Читать книгу Sarah du Pisanie Omnibus 6 - Sarah du Pisanie - Страница 9

6

Die volgende dag hou sy haar so stil moontlik in die wa. Later verskuif sy van die goed so effentjies met haar voete sodat sy darem kan sit agter die bedjie. Toe gaan dit klaar beter en kan sy haar bene so ’n bietjie voor haar uitstrek.

Gedurende die nag op Otjimbingwe, toe alles stil en rustig is in die kamp, klim sy uit en gaan stap stilletjies ’n draaitjie in die veld. Sy maak weer haar waterbottel agter uit die balie vol.

Die koffiekan op die dooie vuurtjie trek haar soos ’n magneet. Handeviervoet kruip sy tot by die uitgebrande kooltjies. Die pot met oorskietpap en van die orige vleis staan uittartend eenkant. Baie versigtig haal sy vir haar van die kos uit. Sy vat die koffiekan en kruip tot agter die boom, waar sy al die koffie in haar bekertjie gooi. Toe gaan sit sy die kan terug.

Sy gaan sit gemaklik in haar wa. Koue pap en koffie het nog nooit so lekker gesmaak nie, laat staan nog die koue braaivleis! Versadig gaan lê sy weer op haar matrassie onder die bed en raak sommer dadelik aan die slaap, totdat Hermaans se bulderende stem die kamp wakker skree.

Versigtig lig sy die tentflap ’n klein entjie op om vars lug te skep. Sy sien hoe Hermaans na die vuur stap en die pot se deksel oplig.

Sy wil giggel toe sy die verbaasde uitdrukking op sy gesig sien. Hy kan nie verstaan wat van sy ontbyt geword het nie. Hy lig die keteltjie van die kooltjies af en loer onder die deksel in. Hy kyk om hom heen op die klipperige grond, maar sien geen spore nie. Hy skud ongelowig sy groot kop en stap na sy wa om die ketel vol water te gaan maak.

Elsa sien hoe hy later langs die vuur kom sit en groot beskuite in die heerlike warm koffie druk. Haar maag grom en protesteer van die lus vir die geurige koffie.

Hermaans is vandat hulle uit Tsoabis weg is in ’n aaklige bui. Hy skree dus nou weer wild op die Herero’s, en Elsa laat die tentflap versigtig sak.

Sy hou haar baie stil agter in die wa. As sy net kan hou tot môreaand toe, dan sal hy baie beslis nie meer omdraai nie.

Sy is rasend honger toe hulle teen sterk skemer eers uitspan. Sy loer versigtig uit toe sy die heerlike geur van braaivleis kry. Sy sal darem nou haar eersgeboortereg verkoop vir ’n koppie koffie en van die braaivleis en pap.

Hermaans se slegte bui duur voort en nadat die Herero’s weg is, sit hy nors en stuurs alleen by sy vuurtjie met niemand om verder mee rusie te maak nie.

Elsa wens hy wil gaan slaap sodat sy van die koffie in die hande kan kry. Haar wa staan naby die vuur en daar is ook ’n groot boom waar sy kan skuil.

Die maan sit al hoog toe Hermaans opstaan en na sy wa gaan. Sy wag egter nog ’n goeie uur, totdat sy geen ander geluide as dié van die veld hoor nie.

Weer sluip sy versigtig nader en gaan haal vir haar kos.

Soos die vorige oggend, staar Hermaans onbegrypend na die vleispot. Hier was gisteraand baie beslis nog twee stukke vleis, en nou is daar net een.

Dit kan tog nie die honde of ’n jakkals wees nie. Die pot is dan weer netjies toegemaak.

Elsa slaap nog rustig onder die bedjie toe die watent skielik helder lig is. Sy loer baie versigtig om die verste punt van die kis en sien vir Hermaans groot en breed in die tentopening staan. ’n Onbegrypende frons ontsier sy gesig terwyl hy na die bed kyk waarop net trommels en ander goed staan.

Die tentflap swaai toe en sy hoor hom by die ander waens vroetel.

Die son sit al hoog toe sy eers onder die bed uitkruip om ’n bietjie water in die hande te kry. Sy was heeloggend skrikkerig om te beweeg, want Hermaans het snuf in die neus. Maar nou is dit amper middag en sy wil vergaan van die dors.

Nogmaals loer sy uit en sien dat haar wa weer heel agter is. Alles agter haar is doodstil en veilig. Sy lig die flap groter oop en leun ver uit om by die balie ’n bietjie water in haar bottel te tap.

’n Sesde sintuig waarsku haar. Sy loer verskrik op en sien vir Hermaans lewensgroot by die kant van die wa. Sy groot hand gryp hare vas en met een beweging ruk hy haar uit die wa uit, sodat sy doodverskrik voor hom in die stofpad staan.

“Wat soek jy hier?” Hy kners die woorde afgemete uit.

Sy kyk hom stil aan. Al die vrees vir hom is skielik weg. Sy is net vreeslik dankbaar dat sy nie weer onder die benoude bed moet gaan inkruip nie en glimlag breed op in sy woedende oë.

Wild skud hy haar heen en weer aan haar skouers, maar sy voel dit nie eens nie.

“Daar is nie dalk nog ’n bietjie koffie oor van vanoggend nie? Ek is dood van die dors.”

Sy lippe is styf opmekaar gepers, maar sy kan sweer sy het die skyn van ’n glimlag in sy oë gesien.

“Jy klim nie weer op my wa nie. As jy van jou goed hier in die veld gaan nodig kry, moet jy dit liewer uithaal, want waar jy uitsak, daar bly jy agter.” Hy swaai om, maar draai weer na haar toe. “En nee, daar is nie meer koffie nie.”

Hulle staan alleen agter in die pad en rusie maak terwyl die osse rustig en tydsaam voortbeweeg, onbewus van die stryd hier in die stofpad.

Woedend stap hy by haar verby en rek sy treë om die waens in te haal. Elsa is kaalvoet en die sand brand haar teer voete, wat nog altyd die merke van die vorige blase dra, ongenadiglik.

Sy trek haar hemp se punt uit haar broek en met haar knipmes maak sy ’n merk onder in die hempsoom en skeur ’n strook reg rondom af.

Sy gaan sit plat in die stof en bind die materiaal om haar voete. Liewer hierdie twee kakievoete as om nou weer al die nuwe velletjies oor die stukkende plekke af te brand in die warm sand.

Hermaans loer so ongemerk moontlik oor sy skouer en sien hoe sy haar voete sit en toedraai. ’n Breë glimlag trek om sy mond en verdwyn in sy baard.

So ’n klein klits! Maar sy hart is skielik lig en vrolik en nou lyk die pad nie so lank en eensaam nie. Hy het sommer lus en fluit ’n vrolike Duitse deuntjie.

Hy klap vir Filemon speels teen die blad en beduie vir hom om stadiger te stap. Hy maak of hy nie Filemon se verbaasde gesig sien nie en beduie met sy kop oor sy skouer.

Filemon loer na agter, staan dan verbaas stil en kyk met ’n breë glimlag na Hermaans.

“Ai! Meneer se vrou wou toe nie by die fort bly nie.” Hy lag hard. “Dit is mooi, meneer Hermaans, ’n man se vrou moet by jou wees. Ek het gedink sy sal liewer wil help bou aan die huis as wat sy daar sal wil sit en wag.”

Hermaans trek sy skouers ongeërg op, maar Filemon kan die blink, helder lig in sy oë lees.

Hy het vir Simon en Filemon vertel dat hy eers die huis op die plaas wil gaan regmaak voordat hy sy vrou kom haal. Die eerste dag het hy hulle mos vertel dat Elsa sy vrou is.

Hulle trek die waens onder ’n groot maroelaboom in en Hermaans begin dadelik ’n vuurtjie aanslaan. Hy sukkel om nie hardop te lag vir die komieklike vrouefiguurtjie, met die voetjies stewig toegebind in die kakielappe, wat ver in die pad aankom nie.

Hermaans praat in ’n klik-klak-taal en Kao, wat toe soos Simon voorspel het vir hulle op Otjimbingwe gewag het, kom nader.

’n Breë glimlag trek stadig oor sy geplooide gesig toe hy vir Elsa in haar kakieklere sien met die dik vlegsel wat liggies agter haar kop swaai.

Kao het maar swaar gesluk aan die storie, veral toe Elsa nie meer by hulle was toe hulle op Otjimbingwe aangekom het nie. Hy het ook geen vreemde reuk gekry nie, dit was net Koos se reuk wat nog by die wa was.

Nou kan hy egter sien dat dit nooit ’n klein meneer was nie. Hermaans verduidelik die storie breedvoerig aan Kao, wat haar glimlaggend aanstaar, sy hele plooigesiggie saamgetrek in ’n breë glimlag.

“Jy is ook maar ’n swak waghond, Kao. Jy ruik nie eens sy kruip weer hier weg nie.”

“Ek het vir Koos geruik, maar ek het gedink dit is sy klere wat nog agter in die wa is.”

“Nou, dit is hy wat daar aankom. Kan jy nou sien dat hy eintlik juffrou Koos is? Ek wou haar op Tsoabis los, maar sy het weer weggekruip en saamgekom. Kao, die ander manne hier weet nie dat sy nie my vrou is nie. Sy gaan met Kurt Strassen trou.”

“Daardie jakkals!”

“Ja, Kao. Jy sal jou oë moet oophou as ons nou hier naby die Waterberge kom. Die mense sê hy is weer hier rond.”

“Ja, meneer. Ons sal die juffrou ook moet oppas. Daai man ... hy is nie mooi nie!”

“Ja, Kao, ek sal bly wees.”

Kao verdwyn stil tussen die bosse toe Elsa nader kom. Sy sak moeg langs die vuurtjie neer en begin stadig die lappe van haar voete afdraai.

“Jy kon my darem ’n kans gegee het om my skoene aan te trek.”

“Jy gee my nooit ’n kans nie. Jy maak net soos jy wil!”

Sy kyk hom ernstig aan. Dan begin ’n glimlag in haar oë en sprei stadig tot om die vol lippe.

“Hallo, Hermaans. Kan ek maar vir my ook ’n bietjie koffie op jou vuurtjie maak?”

“Gmf!” Maar weer soos vroeër, kan Elsa sweer sy het die skyn van ’n glimlag in sy oë gesien.

Hinkepink stap sy na haar wa en gaan trek weer die paar pantoffeltjies, wat al taamlik gehawend lyk, aan. Sy kry haar ketel, koffie, suiker en beskuit onder die bed en stap daarmee na die vuurtjie toe terug.

Hermaans se koffie is klaar en hy eet lustig aan sy beskuit. Met sy skerp mes kerf hy vir hom biltong fyn en kou tussendeur nog aan ’n lang stuk droëwors.

Elsa skuif haar keteltjie op die vuur en hy kan die vonkel nie uit sy oë hou nie. Hy sien hoe verlangend sy na die droëwors kyk. Gemeen breek hy vir hom ’n stuk af, waaraan hy oordrewe smaaklik kou.

Hy kyk haar vol in die oë. “Steel mos snags ’n man se ontbyt uit die pot uit, nè?”

Haar groot bruin oë, wat hom ernstig aankyk, is die ene onskuld. Maar dan proes sy meteens van die lag.

“O! Dit was lekker. Koue koffie het nog nooit so lekker gesmaak nie. Hermaans, kan ek maar solank van jou koffie kry terwyl ek wag dat myne trek? Ek is so dors!”

Hy staan op en gooi vir haar haar bekertjie vol, wat sy met al twee haar hande vashou.

Sy kyk op in sy oë, wat sag en glad nie meer so kwaai na haar kyk nie, en glimlag vir hom.

Blaas-blaas van gulsigheid drink sy die warm koffie en Hermaans hou haar stil dop.

Hy hou die orige droëwors na haar uit en kerf ’n klompie biltong in haar bord, wat hy sonder ’n woord voor haar instoot.

Tevrede en versadig leun sy later agteroor. Die afgeskeurde hemp trek voor op en ’n dun strepie van haar wit vel loer onder uit.

“O! Baie dankie. Nou voel ek weer ’n mens.”

Hulle pak die goed terug in die waens en Elsa staan ongemaklik rond. Sy weet nie of Hermaans regtig bedoel het dat sy nie weer in die wa mag ry nie. Sy vra nie vrae nie, want met genoegdoening kom sy agter dat sy baie meer met hom uitgerig kry deur nie rusie te maak nie.

Hy stap na sy wa toe en kom terug met die botteltjie goed wat hy die vorige keer aan haar voete gesmeer het.

“Sit daar op die stomp sodat ek hiervan kan aansmeer.”

“My voete is vuil en vol stof.” Sy lag ongemaklik.

Hy draai om en kom met ’n beker water terug wat hy oor haar voete uitgooi. Dan droog hy haar gehawende voete sorgvuldig met sy sakdoek af.

In stilte smeer hy die brandende goed aan die skaafplekke, wat weer rooi en gevoelig is van die stap.

“Baie dankie ... e ... meneer ...”

Stil hou die blougrys oë hare gevange. “Hermaans klink beter.”

“Baie dankie, Hermaans.”

Hy druk die botteltjie se prop in en steek dit in sy sak voordat hy omdraai en na sy wa stap.

Elsa hink agterna. Toe sy by sy wa verbykom, gaan sy staan.

“Kan ek nie maar ’n rukkie voor by jou op jou wa ry nie? Dit is vreeslik warm en bedompig binne-in my wa onder die bed.”

Hy kyk af in die blosende gesiggie en iets roer in hom. Hy het lus en soen die sagte mondjie en druk die bruin hare teen sy skouer vas sodat hy nie in die groot kalfie-oë hoef te kyk nie.

Hy trek sy wenkbrou op, buk dan vinnig af en tel haar met een beweging bo-op die bankie.

Sy trek die vars lug diep in haar longe in. “Dit gaan lekker wees, veral as die aandkoelte kom.”

Hulle praat nie veel nie. Elsa probeer ’n paar keer om ’n gesprek aan die gang te sit, maar Hermaans reageer nie. ’n Grom of ’n kopknik is die meeste wat sy uit hom kry.

Elsa gee later die stryd gewonne. Sy geniet maar net die vars lug na die twee dae se bedompigheid. Die stilte is egter nie hinderlik nie en in harmonie ry hulle voort.

Dit is drukkend warm en op die gesigseinder is wit wolkies besig om saam te pak. Elsa kyk na die wolke en wonder stilweg of dit dalk binnekort gaan reën. Sy sien hoe Hermaans kort-kort bekommerd na die horison kyk en dit bevestig haar vermoede.

“Dit lyk of dit wil reën?” vra sy.

Hy haal sy pyp versigtig uit sy mond en skreef weer sy oë op die horison.

“Nie binnekort nie. Daardie wolkies is te yl. Maar as hulle so begin, kan ons reën verwag.”

“Is dit baie moeilik om met die waens te trek as dit reën?”

“Onder normale reëntoestande is dit nie so erg nie – dit hou ’n mens net ’n bietjie op. Maar as dit kwaai reën, is daar baie probleme.”

Hermaans draai skielik na haar. “Luister! Ek wag nog steeds vir ’n verduideliking. Wat soek jy hier? En waarheen gaan jy?”

Die wind is vir ’n oomblik heeltemal uit Elsa se seile. Sy het nogal gedink hy aanvaar haar hier en sal haar nou saamneem.

“Moet net nie weer ’n storie uitdink nie. Ek sal jou waaragtig oor my skoot trek en die waarheid uit jou foeter as dit nie anders kan nie.”

“Ek wil tot by oom Gert gaan, as jy my sal saamneem, asseblief, Hermaans.”

“Wat wil jy daar gaan maak?”

“Hy is die enigste persoon wat ek hier in Suidwes ken, al familie wat ek het. Hy sal my help om Kurt op te spoor. En as ons nie vir Kurt kry nie, dan het ek darem ’n dak oor my kop.”

“Jy sou ’n dak oor jou kop gehad het by die sendingstasie ook.”

“Maar ... dit is anders. Ek moet vir Kurt kry – ek is seker daarvan hy is iewers in groot gevaar. Ek kan mos nie so handjies gevou sit en nie eens probeer om hom te soek nie.”

“Hoekom is jy so koppig? Hoekom gaan jy nie terug en vergeet heeltemal van hom nie?”

“Maar ek is verloof aan hom. Ek is lief vir hom!”

“Luister nou na my, jy is net so min verlief op Kurt Strassen as wat ek op hom verlief is.”

Elsa kyk hom eers stil aan, maar dan kom haar humorsin ongeskik na vore en begin sy lag terwyl sy hom onderlangs beloer.

’n Fyn glimlaggie verskyn om Hermaans se mond en hy kyk nie na haar nie, maar hou sy oë stip voor hom in die pad. Elsa se gesiggie versomber. “Maar ek is, regtig ek is ... baie lief vir hom. Hy is so ’n dierbare mens, so sag en liefdevol, ’n beter eggenoot sal ek nooit kry nie.”

Hermaans antwoord haar nie, sy wenkbroue trek net saam en Elsa frons bekommerd.

In doodse stilte ry hulle verder.

Vroeg namiddag, terwyl die son sommer nog hoog sit, span hulle uit.

Elsa wip van die wa af en gaan krap in die koskis om te kyk wat hulle vanaand kan eet. Sy gaan vir hulle ’n potjie kos kook, met rys en aartappels en uie, en van die lekker vet skaapvleis wat Hermaans op Otjimbingwe gekry het.

Hermaans fluit ’n vrolike deuntjie terwyl hy met die een span osse tydsaam afstap na die suipplek toe.

Hy bly verbaas stil toe sy eie stem tot hom deurdring. Nou waaroor sou hy dan nou so vrolik en opgewek voel? Hy is dan nog briesend kwaad vir die klein klits, wat hom weer so om die bos gelei het. Hy skud sy groot kop effens, maar die woede waarvan hy homself wil oortuig, wil nie in hom opstoot nie en lustig hervat hy maar sy vrolike gefluit.

Nadat sy vuur gemaak en die vleis solank opgesit het, stap sy ook maar af na die water toe. Sy wil gaan kyk of sy tog nie vanaand iewers kan bad nie. Maar die water is modderig en glad nie geskik vir dié doel nie.

Hermaans sien haar verlangend na die water staan en kyk en weet wat sy nou die heel meeste begeer.

Hy kom staan stil langs haar, sy oë op die pragtige span rooi afrikanerosse wat die wêreld om die water stadig tot ’n pappery trap.

“’n Bietjie hoër op, met die rivierbedding langs, is ’n lekker fontein. Dit is net te moeilik om daar in te kom met die osse. As jy jou goed kry, dan vat ek jou met die perd soontoe om te gaan bad.”

“O! Sal jy? Dankie, Hermaans, dit sal heerlik wees.”

Sy spring vinnig om en verdwyn in die rigting van haar wa.

Die handdoek word op die bedjie oopgesprei en sy draai sommer al die benodigdhede in die handdoek toe. Daar is seep, ’n waslappie, ’n borsel, asook skoon onderklere en ’n wit rokkie met fyn groen blommetjies.

Hermaans wag al vir haar buitekant die wa. Hy lyk so groot en fors op sy perd en sy wonder bekommerd of die perd hulle albei sal kan dra. Hermaans self is seker so swaar soos twee mense.

Ongeërg hou hy sy hand na haar uit en trek haar vinnig voor hom op die perd. Sy bloos toe sy arms om haar gaan om die leisels vas te vat.

Dit is ’n goeie halfuur se ry voordat hulle by die fontein kom. Daar is ook nie veel beskutting nie, net ’n groterige bos naby die fontein.

Hy help haar van die perd af en haal sy bondeltjie uit die saalsak.

“Effens laer af maak die stroompie ’n poeletjie. Ek sal solank daar gaan bad.”

Hy stap aan, maar vyf tree verder draai hy eers weer om en kyk bekommerd na haar. “Sal jy nie bang wees so alleen hier nie?”

Elsa staar hom verbaas aan. “Nee, nee, ek sal nie bang wees nie.”

“Wel, ek is net sowat honderd tree verder, gil maar as hier dalk ’n slang of ’n ding kom.”

Haar stem is sag en haar oë is vol vertroue toe sy antwoord: “Ek sal, dankie, Hermaans.”

Ingedagte kyk sy hom agterna. So ’n groot, ruwe man, wat vandag so onverwags ’n sagter kant van sy menswees gewys het. Dat hy nog sowaar oor haar veiligheid bekommerd kan wees, en dit nadat sy gedink het hy gaan vreeslik kwaad wees vir haar.

Sy was haar hare en bad heerlik in die koel fonteinwater. Tydsaam trek sy aan en gaan sit op ’n klip om haar hare droog te vryf.

Nadat sy die ergste water met die handdoek uit haar hare gevryf het, borsel sy dit in die laatmiddagsonnetjie. Dit is nog klam en klou krullerig teen haar wange. Sy sien egter vir Hermaans aankom en pak al haar goedjies weer netjies bymekaar sodat hy nie vir haar hoef te wag nie.

Hy is skoon gebad en lyk vreemd in sy blou, geruite hemp en skoon kakiebroek. Maar dan besef sy dit is nie die klere wat hom vreemd laat lyk nie. Hy het sy baard afgeskeer!

Sy gesig lyk onnatuurlik bleek noudat die welige bos baard af is. Hy is jonger as wat sy gedink het ... en ontstellend aantreklik en manlik!

Hermaans se oë, wat haar stil dophou, is vol terg en Elsa laat hare verleë sak. Na ’n rukkie kyk sy op. Haar keel is droog en sy kan aan niks dink om te sê nie.

Sy staan stadig op, haar oë nog steeds op sy vreemde, bekende gesig. Hermaans vryf oor die kaal area terwyl hy haar nog steeds ondeund dophou.

“’n Bebaarde aap! Dit is mos wat jy my genoem het ... of hoe, Koos?”

“My naam is nie Koos nie. Dit is Elsa.”

Hy lag net en lig haar op die perd voordat hy hom gemaklik agter haar inswaai.

Sy arms gaan weer om haar en hierdie keer voel en ruik sy soos ’n vrou. Haar hare is los en die windjie waai dit saggies oor sy wang. Die sagte materiaal van haar rokkie streel sy harde hande en arms en die vroulikheid van haar nabyheid maak hom heeltemal lighoofdig.

Elsa is styf teen hom. Sy harde liggaam stut haar veilig en gespierd van agter, sodat sy stewig sit. Sy sit skuins op die perd en leun liggies teen hom aan en geleidelik ontspan sy sodat die ritme van die perd se stadige stappie hulle tot ’n absolute eenheid laat saamsmelt.

Die skemerte sak stadig oor die veld en Elsa wens hulle kan nog ure en ure so aanhou ry. Sy voel so veilig en beskerm ... So tevrede!

Hermaans voel hoe sy teen hom ontspan en sy arms gaan ’n bietjie stywer om haar. Sy gesig is half verdwaal in die geurige hare en hy het al sy wilskrag nodig om haar nie weer te soen nie.

Sy nugter verstand waarsku hom egter al van vanmiddag af toe sy so skielik weer uit die wa te voorskyn gekom het. Hy moet sake hulle gang laat gaan. Hy sal net baie op sy hoede moet wees. As sy en Strassen saamwerk, sal hulle binnekort van hom hoor. Hulle is nou in die gebied, of sal binne die volgende dag of twee in die gebied wees waar Kurt blykbaar, as hul veronderstelling reg is, besig is om ’n skrikbewind te voer.

Maar selfs dié negatiewe gedagtes maak nie dat hy haar op hierdie oomblik minder begeerlik vind nie. Sy lippe rus vir ’n breukdeel van ’n sekonde baie sag op haar hare.

Elsa voel die ligte beweging en die verstywing van sy armspiere om haar en dit ontstel haar nie in die minste nie. Ewe skielik is dit lekker om so naby Hermaans te wees, om te weet hy is hier en is nie meer kwaad vir haar nie, dat hy haar aantreklik en begeerlik vind.

Sy glimlag geheimsinnig en verslap heeltemal teen hom. Haar kop nestel in die holte van sy skouer agter haar en haar slaap skuur vlindersag teen sy wang.

Hy fluister hees by haar oor. “Jy speel met vuur, hoor! Ons is alleen hier in die veld ... en ... en ek is net ’n man.”

Sy sit haar hande op syne, wat die leisels voor haar vashou, en draai haar kop sodat sy na hom kan kyk.

“Jy sal my tog nie leed aandoen nie, Hermaans. Jy is ’n dierbare, goeie mens, al brom en blaf en vloek en swets jy so. Ek het al jou hart gepeil ... ek ...”

Sy kop sak vinnig af en sy lippe sluit warm en hongerig oor hare terwyl sy nog met hom praat.

Haar handjie skuif op en streel saggies oor sy gladde wang. Hy kreun soos ’n gewonde dier, sy arms span baie styf om haar en hy druk haar teen hom vas.

Die geluid van perdepote en die klap van ’n geweerskoot dring skielik tot hulle deur.

Dinge gebeur so vinnig dat hulle nie besef wat aan die gang is nie.

Vier of vyf gemaskerde ruiters storm skielik uit die bosse. Die een pyl reg op Hermaans af en stamp hard teen sy perd, sodat hy wild op sy agterpote gaan staan en vir ’n oomblik heeltemal van balans af is.

Een van die gemaskerde mans gryp vir Elsa voor Hermaans nog tot verhaal kan kom en jaag met haar weg die bosse in. ’n Skoot klap hier by Hermaans se perd en die dier steier weer verskrik op sy agterpote.

Teen die tyd dat Hermaans die verskrikte dier weer tot verhaal gebring het, verdwyn die laaste ruiter vinnig die bosse in.

Hermaans sit vir ’n oomblik stil. Stadig oormeester die woede hom en toe jaag hy soos ’n besetene na sy kamp toe.