Читать книгу Sarah du Pisanie Omnibus 6 - Sarah du Pisanie - Страница 4
Оглавление1
Elsa Fourie staan stil op die klein, primitiewe kaaitjie. Die see lê kalm onder haar en klein brandertjies klots rustig teen die houtpilare. Die seebriesie lig-lig die soom van haar lang tabberd sodat ’n paar elegante enkeltjies wys, maar daaraan steur sy haar min.
Haar oë soek angstig oor die paar ander mense op die houtkaai wat haar nuuskierig aanstaar. Sy sit haar hand bo haar oë en tuur na die klein dorpie wat eensaam en verlate lê, vasgedruk tussen die barre woestyn en die groot blou oseaan.
Met paniek wat stadig in haar opstoot, besef sy dat Kurt se lang, skraal gestalte met die vlasblonde hare definitief nie tussen die paar aanwesiges is nie.
Sy maan haarself tot kalmte. Hy sal nou-nou hier wees. Die minute tik egter traag verby, maar nog steeds bly sy bekende figuur afwesig.
Woordeloos praat sy haarself moed in. Suidwes is ’n groot en uitgestrekte land, dalk is hy net iewers vertraag in die binneland en sal hy binne die volgende paar uur of miskien môre hier opdaag.
’n Kort, gesette Duitser kom vinnig na haar toe aangestap. Sy hand, wat vriendelik voor hom uitgestrek is, beklemtoon die goedgesindheid wat op sy gesig gloei.
“Goeiemôre, dame. Hoe lyk dit dan vir my of iemand u vergeet het? Kan ek u nie tot hulp wees nie?”
“Goeiemôre, meneer. Ek is Elsa Fourie. My verloofde sou my vandag hier ontmoet het ... en nou is hy nie hier nie.”
Die Duitser druk haar hand hard terwyl hy haar arm joviaal op en af pomp.
“Ek is Hein Schultz, die hawemeester. Hoe het u gesê, wie sou u hier kom ontmoet?”
“Kurt Strassen, my verloofde.” Die angstigheid in haar stem kom lê vlak in die bruin oë. “U ken hom nie dalk nie?”
“Kurt Strassen! Strassen? Ek wil my al verbeel dat ek die naam al iewers gehoor het.” Hy skud sy kop stadig terwyl hy diep delf in sy geheue. “Hy woon seker in die binneland? Hier op Swakopmund of Walvisbaai is niemand met dié naam nie. Ek ken al die mense in die omgewing.”
“Hy is ’n lid van die Schutztruppe, ’n luitenant.”
“O!” Hy vat haar aan die arm en stap met haar na die punt van die kaai. “Dan het ons nie probleme nie. Ons kan gou-gou uitvind wat van hom geword het. Ons neem jou net na kaptein Göring toe. Hy sal ons onmiddellik kan help.”
Dankbaar draf Elsa agter die hawemeester aan. Hy stap flink vir iemand met so ’n ronde lyfie en sy moet haar treë rek om by te bly.
Al geselsend met die sandstraatjies langs lei hy haar. Die dorpie is baie klein, net ’n paar huisies en een of twee winkeltjies. Al die geboue het ’n sterk Duitse aksent, wat die ou dorpie omtower in ’n klein stukkie Duitsland, duisende myl daarvandaan.
Groen palmbome met slap takke wat liggies in die seebriesie swaai, gee ’n bietjie kleur aan die andersins vaal woestyndorpie.
By ’n groterige gebou waar ’n paar vlae in die ligte windjie wapper, bestyg die hawemeester al hygend die lang ry trappies.
“Juffrou Fourie, ek dink u moet hier voor in die ontvangslokaal wag, dan gaan spreek ek net gou die kaptein en verduidelik die omstandighede aan hom.”
Elsa besef dat hy ’n vriend en vertroueling moet wees van die persoon wat in die kantoor werk. Hy tik net liggies en vol selfvertroue aan die deur wat uit die portaal lei en stap dan sonder uitnodiging binne.
Die spanning trek ’n knop op haar maag. Wat gaan sy doen as sy dalk weke hier vir Kurt moet wag? Sê nou maar net hulle is onverwags op die een of ander sending uitgestuur? Hulle het nie daarmee rekening gehou toe hulle hul planne uitgewerk het nie.
Die minute voel soos ure voordat Herr Schultz weer te voorskyn kom. Sy vriendelike gesig is ernstig en geslote, en Elsa voel die lamheid op haar maag vasslaan.
Met haar groot bruin oë kyk sy hom stil en vraend aan. Hy hou egter net vir haar die deur oop en beduie dat sy moet ingaan.
Die Duitse kaptein is lank en fors gebou, en skrik Elsa af met sy militêre houding sodat sy soos ’n kind voel wat verbrou het. Senuweeagtig klou sy haar handsakkie vas. Sy stem is heeltemal emosieloos toe hy haar vra om binne te kom.
Hy hou sy hand na haar uit. “U is juffrou Fourie, nie waar nie?” Hy praat Engels met ’n baie swaar Duitse aksent, maar heeltemal suiwer en verstaanbaar.
Elsa glimlag verlig. Sy kan nie Duits praat nie en was doodbang dat hy haar in Duits sou aanspreek.
“Ja, kaptein.” Sy reik hom op haar beurt die hand.
Die kaptein neem haar hand en buig styf en korrek terwyl hy sy hakke flink teenmekaar kap.
“Ek is kaptein Göring. Aangename kennis.”
“Aangename kennis, kaptein. Ek is jammer om lastig te wees. U is egter die enigste persoon wat my moontlik kan help.”
“As ek u tot hulp kan wees, juffrou, sal dit vir my ’n groot plesier wees.”
“Meneer Schultz het seker vir u gesê dat my verloofde, Kurt Strassen, my hier moes ontmoet. Hy is egter nog nie hier nie. Ek wou net uitvind of u nie dalk iets van hom weet nie?”
“Kurt Strassen?”
“Ja.” Elsa sit angstig vorentoe, haar oë vasgenael op die gesig met die breë snor, wat nou liggies bewe. “Ja ... luitenant Strassen. Hy ... hy was nog laas toe ek van hom gehoor het, op Otjimbingwe gestasioneer.”
“Juffrou, u besef natuurlik dat ek gebind is deur heelwat militêre reëls en regulasies en dat ek geen inligting aan u beskikbaar kan stel nie.”
“Maar, kaptein, daar is tog niks geheimsinnigs aan nie ... Ek bedoel ... ek wil tog net graag weet waar hy tans is en of hy nog vandag of môre dalk ... hier sal wees.”
Elsa voel baie na aan trane, maar moedig sluk sy dit weg. Sy het eerlikwaar gedink dat haar probleme nou op ’n end sal wees. Sy en Kurt sou sommer hier op Swakopmund trou. Kurt kan ’n skatlike huisie op Otjimbingwe kry waarin hulle tydelik kan gaan woon. Kurt het egter ’n boerderytjie wat vinnig uitbrei en daar is selfs sprake daarvan dat, teen die tyd dat hulle trou, die boerdery al so groot sal wees dat hy die militêre diens vaarwel sal kan roep en hulle sommer direk plaas toe sal kan gaan.
“Ek sal eers graag meer van u verbintenis met Strasssen ... luitenant Strassen ... wil hoor, juffrou.”
“Wel, ons is verloof.”
Sy sien die kaptein se oë op haar ringlose hand en steek dit vinnig onder die tafel in.
“Privaat verloof. Hy ... sou vir my die ring hier gee. Hy kon niks in Kaapstad kry wat na sy sin is nie en hy wou vir my een van Duitsland af bestel.”
Haar oë is sag, vol verwagting en liefde wanneer sy aan die lang, blonde luitenant dink.
Die kaptein skud sy kop asof hy verstaan, maar sy oë is koud en onpersoonlik op Elsa gerig. Sy voel die hoendervleis op haar arms uitslaan en sy bly ongemaklik stil.
“Waar het u vir Kurt Strassen ontmoet, juffrou?” Sy stem klink heeltemal vriendelik en gewoon as ’n mens nie in die koue blou oë kyk nie.
“Verlede jaar het Kurt saam met my pa se neef, Gert Fourie, daar by ons aangekom ...”
“U is van Kaapstad?”
“Eintlik van die Paarl, ja.”
Die kaptein val haar nie weer in die rede nie, wag net geduldig dat sy haar storie moet klaar vertel.
“Oom Gert en Kurt het ’n klomp beeste Kaapstad toe gebring om daar te verkoop. Dit was oom Gert se beeste. Kurt het saamgekom as gewapende beskerming. Hy en ’n klompie He- ... Herer- ...” Haar tong knoop en vir die eerste keer glimlag die kaptein.
“Herero’s.”
“Ja, hy en die klompie gewapende Herero’s het oom Gert vergesel. Hulle sê dit is baie onveilig om met so baie beeste te trek en dat die Duitse soldate saamkom as begeleiding om ’n mens se veiligheid te verseker. Maar ... maar u behoort tog daarvan te weet.”
“Ja, ons doen dit baiekeer as ons die manne kan spaar.”
“Ek het hom toe daar ontmoet. Hulle het amper twee maande by ons gebly en ... en ek en Kurt ...” Elsa bloos en kyk verleë na haar saamgeklemde hande.
“Juffrou Fourie, dit ís gereël dat u vir Strassen hier op Swakopmund ontmoet? Daar het nie dalk die een of ander misverstand ingesluip nie?”
“Ja, kaptein. Ons het alles tot in die fynste besonderheid gereël. Kurt het taamlik gereeld geskryf en hy het selfs vir my die reisgeld gestuur. Hy het persoonlik vir my al die besonderhede van die boot se vertrek en aankoms gestuur. U sien, dit is hoekom ek nie kan verstaan dat hy nie hier is nie.”
Die kaptein speel ingedagte met sy pen en byt aan die punt van sy snor wat by sy mond se hoek hang.
“Al wat ek van u wil weet, kaptein, is of hy nie iewers heen gestuur is nie, anders sal hy beslis binnekort hier wees. Ek gee nie om om ’n dag of twee te wag nie.”
“Juffrou Fourie, dit is vir my baie eienaardig dat u ouers u alleen na hierdie wilde, woeste wêreld laat kom het. As u my dogter was, sou ek daarop aangedring het dat Kurt Strassen u in Kaapstad kom haal.”
“Ek het nie meer ouers nie, kaptein. My moeder is al vyf jaar gelede oorlede en my pa het drie maande gelede aan ’n hartaanval beswyk.”
“Juffrou Fourie, dié oom van u wat hier in Suidwes is – u sê sy naam is Gert Fourie ... Waar woon hy?”
“Hy is ’n handelaar op Tsumeb. Hy het glo ’n florerende onderneming daar by die myn en dan het hy nog ’n handelspos by een van die Herero-krale.”
Elsa bly stil en kyk die kaptein afwagtend aan. Dit ontstel haar dat hy haar vraag so ontwyk. Hy kan mos maar net vir haar sê waar Kurt tans is.
“Wel, kaptein, moet ek hier wag of ...”
“Juffrou, ek weet nie. Om te wag sal seker al wees wat u nou kan doen, want die eerste boot terug Kaapstad toe kom eers oor drie maande weer hier aan.”
“Maar ek wil nie teruggaan Kaap toe nie! Ek wil hier bly, hier by Kurt. Buitendien, ek het ook nie geld om terug te gaan nie. Kurt het vir my kaartjie hierheen betaal.”
“Juffrou ... ja! Dit is vir my baie moeilik om dit vir u te sê ...”
Elsa sluk die speeksel in haar mond weg. Haar oë is groot en bekommerd op die kaptein gerig.
“Kurt Strassen ... wel ... hy word vermis, die afgelope paar maande al!”
“Maar ... ek verstaan nie! Hy ... is nie dalk ... dood nie?”
“Dit weet ons nie, juffrou. Ons het nog geen bewyse gekry dat hy dood is nie. Soos u weet, is hier verskillende stamme wat gedurig oorlog maak en hulle is die Duitsers ook nie baie goedgesind nie ...”
Sy woorde hang swanger in die stil kantoor. Elsa sluk swaar aan die droogheid in haar keel. Haar oë is groot en verskrik. Sy staan verwese op en staar die kaptein bang aan.
Die kaptein staan vinnig op en vat haar aan die arm. “Kom, juffrou, hier is ’n hotelletjie hier naby. Ek gaan u daarheen neem, dan rus u eers goed uit. Intussen sal ek op die saak ingaan en dan sal ek weer vanaand met u in verbinding tree.”
Elsa stap gelate saam met hom. Die skok en teleurstelling, die bekommernis en angs het alles in ’n warboel van stomende emosies verander.
Elsa is van niks om haar bewus nie. Die pragtige, skoon dubbelverdiepinghotel wat soos ’n prentjie uit ’n sprokie lyk, met sy Duitse voorkoms, die spierwit beddegoed en vrolike, geruite gordyntjies gaan alles ongesiens by haar verby.
Die hotelbaas se vrou, ’n mollige Duitse vroutjie, bring al geselsend en knikkend vir haar ’n skinkbordjie met koffie en heerlike varsgebakte koekies.
Elsa drink die koffie gulsig. Sy is dood van die honger, want vanoggend het sy van pure opgewondenheid niks geëet nie.
Sy trek haar skoene uit en gaan lê op die bed. Haar gedagtes spook en verdring mekaar. Sy weet nie watter probleem om eerste te probeer oplos nie.
Wat gaan sy nou doen? Teruggaan kan sy nie. Sy het geen geld nie, of altans nie genoeg vir ’n kaartjie terug nie. Aan die ander kant is daar ook niemand na wie toe sy kan teruggaan nie. Haar pa was ’n predikant en hulle het absoluut van die hand in die tand gelewe. Hy het altyd so ’n oop hand vir die armes gehad en het maar net altyd geglo: Gee en vir julle sal gegee word.
En Kurt, dierbare blonde Kurt. Hulle kon so lekker gesels. Hy was Afrikaans heeltemal magtig en net soms moes hulle oorslaan na Engels as hy vashaak. Sy was so gelukkig toe hy haar vra om met hom te trou. Sy onthou nog haar pa se ontstelde frons toe Kurt die aand kom ouers vra het.
Hy het lank na haar gekyk en ingedagte met sy hande deur sy hare gevryf.
“Elsatjie, maar kan julle seker wees? Julle ken mekaar dan maar skaars ses weke.”
Sy het opgestaan en by hom gaan kniel. “Ja, Pappa, ons kan seker wees. Die liefde het nie tyd nodig nie, dit kom sommerso skielik.”
“Nogtans, ek sien darem nie kans dat jy so ver moet weggaan nie.”
Hulle het hom tog oorreed, maar hy het nooit vreeslik baie van die idee gehou nie.
Die dag kruip op loodvoete verby. Sy is koorsig van senuweeagtigheid en bekommernis toe kaptein Göring omtrent vyfuur by die hotel aankom.
Sy kam vinnig haar hare en was haar gesig voordat sy hom in die sitkamertjie gaan ontmoet.
Hy staan militêr regop en wag galant totdat sy sit voordat hy sy broekspype effens lig toe hy gaan sit, sodat dit nie kreukel nie.
Elsa staar hom stil aan. Sy kan nie dink wat die kaptein vir haar wil kom sê nie. As Kurt al die afgelope paar maande vermis is, kan daar mos nie nou skielik nuus van hom wees nie.
Die kaptein val met die deur in die huis. “Juffrou Fourie, daar is twee dinge wat ek kan voorstel.”
Elsa antwoord hom nie, staar hom net gespanne aan.
“Eerstens, dat u hier bly. Meneer Brock, die winkelier, kan vir u ’n kamer aanbied, asook ’n werkie in sy winkel, indien u belangstel. Die salaris sal maar klein wees, maar dit sal u in staat stel om hier te bly tot die volgende boot oor drie maande teruggaan Kaapstad toe.”
“Maar, kaptein, ek het nie geld om weer ’n reiskaartjie Kaapstad toe te koop nie. Buitendien, daar het ek ook geen heenkome nie. Ek kan dit net nie doen nie. Ek het alles wat ek besit, saamgebring. Ek sal minstens ’n jaar lank moet werk om genoeg geld te hê om te kan teruggaan.”
“Wel, juffrou, die ander voorstel mag dalk nie so aanloklik klink nie, maar aangesien dit is waarvoor u gekom het, kan u dit net sowel oorweeg.”
Elsa staar hom bang aan. Sy kan aan die krieweling op haar kopvel voel dat hierdie voorstel haar glad nie gaan aanstaan nie.
“Juffrou, u besef dit seker nie, maar Suidwes is nog ’n baie ylbevolkte land. Afgesien van die inheemse bevolking, is daar in hierdie stadium hoofsaaklik net die paar honderd Schutztruppe – die Duitse soldate wat wet en orde hier handhaaf. Wel, dié manne is feitlik almal ongetroud. Party van hulle verkies om te bly en hulle hier te vestig, maar ... die probleem is vrouens.”
Elsa staar hom aan. Kaptein Göring sien die onbegrip in die bruin oë. Hy kyk vinnig weg en gaan toonloos voort.
“As u belangstel, kan u met een van die Duitse soldate trou en hier bly.”
“Maar, kaptein!” Elsa lag ongelowig. “’n Mens trou mos nie met iemand net omdat jy nie ander raad het nie! ’n Mens trou tog vir liefde! En ... die ... die soldate, ek ken hulle nie eens nie.”
“Juffrou, dit mag vir jou ongelooflik klink, maar die soldate adverteer in die Duitse koerante vir vrouens en laat kom hulle uit hiernatoe. Hulle is baie verleë oor ’n bruid. Ons kan reël dat u ’n paar van hulle ontmoet. Hier op Swakopmund het ek tien ongetroude manne wat maar te dankbaar sal wees ...”
Elsa spring verontwaardig op. “Kaptein! Ek weier om soos ’n perd of ’n koei op ’n skou behandel te word. Ek het nog nooit in my lewe van iets so belagliks gehoor nie!”
Die kaptein staan vinnig en styf op. Hy het geen verpligting teenoor haar nie. Hy het net probeer om haar te help.
“Juffrou Fourie, as u aan ’n beter plan kan dink, dan is u welkom. Hier is die naam van die winkelier wat bereid is om u te help. Verskoon my, asseblief!”
Hy oorhandig die papiertjie aan haar en stap met lang treë by die deur uit.
Elsa staar verslae na die wit papiertjie in haar hand. Nou het sy die enigste persoon wat haar nog kon help die harnas in gejaag. Sy sak weer in die stoel neer en byt senuweeagtig aan haar duimnael. Die trane is baie, baie naby.
“A! Juffrou Fourie!”
Elsa kyk vinnig op. Haar gesig vertrek in ’n blye glimlag toe sy die ronde hawemeestertjie sien.
“Goeiemiddag, meneer Schultz. Ek is so bly om u te sien.”
“Werklik? Dan gaan ek gou vir u ook iets haal om te drink. Wat sal u drink, ’n bier?”
“O, nee dankie. Ek sal baie graag ’n koppie koffie of tee wil hê.”
Herr Schultz verdwyn en sluit binne ’n paar minute weer by haar aan.
“Het u toe iets uitgevind omtrent u verloofde, juffrou? Kaptein Göring kan partykeer so toe soos ’n oester wees.”
“Nee, meneer Schultz, en ek is so bekommerd. Kaptein Göring sê hy word vermis. Ek ... weet nie wat om te doen nie.”
“Het die kaptein niks voorgestel nie? Hy is die enigste een wat u sal kan help, juffrou.”
“Sy voorstelle is heeltemal onaanneemlik.” Elsa se stemmetjie is weer styf en formeel van verontwaardiging. “Meneer Schultz ...” Elsa sit skielik regop, haar bruin oë lewendiger as ’n rukkie tevore. “Hoe kan ek op Tsumeb kom? My oom woon daar.”
“Tsumeb? Juffrou ... dit is bitter ver.”
“Hoe kom ander mense daar? My oom het al vir my vertel dat hy gereeld voorraad hier kom haal vir sy winkel, goed wat met die skepe kom.”
“Hulle kom haal dit met ossewaens, juffrou. Maar dit is ’n lang en gevaarlike tog. Meestal kom so drie of vier handelaars saam. Dit is die veiligste. Dan het hulle ook altyd ’n klompie gewapende manne by hulle. U sien, juffrou, hier is drie verskillende inheemse stamme wat gereeld onder mekaar veg.”
Die Duitser drink lang teue van sy bier en vee dan die skuim met die agterkant van sy hand van sy lippe af.
“Dit hang ook net af by watter stam die handelaars hulle vestig. Jonker Afrikaner se handelaars bring dus van hulle eie mense saam, dit is nou die Oorlams, om hulle te beskerm.
“As u oom op Tsumeb bly, sal hy van die Herero’s saambring, want dit is hulle wêreld daar bo. Dan is daar nog die Namas. Hulle is meer in die suide. Maar ... die een klomp dring altyd in die ander se gebied in en hulle maak oorlog en skiet met gewere, want almal kry deesdae wapens en ammunisie in die hande. Die wit mense smokkel met die goed. Die lewe is onveilig en gevaarlik hier in die binneland.”
Hy beskou haar ernstig, die blou ogies baie bekommerd. “Sien, dit is hoekom die Schutztruppe hier is. Hulle probeer om die wet en orde hier in Suidwes te handhaaf. Hulle is egter maar ’n handjie vol teen ’n oormag.”
Elsa luister geïnteresseerd, gereed om die geringste aanduiding van hulp aan te gryp.
“Meneer Schultz, u weet nie of daar dalk van my oom se voorraad met hierdie skip gekom het nie? Daar is nie dalk van sy waens hier nie?”
“U sê u oom is Gert Fourie. Ek het hom nog nooit hier gesien nie. Maar die meeste van die groot handelaars ry nie self transport nie. Hulle het mense wat dit vir hulle doen. Gewoonlik kom laai een transportryer met ’n hele konvooi waens al die noorde se goed op. Hy laai dit dan maar so stuk-stuk langs die pad af.”
“U het nie dalk iemand hier gewaar wat noorde toe gaan nie, meneer Schultz?”
“Nee, juffrou, ek vrees u trek aan die kortste ent. Hermaans Potgieter het die noorde se goed kom laai, want hy het ’n klomp ivoor en velle gebring.”
“Maar ... sal hy my nie saamneem nie? Ek sal hom betaal, en ... as ek nie genoeg geld by my het nie, sal ek my oom vra om die res vir hom te betaal.”
Herr Schultz bekyk haar stil en skud dan sy kop. “Juffrou, nie Hermaans Potgieter nie! Enige ander transportryer, maar nie hy nie.”
“Maar hoekom nie?”
“Juffrou Fourie, u moet hom self sien. Ek het nie kinders nie, want ek was nooit getroud nie, maar ek sou nooit my dogter alleen met enige van hierdie wilde boere laat ry nie ... wat nog te sê Hermaans! Buitendien, hy sal dit nooit doen nie. Hy glo aan spoed. Hy trek vinniger as enige van die ander transportryers. Hy ry maar net transport wanneer hy van sy goed inbring, dan vat hy sommer vir die handelaars goed in sy leë waens terug. Hy is net daarop uit om geld te maak sodat hy sy plaas kan opbou. Ek dink amper dit is sy laaste tog. Hy het verlede jaar al vir my so gesê.”
“Ag, meneer Schultz, neem my na hom toe, asseblief! Ek wil hom self vra. Asseblief, meneer Schultz!”
“Juffrou, u kan dit nooit doen nie. Dit is ver ... en u kan mos nie so alleen met die man saamgaan nie ... Hierdie Suidwesters, veral daardie klomp daar bo, sien vir maande nie ’n vrou nie. U kan dit nooit waag nie!”
“Meneer Schultz, ek gaan nou vir u my hele storie vertel. Dan sê u vir my wat om te doen – wat u sou voorstel as ek u dogter was.”
Herr Schultz luister stil en aandagtig. Hy suig die laaste bier uit die glas en wink vir die Vambo om vir hom nog te bring. Hy sit diep ingedagte toe Elsa ’n hele paar oomblikke lank stilbly.
“Ja! Ja, ek weet regtig nie wat om vir jou te sê nie, kindjie,” sê hy heeltemal informeel. “Hoekom bly jy nie maar hier nie? Meneer Brock sal jou goed behandel. Sy vrou is ook ’n dierbare mensie.”
“Meneer Schultz, ek is morsdood van bekommernis oor Kurt. Ons sou dan getrou het, ek kan mos nie net hier bly en nie eens probeer uitvind wat van hom geword het nie. Dalk is hy iewers in groot gevaar, dalk kan ek hom help. Begryp u dan nie? As ek net eers by oom Gert kan uitkom, hy sal moontlik weet waar ons na hom kan begin soek.”
Elsa vee die blink traan met haar hand weg en kyk pleitend na Herr Schultz.
“As ek net eers op Otjimbingwe, waar hy gestasioneer was, kan uitkom. Hulle sal tog meer inligting hê ... daar waar hulle hom laas gesien het.”
“Dit is heeltemal reg, meisiekind. Ek verstaan dit en ek bewonder jou vir die moed wat jy aan die dag lê, maar dit bring ons nog nie nader aan ’n oplossing nie.”
’n Jong seun loop al fluitend voor die venster van die sitkamertjie verby. Sy vrolike deuntjie laat Elsa ’n oomblik van haar probleme vergeet en sy glimlag stil toe hy sy hande diep in sy broeksakke druk en op maat van sy wysie op een beentjie spring en ’n klippie voor hom uitskop.
Sy kyk vinnig op en vang Herr Schultz se oë peinsend op haar en dan weer op die seun wat al fluitend om die hoek verdwyn.
’n Blink liggie verskyn stadig in Elsa se oë en sy staar opgewonde na Herr Schultz.
Hy hou sy vinger waarskuwend op. “Nee, nee, dit is te gevaarlik!”
“Asseblief, meneer Schultz, help my! Asseblief!”
“Elsa ... ek gaan jou nou maar so noem, en jy kan my oom Hein noem. Jy het nog nie vir Hermaans ontmoet nie. Iemand anders nog ... maar nie Hermaans nie! Hy is wild! Stuit nie vir die duiwel nie. Hy sal binne vier en twintig uur uitvind dat jy ’n vrou is ... en dan?”
“Hy sal my tog nie daar in die veld los nie, oom Hein. Hy sal ook nie omdraai nie, want oom sê self hy mors nie tyd nie.”
Herr Schultz staar haar stil aan.
“Kindjie, hoekom laat ek my altyd in met sulke dinge ... Seker maar omdat ek ’n simpel ou romantiese mens is ...” Hy tik met sy voorvinger teen sy leë glas. “Luister nou mooi na my. Sien jy die deur hier agter ons?”
“Ja, oom Hein.”
“Wel, dit is ’n klein kantoortjie met ’n buitedeur. Ek gaan nou oorstap en vir Hermaans hiernatoe nooi vir ’n bier. Kruip jy in die kantoor weg. Dan kyk jy bietjie hoe hy lyk ... As jy vir hom kans sien, kan ons weer gesels. Maar hou jou skaars, moenie dat hy jou sien nie.”
Elsa knik stom haar kop, haar groot bruin oë bly op sy ernstige gesig gerig.
“Sluip dan agter uit na jou kamer toe en vra dat hulle jou aandete in jou kamer bedien. Ek sal later daar na jou toe kom.”
Elsa kan aan sy hele houding sien dat dit sy troefkaart is. Hy glo dat sy, nadat sy Hermaans Potgieter gesien het, nie meer bereid sal wees om met so ’n gekke plan voort te gaan nie.
Sy sluk vinnig nog ’n koppie koue koffie weg en stap dan deur na die kantoortjie. Sy laat die deur op ’n skrefie oop en gaan staan sodat sy die tafeltjie mooi kan sien.
Die minute tik tydsaam verby. Dit voel of sy ure lank in die klein kantoortjie staan. Die vrees dat die eienaar haar hier sal betrap, slaan koud op haar uit.
’n Harde, growwe lag klink skielik voor in die hotel op. Sy hoor Herr Schultz se hoë laggie en dan borrel ’n rits vloekwoorde hard en duidelik by die studeerkamertjie in.
Elsa loer versigtig deur die skrefie. Dan druk sy haar hande oor haar ore om nie verder na die man te luister nie. Twee uit elke drie van die woorde wat oor sy lippe rol, is grof en lelik.
Herr Schultz skuif voor die skrefie-opening verby en dan staan Potgieter lewensgroot in haar gesigsveld.
Hy is besonder lank. Elsa is nie danig kort nie, maar sy sal haar kop agteroor moet gooi om in sy gesig te kyk. Sy skouers is so breed, dit vul die hele opening. Sy gesig is bedek met ’n woeste swart baard wat hom wild en boos laat lyk. Sy hare is seker swart, maar op die oomblik is dit vaal van die stof. Die enigste kleur in die groot, woeste, wilde man se gesig is sy helder, blougrys oë.
Elsa se keel is droog en sy wonder of hulle nie dalk haar swaar, hortende asemhaling kan hoor nie. Sy druk haar hande op haar bors om die wilde klopping te stil. Dan dring Herr Schultz se joviale stem weer tot haar deur. “Jy sê dit is jou laaste tog, Hermaans?”
“Ja, oom Hein. Ek is nou klaar. My plaas lê en wag. Hierdie vrag ivoor is die grootste wat ek nog ooit ingebring het. Met die geld wat ek vandag gekry het, is my kop deur.”
Elsa luister verstom. Sy het nie geweet daar bestaan so ’n groot verskeidenheid van vloekwoorde nie. Dis so erg dat sy die gesprek met moeite kan volg.
Sy draai om en sluip verslae by die agterdeur uit. In haar kamer gaan lê sy stil op haar bed. Sy sluit haar oë moedeloos en asof vanself kom lê die gebed sommer op haar lippe.
“Ag, Heer, ek verstaan nie altyd U weë nie. Gee my tog asseblief leiding in hierdie saak. Ek weet nou nie verder nie, ek het my teen ’n muur vasgeloop.”
Sy krap in haar tas totdat sy die verslete Bybeltjie raakvat en slaan dit sommer net oop.
Met konsentrasie lees sy die bekende woorde wat vandag vir haar ’n splinternuwe betekenis het.
En die Here het aan Abraham gesê: “Gaan jy uit jou land en uit jou familie en uit jou vader se huis, na die land wat Ek jou sal wys.”
Elsa maak die Bybel baie stadig toe. ’n Stil vrede kom lê in haar hart. Asof iemand vir haar so pas mooi en duidelik die pad aangewys het, weet sy presies wat om te doen.
