Читать книгу Sarah du Pisanie Omnibus 6 - Sarah du Pisanie - Страница 7
Оглавление4
“Gaan trek uit daardie rok – is jy dan nou heeltemal mal!” Hermaans sis die paar woorde woedend uit.
“Maar hoekom? Jy weet mos nou ek is ’n vrou.”
Hermaans beduie wild met sy oë en Elsa kyk na agter waar Kao, die Boesman-spoorsnyer, haar met groot, verwilderde oë staan en bekyk, die vrees oop op sy gerimpelde gelaat.
Hermaans beduie so kalm moontlik iets in ’n klik-klak-taal aan die Boesman.
Terwyl sy in die wa klim, sien Elsa hoe hy ongelowig sy kop skud en met groot oë in haar rigting kyk.
Vinnig trek sy weer die kakiebroek en -hemp aan en sit die hoedjie op haar kop.
Hermaans staan met ’n beker koffie, wat hy self gemaak het, diep ingedagte by die vuur, sy gesig op ’n onvergenoegde plooi getrek.
“Ek ... ek is baie jammer. Het ... het ek nou iets verkeerd gedoen?”
Die woede blits wit uit Hermaans se oë. “Nee, juffrou, jy het niks verkeerd gedoen nie.” Die sarkasme drup uit elke woord. “Jy het net my spoorsnyer weggejaag, dit is maar al! En dit is die gevaarlikste deel van die land waarin ons nou is. Ek sal al vier my waens verwed dat Kao nie vanaand sal terugkom na hierdie kamp toe nie.”
“Maar hoekom nie? Ek verstaan nie.”
“Kao stap soggens ver voor ons uit die veld in. Hy kan ’n vyand uitruik en indien daar gevaar is, kom waarsku hy ons vroegtydig. Ons het ons veiligheid net aan hom te danke.”
“Maar wat het hy teen ’n vrou?”
“Ek glo nie hy het iets teen ’n vrou as sodanig nie, maar teen die feit dat jy eers ’n man was en nou ’n vrou. Ek dink ook nie hy het jou herken nie. Kao weet dat hier nie laas nag ’n vrou aangekom het nie. Vir hom is jy een van dié gode wat skielik hier langs ’n mens se vuur staan.”
“Ag! Meneer Potgieter, ek is vreeslik jammer. Kan ek nie aan hom verduidelik nie?”
“Ek het probeer, maar hy glo my nie. Ek het gedink dat jy eers vandag soos gewoonlik moes aangaan en dan later net die hoed afhaal, voor die Herero’s, sodat hulle kan sien dit is jy. Nou het jy alles kom opduiwel!” Elsa sien hoe hy hom inhou om nie ’n rits vloekwoorde na haar te slinger nie.
Hermaans draai vinnig om. “Ons sal dit vandag maar met die ander moet probeer. Ek hoop nie hulle is ook so bekonkeld soos Kao nie.”
“Maar Kao het seker nou al die storie aan hulle vertel. Kan ons nie daar gaan praat nie?”
“Hulle sal nie sommer ’n Boesman op hoorsê glo nie. Hulle is ’n vreeslike trotse nasie.” Hermaans staan voor haar, sy groot vinger onder haar neus. “Jy moet liewer bid dat nie een van hulle vandag saam met Kao dros nie. Ek sal jou net hier los, alleen! Jy sal ook van nou af een van hulle se werk moet doen sodat Simon in Kao se plek kan verken.”
“Maar wie sê Kao sal nie terugkom nie?”
“Ag, man! Loop tog net onder my oë uit voordat ek jou te lyf gaan. Ek sê so! Dink jy ek ken nie die Boesman-nasie nie?” Hermaans draai woedend om en stap met lang treë na sy wa toe.
“Die ontbyt is klaar, meneer Potgieter.”
“Eet dit self op! Ek sal stik as ek vanoggend iets moet eet waaraan jy gevat het.”
Elsa draai stil om en gaan eet maar liewer iets. Sy weet nie wat alles vandag op haar wag nie.
“Koos!” Hermaans bulder van ver af en Elsa los alles en hardloop daarheen.
“Ek stuur vir Simon uit om spoor te sny, jy moet sy osse lei. Ek kan nie vandag op Kao staatmaak nie. Al waarop ek nog hoop, is dat hy ons vir ’n paar dae uit die bosse sal bespied om seker te maak dat alles hier veilig is. Intussen moet ons sonder hom klaarkom.”
“Ja, oom, as oom net vir my sal wys wat ek moet doen!”
“Vra een van die Herero’s en sorg dat die kampgoed opgelaai is.”
Elsa spring weer weg en gaan skep eers vir Hermaans van die pap uit en gooi vir hom ’n beker koffie in wat sy op die bankie van die voorste ossewa neersit.
Vinnig maak sy die pot en ketel skoon en haak dit self agter aan sy wa. Sy sorg dat die vuur heeltemal dood is en vou die twee kampstoeltjies op.
Sy stap na Filemon en vra hom watter wa Simon s’n is en wat sy moet doen, want sy is vanoggend die touleier. Filemon beduie breedvoerig, omdat die jong meneer dan so ’n eenvoudige ding nie weet nie.
Die son brand geniepsig tussen haar blaaie. Sy is dankbaar dat sy nie vanoggend nodig het om die stywe band ook nog om haar bors te hê nie.
Elsa se bene pyn en klop. Hulle het seker al tien myl gestap. As sy net vir ’n halfuur kon sit!
Sy vee die sweet van haar voorkop af. As die son net so ’n bietjie minder wil skroei, sal sy dit nog kan hou tot vanaand. Maar dit brand met sataniese genot op hulle neer en staan behoorlik stil op die wit seile van die vier waens wat stadig deur die verlate veld kruip.
Soos sy uit Hermaans se praat verstaan, behoort hulle oor drie dae op Otjimbingwe te wees. Die veld het intussen sedert hulle uit Swakopmund weg is baie ruier geword.
Die plantegroei is nog mooi vir hierdie tyd van die jaar. Die gras is geel, maar staan hoog en ruig. Die bome maak groen kolle op die geel vlaktes en gooi groot skaduwees oor die wuiwende gras. Kort-kort sien hulle troppe wild in die veld en Elsa kan haar verkyk aan die sierlikheid van die aristokratiese diere se bewegings.
Sy kyk om haar rond en laat haar gedagtes ver wegdwaal sodat sy nie aan die pyn in haar bene of die gloed op haar teer vel dink nie.
In haar hart verwens sy die bygelowige Kao. Sy kyk na Hermaans wat heerlik agteroor op sy wa sit. Sy is oortuig daarvan dat een van die Herero’s hierdie werk kan doen en dat Hermaans haar net wil straf. Hy was darem heeloggend op sy perd en het eers so pas op die wa geklim, maar dit verander niks aan haar verontwaardiging nie.
Die vaal stofpad strek eindeloos voor haar uit. Die voorste wa trek onder ’n groot koelteboom in en Filemon beduie vir haar dat sy langs sy wa moet intrek.
“Ons rus altyd so ’n bietjie hier. Ons span nie uit nie, want ons gaan vanmiddag vroeg uitspan.”
Die ander twee waens trek onder ’n ander boom in en Filemon gooi solank ’n paar takkies op mekaar om ’n vuurtjie aan te steek.
Elsa sak moeg en dankbaar in die skaduwee van die wa neer net toe Hermaans om die wa kom. Hy gryns in haar rigting en Elsa kan die lekkerkry in sy houding en op sy gesig sien.
Hy kan maklik lag. Hy het heelmôre op sy perd gery, so ’n agterbakse barbaar!
Die Herero’s is almal om die vuurtjie en hulle lag en gesels asof hulle vandag nog nie twee tree gestap het nie. Elsa staar hulle bewonderend aan.
Sy staan egter stram op en stap na Hermaans se wa om die ketel en pot te gaan haal toe sy sien dat hy nie van plan is om dit te doen nie.
“Bring net die ketel, ons maak net koffie en eet beskuit.”
Sy stem is hard en alles behalwe vriendelik.
Vinnig tap sy van die louwarm water uit die balie en stap na die vuur.
Hermaans trek vinnig haar hoed van haar kop af toe sy by hom verbykom en sê binnensmonds: “Maak jou hare los dat hulle kan sien.”
Elsa gehoorsaam gedwee en haal die knippie bo-op haar kop uit sodat die vlegsel agter haar rug afhang.
Die Herero’s merk dit nie dadelik op nie, want sy staan met haar gesig na hulle toe.
Hermaans hou hulle onderlangs dop. Filemon kyk verbaas na die dik vlegsel agter Elsa se rug, beduie daarna en sê iets aan die ander Herero’s.
Hulle vra iets vir Hermaans en hy antwoord hulle in hul eie taal. Hy kom staan langs haar, tel die vlegsel op en hou dit in sy hand terwyl hy laggend iets aan hulle sê.
Elsa staar hom onbegrypend aan en kyk dan na die Herero’s se verbaasde gesigte wat stadig in breë glimlagte vertrek. Hulle lag en beduie en Elsa kan sien dat hulle heeltemal tevrede is met wat Hermaans verduidelik het. Aan hulle verbaasde gesigte kan sy ook sien dat Kao nie met hulle gepraat het vanoggend nie, en sy hoop vuriglik dat hy vanaand weer by die kamp sal opdaag.
“Wat het jy nou vir hulle gesê?”
“Ek dink nie jy sal baie daarvan hou as jy weet nie, so kom ons laat dit liewer daar.”
Die koffiewater kook. Elsa maak gou koffie en gee vir Hermaans ’n beker vol aan waar hy rustig in die koelte sit en rook.
Sy sien hoe die Herero’s haar en Hermaans met genoegdoening aankyk en sy sal haar voortande gee om te weet wat hy vir hulle gesê het.
Die Herero’s drink net koffie en maak daarna die vuur dood. Elsa sluk nog ’n beker vol weg voordat sy die ketel leegmaak en dit weer aan die wa haak.
Sy trek haar hoed diep oor haar oë en stap na die osse toe. “Ek sal hier oorvat, jy kan maar in die wa klim.”
“Dis nie nodig nie, ek sal regkom, dankie!”
“Moenie weer moeilikheid soek nie. Ek weet wat ek doen. Gaan klim in die wa.” Hy kners die laaste paar woorde uit en stap by haar verby.
Dankbaar klim Elsa in haar wa en gaan lê op die smal bedjie.
Ai! Kurt, waar is jy tog? Die versugting kom diep uit haar moeë liggaam. As ek net eers by jou kom, sal al my probleme opgelos wees, dink sy.
Kort voor lank is sy vas aan die slaap van die wa se geskommel en gewieg. Dit voel vir haar of sy nou net gaan lê het toe sy Hermaans se bulderende stem hoor en die waens tot stilstand kom.
Sy spring uit, heeltemal gewillig om haar deel van die uitspanpligte waar te neem.
Sy staan verstom stil. Hulle uitspanplek vanaand is die mooiste wat sy nog gesien het. Groot bome vorm ’n dak oor ’n gladde, skoon stuk veld op die rivier se wal. ’n Entjie hoër op in die droë rivier sien sy die blink van water in ’n diep kuil.
Nadat die osse uitgespan is, verdwyn Hermaans met die geweer oor sy skouer.
Elsa pak haar wa ’n bietjie reg, want dit is nog te vroeg om met die kos te begin. Sy hoop dat Hermaans iets in die hande sal kry sodat hulle vars vleis het vir vanaand. Gewoonlik deel hulle die vleis met die Herero’s, want dit bly nie lank behoue in hierdie hitte nie.
Sy stap uit onder die groot koeltebome en loop af na die kuil, wat haar blinkend en lokkend nader roep. Die pragtige stuk blink water is vir haar sprokiesmooi, asof dit allerhande geheimenisse inhou.
Agter die rots sien sy die rede vir die skoon, helder water. ’n Fonteintjie stoot oor in die kuil en vloei verder af in ’n smal stroompie weg.
Vinnig stap sy terug wa toe. Nou gaan sy bad, kom wat wil! Hermaans sal nie weer onverwags op haar afkom nie. Hy weet mos darem sy is daar. Sy sal haar handdoek oor die bos hang sodat hy dit van ver af kan sien.
Sy was haar hare en staan lank in die heerlike koel water. Haar gesig is warm van die son en die koel water is soos lawende olie op haar seer vel.
Sy trek ’n ligte pienk rokkie met fyn, wit blommetjies aan en gaan sit op die rots om haar hare te borsel. Die donkerbruin hare glim sag in die laatmiddagson en weerkaats rooi strepe toe dit begin droog word.
Sy tel haar handdoek op en terwyl sy na haar wa toe terugstap, neurie sy ’n deuntjie. Die sagte materiaal van die rokkie vertroetel en streel haar vel na die harde, skurwe kakieklere wat sy die afgelope ruk moes dra.
Sy smeer ’n bietjie room aan haar gesig en bind haar hare met ’n pienk strik agter haar nek vas.
Kurt kon altyd haar hare so liefkoos. Hy het haar keer op keer laat belowe dat sy dit nooit sal afsny nie. Sy dink dit is ook maar die groot rede hoekom Herr Schultz haar so maklik kon oorreed om dit nie te doen nie.
O, Kurt, ek het jou so lief. Ek wens ons is al bymekaar ... maar waar in hierdie grote land gaan ek begin soek na jou?
Saggies praat sy met die foto wat sy uit haar trommel gehaal het en nou styf teen haar bors vasdruk.
Hermaans se geroep na die Herero’s klink hard buite op, nog voordat die perdepote se geluid stil geword het.
Sy loer by die wa uit en sien hoe hy ’n springbok aan Simon oorhandig om af te slag.
Elsa besluit om vanaand weer vir hulle lewer en niertjies gaar te maak, maar hierdie keer met ’n suursous. Sy het gesien daar is asyn in die wakis waar die kos gebêre word.
Uit haar trommel diep sy ’n groot, wit voorskoot op en bind dit om haar dun middeltjie. Toe wip sy uit die wa en stap nader om te gaan vuurmaak.
Hermaans beskou haar verwonderd toe sy nader kom. Iets so mooi en vroulik het hy in sy hele agt en twintig jaar nog nie gesien nie. Dit lyk of die pienk rokkie die blos op haar wange weerkaats en haar hare blink soos gepoetste koper in die laat sonnetjie.
Hy sluk ongemaklik en skud sy kop effens, asof hy dinge meer in perspektief probeer kry.
Elsa sê niks, maak net stilweg grassies bymekaar en pak fyn houtjies op om dit aan die brand te steek.
Toe kyk sy verleë na hom. “Ek het nie vuurhoutjies nie. Kan ek nie maar ’n dosie kry om by my te hou nie?”
Hy buk by die houtjies en steek dit aan die brand voordat hy die dosie stil na haar uithou.
“Baie dankie.”
Sy sleep van die groot stompe aan en pak dit oor die vuurtjie. Hermaans draai steeds verdwaas om en stap na sy wa.
Simon, wat vir Hermaans iets wou kom vra, kom nader en help haar om die stompe op die vuur te pak.
Hy en Filemon praat albei goed Afrikaans en hy gesels dus glimlaggend met haar. “Ai! Meneer Hermaans het vir hom ’n mooi vrou gevat!”
Hy skud sy kop half ongelowig. “Ons dink al die tyd juffrou is ’n seun ... Meneer Hermaans is baie slim.”
Elsa kyk hom eers onbegrypend aan en glimlag toe. “Hoekom sê jy so, Simon?”
“As die mense ons aanval, sal hulle nie dink juffrou is ’n vrou nie. Hulle sal dink juffrou is ’n seun en hulle sal juffrou uitlos.”
“Simon ... Kao het nog nie teruggekom nie, het hy?”
“Nee, juffrou! Maar hy is snaaks, daardie ene. Meneer Hermaans sê Kao dink juffrou is ’n spook van die voorvaders.”
“Ek het nie gedink hy sal skrik nie, Simon. Nou gaan meneer Hermaans swaarkry sonder Kao. My hart is baie seer omdat ek so baie moeilikheid gemaak het.”
“Nee, juffrou, dit is nie so ’n groot moeilikheid nie. Ek sal mooi kyk in die pad. Ek dink Kao sal terugkom daar by Otjimbingwe. Hy het baie oë – hy sal self sien juffrou is nie ’n spook nie.”
“Ek hoop so, Simon. Ek wil nie graag vir meneer Hermaans so baie moeilikheid gee nie.”
“Nee wat! Hy sal nie omgee nie.” Simon lag. “Meneer Hermaans ... juffrou maak sy hart bly, want juffrou is ’n vrou.”
Elsa kyk liewer anderpad. As Simon moet weet hoe woedend sy Hermaans maak, en glad nie bly nie, sal hy nie so vriendelik met haar wees nie.
Sy gaan sit op haar stoeltjie onder die boom en wag vir die water om te kook sodat sy koffie kan maak.
Elsa sien hoe Simon iets aan Hermaans beduie. Hermaans se gesig is stil en geslote toe hy ’n geweer agter uit die wa haal en aan Simon gee.
Die koue skrik kom slaan om Elsa se hart vas. Sou Simon dalk vandag vyandige stamme of bendes opgemerk het? Hermaans stap met sy handdoek by haar verby op pad na die waterkuil en kom eers na omtrent ’n halfuur terug. Hy het skoon klere aan en lyk vars en manlik. Elsa wens hy wil die nare swart baard afskeer. Sy dink hy sal jare jonger lyk. Nuuskierig wonder sy hoe oud hy sou wees. Hy is so massief dat ’n mens beswaarlik sy ouderdom kan skat.
Die reuk van gebraaide uie hang swaar in die lug. Elsa braai eers die lewer en niertjies ’n bietjie saam met die uie voordat sy ’n deksel op die pot sit om dit te stowe. Sy maak ’n pot pap daarby. Sy het al opgemerk dat Hermaans besonder lief is vir mieliepap saam met vleis.
Hy kom sit stil op die omgevalle boomstomp ’n entjie van die vuur af. Hy rook ingedagte sy pyp en hou haar onderlangs dop.
Sou sy nou regtig aan Kurt Strassen verloof wees? Kurt moet in elk geval liewer vermis bly voordat hy hom in die hande kry.
Hy het gehoop ’n leeu het hom al opgevreet. Dit lyk egter nie so nie, volgens haar storie. Sy het blykbaar drie maande gelede nog ’n brief van hom ontvang. Volgens sy afdeling in die Schutztruppe word hy al agtien maande vermis, of liewer, is hy net weg. Hy het oornag uit een van die kampe verdwyn.
Die skemerte daal sag oor die stil veld. Die gekwetter van die voëltjies het ook al stil geword en ’n rustigheid hang oor die hele omgewing.
Elsa wens dat hulle nog so lekker kon gesels soos toe hy gedink het dat sy Koos was.
“Meneer Potgieter, ek is regtig jammer oor Kao. Simon sê hy is nog nie terug nie.”
“Ek het jou mos gesê hy sal nie terugkom nie.”
“Meneer Potgieter, ek het netnou gesien dat jy vir Simon ’n geweer gee. Is julle bang vir ’n aanval?”
Hy glimlag skeefweg en Elsa kan die sarkasme in sy oë lees.
“Nee ... dit is maar net ’n leeu wat hier rondsluip. Hulle sal vannag moet wag staan by die osse.”
“Maar ek ... Kan ek nie ook wagstaan nie?”
Hermaans gooi sy kop agteroor en lag hard. “Jy! Ag! Moet nou net nie dat ek my doodlag nie!”
“Ek kan skiet!” Vererg staan sy op en stap na die vuur om in die pot te roer.
“Ek glo jy kan skiet ... seker spekskiet!”
“Meneer Potgieter ... Jy sou my nooit saamgebring het as jy geweet het ek is ’n vrou nie.”
“Nee, ek sou nie!”
“Wel, sien, jy was my enigste hoop. Een van die dae begin die reënmaande en dan wil die transportryers nie ry nie. Ek sou niemand kon kry om my saam te neem nie en ek moes dringend in die binneland kom.”
“Om na Kurt Strassen te soek?”
“Ja, om na Kurt te soek. Ek kan nie glo dat hy gedros het nie. As hy dood is, moes hulle tog al sy lyk iewers gekry het en ...”
Twee blink trane rol stadig oor haar wange en sy snuif onvroulik voordat sy haar sakdoek in die hande kan kry.
Hermaans se oë vernou en hy beskou haar aandagtig. “En as jy nie vir Kurt Strassen kry nie, wat dan?”
“Ek móét hom net kry. Ek het nêrens om heen te gaan nie. My ouers is albei dood en ...”
“Ons is oor twee dae op Otjimbingwe, dan kan jy daar agterbly. Jy is dan in die hartjie van Suidwes. Ek hoop regtig dat jy iemand sal kry om jou te help soek na Kurt Strassen.”
Hy sê dit skertsend en Elsa kyk vinnig op. “Asseblief, meneer Potgieter, moenie daarvan ’n grap maak nie. Verstaan jy dan nie, ek is verloof aan hom. Ons gaan trou en ek is lief vir hom.”
“Wel ... as ek jou alles vertel wat ek van Kurt Strassen weet, sal jy my tog nie glo nie ... so!”
Hy kap sy pyp teen sy skoen se hak uit en stap na sy wa. Die nag het hulle stil-stil bekruip en Elsa loer skrikkerig in die diep donkerte in, gedagtig aan die leeu wat hier rondsluip. Sy staan so na aan die lig van die vuur as wat sy kan. Hermaans kom by haar verby met sy geweer oor sy skouer en stap in die rigting van die Herero’s se kamp.
Elsa staan doodstil, ingestel op enige geluid. Haar oë fynkam die hele omgewing. Sy het nie eens ’n geweer by haar nie.
Sy maan haarself tot nugter denke en roer weer ywerig in die pot. Sodra Hermaans terugkom, kan hulle eet.
Sy skrik haar lam toe hy skielik agter haar beweeg. Verskrik vlieg sy om, haar hand op haar mond om die gil te demp. Hermaans lag en sit sy geweer teen die boom neer. “Ek dag jy is bereid om wag te staan.”
“Ek het nie eens ’n geweer by my nie, en ek weet darem ’n leeu is nie kinderspeletjies nie.”
“Niks in Suidwes is kinderspeletjies nie. Veral nie vir verveelde vroumense nie.”
Sy skep vir hom kos in en gee dit aan sonder om hom te antwoord. Haar stoel skuif sy tussen Hermaans en die vuur in voordat sy met haar bord kos gaan sit om te eet. Sy sien die vonkel in sy oë, maar dit kan haar min skeel.
In stilte eet hulle klaar. Sy staan op om vir hom koffie in te gooi, toe ’n rumoer verder af hoorbaar word. Kort daarna klink ’n geweerskoot op.
Hermaans spring op en gryp sy geweer. Maar Elsa is ook reg en storm agter hom aan. Sy gaan liewer haar dood tegemoet saam met hom as om alleen by die vuur daarvoor te sit en wag.
Sy lig haar lang rok effentjies en hardloop agter hom aan.
Hy kom skielik tot stilstand en sy hardloop in hom vas. “Is jy dan simpel! Gaan dadelik terug!”
“Ek is bang.”
“Jy is baie veiliger by die vuur as hier.”
Sy steur haar nie aan hom nie en sluip saggies agter hom aan, al moet sy twee treë gee vir een van syne.
Hy steur hom nie verder aan haar nie. Sy hele liggaam is snaarstyf gespan.
Hulle kom tussen die bome uit. Die osse is in ’n bondel in die oop rivierloop gejaag en doringtakke is oral rondom hulle getrek.
Elsa sien hoe hy sy geweer stadig na sy skouer bring en aanlê. Sy staan direk agter hom en kan nie sien waarna hy mik nie. Maar nou hoor sy ook die sagte gegrom van die leeu. Dit klink half kermend en sy neem aan dat hy gekwes is.
In die helder maanlig sien sy Hermaans se vinger wit saamtrek om die sneller.
Sy loer by hom verby in die rigting waarin hy korrel. Die leeu lê omtrent twintig tree van hulle af en hy is swaar gekwes, want hy probeer beweeg maar sy agterlyf sleep agter hom aan.
Vinnig druk sy haar hande op haar ore toe sy sy vinger sien saamtrek. ’n Oorverdowende knal klink hier by haar op en dring deur haar hande tot diep binne-in haar kop.
Die leeu lig hom op en met bonatuurlike inspanning sleep-spring hy direk in hulle rigting.
Elsa gil hoog en lank en sien nie eens hoe Hermaans oorhaal om weer te skiet nie. Die tweede skoot klap en haar oë bly gehipnotiseer op die leeu, wat enkele treë van hulle af inmekaarstort en soos ’n ou sak stadig opvou en stil bly lê. Sy hoor haar eie stem van ver af histeries snik.
Hermaans kyk verbaas na die huilende mensie. Die skrik op die bleek gesiggie laat iets teers in sy harde, verstokte hart opstoot.
Elsa klou vreesbevange aan Hermaans vas sonder dat sy daarvan bewus is. Stadig laat gly hy die geweer uit sy hande en sit sy arms beskermend om haar.
“Toe maar, ou Koos! Ek sal darem nie dat die leeu jou regtig opvreet nie.”
Die histerie oormeester haar en sy huil net harder. Hermaans staan lomp met die sagte, vroulike figuurtjie in sy arms en weet nie wat om te doen sodat sy kan ophou huil nie.
Sy groot hande vryf lomp oor haar skouers en Elsa druk haar gesig vas teen sy bors. Hy is so groot en manlik en hy ruik na tabak en veld – soos die droë gras en die skoon fonteinwater.
Die warm, begeerlike vrou in sy arms maak al die manlike instinkte in hom wakker en hy vergeet dat hy vir haar kwaad is. Hy vergeet dat sy hom bedrieg het en dat daar dalk nog ’n yslike klomp probleme op hom wag.
Sy arms span om haar en hy trek haar baie styf teen hom vas. Hy lig haar gesig, met die trane nog nat op haar wange, met sy groot vinger op, en warm en hongerig kom sy lippe op hare neer.
Verskrik staan Elsa vir etlike oomblikke doodstil voordat die werklikheid tot haar deurdring. Sy sukkel om uit sy greep los te kom, maar hy het alle besef van die hede verloor en soen haar wild en met ongetemde hartstog.
Met bomenslike inspanning ruk sy haar los en klap hom hard teen die wang. “Los my! Jou ... jou bebaarde aap! Wat dink jy doen jy? Kurt sal jou vermoor!”
Hermaans staan stil voor haar. Dat hy nou so beheer oor homself kon verloor. Die noem van Kurt se naam slaan hom soos ’n hou tussen die oë.
“Jy was histeries.”
“Ek ... ek was glad nie, en dit is nie nodig dat jy dit moes doen nie.” Sy snik onbeheers en Hermaans mik na haar om haar weer in sy arms te neem. Sy gee egter vinnig pad, struikel oor ’n klip agter haar en beland hard op haar sitvlak.
Hermaans buk af en hou sy hand na haar uit. “Jy kan nie eens self loop nie.”
Sy klap wild na sy hand. “Los my, jou barbaar!”
Hermaans buk en tel sy geweer op en stap stil terug na die kampplek. Elsa spring op en draf agter hom aan. Sy is op hierdie oomblik baie banger vir die donker as vir hom.
Hermaans beskou haar geamuseerd toe sy agter hom in die ligkring van die vuur verskyn.
“Jy hardloop maar gou agter my aan, nè?”
Elsa gee hom ’n woedende, vernietigende kyk, maar kan niks sê om dit te weerlê nie.
Sy draai haar egter vol na hom, die woede nog blink in haar oë. “Dit sê ek vir jou ... jy raak nie weer aan my nie! Ek het ook ’n geweer in my wa en ek sal dit van nou af saam met my dra.”
“Spaar jouself die moeite. Ek sou nie met ’n tang aan jou geraak het as jy nie histeries was nie. Moes ek jou liewer geklap het? Ag nee, man, dit was net so goed ek soen een van die osse.”
“O!” Elsa kners op haar tande. Sy het baie lus en gooi hom met die stoeltjie. Sy stap egter net vinnig na haar wa toe. Haar ruggie is styf en regop van ergernis.
