Читать книгу Trzylecie - Stanisław Cat-Mackiewicz - Страница 27

I to jest cały sekret tej ziemi rodzinnej,

Przez swe ubóstwo cichej, a przez niego słynnej,

I to jest cały sekret tej ziemi dalekiej,

Owianej mgłą zieloną najzieleńszej rzeki,

Jaką jest szmaragdowy Niemen, który tędy

Przepływa, zamykając kraj kręgiem legendy.

Mogą ją wrogie armie tratować i palić,

Mogą dzieci jej wywieźć, domostwa obalić,

Mogą rozkazem piekieł zmieniać ją w pustynię –

Lecz tej siły nie złamią, ta siła nie zginie

Przygniatana stokrotnie, po stokroć dojrzewa,

Szumi po białorusku i po polsku śpiewa.

I to jest cały sekret twój, ziemio wieczorna,

Ziemio słodka, bo cicha; mądra, bo pokorna.

Jesteś natchnieniem naszem, o ziemio domowa,

Uczymy się na pamięć czarów twego słowa,

Gdyby cię nam zabrano podstępem czy siłą,

Zabranoby na zawsze smak pokory: miłość.