Читать книгу Ettie Bierman Keur 10 - Ettie Bierman - Страница 9

“Hoe kon so ’n fout ingesluip het?” Hennie se stem is verslae en sy is skielik weer baie na aan trane.

Donnie se antwoord is grimmig. “Ek weet nie. Maar ek gaan uitvind.”

“Dis mos ’n verskriklike misverstand. Dis net die teenoorgestelde van die advertensie wat hulle moes plaas. Hoe kon die koerant so ’n flater begaan het? Om te sê dat Sesdoringsbiblioteek permanent gesluit is … Geen wonder hier het nie mense opgedaag om boeke uit te neem nie.”

“Dis weer een of ander simpel klerk wat nie sy werk kan doen nie, wat net met ’n halwe oor geluister het toe ek die bewoording van die advertensie verstrek het.”

“Maar daar is tog ’n hemelsbreë verskil tussen: ‘Groot Openingsdag van Sesdoringsbiblioteek’ en ‘Sesdoringsbiblioteek is permanent gesluit en sal nie weer open nie’. Hoe kon die klerk ons so verkeerd verstaan het?”

“Dit gaan my verstand ook te bowe. Ek is lus en ry nou op die daad dorp toe om daardie vent ’n opstopper te gee.”

“Wat help dit? Die skade is reeds gedoen. Al die eetgoed gaan mors en ek het my verniet gebreek om alles vandag reg te hê.”

“Die koerant behoort jou skadevergoeding te betaal. Ek gaan ’n eis teen hulle instel. Ek gaan daarop aandring dat hulle ’n week lank elke dag ’n berig dra wat jou biblioteek adverteer. En laat hulle dit net waag om jou ’n rekening daarvoor te stuur. Ek is jammer, Hennie. Dalk was dit my fout. Dalk was my drukskrif nie duidelik genoeg nie en kon die klerk dit nie lees nie.”

“Moenie vir die onnosele vent verskonings maak nie. Ek gaan saam met jou dorp toe ry om vas te stel hoe so ’n fout kon ingesluip het.”

“Nee,” keer Donnie. “Dit sal beter wees as jy hier bly om die mense te ontvang wat my kennisgewing by die grootpad opgemerk het. Dankie tog daarvoor, anders het niemand geweet hier bestaan nog ’n biblioteek met die naam van Sesdorings nie.”

“Tant Lettie!” Hennie storm kombuis toe om haar vennoot die slegte tyding oor te dra. Sy steek verbaas vas toe sy die ou dame penorent op ’n kombuisstoel aantref, haar arms gevou en haar lippe op ’n dun plooi getrek. “En nou, Talettie? Hoekom sit Tante so alleen hier in die kombuis?”

“Laat ons maar sê ek … e … verkies om in die kombuis te sit, tot jou geselskap vertrek het.”

Hennie begryp hoekom die ou dame so optree. Sy het tien jaar lank vir oupa Drik gewerk en sy weet natuurlik van die vete tussen die Vermaaks en die Meirings.

“Donnie is aan ons kant, Tante,” glimlag Hennie. “Hy is anders as sy broer en sy vader. Hy wil graag sien dat ek van die biblioteek ’n sukses maak.”

Al antwoord wat Hennie kry, is ’n snorkgeluid en tant Lettie se lippe pars nog stywer opmekaar.

“Kom sit by ons, Tante,” pleit Hennie. “Donnie sal baie sleg voel as hy moet weet dat Tante hom en die res van die Meirings oor dieselfde kam skeer. Hy baklei aan ons kant, Talettie.”

“Ek sal vir julle tee maak, Hennie, maar ek sal myne maar liewer hier in die kombuis drink. Hoe lank gaan meneer Meiring nog kuier?”

“Ek weet nie.” Terwyl Hennie help om koppies reg te sit en Donnie se bord vol eetgoed op te hoop, vertel sy vir tant Lettie wat gebeur het, wat die rede is waarom geen mense opgedaag het nie.

“Nou voel ek darem beter,” sluit Hennie die verduideliking af. “Ek was bang die mense het intussen almal by ander biblioteke aangesluit. Sodra hulle gehoor het daar was ’n misverstand, sal ons kliënte in hulle honderde opdaag om boeke te leen en Tante se heerlike koek en tee te koop. Ons sal nie kan voorbly nie. Tante sal sien …”

“Is die ou skinderbek te kleingeestig om saam met my tee te drink?” vra Donnie toe Hennie met die skinkbord binnekom en hy sien dat daar net twee koppies is. Hy het saggies op sy tone agterna gegaan toe Hennie kombuis toe gestap het en by die deur gaan staan om te hoor wat die twee in die kombuis praat.

“Sjuut, Donnie. Sy is oud. Oumense vergewe nie so maklik as iemand hulle in die verlede te na gekom het nie.”

“Maar dis juis die punt! Ek het haar nooit te na gekom nie. Dis ek wat altyd vrede probeer maak het tussen jou oupa en my familie. Ek was altyd die buffer, net soos nou ook. Weet sy dit nie?”

“Sy sal wel goed word, Donnie, as sy jou beter leer ken.”

“Het sy nie gesien dat ek vergewensgesind genoeg was om jou oupa se begrafnis by te woon nie?”

“Ons het nie veel oor die begrafnis gepraat nie, maar sy sê dat sy jou nie daar opgemerk het nie.”

“Kan ek dit verhelp as sy blind is of teen haar ooglede se skille vaskyk? Sy kort ’n nuwe bril. Wat het die ou vrou nog oor my te sê gehad?”

“Nie ’n woord nie, Donnie. Sy weet ons is vriende en sy is taktvol genoeg om jou nie met my te bespreek nie.”

“Sy sal my om elke draai beswadder en vir jou leuens vertel. Belowe my jy sal haar nie glo nie, Hennie. Sy is ’n giftige ou vrou. Sy was deur jou oupa beïnvloed om ook die hele Meiring-gesin te haat. Sy sal jou enigiets oor my wysmaak, net sodat jy nie met my vriende moet wees nie. Belowe my jy sal jou nie aan ’n berugte ou skinderbek steur nie, my skat. Ek het jou lief en ek gaan nie toelaat dat ’n moedswillige ou voëlverskrikker tussen ons twee kom nie.”

“Moenie so lelik van arme tant Lettie praat nie, Donnie.”

“As ek daaraan dink dat sy ons verhouding probeer vernietig, kan ek nog baie leliker dinge oor daardie ou vrou kwytraak. Moet niks glo wat sy van my sê nie, Hennie. Dis alles leuens.”

Hennie wou vir Donnie vertel het dat Talettie gesê het haar oupa het nie ’n motor besit nie. Toe sy egter sien hoe ontsteld Donnie is, ag sy dit gerade om liewer die onderwerp te verander en nie weer arme tant Lettie Jansen se naam teenoor Donnie te noem nie.

“Ek was vanoggend baie na aan trane omdat niemand opgedaag het nie en ek was baie lus om Sesdorings te verkoop, maar nou is ek weer vol moed dat ek van die bib ’n sukses kan maak. Jy moet net reël dat die koerantadvertensie reggestel word, Donnie, dan sal alles regkom.”

“Ek sal vroeg môreoggend weer ingaan dorp toe om daardie klerk aan sy nek te gryp.” Donnie neem ’n slukkie tee en sê dan aarselend: “Ek weet jy hou vol dat jy ’n sukses van Sesdorings kan maak, maar … Hennie, moet asseblief nie vir my kwaad word nie, maar ek wonder of dit ’n goeie idee is dat twee vroumense alleen op hierdie verlate plek woon. Ek sal nie hoor as jy in die nag om hulp skree nie en jy sal dalk nie betyds by die telefoon kan kom of jou rewolwer byderhand hê nie. Ek het jou lief, meisie, en ek wil nie dat jy iets oorkom nie.”

“Jy vergeet van Lassie.”

“Die hond is nog te jonk om van soveel waarde te wees. Hennie, hoekom verkoop jy nie Sesdorings nie? Ons sal jou ’n goeie prys betaal en dan kan jy mos ’n nuwe biblioteek in die dorp open.”

“Ek bly op Sesdorings, waar my oupa twintig jaar lank alleen gewoon en gewerk het.”

“Jou oupa was ’n man.”

“Donnie, hierdie is al ’n holruggeryde onderwerp.”

“Ek is seker, as jy daarop aandring, sal Carl die prys verhoog.”

“Geld is nie alles nie, Donnie. Hierdie is die ou familie-erfplaas. As ek aan Carl verkoop, sal hy sy dam bou en dan is Sesdorings vir ewig verlore, dan lê my erfgrond onder die water en kan ek dit nooit weer terugkoop nie.”

“Miskien het jy ook ’n plig teenoor die gemeenskap. Daardie dam sal aan die boere verligting bring. Noord-Transvaal is ’n droogtegeteisterde wêreld en kan jy dink wat ’n besproeiingsdam vir hulle sal beteken?”

“Is dit nou ’n Meiring wat praat?”

Donnie dwing met moeite ’n glimlaggie om sy gespanne mond. Hy leun nader en druk ’n soentjie op Hennie se wang.

“Dis omdat ek jou liefhet en nie gerus sal wees as ek terug is op universiteit, en jy bly alleen agter, oorgelaat aan die genade van my broer nie.”

“Ek is al langer as ’n week op Sesdorings en hy het nog niks gedoen om my hier te probeer wegdryf nie.”

“Het hy nie?” Daar is ’n vreemde klank in Donnie se stem.

“Wat bedoel jy?” frons Hennie.

“Nee, dis net ’n idee wat ek gekry het. Ek mag verkeerd wees. Dis onbillik om te gou te oordeel, voor ek die feite het.”

“Watter feite? Waarvan praat jy?”

“Van daardie omgekeerde advertensie in die koerant. Dink jy dis enigsins moontlik dat so ’n misverstand kon ontstaan het? Dat dit net mooi die teenoorgestelde was van wat ek vir die klerk in duidelik leesbare drukskrif neergeskryf het?”

Hennie staar Donnie aan, haar gesig ’n studie van skok en ongeloof.

“Dink jy … Carl het iets daarmee te doen gehad?”

Donnie lyk baie ongelukkig. Hy laat sy kop in sy hande sak en sy stem klink gesmoord. “Hennie, dis my eie broer … Ek sien nie kans om die volle, aaklige waarheid uit te vind nie, maar wil jy nie die Noord-Transvaalse Herald se kantoor skakel en vra of iemand nie dalk later weer gebel het om my oorspronklike advertensie te wysig nie?”

“Dink jy dis wat gebeur het?” Hennie se stem is hees van skok en woede. “Ja, dis meer aanneemlik as dat die klerk nie jou handskrif kon lees nie. Maar hoe sou Carl geweet het ek beplan om in die Herald te adverteer?”

Donnie laat weer sy kop in sy hande sak, asof hy nie die moed het om Hennie in die oë te kyk nie.

“Ek … Ek het ’n paar aande gelede die saak aan tafel genoem. Dit was om Carl te laat besef hoe vasberade jy is om van die biblioteek ’n sukses te maak. Ek is jammer, Hennie. Dit was indirek alles my skuld. Pleks dat ek my groot mond toegehou het. Ek moet mos teen hierdie tyd my broer ken. Ek moes geweet het hy sal geen gemene plan ontsien om hierdie laaste elf hektaar grond in die hande te kry nie. Hennie-skat, kan jy my vergewe?”

“Dis nie jou skuld nie. Jy het mos nie geweet jou broer sou so laag daal om my skade te berokken nie.

“Dalk …” Donnie kyk op en daar is ’n flou vlammetjie van hoop in sy blou oë. “Dalk verdink ons Carl vals. Ons is bevooroordeeld en ons oordeel dalk te gou. Asseblief, Hennie, ek sal geen gemoedsrus hê voor jy die koerant geskakel het en uitgevind het of my vermoede reg of verkeerd is nie. Sal jy dit doen?”

Hennie bly nie lank weg nie. Sy storm die biblioteek binne en haar groen oë skiet vuur. “Daardie simpel klerk het eers geaarsel en wou nie praat nie, maar toe sê ek ek gaan reguit polisie toe as hy die inligting nie wil verstrek nie. Jy was reg gewees. Dit was ’n meneer C.J. Meiring wat die tweede keer geskakel het. Wat is Carl se tweede naam?”

“J-Johan,” erken Donnie ongelukkig. “Hoekom het Carl sy regte voorletters verstrek? Of nie voorgegee dat hy ek is nie?”

“Omdat hy nie die verstand van ’n pasgebore kuiken besit nie. Het hy gedink ons sal nooit uitvind hoe agterbaks hy was nie? Het hy gedink ek sal maar tevrede wees dat daar êrens ’n misverstand ingesluip het? Jou broer onderskat my intelligensie.”

Donnie wil skielik nie die laaste mondvol tee in sy koppie hê nie. Ook tant Lettie se heerlike tuisgebakte koek stoot hy opsy. Hy staan op en vee met die agterkant van sy hand oor sy oë, asof hy iets onaangenaams op daardie wyse kan uitwis.

“Hennie, ek ry nou dadelik dorp toe. Om watter rede, weet ek eintlik nie. Miskien net om weer seker te maak of dit wel ’n meneer C.J. Meiring was wat geskakel het en hoe die stem geklink het. Ek is seker ’n groot lafaard omdat ek weier om te besef van watter stoffasie die ouboet is wat ek so lank geïdealiseer het. Ek sal op pad huis toe weer hier aankom om jou te vertel wat ek uitgerig het. Ek sal ook oral op die dorp, oral waar ek mense teëkom, hulle vertel dat die biblioteek op Sesdorings oop is. Dalk daag hier nog ’n paar mense op. Indien nie vandag nie, dan miskien môre. Moet nou nie te omgekrap wees terwyl ek weg is nie, aster, en moenie Carl gaan konfronteer of iets onbesonne aanvang nie. Ek is binne twee uur terug.”

Toe Donnie weg is, kom tant Lettie uit haar vesting. Sy is egter nie so geselserig soos gewoonlik nie en Hennie is ook nie in ’n gesellige luim nie. Elkeen gaan met haar onderskeie pligte voort sonder dat daar veel gepraat word.

“’n Motor!” roep tant Lettie skuins ná vieruur uit, haar grimmigheid en afsydigheid vergete by die vooruitsig dat hulle eerste kliënt dalk besig is om op te daag.

“Dis seker Don wat terugkom,” merk Hennie stil op.

“Nee, dis nie ’n bakkie nie. Dis ’n motor!”

Nou het sy Hennie se volle aandag. Hennie loer deur die venster en toe sy die vreemde motor vooraan ’n stofwolk sien aankom, vee sy gou haar hare plat en trek haar oorjas reg. Dis ’n motor en dit is op pad hierheen!

Wynand Bothma hou onder die soetdorings stil en help ’n ouer dame uit die motor.

“My moeder,” stel hy haar aan Hennie voor. “Sy wou by jou biblioteek kom aansluit het, maar toe sien ons jy het besluit om nie meer te open nie. Wat is verkeerd, Hennie? Het jy bang geword?” Hoopvol voeg hy by: “Of dalk besluit om ’n biblioteek op Dendron te kom open?”

Hennie het die dag in die prokureurskantoor die indruk gekry dat Wynand Bothma vir Carl Meiring skerm en Donnie het ook vir haar vertel dat die twee dikwels saam gholf speel. Wynand se insinuasie dat sy Sesdorings gaan verkoop om Dendron toe te trek, versterk haar vermoede dat hy in die vyand se kamp is. Haar groet teenoor Wynand is redelik koel, maar sy draai vriendelik na die ouer dame.

“Die koerant het per ongeluk die verkeerde advertensie geplaas. Die biblioteek het vandag geopen en u is my eerste kliënt, mevrou Bothma. Welkom!”

“Die koerant?” Wynand frons. “Ek het nie die koerante gesien nie, maar ek praat van die kennisgewingbord by die grootpad.”

Hennie was reeds besig om tant Malie Bothma binnetoe te neem. Nou steek sy viervoet vas, ’n nare vermoede en ’n sinkende gevoel in haar binneste.

“W-wat van die kennisgewingbord?” stamel sy.

“Daar staan in groot letters geskryf dat dit vandag die groot openingsdag van die biblioteek op Sesdorings is, met gratis verversings en ’n rooi pyl om te wys waar motoriste moet afdraai.”

“Ja, ek weet. Don Meiring het die bord geverf en dit vir my gewys voor hy dit langs die grootpad gaan opsit het. Ek het gedink dit sal klandisie lok.”

“Dit sou, as daar nie ’n groot swart kruis oor geverf was, met die woord Gesluit op die bord aangebring nie.”

“Dit moes ek geraai het,” sê Hennie verbitterd. Sy voel om soos ’n tierwyfie teen Carl Meiring uit te vaar, maar beteuel met moeite haar humeur. Hy en Wynand is vriende. Sy wil Carl nie die bevrediging gee om te hoor dat hy met die eerste probeerslag reeds daarin geslaag het om byna haar moed te breek nie.

“Ekskuus?” vra Wynand.

“Nee, ek het niks gesê nie. Daar was ’n misverstand. Kom binne, mevrou Bothma, dan maak ek gou vir u ’n lidmaatskapkaartjie uit. As u vir my sê van watter soort leesstof u hou, sal ek u help om vier geskikte boeke uit te soek.”

Tant Lettie is dadelik by – ’n tant Lettie wat heel duidelik pas hare gekam en vars lipstiffie aangewend het. Sy straal van vreugde en vee haar hande ingedagte aan die nuwe frilletjiesvoorskoot af.

“Die teewater kook reeds en daar is ’n heerlike sjokoladekoek, grenadellakoek, yskastert, koeksisters en botterbroodjies. Of wou u liewer koffie gehad het? Wag, laat ek die spyskaart gaan haal, sodat u self kan sien watter verversings beskikbaar is. Vandag is alles gratis – soveel as wat my mense kan opeet!”

Terwyl tant Malie soek, sê Hennie: “Op die oomblik het ek nog nie die jongste publikasies nie, Tante. Volgende maand, egter, gaan ek stad toe om nog vyftig boeke aan te koop. Ek belowe om meestal die boeke van u gunstelingskrywers te koop.”

“Dis lief van jou, Hennie. In die tussentyd sal hierdie boeke my deursien. Wynand, is jy lid van Hennie se biblioteek?”

Wynand-hulle se prokureursfirma het te veel las van oom Drik Vermaak gehad dat hy die moeite sou doen om die moedswillige ou man te ondersteun. Tot sy verleentheid moet hy erken dat hy nie ’n lid van Sesdoringsbiblioteek is nie, dog die saak word gou reggestel. Hennie maak vir hom ’n ledekaart uit en gaan wys hom waar die speurverhale en regsboeke is.

Hennie wil nie aansluitingsfooie en ’n bedraggie neem vir elke boek wat uitgeneem is nie.

“Tante-hulle is my eerste kliënte,” skud sy haar kop. “Volgende keer kan u betaal.”

“Dis nie goeie besigheid nie,” stry Wynand. “My ma is jou eerste kliënt, nie ek nie. Ek sal betaal en ek het gedink ons kan moontlik volgende Saterdagaand gaan fliek om jou twee nuwe lede te vier.”

“Ek is jammer, meneer Bothma, maar volgende naweek gaan ek Pretoria toe om my boekevoorraad aan te vul en by my ma-hulle te kuier.”

“Die daaropvolgende naweek dan?”

“Ons kan weer gesels.”

Wynand wonder waarom die nooientjie so onvriendelik en formeel is. Sy ma is egter by en Wynand wil nie voor haar weer daarop aandring dat Hennie hom op sy voornaam noem nie. Genoeg tyd daarvoor – wanneer hy Hennie Vermaak fliek toe neem en haar hand styf vashou … Die rooikoppie is nog mooier as wat hy haar onthou het. Tog jammer sy verkies om haar hier in die grammadoelas te begrawe.

Maar dalk ook goed, want dit verhinder dat ander kêrels haar ontdek en opposisie vir hom is.

Tant Lettie het haar skeef gedra aan al die koek en tee. Terwyl sy in die kombuis besig is om op te was, stap Hennie saam met haar kliënte na die motor toe.

“Jy kan daardie dokumente maar op jou tyd deurlees, teken en aan my terugbesorg wanneer jy weer op die dorp is, Hennie. Of ek kan jou moeite spaar en hulle hier kom haal,” sê Wynand, hopende dat sy van sy laaste aanbod gebruik sal maak en hom dalk nooi om die aand by haar te eet. “Daar is geen haas nie. Ek moes oom Naas Venter op Bultfontein gaan spreek, toe bring ek sommer die bankstaat en ander dokumente saam, aangesien ek in hierdie rigting ry en my ma by die biblioteek wou aandoen. Ek kom oormôre weer in hierdie rigting …”

“Dalk Koedoespoort toe?”

“Moontlik.”

“Wees dan asseblief so goed om jou vriend, meneer Carl Meiring, ’n boodskap te gee. Sê vir hom sy plan het nie gewerk nie.”

“Watter plan?”

“Hy sal weet wat ek bedoel. En sê ook vir hom sy aanbod om Sesdorings te koop, lê nog steeds in my snippermandjie. Nou, meer as ooit tevore. Hy sal weet waarom ek dit sê.”

“Dit klink na ’n duistere boodskap,” probeer Wynand ’n grappie maak.

“Nie vir Carl Meiring nie. Hy sal dit verstaan.”

Hennie voel soos Midas toe sy haar aansluitingsfooie tel en in ’n bliktrommeltjie in haar lessenaar wegsluit. Sy is nie geldgierig nie, maar daar is baie gate om toe te stop. Sy het baie geld uitgegee en dit sal gaaf wees om darem ’n deel van haar kapitaaluitleg te begin terugkry.

Tant Lettie was baie optimisties ná haar eerste kliënte so goed weggelê het aan haar koek en tee. Sy luister hoopvol of daar nie weer ’n dreuning van ’n motor in die laatmiddagstilte klink nie, dog die eerste motor wat weer op die Sesdoringspaadjie afdraai, is Donnie se bakkie. En dit lyk nie of hy ’n goeie tyding bring nie …

“Hennie, kyk hiersô!” Donnie haal ’n groot bord van die bak af. “Ek kon my eie oë nie glo nie …”

“Ek weet reeds wat daarop staan,” sê Hennie stil. “Wynand Bothma en sy ma was hier en hy het my in kennis gestel dat daar ’n kruis oor jou kennisgewing geverf is.”

Donnie lyk meer ontstoke oor die nuus dat sy teenstander op Sesdorings besoek afgelê het as oor die kennisgewing wat doodgeverf is.

“Wat het Bothma hier kom maak?”

“Dokumente gebring en sy ma gebring om by die bib aan te sluit.”

“Het hy baie verbaas gelyk omdat hulle die enigste mense hier was?”

“Nie juis nie.”

“Ek het so gedink. Seker ook nie verbaas oor die verkeerde advertensie in die koerant en die foutiewe kennisgewing by die grootpad nie. Ek dink hy is gestuur om te kom spioeneer of hulle plan vrugte afgewerp het. Ek dink hy is kop in een mus met Carl. Hoekom anders sou hy juis vandag opgedaag het? Hoekom nie verlede week of môre of oormôre nie? Hoekom juis vandag, toe Carl jou so ’n gemene streep getrek het? Hy het niks anders gedoen as om te kom spioeneer, as om Carl se vuilwerk te doen nie. As dit Carl self was wat hier aangekom het, sou dit te opvallend gewees het, toe stuur hy maar sy handlanger.”

“Dis moontlik. Hy het ook ’n voeler uitgesteek om vas te stel of ek nog steeds voet by stuk hou om Sesdorings nie te verkoop nie.”

“Wat het jy geantwoord?”

“My antwoord was dieselfde as wat dit in die verlede was en ook in die toekoms sal wees. Carl se koopaanbod lê in my snippermandjie.”

“Ek is bly.” Donnie glimlag liefkosend. “Vir so ’n fyn ou meisietjie het jy baie durf en moed.”

“Ek mag klein wees, maar moenie vergeet ek het rooi hare en dat ek die berugte Vermaak-humeur geërf het nie.”

“Maar jy is te impulsief, Hennie. Ek gaan baie bekommerd oor jou wees wanneer ek volgende week terug is op universiteit. Ek sal nie hier wees om jou teen Carl en my pa te beskerm nie.”

“Soos ek tevore gesê het, is ek nie vir jou broer bang nie. As hy dit waag om sy voete op Sesdorings te sit, sal ek hom goed die waarheid vertel.”

“Onthou, niks van jou oupa se motor, die ligusterheining en daardie dinge nie. Dit sal Carl net nog meer die harnas injaag en hom versterk in sy kwade bedoelings met jou. Moet ook nie met ou tant Lettie oor hierdie dinge praat nie. Jy weet sy dra die bynaam van die distrik se grootste skinderbek en dit sal wel by Carl uitkom dat jy hom van diefstal en kwaadwillige beskadiging van eiendom beskuldig. Hy sal wraak neem. Jy het gesien tot watter uiterstes hy bereid is om te gaan om jou moed te breek en jou te dwing om Sesdorings aan hom te verkoop.”

“Jy is reg. Ons albei het nou gesien hoe laag Carl kan daal om sy doel te bereik. Het jy iets meer by die koerant uitgevind?”

“Niks nuuts nie. Net dat een van die dametjies ook onthou het dat dit ’n meneer C.J. Meiring was wat geskakel het om die advertensie te laat verander. Hulle het niks verdags vermoed nie. Meneer Meiring het verduidelik dat jy finansiële probleme ondervind en van plan is om die plek te verkoop, daarom dat die biblioteek nie sal open nie.”

“Ja, en dit bewys verder dat dit Carl was, nè? Net hy sal sê ek beplan om Sesdorings te verkoop. Dankie vir jou moeite, Donnie. Ek sal vir tant Lettie vra om vir jou tee te maak. Ek gaan net gou kyk waar daardie stoute hond van my is. Kastig veronderstel om sy nooi te beskerm, maar hy stel meer daarin belang om die affodillebolle in die tuin uit te grawe en smaaklik op te eet. En sy lekker bak vleis staan onaangeraak in die kombuis … Dink jy Lassie sal verkies dat ek vir hom blombolle vir aandete inskep?”