Читать книгу Татарские стихи - - Страница 24

Ата – казның шәп кәефе,

Ул бүген әти булды.

Мондый бәхет кемгә шулай

Килеп эләгә әле?!

Бик озак көтте ул,

Тышта ялгызы басып.

Тамагына аш бармады,

Эчмәде хәтта су да.

Карлы яңгырга чыдап,

Баскан килеш йоклап,

Көтте ул өметләнеп,

Тәрәз ягына карап.

Ниһаять, кояш йылмайды,

Табигатькә төс керде.

Кинәт яшел чирәмгә

Сары йомгаклар тәгәрәде.

Тәү тапкыр ата күрде

Газиз балакайларын.

Ата казның исе китте:

«Бу бит минем балалар,

Бигрәк матур бәпкәләр,

Үзләре миңа охшаганнар».

Аяклар үзеннән – үзе

Китте биюгә төшеп.

Әй, биеде тыпырдатып,

Булганчы күңелкәе.

Инә каз оялып кына

Тамашаны күзәтте.

Биеп беткәч йөгерде

Газизләре янына.

Канатларын киң җәеп,

Гаиләсен алды кочагына.

Кузеннән бер тамчы яшь

Тамды үлән өстенә.

Әйбәт, бар да әйбәт,

Ул – бәхет яше генә.