Читать книгу Kaapstad Karma-Polisie - Louis de Villiers - Страница 8

Wat de dôner het gebeur, wonder Abraham wanneer hy amper terselfdertyd so drie of vier kilometer daarvandaan dikkop wakker word.

Hy lê op ’n donker hoekie van ’n donker Seepuntse sypaadjie en dis so tjoepstil om hom, jy sal nie glo jy’s drie skrale blokke van ’n groot gekuier af nie. Dis laat, dis nat, die verkeer is so dood jy kan skoon die branders hoor.

’n Stem klink op uit ’n skaduwee: “Wel, jy is immers my vennoot … Ai, man, móét jy so vloek? OK, OK … Okaaay, tot later.”

Op ’n trappie daar anderkant sit die vroumens wat hom vroeër vanaand daar bo in Azulgranás in Regent Road sit en tart het, tog te lekker windgat tussen al haar vriendinne, alte vol grappies met hom wat Abraham is …

Daar’s nou skielik ’n baadjie bo-oor haar, sien Abraham. Dis sý baadjie, sien hy dan, wat de hel …

Hoe de dôner het hy dan nou skielik hier beland en sy dan nou skielik daar, ewe bliksems kontant onder sy baadjie, wonder hy. Moet natuurlik iets met die baas van daai stem in die skaduwees …

Iemand staan skielik van nêrens af nader aan die vroumens, mompel iets vir haar.

“Sharon,” sê sy. “Dis Sharon. En joune?”

Die ou mompel weer iets. “O!” sê sy en klink effens teleurgesteld. “Nee, ek ken hom nie. Hy was nou-nou daar … daar bo in die klub gewees. Hy’t my en my vriendinne lastig geval. As dit nie vir jou was nie …”

“Toemaar, wat. Dit wás nou vir my,” sê die ou. “Hy gaan niks aan jou doen nie.”

Abraham wil lag kry.

Hierdie ou weet nie waarin hy nou getrap het nie! Jy kry hom wat Abraham is net op een manier plat en dis van agter en dan moet jy maar bitter seker maak hy wat Abraham is blý plat.

Of jy’t perde.

“Ai,” sê die ou vir die vroumens, “jy gaan ongelukkig ’n blou oog …”

“Pas-só-ó-ó-óp!” skree sy. “Hy …”

Abraham is nog net drie, vier treë van die ou af, reg om te spring, dan tref iets hom in die krop van sy maag en slaan hom skoon van sy voete af, iets wat hy glad nie sien nie, maar net voel, en wat voel soos agt kilogram staal seker sou voel as iemand jou van nêrens met agt kilogram staal in die krop van jou maag sou moker.

Abraham gryp na sy wind, steier nog agteroor voordat die man behoorlik omswaai en hom teen die bors skop dat hy lê. Sy asem is heeltemal skoonveld en hy dink daar’s ribbes gekraak, dalk selfs sy borsbeen …

’n Paar seemeeue vlieg skreeuend op, hoor hy iewers vandaan.

Uuu-hn … Iets swaai in sy onderkaak vas. Abraham voel hoe die meeste van sy tande met die slag breek. Hy voel hoe sny sy kieste flenters.

Die ou leun oor hom, swaai ’n ronde ding aan ’n lang opgerolde ketting rond. Dit lyk soos agt kilogram staal seker sou lyk as jy dit in ’n bal aan ’n lang, opgerolde ketting sou rondswaai. Hy’t ’n pikkerige, bylerige besigheid in sy ander hand.

“Verskoon my broek sy onbekaktheid!” grinnik die ou vir Abraham, grawe in sy sak rond en kom met ’n sigaret te voorskyn. Hy makeer twee, drie probeerslae om dit aan te steek. Sug ’n skoot, vra: “Nou ja, wat is jou naam?” asof hy ’n amptenaar iewers is.

Abraham kan amper niks van sy gesig uitmaak nie, daarvoor sorg ’n yslike sonbril, ’n breërandhoed, ’n jas en ’n serp om sy nek en ken.

“H-huh?” wonder Abraham hardop, sukkel om die bloed en gebreekte tande uit sy mond gespoeg te kry, want sy tong is te dik. “N-naam?”

“Ja, p-pêl, jou n-naam,” koggel die ou. “Het jy so iets? Of het P-pappa en Mamma daarvan ook vergeet saam met jou o-opvoeding?”

“A-a-abraham …” prewel hy, spoeg dan eers ’n paar tandsplinters en ’n bietjie bloed uit en probeer weer. “A-abraham.”

“Nou toe, A-a-abraham A-abraham, ons sake hierso gaan sommer gou-gou afgehandel wees. Ek hoor net gou een of twee dinge by Sharon, dan’s ek weer by jou. Afgespreek?”

“A-as-seblief,” vra Abraham, “ek …”

“Netnou, A-a-abraham A-abraham, netnou.”

Die ou roep: “Sharon? Wil jy die polisie laat kom?”

“Asseblief,” sê sy.

“Regtig?”

“Ja. Asseblief.”

“Die polisie is al klaar oorwerk en dan moet ons drie nou hier sit en wag tot hulle eendag vir ons kans het, hopelik voor dagbreek … Het hy jou, jy weet …?”

“Wat?”

“Jy weet?”

“Verkrag? Nee, maar,” die vroumens begin huil, “maar hy wóú … ek kan nie …” Dan kry sy beheer oor haarself. “Ek kan nie dat hy ander vroue so … hy’t my geslaan, hy’t my rok geskeur …”

“Ontspan, Sharon, ontspan,” sê die ou en lag so oopbek vir haar. “Wegkom hiermee gaan hy nie wegkom nie! Ons het net opsies oor hóé presies hy nie hiermee gaan wegkom nie.”

“Opsies oor hóé presies hy nie hiermee gaan wegkom nie?”

“Jip. Jy kan kies, dis immers vir jou dat A-a-abraham A-abraham …” die ou draai om en kyk kopskuddend na hom, “dis vir jou wat hy aangerand en moontlik probeer verkrag het …”

“Moontlik! Hy het my rok …!”

“Dis nie eens sy prokureur wat so sal sê nie, Sharon, dis sy aanklaer. Hy hét jou net probéér verkrag. Jy’t ’n blou oog en ’n geskeurde rok, dis al …”

“Wat probeer jy vir my sê?” vra sy, nou al amper kwater as wat sy ontsteld is.

“Ontspan, ontspan,” sê die ou. “Ons is nog net halfpad klaar met Opsie Een. In dié opsie gaan sy prokureur jou ook natuurlik as ’n los vrou uitmaak en vir hom as ’n slagoffer en Sharon, omdat ek ongelukkig g’n plan op aarde het om as getuie op te tree nie, gaan hy waarskynlik daarmee wegkom ook.

“En ás jou getuienis aanvaar en syne verwerp word, is hy oor ses, sewe maande weer uit op straat. En aan wie probeer doen hy dit nou weer volgende?

“Ek is, soos jy seker kan aflei, nou nie alte lief vir die eerste opsie nie,” sê die ou en trek sy skouers met gemaakte weemoed op. “Dis te maklik vir hom en te moeilik vir jou, dis wat ek reken.

“Nou, in Opsie Twee …” praat die man so glad hy laat dit klink na iets wat hy reeds jare lank verkoop.

Dalk ís dit iets wat hy reeds jare lank verkoop, besef Abraham deur die pyn en skrik skielik baie groot.

Het hy nie hoeka al iewers gehoor van so ’n ou … Was daar nie in die koerant …

“Asseblief … a-asseblief,” probeer hy hulle aandag trek. Die ou en die vroumens kyk ’n oomblik amper ongeërg na hom, dan ook nie eens meer nie.

“Watse goed is dit daardie?” vra sy. Sy beduie na die voorwerpe wat hy in albei sy hande vashou. Die staalbal aan die ketting. Die pikkerige, bylerige ding.

“Dié?” vra hy. “Dié is nie goed nie, dis net een ding. Dis my koesarigama.”

Hy hou die steel en die ketting uitmekaar sodat sy kan sien dis aan mekaar vas. “Dit kom uit Japan …”

Sy stel nie in die koesarigama se geskiedenis belang nie.

Sy sien dis ’n piksteel en ’n skerpgeslypte sekellem en ’n ketting en ’n staalbal, in daai volgorde. Een ding.

“Koesa-wat?”

“Koesarigama. Mý koesarigama,” sê die ou so half trots, “is gemaak op bestelling. Die ketting is ’n bietjie langer en die staal-, mmm, -bal ’n bietjie swaarder as die gewone, maar hy werk lekker so vir my …”

Die vrou snap langsamerhand op hoeveel maniere jy iemand met ’n koesarigama kan seermaak en sy ril sowel gewalg as tevrede.

“Is dit Opsie Twee? Hierdie ding … is dit die ander keuse?” vra sy dan.

“Jip, Sharon, dit lyk my jy’t nogal ’n slim kop op daai skouers van jou. Dis ons tweede opsie … my koesarigama. Ek maak gou-gou seker hy maak nie sommer gou weer ’n vrou seer nie. Opsie nommer twee, einste. Nie dood nie, net lekker eina.”

“Ek weet nie of ek van jou hou en of jy my bang maak nie.”

“Baie mense sê my daai ding, Sharon.”

“Albei, dink ek. Ek hou van jou én jy maak my bang.”

“Dit maak my bly én dit maak my seer, Sharon. Nou hoe nou?”

“Opsie Twee.”

“Wat van Opsie Twee?”

“Ek stem,” sê sy, “vir Opsie Twee.”

“Nou ja, Sharon, ek stel voor jy maak solank spore, anders is jy medepligtig aan ou A-a-abraham A-abraham se vonnis, jy weet, in hierdie tye … pffftt.” Die ou skud sy kop meewarig, blaas dan lank uit van iewers diep af.

Sy kyk Abraham ’n slag, trek haar mond op so ’n suur tuit, maar kry dan ’n sweem simpatie in haar oë.

“Ek sal ’n entjie wegstaan,” sê sy.

“Goeie idee, Sharon, knyp sommer jou oë ook toe.”

“Ek sal my oë toeknyp,” roep sy oor haar skouer vir hom.

“Meneer … meneer-meneer meneer-meneer … meneer-meneer-menéér,” prewel Abraham, half biddend.

“Hou jou ore ook maar toe,” roep die ou agter die vrou aan.

“OK, alles toe,” sê sy.

Abraham besef dis tyd om op sy knieë te gaan en ’n guns te versoek.

“Asseblief, meneer, dit was nie … Dit was nie so …”

“Alles toe?” roep die ou regs oor sy skouer. “Oë, ore?”

Daar’s ’n rukkie stilte.

“Asseblief-meneer-seblief-meneer-seblief-meneer,” vra Abraham, hande voor sy gesig gevou, maar nes hy tot op sy knieë vorder, skop die ou hom met ’n hakskeen teen die kaak dat hy plat agteroor val.

“A-a-abraham A-abraham, ek is ’n kaptein in Kaapstad se Karma-polisie. Nie reg nie, maar geregtigheid!” lag die ou.

Abraham hoor iets soos ’n bries fluit, kyk op en sien die ketting aan die piksteel deur die lig flits, gans te vinnig vir hom om uit die pad te beweeg voordat die staalbal netjies tussen sy dye ontplof en bloed en botter maak van wat flussies nog die oorgrote meerderheid van sy geslagsdele was.

Hy kruip vorentoe, mal van pyn, blind van die bloed en kreupel gekneus.

Sy bene kan nie … kán nie … hy sleep sy onderstel noodgedwonge deur die plas vetterige gemors op die sypaadjie wat vaneffe ’n gewaardeerde deel van sy liggaam was.

“Anderkant toe, A-a-abraham A-abraham, die hoofweg is anderkant toe. Ek is seker daar’s taxi’s hospitaal toe,” spot die man in sy oor.

Toe Sharon terselfdertyd haar ore oopmaak en omdraai, hoor sy ’n dierlike gebulk wat die dooies sou kon wek; sien sy iets wat netnou iemand was deur stukke van ditself beur. Sy knyp onmiddellik weer haar oë toe, druk haar wysvingers in haar ore.

“God!” skree sy. “God, jy’s dan net so erg soos hy!”

“God?” brom hy ergerlik vir haar. “Wat het God hiermee uit te waai? Is ek so erg soos God? Is God so erg soos daai ou? Of soos ek? Wie? Wat?”

Sy timmer met haar vuiste teen sy skouers, gil ’n oomblik en is dan verbyster hoe saggies hy die houe kan stop en ’n hand oor haar mond hou, wil-wil daarna hap, maar bedink haar dan.

“Toemaar wat,” sê die ou. “To-o-oemaar wat. Jy is reg. Ek ís net so gemeen soos hierdie arme vent, ek korrel net baie beter.”

Hy stop haar verskonings en bedankings, jaag haar dan aan terug Regent Road toe en kyk hoe sy drafstap na die klub, verby die kruipende Abraham sonder om vir dié te kyk.

Soos hy wegstap, hoor hy ’n geskreeu uit die restaurant.

Seker die mense wat sien watter pak slae die arme vrou … Hy loop ’n bietjie vinniger, nooit lus om te help verduidelik nie, want as hy die dag sou moes beginne help verduidelik, sal hy moet help verduidelik tot die Oordeelsdag toe.