Читать книгу Kaapstad Karma-Polisie - Louis de Villiers - Страница 4

Klim op die regte tyd op die regte vloer op die regte pawiljoen uit een van Nuweland se onverkoelde hysbakke en jy sal maklik jou pad vind na Eugène Rademeyer se losie.

Ou aand is dit die een waar die musiek nog pomp.

Drie seisoene gelede het Eugène die WP Rugby-unie probeer omkoop nadat naburige losies gekla het wanneer hy laat saans ná die wedstryd so onbeskaamd gas gee.

Maar Gas en Gee is Eugène se middelname en voordat die unie hom hieroor kon uitskop, het die magnaat liewer vinnig al die naburige losies met ’n jaarlikse bedrag stilgemaak, ’n paar yslike studiebeurse vir belowende bruin spelers gehoes en heelparty strandpartytjies by sy verruklike naweekhuis net suid van Simonstad gereël.

Deesdae beduie die beste verkoopsmanne van die reisagent-skap se losie langsaan en die pakhuisbestuurder van die drukkery s’n aan die ander kant al met amperse trots:

“Daai klipharde Afrikaanse gedoemsdoems van langsaan – dis Eugène Rááádemeyer se losie.”

Dan voel die gaste so hittete geëerd dat hulle ook al persoonlik deur die skatryk en omstrede sakeman ontwrig is, doop ’n hoendervlerkie in ’n piering braaisous en probeer mooi broodjies te bak vir sover hulle hoorbaar is.

Maar dis nog relatief stil in die vroegmiddag, ’n goeie driekwartier voordat die Stormers afskop teen die Bulls, en Eugène se desibels is draaglik.

Flip Geldenhuys, skootrekenaar oor die skouer, mik middel toe, na die swierigste deur.

Hy’t die sonnige vroegoggend geniet, maar die weer het opgesteek terwyl hy in die verkeer vasgesit het en op pad van sy parkeerplek af het ’n onplesierige Nuwelandse wolkbreuk oor hom uitgesak.

Flip het ’n gratis dubbel-branna nodig.

Van binne wroeg ’n onbekende stem oor vermeend stemmige sintetiseerder weens die girl wat hom gelos het. Dis nog ballade-tyd hierso.

Daar’s altyd ’n moeilike kêrel in ’n wit kortmouhemp, strikdas en yslike harige voorarms buite Eugène se deur, maar Flip trek maar altyd net sy skouers op en verneem na die grootbaas.

Effe vernederend, maar wie stry met gratis drank?

Flip bedink homself hittete dié keer: Die eerste twee kleurbaadjies wat hy oor die uitsmyter se linkerskouer na ’n silwerskinkbord met kerrie-eiers sien staar, behoort aan Oom Knuckles Waterboer, president van die Wynland Rugby-unie, en Alex Ndlovu, beroepsvuurvreter en ondervoorsitter van die ANC-jeugliga.

Oom Knuckles sê nooit iets nie en Alex bly nooit stil nie, dink Flip.

Dan sien hy doer agter, jolige rooi gloed op die wange, vir Boychie van Heerden, die Springbokafrigter.

As Boychie só blink, dié weet Flip, praat hy gereeld gans te veel.

Kan dalk nét ’n storie afgee. Flip grinnik vir die deurwag, wat hom dié keer herken en met ’n glimlag binnetoe wuif.

Flip groet in die ronde, skud met ’n paar mense blad voor hy ’n samoesa oppik en ’n dubbel brandewyn en Coke bestel.

Hy skuur ongemerk behendig tussen Alex en die yslike muurbehangsel van Joel Stransky se skepskop verby, voor hy hom in nog ’n debat oor die wenslikheid van Springbokkleure vir die nasionale rugbyspan bevind.

Alex vind die Springbokembleem aanstootlik en haal gereeld koerantopskrifte deur dit te sê ook.

Flip dink self springbokke is maar kakkerige ou diertjies en verkies buffels of renosters, maar hy dink Alex is maar ’n kakkerige ou politikussie ook en hy sou Nelson Mandela se geselskap verkies het.

Nelson Mandela is egter nie beskikbaar nie, buffels en renosters ook nie in die nasionale kleuredebat nie, dink Flip, kyk die sitkamer vinnig deur en reken Boychie en Eugène, driftig in gesprek in die hoek, is verreweg die interessantste opsie.

“Eugène … Boychie … Hoe gaan dit, menere?”

“Hey … Flip. Welkom! Jy OK?”

“Hoe gaan dit met die pers? Die press … Jy weet mos wat noem ek julle koerantmanne voor my gesin. Die press. De-press, vang jy dit? Depressie,” sê-vra Boychie.

“Ja-a-a wat, alles wel. Buiten vir die armoede, die dors en die jagsgeit,” sê Flip en grinnik skouerophalend vir die Springbok-afrigter. “En natuurlik die depressie. Wat dink julle gaan hier gebeur?”

“Bulls, beslis as dit reën en waarskynlik ook as dit nié reën nie.”

“Ek stem saam met Boychie.”

“Nou vir wat stry julle dan so?” vra Flip.

Boychie glimlag rooi: “Eugène wil nie hê ek moet die Drie Musketiers teen die All Blacks kies later vanjaar nie.”

“Huh? Hoesê?” lag Flip by voorbaat beleef vir die grappie.

Maar Eugène maak g’n grap nie.

Flip sien die sakeman byt ’n oomblik op sy tande sodat sy wangbene amper deur sy vel steek. Eugène is skoon de moer in vir Boychie, besef Flip en hou liefs sy rekenaar oor die skouer ingeval hy homself nou-nou gou-gou uit die voete moet maak.

“Ek dink maar net nie hulle is reg nie, ou partner,” sê Eugène.

“Ek verskil heeltemal van jou.”

“Gene, ek is nogal met Boychie hierso. Die beste jong vaskopstut in die wêreld. Die beste jong binnesenter. En die beste jong losvoorspe- …” begin Flip, maar Eugène maak hom stil met ’n wysvinger teen die bors.

“Hulle. Is. Nie. Reg. Nie,” stamp Eugène dit vyf maal liggies in Flip in, sodat dié ’n paar spatsels brandewyn-en-Coke op sy das mors, reg langs die blerts tamatiesous van die boereworsrol wat hy op pad verorber het met sy voorkennis van die verpoepte versnaperinge in Nuweland se medialosie.

Hy beduie skuus vir Flip, kyk dan fronsend na ’n boodskap wat op sy selfoon ingekom het.

“Euge-hene,” kom loer sy jong vrou, Maya-Marie, van buite af by die losie in. “Die skeidsregter is al op die veld.”

“Ek beter by die medialosie kom,” sê Flip.

“Aaag, jy skryf mos nie meer as driehonderd woorde ’n gooi van jy na Vanoggend toe is nie, Flip … jy’s mos nou geelpers!” lag Boychie uitgelate.

“Euge-hene!” roep Maya-Marie weer, dan bulder Nuweland só dat sy uitgedoof word. Boychie skree iets op Flip, maar hy kan nie hoor nie. Die Bulls is op die veld. Dan ’n harder, langer dreun. Die Stormers duidelik ook.

Flip beduie hy wil wegkom, maar Eugène vang hom aan die arm. “Luister vir my, ou partner. Kom ek gee vir jou ’n lekker storie: Boychie gaan ’n móérse gat van homself maak as hy daai Drie Musketiers, soos julle almal skryf …”

“Ag, Eugène, die mense geniet dit. En hulle is wel mekaar se beste vriende sedert …”

“Ja, jirre, sedert hulle beginne skuim pis het. Ken ek nie die hele ou storie nie. Maar kom ek sê nou vir jou …”

“Los vir Flip,” sê Boychie. “Hy weet darem drie goed van rugby. Hy weet Van Metzinger, September en Mkhaliphi … Boeta-a-a! Flip weet hulle is dôners goed.”

Flip begin groet, maar Eugène hou hom vas aan sy skouer: “September, neuroties. Daai ou fokken pa van hom …”

“Ek dag dan julle is sulke gelukkige mede-ondervoorsitters van Wynland, Gene?” probeer Flip keer en beduie oor sy skouer met sy kop na Oom Knuckles.

Eugène sien dit nie of gee nie om nie: “Póéppphol van ’n pa. En Van Metzinger, hy’s ’n lopende geelkaart. Mkhaliphi? Hy was dan vanoggend net-net orraait teen watsenaam, Lewis? Natuilagilagi sal maalvleis van hom maak. Skryf, skryf! Skryf dít nou ’n slag!”

Van buite kom die klank van meer as veertigduisend opgewonde mense. En dit hou aan kom.

Flip skiet vinnig deur toe om verby die losiesitplekke te sien wat die brul veroorsaak het, maar hy’s net betyds om Allan September, die Stormers se binnesenter en kaptein, die bal onder die pale te sien neersit.

“Wat het gebeur?” vra hy vir Boychie van Heerden, wat ook nog in die deur staan.

“Onderskep-drie! Ek sê jou mos!” skree Boychie vir hom bokant die jubelende skare.

Flip sê haastig totsiens, fluister: “September het gedruk …” vir Eugène waar hy op sy selfoon gesels. Eugène waai met ’n strak gesig vir hom. Wat die Stormers aanvang, kan hom vir eers minder skeel.

Eugène het erger ergernisse.

Iemand het ’n boot gestrand.

Iemand anders het ’n moerse klomp geld verloor en dié man gaan de bliksem in wees. Eugène bang min of meer twee of drie mense op hierdie aarde en die de-bliksem-in-man is een van hulle se seun.

Iewers is ’n klomp ou koeie besig om hul pad uit die sloot uit te skop, as niemand hulle dan daar gaan kom uitgrawe nie.

Eugène weet hy’s nie lus vir wat kom nie.

Hy hou van gas gee, Eugène, maar hy’s minder gretig om gas gegee te word. En groot gas is sy kant toe op pad.

Hy skud sy kop, stoot sy hare deur sy kuif, vind sy pad terug na die sitplekke buite.

Oom Knuckles het in sy stoel aan die slaap geraak.

“Gee gas, Oom Knuckles,” sê Eugène. Ek kan nou nie juis nie, dink hy.