Читать книгу Wesele - Stanisław Wyspiański - Страница 25

 RACHEL

A pan mi zostawia siebie

 POETA

pani mnie interesuje

 RACHEL

ja się patrzę i miarkuję

 POETA

tak od pierwszego spojrzenia

 RACHEL

ach myśli pan, tak zniechcenia

 POETA

trzask gromu

 RACHEL

 spudłować można

 POETA

Otóż panienko wielmożna:

miłość, Amor, strzała złota

 RACHEL

Amor, Amor, bóg bożyszcze

rzuca się na pastwę oślep

i woła:

i zapalę i zniszczę

 POETA

Bellerofon leci oklep.

Pani poezyą przesiąkła;

Ledwo słówek parę brząkła

Muza pani, – a już błyski

 RACHEL

pan sądzi, że koniec bliski;

że mnie porwie Amor-bożek

 POETA

oto od stóp główy do nożek

Galatea

 RACHEL

 co, ja nimfa?

Tosamo mi właśnie powtarza

pewien koncypient jurysta

 POETA

więc go pani zaniedbuje,

że to człowiek pracy

 RACHEL

 limfa:

to jest taki, jak się zdarza

zbyt często, co tylko powtarza,

co kto drugi gdzie umieści

w poezyi albo w powieści;

nie indywidualista

 POETA

Pani żąda z pierwszej ręki

 RACHEL

jak od kwiatów, od jabłoni,

od chmur, słońca, żabek, gadu,

jak od kwitnącego sadu; —

cała ta poezya co goni

w powietrzu, którą wichr miata,

która co dnia świeża wzlata,

z wszystkiego fosforyzuje, – —

pan to pisze, ja to czuję,

więc

 POETA

 i czegóż pani życzy

 RACHEL

miodu, rozkoszy, słodyczy

miłości, roznamiętnienia

i szczęścia

 POETA

 a miłość wolna?…

 RACHEL

Ach marzyłam o tem zawsze

 POETA

a gdyby tak szczęście łaskawsze

pożaliło się jej biedy

 RACHEL

przestałabym marzyć wtedy