Читать книгу Calcio. Historia włoskiego futbolu - John Foot - Страница 30

Od samego początku calcio pozostawało w kręgu zainteresowań czołowych włoskich biznesmenów. Piero Pirelli, przemysłowiec i członek potężnej firmy oponiarskiej, założonej w Mediolanie w 1872 roku, dowodził Milanem w latach 1908–1929 i był inicjatorem budowy nowego stadionu San Siro w 1926 roku. Inny przedsiębiorca, senator Borletti, prowadzący w mieście kilka biznesów (m.in. budziki, naboje, zegarki, magazyny czy koszykówka), był z kolei prezydentem Interu w latach 1926–1929. Najważniejsza okazała się jednak rola FIAT-a. Utworzona w 1899 roku w Turynie spółka FIAT stała się po pierwszej wojnie światowej jedną z największych firm we Włoszech. W latach 20. FIAT produkował 90 procent włoskich samochodów, a rodzina Agnellich kontrolowała 70 procent akcji firmy. W 1923 roku Edoardo Agnelli, syn Giovanniego, założyciela firmy, objął stery w Juventusie, gdzie pełnił funkcję prezydenta aż do 1935 roku, odnosząc serię niezwykłych sukcesów w latach 30. Od tamtego czasu historia Juventusu była już zawsze nierozerwalnie związana z FIAT-em, a zwłaszcza z postacią Adwokata – Gianniego Agnellego³⁹.

W wyjątkowy i nieporównywalny z niczym sposób największa firma we Włoszech stała się właścicielem największego klubu piłkarskiego, a związek ten zrodził równie wiele miłości, co nienawiści, lojalności i zazdrości. Bogactwo FIAT-a oraz jego etyka biznesowa uczyniła Juve najbardziej utytułowanym klubem w świecie włoskiej piłki, także dzięki wsparciu ogromnej rzeszy rozsianych po całym kraju kibiców. FIAT wykorzystywał Juventus do zarabiania pieniędzy, ale i do zyskania na popularności, nie tylko wśród pracowników w Turynie, ale przede wszystkim wśród mieszkańców innych zakątków Półwyspu Apenińskiego. Każde zwycięstwo bianconerich było łączone z tą firmą motoryzacyjną, która opłacała wówczas zawodników klubu. W latach 30. liczba kibiców Juventusu była wyższa niż liczba fanów wszystkich innych drużyn razem wziętych.