Читать книгу Wesele - Stanisław Wyspiański - Страница 27

 PAN MŁODY

Jakże ci tu na weselu

 POETA

zdaje mi się, żem pan młody

 PAN MŁODY

a mnie się widzi, że patrzę

na piękno i szczęście cudze,

że nie moje, to, co moje

 POETA

to są takie niepokoje —

a co mnie tam szczęście moje

czy nie moje, a bierz licho

 PAN MŁODY

tylko cicho, tylko cicho,

bo jak najdziesz twoje,

to tak jakbyś nalazł nutę

 POETA

Wiersze?

 PAN MŁODY

wrażenia, wrażenia najszczersze,

śpiewnik serdeczny, kantyczki,

całość w książce, komplet serca

i te wszystkie spotkania najpiersze,

i te wszystkie rozmowy u pola,

i w ogródku i we dworze,

w sieni, na przysionku, w komorze,

aż do ślubu, aże do kobierca:

komplet serca

 POETA

 to ciekawe,

że, co my rozumiemy przez prozę,

przetapia się na dźwięk, rymy

i że potem z tego idą dymy

po całej literaturze

 PAN MŁODY

zupełnie tak jak w naturze:

kwiat w swoim zapachu się lotni

i przychodzą różni markotni

tesame wąchać róże

 POETA

a gdyby tak ustroić się w róże

i wejść na ogromny stos

drzewa

i pokazać: jak śpiewa

człowiek, co w różach na czole

umiera

 PAN MŁODY

trzebaby lutni Homera

 POETA

A Los, a Atmosfera,

a ogień, a płomieni góra,

a czarna obłoków chmura,

coby się ze stosu wzbiła

 PAN MŁODY

Śmierć!?

 POETA

A to byłaby Siła!