Читать книгу Calcio. Historia włoskiego futbolu - John Foot - Страница 28

W 1926 roku w burzliwą historię Włoskiej Federacji Piłkarskiej, naznaczonej podziałami, rywalizacją i skandalami, wprowadzono pewien ład i element zjednoczenia. Kartę Viareggio opracowało i zredagowało trzech samozwańczych ekspertów, pochodzących z malowniczego toskańskiego miasteczka, które w 1920 roku stało się sceną „piłkarskiego powstania”. Nowe reguły zrewolucjonizowały grę w piłkę nożną. Po pierwsze, zalegalizowano profesjonalizm. Było to nieuniknione ze względu na rosnącą liczbę piłkarzy robotników, którym coraz trudniej przychodziło pogodzić aktywność sportową z życiem zawodowym³⁶. Co innego oznaczało bycie księgowym i profesjonalnym piłkarzem jednocześnie, jak to było w przypadku na przykład Fulvio Bernardiniego z Romy, a co innego próba połączenia skromniejszych zawodów z wymaganiami związanymi z udziałem w rozgrywkach krajowych w pełnym wymiarze czasu.

Co więcej, Karta wprowadzała zakaz gry piłkarzy zagranicznych w lidze włoskiej. Powstrzymało to napływ zawodników z nowych zakątków Europy – zwłaszcza z Austrii i Węgier. W trakcie sezonu 1925/26 na Półwyspie Apenińskim grało ich ponad 80 i w jednej chwili zostali oni zmuszeni do tego, by szukać pracy gdzie indziej lub całkowicie zmienić profesję. Niektórzy zostali trenerami, tak jak Węgier Árpád Weisz, który w sezonie 1929/30 zdobył pierwszy tytuł mistrzowski z Interem, po czym kolejne dwa z Bologną w latach 30.

Ale podobnie jak w wielu innych przepisach we Włoszech, również w Karcie Viareggio dało się znaleźć luki. Kto bowiem faktycznie był Włochem, a kto obcokrajowcem? W związku z zakazem kupowania zawodników węgierskich i austriackich wielkie kluby zaczęły szukać „Włochów” pośród milionów emigrantów, którzy opuścili niegdyś kraj w poszukiwaniu szczęścia za granicą. Hybrydowa kategoria włoskich oriundich weszła na stałe do piłkarskiego żargonu. Słowem tym określano kogoś, kto urodził się lub wychował w innym kraju, miał jednak włoskie korzenie (wystarczyło, że dziadek takiej osoby był Włochem). Aż do końca lat 40., a nawet później historię obcokrajowców w lidze włoskiej pisali właśnie oriundi.

Dzięki Karcie nieunikniona stała się dalsza rozbudowa krajowej ligi, co począwszy od sezonu 1929/30 doprowadziło do utworzenia dwóch poziomów rozgrywek: Serie A i Serie B. Jakby w celu podkreślenia kluczowej roli lidera faszystów Leandro Arpinatiego, siedzibę Włoskiej Federacji Piłkarskiej przeniesiono do Bolonii, z dala od tradycyjnych centrów piłkarskiej potęgi – Turynu i Mediolanu. Kiedy zaś w 1929 roku Arpinati został mianowany podsekretarzem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, nową siedzibą federacji stał się Rzym. W końcu Karta Viareggio likwidowała związek sędziów, ograniczając w ten sposób ich autonomię, a jednocześnie podnosząc ich prestiż – mimo że pozostawali amatorami. Specjalna komisja miała uprawnienia do desygnowania arbitrów na poszczególne mecze. Giovanni Mauro, wspólnik Arpinatiego w „kradzieży” w Bolonii w 1925 roku, przez całe lata 30. stał na czele tego nowo utworzonego ciała kierowniczego. Decyzje w pamiętnym finale w 1925 roku nie wyrządziły mu żadnej szkody w dalszej karierze.