Читать книгу Hartklop Omnibus 2 - Malene Breytenbach - Страница 7

Teen Maandagmôre voel Mila piekfyn, nes Derek belowe het. Sy neem Melissa kleuterskool toe en bring die res van die oggend tuis deur. Maandae maak sy geen afsprake by die kliniek nie. Tensy ’n pasiënt in kraam is, doen sy administratiewe werk op haar skootrekenaar. Toe Mila haar Aktiewe Geboorte-eenheid geopen het, het sy besluit om by ’n gevestigde kraamhospitaal aan te sluit. Sy was nog nooit spyt daaroor nie. Dis vir haar en haar pasiënte gerusstellend dat die operasieteaters en die neonatale intensiewesorg-eenheid op dieselfde perseel is. Só kry vroue werklik die beste van beide wêrelde. Hulle kan hul babas verwelkom in ’n knus kraamkamer wat soos ’n luukse gastehuis eerder as ’n hospitaal lyk, met die beste mediese sorg wat geld kan koop in die gebou reg langsaan.

Tog het haar verbintenis met die hospitaal ook nadele. Mila moet haar streng by die hospitaal se regulasies hou – onbuigsame bepalings wat skrei teen die informele benadering wat sy doelbewus in haar eenheid volg. Boonop gooi die kraamhospitaal haar toe onder papierwerk. Natuurlik verstaan Mila dat sy gedetailleerde rekords van elke pasiënt moet hou. Die wet vereis dat sy dit by tuisgeboortes ook doen. Maar wat haar lam maak, is al die ander papierwerk wat die hospitaal vereis: vorms vir linne, inventarisse van elke wattebolletjie en spuitnaald, opname- en ontslagvorms …

Dis met hierdie lastige papierwerk wat Mila besig is toe haar selfoon om elfuur skril. Soos gewoonlik wip sy soos sy skrik. Lise-Marie karring gedurig aan haar om ontslae te raak van dié luitoon. Aanvanklik klink dit soos ’n blikkerige baba wat mistroostig huil, dan verander die gehuil geleidelik in ’n elektroniese wysie.

“Ag nee, Mila, man, kry vir jou ’n rustige ringtone! Ek skrik my elke keer vrek as daai baby begin skreeu. Ek’s seker dit irriteer die pasiënte ook.” Maar Mila het voet by stuk gehou: Dis die perfekte luitoon vir ’n vroedvrou en dit gaan so bly. Elke keer as die foon haar so laat skrik, wonder sy egter of sy nie maar moet skiet gee nie.

“Sunet,” kondig die selfoon blikkerig aan. Mila is nie mal oor die foon se manier om die oproep-identiteit uit te basuin nie, maar dis nuttig wanneer sy bestuur. Dit help haar besluit of sy in die ry moet antwoord en of sy later kan terugbel – afhangend van hoe naby die beller aan haar verwagte kraamdatum is!

Sunet Malan se datum is naby. Mila is bekommerd oor haar: nie oor haar – of haar baba – se gesondheid nie, maar eerder oor haar geestestoestand. Sunet ly aan bipolêre versteuring en moes regdeur haar swangerskap op psigiatriese medikasie bly. Sy’s die afgelope paar jaar herhaaldelik gehospitaliseer vir maniese episodes. Boonop is sy ’n VBACkandidaat: ’n ma wat wil probeer om normaal te kraam ná ’n vorige keisersnee. Sunet se eerste baba het, soos Melissa, enkele dae voor haar datum stuit gedraai. Sunet was bitter teleurgesteld oor die keiser, veral omdat sy ’n tuisbevalling met ’n vroedvrou beplan het.

Toe Sunet ’n paar weke vantevore by die Aktiewe Geboorte-eenheid kom aanklop het, het Mila haar op een voorwaarde as pasiënt aanvaar: Sy moes Lise-Marie as doula huur. Nie omdat dit ’n VBAC gaan wees nie, maar weens Sunet se psigiatriese geskiedenis. Mila self is te besig met geboortesake om Sunet die emosionele ondersteuning te gee wat sy veral ná die geboorte gaan vereis. Iemand sal gereeld by haar moet inloer om seker te maak dat sy emosioneel stabiel bly te midde van al die hormonale skommelings van nuwe moederskap. Lise-Marie is die ideale persoon hiervoor.

Ten spyte van hierdie voorsorgmaatreël voel Mila steeds kriewelrig oor Sunet se geboorte. Sy kan nie haar vinger sit op die rede vir haar kommer nie, sy’s net bewus van ’n vae onrus in haar binneste. Dis die onrus wat sy al leer respekteer het as haar instink – haar gut feel.

“Hallo, Sunet, hoe gaan dit?” groet Mila terwyl sy regskuif vir ’n lang gesprek. Sunet babbel soos ’n grammofoon en ’n vinnige telefoongesprek met haar is ’n onmoontlikheid. Foeitog, dink Mila, dis seker ook maar een van die simptome van haar siekte.

Toe sy eindelik aflui, suis Mila se ore behoorlik. Boonop moes sy kophou vir al wat sy werd is – Sunet bons van die een onderwerp na die volgende, nes ’n slingerapie van tak tot tak spring. Mila kon darem uitmaak dat haar pasiënt heel waarskynlik in vroeë kraam is. Die kontraksies kom so elke twintig minute en is nog nie intens nie. Haar water het ook nog nie gebreek nie. Mila het dus aanbeveel dat Sunet vir Lise-Marie laat weet en vir eers net rustig tuis bly. Met ’n ligte sug skakel Mila haar rekenaar af. Lyk of dit later ’n lang nag gaan wees …

Derek Reynders haal ’n dokument uit sy aktetas en skuif dit oor die lessenaar na Leon Swiegers, bestuurder van die Protea Moeder-en-Kind Hospitaal. Dis Derek se eerste dag in sy nuwe pos as hoof van die hospitaal se pediatriese afdeling. Hy is vol vertroue dat hierdie dokument ’n uitstekende eerste indruk op die hospitaalbestuurder gaan maak.

“Ek het die finansiële state wat u gestuur het, bestudeer en ’n voorlopige sakeplan vir Protea opgestel. Soos ek reeds verduidelik het, dink ek die beste sal wees om die kleiner, minder winsgewende afdelings so gou moontlik te sluit. Ons kan die geld wat ons sodoende spaar in ’n projek kanaliseer wat uniek aan die hospitaal is. Die projek moet ’n diens lewer wat nêrens anders beskikbaar is nie, én dit moet natuurlik winsgewend genoeg wees om ons beleggers tevrede te stel.”

Derek leun terug in sy stoel, sy oë op Leon Swiegers, wat sy sakeplan belangstellend deurkyk. Ná sowat vyf minute lig Swiegers sy swart borselkop en haal sy raamlose bril af.

“Lyk soos ’n knap stukkie werk, dokter Reynders. Al wat my bekommer, is dat jy ’n bietjie te entoesiasties met die snoeiskêr te werk gaan. Die afdelings wat jy hier teiken, breek immers almal gelyk. Geeneen funksioneer teen ’n verlies nie. Ek moet jou waarsku dat jy met hierdie sakeplan op heelparty tone gaan trap.”

Derek laat hom allermins van stryk bring deur die hospitaalbestuurder se waarskuwings. Hy’s ’n man wat gewoond is daaraan om reg te wees, en in hierdie geval wéét hy hy is reg.

“Ek was onder die indruk dat u my aanstel om die hospitaal uit sy finansiële verknorsing te help kry, meneer Swiegers?”

“Inderdaad, dokter Reynders. Hoewel u kliniese ervaring as pediatriese spesialis natuurlik vir ons van onskatbare waarde gaan wees, hét ons u hoofsaaklik aangestel omdat u ook ’n MBA het. Die kombinasie van geneeskunde en besigheidsbestuur is skaars, soos u weet, en ons vertrou dat u vir die hospitaal goud werd gaan wees.”

“In daardie geval beveel ek ten sterkste aan dat u my voorstelle volg. Ek was vir ’n oomblik bekommerd dat ek u verkeerd verstaan het en eintlik hier is as bedryfsielkundige wat u hospitaalpersoneel gelukkig moet hou.”

Leon Swiegers lag gemoedelik. Hy is beïndruk met die selfversekerde manier waarop Derek Reynders leiding neem en hoe hy ’n potensiële konfliksituasie so gemaklik met humor ontlont.

Ook Derek glimlag voordat hy voortgaan.“Maar aangesien ek my misgis het, sal ek my liefs nie oor ’n toontrappery verknies nie en eerder fokus op wat vir die hospitaal as geheel die beste is. Hierdie afdelings is dalk nie in die rooi nie, maar enige belegger sien ’n onderneming wat bloot gelyk breek as ’n meulsteen om die nek. Die hulpbronne wat tans hierdie afdelings aan die gang hou, kan veel beter aangewend word om nuwe mediese horisonne te verken.”

“Ek is nuuskierig om te hoor wat u voorstelle vir so ’n projek is, dokter Reynders. U het sekerlik al iets in gedagte?”

“Inderdaad. Met die goedkeuring van die raad beoog ek om ’n pediatriese trauma-eenheid hier by Protea te open. Te veel kinders sterf onnodig omdat hulle in ’n noodgeval nie dadelik deur ’n pediater behandel word nie. Algemene praktisyns het eenvoudig nie die gespesialiseerde kennis wat nodig is om ernstige pediatriese traumas te behandel nie. Dis nie goed genoeg om ’n pediater op roep te hê nie; enkele minute kan die verskil tussen lewe en dood beteken.”

Derek se entoesiasme is aansteeklik. Leon Swiegers leun geïnteresseerd vorentoe om die dokument waarop die jonger man met sy vingers tik, beter te kan sien. Derek gee die lêer vir sy nuwe werkgewer aan sonder om sy geesdriftige verduideliking te onderbreek.

“Die trauma-eenheid wat ek beplan, sal vanaf opname vir kinderpasiënte ’n kontinuum van gespesialiseerde sorg bied. Ons eerste punt van kontak met die pasiënt is by die ongelukstoneel self. Die hospitaal moet ’n ambulans- en helikopterdiens bedryf wat deur pediatriese paramedici beman word. Aan hierdie kant sal dokters en verpleegsters – almal spesialiste in pediatrie – reg staan met die nuutste en beste mediese toerusting. Vanselfsprekend sal die eenheid die land se top pediatriese chirurge sowel as puik pediatriese intensiewesorg insluit. Ek voorsien dat noodgevalle vanuit die hele streek per helikopter hierheen sal kom, en dat hospitale in ander provinsies ons uiteindelik sal konsulteer in die proses om soortgelyke eenhede daar op die been te bring.”

Leon Swiegers glimlag breed. Hy staan op en steek sy hand hartlik na Derek uit. Onverbloemde goedkeuring en bewondering staan oor sy hele gesig geskrywe.

“Dít, dokter Reynders, is die beste voorstel wat ek in jare gehoor het! U visie en briljante vooruitsigte vir PMK is voorwaar indrukwekkend.Welkom hier by ons! Ek het geen twyfel dat u ’n onmisbare lid van die span gaan wees nie.”

Toe Mila daardie aand voor die geboorte-eenheid stilhou, wag Lise-Marie haar grootoog by die deur in.

“En nou?” lag Mila. “Jy lyk of jy ’n spook gesien het! Moenie sê my gunsteling-doula het haar moses teëgekom in ’n klein vroutjie soos Sunet nie?”

“Klein botteltjies, groot gif,” kap Lise-Marie terug. “Jy’t geen idee hoe erg die vorige paar uur was nie, Mila! Weet jy hoe sy hier gekom het?”

“Ai, Lise-Marie, het jou ma nooit hierdie gesprek met jou gehad nie?” spot Mila. “Sy is eintlik die een wat vir jou moes verduidelik het presies hoe en hoekom vroue by die kraameenheid uitkom!”

“Toemaar, jy sal nie lag sodra jy binne was nie,” hou Lise-Marie ernstig vol. “Jy weet ek het al gesê ek dink bipolêre versteuring word oordiagnoseer? Wel, ek dink die diagnose was in die kol in Sunet se geval. Sy’s nié lekker nie, Mila.”

Mila respekteer haar kollega se opinie – en veral haar instink – wanneer dit by hul pasiënte se gemoedstoestand kom. Sy weet dat Lise-Marie ’n kleintjie dood het aan psigiatriese etikette wat soms sonder behoorlike evaluering op mense afgedwing word. Die feit dat sy nou self gereed is om een om Sunet se nek te hang, gee Mila ’n goeie aanduiding van hoe ernstig die situasie moet wees.

“Wat gaan aan, Lise-Marie?”

“Ek is bekommerd. Daar is iets wilds omtrent haar vandag. Sy is agitated. Sy wou nie eens in die kar tot hier ry nie. Gesê dit laat haar te ingehok voel. Sy het die hele drie kilometer hierheen gestap!”

Mila se mond val onwillekeurig oop.“Waaaat?” giggel sy ongelowig.

“Ek sweer!” Lise-Marie rol haar oë dramaties. “Ek moes teen wil en dank maar saamstap, en haar arme man het soos ’n swaap agterna gery. En haar kontraksies is sterk en gereeld! Elke vier, vyf minute moes ons eers gaan staan dat sy deur die pyn asemhaal. Natuurlik moes die hele drama in spitsverkeer afspeel: ’n Paar nuuskierige agies het omtrent hul karre omgegooi! Drié Samaritane het stilgehou om te vra of hulle ons hospitaal toe kan neem, en elke keer moes ek verduidelik dat Sunet met alle geweld wóú loop.”

Mila kan nie help om te lag nie. Sy kan haar net indink hoe vreemd die optog vir verbygangers moes lyk. Selfs die kalm Lise-Marie se verontwaardigde gesigsuitdrukking is skreeusnaaks.

Ten spyte van haar ontsteltenis gee Lise-Marie ook ’n flou glimlaggie.

“Nou loop sy op en af in die kraamkamer soos ’n briesende leeu in ’n hok … Ek hoop sy is sterk genoeg hiervoor, Mila. Nie haar lyf nie, haar kop.”

“Het jy haar al in die bad laat klim? Dit sal haar dalk kalmeer?”

“Ag, Mila, sy wou nie eens twee minute in die water bly nie. Gesê dit maak haar claustrophobic en sy moet uit. Sy’t die stomme Marius se hand amper afgebyt ook tydens ’n besonder sterk kontraksie.Toe prop ons maar ’n waslap in haar mond. G’n wonder die arme man is so ’n jandooi nie. Hy ly seker aan chronic exhaustion met dáái vrou!”

Mila giggel. “Kan jy jou voorstel hoe dit in hulle huis gaan tydens volmaan? Hierdie geboorte is ’n hoofstuk vir jou memoires, Lisetjie, troos jou daaraan! Maar dink jy ons moet haar liewer kraamsaal toe vat? En miskien haar dokter laat kom? Dalk wil hy haar psigiater bel.”

“Kom kyk jy liewer eers self na haar, Mila.”

“Maar wat dink jy, Lise-Marie? Jy was nou heelmiddag by haar. Ek vertrou jou opinie.Wat sê jou gut?”

“Persoonlik dink ek sy gaan nog meer ingehok en benoud voel in die kraamsaal. Hier by ons kan sy darem nog rondloop. Anyway dink ek sy is al ver. Kom ondersoek haar maar en dan besluit ons. Sy wil só graag normaal geboorte gee, Mila. Sy wil regtig nie weer ’n keiser hê nie.”

Mila is verstom toe sy Sunet ondersoek en vind dat sy reeds amper vol ontsluit is. Dis moeilik om te glo dat die vrou so naby aan die geboorte self al die pad hospitaal toe gestap het! Maar dalk is dit juis hierdie aktiwiteit wat haar so vinnig laat vorder het. ’n Eerste kraam is gewoonlik ’n uitgerekte proses, en ’n VBAC is maar eintlik nes ’n eerste kraam.

Sunet besluit dat sy tog vir die geboorte self in die bad wil klim.

“Ek het gelees dat watergeboorte vir die baba ’n mooi rustige oorgang van die baarmoeder na die buitewêreld verseker,” rammel sy af. Nadat sy ’n rukkie in die bad gedruk het, laat Mila haar egter uitklim en op ’n kraamstoeltjie sit.

“Daar is party vroue vir wie die water net nie werk nie, Sunet. Lyk my jy is een van hulle.”

“Dis omdat julle die water kokend maak,” kla Sunet opgewerk.“Ek is papnat gesweet, al my energie is getap!”

“Ons moet die water so warm maak om jou baba se ontwil, Sunet. Dis die koue lug op haar vel wat ’n baba haar eerste asemteug laat neem. Om te verseker dat sy nie onder die water al inasem nie, moet ons die bad teen liggaamstemperatuur hou. Ek’s jammer dat ons jou moet laat uitklim. Maar ons wil nie hê jy moet te lank druk nie. As jy op die stoeltjie sit, is swaartekrag darem in jou guns.”

Die verandering van posisie help dadelik en ná net vier kontraksies kroon die koppie. Mila vra Sunet om eers net asem te haal. Die naelstring is styf om die baba se nekkie en Mila moet dit versigtig oor die kop haak. Sunet werk mooi saam en Mila slaak ’n sug van verligting toe sy die fris babadogtertjie vir haar ma aangee.

“Baie geluk, Sunet. Jy was ’n ster!” prys sy. “Leila is pragtig!”

Tot almal se stomme verbasing stoot Sunet die bondeltjie met mening weg.

“Ek kan haar nie nou vashou nie! Ek’s gedaan. Gee haar vir haar pa!”

Marius staan gretig nader, sy wange nat van aandoening.

“Sunet, ek kan haar nie nou vir Pa gee nie. Die koord is korterig en ons het dit nog nie geknip nie. Jy wou hê dit moet ophou klop voordat Marius dit sny. Só kry Leila ’n bietjie ekstra suurstof terwyl sy op haar eie leer asemhaal.” Mila hou haar stem so geduldig moontlik.

“Nee,” stry Sunet, haar oë skielik wild en glasig. “Vat haar! Ek soek haar nie nou nie. Knip die koord en gee haar vir haar pa.”

“Marius,” begin Mila, maar Sunet val haar in die rede. “Nie Marius nie! Jy! Knip dit net en kry hierdie kind van my lyf af.”

Mila loer verskonend na Marius, maar klamp en knip liewer self die polsende blou naelstring. Sy draai die baba toe in ’n warm handdoek wat Lise-Marie gereed hou en gee haar vir haar pa aan. Dan draai sy na Sunet.

“Nou goed, nou wag ons net vir die nageboorte.” Sunet se oë verstar. Sy gryp na die stukkie van die koord wat uithang en begin met mening daaraan trek.

“Sunet, néé!” keer Mila en Lise-Marie tegelyk.

“Dit moet nou dadelik uit,” prewel Sunet.“My vriendin het ’n helse probleem gehad oor die nageboorte vasgesit het. Dit gaan nie met my gebeur nie. Gaan hierdie ding nóú uitkry …”

“Maar Sunet, jy kan dit nie uittrek nie! Dit sit nog vas binne!”

Mila gryp Sunet se hand en beduie vir Lise-Marie om die ander een te kry. Dis duidelik dat hul pasiënt angsbevange is en alle rede verloor het. Mila wonder nog of sy nie maar sedasie moet spuit nie toe Lise-Marie praat.

“Klaar te laat, Mila,” sê sy saggies.

Met ’n skok besef Mila dat Sunet met haar geruk die naelstring morsaf gebreek het. Die plasenta sit nog binne aan haar baarmoederwand vas.

Onmiddellik skakel hulle na krisisbeheer oor. Met haar geoefende oog takseer Mila Sunet se bloeding. Sy besluit dat dit nog nie te veel is nie en dat hulle nog ’n bietjie tyd het. Saam beweeg hulle haar na die bed, waar Mila ’n inspuiting gereed kry terwyl Lise-Marie Sunet se baarmoeder ritmies begin masseer.

Toe Sunet die spuitnaald in Mila se hand sien, probeer sy keer.

“Nee, asseblief! Ek haat inspuitings! Ek het ’n naaldfobie! Jy’t belowe jy sal my nie spuit nie!”

“Nee, Sunet, ek het nie belowe nie,” stry Mila.“Ek het gesê geen naalde solank alles goed gaan nie. Alles gaan nou nie meer goed nie. Jy het jou naelstring afgeruk en jou plasenta sit binne jou lyf vas. As hierdie die enigste naald is wat jy vandag teëkom, is jy ’n gelukkige vrou. Jy moet nou saamwerk. Ek gaan alles in my vermoë doen om te keer dat jy in die operasieteater beland.”

Sonder ’n woord lê Marius die babatjie in die wiegie langs die dubbelbed neer. Hy gaan sit op die bed langs Sunet en druk haar regterarm met mening vas. Lise-Marie volg sy voorbeeld aan die linkerkant. Binne sekondes het Mila die inspuiting in Sunet se bobeen gedruk. Sy kan maar net hoop dat die medikasie sy werk doen en dat die nageboorte vanself sal uitkom. Die héle nageboorte.

’n Halfuur later, toe niks nog gebeur het nie, weet Mila dat dit tyd is om verdere aksie te neem. Teësinnig skakel sy Sunet se ginekoloog tuis en verduidelik die situasie so bondig as moontlik. Sy stilswye verklap dat hy stomgeslaan is; gewoonlik is hy ’n grapjas wat vir elke geleentheid ’n kwinkslag het. Vannag waardeer Mila sy professionaliteit. Sy het nie krag vir ’n geskertsery nie.

“Julle kan haar solank deurvat kraamsaal toe, suster Mouton. Ek sal haar daar kom sien voor die prosedure. Intussen reël ek so gou moontlik ’n teater en ’n narkotiseur. Ek sal sommer die psigiater ook bel. Ek dink dit sal wys wees as sy haar môreoggend kom sien.”

“Dankie, dokter, dis ’n goeie plan. Sien dokter nou-nou.”

Dokter Peet de Wit kry dit reg om binne ’n uur ’n mediese span en ’n teater gereed te kry en Mila slaak ’n sug van verligting toe haar pasiënt ingestoot word. Sunet het in die laaste uur ál meer begin bloei en haar geestestoestand het verder versleg. Die atmosfeer in die teater is gespanne, heeltemal anders as die joviale luim wat gewoonlik tydens keisersnitte heers. Die oomblik toe die narkose effek toon, draai dokter Koos Myburgh, die narkotiseur, na Mila toe, ’n diep frons tussen sy wenkbroue.

“Verduidelik nou asseblief vir my wat vanaand hier gebeur het, suster Mouton?”

Mila vertel hom van Sunet se psigiatriese geskiedenis, haar vorige keiser en die gebeure wat aanleiding gegee het tot die agtergeblewe plasenta. Toe sy klaar is, skud dokter Myburgh sy grys kop.

“Neem julle nie onnodige risiko’s in daardie eenheid van jou nie, suster Mouton?”

“Onnodige risiko’s, dokter?” Doelbewus hou Mila haar stem so kalm moontlik.

“Hoekom nou ’n vrou wat vroeër ’n keiser gehad het, blootstel aan die gevaar van ’n normale geboorte, suster? Dis mos veiliger om weer die baba chirurgies te verlos. Die litteken op haar uterus kan immers skeur, met tragiese gevolge.”

Terwyl Mila nog besig is om in haar stresbenewelde brein rond te tas vir die mees diplomatiese antwoord, kom Peet de Wit tot haar verdediging.

“In verloskundige kringe word dit nie as ’n onnodige risiko beskou nie, Koos. Om die waarheid te sê, die meeste kenners beskou dit as net so veilig soos ’n herhalingskeisersnit. Die kans op uterusruptuur is maar omtrent ’n halfpersent. Mens moenie vergeet dat ’n snit ook maar risiko’s inhou nie.”

Mila kyk dankbaar na die ginekoloog. Sy blou oë, ligter as gewoonlik onder die akwamaryn teaterkappie, laat haar skielik aan Derek dink. Sy wonder of haar buurman al rustig in die meenthuis langs hare lê en slaap. Vir ’n oomblik verstout sy haar om te wonder hoe dit sou voel om heelnag in sy arms te slaap … om wakker te word met sy lippe op hare …

Dokter Myburgh ruk haar egter wreed terug na die werklikheid. Hy het haar nog nie klaar oor die kole gehaal nie.

“Almiskie, Peet. Ek kan nou nie sê dat ek met jou en suster Mouton saamstem hieroor nie, maar ek kan darem jul punt verstaan. Wat ek egter glad nie begryp nie, suster Mouton, is wat op aarde u laat dink het dat so ’n onstabiele pasiënt ’n goeie kandidaat vir die geboorte-eenheid sou wees. Die reël is tog dat net laerisiko-gevalle daar mag kraam, dan nie?”

“Versigtig, dokter Myburgh,” begin Peet de Wit, skielik nie meer op voornaamterme met sy kollega nie. “Ek is die pasiënt se ginekoloog en ék is die een wat besluit of sy ’n geskikte kandidaat vir die Aktiewe Geboorte-eenheid is of nie. As jy vir suster Mouton van swak oordeel wil beskuldig, beskuldig jy my ook.”

Mila is baie dankbaar dat Peet haar so verdedig. Tog wil sy haar eie sê ook sê: Sy wil self hierdie beterweterige ou fossiel op sy plek sit.

“Die besluit, dokter Myburgh,” tjip sy in terwyl die twee mans oor ’n roerlose Sunet na mekaar gluur,“is nie deur my óf deur dokter De Wit geneem nie.”

Myburgh lig sy grys wenkbroue sinies. Onwillekeurig bal Mila haar vuiste binne die steriele handskoene. Dit verg al haar selfbeheersing om professioneel te bly in die teenwoordigheid van hierdie arts met sy neerbuigende houding. Sy tel tot tien voordat sy verder praat.

“’n Multi-dissiplinêre span – waarvan ek en dokter De Wit lede was – het koppe bymekaargesit om te besluit wat die beste vir die pasiënt sal wees. Soos ons, het die pasiënt se psigiater, sowel as haar kliniese sielkundige, gevoel dat ’n normale geboorte in die Aktiewe Geboorte-eenheid die minste spanning sou veroorsaak. En hoewel Sunet natuurlik tydens haar swangerskap steeds op medikasie was, was sy allesbehalwe onstabiel. Niemand kon vanaand se skielike … um … episode voorsien het nie.”

Maar hul meningsverskil word kortgeknip. Oomblikke nadat Peet de Wit die halsstarrige plasenta in die silwer nierbakkie laat val het, begin ’n donker poel op die groen doek onder Sunet versprei. Haar baarmoeder wil nie behoorlik saamtrek nie en haar bloeddruk val gevaarlik. Bekommerd kyk Mila van haar pasiënt op die teaterbed na die ginekoloog oorkant haar. Sy kan aan sy stem hoor dat hy ook besorg is.

“Spuit nog 20 mg Synto, Koos, en stoot bietjie vog. Sy kan mos nou nie só wil gaan staan en bloei nie.”

Vir ’n paar minute werk almal in die teater met opgehoue asems. Dan vra Peet de Wit vir Mila ’n vraag wat sy gehoop het om nie vannag te hoor nie.

“Weet jy of die pasiënt nog kinders beplan het, Mila? Die hemel weet, ek wil nie, maar as sy so aanhou bloei het ek geen ander keuse nie …”

“Ek het haar nog nie só gevra nie, dokter. Sy is al agt-en-dertig en het ’n amnio met hierdie baba gehad om Downsindroom uit te skakel. Sy het ook meer as een keer gesê hoe moeilik ’n swangerskap is as ’n mens bipolêr is. So ek weet nie of sy nog kinders wil hê nie, maar ek glo ook nie sy is heeltemal gereed om …”

“Die fabriek te sluit nie?” Die ginekoloog sug.“Ek sal doen wat ek kan, Mila, ek sal doen wat ek kan.”

Wat ’n eenvoudige prosedure van omtrent ’n halfuur moes gewees het, sit om in ’n uitgerekte chirurgiese nagmerrie. ’n Volle drie uur later sluit Mila eindelik die deur van die geboorte-eenheid oop. Sy is so moeg dat sy byna nie haar arms kan oplig nie. Sunet slaap eindelik rustig in die postnatale saal. Sy sal ’n paar eenhede bloed moet kry, maar ten minste is haar uterus nog waar dit hoort. Haar psigiater het ’n sterk sedeermiddel voorgeskryf en sal haar deur die loop van die dag kom sien. Baba Leila is pragtig en gesond, salig onbewus van al die dramas rondom haar ma. Mila hoop maar net dat Sunet met haar baba gaan bind. Sy’s bekommerd oor die manier waarop die vrou haar vroeër weggestoot het.

Hoewel Mila nog nie oor haar ontsteltenis is nie, is sy dankbaar dat alles goed afgeloop het. Nou moet sy net Sunet se kaart op datum kry en die res van die papierwerk afhandel, dan kan sy huis toe gaan. Sy sal haar ontvangsdame vra om al haar afsprake te skuif en om die skoonmakers te bel vir die chaotiese kraamkamer.