Читать книгу Nieznany Skarb - ks. Edward Staniek - Страница 28

Jesteśmy adoptowanymi dziećmi Boga. Nie wszyscy ludzie są Jego dziećmi, nie wszyscy bowiem dostąpili chrztu świętego. Wielu z tych, którzy chodzą z nami, jedzą ten sam chleb, siedzą obok w autobusie, stoją w kolejce – wielu z nich nie należy jeszcze do Bożej rodziny. Oni nie mogą powiedzieć Bogu: „Ojcze”. Nie są dziećmi Bożymi. My nimi jesteśmy. To wielki zaszczyt.

Wypełnieni łaską uświęcającą, adoptowani przez Boga jako Jego dzieci, przychodzimy, aby wziąć udział w uczcie. Została ona ustanowiona wyłącznie dla nas. Wielu ludzi nie ma do niej dostępu. Mogą w niej uczestniczyć tylko ci, których Bóg uznał za swoje dzieci.

Zanim jednak zostaniemy nasyceni pokarmem, który daje siłę potrzebną do życia na poziomie dziecka Bożego, przedstawiamy Ojcu pragnienia naszych serc. Jako dobre dzieci uczynimy to według wskazań najlepszego Syna, Jezusa Chrystusa.

Gdy wypowiadamy pierwsze słowo Modlitwy Pańskiej – „Ojcze” – ważną rzeczą jest uświadomienie sobie tej bliskości, tej atmosfery zjednoczenia, tej miłości, jaka łączy dziecko z Ojcem. On nas wybrał. On nas wezwał. On na nas czeka. Ojciec, który kocha – Bóg.