Читать книгу Nieznany Skarb - ks. Edward Staniek - Страница 27

Przygotowanie do spotkania z Panem Jezusem w Komunii Świętej rozpoczynamy od wspólnego odmówienia Modlitwy Pańskiej. Przedkładamy Ojcu Niebieskiemu siedem próśb, na które zwrócił naszą uwagę sam Chrystus.

Prosimy Boga:

– aby stworzenie oddało Mu należną cześć,

– aby ludzie przekonali się o istnieniu Jego królestwa,

– aby wszędzie wypełniano Jego wolę,

– aby nam nie brakło środków do życia,

– aby odpuścił nam nasze grzechy,

– aby nie wystawiał nas na próbę,

– aby zbawił nas od zła.

Jaki jest cel odmawiania tej modlitwy tuż przed Komunią Świętą? Chodzi o otwarcie naszego serca na bogactwo, jakim Pan Bóg chce nas obdarzyć. Człowiek, który szczerze prosi, daje tym samym dowód, że mu na otrzymaniu czegoś rzeczywiście zależy.

Najczęściej za szybko rzucamy te prośby przed tron majestatu Bożego, i do tego czynimy to tylko wargami. Nie zależy nam na tym, byśmy byli wysłuchani. Stąd też Ojcze nasz rzadko spełnia tę rolę, jaką powinno spełniać: ani nie wielbi Boga, ani nie otwiera naszego serca na przyjęcie Jego darów.

Zastanowimy się więc teraz nad Modlitwą Pańską, odmawianą przez nas w czasie Najświętszej Ofiary. Spróbujemy dostrzec jej związek z Komunią Świętą. Nie będzie chodziło o dokładne, wyczerpujące wydobycie treści zawartej w poszczególnych słowach czy prośbach tej modlitwy. To zostało już zrobione. Ojcze nasz w ciągu wieków komentowano tysiące razy. Wystarczy tu przypomnieć Orygenesa, Tertuliana, Abelarda czy ks. prymasa Wyszyńskiego. Nie pójdziemy ich śladem. Spróbujemy natomiast zrozumieć, w jaki sposób dobre odmówienie Modlitwy Pańskiej przygotowuje człowieka i całą zebraną przy ołtarzu wspólnotę, do zjednoczenia z Bogiem w Komunii Świętej.