Читать книгу Historia od stworzenia Świata. …i nie ma już czasu… - Rem Wоrd - Страница 12

Nowa kolorowa plama w naszej głowie – Chiny, dwieście lat przed naszą erą. Po śmierci wielkiego i strasznego cesarza Shi Huanga, konfucjanizm (szkoła uczonych skrybów) odrodził się w nowym Imperium Han, filozofii, która nadal zastępuje Imperium Niebieskie.

Imperium Jin

Han panował przez sześćset lat. Została zastąpiona przez dynastię Jin. W IV wieku naszej ery mi. Północne Chiny są najeżdżane przez Hunów. Przez dwa stulecia najpotężniejsza chińska pula genów zmienia kosmitów w prawdziwych Chińczyków. Następna dynastia przywraca stan, jakby nic się nie stało.

Nowa seria wojen, rozszerzeń, fragmentacji królestw prowadzi do powstania wielkiego, kwitnącego Imperium Tang (636—907) na wschodzie współczesnych Chin. Ta dynastia kontroluje część Azji Środkowej, Sogdianę, terytorium dzisiejszego Tadżykistanu, Turkmenistanu i Uzbekistanu. Pochodzący z jednego z regionów gubernator granicy w służbie Żółtego Cesarza An Lushana przekonuje monarchę do zastąpienia oficerów tytularnego narodu na dworze najemnikami ze stepu osobiście lojalnymi wobec Sogdiana. Dalszy bieg wydarzeń nie jest tak trudny do przewidzenia. Lushan prawie bez przeszkód, korzystając z zasobów ogromnego państwa, tworzy armię związaną tylko z nim. Kiedy maski są zrzucane, rdzenni Chińczycy mogą tylko ze smutkiem wzruszyć ramionami. Podstępny przybysz udaje się do stolicy Chang’an (obecnie prowincjonalny Xi’an, siedziba słynnej Terakotowej Armii Shihuang).

Imperium Tang, VII wiek naszej ery mi. Niebezpieczne przejęcia terytorialne

Powinien być wir wojen wszystkich przeciwko wszystkim, o państwo, cesarza, twoją rodzinę i pożywienie. Kobiety i dzieci stają się żołnierzami lub po prostu mordercami. Największe milionowe miasto, przypominające szachownicę rozciągającą się za horyzont, Chang’an zamienia się w kupę ruin. Popatrz! Wszystkie drogi i pobocza są zaśmiecone trupami. Ta woda w jeziorach i rzekach zachowuje swój purpurowy kolor przez miesiące. Nie próbuj nim ugasić pragnienia. Według spisów ludności i poborców podatkowych 50 milionów Chin traci 36 milionów mieszkańców. Być może znaczna ich część nie umiera, ale przenosi się w inne rejony. Jednak powstanie An Lushan jest uważane za największy powojenny konflikt zbrojny w historii pod względem ofiar.

Podczas dynastii Song, w XII wieku, Chiny zostały najechane przez plemię Manchu Jurchen. Niebiańskie Imperium wkracza w nową rundę asymilacji. Na początku XIII wieku 300-tysięczna armia jeszcze brutalniejszych najeźdźców najeżdża z północy. Z każdą nową kampanią Mongołowie Czyngis-chana coraz bardziej posuwają się na południe. Próbując walczyć, Chińczycy szeroko stosują wielokrotnie naładowane kusze, ładunki prochowe, pociski i prymitywną artylerię. Miliony ludzi giną w ogniu i dymie. Stolica niebiańskiego imperium Zhongda – nowoczesny Pekin poddaje się w 1264 roku. 16 lat później całe Chiny wpadają pod kopyta mongolskich koni. Wnuk Czyngis-chana Kubilaj-chan ogłasza powstanie dynastii Yuan w Wielkim Państwie Yuan. W tym samym czasie cztery ulus Mongołów opuszczają jedyną władzę Hordy.

Wyprawy mongolskie do Japonii i Wietnamu nie odniosły dużego sukcesu. W pierwszym przypadku dzieje się tak z nieodpartych przyczyn zewnętrznych – «boskiego wiatru». W drugim z powodu rozpaczliwego oporu Wietnamczyków. Wprowadzane są masowo papierowe banknoty Ciao. Innowacje papierowe nie zawsze są oznaką postępu. Chińska gospodarka jest w gorączce. Większość Chińczyków staje się niewolnikami, w dialekcie mongolskim arats (plebejusz). Rzemieślnicy tracą nawet swoje umiejętności rzemieślnicze. Upadek rolnictwa i handlu. Złożony system nawadniania przestaje działać.

W połowie XIV wieku tajna organizacja «Biały Lotos» organizuje swoich ludzi do zdecydowanej walki z najeźdźcami. Po zasmakowaniu własnej krwi Mongołowie wyjeżdżają na północ, na znane stepy. Do władzy dochodzi jeden z przywódców powstania – syn prostego chłopa Zhu Yuanzhanga. Ten człowiek zakłada nie mniej, nową dynastię Ming. Era zapoczątkowana przez odnoszącego sukcesy syna rolnika to okres rozkwitu nauki, rzemiosła i żeglugi. Władze organizują wyprawę oceaniczną prowadzoną przez admirała Zheng He. Złota Flota składa się z 40—60 statków skarbów Baochuan, 117 metrów długości, 48 szerokości i 200 statków eskortowych. Liczba wypraw to 28 tysięcy osób.

Ogromna chińska flota odbywa siedem długich rejsów. Ale skład i poglądy rządzącej dynastii nagle się zmieniają. Z Pekinu napływają rozkazy: spal wszystkie statki, zniszcz raporty z wypraw. Chiny prowadzą politykę ściśle izolacjonistyczną.

Tymczasem Jurczeni z Południowej Mandżurii przypominają sobie militarną przeszłość. Początkowo przestają oddawać hołd środkowym Chinom. Następnie koczownicy jednoczą się z Mongolią Wewnętrzną i organizują masowe naloty na metropolię. Poruszając się na południe i zachód, w 1683 roku dawni wasale zajmują ostatnią bastion ruchu oporu Cesarstwa Niebieskiego – wyspę Tajwan. Teraz nazwa Chin pochodzi od samej dynastii mandżurskiej – Qing. Obcy próbują zapobiec małżeństwom mieszanym. Ale nie przeciwstawiają swojej kultury lokalnej i wszystko, tak szybko jak zawsze, zamienia się w chińskie. Na początku XIX wieku ludność Qing liczyła 300 milionów.

Chińskie towary cieszą się dużym zainteresowaniem w Europie. Jednak Chińczycy przyjmują jako zapłatę tylko srebro, złoto, rosyjskie futra i szkło weneckie. Takie podejście nie odpowiada Brytyjczykom, którzy importują nowy popularny towar z Indii do Imperium Niebieskiego – opium. Suszony na słońcu mleczny sok z niedojrzałych kapsułek maku lekarskiego zawiera morfinę, kodeinę, narkotyki. Do 1830 roku sprzedaż osiąga 1500 ton rocznie. To jest dużo. 35% populacji Qing uzależnia się od narkotyków. Chiński cesarz zabrania tego prostego szczęścia. W odpowiedzi Żółte Imperium zostaje zaatakowane przez głównego handlarza narkotyków – Wielką Brytanię. Chiny przegrywają tę wojnę, płacą odszkodowanie i przekazują wyspę Hongkong zwycięzcom, formalnie na podstawie 99-letniej dzierżawy.

W 1851 roku doszło do buntu Taiping. Organizatorem zamieszek na dużą skalę został chiński chrześcijanin Hong Xiutsuan. Główną ideą tego chińskiego marzyciela jest wypędzenie Mandżurów i, uwaga, założenie Królestwa Niebieskiego Taiping. Milionową armię Taiping wyróżnia dyscyplina, humanitarne podejście do ludności i brak rabunków. Społeczność 25 rodzin staje się komórką społeczną na terenach okupowanych przez chińskich chrześcijan. Hierarchie i majątki mają zostać zlikwidowane.

Po dwunastu latach konfrontacji, naznaczonej pojawieniem się coraz większej liczby ośrodków wojny domowej, dochodzi do drugiej wojny opiumowej. Wszystko przebiega według tego samego scenariusza, z tym samym smutnym skutkiem dla Chin

Taiping Sztandar Królestwa Niebieskiego

Hong Xiuquan od samego początku wielkiej kampanii wyzwolenia odchodzi od spraw praktycznych i oddaje się medytacji. Jej dowódcy kontynuują zaciekłą walkę, w tym między sobą. Traktując Europejczyków jak braci w wierze, Taipings nie mogą zrozumieć, dlaczego Brytyjczycy i Francuzi zwrócili się przeciwko swoim nowym krewnym. Armia Królestwa Niebieskiego surowo zabrania palenia opium, a ponadto niszczy wszystko, co wiąże się z buddyzmem, konfucjanizmem i taoizmem. Sytuacja się pogarsza. Oblężona stolica Taiping, Nanjing, znika w płomieniach majestatycznego pożaru. Hong Xiuquan popełnia samobójstwo. Jego syn, następca tronu, kończy swoje młode życie na rąbaniu. Ostatnie jednostki Królestwa Niebieskiego, po desperackiej próbie szturmu na Pekin, giną niemal z pełną siłą 16 sierpnia 1868 roku.

Podczas powstania w Taiping od 20 do 30 milionów ludzi zostaje odciętych od swojego cennego życia. Chińskie władze do dziś starają się ograniczyć rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa. W 1900 roku, podczas powstania ihetuanów (bokserów), zwolennicy tradycyjnych wierzeń eksterminowali prawie wszystkich chrześcijan w Pekinie (Chińczyków), postrzegając ich jako wspólników Europejczyków. Tak czy inaczej, z nimi lub bez, Imperium Niebieskie jest okupowane przez siły Niemiec, Rosji i Japonii. Zwycięzcy otrzymują odszkodowanie w wysokości 450 milionów lanów srebra (sztabka waży 31 gramów) i jeszcze pełniej otwierają konserwatywne Chiny na świat.

W 1908 r. Dwuletni cesarz Pu I. wstąpił na tron Żółtego Cesarstwa, a trzy lata później wybuchło powstanie w Wuchańsku. Wojna wszystkich ze wszystkimi prowadzi do upadku Imperium Qing i proklamacji Republiki Chińskiej. Tybet i Mongolia opuszczają Chiny «po swojemu».

Cesarz Pu Yi (1906—1967)

Pu Yi, alias Xundi – «Zapomniany cesarz» – od 1932 roku jest władcą marionetkowej republiki Manzhou-go, utworzonej przez militarystyczną Japonię dla własnych celów. W 1945 roku Pu Yi poddał się sowieckim siłom powietrznym w pobliżu miasta Mukden. Skromny monarcha przez pewien czas przebywał w sowieckim obozie jenieckim pod Chabarowskiem. Później może wrócić do Chin. Tutaj Pu Yi jest reedukowany zgodnie z systemem Czerwonego Cesarza, Mao Zedonga przez dziewięć lat, a potem, dla rozrywki całej Komunistycznej Partii Chin, otrzymuje względną wolność. Ostatni cesarz podlewający rośliny w Ogrodzie Botanicznym w Pekinie. Następnie jak zwykły archiwista przegląda książki Biblioteki Narodowej