Читать книгу Hartklop Omnibus 2 - Malene Breytenbach - Страница 10

Dit neem Mila nie lank om die nuwe gesinnetjie in die postnatale saal gemaklik te maak nie. Die baba het in die teater reeds haar handjies begin suig, en toe Mila Jenna help om haar aan die bors te sit, weet die kleintjie presies wat om te doen.

“Kyk net hoe suig so ’n meisiekind!” roep Renier verbaas uit. “Ek het gedink borsvoeding gaan maar sukkel ná die keiser.”

“Nie noodwendig nie,” glimlag Mila.“Buitendien was sy van geboorte af nog net heeltyd by haar mamma – styf teen haar vel. Dit maak ’n reuseverskil.”

Renier en Jenna kan nie uitgepraat raak oor wat ’n voortreflike pediater Derek Reynders is nie. Mila maak ’n paar instemmende geluide omdat die paartjie dit van haar verwag en maak haarself so gou moontlik uit die voete. Sy kan nie ontken dat sy beïndruk was met haar buurman se keisersnee-protokol nie, maar dit beteken nie dat sy heeloggend na die Odendaals se lofgesange oor hom wil luister nie. Sy sensitiewe optrede vanoggend het haar verward en deurmekaar gelaat: Sy sukkel nou éérs om die warboel van emosies wat hy in haar wakker maak te probeer ontrafel.

Ingedagte stap sy in die gang af na die gesinskamers om gou by Sunet in te loer. Die postnatale saal het agt groter kamers waar pa’s saam met hul vroue en pasgebore babas kan oorbly. Hierdie kamers is uiters gewild: Elkeen spog met ’n privaat badkamer en ’n balkonnetjie wat oor die hospitaal se tuin uitkyk. Mila moedig haar pasiënte aan om hulle met hierdie luukse te bederf, veral as die ma ’n keiser gehad het en dus hulp met die baba nodig het. Tog sou sy die kamers heeltemal anders ingerig het as dit van haar afgehang het. In plaas van die twee hospitaalbeddens met hul stywe wit linne sou sy elke kamer met ’n lekker groot dubbelbed, ’n vroliker duvet en klomp ekstra kussings gemeubileer het. En met gemakstoele waarin ma’s salig kan sit en borsvoed.

Mila wens sy kon só iets in die geboorte-eenheid doen. Dit sou ideaal wees as daar genoeg kamers was om pasiënte vanaf opname tot ontslag te huisves. Dis ’n antiklimaks vir ’n nuwe ma om oorgeplaas te word hospitaal toe, en Mila voel nie altyd gerus om hulle kort ná die geboorte huis toe te stuur nie. Dit sou wonderlik wees as pa en ma ná die geboorte in die bed kon klouter met hul nuweling, as hulle daar bederf kon word tot hulle gereed is om huis toe te gaan. Die geboorte-eenheid het egter nie genoeg spasie vir sulke alles-in-een-kamers nie. Mila moet noodgedwonge die pasiënte so vinnig moontlik ná die geboorte oorskuif hospitaal toe ingeval nog iemand in kraam by haar opdaag. Op besige tye voel dit nogal na ’n geboorte-vervoerband, iets wat Mila bitter graag wil vermy.

Hoewel Sunet normaal gekraam het, het sy en Marius ’n gesinskamer gehuur omdat sy ekstra hulp met klein Leila sou nodig hê. Slaapdeprivasie kan dikwels die sneller word vir ’n maniese episode by iemand met bipolêre versteuring, daarom was dit belangrik dat Marius van die begin af snags na Leila omsien. Die nagpersoneel sou natuurlik heel gewillig wees om in die babakamer vir haar te sorg, maar Sunet het gevoel dat sy self beter sou slaap as sy weet die kleintjie is binne hoorafstand. Sy het tydens haar swangerskap reeds besluit om Leila nie te borsvoed nie, maar haar psigiater het nietemin ’n paar dae van borsvoeding aanbeveel. Sy meen dat dit die baba sal kans gee om stadiger van die medikasie wat haar ma tydens swangerskap moes neem, te onttrek.

Sunet se kamer is leeg toe Mila klop en instap. Eers wonder sy of Sunet badkamer toe is, of dalk selfs gangaf babakamer toe, maar toe sien sy dat die deur na die balkon op ’n skrefie oop staan. Sy maak dit al die pad oop en tree uit op die ouderwetse balkonnetjie, vyf verdiepings bo die grond. Die tralies om die balkon is van delikate wit broekiekant, die vloer baksteenrooi. Mila kon nog nooit verstaan waarom die ou hospitaalgebou sommige pasiënte afstoot nie. Sy veronderstel dat hulle meer moderne smaak het, maar vir haar was PMK nog altyd ’n pragtige, karaktervolle plek. Sy’s mal oor die boustyl van weleer, oor blokkiesvloere en rooi stoepe en gesellige komvensters.

Sunet staan op die verste end van die balkon met Leila in haar arms. Van Marius is daar geen teken nie, seker bietjie huis toe. Iets in die toneeltjie voor haar – iets in Sunet se houding – stem Mila onrustig. Sy kan nie haar vinger daarop sit nie, maar sy weet instinktief dat daar iewers fout is.

“Hallo, Sunet,” groet sy sag en tree nader aan die slordige gedaante voor die traliereling. Sunet was nog altyd ’n loskop, maar Mila skrik toe sy sien hoe onversorgd sy vanoggend lyk. Haar kastaiingbruin hare, wat sy gewoonlik in ’n blink poniestert vasmaak, hang toiingrig en dof in haar nek. Daar is vuil kolle op haar ligblou nagklere en haar gesig lyk olierig en ongewas.

Sunet swaai om sodat sy reguit na Mila kyk. Die woorde plof hard en rukkerig soos geweervuur uit haar mond.

“Bly waar jy is! Nie ’n tree nader nie! Dis te gevaarlik. Hierdie kind is nie my en Marius s’n nie. Dis ’n impostor: ’n Alien vanuit die buiteruim. Ek moet dit vernietig.”

Die stand van sake tref Mila soos ’n hamer teen die kop. Voor haar is ’n geval van postpartum psigose: ’n ernstige nageboortelike versteuring waarin pasiënte alle kontak met die werklikheid verloor. Hallusinasies en paranoia is simptome van hierdie gevaarlike siekte wat jaarliks honderde tragedies veroorsaak, tragedies waarin nuwe ma’s selfmoord pleeg of hul hulpelose babatjies leed aandoen. Sunet het inderdaad die teoretiese moontlikheid van hierdie versteuring met Mila bespreek, want bipolêre ma’s het ’n verhoogde kans om dit te ontwikkel.

Mila se bene word lam en sweetdruppels begin koud op haar voorkop pêrel. Hoe gaan sy vir Leila by Sunet wegkry voordat Sunet die baba by die balkon kan afgooi? Sy kan nie vir een sekonde haar rug op die vrou draai nie. Dit sal nie moontlik wees om by die kamer in te glip en die klokkie langs Sunet se bed te lui vir hulp nie. In die tyd wat dit Mila sal neem om na die bed toe en terug te beweeg, kan dit reeds te laat wees vir die slapende babadogtertjie. Mila oorweeg dit vir ’n oomblik om te skree om hulp, maar verwerp dan die idee. Kamer 24 is reg op die punt van die gang, die heel verste kamer van die diensstasie af. Die kanse dat iemand haar sal hoor, is skraal, en sy kan dit nie waag om Sunet verder te verbouereer met ’n gegil nie. Nee, sy sal met haar pasiënt moet probeer redeneer. Sy hoop net dat daar iewers in die verwaarloosde en beangste figuur voor haar ’n stukkie rasionaliteit oorgebly het, al is dit dan ook hóé diep begrawe onder die psigose.

“Sunet, kyk na my,” beveel Mila. Sy praat in die kalmste, dog mees gebiedende stem wat sy kan uitkry.

“Dis jou siekte wat praat, Sunet. Leila is jou en Marius se baba, die baba waaraan jy normaal geboorte geskenk het. Jy onthou mos? Sy is geen alien nie. Sy is ’n onskuldige mensebabatjie.”

“Nee, sy is nie!” dring Sunet aan. “Sy is evil. Hier op die een of ander bose mission. Ek moet van haar ontslae raak. Ek kan my nie laat flous deur hoe sy lyk nie.”

Mila was nog nooit in haar lewe so desperaat nie. Paniekerig kyk sy om haar rond vir iets – enigiets – wat sy kan gebruik om hulp te ontbied. Sy onthou van haar selfoon, voel die gewig daarvan in haar broeksak. Sou sy dit ongemerk kon uithaal om te SMS? Sy laat haar hand ongemerk na haar broeksak dwaal … laat vaar dan die plan. Instinktief weet sy dat die band wat op hierdie oomblik nog tussen haar en Sunet strek, uiters broos is.

Sy kan in Sunet se verskrikte oë nog ’n greintjie vertroue in haar vroedvrou sien, vertroue wat Mila onmiddellik sal verloor as sy hulp probeer ontbied.

“Sunet, ek weet dis moeilik – amper onmoontlik – om logies te dink as jy so siek is. Maar probeer net. Onthou jy nog van jou bipolêre versteuring, Sunet?”

Daar’s geen flikkering van begrip in Sunet se oë nie, net angs. Mila probeer weer.

“Ek en jy het mos oor die moontlikheid gepraat dat jy ná die geboorte ’n psigose kan ontwikkel, Sunet. Ons het planne probeer maak toe jy nog swanger was om jou en Leila te beskerm indien jy sieker word. Onthou jy, Sunet?”

Sunet skud haar kop onbegrypend. Mila gee ’n treetjie vorentoe en steek haar een hand versigtig na Sunet uit. Sy kyk die vrou vierkant in die oë. Miskien is ’n outoritêre houding wat nodig is in hierdie situasie.

“Gee die baba vir my, Sunet,” sê sy ferm. Maar Sunet skuifel net verder van haar af weg. Mila se hart ruk in haar keel toe Sunet die bondeltjie dreigend oor die tralies lig.

Skielik raak Mila bewus van ’n figuur aan haar regterkant, binne die hospitaalkamer. Derek kom staan reg langs haar – aan die ander kant van die balkonvenster en net buite Sunet se sig.Toe Mila vlugtig na hom opkyk, plaas hy vinnig ’n lang wysvinger teen sy lippe. Hoop vlam in haar gemoed op. Sy loer na Sunet wat met vreemde afsku na die baba staan en kyk en fluister uit die hoek van haar mond.

“Gou, die klokkie! Jy moet hulp kry!”

“Nie nou nie,” fluister hy dringend.“As ons haar skrikmaak, is dit verby.”

“Wat dan?” kerm Mila sag. Sy hou haar oog op Sunet, wat heen en weer wieg en ingekeer mompel.

“Jy moet saamspeel. Sy kan nie nou logies dink nie.” Mila knik.

“Dink, Mila. Hoe kan jy haar oortuig om die baba vir jou te gee? Hoe kan jy saamspeel met haar delusie? Sy vertrou jou. Gebruik dit.”

Derek se woorde maak onmiddellik ’n plan in Mila wakker. Die vraag is net: Kan dit werk? Mila besef dat sy eenvoudig moet probeer. Sy haal diep asem om haar bewende stem te kalmeer.

“Jy’s reg, Sunet,” paai sy.“Jy’s doodreg. Die baba ís evil, sy ís gevaarlik.”

Sunet knik instemmend en lig die babalyfie verder oor die afgrond. Mila sluk droog. Die vrees dat sy Sunet oor die afgrond gaan dryf en Leilatjie se dood veroorsaak, is verlammend.

“Dit help nie jy gooi haar by die balkon af nie, Sunet! Sy is ’n alien, onthou, mens kan hulle nie so maklik doodmaak nie. Só gaan jy haar net kwaad maak.”

Dis duidelik dat Mila nou Sunet se volle aandag het. “Maar wat gaan ons doen? Ons moet haar vernietig!”

“Ja, ons moet. Maar ons het nie die tegnologie nie. Sê nou maar ek sê vir jou dat ek reeds iemand hierheen ontbied het wat oor die nodige kennis en wapens beskik om die bedreiging te elimineer? Iemand wat ek volkome vertrou?”

“O, Mila, jy’s wonderlik,” sug Sunet, verligting oor haar hele olierige gesig geskryf. “Ek’t nie geweet jy het sulke kontakte nie!”

“In my werk moet mens kontakte hê,” improviser Mila.

Sy loer onderlangs na Derek, wat grootoog knik. “Sunet, die dokter wat ek ontbied het, is hier. Natuurlik moet hy weens sekuriteitsredes anoniem bly.” Sunet knik begrypend.

“Natuurlik.”

“Kom ons noem hom sommer dokter X.”

Mila weet sy behoort belaglik te voel, maar op hierdie oomblik kan dit haar nie traak nie. Sy kan ’n sprankie hoop in haar binneste voel roer – hoop dat sy en Derek hierdie tragedie kan afweer.

Sy neem sy voorarm en trek hom stadig buitentoe sodat hy voor haar op die balkon staan, tussen haar en Sunet. Dié beskou hom van kop tot tone. Genadiglik besluit sy klaarblyklik dat hy die ware Jakob is, want sy laat sak onmiddellik vir Leila terug oor die balkonrand. Mila loer dankbaar na Derek se wit jas. Sy’s nie gewoond om dokters daarin te sien nie; by PMK dra die meeste dokters nie meer jasse nie. Maar dis seker nog gebruiklik waar Derek vandaan kom, en vanoggend is sy maar te bly daaroor. Dit gee hom ’n aura van gesag en help hom om sy rol as alien-kenner oortuigend te speel in hierdie onmoontlike situasie. Natuurlik lyk hy ook besonder aantreklik daarin.

“Aangenaam, dokter X. Dankie dat u gekom het.” Verligting is onmiskenbaar in Sunet se stem.

“Sekerlik, mevrou,” sê Derek formeel. “Mens kan nooit te versigtig wees wanneer dit by hierdie wesens kom nie.”

Mila verstom haar aan sy komkommerkoel optrede. Haar eie hart slaan tamboer in haar borskas en haar hande is glad van die sweet.

Derek beweeg stadig nader aan Sunet sonder om sy oë ’n oomblik van haar af te haal. Reg voor haar steek hy in sy spore vas.

“Kan ek vra dat u die … spesimen nou aan my toevertrou, mevrou? Ek sal verder die nodige doen.”

Sunet laat nie op haar wag nie. Met groot seremonie plaas sy die bondeltjie pienk kombersies in Derek se arms. Hy sug merkbaar van verligting en Mila voel asof sy in trane kan uitbars van dankbaarheid.

Net so is die krisis afgeweer. Derek spuit Sunet met ’n kalmeermiddel onder die voorwendsel dat dit haar teen dodelike buiteruimtelike virusse sal beskerm. Saam met Sunet se psigiater reël hy dat sy so gou moontlik na die naaste psigiatriese kliniek oorgeplaas word. Hy ondersoek baba Leila en verklaar haar fris en gesond, gereed om ontslaan te word in haar oorblufte pa se sorg.

Dan neem hy Mila aan die arm. “Jou flink denke het vandag ’n lewe gered, Mila. Knap gedaan!”

Mila skud haar kop ontkennend. Haar onderlip bewe. Sy voel steeds effens naar.

“As jy nie op daardie presiese oomblik daar aangekom het nie, weet ek nie wát ek sou gemaak het nie! Ek het nie meer geweet watter kant toe met haar nie … Jou idee om haar psigose te gebruik was briljant.”

“Ek is bly ek het net op daardie oomblik my saalrondte kom doen. Maar sonder Sunet se vertroue in jou sou ons nêrens gekom het nie, Mila. Jy’t uitstekend op jou voete gedink.”

Mila leun uitgeput terug teen die toonbank by die diensstasie. Sy voel asof sy in die laaste uur tien jaar ouer geword het. Sy wens Derek wil nou sy loop kry sodat sy opgekrul in die naaste hoekie kan gaan sit en tjank. Sy sal vir Lise-Marie bel; die Vader weet, sy het nou iemand nodig om mee te praat …

Maar Derek het ander planne. Mila weet nie hoe hy dit regkry om ná so ’n drama nog so onweerstaanbaar sexy te lyk nie, maar sy voel hoe haar knieë nóg lammer word toe hy haar aanspreek in ’n stemtoon wat dit duidelik maak dat hy gewoond is om sy sin te kry.

“En nou, suster Mouton, stap jy eers saam met my kafeteria toe. Ek gaan vir jou ’n suikersoet koppie koffie koop – en ek gaan nie nee vir ’n antwoord vat nie.”

Sy oë rus sag op haar en hy gee haar hand ’n vertroostende drukkie.

“Jy’s deur ’n nagmerrie, Mila, en dít boonop ná so ’n moeilike nag met Jenna Odendaal.”

Voordat Mila kan keer, ontsnap ’n snik uit haar keel. Die verskrikking van die tragedie wat nou net so amper voor haar oë afgespeel het – die ontsettende gevoel van verantwoordelikheid en hulpeloosheid wat haar daar op die balkon vasgegryp het – word skielik vir haar te veel. Ag dêmmit, sy wil nie voor hierdie man huil nie, maar sy kan dit nou nie meer keer nie. Die sluise is oop!

Derek slaan sy arms beskermend om haar en Mila tree gewillig in die troos van sy omhelsing. Hy druk haar styf teen hom vas en laat haar haar verskrikking teen sy bors uitsnik. Sy huil oor die drama op die balkon en oor haar vrees vir Leila se lewe. Sy huil omdat Jenna haar droom van ’n natuurlike geboorte moes prysgee en omdat sy wat Mila is niks daaraan kon doen nie. Sy huil oor die ou wonde wat Carlien se geboorte in haar eie hart kom oopkrap het … oor haar Melissa-kind wat sonder ’n pa moet grootword … Veral huil sy oor die chaos wat hierdie einste swartkopman in haar lewe kom saai het: oor haar eenheid en haar pasiënte en oor die begeertes wat Derek Reynders vanaf hul eerste ontmoeting in haar lyf en hart kom wakker maak het. Begeertes wat sy lankal reeds afgesweer het …

Toe haar trane eindelik opdroog, maak Mila haarself skaam uit Derek se omhelsing los. Hy staan ’n tree terug en kyk met soveel deernis na haar dat sy amper van voor af begin grens. Hy plaas sy hande op haar skouers en gee hulle ’n druk.

“Sulke ou klein skouertjies,” terg hy teer. “Dat hulle nou die sorge van die hele wêreld moet dra!”

Mila vroetel ’n snesie uit haar sak, maar voordat sy haar oë kan afvee, neem Derek dit uit haar hand. Een vir een klad hy die trane op haar wange droog.

“Daar’s hy,” sê hy tevrede. “Gaan was jou pragtige gesig daar in die kleedkamer en dan stap ons af kafeteria toe. Ék het beslis ’n koppie sterk koffie nodig.”

Hulle stap in stilte by die trappies af. Toe Mila die stampvol kafeteria sien, kry sy ’n idee.

“Ek is nie nou lus om tussen al daardie mense te gaan sit en koffie drink nie, Derek. Kom ek gaan maak vir ons iets by die geboorte-eenheid en dan drink ons dit rustig in my kantoor.”

“Kitskoffie?” vra Derek effens twyfelagtig.

“Nee, man, ordentlike koffie. Ons het ’n ghrênd masjien wat cappuccino’s en filterkoffie en espresso en elke ding kan maak. Net wat jy verkies. En ’n pasiënt voer vir ons die wonderlikste koffiebone uit Kenia in.”

“Nou maar goed,” stem hy in. “Solank ek net ’n behoorlike dosis kafeïen inkry. Ek sê jou mos ek het dit broodnodig.”

Dit word heel onverwags ’n heerlike gesteelde uurtjie. Mila maak vir haar ’n romerige cappuccino en Derek geniet sy espresso so baie dat hy ’n tweede koppie probeer bedel.

“Is jy seker?” lag Mila.“Die goed is sterk! Dit gee mens behoorlik die ritteltits. Netnou laat val jy ’n baba!”

“Nee wat, as ek vandag die bewerasies het, is dit oor Sunet se baba netnou so hittete geval het, nie oor ’n tweede koppie boeretroos nie.”

“Boeretroos? Geen boer sal sulke bitter Italiaanse modder drink nie, man.”

Mila skink vir hom ’n tweede koppie in die wit porseleinbekertjie wat sy vir spesiale besoekers aan die eenheid bêre.Toe sy dit vir hom aangee, is sy blou oë skielik ernstig.

“Mag ek vra vir ’n toer van die eenheid, Mila? Ek sal graag wil sien waar jy werk.”

Mila sluk swaar, maar probeer haar stem lig hou. “Jy bedoel seker jy wil sien hoe maklik jy dit in ’n pediatriese trauma-eenheid sal kan omtower?”

Sy skrik half toe die woorde uit is; hulle klink soveel skerper as wat sy bedoel het. Sy loer skuldig op na Derek, maar ’n strak, emosielose masker het reeds oor sy gesig geskuif. Mila kyk weg, jammer dat sy die kameraadskaplike gevoel wat nou pas nog tussen hulle geheers het, vernietig het. Die gevoel wat broos soos ’n spinnerak in die môredou tussen hulle gespan is deur die oggend se gebeure …

Met bittersoet emosies neem Mila Derek deur na die geboortekamer. Alles lyk eksie-perfeksie. Die bed is opgemaak en elke helderkleurige kussing is netjies op sy plek. Die blindings is oopgetrek en die oggendson skyn vrolik by die ruim vensters in. Die hele kamer lyk lig en gesellig, asof dit ’n mens uitnooi om te vertoef.

“Jou ma is reg, jy’t ’n knus nessie hier geskep vir paartjies,” sê Derek ligweg verras. “’n Huis weg van die huis af. Jy’t ’n flair vir binneversiering, Mila, dit lyk glad nie soos deel van ’n hospitaal nie. Ek sukkel eintlik om my in te dink dat jy babas hier verlos.”

Mila maak ’n paar van die houtkabinette teen die muur oop.

“Al my mediese toerusting is hier, alles wat ’n mens moontlik kan nodig hê vir ’n kraamgeval. Ons steek dit net weg sodat die ouers nie daardeur ontsenu word nie.” Sy wys hom die suigapparaat in een van die kaste en trek ’n geruite gordyn opsy sodat hy kan sien waar sy die resussitasie-trollie bêre.

“Werklik fassinerend,” sê hy, diep beïndruk. “Ek kan sien waarom jy voel die plek is spesiaal.”

“Is hierdie nou die deel waar ek mag probeer om jou te oortuig om my eenheid uit te los?” vra Mila versigtig.

Derek sug diep.“Niks het verander nie, Mila. Behalwe dat ek nou beter verstaan … Maar jy moet óók probeer verstaan. Die hospitaal het my aangestel om soveel geld moontlik te genereer. Dit maak nie van my ’n monster nie, ek is net besig om my werk te doen.”

“En ek myne,” sê Mila hartseer.“Ek dink jy moet nou gaan. Ek moet nog ’n insidentverslag vir Leon Swiegers skryf oor vanoggend.”

Derek deins terug van die weemoed wat hy in haar stem hoor. Weemoed gemeng met ’n tikkie … ag, hy kan nie eintlik dink wát dit is nie. Die gelatenheid op haar gesig raak hom fisiek. Dit voel asof iemand sy eie hart deur ’n vleismeul pers.Toe hy die deur van sy nuwe spreekkamer ’n paar minute later oopsluit en in die sonnige geel mure vol Winnie the Pooh-karakters vaskyk, spook Mila se geboë skouers steeds by hom. Hy besef skielik wat hy in haar stem gehoor het. Dit was verslaenheid – die verslaenheid van iemand wat aan haarself erken dat sy ’n ernstige nederlaag gely het.