Читать книгу Прыгоды Бульбіка - - Страница 5

Прыгода нумар 5. Гісторыя пра тое, як Цыбуліна вырашыла, што яна самая галоўная

Усё адбывалася даўным даўно, калі яшчэ бацькі нашых сябровак былі маладымі і зялёнымі.

Неяк на агародзе з’явілася Цыбуліна, самая звычайная.

Ды вось аднойчы Цыбуліна вырашыла, што вады ёй мала даюць, гною не дакладваюць, да і з сонцам бяда – не слухаецца – мала свеціць. І прыдумала Цыбуліна ператрэсці увесь агарод. Ды і пачала цэлую агітацыйную кампанію супраць Гаспадароў агарода, што песцілі кожную расліну і перажывалі, калі нехта з іх дрэнна рос.

Але Цыбуліне здавалася, што Гаспадары робяць усё направільна і не на карысць агародным жыхарам, то бок ёй. Таму Цыбуліна сама сябе прызначыла галоўнай. Спачатку нават спрабавала рабіць нешта для раслін, а потым ёй гэта надакучыла і яна пачала займацца толькі сваёй градкай.

Вось і Ажыну з сям’ёй перасяліла Цыбуліна з іх цёплага сонечнага месца, бо яны маглі яе пакалоць. Градку Моркаўкі перанесла ў цень, лічачы, што і там сонца ім хопіць. Добра, што дрэва Вішанькі стаіць далёка ад градкі Цыбуліны, а то можа б і спілавала цэлае дрэва, бо яно стварае цень, што можа парушыць правільны рост Цыбуліны.

Але ўсяго гэтага Бульбік не ведаў, бо жыў далека і пад зямлёй, а ягоныя родныя такімі пытаннямі не цікавіліся.

– Няўжо так можа быць? – дзівіўся Бульбік. – Што нейкая там Цыбуліна кіруе ўсім агародам?

– Можа, можа, – адказала Вішанька.

– Бульбік, Цыбуліна ўсіх напужала, – з роспачу ў голасе казала Моркаўка. – Каб ціха сабе раслі і не вылазілі са сваіх градак. Вось мой сябра проста запытаў пра новую градку, бык яго Цыбуліна пасадзіла ў капец*. Як ён там цяпер? Мёрзне, напэўна, – і Моркаўка заплакала, але Ажына яе падбадзёрыла:

– Не сумуй, Моркаўка. Мы вызвалім твайго сябра і усіх тых, хто не захацеў падпарадкоўвацца гэтай шкоднай Цыбуліне!

– Ды як? У яе з цэлае войска, – пацікавілася Вішанька.

– Ну і войска: Гарошыны ды Фасоліны. У меня наконт гэтага ёсць план. Але спачатку трэба атрымаць падтрымку жыхароў нашага агароду, інакш нічога не атрымаецца!

– А як атрымаць падтрымку? – запытаў Бульбік.

– Давайце зладзім агародную сустрэчу і талакой вырашым: як жыць будзем далей, – прапанавала Мокраўка. – Згодныя?

– Так! – пагадзіліся нашыя сябры. І яны выправіліся запрашаць усіх на сход, але жыхары не рэагавалі на запрашэнні: усім не было калі, бо трэба ж было расці, а не весці размовы.

Пасля гадзіны блукання па агародзе сябры сабраліся, зусім разгубленыя і здзіўленыя тым, што ніхто нічога не хоча рабіць і мяняць. Але ўсё вырашылася само сабой, бо, неўзабаве, выйшаў Загад. Вельмі нечаканы Загад, які і змяніў далейшую гісторыю і лёсы нашых сяброў.