Читать книгу Marta - Helena Hugo - Страница 5

Een

Marta sit die telefoon se gehoorstuk terug. Wat het haar besiel om dit so uit te blaker vir die vreemde vrou – die nuus van Deon en Gunther? Sy het gepraat sonder om te dink. Maar miskien sou sy dit vanoggend, ná haar slapelose nag, vir enigeen gesê het. Nou is dit uit. Sy kon haar vreugde met iemand deel, iemand wat nie die vaagste vermoede het oor hoekom sý so opgewonde is nie. Dit is per slot van rekening ’n wonderlike verrassing vir meneer Swanepoel en veral vir Ciska, wat nie ’n geheim maak van haar verlange na haar seuns nie. Die vrou, dié Marinda Boshoff, kuier daar en Ciska praat. Vrydag, toe Marta haar hare gaan was en set het, het Ciska haar vertel van die vroutjie wat in Hester Visser se huis bly, en wat by hul tuinhekkie verbygestap het en meneer Swanepoel so vriendelik gegroet het. Sy is ’n mooi mens en hy kon nie haar innerlike skoonheid en verfyndheid miskyk nie, ook nie die hartseer nie – sulke seergemaakte oë. Toe nooi hy haar om te kom tee drink. Dit was die regte ding om te doen, want sy is ’n opgevoede mens en ’n ware dame. Sy lees ook uitstekend.

Dis nie asof Marta nie weet van die vrou wat die groot huis vir haar alleen huur nie. Sy het Valery en haar kleinseun vroeër die week daar sien ingaan en besef dat daar weer mense in tannie Hester se huis is. Later het sy by Tienke Bakker gehoor dat dit net een vrou is en dat sy alleen is omdat sy en haar man probleme het. Wat presies, het Tienke nie geweet nie. Die vrou neem haar middagetes by dominee en mevrou Van Velden en is stil en eenkant hoewel sy belowe het om met die kinders se kunsklas te help. Dit het uitgekom dat sy kunstig is, selfs kunstiger as Emma van Velden – en dít wil gedoen wees.

Marta sien uit na die ontmoeting. Sy teken in haar afspraakboek aan: Tienuur, kunstige mevrou Marinda Boshoff, highlights.

Haar pa kyk vir haar uit sy geraamde portret langs die telefoon op die lessenaar. Sy boeke en lêers wat hy gebruik het toe hy skoolgehou het, staan met hul rugkante na haar toe. Sy studeerkamer is aan die koue kant van die huis. Daar hang geraamde almanakprente van leeus en luiperds teen die muur, ou skoolfoto’s van die krieketspanne wat hy afgerig het en leerlinge wat presteer het, een van hom en meneer Swanepoel wat saam ’n toekenning ontvang. Dis die geraamde goudsertifikaat wat tussen die ander hang.

Die lessenaar blink, die pennehouer en die borsbeeldjie van Albert Einstein staan nog altyd op dieselfde plek. Haar pa was ’n wiskundeman. Sy werkgereedskap – passers, liniale en sakrekenaars – is in ’n laai toegesluit. Hy wou nooit ’n nuwe rekenaar aankoop nie.

Marta hou die studeerkamer soos dit was. Sy kom in as sy skoonmaak en om die telefoon te gebruik, die huishouding se begroting uit te werk en nou en dan ’n briefie of nota te skryf. Dis al jare dat haar pa dood is, maar sy kry steeds so ’n aardige gevoel as sy in sy stoel sit en skryf, asof hy sal inkom en haar vra wat sy daar maak. Maar dit is lankal haar lessenaar. Sy het een laai leeggemaak. Dis waar sy die bankstate en rekenings byderhand hou. Ander dokumente en goed wat sy vir die inkomstebelastingmense moet hou, is in die liasseerkas toegesluit.

Marta los die afspraakboek oop. Sy haal diep asem. Die kamer ruik na hout wat pas geolie is en ou papiere. Sy sal môre weer hier afstof.

Dis Maandag en wasdag. Sy het sesuur die eerste bondel in die masjien gedruk. Aan die geraas wat sy hoor, lei sy af dis die hoogtepunt van die laaste spoelsiklus. Sy sal kan wasgoed uithaal en ophang voor haar eerste en enigste ander kliënt vir vandag opdaag. Dis oom Ollie Olwagen, wat Clanwilliam toe ry vir banksake. Tannie Olwagen het geskakel om te vra of Marta nie sy baard en wenkbroue kan trim nie, die bankmense is nie takhare gewoond nie en hy wil sy stem daar gaan dik maak oor sy rentes wat elke maand minder is.

Marta sug. Sy kon nog nooit genoeg spaar om meer as drie rand ’n maand aan rente te verdien nie, maar rente is ’n algemene probleem onder die afgetredenes wat nie kan werk nie. Hulle kan nie meer op onvoldoende pensioene leef nie. Die lewenskoste raak hoër en die ekonomie knyp en dis gevaarlik om op jou spaargeld te teer. Vra haar, sy weet hoe hulle moet sukkel om deur te kom met haar haarkappergeld en haar ma se pensioentjie.

Sjoe, die wasmasjien klink of hy homself uitmekaar wil ruk. Oom Hannes het laas die deksel kom afskroef, binne-in gekyk en haar verseker dat dit nie ’n ernstige probleem is nie. Dit klink net so. Vir haar voel dit asof die masjien hom elke oomblik gaan losruk, alles in sy pad bestorm en stukkend stamp voor hy self by die agterstoep aftuimel. Hoor daar! Soms wonder sy of oom Hannes regtig so handig is, maar daar is niemand anders op die dorp wat sulke werkies doen nie en hy vra nie veel nie, net dat sy hare gesny word en ’n koppie tee.

Die wasmasjien fluit soos ’n trein wat ’n stasie binnestoom, ’n teken dat die eerste bondel finaal afgehandel is en die volgende een dus ook gedoen kan word voor die nuwe vrou aanland en die wanklanke moet verduur. Marta wil vinnig kombuis toe, maar word in haar vaart gestuit deur haar ma wat in haar rystoel aangesit kom. Die wiele fluit ook, nie met dieselfde intensiteit as die wasmasjien nie, maar tog.

“Jy moet laat kyk na daai masjien!” raas Hetta voor Marta kan aanbied om haar rystoelwiele te olie.

“Ek het laas week gevra dat oom Hannes kyk, onthou Moeder nie?”

“Hannes Kramer kyk teen sy oogvelle vas. Kry iemand van Clanwilliam of ten minste Lambertsbaai dat hulle nuwe parte kom insit. Daai ding gaan ontplof en dan is ons al twee in die hospitaal en die huis aan die brand, wil jy dit hê?”

“Nee, dit sal nie gebeur nie. Oom Hannes het my gewys, dis net die deksel wat skud. Sodra hy die deksel afhaal, is dit stiller.”

“So, jy moet nou sonder deksel was? Kan hy nie ’n nuwe deksel bring nie?”

“Dit sal nie help nie.”

“Hoekom sê hy dan dis die deksel?”

Marta hou asem op. Hierdie gesprek gaan die hele Maandagoggend oorheers. Sy moet nog ’n bondel insit, en dan begin dit van voor af – die wasmasjien se geraas en haar ma se gekla. Tel jou woorde, Marta, maan sy haarself.

“Wil Moeder saamkom kombuis toe? Ek moet gaan wasgoed ophang,” sê sy toe sy weer asem skep.

“Ja, ek wou juis vir jou kom sê my tee is koud, jy moet ’n vars pot maak.”

“Het Moeder al Moeder se pille gedrink?”

“Ek weet nou nie … Wil jy nie gaan kyk of hulle nog op die bedtafeltjie lê nie?”

Marta vat die rystoel se handvatsels vas. “Ek stoot Moeder eers kombuis toe. Dis so ’n lekker dag, miskien moet ek Moeder uitstoot om buite te sit terwyl ek wasgoed ophang?”

Hetta Koster trek haar skraal skouertjies skeef en vou haar truipante oorkruis voor haar bors. Sy sidder asof dit in die middel van die winter is.

“Wil jy hê my bors moet weer toeslaan?”

“Dis windstil en die son skyn.”

“Dis nog nie somer nie.”

Marta tel weer haar woorde en voer nie die argument verder nie. Sy parkeer die rystoel langs die tafel. Sy gooi water in die ketel en skakel dit aan. Haar ma trek die tydskrif wat op die tafel lê, nader. Dis ’n redelik nuwe Vrouekeur met ’n artikel oor haarmodes vir die somerseisoen wat Marta vanoggend saam met haar koffie gesit en bestudeer het. Sy koop nooit tydskrifte nie. Van haar kliënte dra gereeld pakke oues aan – sommige wat dateer van selfs drie jaar gelede. Dit pas mos ’n haarkapper om tydskrifte byderhand te hê, maak nie saak hoe oud en gehawend nie, hoewel daar nooit meer as een persoon by haar sit en wag vir ’n beurt nie en iemand selde ’n tydskrif optel. Maar Marta sal nie ’n gegewe perd in die bek kyk nie en haar ma geniet dit om te blaai en hier en daar te lees. Sy ook – veral die stories en artikels oor glanspersone. Net jammer party mense sny patrone en resepte uit en dan moet sy eers seker maak of alles nog daar is voor sy begin lees. Haar ma kan haar so bloedig vererg as dit met haar gebeur, en sy is reg. Dis nie goeie maniere om jou versnipperde tydskrifte vir iemand anders aan te dra nie.

Die plastiekmandjie gaan swaar wees met al die nat handdoeke. Marta skuif dit eenkant toe, trek die rottangmandjie met die volgende lot nader en begin die masjien laai.

“Ek dag ek hoor die telefoon?” vra haar ma.

“Dit was die vrou wat by mevrou Visser huur. Sy kom tienuur.”

“Lyk my sy is van plan om lank te kuier.”

Marta kom orent. “Of om môre terug te gaan huis toe.”

“Ek dag Tienke sê die vrou se man het haar gelos?”

“Dalk het hulle weer opgemaak.”

“In my tyd sou ’n vrou nooit die pad kon vat en op ’n ander plek gaan wegkruip nie, ons moes suffer en uithou.”

Marta staan met die mandjie in haar arms. “Moeder het mos nie gesuffer nie?”

“Ek praat nie van my en jou pa nie, ek praat in die algemeen. Die ketel kook.”

Marta sit die mandjie neer en haal die klein teepotjie uit.

“Wat van jou?” vra haar ma – asof sy omgee.

“Ek is nie nou lus nie.”

“Jy gaan ’n sakkie mors as jy net vir my maak en dan kla jy weer ons kom nie uit met die groceries nie.”

Marta haal die blik met eenkoppiesakkies uit die kas. “Dis nie so erg nie. Moeder is lus vir tee en Moeder mag drink soveel soos Moeder wil.”

“Is dit al weer daardie flou sakkies?”

“Laat dit trek tot ek van die wasgoedlyn af terugkom, dan skink ek vir Moeder.”

“Dit kan trek, maar ek sê jou …”

Haar ma maak ’n snorkgeluid en blaai verwoed in die Vrouekeur.

Marta ignoreer dit. Sy trek vir die teepot ’n mussie aan en lig die swaar mandjie. Maar die agterdeurslot sukkel en sy moet dit neersit om die deur oop te kry. Skielik voel sy weer so oud en opgebruik. Dit raak moeiliker om stil te bly en altyd byderhand te wees vir almal, veral vir haar ma. Niemand sien ooit raak dat sy wat Marta is, ook ’n mens is met behoeftes nie – soos om weg te kom en nie meer verantwoordelik te wees vir alles in hierdie huis nie! Eindelik is die deur oop.

Buite herwin sy haar kalmte. Die vars oggendlug is verfrissend teen die kombuis se bedompigheid. Sy ruik die skoon geure van grond en water en kry nuwe krag. Die mandjie nat wasgoed word ligter. Haar voete raak skaars grond. Sy vryf die drade met flinke bewegings skoon en skud die eerste handdoek goed uit. Tienuur kom Marinda Boshoff. Dit beteken ’n nuwe kliënt en meer geld – veral as sy highlights wil hê. Dalk bly sy nog ’n paar dae of weke, dan kom sy elke week vir ’n was en blaas. Dit kos tagtig rand. Vier maal tagtig is drie honderd en twintig wat Marta by haar maandgeld kan inreken. Dis min, maar alle bietjies help en die highlights teen drie honderd rand gee haar ’n goeie hupstoot.

Wie weet, die lewe hier rond kan nog ten goede verander.

Voëltjies fluit vrolik en vlieg heen en weer oor haar kop. Margriete, gousblomme en ander sonsoekers vou hul helder kroonblare oop. Marta lig haar gesig na die son en stuur een van haar skietgebede op.

Dankie, Here, dankie vir alles wat volmaak is. Ek smeek U, verander vir my alles wat nie volmaak is nie.

Deon is terug. Ongelukkig het hy ’n meisie aan sy sy en Ciska sê sy is pragtig. Maar Ciska wil so graag ’n skoondogter hê, enige vrou wat een van haar seuns huis toe bring, sal pragtig wees. Marta gee ’n laggie. Miskien is die meisie van Bahrein wat eintlik in Pretoria woon, glad nie so wonderlik nie. Miskien verander Deon van plan en los haar as hy háár weer sien. Baie kan in drie jaar verander. Sy het ouer geword, meer gesofistikeerd, nie so onseker soos laas nie. Dink net – as hy weer sy hare gesny wil hê, kan hulle so naby soos minnaars wees. Dié keer sal sy nie sukkel met sy kop vol kroontjies nie. Moeilik om te sny en tog so oulik, hy lyk jare jonger as vyf en veertig. Ja, hy is tien jaar ouer as sy, maar as mense eers ouer as twintig is, maak ouderdomsverskille nie meer saak nie. Haar pa was agt jaar ouer as haar ma.

Net jammer haar ma dink niks van die Swanepoels nie – te high and mighty na haar sin. Dit het begin die dag toe Gideon Swanepoel as skoolhoof aangestel is en Arend Koster as onderhoof. Haar pa was tevrede, want hy wou nie hoof wees nie. Haar ma het dit egter as ’n persoonlike belediging beskou dat ’n jonger man bo Arend bevorder is.

Sondagaand toe Ciska bel om te sê meneer Swanepoel se “verlangse familie” is Deon en Gunther, het Marta se ma nie in die opwinding gedeel nie.

“Nou gaan jy weer heeldag en aldag daar boer agter die seuns aan,” het sy verwyt.

“Hulle is nie seuns nie, Moeder, hulle is mans en Deon is verloof,” het Marta gekeer.

“Sal dit jou terughou?”

Haar ma het haar so stip aangekyk, dit het gevoel asof sy diep in die geheimste hoekies van haar hart inkyk.

Dis waar, sy kan nie wag om Deon te sien nie en sy sal vandag nog haar kans waarneem. Gewoonlik doen sy Ciska se hare Maandae, Woensdae en Vrydae, maar Ciska het Sondagoggend ná kerk onverwags gebel en haar gevra om asseblief ’n draai te kom maak en haar hare te kam. Swanie het ’n oproep van verlangse familie ontvang wat Sondagmiddag laat kom kuier en sy wil hom nie in die steek laat met haar deurmekaar kop nie. As Marta toe geweet het wie die gaste was, het sy by die Swanepoels gekuier tot Deon-hulle se aankoms. Nou moet sy wag tot Woensdag, want Ciska het haar dubbeld betaal omdat sy op Sondag moes werk en haar belowe dat sy dan nie Maandag hoef te kom nie.

Sy kan dus onmoontlik vandag soontoe gaan, tensy sy ’n ander verskoning as hare uitdink. Sy het dit klaar gedoen – laas nag toe sy nie kon slaap nie. Sy gaan ’n sjokoladekoek bak en dit oorvat, maar eers teen middagkoffie se koers. Vanoggend is buite die kwessie al het sy die koek voor dagbreek gebak en versier. Oom Ollie is netnou hier vir sy baard en Marinda Boshoff kom tienuur vir haar highlights, wat ’n uur of twee in beslag sal neem. Haar ma sal nuuskierig wees as sy op wasdag begin koek bak. Dis ook hoekom sy die bakkery uitstel tot haar ma haar middagslapie vang. Dan kan sy in vrede bak en later verduidelik. Teen halfvier sal sy voor die Swanepoels se deur staan. Hopelik sal haar ma nie omgee om ’n uurtjie alleen te bly nie, anders moet sy met tannie Dora reël om iemand op kort kennisgewing oor te stuur. Dit het juis Sondag ’n geskarrel veroorsaak. Toe word sy boonop aangepraat oor die sonde van Sondagwerk.

Soms voel sy so vasgekeer, dis asof ’n wurgende gewig om haar nek hang, ’n albatros in die vorm van haar eie ma! Maar sy het nie ’n keuse nie – sy moet haar ma oppas. Sy, Marta, met haar alles oorheersende pligsbesef en nimmereindigende arbeidsaamheid. Probleem is net, dit word nie raakgesien nie, ook nie waardeer nie.