Читать книгу Hartklop Omnibus 2 - Malene Breytenbach - Страница 12

Die protesoptog voor die ABU is die volgende oggend voorbladnuus, hierdie keer nie in die kleiner Wilgeklower nie, maar in die Wilgekloof Dagblad. Aanvanklik word Mila se hart warm toe sy die foto’s van haar oudpasiënte met hul plakkate sien, maar haar ingenomenheid verander blitsig in paniek toe sy besef dat sy en haar eenheid geensins in ’n positiewe lig uitgebeeld word nie.Verward soek sy na die naam van die joernalis. Liesel sou mos nooit so iets skryf nie? Nes sy gedink het – die berig is deur iemand wat sy nie ken nie, ene Wynand Diederiks.

Die eerste paragraaf is ’n taamlik droë feitelike relaas van die redes vir en die verloop van die protesaksie. Die joernalis probeer kleur aan die vertelling gee deur ’n paar aanhalings van ma’s en die hospitaalbestuur in te strooi. Mila wonder waarom dié Wynand Diederiks dan nie die moeite gedoen het om haar kommentaar ook te kry nie. In die tweede paragraaf word dit duidelik waarom hy nie in haar kant van die storie belanggestel het nie:

Daar is beslis ook diegene wat voel dat dit geen verlies sal wees as die ABU sluit nie. Volgens ’n dokter wat graag anoniem wil bly, loop suster Mila Mouton onnodige risiko’s in haar eenheid. Vroeër die week het ’n tragedie byna op PMK se vyfde verdieping afgespeel. Dit was so hittete of een van Mouton se pasiënte het haar pasgebore baba by die balkon afgegooi. Die agt-en-dertig jarige vrou het ’n lang geskiedenis van bipolêre versteuring en het boonop ’n keisersnit met die geboorte van haar vorige kind gehad. Volgens die arts van PMK sou ’n beplande keisersnit veel veiliger vir hierdie moeder en haar baba gewees het. Dit lyk asof die pyn en stres van ’n natuurlike bevalling by Mouton vir die vrou net te veel geword het. Boonop moes sy net ná die geboorte na die teater gehaas word vir ’n noodoperasie om die nageboorte te verwyder. Weens ernstige bloedverlies moes sy verskeie bloedoortappings kry. Wilgekloof Dagblad het gaan uitvind wat die pasiënt se eggenoot oor die saak te sê het: “Niemand het ons gewaarsku oor hoe stresvol ’n natuurlike geboorte sou wees nie. Ek’s nie verbaas dat die pyn en spanning my vrou oorweldig het nie. Ek verstaan nou dat keisersnitte hul plek het en dat ’n natuurlike geboorte nie die alfa en die omega is nie. Ons moes op die harde manier leer dat ’n watergeboorte ten alle koste nie die moeite werd is nie. Nou sit ek alleen met ’n pasgebore baba. My vrou gaan waarskynlik maande neem om volkome te herstel. Eers het sy byna haar baarmoeder met die operasie verloor, nou haar sanity. Die ergste van alles is dat ons albei amper ons dogtertjie op die verskriklikste manier verloor het. My vrou sou nooit daarmee kon saamleef as sy ons baba by daardie balkon afgegooi het nie. Op hierdie stadium weet ek nie of ons regsaksie teen PMK gaan bring nie, maar ons oorweeg dit sterk.”

Marius se beskuldigings sny soos ’n lem deur Mila se hart. Is dit werklik hoe hy voel? Hou hy haar verantwoordelik vir die feit dat dinge so skeefgeloop het? Sunet wou dolgraag ’n natuurlike geboorte hê en Mila het gevoel dat dit vir haar ’n helende ervaring kon wees. Sy het gehoop dat dit vir Sunet die selfvertroue sou gee wat iemand met haar geestestoestand so broodnodig het … Met ’n loodswaar hart lees Mila verder.

Volgens Leon Swiegers, hospitaalbestuurder van PMK, is die oorgrote meerderheid van Mouton se bevallings watergeboortes. Swiegers wou geen kommentaar lewer oor die veiligheid hiervan nie. Wilgekloof Dagblad se anonieme informant, ’n gerespekteerde arts in obstetriese kringe, voel egter dat watergeboortes “hoogs onnatuurlik” en “sommer lawwigheid” is. Hy redeneer dat selfs sekere seediere na die land beweeg sodra dit tyd word om geboorte te skenk weens die risiko’s in die water.

“Waarom sou suster Mouton haar pasiënte dan nou juis in die bad stop wanneer hulle in kraam is? Dit kan nie veilig wees nie. Moet die hospitaal wag tot ’n baba verdrink of breinskade opdoen voordat die praktyk stopgesit word? Nee wat, ginekoloë is opgelei om bevallings te hanteer, vroedvroue nie. Hoe gouer die geboorte-eenheid sluit, hoe beter vir PMK as ’n geheel.”

Bewend van woede smyt Mila die koerant neer. Die vermetelheid! Sy kan nie glo hoe Derek Reynders die feite van Sunet se geboorte verdraai het nie. En dan is hy nog ’n papbroek ook! Sy het wraggies nie verwag dat hy agter anonimiteit sou wegkruip terwyl hy haar beswadder nie. Sy’t gedink hy’s heeltemal mans genoeg – heeltemal arrogant genoeg – om verantwoordelikheid vir sy eie aanvalle te neem. O, sy’t lus om sommer nou na sy spreekkamer te ry en hom te gaan vertel presies wat sy van hom dink! Vir wie dink hy miskien draai hy ’n rat voor die oë met sy kastige anonimiteit? Beslis nie vir haar nie! Hoe anoniem dink hy kan hy wees as hy heeltyd praat van wat kastig die beste vir die hospitaal “as geheel” is?

Dalk wóú hy hê sy moet hom herken, sy en niemand anders nie. Dis natuurlik presies hoe dit is! Hy wou sy beeld as sensitiewe ou by sy pasiëntjies se ouers en sy medewerkers ongeskonde laat, maar hy wou vir haar wat Mila is die boodskap stuur dat hy besig is met ’n genadelose guerrilla-oorlog van sy eie. ’n Oorlog waarin sy pas ’n sleutelveldslag verloor het. Sy kan nie gló dat Marius met regsaksie dreig nie …

Moedeloos sak Mila op die rusbank neer, haar fut skielik uit. Derek Reynders maak haar woedend, maar hy maak haar bitter seer ook. Sy wrede woorde sny selfs nog dieper as Marius s’n. Nie net omdat hy ’n kollega is wat eties nie veronderstel is om haar in die pers te beswadder nie. Ook omdat daar van die begin af iets tussen hulle twee was. Sy is seker hy het dit ook gevoel, sy kon dit sien in daai come-hither-oë van hom …

Of het sy haar gruwelik misgis? Sy probeer haar wysmaak dat hy nie gevoelloos teenoor haar staan nie, dat hy haar seermaak omdat sy werk dit vereis. Almal weet immers hoe mans voel oor hul werk … Maar miskien lieg sy vir haarself. Miskien is haar arme brein so benewel deur sy skitterende glimlag en sy begeerlike lyf dat sy nie eens kan raaksien dat hy haar verag nie.Vir al wat sy weet, sien hy haar as ’n onverantwoordelike waaghals wat pasiënte met haar fanatiese geboorte-idees in gevaar stel. Hoe kon sy haarself so voor hom verneder? Hoe kon sy so blind wees om te dink dat hy belangstel in wat sy by die geboorte-eenheid doen, dat hy jammer is omdat hy dit moet sluit? Al die tyd was hy net besig om skietgoed te versamel … skietgoed wat hy nou in ’n kwetsende aanval teen haar gebruik het.

’n Uur later hou Mila onder die afdak voor Lise-Marie se pienk huis stil. Haar vriendin se vier husky-honde hardloop die kar tegemoet. Mila klim moeisaam uit en begin die sagte swart-en-wit koppe voor haar streel. Hulle lek haar hande vertroostend, asof hulle bewus is van die tornado wat binne haar woed.

Lise-Marie kom kaalvoet by die agterdeur uitgestap. Sy lyk gemaklik aards in ’n oranjebruin slooprok. Die kleur laat rooibruin liggies in haar lang los hare dans.“Ja, julle vrotsige waghonde,” raas sy kamma met die huskies. “Vreet haar maar op van liefde, toe! Vir al wat julle weet, is sy ’n gevaarlike krimineel!”

Dan sien sy Mila se gesig en laat vaar onmiddellik alle grappies. “Jy lyk asof jy ’n druk nodig het,” som sy akkuraat op. Sy slaan haar arms om Mila en hou haar styf vas. Mila het haar dit al soveel keer met pasiënte in kraam sien doen, en sy verstaan dadelik waarom dit so goed werk. Daar is iets moederlik-vertroostends aan Lise-Marie se sterk maar sagte arms en aan haar milddadige boesem. Die twee vroue staan lank so onder die afdak. Dan neem Lise-Marie Mila se hand en trek haar by die huis in.

“Wat gaan jy drink?” vra sy toe Mila op die swart leersofa gaan sit. “Iets uit die ketel of iets uit die bottel?”

Mila glimlag effens.“Dis ’n bietjie vroeg vir iets uit die bottel, of hoe?”

“Iewers in die wêreld is dit vyfuur,” korswel Lise-Marie. Maar die glimlag styg nie tot in haar groen oë nie. Hulle bly bekommerd op Mila gerig.

“Gaan sit gou vir ons die ketel aan, dan kom sit jy by my. Ek’t vir jou iets saamgebring om te lees.” Mila se stem klink vir haarself vreemderig: moeg en doods.

Lise-Marie kyk nuuskierig na die koerant wat Mila uit haar sak te voorskyn bring, maar gehoorsaam tog. ’n Paar minute later kom sy terug met ’n skinkbord waarop ’n delikate porselein-teeservies keurig gerangskik is. Daar is pers viooltjies op die koppies geverf en die borande is verguld. Fyn goue teelepeltjies rond die prentjie af.

“Dis pragtig,” glimlag Mila, verras om ’n fyner kant van haar pragmatiese kollega te ontdek.

“Nou toe,” sê Lise-Marie toe sy vir Mila haar tee aangee en oorkant haar gaan sit.“Spit it out. Ek weet jy’s nie hier om jou te vergaap aan my Royal Albert-erfgoed nie. Hoekom lyk jy só, hmm?”

Mila draai die lepel soveel keer om en om in haar rooibostee dat haar vriendin haar eindelik weer ongeduldig moet aanpor. “Jy gaan g’n jou fortuin in die koppie sien nie, Mila, ek maak die tee met sakkies. Gee bietjie aan daai koerant dat ek sien of ek kan uitmaak hoekom jy vanmôre met sulke droopy honde-ogies rondloop.”

Mila gee die koerant vir Lise-Marie aan. Ingedagte blaas sy haar tee koud terwyl haar vriendin die berig deurlees. Ná wat soos ’n leeftyd voel, kyk Lise-Marie op.

“Hmmm, the plot thickens,” sê sy lakoniek. “En nou, Milatjie, begin jy heel voor en jy vertel vir my alles. Ek dink ek verstaan waarom jy so leepoog lyk as dokter Derek Reynders ter sprake is, maar ek wil dit uit jou eie mond hoor. Toe, uit daarmee!”

Mila neem klein teugies van haar warm tee en begin stadig, met rukke en stote, vir Lise-Marie vertel wat alles gebeur het, van die oomblik toe Derek die eerste keer aan haar deur geklop het. Lise-Marie luister sonder om haar ’n enkele keer te onderbreek. Toe Mila uitgepraat is, som sy op.

“So, Mila dear, jy het drie probleme, drie hengse probleme. En die goue draad wat deur al drie loop, is die gorgeous dokter Reynders.”

Lise-Marie tel op haar vingers af: “Een, Sunet se man dreig jou met regsaksie.Twee, die hospitaal gaan jou eenheid sluit. En drie, jy’s smoorverlief op Derek Reynders, wat ongetwyfeld die vark in hierdie verhaal is.”

Mila knik. “Kolskoot.”

“Oukei,” gaan Lise-Marie rustig voort. “Probleem nommer een: Marius en regsaksie. Kom ons dink nou mooi logies. Het jy Sunet informed consent laat teken vir die VBAC?”

“Natuurlik, jy weet mos ek doen dit altyd. Ek sien die ma en pa saam en maak seker dat albei die risiko van uterusruptuur verstaan, asook die risiko’s van ’n herhaalde keiser. Dan laat ek die ma ’n vorm teken om te sê ek het haar ingelig oor potensiële gevare en dat sy nietemin daarmee wil voortgaan.”

“Great, so jy is gecover wat dit betref. Dan het jy en Peet natuurlik met haar psigiater en sielkundige en met haar ongebore baba se pediater ontmoet om die geboorte te bespreek. Ek hoop iemand het ’n notule van die vergadering gehou?”

“Ek het, Lise-Marie, hoewel dit eintlik maar ’n kort, informele ontmoeting by die eenheid was.”

Lise-Marie skud haar kop beslis. “Aikôna, Mila, van nou af noem jy dit ’n amptelike vergadering. Wat staan in jou notule?”

Mila dink ’n oomblik na. “Maar net dat ons bymekaargekom het om die bevalling te bespreek. Ons het gepraat oor die risiko’s: nie soseer die gewone risiko’s wat maar met elke bevalling saamgaan nie, eerder oor die risiko’s wat eie aan Sunet se geboorte sou wees.”

“En watter risiko’s is dit?”

Mila verkyk haar aan Lise-Marie wat so saaklik soos ’n wafferse prokureur met haar sit en praat. Sy’s bly dat sy kom kuier het. Hoewel haar probleme nog net so monsteragtig lyk, begin sy hulle darem beter verstaan.

“Daar was eintlik net twee risiko’s: die gevaar dat Sunet nie die stres van ’n normale bevalling sou kon hanteer nie, en die bekommernis dat haar baba by geboorte flat sou wees as gevolg van haar ma se meds. Ons het saam besluit dat ek die baba net so goed in die eenheid sou kon resussiteer indien nodig, en haar daarna vinnig genoeg kon oorplaas neonataal toe. Die pediater het in elk geval nie gedink dit sou gebeur nie.”

Lise-Marie knik tevrede en skink vir hulle nog tee. “Wat het julle nog alles besluit?”

“Dat die keiser laaskeer vir haar vrek traumaties was en dat sy waarskynlik beter sou cope in die eenheid. Natuurlik het Peet reggestaan om ’n keiser te doen die oomblik dat Sunet van plan verander of as ek besluit dat dit nie werk vir haar in die ABU nie.”

“En wie se besluit was dit? Het almal saamgestem daaroor?”

Mila gee ’n flou glimlaggie.“Jinne, Lise, jy laat my voel of ek onder kruisverhoor is! Dit was ’n eenparige besluit, ons het almal saamgestem.”

“Wonderlik! Dis wat ek wil hoor! Klink vir my jy het ’n waterdigte verdediging. Ek glo nie enige prokureur sal met ’n tang daaraan raak nie. Marius het nie ’n saak nie, man.”

“Sjoe,” sug Mila, “jy laat dit beter klink as die koerant.”

“Ja, my darling, ons weet mos almal daar’s nie so ’n ding soos ’n honest koerant nie. Dis sensasie wat koerante verkoop, nie die boring waarheid nie. Maar kom ons sê nou maar net die ergste gebeur en jy word wel hof toe gesleep. Wat sal gebeur as jy skuldig bevind word? Onthou nou, niemand het die emmer geskop of eens rêrig seergekry nie.”

Mila se kop draai effens, maar sy forseer haarself om so helder en logies as moontlik te dink. “Wel, ek veronderstel dat Marius geld sal eis. Geld vir pyn en lyding, en miskien vir Sunet se psigiatriese hospitalisasie ook … Miskien vir die evakuasie wat Peet moes doen vir die plasenta? Dit sal nie ’n groot bedrag kan wees nie, en ek hét goeie versekering. Mens kan nie in die bababedryf wees daarsonder nie …”

“Presies!” roep Lise-Marie uit.“Sien jy wat ek bedoel? Worst-case scenario is dat jou versekering ’n paar duisend moet opdok en dat die Raad jou oor die vingers tik. Natuurlik dink ek nie vir een oomblik dit gaan prettig wees nie, maar jy sal oorleef. Sien, jou eerste probleem is glad nie so erg nie!”

“Jy’s reg, Lisetjie, soos altyd. Die hele ding het soos ’n berg gevoel omdat dit in die koerant was en omdat die bestuur reeds die ABU wil toemaak. My hart voel al klaar ’n bietjie ligter. Los nou net gou-gou vir my die ander probleme ook so pynloos op, toe!”

Lise-Marie lyk skielik ernstiger. “Ek’s bevrees probleem nommer twee is nie so eenvoudig nie, Mila.” Sy dink ’n oomblik.“Het jou pa ooit na Alcoholics Anonymous toe gegaan vir sy drankprobleem?”

“My pá?” Nou is Mila skoon van stryk gebring. “Wat het my pa met die prys van eiers uit te waai?”

“Ag, orraait, man, ek vergeet lateral thinking is bo jou vuurmaakplek. Wat ek eintlik wil weet, is of jy die Serenity Prayer ken wat AA gebruik? Die een van ‘God, grant me the serenity …’”

Mila voltooi haar sin: “‘ … to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to tell the difference.’ Ek’t al van daardie gebed vergeet. Die ding het vir jare teen my pa en ma se kamermuur gehang. Nou verstaan ek hoekom dit daar was.”

“Daar het jy dit. My punt is, Milatjie, dat Probleem Nommer 2 een van daardie goed is wat jy nie kan verander nie, die goed wat maar aanvaar moet word. Ag, moenie my met sulke droewige oë aankyk nie, man, dis waar. Die ABU se doppie is geklink by Protea Moeder-en-Kind. Jy weet so goed soos ek dat ’n hospitaal ’n besigheid is en dat ’n besigheid net oor geld gaan. Daardie koerantberig was ’n lae hou, maar dis mosterd na die maal. Ou Leon en jou dokter Reynders het klaar besluit wat vir hulle die meeste wins gaan maak, en niemand se tantrums gaan ’n verskil daaraan maak nie. Nie myne nie, nie joune nie, nie al die vroue wat in die ABU gekraam het s’n nie. Ek is jammer, vriendin, maar hierdie is een van die terugslae in die lewe wat jy maar net met grasie moet aanvaar – en dan aanbeweeg.”

Dit is beslis nie wat Mila wou hoor nie. Sy het teen haar beterwete begin glo dat Lise-Marie ’n plan sou hê om haar eenheid te red nadat sy so koelkop was oor Marius se hofdreigemente. Lise-Marie sien haar teleurstelling en kom sit langs haar op die rusbank. Sy sit haar hand ’n oomblik vertroostend op haar vriendin se knie.

“Jy het voor die bestaan van hierdie eenheid bybies gevang, Mila, en jy sal dit daarna steeds doen. Jy’s die beste vroedvrou in Wilgekloof, die beste van ’n klein ou handjie vol.” Lise-Marie glimlag bemoedigend. “Vat jou tyd om te rou oor wat jy verloor het, maar moenie té lank op ’n hopie sit en kroes voel nie. Ons moet ’n plan maak oor waar jy voortaan gaan bybies vang, nie net vir jou gemoedsrus nie, maar vir jou pasiënte s’n ook.”

“Daar is nêrens om heen te gaan nie, Lise! Ek het nou al gesoek en ek kry nie een verdomde venster wat oop is nie. Die enigste alternatief is om weer uitsluitlik tuisgeboortes te doen en die ma’s oor te plaas Protea toe as daar komplikasies is.”

Maar Lise-Marie skud haar kop ontkennend.“Dit kan ek nie glo nie, Mila. Jy kan nie sommerso op moedverloor se vlakte wil gaan afpak nie, só ken ek jou nie. Daar moet ’n ander alternatief wees. Daar’s mos baie visse in die see! Protea is nie die enigste hospitaal met ’n kraamsaal nie. Miskien het een van die ander spasie wat hulle aan jou kan verhuur. Jy moet onthou, van hierdie hospitale is finansieel heelwat sterker as PMK. Hulle is dalk nie so verleë oor elke ou kamertjie nie.”

Ten spyte van Lise-Marie se positiewe houding kan Mila nie haar wanhoop afskud nie. Sy wil bitter graag die ligstraaltjie raaksien wat die doula vir haar probeer uitwys, maar sy kry dit eenvoudig nie reg nie.

“Ek het meer as net ’n kamertjie nodig, Lise, jy weet dit. Ons praktyk het eintlik al te groot geraak vir die kamers by PMK. En waar sal ons ’n ander backup-ginekoloog kry as ons van Protea af moet weggaan? Mens skop dokters soos Peet de Wit nie agter elke bos uit nie. Hy’s ’n uitstekende gynae én hy is ten gunste van vroedvroue en van natuurlike geboorte omdat hy so lank in Europa gewerk het.”

“Peet werk nie uitsluitlik by Protea nie. Doen heel eerste navraag by die ander hospitale waar hy spreekkamers het. Dan kan jy ten minste die vennootskap met hom behou. Moontlik kan hy selfs vir jou ’n goeie woordjie daar doen.”

Huiwerig stem Mila in. “Oukei, ek beter my sokkies optrek en begin uitvind. Ek weet nie hoe lank ek nog bevallings in die eenheid sal kan doen nie, en my pasiënte is baie benoud.” Sy skud haar kop weer vies. “Dis wreed om dit aan swanger vroue te doen. Die hospitaal behoort te weet hulle voel kwesbaar en dat skielike veranderings hulle ontstel.”

“Nou maar sê dit vir die bestuur, Mila! Swiegers is nie onmenslik nie, en Reynders lyk vir my ook soos ’n ou met wie ’n mens kan praat. As jy hulle nie kan kry om jou ekstra tyd te gee nie, is ek seker ’n goed geplaasde koerantberiggie sal hulle van plan laat verander.”

“Ek weet nie so mooi nie, jong! Dit voel vir my of ek my vingers lelik verbrand het met hierdie uitlatings in die pers. Derek het my gewaarsku dat ek gaan seerkry, dat ek nie mans genoeg is om met die grootmenere van hospitaalbestuur te kompeteer nie, en seergekry het ek ook. Hierdie laaste vreeslike berig sal my twee keer laat dink voor ek Liesel weer vra om oor iets te skryf!”

Lise-Marie lag hartlik.“Toemaar, Mila, ek’s seker dokter Reynders lek so in die stilligheid ook maar sy wonde. Dit kan nie maklik wees om nuwe pasiënte in ’n vreemde dorp – heng, ’n vreemde provinsie – te kry as die pers jou as ’n ‘winsjagter’ en ’n ‘wolf in skaapklere’ bestempel het nie! Enige mamma sal haar bloedjie teen só ’n pediater wil beskerm. En ons is beslis nog nie klaar met hom nie …”

“Nou maak jy my benoud, Lise! Ek sien nie kans vir nog konflik nie. Ek glo nie ek het meer baklei in my oor nie.Veral nie met Derek nie. Miskien moet ek nou maar al my energie fokus op my soektog na ’n nuwe plek vir die ABU …”

Lise-Marie se groen oë rek wyd. “Gaan jy hom tog nie laat wegkom met daardie belaglike berig nie? Hy is onkundig oor watergeboortes en oor vroedvroue, Mila, en boonop arrogant genoeg om sy simpel idees aan ’n joernalis te verkondig. Fotostateer vir hom ’n paar artikels uit mediese tydskrifte! Genade, Mila, jy kan hom mos nie toelaat om so snert te praat in die koerante nie, dis sleg vir ons besigheid! Buitendien maak hy nie net vir jóú seer nie. Hy belaster al die ander vroedvroue regoor die wêreld ook, en hy ontneem vroue van ’n veilige en bevredigende opsie deur te beweer dat hulle by ginekoloë móét kraam. As jy dan nie vir jouself wil opstaan nie, doen dit vir jou kollegas en vir die vroue daar buite!”

Ingedagte draai Mila ’n donker haarlok om haar voorvinger. “Hmm, oukei,” mymer sy. “Ek het nie só daaraan gedink nie. Ek sal vandag nog ’n paar artikels kopieer en by hom kry. Maar Lise …” Mila se stem word klein.“Ons het nog nie oor Probleem Nommer Drie gepraat nie. Dis dít wat dit vir my moeilik maak om met hom te baklei … Nie dat ek nie dink hy verdien dit om goed oor die kole gehaal te word nie,” keer sy vinnig.“Dis net … ek verander soort van in ’n … in ’n bol klei in sy hande wanneer ek naby hom kom. Hy’t hierdie effek op my … ek kan nie lekker dink as ek naby hom is nie …”

Lise-Marie gee ’n onvroulike snork. “O tog, jy’t die skoot omtrént hoog deur. Maar dit beteken nie dat jy nie met hom kan baklei nie! Jy moet jouself net eers behoorlik op-psych! En jy moet definitief sorg dat jy die upper hand het. Skep ’n situasie – ’n atmosfeer – waarin hy magteloos is in vergelyking met jou.”

“Hoe doen ek dít?”

“Sorg dat die konfrontasie in jou ruimte afspeel, nie in syne nie. Kry hom in jou huis voor jy met hom baklei, sodat hy ’n gas in jou persoonlike ruimte is. En dan laat jy hom sit terwyl jy staan. Dit behoort hom ongemaklik te maak.”

“Oukei, ek hoor wat jy sê, maar hoe kry ek hom in die eerste plek in my huis?”

Lise-Marie frons geïrriteerd. “Jinne, Mila, vir ’n vindingryke vrou is jy darem maar blerrie verbeeldingloos as dit by hierdie tipe goeters kom! Sit ’n nota onder sy deur en vra hy moet jou so gou moontlik kom sien, jy wil iets met hom bespreek. En dan trek jy los …”

Mila is nie doodseker of sy van Lise-Marie se plan hou nie, maar sy knik tog instemmend. Haar vriendin ís baie oortuigend, en iemand moet Derek Reynders seker op sy plek sit oor die manier waarop hy haar naam – en saam met haar ander vroedvroue s’n ook – beswadder het.

“Nou goed, ek maak so, vanmiddag nog. Ek sal bel en jou laat weet hoe dit gegaan het. Maar … jy het my nog nie gesê wat ek omtrent my derde probleem kan doen nie.”

Lise-Marie gee ’n gemartelde sug. “Jy weet, Mila, ek maak ’n punt daarvan om nooit raad te gee met hartsake nie. Ek behoort net aandagtig na jou te luister en jou gevoelens te reflekteer oor hierdie man. Maar vandag gaan ek die reëls breek. Ek is só seker van my saak – hierdie is só ’n no-brainer – dat ek vir jou gaan vertel wat om te doen. Ek het drie woorde vir jou:Vergeet … van … hom!”

Onthuts sê-vra Mila: “Vergeet van hom?”

“Inderdaad. Congratulations, you are a fast learner. Vergeet van hom.” Dan versag haar houding. Sy kyk indringend na Mila. Haar stem is byna pleitend toe sy vra: “Het jy nie al seer genoeg gekry nie, Mila?”

Mila kyk skuldig af en streel die bont kat wat op haar skoot gespring het, maar Lise-Marie lig haar ken met ’n wysvinger sodat hulle mekaar weer in die oë kyk.

“Is dit regtig nodig dat ek vir jou uitspel waarom Derek Reynders soek vir seerkry is, Milatjie? Jy het mos self oë om te kyk, vriendin, en gewoonlik het jy uitstekende oordeel wat karakter betref.Toemaar, ek weet, die liefde is blind.” Haar stem is teer, amper verskonend. “Dit kán nie werk nie, Mila. Hy’s dan die ou wat jou eenheid wil sluit. Julle kan mos nie ’n verhouding op so ’n skewe voet wil afskop nie? Hoe gaan jy hom ooit regtig vergewe? Hoe gaan hy jou respekteer soos jy gerespekteer wil word – soos hy jou behóórt te respekteer?”

“Jy hoef nie meer te praat nie! Ek weet jy is reg. Hoe kon ek so onnooslik wees …”

“Ek’s jammer, Mila. Ek wens ek kon sê ‘go for it’. Maar Derek is soek vir seerkry. Dink jy vir een oomblik dit sit in ’n ou wat soos hy lyk se broek om getrou aan een vrou te wees? Mens kan hom weliswaar nie kwalik neem nie, die vroue smyt hulself seker voor sy voete neer. Jy verdien soveel beter! Een Stefan in jou lewe was genoeg …”

“Ek weet, Lise, jy’s reg. Derek is heeltemal te aantreklik, heeltemal te sjarmant in vrouegeselskap … Hy ís soek vir seerkry. Dankie dat jy my daaraan herinner het!”

Sy staan op en druk Lise-Marie weer teen haar vas. “Dankie dat jy geluister het, ek het vandag ’n oor bitter nodig gehad. Ek gaan nou ry en daai artikels bymekaarkry. Dokter Reynders gaan nie weet wat hom getref het nie!” Mila probeer opgeruimd klink, maar haar stem bewe tog effens. Lise-Marie sit haar hande ferm op haar vriendin se skouers.

“Jy moet onthou dat daar darem één goeie ding uit hierdie hele sad story gekom het.”

“Het daar? Jy sal dit vir my moet uitwys, want die ou glasie lyk vandag vir my dolleeg.”

“Jy’t nie gedink jy sal ooit weer iemand liefkry nie. Jy hou nou al jare lank hardegat vol dat jy klaar is met mans. Klaar is met die liefde. Derek is nie ’n wyse keuse nie, maar miskien het hy jou tog ’n guns gedoen deur jou hart te kom defrost. Ek weet dit voel nie nou so nie, maar dalk is jy hom nog eendag diep dankbaar dat hy jou kom wakker soen het.”

“Nee, Derek was net tydelike malheid, Lise-Marie, nie die begin van groot dinge nie! Buitendien het hy my nooit eens gesoen nie, nie tensy jy ’n broederlike pikkie op die voorkop wil tel nie.”

“Dit was ’n metafoor. Maar luister, jy verdien regtig ’n wonderlike man. Iemand wat ten volle tot jou kan commit en nie weer met jou hart gaan darts speel nie. Gaan nou huis toe en gaan sit vir Derek Reynders op sy plek. En dan vergeet jy van hom en jy vergeet van PMK. Iewers daar buite wag iets beters vir jou – dít glo ek met my hele hart.”