Читать книгу Leeus met letsels (skooluitgawe) - Fanie Viljoen - Страница 9

Iewers in die loop van die nag begin dit reën. Maar teen die tyd dat sy pa opstaan, het dit weer opgeklaar. Vyfuur, sien hy op sy selfoon se horlosie. Wat doen hy so vroeg op? wonder Buyi deur die slaap. Hy bly in die bed lê en luister hoe sy pa deur die huis beweeg. Themba loop sonder om ’n woord te sê.

Buyi raak weer aan die slaap, en toe hy uiteindelik wakker word, staan hy op en stap kombuis toe. Ontbyt is net ’n appel en ’n glas melk. Toe hy later aantrek, hoor hy André se opgewonde stem buite die chalet.

“Het jy gehoor?” vra André toe hy by die chalet instorm. “Simoshile se pa is laas nag deur ’n leeu aangeval! Lwazi, jy weet?”

Dit vat ’n rukkie voor Buyi verstaan. “Is Lwazi Simoshile se pa?” vra hy uiteindelik, maar toe tref dit hom: dis nie wat André so opgewonde maak nie. “Deur ’n leeu aangeval?”

“Ja, hoe cool is dit!” André se helderblou oë blink.

“Dis glad nie cool nie … Is hy oukei?”

“Hy’s orraait. Hulle het hom hospitaal toe gevat. Hy sal later vandag terug wees. Hy’s nie ’n ou vir hospitale nie.”

“Wat presies het gebeur?” vra Buyi. “Ek weet Lwazi en jou pa het ’n klomp toeriste op ’n nagsafari gevat. En dat hulle op ’n leeu afgekom het. Themba het gaan help.”

“Hulle Land Rover het in modder vasgeval,” vertel André grootoog. “Toe sien hulle die losloper-leeumannetjie in die bos dwaal. Hy het hom met die soeklig vasgepen. Die mense het foto’s geneem, en dis tóé dat dit gebeur …”

“Wat?”

“Ek weet niks verder nie. Ek het gehoor hoe my pa dit vir my ma vertel toe hy terugkom. Maar hy het die slaapkamer se deur toegemaak net toe die storie interessant begin word.”

“Die bloed op Themba se klere … Dit was Lwazi s’n?”

“Jip … So wat doen ons vandag?” vra André.

“Ek bly nét hier,” sê Buyi. “Ek gaan nie uit as daar ’n mensvreter-leeu buite ronddwaal nie.”

André grinnik. “Die wildreservaat is so groot, ou, wat is die kans dat ons op die leeu gaan afkom? In elk geval, leeus is saans op hulle gevaarlikste. Deur die dag lê hulle rond in die skadu’s van die bosse.”

“Ek weet darem nie …” sê Buyi wantrouig.

Maar uiteindelik oortuig André hom tog. Hulle gaan maak eers ’n draai by Mama Unathi se kombuis. Sy kan nie glo dat Buyi net ’n appel vir ontbyt geëet het nie. “Dis nie genoeg nie! Ek sal met daardie man praat. Hy moet weet hy het nou ’n verantwoordelikheid.”

Mama Unathi lyk sommer lekker omgekrap. “Ungakhathazeki. Toemaar.” Sy wys die seuns moet haar volg. “Ek het heerlike, stomende warm pap op die stoof.”

Vir die eerste keer eet Buyi stomende “pap” met suiker, romerige botter en melk. Terwyl hulle smul, verduidelik André vir Buyi dat die wild­reservaat opgedeel is in drie kampe: Izolo, Namhlanje en Kusasa. Gister, Vandag en Môre. Die Groot Vyf loop in twee van hulle: Izolo en Na­mhla­nje.

“Dis die grootste Afrikadiere, reg?” Buyi probeer klink of hy darem ook iets weet.

“Nie eintlik nie,” sê André. “Die Groot Vyf is ’n ou jagterm vir die gevaarlikste diere wat ’n mens kan jag: leeus, luiperds, olifante, buffels en swartrenosters.”

“En julle het hulle almal hier?”

“Jip!”

“Die diere in die ander kamp is nie so gevaarlik nie, maar ’n mens moet steeds versigtig wees. Respekteer hulle, en hulle sal jou respekteer. Dis wat my pa altyd sê.” André skep die laaste lepel pap in sy mond. “O, en jy weet nooit wanneer jy dalk ’n olifant kan teëkom in die Kusasa-kamp nie. Daar is nie veel wat ’n olifant sal keer as hy dit eers in sy vet kop gekry het om oor te stap na die ander kant van die heining nie.”

Buyi se oë rek en André bars uit van die lag, maar Buyi is nie seker of hy besig is om die gek met hom te skeer nie.