Читать книгу Ettie Bierman Keur 10 - Ettie Bierman - Страница 8

“Nee, Donnie, hy is te duur,” keer Hennie. “Ek het gedink dit kan sommer ’n ou basterbrakkie wees. Solank hy net kwaai is en genoeg lawaai kan maak.”

Donnie sit die twee kartondose vol breekgoed versigtig neer en tel die jong wolfhond op. Hy is nie lief vir diere nie, maar hy wil nie dat Hennie dit agterkom nie, daarom verduur hy maar die uitbundige nat tong wat sy gesig wil lek.

“’n Basterbrak vir so ’n opregte meisiekind soos jy? Ek sal graag hierdie hond vir jou wil koop, Hennie, as jy van hom hou.”

“Van hom hou? Ek is dolverlief op die pragtige, wollerige ding!”

“Miskien moet ek ook wol kweek,” skerts Donnie.

Hennie lag. Donnie is ’n gawe ou en sy hou van hom. Maar sy wens hy wil nie so gou al ernstig raak teenoor haar nie. Hy ken haar slegs drie dae – elf jaar gelede tel nie – en hoe kan hy sê hy is besig om dolverlief op haar te raak? Wat sal sy pa en broer sê as hulle moet weet hy begin trouplanne met ’n Vermaak kry? En hoe kan ’n mens ná slegs drie dae alreeds weet jy wil eendag met iemand trou? Donnie is sommer laf.

“Ek wou ’n deel van die teekamer se tafels en stoele koop. Toe weer ’n pan of ’n potplant of darem ’n mooi tafeldoek. Maar vir alles het jy nee gesê, aster. Hierdie keer luister ek nie weer as jy teëpraat nie. Ek gaan Wolf vir jou koop, om te sê: welkom op Sesdorings!”

Hennie se teëstribbeling help nie. Donnie bondel die hond in haar arms, haal geld uit en betaal die eienares van die troeteldierwinkel.

“En nou gaan ons tee drink,” verklaar hy. “Om dit te vier dat ek darem een ronde teen ’n hardkoppige meisiekind gewen het.”

In die straat staar mense geamuseerd na die blonde jong man wat skeef dra aan al die pakkies, die mooi rooikopmeisie en die wriemelende hond in haar arms.

“Ek wens ek het ’n los hand gehad,” sê Donnie, “sodat ek jou aan die arm kon neem en vir die hele wêreld wys jy behoort aan my. Hoekom het Wynand Bothma jou vanoggend geskakel? Was dit regtig om te sê dat daar nog ’n paar dokumente is wat jy moet teken, of was dit net ’n voorwendsel om weer met jou kontak te maak?”

“Die dokumente was eg. En dan wou meneer Bothma sommer net hoor hoe dit gaan en of ek al tuis is op Sesdorings. Hy het gesê as ons vanmiddag tyd het, moet ons op kantoor by hom kom tee drink.”

“Ek glo nie ons sal tyd hê nie. Jy wil nog blomme koop en vir Talettie ’n frilletjies-en-valletjiesvoorskoot en dan moet ons by die motorhawe gaan hoor of jy jou motor kan kry. Het Wynand regtig gesê ons moet kom tee drink?”

“Ja,” jok Hennie. “Hy het jou in die uitnodiging ingesluit.”

“Dis gaaf van hom, maar ek dink die kafee maak lekkerder tee,” verklaar Donnie.

Vyf minute later is Donnie spyt omdat hy nie tog maar Wynand Bothma se uitnodiging aanvaar het ten koste van die kafee op die hoek nie. Die jong prokureurtjie se teenwoordigheid sou verkieslik gewees het bo dié van sy ouboet Carl.

“Ignoreer hom, Hennie,” fluister hy. “Maak of jy hom nie gesien het nie. Ek dink Carl kom net sigarette by die toonbank koop. Ek glo nie hy het ons hier by die tafeltjie gesien sit nie. Moenie sy aandag trek nie.”

Hennie is verbaas oor Donnie se hewige reaksie. Dink hy sy is mal? Om Carl Meiring se aandag te probeer trek … sy sal dit net so min doen as wat sy ’n mamba se aandag op haar sal vestig.

Donnie gryp ’n spyskaart en hou dit voor hulle gesigte.

“Laat ons hoop dis voldoende kamoeflering,” fluister hy. “Sit doodstil, Hennie. Jy wil nie hier in die openbaar in ’n rusie met Carl betrokke raak nie.”

Hennie weet dat Carl Meiring hulle twee gesien het. Hy het toevallig in hulle rigting gekyk toe hy die kafee binnegestap het, verbaas gelyk en toe weer vinnig weggekyk, sonder om te groet. Nou hoop sy net hy kom nie na hulle tafeltjie toe om dalk met sy broer te praat en hom die leviete voor te lees nie. Sy hoop hy ignoreer hulle ook, koop net sy pakkie sigarette en stap uit.

So sou dit dalk gebeur het. Hennie se vurige hoop sou miskien nie beskaam gewees het as dit nie was dat die jong wolfhond juis daardie oomblik uitgekies het om luidkeels aan die blaf te gaan en met die ou dame by die tafeltjie langsaan se pekinees vriende te maak nie.

Hennie het haar met die krag van ’n vasberade wolfhond misgis. Sy het nie gedink hy sal van haar skoot wil afspring nie en sy het hom nie baie styf vasgehou nie. Daar is net een vaal streep en toe is haar koppie tee onderstebo. Haar nuwe donkerblou baadjiepak is sopnat en die Griek se koppie, piering, teepot en melkbekertjie lê flenters op die vloer.

“Wollie, kom terug!” skreeu Hennie.

Die wolfhond steur hom nie aan sy nuwe nooi nie. Met groot, lomp pote stamp hy die verontwaardigde pekinees onderstebo en galop met bokspringe deur die kafee.

“Wolf!” roep ’n woedende Donnie.

Toe almal na hom gryp en skree, raak die jong hond verbouereerd. Al omgewing wat hy in sy jong lewe nog leer ken het, was die binnekant en agterplaas van die troeteldierwinkel. Al hierdie vreemde reuke en geluide maak hom bang. Hy spring ’n lekkergoedstander dat dit dáár trek, duik oor ’n paar sakke ertappels en kruip agter die toonbank in.

Dimitrios Kapnikareas hou ook nie van honde nie. As dit nie was dat hy daardeur klandisie sou verloor het nie, sou hy troeteldiere nie in sy kafee toegelaat het nie. ’n Hond wat ewe stemmig op sy eienaar se skoot sit of aan ’n tafelpoot vasgemaak is, is egter ’n gans ander ding as een wat soos ’n besetene los rondhardloop en sy hele kafee in chaos omskep. Hy gryp ’n besem om die tjankende hond uit te boender.

Die wolfhond is nog jonk, maar hy is verbouereerd en in ’n hoek vasgekeer. Hy grom en hap na die besem.

“Wollie!” skree Hennie.

Die hond herken nie sy nooi nie. Hy wys vir haar ook sy tande en stoot ’n dreigende grom uit sy keel.

Dimitrios swaai ’n verwoede hou met die besem na die terroris. Dis egter mis en hy tref die rak agter die hond. Die hond se oë was op die kring dreigende mense om hom en hy skrik toe die gevaar skielik van bo af kom. Toe pakkies sigarette en tabak en pype en appels om hom intuimel, gee hy net een verskrikte tjank en bestorm die besem. Donnie vloek en Hennie en die ander mense gil, maar Carl voel vir die arme hond jammer. Hy tree tussen die verwoede Griek en die aggressiewe hond in.

“Niemand gaan jou seermaak nie, ou grote,” praat hy kalm met die hond. Hy gaan sit op sy hurke en steek ’n hand uit, versigtig om dit laag te hou en nie die hond se visie te versper nie. Hy streel onder die ken en nie oor die kop nie. “Moenie bang wees nie, my hond …”

“Oppas, hy mag jou dalk bestorm,” waarsku Donnie.

“So ’n vriendelike hond my bestorm? Hy is nog te jonk. Hy is maar net verbouereerd.” Terwyl hy praat, krap Carl onder die ken en streel die ore. Hy steur hom nie aan die laaste, dreigende grom wat diep uit die maag uitgestoot word nie en paai rustig: “Jy sal nie byt nie, sal jy, ou grote? Die mense verstaan nie hoe om met jou te werk nie. Hulle het jou bang gemaak.”

Die wolfhond hou van die kalm stem en die hand wat agter sy ore krap en oor sy rug streel. As hy ’n kat was, sou hy gespin het, maar al wat hy kan doen om sy inskiklikheid te bewys, is om op sy rug te gaan lê sodat die hand oor sy maag kan krap.

Carl tel hom op, stap om die toonbank en oorhandig hom aan Donnie.

“Ek weet nie wat wil ons met nog ’n hond op Koedoespoort maak nie en ek weet nie wie jy gaan vra om hom op te pas terwyl jy op universiteit is nie, Don,” sê hy geamuseerd, “maar hier is jou eiendom – heel rustig en kalm.”

“Dankie,” grinnik ’n verleë Donnie. “Ek het jou nie in die kafee sien inkom nie, Carl.” Hy wil die hond neem, dog Hennie tree tussenbeide.

“Dis my hond.”

Dadelik is Carl minder geamuseerd. Hy moes so iets verwag het. Tipies onhandige vroumens om haar hond nie te kan beheer nie … en dan die arme verbouereerde dier met besems en stokke by te dam.

“Ek stel voor jy kry hom so gou moontlik uit die kafee en by die huis,” sê hy koel.

Hennie was van plan om Carl vir sy kalm optrede te bedank. As dit enige ander persoon was wat tot haar redding gekom het, sou sy die grap in die situasie gesien het. Maar dis Carl Meiring en die stemtoon is genoeg om enigeen die harnas in te ja.

“Kom ons loop, Donnie,” sê sy styf.

Dimitrios woon al lank genoeg op die platteland om redelik Afrikaans te verstaan. Hy wring sy hande inmekaar en kyk na die chaos in die kafee. “Die skade … Al die stukkende goed … Wie gaan betaal?”

Hennie skuif die hond oor op haar heup, om die ander mense te help om die voorrade op te tel en in die rakke terug te pak. Sy verkeer egter in ’n penarie, want sy het geen geld meer aan haar nie.

Carl sien dat die meisie in haar handsak grawe en dat sy rooi in die gesig word. Hy raai haar dilemma en sit ’n paar note op die toonbank neer.

Dimitrios is meer as tevrede. Daar is ’n flits van wit tande.

“Ek het ongelukkig nie los kontant byderhand nie, meneer Meiring,” sê Hennie styf. “Maar ek sal dit môre vir jou teruggee.”

“Ja, moenie vergeet nie, juffrou Vermaak,” sê Carl koel. “Onthou ook die rente.” Hy streel die hond en stap uit die kafee.

“Kom ons gee pad, Hennie,” sê Donnie. “Netnou vaar die duiwel weer in daardie hond. Wat het hom makeer?”

Hennie is vies vir Donnie dat hy nie aangebied het om haar die geld te leen nie. Vies ook omdat Carl Meiring so koel en onvriendelik was.

“Die hond is maar net spelerig,” sê sy kortaf.

“Spelerig se voet. Hy het amper die winkel afgebreek. Dis sy skuld dat Carl ons twee saam gesien het. Ek sou verkies het dat ons verhouding voorlopig geheim bly.”

By die motor is Donnie nog steeds briesend vir die hond. Hy gee hom ’n harde hou oor die rug. “Onmanierlike brak!”

Die hou was seer. Die hond onthou dat hierdie hand netnou ’n stok beetgehad het om hom mee te slaan. Hy grom en hap na die hand.

Hennie ruk hom weg.

“Nee, Donnie! Moenie hom slaan nie. Hy het nie geweet hy doen verkeerd nie. Dis ons wat hom nie reg hanteer het nie. Ons het hom bang gemaak.”

Donnie hou nie van kritiek nie. Veral nie as hy die skimp snap dat sy broer die situasie beter hanteer het nie. Van kleins af moes hy altyd in ouboet Carl se skaduwee staan. Carl was altyd slimmer, sterker, groter, beter as hy. Carl kry mos altyd sy sin. Maar wag maar … Met hierdie rooikop gaan hy Carl terugbetaal. Hy gaan Hennie gebruik om Carl te wys hy moenie sy jonger broer onderskat nie …

“Jy kan nie die hond hou nie,” sê Donnie. “Hy is te kwaai. Alle wolfhonde is skelm en ontrou. ’n Wolfhond sal die hand byt wat hom kos gee. Ek gaan terug troeteldierwinkel toe om hom vir daardie terriër om te ruil.”

“Nee!” Hennie hou die hond baie styf vas. “Ek wil nie ’n ander hond hê nie. Ek wil hierdie een hê. As ons hom teruggee, is daar dalk nie gou iemand anders wat hom koop nie en dan moet hy dalk nog ’n lang ruk in daardie beknopte hok in die agterplaas van die winkel bly. Hy is nie kwaai nie, Donnie. Hy is net uitbundig om uit daardie hok te wees.”

“Daardie klein terriër was net so oulik en baie goedkoper.”

“Ek sal die verskil in prys vir jou teruggee, maar ek wil hierdie hond hê,” hou Hennie vol. “Hy sal my nie byt nie. Ek sal net so mooi met hom werk soos jou broer en Lassie en ek sal gou vriende word.”

“Lassie? Hy is mos nie ’n kolliehond nie.”

“Ek het nou net aan ’n goeie naam vir hom gedink. Omdat hy so ’n laspos was, wou ek hom Laspos genoem het. Lassie is ’n afkorting daarvan.”

Donnie weet dit sal nie help om met Hennie te stry nie. Sy sal nie van die wolfhond afsien nie. Hy beteuel met moeite sy humeur en haal sy grimmigheid op die motor uit. Die ratte krap en die gruis spat onder die agterwiele toe hy wegtrek.

“Waarheen nou?” wil Hennie weet.

“Bloemiste toe, sodat jy vir jou oupa se graf blomme kan koop, na ’n winkel wat frilletjiesvoorskote verkoop en dan motorhawe toe. Joe het belowe ons kan die Volksie vyfuur kry.”

By Steyns Motorhawe verneem Donnie wat alles aan die motortjie gedoen is en reël dat Hennie die rekening aan die einde van die maand vereffen.

“Ja, wanneer my biblioteek en teekamer al ’n florerende besigheid is,” knik Hennie. “Ek hoop net nie die koerantmense vergeet om daardie kennisgewing te plaas dat ek volgende Maandag open nie. Is jy seker die mense het die bewoording van die advertensie reg neergeskryf, Donnie?”

“Ja, presies soos jy dit vir hulle gegee het.”

“Ek hoop nie daar kom ’n fout nie, anders sit ek opgeskeep met al die koek en botterbroodjies wat Talettie vir ons groot openingsdag gaan bak. Ek dink ek moet ook ’n kennisgewingbordjie opsit, waar mens uit die nasionale pad afdraai Sesdorings toe, ingeval my kliënte nie gereeld koerant lees nie.”

“Ek sal vir jou die kennisgewing maak en laat opsit,” belowe Donnie.

“Dankie, dis lief van jou.”

“Sal ek Sesdoringsbiblioteek skryf, met ’n yslike rooi pyl om te wys dis hier wat motoriste moet afdraai?”

“Ja, en miskien net byvoeg dat verversings beskikbaar is.”

“Sal so maak.” Donnie gee Hennie se hand ’n drukkie en maak die Volkswagen se deur vir haar oop. “Jammer as ek netnou dalk ongeduldig geklink het, aster. Ek was vir die brak kwaad, nie vir jou nie.”

“Moenie hom ’n brak noem nie, anders byt hy jou weer. Noem hom Lassie.”

Donnie vertrou hom nie om te antwoord nie. Hy help Hennie om die hond op die agterste sitplek ingepas te kry en bied dan aan om met sy eie motor voor te ry.

“Ek sal kort-kort omkyk om te sien of jy nog aankom. Hou die temperatuurnaald dop en hou stil as dit styg, of jy weer ’n brandreuk kry.”

Hennie knik. Toe Donnie wegstap, roep sy hom terug. “Ek wonder … Dink jy nie dis dalk by Steyns wat Carl my oupa se motor verkoop het nie? Kan jy nie dalk taktvol gaan verneem of jou broer in die afgelope drie maande ’n tweedehandse motor ingebring het nie?”

“Ek sal gaan uitvind,” belowe Donnie, veilig in die wete dat Carl sy besigheid na ’n ander motorhawe neem. Hy was netnou daar in die kafee baie op sy senuwees dat Hennie vir Carl sou konfronteer, hom reguit daarvan sou beskuldig dat hy haar oupa se motor gesteel het en sonder sy toestemming van die hand gesit het. Maar gelukkig het Hennie kop gehou en geen woord daarvan gerep nie. Dis omdat hy Hennie daarteen gewaarsku het en haar gemaan het om Carl nie te laat agterkom sy is agterdogtig nie. Hy sal ’n geskikte geleentheid soek om haar dit weer op die hart te druk dat sy Carl moet vermy en die saak nie met hom moet bespreek nie. Ook niks van die hek en die geknipte drade sê nie … Hoe minder Hennie met Carl te doen kry, hoe beter …

“Reg?” roep Donnie deur die motorvenster.

Hennie wuif vir hom en ry dan stadig agter hom aan, al met die hoofstraat en regs op die Legkraalpad.

“Dink Talettie nog hier gaan baie mense kom?” Hennie kyk bekommerd op haar horlosie en dan weer na die netjiese rye gedekte tafeltjies op die toegegaasde stoep. Sy kan nie verstaan waar al die mense bly nie. Dis al elfuur en nog niemand het opgedaag om boeke uit te neem en van die gratis koek en tee van tant Lettie te geniet nie.

“Hulle sal kom,” bemoedig tant Lettie vir die soveelste keer, hoewel sy ook effens bekommerd begin raak. In die verlede was baie boere reeds agtuur die oggend by die biblioteek, om op pad dorp toe boeke uit te neem. Dis nou al elfuur en, hoewel hulle al ’n paar keer die dreuning van ’n voertuig gehoor het, het niemand Sesdorings toe afgedraai nie. Dalk sien hulle later vandag, op pad terug van die dorp af, die kennisgewingbord dat die biblioteek weer oop is en dat gratis verversings die eerste dag bedien sal word.

“Die biblioteek was amper drie maande lank gesluit. Die mense het seker nie meer leesstof nie.”

“Hulle sal kom, hartjie,” herhaal tant Lettie. “Al is dit dan net uit nuuskierigheid om te sien hoe die nuwe eienares van Sesdorings lyk. Verskoon my. Ek gaan net gou daardie pan botterbroodjies uit die oond haal.”

Dis twaalfuur voor tant Lettie terugkom, rooi in die gesig van die gewerskaf voor die warm stoof.

“Nou het ek genoeg eetgoed om ’n hele leër kos te gee,” sê sy tevrede. “Het hier nog niemand opgedaag nie?”

“Niemand nie.” Hennie se stem is stil en sy streel afgetrokke oor Lassie se kop. Hy kan seker ook maar teen haar opspring en haar nuwe wit oorjas vuilsmeer. Dit maak nie saak nie, want dit lyk nie of hulle openingsdag enige klante gaan lok nie. Dalk het al die mense intussen by ander biblioteke aangesluit en stel hulle nie meer in Sesdorings belang nie. Hennie kyk na die nuwe rottangtafels en -stoele, die varsgestyfde tafeldoeke en die glimmende Noritake-koppies en -pierings. Daar is ’n knop in haar keel.

“As hulle nie vandag kom nie, kom hulle môre,” probeer tant Lettie haar nuwe werkgeefster bemoedig. Hennie is ’n liewe kind en sy het die afgelope week haar morsdood gewerk om die biblioteek georganiseer te kry. Sy het baie geld bestee en sy verdien om ’n sukses van die biblioteek en teekamer te maak. Hoekom ondersteun die mense haar nie?

“Môre is al die eetgoed oud,” antwoord Hennie. Daar is trane in haar oë en sy draai haar kop weg sodat tant Lettie nie moet sien hoe mismoedig sy is nie. Sy het ’n stormloop verwag. Minstens ’n honderd mense. Alles in die biblioteek is skoon en ordelik. Die boeke is sonder stof, elkeen op sy plek in die rakke, die outeurs- en titelregister is voltooi, sodat sy maklik ’n boek kan opspoor as iemand na ’n sekere publikasie vra. Gisteraand het sy hare gewas en selfs Lassie is vir die groot geleentheid gebad. Gisteraand om middernag het sy en tant Lettie nog gewerk om alles in die kombuis in gereedheid te bring vir die Groot Bak wat om vyfuur vanoggend begin het. Alles is gereed, behalwe dat niemand opgedaag het om hulle harde werk te beloon nie …

“Daar’s nou weer ’n dreuning op die grondpad!” Tant Lettie spring op om beter te kan luister. Die verwagting op haar gesig verdof toe die dreuning vervaag, sonder dat die voertuig na die biblioteek afgedraai het.

“Hier gaan niemand kom nie,” sê Hennie, ’n snik in haar stem en die groot, groen oë vol trane. “Hoe laat is dit nou?”

“Amper halfeen. Die mense sal nou van die dorp af begin terugkom. Hulle sal daardie kennisgewingbord van Don Meiring sien.”

“Maar het niemand dan die advertensie in die koerant gesien nie, Talettie?”

“Moenie so gou moed verloor nie, my kind. Sal ek vir ons twee elkeen ’n lekker koppie tee gaan maak?”

“Ja, Tante, en dan moet ons seker maar van daardie berge koek begin eet, sodat al Tante se harde werk darem nie tevergeefs was nie.”

“Dis jy wat die hardste gewerk het, my kind. Jy het my in die kombuis gehelp, maar ek het die biblioteek se werk alles aan jou oorgelaat. Ek sal jou so jammer kry as hier vandag niemand opdaag nie.”

“Nee, dis ek wat vir Tante jammer voel.”

Ná middagete gaan Hennie voort met die klassifikasie van die laaste kinderboeke – ’n taak wat sy nie vir vandag kon afhandel nie. Ná ’n halfuur egter, sit sy haar pen neer en gooi die titelkaartjies in ’n laai. Wat help dit nog om te werk? Sy het haarself gebreek en met sulke hoë verwagtings vanoggend om vieruur uit die bed geklim. En dit was alles tevergeefs. Sy kan net sowel die biblioteek sluit, Sesdorings aan Carl Meiring verkoop en teruggaan stad toe. En druipstert vir almal vertel dat sy ’n mislukking van die werk gemaak het. Haar ma sal vir haar dogter jammer voel, want net gister het sy nog geskakel om hulle alle sukses met die groot openingsdag toe te wens. Maar haar pa en Erik sal bly wees. Hulle sal lekker lag en sê hulle het haar mos gewaarsku …

“Hier is ’n lekker koppie boeretroos.” Tant Lettie sit ’n skinkbord koffie op die toonbank langs Hennie neer. “Ek dink ons albei het dit nodig.”

Hennie drink die koffie in stilte, wurg twee stukke koek in, om die ou dame beter te laat voel, en aarsel dan. Donnie het haar gewaarsku dat ou mevrou Jansen ’n skinderkous is en haar gemaan om niks in die rigting van haar oupa se motor te praat nie. Aanvanklik was Hennie ook nie van plan om die netelige saak met tant Lettie te bespreek nie, maar sy is hartseer en alles is skielik vir haar te veel. Carl Meiring se vaste voorneme om haar van Sesdorings weg te dryf, sy vader se stille vyandskap en die hele vete wat hulle twee met oupa Drik gehad het …

“E … Talettie …”

“Ja, my kind?”

“Het Talettie ooit die motor gesien waarmee my oupa gery het?”

“Nee, hy het mos net soos ek ’n trapfiets gehad.”

“Ja, maar hy kon mos nie met die fiets ingery het Dendron toe nie. Ek hoor hy het ’n motor gehad. Hoe anders het my oupa sy voorrade op Sesdorings gekry?”

“Hy het maar soos ek gemaak – Dendron toe geskakel en gevra hulle moet die voorrade uitstuur as daar weer ’n afleweringsvoertuig in hierdie rigting kom.”

“Maar my oupa het mos dikwels oorsee gegaan. Hoe het hy elke keer op die lughawe gekom as hy nie ’n motor gehad het nie?”

“Hy was maar van ander mense se gunste en gawes afhanklik. Ek weet een of twee keer het oom Piet Lottering van Klipput hom lughawe toe geneem. Jou oupa het nie ’n motor besit nie, my kind.”

Hennie frons onbegrypend. Nou verstaan sy dit nie. As oupa Drik nie ’n motor besit het nie, wat het Carl Meiring dan laat wegsleep en verkoop?

“Is Tante seker?”

“Ja, my kind. Jou oupa het nie ’n dryfliksens gehad nie en ook nooit genoeg geld dat hy ’n motor kon bekostig nie. Hy het mos al sy geld altyd op die vliegmasjiene uitgemors. Wat hy oorkant die water gaan soek het, kon ek nooit verstaan nie. Hy het elke keer net nog boeke gaan koop, om op die solder te pak en nooit in die biblioteek te sit nie. ‘Die spul barbare sal my boeke verniel,’ het hy altyd gesê. Maar ek is bly jy het al daardie nuwe boeke uitgehaal en op die rakke gesit. Nou sal al die mense hulle tog ook kan lees. Dis sonde om geld so te mors en al daardie duur boeke dan op die solder te pak.”

“Ek kon hulle maar net sowel op die solder gelos het, Tante. Al staan hulle op die rakke, sal hier tog nie mense kom om die boeke te leen nie. Ek dink ons moet al daardie koek maar dorp toe neem en aan ’n weeshuis of ’n koshuis skenk, dan mors dit nie. Al Tante se harde werk …” Warm trane begin oor Hennie se wange loop en sy doen nie eers die moeite om na ’n sakdoek te soek nie. Sy wonder ook nie meer oor die motor wat oupa Drik nie gehad het nie, maar wat weggesleep en deur Carl Meiring verkoop is. Sy is te hartseer om haar oor iets in die verlede te bekommer. Dis die hede wat saak maak, die mense wat nie gaan kom om by Sesdorings boeke uit te neem nie … Die biblioteek wat ’n mislukking is …

“Hallo, daar!” roep Donnie se stem. “Moet ek in die tou staan, of kan ek maar binnestap?”

“Hier is nie ’n tou nie, Donnie,” antwoord Hennie stil.

Donnie stap binne. Hy lyk verbaas oor die trane en terneergedrukte atmosfeer. “Is die mense almal al weg?”

“Hier was geen mense nie, Donnie.”

Tant Lettie hou nie van Don Meiring nie. Sy kan dit nie verstaan dat Hennie so vriendelik teenoor hom is nie. Dis egter nie haar plig om haar nuwe werkgeefster daaroor te kapittel nie. Hennie het blykbaar besluit dit was haar oupa se oorlog, nie hare nie, daarom kan sy met Don Meiring vriende wees.

“Verskoon my,” sê tant Lettie styf. “Ek gaan kombuis toe.”

“Wat het oor die ou vrou se lewer geloop?” wil Donnie weet.

“Sy voel omgekrap omdat sy al daardie koek gebak het en niemand opgedaag het om dit te eet nie.”

“Niemand nie? Ek het verwag hier gaan ’n lang tou mense en ’n stormloop wees. Ek het juis gekom om hulp aan te bied.”

“Die mense het van Sesdoringsbiblioteek vergeet, Donnie.”

“Die advertensie in die koerant en die bord by die nasionale pad sou hulle herinner het.”

“Dit het blykbaar nie.”

“Ek wonder of daardie dekselse mense dalk vergeet het om die advertensie te plaas. Het jy nie dalk ’n kopie van die Herald nie?”

“Ongelukkig nie.”

Donnie voel innerlik verlig, hoewel hy uiters versigtig is dat niks van sy gedagtes op sy gesig leesbaar is nie.

“Ek sweer daar het ’n misverstand ingesluip, Hennie. Die mense het óf nie jou advertensie geplaas nie, óf ’n gemors daarvan gemaak. Sal ek hulle skakel en uitvind wat gebeur het?”

“As jy wil,” sê Hennie lusteloos.

Donnie is binne vyf minute terug, erg ontstoke. Hy slaan met sy vuis op die toonbank en moet homself eers kalmeer voor hy in staat is om vir Hennie te vertel wat hy so pas uitgevind het.