Читать книгу Satyn Omnibus 3 - Helena Hugo - Страница 13

10

Teen die daaropvolgende Maandag begin Cecilia ingeburger voel. Haar vuurdoop en die eerste week van haar nuwe lewe is verby. En sy leef nog, al het sy meer as een keer tien dode gesterf. Of soos Garth dit gestel het: “Die slaggate misgetrap en binne-in die sloot geval.”

Haar meubels het elkeen sy regte staanplek gekry en haar skilderye hang. Haar e-pos werk en sy het ’n lang geselsbrief van haar ma gekry. Die een nadeel van haar bedanking by Jakaranda-lugdiens is die Madrid-kuiertjies wat opgedroog het. Haar ouers kan dalk Kerstyd ’n plan maak om in Suid-Afrika te kom kuier, maar intussen het Vera belowe om gereeld in te loer wanneer sy ’n Madrid-vlug doen.

En glo dit of nie, haar ouers se eertydse voornemende skoonseun ook. Daar is nie kwade gevoelens tussen hulle en Steve nie. Cecilia weet wat hulle dink: Eendag vind sy en Steve dalk uit dit was alles ’n misverstand en dan kom hulle weer by mekaar uit. Haar ma maan altyd dat ’n mens nooit moet sê: Fonteintjie, ek sal nie weer van jou drink nie.

Nadat sy ’n nuwe selfoon gekry het, het sy die oue minder gereeld aangeskakel. Steve se oproepe was natuurlik van die eerstes wat deurgekom het. Maar dof en onduidelik, asof hy vanuit ’n duikboot op die seebodem gebel het. Hy was op Da Vinci-lughawe in Rome en daar was baie steurings op die lug. Hulle kon mekaar skaars hoor tussen die weergalmende eggo’s en fluitende wind deur.

Die volgende dag het Sue Bernard vir Cecilia ’n ruiker rooi rose gebring wat by ontvangs afgelewer is, met ’n kaartjie daarby: Rose kan dit duideliker sê as ’n selfoon. Ek is vandag liewer vir jou as gister, en ek sal jou môre liewer hê as vandag . . .

Sy het haar voorgeneem die rouperiode is verby. Maar die eerste keer in ’n lang tyd het sy daardie nag weer slapeloos rondgerol. Later opgestaan en met ’n koppie tee in die sit­kamer gaan sit, terwyl Vera se woorde in ’n e-pos deur haar kop bly draai het: Melanie sê jy het toestemming gegee dat sy jou eks mag erf. Is jy seker? Gaan dit nie later dalk jou en Mel se vriendskap bederf nie? Hoe gaan jy voel as jy haar en Steve saam sien?

Sy was omgekrap oor haar ma en oor Vera se opmerkings. Hulle het destyds saamgestem dat Steve nie haar liefde werd is nie. Hoekom nou skielik terugkrabbel en suggereer dat sy mettertyd sal afkoel, en dat sy dalk te kras geoordeel het?

Die jop by Mlala hou haar aan die hop, maar is veel bevredigender as om skinkborde te dra en veeleisende passasiers te pamperlang. Dis so ’n vreugde om terug te wees in haar geboortewêreld dat sy nie terugverlang na Lugdiens se eksotiese bestemmings nie. Eendag sal sy weer oorsee gaan – ’n rugsak pak en die stukkies van haar hart gaan losmaak waar dit nog aan al die sentimentele plekke vasklou.

Sy het haar visarend onder by die rivier hoor roep, en het met behulp van ’n hand vol broodkorsies vriende gemaak met die trop tarentale wat soggens by haar chalet kom ontbyt bedel. Al wat pla, is haar motor wat nog bekwaald in Joe se werkswinkel staan, die Yspaleis se kil houding en die dag­bestuurvergadering drie maal ’n week in Melt se kantoor.

Hy het nog nie weer die toeryghemp aangehad nie, maar selfs in ’n formele pak klere met ’n konvensionele hemp en das vind sy dat haar gedagtes afdwaal, sodat sy agterna vir Garth moet vra wat oor spesifieke aspekte besluit is. Sy het ’n paar keer Melt se vraende blik onderskep en skuldig weggekyk, bang haar gevoelens is op haar gesig leesbaar.

Dis moeilik om vaag en ontwykend te wees teenoor hom, om verskonings te bedink hoekom sy nie kan gaan koffie drink of saamstap na die Lapa toe nie; hoekom sy altyd haastig of besig is . . . Dit was dus ’n verligting toe Melt ’n paar dae gelede weg is Pretoria toe en Arnold Jordaan die vergadering gelei het. Arnold is maklik om mee saam te werk, en selfs die Yspaleis was meer genaakbaar.

Maar Melt kom vandag terug, besef Cecilia toe sy Vrydag­oggend wakker word. Al het sy gemengde gevoelens daaroor, is dit asof die son helderder skyn en die soetdorings geler blom. Sy soek deur haar klerekas en trek ’n perskepienk broekpak aan wat haar ’n lentegevoel gee.

“Jy lyk soos ’n suigstokkie, lekker genoeg om te eet!” vlei Garth haar toe hy op kantoor kom. “Ten bate van watter hunk – die Laeveldleeu of die loslappiebaas?”

“Dis ’n stokou broekpak,” jok Cecilia. “Ek wou hom al weggooi.”

Garth trek groot oë. “My wêreld, voos gedra en gewas en gestryk, met die prys nog steeds agterop die baadjie.”

“O aarde, issit?”

Cecilia voel agter aan die soom en pluk die etiket los. “Noem dit aan iemand dat ek ’n nuwe pak aangetrek het vir meneer M se terugkoms en ek vertel vir Sue jy slaap snags met ’n teddiebeer in jou arms,” dreig sy hom.

“Wie sê sy sal nie uit eie ervaring weet dis ’n storie nie?” troef Garth haar.

“Wens jy maar,” spot Cecilia en bekyk haar dagboek. “Wat is op ons program vir die dag?”

“Die sitruspromosie, Leonardo die Laeveldleeu wat arriveer, en die baas wat beïndruk moet word met ons arbeid­saamheid die afgelope drie dae.”

“Jy kan sommer nou begin,” sê Melt toe hy by die deur instap, betyds om die laaste item op Garth se lys te hoor.

Garth het op ’n kibboets in Israel gewerk, as kelner in Griekeland en as chauffeur in Westminster. Hy het genoeg selfvertroue om sy teenwoordigheid van gees te behou.

“Meneer M!” roep hy uit. “Ons het jou eers vanmiddag verwag!”

“Ek het vroeg gery ter wille van onafgehandelde sake hier.”

“Koffie en Maria-koeken?”

“Net koffie, dankie.”

Melt kom leun teen Cecilia se lessenaar. Sy glimlag en stem kry ’n ander kwaliteit. “En jy, perskebloeiseltjie? Net so arbeidsaam gewees soos jou kollega?”

Hy het opgelet wat sy aanhet . . . ’n Heerlike warmte bruis deur Cecilia. Sy vergeet van die gholftoernooi en die wildtuin-dagtoer wat sy gereël het. Sy kan aan niks intelligents dink om te antwoord nie, net droomverlore na hom staar. Hierdie man met die goue oë, wat diep spore in haar lewe kom trap het en al haar regte knoppies druk . . . Nou eers besef sy hoe leeg die Lodge was in die afwesigheid van sy dinamiese bestuurder. Drie dae was ’n ewigheid.

Sy is nie al een wat van die spoor af is nie. Melt lyk ook of hy ’n kompas nodig het. Hy neem die beker wat Garth vir hom aangee en roer die koffie om en om, al weet Cecilia hy het nie suiker ingegooi nie. Hy neem ’n sluk en kom blykbaar nie agter dis bitter nie.

“Ek is bly om jou te sien,” sê hy sag.

“Ek ook,” fluister sy.

Dis asof die sterre verskiet en die wêreld ophou draai.

Garth was by die wasbak doenig. Hy haak ’n stoel nader en kom sit, onbewus van die onderstroming tussen hulle wat soos ’n elektriese storm broei.

Hy lig Melt in oor die gholffunksie, die volgende toernooi in Desember en die dag se skedule. Dan vervolg hy: “Ek hanteer die sitruspromosie, en Perskebloeiseltjie sorg vir die Laeveldleeu se konsert. Die klank- en beligtingtegnici is aan die werk in die Lapa, en al die kaartjies vir môreaand se vertoning is uitverkoop. Leonardo self arriveer elfuur op die lughawe. Bloeiseltjie gaan hom haal.”

“Ek sal die nuwe bussie gebruik,” voeg Cecilia by.

Melt skud sy kop. “Liewer ’n motor, dis meer persoonlik.”

“Die voertuie is almal uit, en myne is in Joe se werkswinkel,” verduidelik Cecilia, hoewel sy nie kan dink dat ’n vermaaklikheidster van Leonardo se status tuis sal voel in die Golf nie.

Melt haal sy motorsleutels uit sy sak. “Hierso . . . Gebruik myne.”

Cecilia se oë rek. Tien uit tien, meneer M, dink sy. Haar eks sou harakiri gepleeg het eerder as om sy motor vir haar te leen.

Sy wil dubbel seker maak dat sy nie verkeerd verstaan het nie. “Jóú motor?”

“My motor,” beaam hy.

“Wat as ek hom stamp?”

Hy haal sy skouers op. “Dis net ’n stuk blik . . . Dan betaal die assuransie.”

As Garth nie by was nie, het sy hom vol op daardie mooi mond van hom gesoen.

“Dankie, dis gaaf van jou,” antwoord sy stemmig.

Melt neem nog ’n sluk bitter koffie. “Plesier.”

“Ek sal versigtig ry.”

“Ek weet jy sal.”

Die blieper op sy heup maak ’n piepgeluid en Melt sug terwyl hy dit afskakel. “Ek het gehoop op ’n bietjie rus en vrede . . . Jammer, plig roep.” Voor hy loop, kyk hy vraend na Cecilia. “Daar is ’n dringende saak waaroor ek met jou wil praat. Wat van ete eenuur by die Impala?”

Al die meisies gooi hul flikkers vir hom, het Garth gesê. Haar voorganger ook, en dis hoekom sy sak en pak weg is. Sy moenie dieselfde paadjie loop nie. Melt Meiring behoort ’n etiket om sy nek te dra wat waarsku: Gevaar! Bly weg!

“Leonardo se vlug land eers elfuur; ek sal nie eenuur terug wees nie,” soek sy verskoning.

“Dan maak ons dit halftwee, as dit jou beter sal pas.”

“Halftwee is baie laat. Miskien moet jy solank eet en nie vir my wag nie.”

“Ek sal wag.” Hy gee haar nie kans om nog verskonings uit te dink nie. “Afgespreek. Sien jou dan.”

Garth kyk Melt agterna toe hy wegstap. “Hoekom lyk hy asof hy die boerpot by die casino gewen het?”

“Lyk hy so? Ek het nie opgelet nie.”

“Wat wil hy so dringend met jou bespreek?”

“Ek weet nie.”

“En jy?” Hy kyk nuuskierig na haar. “Wat lyk jy so agterstevoor en onderstebo?”

Cecilia vryf haar hare plat. Dis ’n soort heldeverering, besluit sy. Omdat sy Steve mis, projekteer sy haar gevoelens op die eerste ou wat verbykom. Die fase sal oorwaai, en volgende week is dit dalk Garth se beurt. Of Joe. Of netnou dalk Leo­nardo.

Dié logiese ontleding laat haar beter voel. Die res van haar hartkloppings blameer sy op die lentepakkie. Sy moet ’n klagte oor ’n stukkende TV-stel in suite 482 opvolg, en daarna gaan sy ter wille van haar gemoedsrus ’n donker romp en sober bloes aantrek. Dis nader aan ’n uniform, waaraan sy gewoond is en waarin sy veilig voel.

In antwoord op Cecilia se vraag beduie die sekuriteitswag na ’n wit Mercedes Benz-sportmodel op die parkeerterrein. Dáái een is meneer Meiring se vuurwa . . .

Cecilia het by Steve van duur motors geleer. Sy knip haar oë. Sy het mos die eerste dag al geraai dit sal sy styl wees . . . Haar vingerpunte streel waarderend oor die enjinkap, waaronder daar ’n lokomotief se perdekrag wegkruip. Is dít wat hy “ ’n stuk blik” noem? Wat nie saak maak as sy dit stamp nie, want die assuransie sal betaal?

Binne ruik dit na leer en muskus, met Melt se Monte Carlo-donkerbril wat oor die truspieëltjie hang. Sy skuif vol ontsag agter die stuur in.

Hoewel sy deeglik vertroud is met die pad na die Kruger Mpumalanga Internasionale Lughawe, bestuur sy stadig en versigtig. Sy konsentreer op die aankomende verkeer en kyk nie rond nie. Op die lughaweterrein parkeer sy in ’n stil doodloopry en gee die veiligheidswag ’n vet fooi.

“Meneer, pas hierdie motor met jou lewe op. As ek terugkom en hy is weg, of daar is soveel as net ’n mérkie aan hom, spyker ek jou met ’n stomp tuinvurk aan die naaste boom vas.”

Hy skrik. “Reg so, juffie, ek sal sorg!”

Sy is besig om die motordeur te sluit toe ’n bekende stem agter haar roep: “Cilla? Ek het gehoor jy werk by ’n hotel buite Nelspruit . . . Is dit wraggies jy?”

Sy draai verras om. “Kaptein Doep! Wat maak jý hier?”

“Ek is op die hop-hop-sprinkaanroete: Nelspruit – Durban – Oos-Londen – Port Elizabeth – Kaapstad. Net gou uit die aankomsaal geglip om ’n paar dampe te stook. Kan nog steeds nie die skoorsteengewoonte afskud nie.”

Cecilia onthou hy is ’n strawwe roker; hy het swaargekry toe rook op vliegtuie verbied is. “Dis gaaf om ’n bekende gesig te sien. Hoe gaan dit?”

“Goed, maar blykbaar nie so goed soos met jóú nie.” Hy kyk veelbetekenend na die wit sportmotor. “Jou wiele?”

“Ek wens . . .” Sy lag. “Nee, dis my ryk baas s’n. En hoe gaan dit by Jakaranda?”

“Darem nog neus in die lug en bokant die wolke. Ons het ’n nuwe roete Rio de Janeiro toe ingestel en is besig om die oorsese poel aan te vul. Ons mis jou. Jy was een van Jakaranda se topwaardinne. Oorweeg jy dit nie om terug te kom nie?”

Haar oë is broeiend toe sy wegkyk en haar kop skud.

“Lugdiens is nie die enigste wat jou mis nie, Cilla. Dit gaan sleg met Steve. Hy wou vir jou kom kuier, maar jy wil hom glo nie sien nie.”

“Dis beter so, dat die wonde kan genees.”

“Kry julle nie julle probleme uitgestryk nie?”

Sy sug. “Ons het probeer, maar dit werk nie. Hoekom sê jy dit gaan sleg met hom? Wat makeer?”

Kaptein Doep kyk haar reguit in die gesig. “Wat dínk jy makeer hom? Steve de Villiers is my vriend. Ek het groot agting vir hom – nie net as knap vlieënier nie, maar ook as mens. Daar was van die begin af net een meisie vir hom: jy. Hy sou vir jou die aarde versit het – jy weet dit self. Dit was vir hom ’n harde slag toe jy hom uit die bloute oorboord gegooi het en die troue gekanselleer het.”

“Dit was nie uit die bloute nie,” verduidelik Cecilia, haar stem vol rou emosie. “Hy weet daar was oorgenoeg rede. Ek het hom tyd gegee om te verduidelik, en ek het my standpunt duidelik gestel, maar ons kon nie tot ’n vergelyk kom nie. Moenie dink dit was vir my maklik nie. Om my rug op hom te draai en uit te stap, was waarskynlik die moeilikste besluit wat ek nog ooit in my lewe geneem het. Ek is jammer vir Steve, maar ek het nie ’n keuse gehad nie.”

“Ek weet nie wat tussen julle skeefgeloop het nie, en ek wil nie my neus in julle privaat sake steek nie.” Hy kyk spekulerend na Cecilia en dan na die wit sportmotor. “Maar as dit ’n kwessie is van ’n ander man wat tussenbeide gekom het – dalk jou . . . e . . . ryk baas wat vir jou sulke duur geskenke gee – dan vra ek jou om ’n tweede keer te dink, meisie. Hoe lank ken jy hierdie man al? Sal hy goed wees vir jou?”

Cecilia se wange vlam. “Dis nie wat jy dink nie, kaptein Doep. Ek het Steve nie vir ’n ander man gelos nie. Glad nie. Hoegenaamd nie.”

Sy sou graag Nadine Groenewalt se geval wou noem, en een of twee ander insidente in die verlede wat ook nie heeltemal bo verdenking was nie. Maar Steve en Johan du Plessis kom ’n lang pad saam, sedert hul lugmagdae toe hulle saam Hawks gevlieg het. Sy skuld Steve die lojaliteit om hom nie by sy vriend swart te smeer nie.

Kaptein Doep lyk nie oortuig nie.

“Dis nie my motor nie,” herhaal sy. “My baas het dit net vir my geleen omdat my motor in die werkswinkel is.”

“As jy so sê . . .” Hy roer sy skouers. “Al wat ek vra, is dat jy weer sal dink. Steve is dit werd, nooi. Hy is een in ’n duisend. Moenie dit agterna uitvind nie – wanneer dit te laat is.”

Cecilia se keel brand. “Ek weet, ja . . . Eers was ek kwaad vir hom, maar daardie stadium is nou verby. Ek is steeds erg oor Steve, en ek sal graag met hom vriende wil bly. Ek wil hê dit moet goed gaan met hom. Sê asseblief vir hom groete, kaptein, as jy hom weer sien.”

“Ek sal so maak, vir wat dit werd is.”

Cecilia sou graag nog wou gesels het, oor Lugdiens en al haar vriende wat sy agtergelaat het. Maar vlug JA 806 se vertrek word aangekondig en die passasiers begin tou oor die laaiblad om aan boord te gaan.

“Ongelukkig al weer op pad . . .” Kaptein Doep druk sy sigaret dood en steek sy hand na haar uit. “Alles wat goed is, Cilla. Dink oor wat ek gesê het, en laat my weet as daar enig­iets is wat ek kan doen.”

“Ek sal, dankie,” antwoord sy sag. “Veilig vlieg.”

Sy bly staan tot die 747-makrostraler aan die onderpunt van die aanloopbaan gaan draai het en dan met ’n stukrag van 209 kN en vier brullende Rolls Royce-motore verbydreun en die lug in klief. Sy kyk totdat die silwer spikkel al kleiner word en uiteindelik in die bloute verdwyn.

Dan draai sy weg om in die kleedkamer te gaan kyk of haar maskara strepe oor haar nat wange gelaat het. Daar is nog tien minute voor Leonardo se vlug land. Vlug SA 331, van Kaapstad af, waar hy by een of ander kunstefees opgetree het.