf jaar gelede af onthou, behalwe dat die hoofstraat geteer is en die prokureurskantore nuut is en staan waar die ou opelugmark altyd was.

“Goeiemiddag, mevrou Vermaak.” Wynand Bothma steek sy regterhand uit, stel homself voor en betrag Hennie waarderend op en af.

Ekskuus, vra Hennie in haar binneste om verskoning. Hierdie een was nie saam in Noag se ark nie en lyk beslis nie argaïes nie. Inteendeel. Hy is jonk en aantreklik en die manier waarop hy na haar staar, maak haar verleë.

“E … Dis juffrou Vermaak,” korrigeer sy.

Wynand is bly. Die posisie lyk beter en beter. Hy het gedink hierdie oulike rooikoppie is meneer Hendrikus Vermaak se vrou, maar nou lyk dit vir hom sy is die dogter van ou oom Drik se erfgenaam. En haar pa het die prokureursfirma in kennis gestel dat hy van voorneme is om hom permanent op Sesdorings te vestig. Dis net vyf kilometer weg. Hy hoop net nie haar pa aard na daardie dwarstrekkerige ou oom Drik Vermaak nie en hy hoop ook die rooikoppie het nie dalk ’n vaste kêrel nie. Hy waag ’n onderlangse blik na haar linkerhand en is verlig oor die afwesigheid van enige ringe.

“Jammer, Juffrou.” Wynand glimlag sjarmant. “Sal jy ’n koppie tee geniet terwyl ons op jou vader wag?”

Hennie frons onbegrypend. “My vader het nie saam met my gekom nie, meneer Bothma.”

Wynand verstaan nie mooi wat die rede dan is waarom hierdie meisietjie gevra het om een van die prokureurs te spreek nie, maar hy laat hom nie van stryk bring nie.

“Dis in die haak, Juffie. Hy kan maar later inkom om ’n laaste paar dokumente te teken, die formaliteite af te handel.”

“U verkeer blykbaar onder ’n misverstand, meneer Bothma,” verduidelik Hennie. “Dis nie my vader nie, maar ek wat my oupa se erfgenaam is.”

“Maar Carl het dan gesê …” Wynand bedink hom voor hy die sin kan voltooi. Dit sal nie eties wees om te herhaal wat ’n ander kliënt van hom alles kwytgeraak het nie. Hy besef nou eers die implikasies van hierdie situasie en hy voel jammer vir die rooikoppie. Hier gaan vonke spat en hare waai – meestal rooies, soos hy die posisie opsom. Hoekom het hierdie lastige ou man hulle nie in kennis gestel dis ’n meisiekind wat Sesdorings erf nie?

“Dit spyt my, Juffie, dat daar ’n misverstand was. Ek was met vakansie en het nie die Vermaak-boedel hanteer nie. Sal jy net ’n oomblik wag terwyl ek die betrokke lêer laat haal?”

Terwyl hulle wag, bestel Wynand ’n skinkbord tee en vra Hennie uit oor haar verwantskap met ou oom Drik Vermaak. Ná hy alles ’n paar minute oordink het, maak hy solank versigtig voorbrand vir die stryd wat heel duidelik op hierdie skraal meisietjie wag.

“E … Dink jy dit sal wys wees om alleen op Sesdorings te woon, Hennie? As ek jou so mag noem … My naam is Wynand. Hier op die platteland is ons nie op formaliteit gesteld nie.”

“My oupa het twintig jaar lank alleen daar gewoon.”

“Maar jy is ’n meisie en …” En dis waar die groot knoop gaan lê, voeg Wynand teenoor homself by. Vir Carl was dit lastig om die ou man so te sê op sy drumpel te hê, maar hy gaan woedend wees om te hoor van nou af is dit ’n meisie. Ook maar goed hy het ’n koopaanbod vir die laaste elf hektaar van Sesdorings gemaak. Hennie Vermaak sal dit natuurlik aanvaar en dan sal die oorlog verby wees.

“… en dis gevaarlik om alleen te woon,” voeg Wynand lamlendig by. Hy wonder of hy kan aanbied om by haar te gaan loseer.

“Ek is van plan om ’n kwaai hond aan te skaf en tussen die twee van ons sal ons vir enige inbreker kans sien,” antwoord Hennie.

“Sal dit nie beter wees om op die dorp te woon en elke oggend uit te ry biblioteek toe nie?” probeer Wynand weer. Dit sal baie onaangenaamheid uitskakel en hom tyd en brandstof bespaar …

“’n Honderd kilometer elke dag, net omdat ek te bang is om alleen te bly? Nee, my motor is nie betroubaar genoeg nie en my plek is in elk geval op Sesdorings.”

Toe hulle klaar tee gedink het en die lêer op sy lessenaar lê, gee Wynand sy vulpen vir Hennie aan. Hy verduidelik wat die laaste paar dokumente is wat sy moet teken, wag tot sy klaar is en skuif dan vier getikte velle papier na Hennie toe.

“Dis die voorlopige likwidasie- en distribusierekening. Jy sal merk dat daar intussen nog twee rekeninge teen die boedel gedebiteer is, Hennie.”

Hennie bestudeer die getikte velle. Dan frons sy en kyk op.

“Verwydering van obstruksie en herstel van beskadigde eiendom … Wat beteken dit?”

Wynand het gedurende die afgelope halfuur agtergekom dat Hennie Vermaak dalk na haar oorlede oupa mag aard en besluit sy het nie verniet rooi hare en groen oë nie. Hy ag dit gerade om liewer die twee oorspronklike rekeninge uit die lêer te haal sodat hy nie haar vraag hoef te beantwoord nie.

Hennie bekyk die rekening van ’n motor-wegsleepdiens en dié van ’n bouer en messelaar.

“Maar my oupa het nie ’n motor besit nie.”

“Dit kom my voor hy het,” sê Wynand versigtig. “Hoewel dit blykbaar nie meer in werkende toestand was nie en intussen van die hand gesit is om uitstaande skuld te delg.”

“Van waar na waar is hierdie motor weggesleep, meneer Bothma?”

“Wynand, asseblief,” glimlag Wynand en jok dan: “Ek weet nie.”

“Wie het my oupa se motor verkoop om watse uitstaande skuld te betaal?”

Wynand aarsel en voor hy kan antwoord, vra Hennie met skielike intuïsie: “Was dit om skade aan sekere drade en omheinings te vereffen? Of iets van daardie aard?”

“Ek reken so.” Wynand se stem klink ongelukkig.

“Waarom kon daardie rekening nie ook teen die boedel gedebiteer wees nie?”

“Dit was blykbaar reeds ’n paar maande agterstallig.”

“Dit het die Meirings nog steeds geen reg gegee om my oupa se eiendom te verkwansel nie. Is daar nie ’n wet teen so iets nie? Kan ek hulle nie dagvaar nie?”

“Ongelukkig nie, Hennie. Dit kom my egter ook as onreëlmatig voor en ek sal die saak weer eens met Carl bespreek.”

“Hoe kon hulle so iets doen? Hoe dink hulle moes my arme oupa op die dorp kom om voedsel en ander voorrade te bekom, as hulle sy vervoermiddel verkoop het?” Hennie is baie verbitterd. “Ek weet nie of jy die Meiring-gesin ken nie, maar …”

“Nee. Nee, ek ken hulle nie. Ek weet net van hulle – van die ou man en Carl en sy broer Donnie,” val Wynand haar vinnig in die rede, bang sy saak by Hennie Vermaak versleg as sy moet weet hy en Carl Meiring is baie goeie vriende en speel gereeld saam gholf.

“Ek is nie van plan om die saak daar te laat nie,” sê Hennie met nadruk terwyl sy opstaan. Sy neem haar handsak, die getikte likwidasierekening en die biblioteek se sleutels. “Daar bestaan so iets soos reg en geregtigheid en my arme ou oupa was te lank die slagoffer van daardie spul Meirings. Hoe kon hulle in elk geval sy motor van die hand sit, sonder die lisensie en ander papiere? Of het hulle dié ook van ’n arme weerlose ou man gesteel?”

“Ek sal op die saak ingaan.” Wynand glo nie dis nou die geskikte oomblik nie en hy glo nie die aanbod sal gunstige oorweging geniet nie, maar hy het Carl belowe om die kwessie met die nuwe eienaar van Sesdorings te opper.

“Daar is nog ’n sakie, Hennie …”

Hennie gaan sit weer op die puntjie van die stoel.

Om tyd te wen en die mooi rooikopmeisietjie tyd te gee om dalk bietjie af te koel, soek Wynand Bothma weer deur die lêer en haal dan ’n brief te voorskyn.

“Hier was ’n baie goeie aanbod om Sesdorings van jou te koop, met inbegrip van die biblioteekgebou en woonstel.”

Dis nie vir Hennie nodig om die brief by die prokureur te neem nie. Van waar sy sit, kan sy die handtekening onderaan sien. “Sesdorings is nie te koop nie,” sê sy koel. “Veral nie aan my buurman nie en ook nie al bied hulle my dubbel die markwaarde aan nie.”

“As ek jy was, sou ek dit oorweeg het.”

“Jammer, maar jy is nie ek nie,” sê Hennie liefies.

“Vanuit ’n finansiële oogpunt is dit …”

“Vanuit enige oogpunt,” val Hennie hom in die rede. “Dit bly totaal buite die kwessie. Tot siens, meneer Bothma.”

Hennie is nog steeds hewig ontstoke toe sy in die hoofstraat afjaag en by die tweede stopstraat regs draai op die Legkraalpad. Sy hoor weer daardie eienaardige klettergeluid in die enjin, wat vanoggend net anderkant Pietersburg begin het, maar sy is te kwaad om daarop ag te slaan of op te let dat die temperatuurnaald na die rooi gevaarmerk opgeskuif het.

Verbeel jou – om iemand anders se besittings te verkoop om vir ’n simpel ou draad en hek te betaal … En wie se skuld was dit in elk geval dat daardie drade geknip was? Hoe anders moes arme Oupa die pad na die biblioteek vir sy kliënte oophou? Dis gruwelik eiegeregtig om die motor te laat wegsleep en sonder die eienaar se toestemming te verkoop. En wat sou daardie rekening vir die herstel van beskadigde eiendom wees? En die obstruksie? Nog steeds te doene met daardie lyndrade wat Oupa noodgedwonge moes knip en die motorhek wat hy nie anders kon as om te breek nie? Of was dit iets anders waarvan oupa Drik haar nie geskryf het nie?

Hennie het gedink haar terugkeer na Sesdorings sal vol nostalgie en mooi herinnerings wees. Dog die Meirings het dít ook vir haar bederf en sy merk skaars die kameeldorings wat in volle geel bloei staan en die ondergaande son wat die Noord-Transvaalse bosveld in ’n sagte ligroos wasigheid kleur. Die mooi prentjie van die tarentale wat streep-streep slaapplek vir die nag soek, is vir haar verlore en so ook die blinkvlerkspreeu wat protesterend uit ’n wilde seringboom vlieg toe ’n rooi gevaartetjie met skuiwende bande en gehul in ’n stofwolk om die draai verskyn.

Die Volkswagen se afstandsmeter werk nie, maar Hennie het op die kop halfses van die nasionale teerpad afgedraai en ’n gemiddelde snelheid van omtrent veertig kilometer per uur gehandhaaf. Toe dit kwart voor sewe word, werk sy uit dat sy nou ongeveer vyftig kilometer ver gery het en kyk solank uit vir die twee plat koppies net duskant Sesdorings. Daar is egter geen teken van die rantjies nie en skielik kom sy agter dat die masjien nie reg dreun nie. Daar is ook ’n eienaardige reuk in die motor.

Hennie sprinkel ’n halfbottel eau de Cologne oor haar hemp en seilbroek en sluit haar ore vir die geluid wat soos skuurpapier teen metaal klink. Was haar pa reg? Het sy met hierdie vernielde klein motortjie vir haar ’n kat in die sak gekoop?

Ná nog omtrent ’n driekwartier se ry is daar nog steeds geen teken van ’n rooi baksteengeboutjie in ’n plaat doringbome nie. Haar bottel reukwater is leeg, die bedompige reuk het haar ’n hoofpyn gegee en die masjien ruk-ruk elke keer as sy die brandstofpedaal wegtrap.

“Asseblief,” vra Hennie woordeloos. “Laat ek om die volgende draai daardie twee plat koppe in die motorligte sien. Asseblief, moenie dat ek verdwaal het nie. Moenie dat ek iewers verkeerd afgedraai het of dat die pad dalk verlê is sedert ek laas hier was nie.”

Dog om die volgende draai is daar nog steeds net plat wêreld en ’n mielieland en skielik uiter die arme siek masjien ’n laaste patetiese klettering, voordat dit vir oulaas ruk en dan heeltemal staak.

Hennie trap die brandstofpedaal paniekbevange en ruk en pluk die aansitter, dog daar is geen reaksie nie. Daar is te veel diep sand in die pad en die momentum van die motor is nul. Hennie kry dit nie eers uit die middel van die pad nie en toe sy uitklim om dit te probeer stoot, steek die Volkswagen viervoet was en kan sy hom geen sentimeter verroer nie.

“Jy kan nie dít aan my doen nie, Vollie,” praat Hennie mooi. “Ek het duur vir jou betaal en jy kan my nie in die steek laat nie.” Sy druk ’n soentjie op die stowwerige rooi neus. “Asseblief, nog net so ’n ou entjie … Ek is seker Sesdorings lê net om die draai. Gaan jy my soontoe neem? Toe, jy en ek het mos vriende gemaak toe ek jou so mooi skoongemaak het …”

Hennie se vriendjie wil egter niks weet nie. Die masjien is morsdood en al teken van lewe is die twee kopligte wat half skeel en oormekaar die donker lug in wys en die toeter wat darem nog werk.

Wat nou? wonder Hennie. Die motor sluit en begin aanstap met die hoop dat Sesdorings regtig net om die volgende draai lê, soos sy haar al die afgelope twee uur optimisties probeer wysmaak het? Hennie kyk na die donker veld om haar en sy sien nie kans vir dáárdie proposisie nie. Nee, besluit sy. Sy kan dit nie doen nie. ’n Motor wat vinnig om die draai kom, sal die Volksie dalk nie sien staan nie en dit kan ’n ongeluk veroorsaak. En wie sê hier is nie dalk leeus in die omgewing nie? Nee, sy sal maar die deure sluit, die parkeerligte aangeskakel hou en haarself so gemaklik moontlik vir die nag maak. Koud sal sy nie kry nie en van honger en dors sal sy ook nie omkom nie. Sy het komberse in die motor en ses blikke vol klein koekies en beskuit en nog ’n halwe termosfles koffie oor. Sy is moeg na die lang dag op die pad en môre in die daglig sal sy dalk haar rigting kry. Sy is vies vir haarself omdat sy verdwaal het. Was dit omdat sy die pad nie meer so goed onthou as wat sy gedink het nie of omdat sy ingedagte was? As dit nie was dat sy so onnosel was nie, kon sy nou reeds op Sesdorings gewees het … Deksels!

Hennie het haar reeds met die gedagte versoen dat sy nie vanaand die begeerde lekker warm bad en sagte bed sal hê nie. Sy verwyt haarself ook nie meer so erg omdat sy verdwaal het nie en het opgehou om vir die motortjie vies te wees. Sy het koffie gedrink, die passasiersdeur gesluit en is besig om in die deurmekaar kattebak komberse uit te grawe. Omdat sy amper halflyf in die bagasiebak ingeklouter het, hoor sy nie die dreuning van ’n motor nie. Sy skrik toe ’n paar helder ligte skielik vol op haar skyn en ’n motor met skreeuende bande om die draai skuif, om twee handbreedtes van die Volkswagen se neus tot stilstand te kom. Hennie bondel armsvol koekblikke, skoene, boeke, truie en handdoeke terug in die kattebak en probeer dit toedwing, dog dis te vol en haar reënjas bly onder die knip steek.

Carl Meiring sien net die sitvlak in die verbleikte denimbroek en die arms wat tevergeefs spook om die bagasie teruggedruk te kry. Aanvanklik was hy vies omdat die vent nie sy motor uit die pad getrek het nie, maar nou merk hy dat dit blykbaar ’n jong skoolseun is en hy voel meer simpatiek.

“Die enjin sit aan die ander kant!” spot hy toe hy uit sy motor klim. “Hoe sukkel jy dan aan die verkeerde kant om die motor weer aan die gang te kry?”

Hennie kry self lag oor die spektakel wat die man moes begroet het toe hy om die draai gekom het. Dis nie baie vleiend of baie vroulik om sitvlak-in-die-lug in ’n paar helder motorligte betrap te word nie. Sy wil ’n grap daaroor maak, maar toe sy sien dat die vreemdeling ’n jong man is – en nog lank, donker en aantreklik boonop – is sy skielik verleë en verwens die dekselse reënjas wat bly afgly en keer dat sy die chaotiese kattebak betyds toegedruk kan kry.

“Ek het die dreuning van jou motor gehoor en selfs in my sitkamer kon ek hoor die enjin is op die punt om tien bearings te slaan,” sê Carl geamuseerd. “Dit het toe ’n minuut later gebeur en dit was nie nodig om jou ligte te flikker of toeter te blaas nie. Ek was reeds op pad om te help.”

Hennie bondel die moedswillige reënjas agter die noodwiel in en knip die kattebak toe.

“Baie dankie,” sê sy verleë. “Ek het ’n Barmhartige Samaritaan baie nodig.”

Carl verstyf en die simpatieke glimlag op sy gesig verdwyn. Dis ’n dekselse vroumens hierdie en dit moes hy verwag het. Net ’n vroumens sal so onnosel wees om haar stukkende motor in die middel van die pad te los sodat hy nou-nou amper daarin vasgery het. En net ’n vroumens sal so dom wees om ’n motor sonder olie te ry. Dis haar verdiende loon dat die Volkswagen met haar gaan staan het.

Hennie voel ongemaklik toe die man nie antwoord nie en ook nie meer te begerig lyk om haar te help nie. Het sy iets verkeerd gesê? Moes sy hom nie ’n Barmhartige Samaritaan genoem het nie? Maar hy het tog gesê hy het gekom om haar te help, so wat was verkeerd daarmee?

Carl sou verkies het om om te draai, in sy motor te klim en weg te ry, maar hy weet hy kan die meisiekind nie hier alleen in die veld laat nie. Hoflikheid dwing hom om haar seker maar te help en so gou moontlik van haar ontslae te raak.

“Ek sal na die enjin kyk,” sê hy kortaf.

“Dis … e … Dis daardie kant,” stamel Hennie verleë.

Die man verwerdig hom nie om te antwoord nie en hy beskou haar opmerking blykbaar ook nie as ’n grap nie. Hy stryk sonder ’n woord na die masjien aan en pluk die kap oop.

Reeds van ver af kon Carl die hitte voel wat deur die masjien uitgestraal word en toe hy die kap oplig, kry hy die skerp reuk van kokende olie. Hierdie masjien was op die punt om aan die brand te slaan. Die meisiemens is gelukkig dat die motor betyds gaan staan het en nie in die ry begin brand het nie. Sy lyk die tipies onbeholpe soort wat nie sal weet om sand op te gooi of so vinnig moontlik pad te gee as dit lyk of die brandstoftenk kan ontplof nie.

Carl het gehoop hy kan aanraai dat sy die masjien kans gee om af te koel, maar nou sien hy dis hopeloos. Hierdie masjien is behoorlik gekook en dit sal ’n besoek aan ’n motorhawe kos voor die motor weer een enkele tree verder sal kan ry.

“Waarheen was jy op pad, Juffrou?” verneem hy kortaf.

“Sesdorings toe.”

“Om wat daar te gaan maak?”

Hennie vererg haar vir die vraag en die ongeskikte stemtoon. Die man dink blykbaar hy is onweerstaanbaar aantreklik, die gode se geskenk aan dames. Hy voel seker gesteurd omdat sy nie dadelik op haar knieë geval en sy voete gesoen het omdat hy hom verwerdig het om haar te hulp te kom nie. Wat het dit met hom te doen wat sy op Sesdorings wil gaan maak? Vra sy hom uit oor sý besigheid? Steek sy ’n ongevraagde neus in sý privaatsake?

“Om te gaan bad, te slaap en die biblioteek te behartig,” sê Hennie koel.

Carl Meiring se kop ruk op asof die warm masjien hom gebrand het.

“Ekskuus?” vra hy, maar selfs in sy eie ore klink sy stem onnatuurlik hol, asof dit van ver af deur ’n tonnel kom.

“Om van môre af my nuwe eiendom te bestuur,” herhaal Hennie. Die man het blykbaar net aan die verrinneweerde Volkswagen geoordeel en seker besluit sy is ’n armblanke wat met ’n stukkende motor sit en op sy nek gaan lê, afhanklik van sy goedheid om haar weer mobiel te kry. Sy stoot haar skouers agteroor en haar stem is uitdagend. “Ek is die nuwe eienaar van die plaas Sesdorings.”

Carl Meiring vee sy hande stadig aan sy sakdoek af. Hy knip die masjienkap toe en gee ’n versigtige tree agteruit. Dan draai hy sy kop om na die meisie te kyk. Maar dis werktuiglik en hy doen alles baie stadig. Dit voel nie asof dit werklikheid is nie. Hy voel afgestomp, asof hy droom. Soos daardie Vrydagmiddag in standerd vyf toe hy van die skool af gekom en tant Nellie by die huis gewag het om vir hom te sê dat sy ma hom en Donnie en sy pa net so gelos het om met ’n ander man weg te loop.

“Het … jý Sesdorings van ou oom Drik geërf?”

“Korrek. Ek was my oupa se enigste erfgenaam.”

“Maar – Hendrikus …” Carl kan nog steeds nie hierdie onwelkome toedrag van sake inneem nie.

“Nog steeds ek. My oupa het gevrees daar sal nie nog ’n kleinkind wees om die familiename voort te dra nie.” Hennie weet nie hoekom sy haar privaatsake aan die vreemdeling uitlê nie, maar hy lyk so half vreemd – asof hy ’n spook gesien het – en sy voel verplig om verder te verduidelik. “Toe ek gebore is, was oupa Drik teleurgesteld omdat dit ’n dogter was. Al wat hom kon troos, was dat sy kleindogter Hendrikus Bernardus Jakobus Vermaak sou heet. Toe my boetie twee jaar later gebore is, was my ma en pa ongelukkig nie jammerhartig genoeg om my doopname te laat verander nie en ek sit nog my hele lewe lank opgesaal met daardie Hendrikus.” Hennie glimlag effens, dog daar is geen reaksie van die vreemdeling nie. Sy is nie eers seker of hy na die lang relaas geluister het nie.

“Ek het aanvaar dis … dis ’n manspersoon. Jou pa of jou broer of ’n oom of iets.”

“Daar was nie ooms nie. My pa was ’n enigste kind.” Hennie kyk nuuskierig na die aantreklike vreemdeling. Wat maak dit aan hom saak wie Sesdorings geërf het? Hy is blykbaar ’n boer van hierdie omgewing, maar wat maak dit aan hom saak of Sesdoringsbiblioteek deur ’n ou man of ’n jong meisie bestuur word?

Carl het tyd gehad om hom effens reg te ruk en hierdie ontstellende nuus in te neem. Daardie ellendige Wynand Bothma kon hom darem gewaarsku het. Net verlede Saterdag nog het hulle saam gholf gespeel, maar Wynand het geen enkele woord gerep dat dit ’n meisiekind sal wees met wie hy in die toekoms opgeskeep sal moet sit nie. Seker bang vir sy hewige reaksie …

“Ek het ’n aanbod gemaak om Sesdorings te koop,” sê Carl kortaf. “Het jou prokureur dit aan jou voorgelê?”

’n Skok trek deur Hennie se liggaam. Sy kyk weer na die breë skouers en na die donker, krullerige hare en die vorm van die gesig. Dit lyk vir haar glad nie bekend nie – nie soos sy die aaklige klein seuntjie van elf jaar gelede onthou het nie. Carl en Donnie Meiring het dan ligte hare en blou oë gehad en hulle was albei skraal seuntjies. Hierdie donker ou met die breë voorspelerskouers kan tog nie Carl wees nie, kan dit?

“Het meneer Piet Dykstra dit aan jou voorgelê?” herhaal Carl ergerlik toe sy nie dadelik antwoord nie.

“Ek het nie meneer Dykstra gesien nie. Ek het met Wynand Bothma gepraat,” sê Hennie werktuiglik. Sy stoot weer haar skouers agteroor en haar ken lig parmantig. “Wie is jy?” vra sy uitdagend.

Carl ignoreer die vraag. “Ek het jou dubbel die huidige markwaarde vir daardie nuttelose stukkie grond en die seerooggeboutjie aangebied. Jy sal ’n dwaas wees om die aanbod van die hand te wys.”

“Soos ek meneer Bothma ook in kennis gestel het, is Sesdorings nie te koop nie.” Terwyl haar stem in die prokureurskantoor koel was, is dit nou ysig. “Ek het nie jou geld vir Sesdorings of jou hulp met my motor nodig nie. Jy kan maar ry, meneer Meiring. As jy vanuit jou sitkamer die dreuning kon hoor, neem ek aan dat ek naby my grond is. Ek sal huis toe loop en die motor môre laat insleep.”

Hennie sien dat Carl Meiring baie lus het om haar voorstel te aanvaar en weg te ry. Hy kyk na sy eie roomkleurige Mercedes en dan weer na die Volkswagen in die middel van die pad. Dit lyk asof hy iets wil sê, dog Hennie spring hom voor.

“Ek het afgelei dat jy ’n kenner van insleepdienste is,” sê sy sarkasties. “Kan jy moontlik ’n betroubare motorhawe aanbeveel, meneer Meiring?”

Carl het genoeg skaamgevoel en ordentlikheid om verleë te lyk, maar dis vir Hennie verlore, want in die donker kan sy nie sy gesig sien nie.

“Moontlik dieselfde garage wat my oupa se motor weggesleep het,” voeg Hennie by.

Carl vervies hom vir die houding van hierdie parmantige meisiekind wat met intrapslag vir hom moeite op die hals gehaal het. Wat hom nog méér kwaad maak, is dat hy seker vir haar veiligheid verantwoordelik is. Sesdorings is omtrent nege kilometer hiervandaan. Hoe kan hy wegry en ’n vroumens – al is dit Hendrikus Vermaak – alleen in die donker laat aanstap? Wat gebeur as sy vermoor word of weer ’n keer verdwaal? Hierdie een is onnosel genoeg om so iets oor te kom en dan rus dit op sy gewete.

Carl beduie ergerlik na die oorsaak van die probleem. “Selfs ’n kind weet dat ’n motorenjin olie nodig het. Het jy dit nie geweet nie?”

“Ek het die motor tien dae gelede gekoop en die verkoopsman het my verseker dis in ’n werkende toestand.”

Carl kry opnuut ’n renons in die rooikopmeisie. Sy is heel duidelik ’n presiese weergawe van haar oorlede oupa. Niks was mos ooit sy skuld nie. Nee, hy is altyd die ene onskuld en probeer altyd die blaam op ander plaas. Om te dink hy sal die teenwoordigheid van hierdie onaangename meisie so te sê reg op sy drumpel moet verduur en vir haar verantwoordelik voel …

“En dit het seker nooit by jou opgekom om net die enjinkap op te lig en seker te maak of daar wel olie in die enjin gegooi is nie?”

Hennie hou nie daarvan om op die verdediging te wees nie, veral nie teenoor ’n Meiring nie. Sy besluit dat aanval die beste verweer is.

“Ek glo nie dit het iets met jou te doen in watter toestand die motor was toe ek hom in ontvangs geneem het nie.”

“Jy is verkeerd,” sê Carl. “Dit het baie met my te doene, want dis op my plaas wat die ding gaan staan het en dis in die middel van my pad wat die obstruksie is wat ’n ongeluk kan veroorsaak.”

“Obstruksie …” mymer Hennie en haar stem is liefies toe sy vra: “Waar het ek daardie woord al tevore gehoor?”

Carl antwoord nie. Hy het in die Volkswagen geklim en probeer die masjien aan die gang kry. Hy kan sy oë nie glo toe hy merk dat die temperatuurwyser teen die bokant van die rooi gevaarmerk vasgeslaan staan nie.

“Ek verwag nie dat jy moet kan lees of dat jy die diensboekie sou bestudeer nie, maar enige bobbejaan kan tog seker sien dis ’n skroefsleutel wat aan die bopunt van die temperatuurmeter geteken is. Het jy dit nie herken nie, juffrou Vermaak?”

“Soos ek gesê het, meneer Meiring, het ek nie jou hulp nodig nie en beslis ook nie jou beledigings nie. Jy mag maar ry. Ek sal alleen regkom.”

Hoe? wil Carl vra, maar hy bedwing sy humeur. Hy klim uit die Volkswagen, haal ’n tou uit sy motor se kattebak en koppel dit aan sy kar se agterste buffer.

“Ek sal jou Sesdorings toe sleep.”

“Dankie vir die onselfsugtige aanbod, maar ek sal nooit droom om een van die Meirings moeite aan te doen nie.”

Carl se humeur het kookpunt bereik en Hennie se moedswillige antwoord laat dit oorborrel. “En ek sal ook nooit droom om vir ’n Vermaak hulp aan te bied nie,” sê hy kwaad. Die oomblik toe die woorde uit is, is hy spyt. Dis nutteloos en vernederend om soos twee kinders te staan en baklei en mekaar met beledigings te probeer troef. Wat bereik hy daardeur om met die vroumens te stry?

“Maar jy laat my geen keuse nie,” voeg hy kalmer by. “Dis ’n privaatpad hierdie en as …”

“O, ekskuus tog,” onderbreek Hennie hom. “Ek was nie daarvan bewus dat hierdie ’n privaatpad is en dat ek op die Meirings se eiendom oortree nie.”

“… en as hier ’n ongeluk veroorsaak word, is ek verantwoordelik,” gaan Carl voort asof hy haar nie gehoor het nie. Hy klim in sy motor, draai dit en hou naby genoeg aan die Volkswagen stil sodat hy die tou aan die voorste as kan koppel.

“Klim agter die stuurwiel van jou motor in,” beveel hy. “Jou remme werk. Probeer om nie van agter in my vas te ry wanneer ek moontlik om ’n draai moet rem nie.”