Читать книгу Sarah du Pisanie Omnibus 7 - Sarah du Pisanie - Страница 9

Louis is bruin, maar maer en moeg ná die vakansie. Hy is stiller as gewoonlik en baie bekommerd oor die plaas.

Die plaas kort meer werksmense. Dit is droog en die vee moet gevoer word. Die reëntyd lê nog ver, maar hulle sal kan uithou as die reën net vanjaar kom en dit sommer goed reën.

Sy kommer oor sy ma wat so alleen op die plaas bly met net die voorman en sy vrou, kry voorrang op sy priori­teitslys. Die werk op die plaas is ook gans te veel vir Jan Vermeulen, die voorman – veral nou met die knellende droogte.

Hy wens dat hy alles net so kan los en teruggaan plaas toe. Hy voel onvergenoeg en in twee geskeur. Die kinders hier, so sonder die nodige leerkragte, het al sy simpatie, maar van volgende jaar af sal die Departement van Onderwys maar net eenvoudig ’n ander plan moet maak. Hy bly nie ’n dag langer as die einde van die jaar nie. Hierdie keer sal niks hom oortuig om weer sy bedanking, wat hy gereeld indien, terug te trek nie.

Alet se gevoelens is ’n absolute deurmekaarspul. Sy betrap haarself soms dat sy gretig uitsien dat die vakansie moet verbygaan. Gedagtig aan die seer wat Pieter haar aangedoen het, sien sy nie kans om haar gevoelens vrye teuels te gee nie. Sy onderdruk alle gevoelens met mag en mening en dwing haar gedagtes in heeltemal ander kanale.

Nadat Louis terug is, is sy bly dat sy geen waarde geheg het aan sy vreemde optrede die aand voordat hy weg is nie, want hy is weer die stil, bot Louis wat sy van die begin van die jaar af geken het.

Die kinders is egter uitgelate en onhanteerbaar ná die vakansie.

Die Ventertjies is vrolik en opgewek en volgens hulle is hul ma weer op die been en volstoom aan die gang. Die kinders lyk almal baie beter en Alet wonder of die kos wat sy gereeld elke week daar laat aflewer, nie baie daartoe bydra nie.

Louis is baie besig. Die rugbyseisoen is in volle gang en wanneer hy nie besig is met skoolwerk nie, gooi hy sy volle gewig by die rugbyklub in. Alet wonder of hy kaptein, bestuurder én sekretaris van die klub is, want alle reëlings gaan deur sy hande.

Die dorp se gesellighede neem ook geleidelik af. Saterdae speel die mans rugby en met die geweldige afstande tussen die dorpe is dit gewoonlik ’n hele naweek wat daardeur in beslag geneem word.

Selfs die paar keer wat hulle wel op Walvisbaai speel, gaan die mans maar alleen na die ontspanningsklub toe.

Ilze kuier ook weer op Walvisbaai. Sy het saam met Louis gekom ná die vakansie, en sy kuier nou al langer as ’n maand hier. Sy daag ’n paar keer tydens pouse by die skool op en drink dan saam met hulle tee.

Sy is nog steeds vriendelik, maar deesdae kan Alet iets anders in haar houding aanvoel wat sy nie mooi kan verklaar nie . . . iets waaksaams. Sy is ook baie besitlik teenoor Louis, veral wanneer Alet in die nabyheid is.

Alet se bloed kook elke keer wanneer Ilze haar so doelbewus uit die geselskap sluit deur van mense en voorvalle te praat waarvan Alet geen kop of stert kan uitmaak nie, veral as sy by haar “onthou jy nogs” kom. Dit is sulke tye wanneer sy haarself verskoon en na haar klaskamer teruggaan.

Vandag is weer een van daardie dae. Die inspekteur is hier en toe Ilze ook nog pouse opdaag en haar uitsluit met haar eksklusiewe storietjies, maak Alet vinnig verskoning en soek haar klaskamer op.

Sy voel die dowwe geklop van ’n volbloedhoofpyn agter haar oë. Die kinders is vandag weer onmoontlik . . . en juis vandag dat sy so graag ’n goeie indruk op die inspekteur wil maak. Die warm oosteweer help ook geensins om haar beter te laat voel nie.

Johani en Dirkie vlieg mekaar vroegmôre in die hare. Dit is ’n ernstige geveg. Johani tree natuurlik as oorwinnaar uit die stryd, maar met ’n mooi, duidelike tandemerk-horlosie op haar arm wat baie vinnig van kleur verander.

Die inspekteur is gelukkig eers na Louis se klas. Sy voel die senuweeagtige plukkies hier diep onder in haar maag. Van hierdie klomp vabonde in haar klas kan sy enigiets verwag. En veral vandag . . . die kinders het lankal haar senuweeagtigheid aangevoel en buit dit terdeë uit.

Alet besef dat sy vandag niks verder met hierdie spannetjie uitgerig sal kry nie.

“Ek dink ons bêre nou eers al die boeke en dan lees ek vir julle ’n mooi storie, maar dan moet julle baie stil en soet wees.”

Die kinders laat hulle ook nie twee keer nooi nie. Dit is iets waarvoor hulle altyd te vinde is. Juffrou kan reeds so mooi lees en die stories lewe en kry ’n heel ander betekenis wanneer sy dit vertel.

Alet het reeds al die boekies wat sy saamgebring het, vir hulle gelees. Sy wens sy het iets nuuts om vir hulle te lees sodat sy hul onverdeelde aandag kan hê.

Sy krap in die kas en kry dan ’n Kinderbybel in die hande. Sy blaai ’n bietjie daarin rond, maak dan die Bybel toe en vertel vir hulle met baie gebare die mooi storie van Jesus se eerste wonderwerk, toe Hy water in wyn verander het.

Die kinders luister aandagtig. Dirkie en Johani drink elke woord in en die mooi verhaal hou hulle twee stil en rustig totdat die klok vir die tweede pouse lui.

Die inspekteur is ’n joviale oubaas met ’n taamlik breë middel. Sy grys hare en vriendelike glimlag stel die kleinspan dadelik op hul gemak. Die handjies gaan fluks op om vrae oor hul broers en susters, oumas en oupas te beantwoord.

Alet wonder beangs of hierdie informele vrae om die kinders op hul gemak te stel, nie dalk die verkeerde benadering is vir haar spannetjie nie.

Met ’n sinkende gevoel sien sy hoe Johani se handjie in die lug opgaan en daar bly. Vir haar vertrou sy geen oomblik nie; sy sal met die onheiligste dinge vorendag kom.

Dit is egter Dirkie wat haar wind heeltemal uit haar seile neem en nie Johani nie: sy wou sommer net vir die inspekteur sê dat hy soos haar oupa lyk . . . haar oupa is net nie so vet nie. Die inspekteur lag saggies en sy magie wip op en af en met sy grondige kennis van kinders besluit hy wyslik om nie vir Johani verder vrae te vra nie. Hy draai eerder na Dirkie se kant toe.

“Toe ek netnou hier langsaan by meneer Erlank se klas was, het ek deur die dun plankmuur gehoor hoe juffrou vir julle ’n storie vertel . . . Ja, julle dink ek het nie gehoor nie, maar ek het net hier agter die muur gestaan.”

Die inspekteur leun effens teen die tafel.

“Ek wonder of julle goed geluister het?” Hy kyk die klas gemaak ernstig deur.

Die kinders se handjies gaan almal in die lug op.

Die inspekteur sonder met sy oë vir Dirkie uit.

“Nou toe, ou grootman . . . maar sê eers vir my, wat is jou naam?”

“Dirkie, meneer.”

“Dirkie . . . hm . . . En sê vir my, wat is jou van?”

“Dirkie Burger, meneer, en my pa is Schalk Burger . . . en hy speel rugby ook.”

“So! Maar dan weet ek presies wie jou pa is. Hulle het verlede week in Windhoek kom speel, en ek het gaan kyk . . . Hy speel mos slot?”

“Ja, meneer.” Dirkie straal. Hy is baie trots op sy groot pa en die feit dat hy rugby speel, verhef hom in sy oë tot een van die gode.

“Nou toe, Dirkie, vertel jy nou vir ons die storie wat juffrou netnou vir julle vertel het.”

Alet is nie bang dat Dirkie die helfte van die storie sal vergeet nie, daarvoor is hy en Johani te lief vir stories. Hulle drink letterlik elke woord in.

Sy sug liggies van verligting dat dit vir Dirkie en nie Johani is wat die inspekteur oproep tot aksie nie . . . tot haar groot ontnugtering!

Die storie verloop mooi vlot tot op die punt waar Jesus die manne aangesê het om die kanne vol water te maak.

“En . . .” Dirkie se stem lewe saam met die vertelling. “En . . . Jesus sê vir die boys: ‘Jis, boys, maak vol daai kanne.’ ”

Alet smeek woordeloos dat die aarde moet oopgaan en haar insluk. Dirkie se pa se rugbytaal is so onvanpas in dié vertelling soos ’n vark in ’n sinagoge.

Die bloed stoot teen haar nek op en kleur haar wange ’n karmosynrooi. Sy staar geskok van Dirkie na die inspekteur.

Sy sien met verbasing hoe die inspekteur se nekare swel en hoe hy sy kieste vasbyt, maar op sy gesig is nie eens ’n teken van lag nie. Sy blaas haar asem stadig uit. Sy skuif vinnig agter hom in, sodat hul oë nie per ongeluk ontmoet nie, want sy is baie seker daarvan as hierdie vaderlike inspekteur, wat seker al sy eie kleinkinders het, nou in haar oë moet kyk, dan lag hy kliphard.

Die inspeksie verloop verder sonder voorvalle en dankbaar sien sy die inspekteur by die deur weg.

Uitgeput, en met ’n kloppende hoofpyn, sak Alet sommer met klere en al op die bed neer toe sy by die huis kom. Haar bed is sag soos ’n oase in die dorre woestyn en haar oë gaan sommer vanself toe in ’n diep, rustige slaap . . .

“Juffrou!” Die dringende kinderstem kom van ver af na haar toe. Eers toe sy hard aan haar skouer geskud word, dring die werklikheid van die stem tot haar deur.

Sy vryf haar oë en staar vir Truia Venter met onbegrip aan. “Juffrou, kom tog gou . . . dit is my pa!” Alet sit regop en stadig begin dinge in perspektief kom.

“Jou pa?”

“Juffrou, my pa het ver . . . het seergekry . . . ’n trein . . . Ek weet nie mooi wat gebeur het nie . . . maar . . . hy is in die hospitaal, my ma is ook daar . . . Kan juffrou nie gou saamkom nie?”

Sy rem aan Alet se hand. Alet is die enigste mens wat nou in kinderverstand uitstaan, die enigste een wat nog ooit probeer en daarin geslaag het om haar ma volkome gesond te kry. Miskien . . . miskien kan sy iets vir haar pa doen.

Alet staan vinnig op, trek ’n kam deur haar hare en drafstap agter Truia aan. “Waar is jou ma?”

“By die hospitaal, juffrou.”

“O ja, jy het so gesê!”

Alet staan ’n oomblik op die stoep stil.

“Wag . . . Dit is ver . . . ons sal moet hospitaal toe gaan.”

Alet trek vir Truia aan die arm en draf na Louis se huis toe. Sy hamer aan die deur wat omtrent onmiddellik oopgaan. “Louis . . . kan jy ons nie asseblief hospitaal toe neem met die motor nie? Dit is die Venter-kinders se pa . . . ek weet nie mooi wat gebeur het nie, skynbaar ’n ongeluk.”

Net een kyk na die verskrikte Truia laat Louis geen verdere vrae vra nie. Hy gryp sy sleutels en help Alet en Truia vinnig in die bakkie in.

Martha Venter staan handewringend in die voorportaal van die klein hospitaal.

“Martha . . .” Alet sit haar arm om die skraal vroutjie. “Waar is jou man nou?”

“Dokter Voges is nou besig met hom in die operasiesaal . . .” Sy sluk aan die droë knop in haar keel.

“Wat het dan gebeur?” Louis staan nader en fluister-praat in die stilte wat drukkend om hulle hang.

“Hy het die trein gerangeer en . . . ek weet nie . . . daar was ’n ongeluk . . . hy het blykbaar onder die trein beland.”

Niemand vra die vraag wat in almal se gedagtes is nie. Dit was weer betaaldag gister . . . was hy heeltemal nugter?

’n Diep jammerte vir hierdie arme, versukkelde vrou oorweldig Alet. Sy druk haar ’n oomblik lank styf teen haar vas.

“Toe maar, Martha, ek is seker dokter Voges sal vir hom doen wat hy kan.”

Alet wonder stilweg of daar ’n tyd was wat Martha vir hom lief was . . . vreeslik lief . . . so lief dat sy bereid was om haar lewe met hom te deel. Moet seker wees. Hoeveel drome en ideale moes sy nie al langs die pad opoffer nie? Sy sug saggies. Wie van ons kan vir ’n ander een sê: “Moenie lief wees vir hom nie, hy is dit nie werd nie?” Seker niemand nie. Liefde is soos die wind, hy waai waar hy wil.

Dit voel soos ure voordat dokter Voges in die deur ver­skyn, moeg en terneergedruk, en ’n mens kan sy werklike ouderdom in die hang van sy skouers sien.

“Ek is jammer . . . mevrou Venter . . . ons . . . ons kon hom nie deurhaal nie.” Hy sit sy lang, maer arm om haar skouers en druk haar ’n oomblik teen hom vas.

Martha Venter begin saggies snik. Louis druk haar liggies by die deur uit en lei haar na sy bakkie.

Truia is lankal terug huis toe na die ander kinders. Alet sit voor tussen Martha en Louis met Martha se maer hand styf in hare.

“Mevrou Venter . . . ek sal alles verder reël. Moet asseblief oor niks bekommerd wees nie.” Alet sien die verligting wat hierdie gerusstellende woorde van Louis op haar gesig bring.

Alet slaap dié nag by die Venters. Die kinders is stil oor hul ma se hartseer. Alet besef dat dit vir hulle geen persoonlike verlies is nie. Daan Venter was nooit vir hulle ’n pa in die ware sin van die woord nie. Hulle ken hom net as dié een wat gevrees moet word, wat hul ma, vir wie hulle baie lief is, mishandel en gereeld skande oor hul huis bring. Maar nou is dit alles verby.

Louis tref al die reëlings vir die begrafnis. Die predikant kom Saterdag van Omaruru af om die begrafnis te kom waarneem.

Louis reël ook dat Martha in die spoorweghuisie kan aanbly. Die Spoorweë is meer as tegemoetkomend; hulle verleen toestemming dat Martha daar kan bly so lank as wat sy wil en as sy graag wil, kan sy later die huisie by hulle koop. Louis is bly dat die probleme van behuising vir eers op die lange baan geskuif kan word.

Daar is nie veel mense by die begrafnis nie en Alet is dankbaar toe dit verby is.

Martha is kinderlik dankbaar vir al haar en Louis se hulp en bedank hulle oor en oor.

Alet wil die gedagte nooit loslaat nie, maar kort-kort wil dit net kop uitsteek: die Venters sal nou dalk beter daaraan toe wees as toe Daan nog gelewe het. Die pensioen wat hulle kry, is nie vreeslik baie nie, maar dit is darem alles beskikbaar vir die huishouding.

Die aand ná die begrafnis gaan kuier Alet lank by tannie Grieta. Ná die dae lange morbiede atmosfeer in die Venters se huis is sy nie vanaand nog lus vir haar eie geselskap nie.

In die een of ander stadium wyk die geselskap heeltemal van koers af en toe Alet haar kom kry, gesels hulle oor Louis.

“Ag, kindjie, weet jy, dit was vir my so goed om weer vir Louis só te sien . . . so, soos hy altyd was!”

“Hoe bedoel tannie nou?”

“Hy was tog altyd so ’n opgewekte en gemoedelike soort mens. Altyd so ’n oog gehad vir mense wat swaarkry. En sy regterhand het nooit geweet wat sy linkerhand doen nie . . .gehelp waar hy kon . . .” Tannie Grieta sug swaar. “Maar toe verongeluk die ou meisietjie mos . . . en dit nog saam met so ’n losbol.”

“Was dit sy meisie, tannie?” Alet voel skuldig om so blatant uit te vra, maar haar nuuskierigheid oor Louis se verlede verdring alle ander gevoelens.

“Ja, kindjie, hulle was verloof . . . sou oor drie maande trou.” Sy sug weer diep. “ ’n Pragtige kind. Lig soos jy; haar haartjies was net korter en haar oë . . . dit was die mooiste oë wat ek nog gesien het . . . sulke pragtige blou-groen oë.”

Sy skink eers vir hulle nog koffie, klaarblyklik half onwillig om die hele storie te vertel. Alet verander moedswillig nie die gesprek nie, kyk haar net stil aan sodat sy half ongemaklik voortgaan.

“Sy het weggeloop met ’n ander man . . . sommerso ’n losbol wat nooit eens ’n werk kon behou nie. Sy het vir Louis ’n brief geskryf wat hy die volgende dag deur die pos gekry het . . . nadat sy reeds verongeluk het.”

“Het tannie hulle destyds geken, of het tannie ook maar later eers die storie gehoor?”

“Nee, ons was bure daar op Usakos. Die oom se bors het hom net vreeslik opgekeil en toe het ons maar verkoop en hier na die seeklimaat toe getrek . . .” Dankbaar dat sy die gesprek kan verander, borduur sy sommer voort. “Ja, dit was nie vir lank nie . . . net ’n jaar, toe het die asma hom tog maar onder die grond.”

Alet luister nie meer nie. ’n Jammerte vir Louis kring stadig wyer en wyer uit. Dit is seker die rede hoekom hy so bot is. Die ses jaar wat sy al dood is, het nog glad nie die wonde geheel en berusting gebring nie.

“En Ilze, tannie Grieta . . . wat is sy van hom? Ek bedoel, is hulle net vriende of is daar ’n verhouding tussen hulle?”

“Ek weet nie, kindjie. Louis praat mos nie. Ilze is natuurlik baie erg oor hom. Sy is ook nie meer ’n kind nie, seker al goed ses-en-twintig, en sy wag nog al die jare vir hom . . .Hoekom hulle twee nog nie getroud is nie, weet ek nie.”

Alet kyk verleë af. Sy besef dat hulle geen reg het om so in Louis se privaat lewe rond te krap nie, maar dit is skielik vir haar baie belangrik.

“Ilze . . . hm . . .” Alet maak ongemaklik keel skoon. “Sy kuier nog steeds hier op Walvisbaai . . . en . . . sy kom drink gereeld daar by die skool tee. Sy . . . sy sê sy verjaar glo in Oktober, dan gaan hulle ’n groot partytjie op die plaas hou . . . Hulle . . . sy sê dit nie in soveel woorde nie, maar dit klink asof hulle dan gaan verloof raak.”

“Nee, ek weet nie, kind. Ek en Ilze is nie vreeslik lief vir mekaar nie; sy sal nie haar geheimpies met my kom deel nie.”

Tannie Grieta vee die suikerkorreltjies op die tafeldoek ingedagte bymekaar.

“Ek sal in elk geval nie verbaas wees nie, want hy is deesdae meer op die plaas as hier.”

“Louis sê dit is vreeslik droog op die plaas en dan is daar glo meer werk as gewoonlik.” Dit is skielik vir Alet baie belangrik dat daar ’n ander rede vir Louis se plaastoeganery moet wees.

“Ja, dit is so! Ek weet nie wat hulle gaan doen as dit nie vanjaar vroeg begin reën en sommer ordentlik reën nie. Kindjie, daardie wêreld kan lelik word wanneer dit regtig droog word.”

Alet kuier onbeskaamd tot amper elfuur. Tannie Grieta probeer om die gape skelmpies agter haar hand weg te steek.

Alet lag.

“Ek dink ek moet liewer gaan slaap, want tannie gaap my nou uit die huis uit.”

Tannie Grieta beduie verleë: “Nou toe, loop slaap . . .”

“O, nou word ek weggejaag! Ja, toe maar, ek sal maar alleen en eensaam in my ou huisie gaan sit.”

“Nee, jy hoef glad nie te gaan sit nie . . . gaan slaap liewer, dan kan jy môre in die dag kom kuier soos ’n ordentlike mens en nie in die nag soos ’n uil nie.”

Alet trek haar gesig op ’n martelaarsplooi.

“Nee, dit is reg so, as ek weer hier nodig is, dan sal ek ook nie kom nie. Nee, dan sal ek alleen daar in my huis sit . . .”

Tannie Grieta steur haar min aan die tergery.

“Ek is ’n ou vrou en glad nie opgeskeep met myself soos jy nie. Loop slaap nou, dalk lyk jy môre nie meer soos ’n spook nie.”

Alet druk ’n soentjie op die grys hare.

“Nag, tannie Grieta, lekker slaap en baie dankie vir jou ou skouertjie waarop ek maar altyd kom huil en kla. Jy is so . . . so ’n regte ou moedertjie.”

“Nag, my kind.” Sy stap saam deur toe. “Gaan jy die vakansie huis toe?”

“Ek wil probeer, tannie. My pa is nog steeds siek en my ma sê hy kerm deesdae vreeslik omdat ek so ver is; hy verlang glo vreeslik.”

“Ek is bly. Dit is nou wel ver, maar al is dit net vir ’n paar dae, sal julle dit almal geniet.”

Die wintervakansie is ook sommer net om die draai. Voordat Alet besef, is dit daar.

Louis reël dat sy ’n dag vroeër kan weggaan sodat sy nie nodig het om vir die volgende trein te wag nie en sodoende die naweek kan benut. Alet is so opgewonde soos ’n kind om haar ouers weer te sien. ’n Week voor die vakansie is sy reeds koorsagtig opgewonde.

Louis hou haar bekommerd dop. Sal dit werklik net wees om haar ouers te sien, of is die onbekende Pieter die rede vir die kleur in haar wange?

Louis bied aan om haar stasie toe te neem. Met al die kinders en vriende wat saamgekom het om te groet, is daar nooit ’n geleentheid om haar ’n oomblikkie alleen te sien nie. Sy wonder skaam of hy haar sal soengroet soos hy verlede vakansie gedoen het, maar die geleentheid doen hom nie voor nie en hy hou maar net haar hand ’n oomblik langer vas as wat nodig is.

Die rit is nie so warm soos die vorige keer nie en Alet geniet dit nogal. Die vakansie is een groot bederf. Haar ma kloek soos ’n hen om haar en dit is salig om sommer net by haar pa te sit en sy harde hande kort-kort op haar hare te voel.

Met verbasing besef sy dat die plekke en mense wat sy met Pieter verbind, glad nie meer die seer verlange in haar binneste bring nie. Selfs toe haar ma sy naam pertinent noem, voel sy geen onstuimige hartklop soos vroeër nie . . .

Hulle twee is alleen aan die ontbyttafel. Die wintersonnetjie skyn helder by die venster in en ’n heerlike, behaaglike gevoel omvou Alet.

“Is Pieter nog in die omtrek, Mamma?”

“Nee, kindjie . . .” Haar ma loer vinnig na haar, maar gerusgestel deur haar kalm houding en stil hande om die teekoppie, gaan sy vrymoediger voort. “Hulle is net kort ná jou hier weg. Ek wou niks in my briewe sê nie, ek was bang dit ontstel jou.”

“Waarheen is hulle?”

“Pretoria toe.”

“En die baba, Mamma? Is die baba al daar? Wat is dit toe?”

“Die baba is so tien dae voordat jy gekom het, gebore . . . ’n dogtertjie. Tannie Breggie praat nie veel oor hulle nie . . . Sy is baie lief vir jou, my kind, en sy kan vir Pieter en veral vir Marie nie maklik vergewe nie.”

“Ag, Mamma, sy moenie . . . sy moet vir hulle lief wees . . . Ek . . . ek is regtig oor die hele ding . . . en ek besef elke dag meer en meer dat dit dalk . . . dalk deur ’n Hoër hand so beslis is . . . Ek . . . ek en Pieter, ek dink nie ons sou reg gewees het vir mekaar nie . . .”

Met hierdie groot versperring uit die weg geruim, gesels Alet en haar ma land en sand aanmekaar.

“Word julle twee nooit moeg vir gesels nie?” terg Braam, haar ouboet, later.

“Ai, boeta, as jy net weet hoe baie ek na julle verlang, veral wanneer ek so eensaam en alleen in my houthuisie sit, sal jy my al die gesels in die lewe gun.”

“Hoekom kom jy nie terug nie . . . jy hoef mos nie daar in daardie woestyndorp te bly nie?”

“Miskien kom ek volgende jaar terug. Ek kan in elk geval nie weggaan voor die einde van die jaar nie.”

Braam is baie bekommerd toe sy hulle van Gerhard vertel. Hy sien nie kans dat sy suster, sy enigste suster, met ’n wewenaar trou wat reeds ’n kind in die skool het nie.

Sy lag net sy kommer weg. Van Louis praat sy so min moontlik. Haar ma is baie fyn ingestel op elke nuanse in haar stem en sy sal sommer raai wat sy nog vir haarself wegsteek.

Te gou is die vakansie verby en moet sy die lang rit terug aanpak. Die omgewing is meer bekend en die reis is vir haar glad nie so lank soos die eerste keer nie.

Hoe nader hulle aan Walvisbaai kom, hoe onstuimiger klop haar hart. Moedswillig ontleed sy dit nie, maar maan haar verraderlike hart tot kalmte. Sy lees en staar soms sommer net deur die venster na die stil, droë veld. Sy is glad nie van plan om hierdie wilde opgewondenheid wat van haar besit neem, ’n naam te gee nie.

Sy kom eers die Dinsdagoggend op Walvisbaai aan. Die skool het al die vorige dag heropen.

Anders as die eerste keer, is Louis Dinsdagoggend vroeg op die stasie om haar te kom ontmoet.

Hy hou haar hande in syne vas en Alet wonder of hy, indien die kloekende stasiemeester en Frau Wolf nie al om hulle was nie, haar met ’n soen sou verwelkom het.