Читать книгу Historia od stworzenia Świata. …i nie ma już czasu… - Rem Wоrd - Страница 11

Pierwsze plemiona hebrajskie, w sposób opisany w Biblii lub w inny sposób, pojawiają się na terytorium o ogólnej nazwie Kanaan czterdzieści dwa wieki temu. Potem następuje seria okresów asymilacji lub izolacji Żydów wśród innych narodów.

Kanaan, «Ziemia Obiecana» na mapie starożytnego świata

Epoka sędziów, interpretatorów prawa, trwa trzysta lat, naznaczona w końcu pewnym upadkiem moralności. Ostatni z sędziów, Samuel, tworzy swoistą szkołę proroków, którzy w twarz mówią władcom prawdę, nie przejmując się konsekwencjami. Namaszcza królestwo wybranego przez Boga, Saula. Jego następca, pasterz Dawid, który dzięki swemu zdecydowanemu usposobieniu wstąpił na sam szczyt potęgi, ma stolicę w Jerozolimie. W końcu rozprawiwszy się z Ammonitami, Filistynami i innymi plemionami zamieszkującymi Kanaan od czasów starożytnych, stworzył monoetniczne państwo żydowskie. Syn Dawida, Salomon wznosi Pierwszą Świątynię – jedyne legalne miejsce, w którym Bóg może służyć wśród Żydów. Po śmierci króla kraj zostaje podzielony na Izrael ze stolicą Samarią, gdzie schronienie znajduje dziesięć plemion Żydów oraz Judeę z centrum władzy – Jerozolimą.

Judea (Jerozolima), Izrael (Samaria) i Asyria (starożytna stolica – Aszur), VIII wpne

Siedem wieków pne. Pierwsze mocarstwo starożytności, Asyria, zamienia Izrael w spaloną pustynię. Dziesięć z dwunastu plemion zostaje wziętych do niewoli przez najeźdźców. Ich ślady zaginęły. Później Judea, która trzymała się z daleka od bitwy, włączyła Babilon do swojego imperium. Mieszkańcy są zabierani w niewolę. Po pewnym czasie, dzięki ukochanej żonie króla Estery, Babilończycy uznają ich za równych sobie i mogą wrócić do swojej historycznej ojczyzny. Wyzwoleni Żydzi budują Drugą Świątynię na ruinach Pierwszego Sanktuarium. Kolejne półtora stulecia względnego spokoju i Judea zostaje podporządkowana greckiej dynastii ptolemejsko-seleucydów. Powstania kierowane przez klan Hasmoneuszy i wywodzącą się z niego gałąź Machabeuszy (pseudonim, który stał się powszechnie znaną nazwą dla nieubłaganych obrońców wiary), niezadowolony z hellenizacji, uniezależniają królestwo Hasmoneuszy. Ale wybuchają wojny wewnętrzne. Aby rozwiązać wszystkie problemy, jako arbiter, Żydzi wzywają wielkiego Pompejusza Gniewu. Wszystko to kończy się tym, że wódz rzymski włączył Judeę do struktury swojej Republiki.

W sześćdziesiątym szóstym roku naszej ery Wybucha pierwszy żydowski bunt. Cesarze Rzymu, ojciec i syn, Tytus i Wespazjan, systematycznie dokonują odwetu na buntownikach. W Jerozolimie sześćset tysięcy mieszkańców ginie z głodu, w wyniku śmiertelnych rzezi iz rąk legionistów. Kolejne pięćdziesiąt lat nudnego niezadowolenia i pod panowaniem cesarza Trajana następuje po Drugim Powstaniu. W rezultacie Rzymianie zniszczyli Jerozolimę i na jej miejscu założyli zhellenizowane miasto Aelia Capitolina.

Piętnaście lat później, za panowania cesarza Hadriana, który zakazał tak ważnego dla Żydów obrzezania, wybucha bunt Szimona Bar-Kochby. Żelazne legiony zdobywają ostatnią twierdzę rebeliantów – górską fortecę Betar. Judea całkowicie traci swoją autonomię. Ocalałe 30% jego mieszkańców jest zasiedlonych w całej Ekumenie.