Читать книгу Ekstremalne przywództwo. - Jocko Willink - Страница 16

W każdym zespole i organizacji całkowita odpowiedzialność za sukces i porażkę spada na lidera. Lider musi odpowiadać za wszystko w swoim świecie. Nie można obwiniać nikogo innego. Dowódca musi zaakceptować błędy i przyznać się do porażki, przyjąć je na siebie i stworzyć plan zwycięstwa.

Ale najlepsi liderzy nie ograniczają się do brania odpowiedzialności za swoją pracę. Zawłaszczają wszystko, co wpływa na ich misję. Ta fundamentalna koncepcja pozwala liderom SEAL prowadzić niezwykle wydajne zespoły w niezwykłych okolicznościach i wygrywać. Ekstremalne zawłaszczanie nie jest zasadą, której stosowanie ogranicza się tylko do pola bitwy. Jest ona tym, co charakteryzuje dowolny skuteczny i odnoszący sukcesy zespół w jakiejkolwiek jednostce militarnej, organizacji, sporcie lub biznesie z jakiejkolwiek branży.

Kiedy podwładni nie robią tego, co powinni, liderzy stosujący ekstremalne zawłaszczanie nie mogą ich obwiniać. Muszą najpierw spojrzeć w lustro. Dowódca ponosi całą odpowiedzialność za tłumaczenie misji na poziomie strategicznym, tworzenie taktyki oraz gwarantowanie zespołowi niezbędnych szkoleń i zasobów, aby odpowiednio i skutecznie działał.

Jeżeli ktoś w zespole nie działa na poziomie wymaganym, by grupa odniosła sukces, lider musi przeszkolić tę osobę i stać się dla niej mentorem. Ale jeżeli ktoś taki w dalszym ciągu nie zapewnia odpowiedniej jakości, to stosujący zasady ekstremalnego przywództwa dowódca musi być przede wszystkim lojalny wobec zespołu i misji. Jeżeli słabeusz nie jest w stanie się poprawić, lider musi podjąć trudną decyzję i go zwolnić, a na jego miejsce zatrudnić kogoś, kto będzie potrafił wykonać zadanie. To wszystko spoczywa na barkach lidera.

Jako jednostki często uznajemy, że inni osiągnęli sukces tylko dzięki szczęściu lub okolicznościom, a własne porażki albo porażki naszych zespołów próbujemy usprawiedliwić. Za nasze własne niepowodzenia obwiniamy pecha, okoliczności poza naszą kontrolą lub kiepskich podwładnych; wszystko tylko nie nas. Całkowita odpowiedzialność za porażkę jest trudna do zaakceptowania, a wzięcie winy na siebie, kiedy coś idzie źle, wymaga olbrzymiej pokory i odwagi. Ale jest to niezbędne, aby rozwijać się i uczyć jako lider oraz aby poprawić wyniki zespołu.

Ekstremalne przywództwo wymaga od lidera spojrzenia na problemy organizacyjne przez obiektywne okulary rzeczywistości, bez emocjonalnego przywiązania do agend i planów. Wymaga ono, by dowódca odłożył ego na bok, zaakceptował odpowiedzialność za porażki, spróbował wyeliminować słabości i stale pracował nad tym, by stworzyć lepszy i bardziej wydajny zespół. Taki dowódca nie przypisuje sobie zasług za sukcesy zespołu, ale daje do zrozumienia podwładnym dowódcom i członkom oddziału, że to właśnie oni się do nich przyczynili. Kiedy lider wprowadza takie podejście i oczekuje, by respektowali je młodsi dowódcy w zespole, nastawienie to przeradza się w kulturę zespołową na każdym poziomie. Dzięki zasadom ekstremalnego przywództwa młodsi dowódcy przewodzą mniejszym zespołom i wykonywanym przez nie częściom misji. Skuteczność i efektywność znacząco wzrastają, a rezultatem tego jest wydajny, odnoszący zwycięstwa oddział.