Читать книгу Historia od stworzenia Świata. …i nie ma już czasu… - Rem Wоrd - Страница 16

Z początkiem średniowiecza historycy kojarzą zmiany w kalendarzu, aż do usunięcia z niego trzech stuleci. Nie jest to takie trudne. Tylko mnisi i niektórzy urzędnicy odpowiedzialni za królów posiadają umiejętności czytania i pisania. Szczęk mieczy słychać wszędzie. Zwykli ludzie nie ulegają filozofii. W VII wieku doświadczeni ludzie muszą tylko nieznacznie poprawić złożone i niezrozumiałe cyfry rzymskie. Czy to prawda, czy nie, nie jest to pewne, ale jasne jest, że od połowy VI wieku do początku dziesiątego w kalendarzu rozciąga się bardzo rzadka pustynia.

Do XIII wieku kwitło Cesarstwo Wschodniorzymskie. Ale postęp, rozwój zanikają w nim, tak że czasami nawet zbyt leniwie jest przeglądanie biografii jego cesarzy, naznaczonych raczej intrygami pałacowymi niż wielkimi, choć nie zawsze zwodniczymi osiągnięciami.

Symbol europejskiego średniowiecza, donżon (fr. – «wieża mistrza»). Wieża środkowa jest umieszczona w murach zamku lub osobno. Służy jako magazyn broni i zapasów żywności. Przede wszystkim donżon jest symbolem panowania dynastii lub społeczności nad terytorium.

Zanurzamy się w europejskie średniowiecze, wyłaniamy się w XIX wieku, epoce nauki i pary.

…Unia Europejska na początku średniowiecza. Francja, w niedawnej przeszłości rzymska Galia, była rdzeniem starożytnej „Unii Europejskiej”. Merowingowie. Założycielem tej wielkiej dynastii jest pół-mityczny przywódca Merovei (co można przetłumaczyć jako „Pszczoła”). Monarcha rządzi od początku IV wieku naszej ery. Jego wnuk Clovis przekracza granice, rodzi synów, zapisuje każdemu kawałek królestwa i nakazuje im żyć w pokoju. Walcząc ze sobą, potomstwo zostaje zabrane, aby zjednoczyć te działki. Zwycięzca podzieli stan według liczby dzieci płci męskiej. W finale tego życiowego dramatu prawdziwymi władcami kraju są księgowi królewskiego dworu, przedsiębiorczy majordomus. Jeden z nich podnosi na tron swego następcę, przyszłego ojca Karola Wielkiego, założyciela dynastii Karolingów (747).

W VII wieku Karol rozszerza imperium ze wszystkich stron na współczesną Hiszpanię, środek Włoch, wybrzeże Normandii i Polskę.

Karol Wielki (742—814), między innymi twórca tytułu «Król» – «Karol»

Dwieście lat później Francja, Włochy i Niemcy uzyskują niepodległość, ale do początku XIX wieku są uważane za jedno Święte Cesarstwo Rzymskie. Stany utrzymują wspólnotę kulturową, wysyłają wojska na wyprawy krzyżowe i odpierają atak Imperium Osmańskiego. Watykan czuwa nad zachowaniem władców. Jeśli kaprysy jakiegoś króla przekraczają granice, moc duchowa we współpracy z innymi monarchami jest w stanie coś naprawić.

…We Francji, po bezdzietnym królu Ludwiku V z Karolingów, do władzy dochodzi hrabia Hugo Capet. Aprobuje dynastię Kapetyngów (kapa to szata kapłana, którą ten szlachcic lubi nosić).

W 1313 roku słynny Kapetyng Filip IV Przystojny miażdży pierwszą ponadnarodową korporację, najbogatszy Zakon Templariuszy, zamknięty w świadomości własnej wyższości. Na szafocie lub z bronią w ręku tysiąc rycerzy zostaje wysłanych do innego świata. Brutalne represje spadają na kolejne 20 000 pracowników Zakonu, sług i giermków. Rok później, zgodnie z przekleństwem głowy templariuszy, Jacquesa de Molay, w wyniku wypadku podczas polowania organizator tej operacji, nie tak przystojny jak chciwy, ginie król francuski, on sam i jego trzej synowie po krótkim czasie, nie pozostawiając bezpośrednich spadkobierców.

Kuzyn Filipa Pięknego, Filip VI z Francji, ustanawia na tronie dynastię Valois, młodszą gałąź Kapetyngów. Początkowo nie ma synów, co staje się przyczyną wybuchu wojny stuletniej.

Marguerite de Valois (1553—1615), jest «królową Margot», córką Henryka II i Katarzyny Medycejskiej, księżniczka jest żoną młodego Henryka de Bourbon, króla Nawarry, jednego z przywódców protestantów. Po sześciu dniach ślub przechodzi w Noc św. Bartłomieja. Margarita odmawia rozwodu pod silną presją krewnych. Więc ratuje życie swojemu mężowi i kilku innym wybitnym szlachcicom.

Jeszcze kilku władców dynastii Valois oraz bohater powieści ojca i syna Dumasa, Henryka z Anjou, wkracza w burzliwy strumień historii. Jego siostrą jest królowa Margot (Małgorzata), żonaty z Henrykiem Nawarry, jednym z braci jest Karol Maksymilian, obecny król Karol IV. Ich rodzic to subtelny koneser trucizn, czołowy polityk w Europie Catherine de Medici. Aby jakoś zabić czas, królem polskim zostaje Henryk z Anjou. Monarcha przygotowuje się do dynastycznego ślubu Anny Jagiellońskiej, która w przeciwnym razie mogłaby zostać żoną Iwana Groźnego. Ale dowiedziawszy się o nagłej śmierci swojego brata Karola, szlachcic opuszcza swoją rezydencję w Polsce i spieszy się po bardziej prestiżową koronę francuską. W Paryżu popularna jest jednak nominacja księcia katolickiego Heinricha de Guise. Henryk III udaje się zwabić braci Gizowa, księcia i biskupa do negocjacji. Tutaj, wraz z ochroniarzami, zostają dźgnięci mieczami przez zwolenników króla.

Oddziały dwóch Henrys – Navarre (Bourbon), który został mężem Margot i jednocześnie katolikiem, oraz Anjou, oblegają oburzony Paryż. Zręczny, zdesperowany zwiadowca wbija nóż w Henryka III, przerywając całą dynastię Valois jednym precyzyjnym ruchem. Miesiąc później, ze sztyletu swojego kolegi, Ravallaki, ginie również koronowany Henryk IV z Nawarry. Własne królestwo tego monarchy, Nawarra, jest skonsolidowane we Francji. Tak więc, dość nieoczekiwanie, do władzy we Francji dochodzi młodsza gałąź Kapetyngów, Burbonów («kosy»). Syn Henryka Nawarry, Ludwik XIII, również bardzo znany bohater powieści historycznych, poślubia księżniczkę Annę Austrii. Pod jego rządami krajem rządził mądry kardynał Richelieu.

Aby dokładniej zanurzyć się w historii, zaśpiewamy starożytną bretońską piosenkę „Pij cydr, Lau!” Prawdopodobnie słyszałeś jego zawiłą melodię więcej niż raz:

…Od połowy XVII wieku, od prawie siedemdziesięciu lat, Francją rządzi słynny Burbon, Król Słońce Ludwik XIV, czyli «Państwo to ja». Syn słońca, Louis the Fifteenth Beloved (1710—1774), jest lepiej znany ze swojej kochanki, prawdziwej czarodziejki, markiza de Pompadour.

Ludwik XIV (1643—1715)

Ludwik XIV, mimo swej miłości, ma tylko jednego prawowitego syna, żonę z Marią Hiszpańską (córką króla Hiszpanii). Ludwik Wielki Delfin zmarł w tajemniczych okolicznościach w 1711 r. W środku walki o hiszpańskie dziedzictwo (teoretycznie arystokrata jednoczy korony Francji i Hiszpanii). Równie niezrozumiałe, oficjalnie, z powodu odry zaostrzonej przez upuszczanie krwi, umierają również inni spadkobiercy. Tylko prawnuk „Króla Słońca”, Ludwika XV Ukochanego (1710—1774), przeżył i zasiada na tronie francuskim.

Ludwik XVI od dawna odkładał reformy nakładające podatki od szlachty i duchowieństwa. Niekończące się manewrowanie między posiadłościami, uwikłuje się i rzuca kierownicę państwa na łaskę losu.

Ludwik XVI (1754—1793), król i kowal

W końcu król zostaje potępiony przez konwencję rewolucyjną. Były monarcha wchodzi na rusztowanie. Za nim podąża jego żona, Marie Antoinette. Egzekucja królowej jest bardzo nielubiana przez niemiecką (europejską) dynastię Habsburgów, której reprezentantką jest Antoinette Habsburg-Lorraine. Ostatni bezpośredni spadkobierca Burbonów, uznawany przez monarchie europejskie za króla Ludwika XVII, umiera z niedożywienia i znęcania się, mając dziesięć lat.