Читать книгу Nazistowskie bestie. Kaci z SS - Jesus Hernandez - Страница 15

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.

5 Głównym źródłem udokumentowanej informacji na temat Götha są akta osobowe SS, przechowywane w Bundesarchiv w Berlinie. Owe akta składają się z około dwudziestu dokumentów, obejmujących jego dane osobowe, fotografie, wszystkie aspekty przebiegu jego kariery w organizacji, jak również informacje o rodzinie i zajęciach w cywilu. Dokumenty SS dotyczące Götha znajdują się również w Archiwach Narodowych Stanów Zjednoczonych w College Park, Maryland, pod numerem referencyjnym RG 242. Chociaż ten zbiór nie jest tak kompletny, jak ten znajdujący się w Berlinie, zawiera pewne dokumenty, których nie ma w Bundesarchiv. Innym podstawowym źródłem jest relacja z procesu Götha przed polskim sądem w 1946 r., która prócz opisu zbrodni popełnionych w Płaszowie dostarcza istotnych danych o jego karierze w SS. Wywiady przeprowadzone ze świadkami są także źródłem cennych informacji z pierwszej ręki.

6 Jednostka Oddziałów Rezerwy SS, odpowiadająca pułkowi. Pierwotnie Standarte był podstawową jednostką, na jakie dzieliły się siły korpusów paramilitarnych związanych z partią nazistowską, składającą się z różnej liczby członków, od tysiąca do trzech tysięcy.

7 Jednostki SS-Verfügungstruppe (SS-VT), bojowe jednostki SS odpowiadające batalionowi, również mające swój początek w paramilitarnych oddziałach partii nazistowskiej. SS-Verfügungstruppen powstały pod koniec 1934 r. na bazie trzech Standarten, czyli pułków, mając za zadanie czuwanie nad wewnętrznym bezpieczeństwem nazistowskiego reżimu. SS-VT zaczęły otrzymywać ciężki sprzęt i zwiększać liczbę Standarten. Po zwieńczonym sukcesem udziale w kampanii wrześniowej w Polsce w marcu 1940 r. jednostki te utworzyły Waffen-SS, siły bezpośrednio kontrolujące regularną armię, Wehrmacht.

8 Gauleiter był najwyższym przedstawicielem NSDAP w każdej z prowincji administracyjnych (Gau), na jakie partia podzieliła terytorium Rzeszy. Było to niezwykle prestiżowe stanowisko, dające wielką władzę polityczną.

9 Istnieje pewna kontrowersja dotycząca nazwy operacji. Szeroko rozpowszechniona jest wersja, że nazwa była hołdem dla szefa Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) i organizatora „Ostatecznego rozwiązania”, SS-Obergruppenführera Reinharda Heydricha, po zabiciu go przez grupę zbrojnych czeskich partyzantów w Pradze 4 czerwca 1942 r. Niemniej jednak ta operacja eksterminacji na wielką skalę rozpoczęła się przed śmiercią Heydricha, co podaje w wątpliwość tę wersję. Szczegółem, który pozwala powątpiewać, iż wybór tej nazwy był hołdem dla Heydricha, jest także fakt, że jego imię brzmiało Reinhard, a nie Reinhardt, chociaż dodatkowe zamieszanie odnośnie do nazwy operacji sprawia to, iż można znaleźć jej nazwę pisaną także bez końcowego „t”. Historyk Robert Gerwath w swej biografii Heydricha wyjaśnia, że w ciągu całych lat trzydziestych sam Heydrich pisał swe imię na oba te sposoby, co wspierałoby tę wersję. Wydaje się, że odrzucono inną jeszcze wersję, mimo że nawet dzisiaj można ją spotkać w pewnych publikacjach, iż ta operacja ludobójstwa otrzymała nazwę na cześć sekretarza stanu do spraw finansów, Fritza Reinhardta, którego ministerstwo zarządzało dobrami zrabowanymi zamordowanym Żydom. Istnieje również trzecia możliwość wyjaśnienia nazwy: po wojnie komendant obozu w Auschwitz, Rudolph Höss, wskazał, że pierwotna nazwa brzmiała Reinhardt, z końcówką „t”, i nie miała odniesienia ani do Heydricha, ani do Fritza Reinharda, lecz była jednym z dostępnych podówczas kryptonimów dla określenia operacji. Jest możliwe, iż tak właśnie było, a po śmierci Heydricha nazwa utraciła końcowe „t” w nieświadomym hołdzie.