Читать книгу Zbłąkany syn - Rainbow Rowell - Страница 11

Chodziłam z Micah, kiedy przyjechał do Watford z Ameryki na wymianę w czwartym roku nauki.

Ameryka nie ma swoich szkół dla czarodziejów. Większość krajów nie ma takich szkół. Czasem rodziny zza granicy przysyłają swoje dzieci do Watford na rok w ramach wymiany kulturalnej. „I ponieważ nikt nie oferuje podstaw magii, my to robimy”, mawia mama. Nikt. (Teraz jest dyrektorką Watford i nie posiada się z dumy). Amerykańskie dzieci chodzą do normalnych szkół, a magii uczą się w domu. „Wyobraź sobie naukę tylko zaklęć znanych twoim rodzicom. Żadnego doskonalenia dykcji, żadnego innego języka, żadnych oracji”.

Micah ma doskonałą dykcję. Jest dwujęzyczny, więc może rzucać zaklęcia po hiszpańsku. (To działa tylko na obszarze hiszpańskojęzycznym, ale zasięg hiszpańskiego sukcesywnie się powiększa).

Wszyscy w Watford uważali Micah za mojego wymyślonego chłopaka, ale dla nas to było prawdziwe. Pisaliśmy do siebie listy i maile. Rozmawialiśmy przez Skype’a. Potem przez FaceTime’a. Czasem nawet rozmawialiśmy przez telefon.

Przez trzy lata nie spotkaliśmy się osobiście. Dwa lata temu spędziłam wakacje z rodziną Micah w Chicago i nasza relacja, wcześniej prawdziwa, stała się jeszcze bardziej prawdziwa.

Po skończeniu szkoły pojechałabym do niego w odwiedziny. Miałam szczere chęci, żeby to zrobić. Ale po zniknięciu Szarobura i śmierci Maga wszyscy byliśmy w szoku. (Nie wróciłam nawet do Watford na ostatni semestr. Panna Possibelf przyjechała do Londynu, żeby mnie przeegzaminować). Simon był zdruzgotany. Nie mogłam prysnąć do Chicago i zostawić go samego. Był bardziej samotny niż kiedykolwiek.

Tak czy siak, Micah przyjął to spokojnie. Zgodził się z argumentem, że w tej sytuacji najlepiej będzie, jeśli zostanę w Londynie. Zgodnie z planem miałam przyjechać do niego, kiedy sytuacja się poprawi. Zgodziliśmy się co do tego.

Nie mieliśmy planu na wypadek, gdyby sytuacja się pogorszyła.