Читать книгу Die Reuk van koffie - Koos Kombuis - Страница 12

Hansie en Grietjie loop weg in die donker bos in.

Hulle loop nie weg omdat hulle stout is nie. Nee, hulle loop weg omdat hulle nie langer in die groot wit huis by tannie Vlok kan bly nie. Die groot wit huis het nie vensters nie. Kinders wat in die groot wit huis bly, mag nie smiddags na skool buite speel met die bruin kindertjies van die skwatterkamp nie. Kleilat gooi is verbode, en as jy gevang word vrugte steel, is aanhouding sonder verhoor jou voorland.

In die groot wit huis kry al die kinders elke aand net kasterolie en Bybelversies. Nie gawe Bybelversies soos “God is liefde” nie. Nee, dis net verdoemenis, hellevrees en geslagsregisters.

Die groot wit huis sonder vensters is ’n wrede plek, en niemand hou van tannie Vlok nie. Behalwe miskien oom Vlok.

Nou loop Hansie en Grietjie hand aan hand deur die donker bos. Hulle soek ’n nuwe huis. Hulle soek ’n huis waar kindertjies welkom is, ’n huis van liefde met ’n regte mamma. Hulle voel baie alleen in die bos. Dit word al laat, en hulle begin koud kry.

Een na die ander vra Grietjie die diere van die bos: “Is daar iewers ’n huis waar ons kan woon?”

“Ja,” voeg Hansie by. “’n Huis met vensters, een wat meer kleure is as net wit?”

“O, julle bedoel die reënbooghuis,” antwoord die skoenlappertjies vrolik. “Volg net die voetpaadjie!”

“Ja,” sing die tortelduifies. “Ons het gehoor van so ’n huis. Dis blykbaar die nuwe in-plek om te wees! Kyk uit vir die bordjies!”

“As julle gou maak, kan julle daar kom voor die leeus julle opvreet!” lag die aasvoëls.

Hansie gryp Grietjie se hand en opgewonde hardloop hulle deur die bos. En sowaar! Kort voor lank kry hulle ’n bordjie waarop staan:

REËNBOOGHUIS

Kinders Welkom!

Agter die bordjie sien hulle ’n voetpaadjie, verlig met die liggies van vuurvliegies. Aan elke boom hang ’n tros veelkleurige ballonne. Hoe verder hulle stap, hoe meer bordjies sien hulle. Die bordjies sê:

Gelyke Regte vir Alle Mense!

Niks Meer Kasterolie nie!

Tronk toe met die Vlokke!

“Wow!” sê Grietjie. “Hierdie reënbooghuis klink na net die regte plek vir kindertjies!”

“Stunning!” beaam Hansie.

Toe bereik hulle ’n oop kol in die bos. Daar sien hulle ’n pragtige ou Kaaps-Hollandse huis geverf in al die kleure van die reënboog. Uit die huis kom allerhande partytjiegeluide. En daar is ’n groot, breë voorstoep met ’n riempiestoel waarop ’n swart vrou sit met ’n glasie iets wat rinkel van die ysblokkies.

“Kom in!” roep die vrou. “Noem my sommer tannie Manto. Solank julle belowe om julle beet en groente te eet, kan julle doen net wat julle wil.”

Vol verwondering stap Hansie en Grietjie die reënbooghuis binne. Die voorste kamers het geen meubels nie, maar daar is orals kinders wat vrolik dans. “Amandla!” skree hulle. “Viva!”

“Dit lyk na ’n baie lekker partytjie,” sê Hansie, “maar ek is nogal honger. Ek wonder waar’s die kombuis?”

“Daar’s niks kos in die kombuis nie,” sê een van die kinders. “Ons moes ons laaste mieliepap vir oom Bob hier langsaan gee, hulle was nog hongerder as ons. Maar moenie worry nie, ten minste is ons vry! Hier is geen reëls nie! Ons kan gaan slaap wanneer ons wil! Viva!”

“Ek voel juis ’n bietjie vaak,” gaap Grietjie. “Waar’s die beddens?”

“Sorry, die beddens is gesteel,” sê ’n ander kind.

“Hier’s niks water in die krane nie,” kla Hansie, “en ek is dors!”

“Ek sal nie my hare kan blow-dry nie,” neul Grietjie. “Die krag is af!”

Skielik is daar ’n bloedstollende gil. Hansie het ’n klerekas in een van die slaapkamers oopgemaak. “Kyk al die geraamtes!” snik hy. “Hol, Grietjie, hol!”

Soos die wind hardloop Grietjie. Uit die hoek van haar oog sien sy hoe iemand Hansie met ’n mes steek, maar sy hardloop. Sy hardloop by die agterdeur uit, verby opgestapelde vullissakke, verby tienderjariges wat leepoog sit en tik, verby slapende polisiemanne, tot terug in die donker bos.

Ns. Carte Blanche en ’n hele span waarsêers soek nou nog na haar.

rapport