Читать книгу Hartklop Omnibus 2 - Malene Breytenbach - Страница 5

Skuins ná vier daardie middag gaan staan Derek Reynders voor sy studeerkamervenster. Behaaglik strek hy sy stram spiere. Hy is al heelmiddag doenig in sy nuwe studeerkamer, besig om bokse boeke uit te pak.Van kleins af al is hy versot op lees. Selfs toe hy ’n oorwerkte, altyd-moeë mediese student was, het hy tyd ingeruim vir sy stokperdjie. Hy is heimlik trots daarop dat hy so wyd lees. Omtrent die helfte van sy boeke is peperduur mediese handboeke, die res ’n mengelmoes romans, speurverhale, wetenskapsfiksie, biografieë, populêre sielkunde en ’n paar kookboeke.

Met ’n sug beskou hy die stapel onoopgemaakte bokse in die hoek. ’n Minder perfeksionistiese ou sou lankal klaar gewees het, dink hy toe hy kombuis toe stap om lafenis in ’n koppie koffie te soek. Maar hy is nou eenmaal ’n pyn wanneer dit by die rangskikking van sy leesstof kom. Hy hou daarvan om sy boeke van elke genre bymekaar te hou, en orden die afdelings ook min of meer alfabeties.

Terwyl hy wag vir die ketel om te kook, kyk Derek by die kombuisvenster uit. Hoewel elke tuintjie in die kompleks kwalik groter as ’n vuurhoutjieboksie is, was ’n lappie grond van sy eie tog vir hom ’n voorvereiste toe hy blyplek gesoek het. Natuurlik sou hy meer ruimte verwelkom het, maar toe die hospitaalbestuurder hom vertel hoe naby hierdie kompleks aan sy nuwe werk is, het hy summier daarop besluit. Blykbaar is goeie, veilige behuising in die omgewing skaars en kan ’n mens nie te kieskeurig wees nie. Gelukkig het die feit dat dit ’n ouerige kompleks is, hom nie gepla nie. Die plek se houtvloere gee karakter, en Derek sien uit daarna om in die winter met ’n glas rooiwyn en ’n goeie boek voor die kaggel te ontspan. Natuurlik sal hy die Kaapse winterreën op sy ou huis se sinkdak mis, maar hopelik word dit darem in Wilgekloof ook koud genoeg vir ’n gesellige vuurtjie.

Vandat hy kan onthou, het Derek gesmag na persoonlike ruimte. Hy het grootgeword in ’n tweeslaapkamerwoonstel en moes ’n kamer met sy jonger boetie deel. Aangesien hul woonstel op die tweede verdieping was, het ’n balkonnetjie met ’n paar potplante noodgedwonge gedien as tuin. Hy onthou maar te goed die gevoel dat die mure hom vasdruk: dat die plekkie te klein is om ooit weg te kom van sy ouers se aanhoudende argumente, van hul harde stemme en wrede verwyte. In sy standerdsesjaar is sy pa weg. Tog het die woonstelletjie nie rustiger geraak nie, want sy ma se ellende was ’n gedrog wat die hele plek mistroostig vol gelê het.

Toe hy Kaapstad toe is om met ’n beurs medies te gaan swot, het Derek homself belowe dat hy nooit weer in ’n koshuiskamer of woonstel bo grondvlak ingehok sou word nie. Hy het ’n tuinwoonstel ’n entjie van die hospitaal af by ’n ou dame gehuur, en het ruiterlik aan haar erken dat haar pragtuin die transaksie beklink het. Hy glimlag nou oor sy koffiebeker toe hy terugdink aan hoe hy op die houtbankie onder die groot eikebome gesit en studeer het, aan hoe die gryskoptannie vir hom soetkoekies en gemmerbier aangedra het voor menige rillervraestel …

Is dit dalk hierdie verwronge behoefte aan persoonlike spasie wat hom ’n swak kandidaat vir verhoudings maak, wonder Derek. Of is hy maar die handboekresultaat van ’n gebroke huis: ’n siniese workaholic wat te bang is om van homself te gee? Hy het nou nie juis rolmodelle gehad wanneer dit by die huwelik kom nie, dis gewis! Tog het hy nog altyd gevoel dat hy ’n toegewyde ouer sou wees, ten spyte – of dalk juis as gevolg van – sy pa se onbetrokkenheid. Hy’s gemaklik met kinders, kan nie genoeg kry van die lewe wat by hulle uitborrel nie. Dis sy een groot berou: sy kinderloosheid. Natuurlik help sy werk om die leemte te vul, maar dit sal nooit die verlange heeltemal wegneem nie. Ag, miskien is hy onnodig swartgallig, berispe hy hom terwyl hy sy beker koffie leegdrink.Veertig is darem nog nie só oud nie!

’n Pienk skopfietsie in die tuintjie langsaan vang sy oog. Melissa s’n, dink hy wrang, die herinnering aan vanoggend se konfrontasie met Mila nog onaangenaam vars in sy geheue. Hy weet nie hoekom die hele besigheid hom so ontstel het nie; sy nuwe buurvrou het duidelik met die verkeerde voet uit die bed opgestaan. Hy glimlag toe hy onthou dat sy eintlik glad nie die oggend opgestaan het nie, maar heelnag by die hospitaal was. Heleen, Melissa se ouma, het hom trots vertel dat haar dogter ’n vroedvrou in privaat praktyk is. Sy’t hom ook vertel dat Mila ’n toegewyde enkelma is, maar dat die onvoorspelbaarheid van haar werk die lewe vir haar en haar dogtertjie nogal moeilik maak.

“Kan sy nie maar eerder vaste ure in ’n kraamsaal werk nie?” het Derek hardop gewonder.“Of sal haar inkomste te veel daal?”

Die ouer vrou het haar kop geskud en vertroulik vooroor geleun.

“Wat jy moet verstaan van Mila,” het sy verduidelik, “is dat haar werk nie vir haar bloot ’n bron van inkomste is nie. Nou goed, sy verdien amper dubbel die salaris van ’n gewone saalsuster, maar dis glad nie haar oorweging nie. Sy is versot op wat sy doen. Haar werk is vir haar ’n roeping. Daardie Aktiewe Geboorte-eenheid is soos nog ’n kind van haar, dis haar trots. Sy’t elke kussingsloop en elke kershouertjie met oneindige liefde en sorg uitgesoek. Alles moet bydra tot ’n warm en huislike atmosfeer vir mammas.”

Toe Derek begrypend knik, het Heleen voortgegaan. “Ek glo nie sy sal ooit teruggaan na ’n gewone kraamsaal nie. Sy’s te onafhanklik. Van kleins af wou sy haar eie kop volg. En om in ’n kraamsaal net die dokters se bevele tot in die fynste besonderhede uit te voer … nee wat, dit sal glad nie deug nie. Hoeveel keer het sy nie al vir my gesê dat sy die saalsusters jammer kry nie. Al is hulle professionele kundiges, mag hulle mos geen onafhanklike besluite neem nie. Elke keer as ’n pasiënt sooibrand het, moet hulle eers die ginekoloog bel en toestemming vra om ’n lekseltjie Gaviscon te gee!”

Derek moes lag vir die ouer vrou se komieklike gesigsuitdrukking. Sy’t hartlik saamgelag, toe ernstiger voortgegaan.

“Ek wens Mila wou die regte man ontmoet. Iemand wat vir Melissa ’n pa kan wees. Die kind is nog klein en sal vir ’n nuwe pappa kan lief word, maar oor ’n paar jaar gaan dit nie so maklik wees nie. Ek bekommer my oor die tweetjies. Ek is seker Mila moet ook hunker na iemand spesiaals – sy het soveel liefde om te gee. Maar sy het nou eenmaal besluit dat sy nie weer ’n kans op geluk sal kry nie.”

“Hoe dan so?” het Derek onwillekeurig gevra.

“Stefan se ontrouheid het haar verpletter. Om die een of ander onverstaanbare rede voel sy dat sy daarvoor verantwoordelik was. Dat die skurk nie groener weivelde sou gaan soek het as sy vir hom ’n beter vrou was nie, as sy meer dikwels tuis was en huisvrou gespeel het. Sy’t seergekry en nou glo sy dat geen regdenkende man ’n vrou met ’n veeleisende praktyk – en ’n ander man se kind op die koop toe – sal wil hê nie.”

“Hmmm,” het Derek gepeins. “Meeste vroue vandag het tog hul eie beroepe? Waarom glo sy dan dat hare nie versoenbaar is met ’n gesinslewe nie?”

“Soos Mila dit stel,” het Heleen gelag, “babas word gebore wanneer hulle gemaak is: snags, oor naweke en op vakansiedae! Mila kan nooit regtig iets beplan nie. Haar hele lewe moet op ys gesit word die oomblik dat ’n pasiënt in kraam gaan.”

Derek het simpatiek geglimlag.

“Jou dogter is heeltemal reg, Heleen. Babas kom nie in kantoorure nie! Ek’t voorwaar begrip vir die chaos wat so ’n onvoorspelbare bestaan in verhoudings kan saai. Dis met my werk ook so en mens raak dit nooit heeltemal gewoond nie. Dit bly ’n bron van frustrasie.”

Derek word uit sy koffiedrink-mymering geruk toe die wind ’n sitkamervenster toeklap. Lyk of hier ’n storm aankom, dink hy toe hy die kombuisvenster ook op knip trek. Swaar wolke kom uit die suidweste aangerol. Sy aandag word getrek deur die wapperende wasgoed in sy buurvrou se tuintjie. Hy weet sy is nie daar nie, hy het haar en Melissa vroeër hoor ry. Gretig om die vrede met sy vurige buurvrou te herstel, stap Derek met sy wasgoedmandjie buitentoe voordat die eerste vet druppels aarde toe plof.

Mila moet teenoor haarself erken dat die voorgeboorteklas nou ’n hoogtepunt in haar week is. Die eerste paar kere dat sy moes klas gee, was haar senuwees aan flarde. Dit was ’n marteling om voor ’n klomp wildvreemdes te praat – en dan nog oor sensitiewe onderwerpe soos seks, swangerskap en geboorte! Tot haar verbasing het sy nie net spoedig gewoond geraak aan hierdie deel van haar werk nie, maar geniet sy dit nou terdeë. Dis uiters vervullend om ’n gehoor vol verwagtende paartjies te hê wat aan haar lippe hang en elke brokkie inligting wat sy opdis, toegewyd in hul notaboekies neerskryf.

Vanaand is die vyfde klas in die reeks: die lesing oor borsvoeding. Dis Mila se gunstelingonderwerp, naas die praktiese sessie oor natuurlike geboorte. Omdat sy versigtig moet wees om die ouers tydens hierdie klas nie onder die inligting te begrawe nie, skop Mila altyd met ’n ysbreker af. Elke paartjie moet ’n voorwerp uit ’n mandjie haal en dan raai watter voordeel van borsvoeding hul voorwerp simboliseer. ’n Monopoly-noot simboliseer byvoorbeeld die geld wat borsvoeding spaar, en ’n pakkie snesies die beskerming wat dit teen allergieë bied. Die groepe geniet hierdie aktiwiteit altyd. Teen hierdie tyd ken almal mekaar en heers daar ’n gemoedelike luim.

Dis so ’n prettige klas dat die tyd vlieg. Almal skater toe Mila die storie vertel van die eerste keer wat sy met haar nuwe baba gaan inkopies doen het: “Soos elke nuwe mamma was ek doodbang dat my borste in die openbaar sou lek. Net om dubbel seker te maak, het ek sommer twee borsdoekies aan elke kant ingestop. Dit het gevoel of my ergste nagmerrie waar word toe ’n ou tannie in die supermark na my toe kom en sê: ‘Verskoon my, maar jou melk lek.’ Ek het gewens die aarde sluk my in toe ek sien dat daar sommer so ’n streep melk op die vloer lê.”

Simpatieke en geskokte uitroepe klink uit die gehoor voor Mila op. ’n Paar vroue snak na hul asems. Sy bly ’n oomblik stil vir dramatiese effek.

“Natuurlik het my hande onwillekeurig na my borste gevlieg. Die ou tannie het my vreemd aangekyk. Toe het sy my ma met die baba gesien en twee en twee bymekaargesit. ‘Nie daardie melk nie, skat,’ het sy gesê, ‘die tweeliter in jou trollie!’”

Toe Mila vir die groep ’n kort DVD wys, besef sy dat dit buite begin reën het. Sy weet ’n mens behoort dankbaar te wees oor reën, en sy ís bly oor die lafenis, maar sy haat dit om snags in nat weer rond te ry. Wilgeklowers is nie gewoond daaraan om op gladde paaie te bestuur nie en ry dikwels heeltemal te vinnig. Erger nog: Al haar en Melissa se wasgoed hang buite op die draad!

Halftien hardloop ’n kletsnat Mila die trappies voor haar meenthuis op. Natuurlik was haar sambreel nie op sy gewone plek in die motor nie, daarvoor het Melissatjie gesorg! Sy het dit seker weer vir die een of ander speletjie “nodig gehad”, die stouterd! Skuldig en halfverlangend wonder Mila of haar dogtertjie al slaap. Woensdagaande het hulle ’n vaste reëling dat Melissa by haar ouma oorslaap omdat Mila se klas so laat eers klaarmaak. Tydens geboortes kom pas Heleen die kleintjie sommer by Mila se huis op, veral as Melissa reeds slaap wanneer Mila uitgeroep word. Hoewel Mila haar woelwater vanaand mis, is dit tog lekker om ’n bietjie op haar eie asem te skep. Sy het voorwaar ’n uitputtende vier-en-twintig uur agter die rug, en sien uit na ’n bad en ’n gesteelde tydjie met haar storieboek voor slaaptyd.

Gelukkig het Mila nog nie haar nat klere begin afskil toe Derek die tweede keer daardie dag haar voordeurklokkie lui nie. Hierdie keer wéét sy sommer wie op so ’n ongoddelike uur by haar kom aanklop. Sy kan nie gló die man kan die saak nie net uitlos nie! Vat hy dan nie nee vir ’n antwoord nie? Nog voordat sy kan oopmaak, is Mila klaar die hoenders in.

Daar is egter geen teken van die lastige man toe die deur oopswaai nie.Trouens, daar is geen teken van enigiemand nie. Onder die afdakkie voor haar deur staan ’n wasgoedmandjie met haar en Melissa se klere: kurkdroog en netjies opgevou! Sprakeloos skud sy haar kop. Vir wat moes Derek die goed nou gaan staan en afhaal het? Dit sou beslis nie die eerste keer wees dat die spulletjie natreën nie. Sy wil wragtig nie in die skuld by hom wees nie, veral nie ná hul woordewisseling nie. Sy bloos effens toe sy besef dat hy haar fyn ondergoedjies met daardie vat-aan-my hande van hom opgevou het.

Suur raap sy die mandjie op en storm binnetoe. Sy voel deurmekaar, skuldig en skaamkwaad. Natuurlik besef sy dat sy vanoggend sy vriendelike aanbod heeltemal uit verband uit geruk het. En om hom van pedofilie te beskuldig was werklikwaar gemeen. Maar deksels, sy verpes sulke aantreklike mans wat haar in ’n stamelende skaap verander! Sulke mans … soos Stefan. En Derek hét geïnsinueer dat haar kind ongelukkig is, iets wat géén ma graag wil hoor nie, veral nie uit die mond van ’n bemoeisieke vreemdeling nie. Al is die kuiltjie in daardie vreemdeling se ken ook hoe bekoorlik … Nou moet die vervlakste man haar wraggies nog meer soos ’n feeks laat voel met sy vredeoffer. Sy het hom nie opgesom as iemand wat graag die minste is nie. Buitendien, watter uitgegroeide man is so kinderagtig om toktokkie te speel soos ’n skoolkind! Pleks hy die mandjie self vir haar kom gee het. Dan kon sy ten minste sien of sy haar vanoggend verbeel het en of hy regtig so asemrowend is …

Vererg klik Mila haar tong vir haar eie stuitigheid. Sy keer die skoon wasgoed driftig op die eetkamertafel uit. Heel laaste val twee sjokolades en ’n nota in netjiese lopende skrif uit.

Mila

Die Sweetie Pie is vir Melissa en die Bar-One vir jou. Hoop jou “25-hour day” eindig rustiger as wat dit begin het! Jammer dat ons buurmanskap op ’n verkeerde noot afgeskop het. Kan ons voor begin?

Soet drome

Derek