Читать книгу Op die spoor van hoop - Jacqueline Leuvennink - Страница 4

Jare gelede moes ek ’n onderhoud gaan voer met ’n bekende kunstenaar in die suidelike voorstede van Kaapstad. Ek was vreesbevange.

In die voorafgaande paar maande kon ek weens swak gesondheid, nadat ek ’n baba verloor het, nie werk nie.

Die kokon waarin my siekte my vasgeweef het, het ’n veilige weg­kruipplek van die buitewêreld en sy eise geword. En toe hierdie versoek …

Ek het geweet ek moes weer iewers ’n begin maak, maar dit het gevoel asof die geringste brandertjie my kon kantel.

Gaan ek in hierdie toestand Engels in my Afrikaanse mond gepas kry?

Sal ek nog hoegenaamd ’n sinvolle gesprek kan voer met ’n vreemde persoon wie se werk ek bewonder, maar waarvan ek geen kenner is nie?

En sal hy iets interessants te sê hê wat mense sal wil lees?

Nietemin het ek myself gedwing om die telefoon op te tel en die afspraak te maak.

Die oggend van die onderhoud het ek eers ’n wye draai stadlangs gery – om vir my man by sy werk te gaan sê presies hoe bang ek is. Dit het al ’n bietjie gehelp.

Ná ’n paar bemoedigende woorde het ek verder gery. Die dae van mensvreters ís mos verby. My ma sê so.

Die uiteinde hiervan was ’n artikel – beslis nie die beste van my loopbaan nie, maar tog goed genoeg om gepubliseer te word.

Dis nou 27 jaar en baie lêers vol artikels later. Ek sidder om te dink wat ek sou verpas het as my onsekerheid die oorhand gekry het.

Gelukkig is daar ’n Kenner van nuwe beginne. Een wat by jou bly as jy in die vertreksaal van die lewe soms begin lyk soos Hendrik van Hendrik en die reuse-perske – ’n arme, hartseer seuntjie met net ’n koffertjie met sy pajamas en sy tandeborsel daarin vir die reis wat wag.

Vandag kyk ek met ’n mate van verwondering terug op elke ervaring en elke kosbare mens wat my werk oor die jare vir my so ’n voorreg gemaak het. ’n Mens leer om so ongeveinsd moontlik agter die waarheid aan te beweeg. En dan probeer jy só daaroor skryf dat dit ander hopelik eerder sal raak en behaag as verveel of beïndruk. Sodat jy, aldus George Weideman, in die woorde vermaak sal ontdek, maar ook salwing vir pyn, ’n gebed, ’n soektog en ’n po­ging om lewensraaisels op te los – iets waar­uit jy genot put en ho­pelik ander ook.

Mense vra my dikwels watter onderhoude of ervarings het vir my oor die jare uitgestaan. Dié boek is ’n poging om daardie vraag ten dele te beantwoord. Die tema van hoop is méér as bloot ’n naïewe hoop dat alles sal regkom. Dit is gebou op geloof. En die ervarings van die uitsonderlike mense van ons land.

Jacqueline Leuvennink September 2012