Читать книгу Historia od stworzenia Świata. …i nie ma już czasu… - Rem Wоrd - Страница 17

Marie Antoinette of Habsburg-Lorraine (1755—1793), najmłodsza córka cesarza Franciszka I i Marii Teresy. Racją bytu tej kobiety jest hazard i jaja. Decyzją Konwencji została ścięta, pochowana w tym samym miejscu, w którym pochowano 139 osób, które zginęły na jej burzliwym ślubie.

Wolność, Równość, Braterstwo. Rewolucja Francuska. Gilotyna, humanitarne narzędzie sprawiedliwości zatwierdzone przez samego króla, później poddane próbie na sobie. Konwencja, zdobycie Bastylii i kult Istoty Najwyższej zamiast chrześcijaństwa. Jacobin Club z oddziałami w całej Francji. Podejrzane prawo, Marat, Robespierre i Danton. Przyjaciele ludzi stają się wrogami i odwrotnie z kalejdoskopową prędkością. Między wioską a miastem nagle otwiera się przepaść. Rekrutacja w prowincji Vendee rozpala beczkę prochu. Dwanaście «piekielnych kolumn» przeważnie miejskiej republiki dokonuje «francusko-francuskiego ludobójstwa» na dużą skalę w prowincjach chłopskich i katolickich. Wydaje się, że celem rewolucyjnych Francuzów jest teraz całkowite zniszczenie chłopów, tworzenie osad rolniczych, gotowych do udziału we wszystkich przygodach Konwencji, a nie utrudnianie odbierania zboża obywatelom. Zabito 30 tysięcy żołnierzy republikańskich i 180 tysięcy chłopów, co szóstego lub siódmego mieszkańca departamentu.

Thermidor to kontrrewolucyjny zamach stanu, niespodziewany jak śnieg na głowie. Przywódcy Republiki Francuskiej są wyciągani z mównicy już podczas ich występu i zabrani na randkę z rusztowaniem. Dyrektorium – pięciu wybranych dyrektorów. Rada Pięćset. I tylko pieśń publiczności w odpowiedzi na kolejną propozycję zintensyfikowania terroru: «Sprawiedliwość dla wszystkich!» zatrzymuje pracę gilotyny.

Maximilian Robespierre (1758 – 1794), znany również jako «Incorruptible» i «Mad Hyena», założyciel «Wielkiego Terroru». Zgilotynowany przez Robespierre’a przez jego własną Konwencję bez procesu czy śledztwa. Nie ma we Francji ani jednej ulicy noszącej imię Robespierre.

…Oficer Napoleon, odnosząc się do choroby, unika wątpliwego zaszczytu uczestnika stłumienia powstania Vendée. Jednak udaje mu się wyróżnić. Pole wielkich graczy zostało oczyszczone. Kraje koalicji monarchicznej dążą do narzucenia Francji pokoju wojną, a każda aktywna inicjatywa jest potrzebna. Kapitan Napoleon dobrze pokazuje się podczas schwytania zbuntowanego Tulonu. Zostaje generałem brygady po użyciu artylerii przeciwko «złotej młodzieży» na ulicach Paryża, z bronią w dłoni, dążąc do przywrócenia monarchii. Po firmach włoskich i egipskich, z których ostatnia miała stworzyć miejsce postoju dla inwazji na posiadłości indyjskie w Anglii, generał zyskuje popularność. Rada Pięćsetki, która kiedyś wysyłała ambitnego oficera na zagraniczne wyprawy, zostaje przez nią rozproszona. Przyjęto kodeks napoleoński (kodeks cywilny), łączący prawo rzymskie i rewolucyjne podboje.

Napoleon Bonaparte (1769—1821)

W 1803 roku Napoleon złożył nieoczekiwaną propozycję rządowi Jeffersona. Coś w stylu: „Czy chciałbyś nabyć Luizjanę, rozległy obszar Ameryki Północnej, oficjalnie przekazany mi, Francji, przez Hiszpanię trzy tygodnie wcześniej?” Chodzi o to, że jeśli w ogóle taki jest, w przypadku wojny Anglia może łatwo zająć te ziemie. Sam Bonaparte jest bardzo chętny do walki z Wielką Brytanią w Europie. Za jedyne 15 milionów dolarów 2 maja 1803 roku rząd prezydenta Jeffersona nabywa grunty równe jednej czwartej powierzchni obecnych Stanów Zjednoczonych. Ponadto za mniej więcej tę samą kwotę (7 centów za hektar) krok po kroku; koraliki, noże, płótno na namioty, ognista woda, biali Amerykanie okupują smaczne terytoria od przywódców Indian. Czerwonoskórzy: Irokezi, Siuksowie, Czirokezi i inni, obywatele swojego kraju o bladej twarzy nie chcą widzieć pod żadnym sosem.

W 1804 roku papież nakrywa głowę Napoleona Bonaparte koroną. Pierwsza Republika Francuska zdradza się niepostrzeżenie i staje się Imperium.

Bonaparte pokonuje wojska Trzeciej Koalicji Monarchistycznej pod Austerlitz i rozdziela królestwa Europy swoim bliskim i dalekim krewnym. Bitwa pod Preussisch-Eylau (niedaleko Królewca) z połączonymi wojskami niemiecko-rosyjskimi IV Koalicji przeraża nawet doświadczony personel wojskowy. Straty dwudziestu pięciu tysięcy zabitych, remis w walce i chwilowa cisza.

Portugalia kategorycznie odmawia udziału w blokadzie Anglii. Napoleon rozmawia z hiszpańskim królem o przeniesieniu swoich wojsk do zbuntowanego kraju. Podczas negocjacji niespodziewanie ogłasza monarchę i jego syna więźniami. Próba wysłania młodych hiszpańskich książąt do Francji prowadzi do powstania na dużą skalę i wojny partyzanckiej. Tron króla Hiszpanii zajmuje brat Napoleona Józef.

Napoleon również poważnie kłóci się z Watykanem. Wojska Bonapartego zajmują majątek papieski. Papież odsunięty od władzy z kolei ekskomunikuje Bonapartego z kościoła (1809), co w żaden sposób nie przyczynia się do popularności cesarza wśród katolików.

Rosyjska kampania Napoleona, oprócz chęci sławy, łupów i nowych terytoriów, jest reakcją na udział Aleksandra Pierwszego we wszystkich monarchistycznych koalicjach przeciwko Francji. Exodus z Moskwy już zdewastowaną drogą naznaczony był przypadkami kanibalizmu.

Bitwa pod Borodino («Bitwa pod Moskwą»), 1812

Z sześciusettysięcznej armii przeżyło dwadzieścia trzy tysiące (nie licząc jeńców, z których wielu wolało stanowisko wychowawcy). Znajdują schronienie w sprzymierzonej Polsce. Cesarz zbiera nową armię. Udaje mu się odnieść szereg zwycięstw nad wojskami, w tym byłymi sojusznikami z niemieckich księstw Szóstej Koalicji. Ale francuscy żołnierze, oficerowie, a nawet marszałkowie są zmęczeni walką. Po niespodziewanej kapitulacji Paryża wojskom rosyjskim, w obliczu pełnoprawnej opozycji, Napoleon podpisał akt abdykacji. Chwilę później znów zostaje nazwany „Generałem Bonaparte”.

Wszyscy pozostali przy życiu królewscy ludzie, na czele z Ludwikiem XVIII, wracają do Francji. Miejsce rewolucyjnych oficerów zajmują szlachcice, którzy przybyli znikąd. A herb Burbonów – czerwony lew otoczony niebieskimi muszlami, przez krótki czas obnosi się na oficjalnych dokumentach. Na tle ogólnego niezadowolenia Napoleon wrócił z wyspy Elba, gdzie miał do dyspozycji baterię artyleryjską, batalion gwardzistów i statki na spacery. Cesarz zbiera armię spośród królewskich jednostek wojskowych wysłanych, aby go pojmać.

Po katastrofie pod Waterloo (nie można spać podczas ogólnej bitwy i wysyłać piechotę do marszu na armaty) jest jeszcze nadzieja na kontynuację całej tej historii. Z resztkami armii i stu tysięcy młodych poborowych, Bonaparte odnosi serię drobnych zwycięstw i przybywa do Paryża. Robotnicy nie popierają już Napoleona, burżuazja już nie. Cesarz nigdy nie chciał polegać na francuskiej klasie robotniczej lub rosyjskim chłopstwie w celu utrwalenia zdobyczy, początkowo rewolucyjnych w dobrym tego słowa znaczeniu. Ponadto, po stracie 1,2 miliona żołnierzy, 28 milionów Francji po prostu wykrwawiło się. Coraz więcej wojsk sojuszniczych dąży do Paryża. Ich liczba sięga miliona. Cesarz z dwoma fregatami próbuje wyjechać do Ameryki w poszukiwaniu nowych przygód. Na morzu jego statek jest blokowany przez angielską eskadrę. Napoleon poddaje się Brytyjczykom pod Bellerophon i zgodnie z oficjalną historią kończy swoje dni na wyspie St. Heleny w 1821 roku

…Napoleon François (1811 – 1832), znany również jako „Orlik”, syn Napoleona, niekochane dziecko Marii Austriackiej de iure rządzi 14 dni, dlatego też jest oficjalnie uważany za Napoleona II. Przypuszczalnie chłopiec został otruty przez te monarchiczne kręgi, którym samemu sprawiał wiele kłopotów.

Napoleon III, Charles-Louis (1808—1873) kończy krótką dynastię z dość wysoką notą. Syn brata Napoleona I i pasierbica Bonapartego. Pierwszy prezydent Drugiej Republiki Francuskiej, potem podobnie jak jego wujek – znowu cesarz Francji. Nominalna idea to «rządzi z woli ludu». W 1859 roku, w bloku z Sardynią i Garibaldami, Charles-Louis odebrał Austrii terytorialne prowincje włoskie Niceę i Sabaudię. Wraz z sojuszniczą Anglią podjął dwie nieudane próby zdobycia Meksyku. Monarcha prowokuje wojnę ze zjednoczonymi Niemcami w 1870 r., Która pociąga za sobą utworzenie Komuny Paryskiej i zajęcie kraju przez obce wojska. Napoleon III umiera w Anglii po długim pobycie w niewoli niemieckiej.