Читать книгу Wesele - Stanisław Wyspiański - Страница 29

 CZEPIEC

Szczęść wam Boże

 OJCIEC

 pochwalony

 GOSPODARZ

pochwalony, ojcze, kumie, —

tyle gości od Krakowa

 OJCIEC

a bo lo nich to rzecz nowa,

co jest lo nos rzeczą starą,

inszom sie ta rzondzom wiarą,

przypatrujom sie, jak czarom.

 GOSPODARZ

A to dla nich nowe rzeczy,

to ich z ospałości leczy

 CZEPIEC

pan brat, – z miasta, – do nas znowu;

jak się panu na wsi widzi  POETA

jak u siebie za pazuchą

 CZEPIEC

tu ta ładniej, tam to brzydzij;

z miastowymi to dziś krucho;

ino na wsi jesce dusa,

co się z fantazyją rusa

 GOSPODARZ

gdyby wam tak…

 CZEPIEC

 nie powtórzyć; —

jakby kiedy, co, do czego,

myśmy, – wi sie, nie od tego; —

ino ktoby nas chcioł użyć, —

kosy wissom nad boiskiem

 OJCIEC

toście zawdy mocny pyskiem

 CZEPIEC

ino sie napatrzcie pięści,

niechno ino kaj-gdzie świsnę,

to słychać jak w ziobrach chrzęści

 GOSPODARZ

jak z tym żydem

 CZEPIEC

 tego zyda,

było, jak go hukne w pysk, —

juzem myśloł, że sie stocył,

on sie tylko krwiom zamrocył

a nie upod, bo był ścisk

a to było przy wyborze,

w sali w tym sokolskim dworze: —

po co sie bestyjo darła

a to tak z całygo garła; —

było, jak go hukne w pysk,

myślołem juz, że sie stocył,

on sie ino krwiom zamrocył,

a nie upod, bo był ścisk.

 GOSPODARZ

Toście Ptaka wybierali?

 CZEPIEC

A kiedy ptak, niechta leci

 POETA

macie ta skrzydlate ptaki?

 CZEPIEC

Ptok ptakowi nie jednaki,

człek człekowi nie dorówna,

dusa dusy zajrzy w oczy,

nie polezie orzeł w gówna, —

pon jest taki, a ja taki;

jakby przyszło co, do czego,

wisz pon, to my tu gotowi,

my som swoi, my som zdrowi.

 POETA

pokłońcie się byle komu,

poszukajcie króla Piasta.

 CZEPIEC

Pan mi razy dwa nie powi,

bo jo orze gront i basta,

znom, co kruk, a co pędraki,

bo jo orze grunt i basta.

 GOSPODARZ

brat mój wiele podróżuje

 CZEPIEC

Szkoda, że pon nie lubuje,

u nas wschodzi pikne żyto,

pon pszenice odlazuje;

pojon by sie pon z kobitą,

swoja rola, swoja wola,

swoje trocha, dobre i to.

 POETA

mnie to tak coś gna po świecie

 CZEPIEC

kaj ta znów

 OJCIEC

 nie rozumiecie;

panu trza powietrza dużo

 POETA

jestem sobie pan, żórawiec;

zlatam, jak sie ma na lato;

buduje se gniazdo z róż,

ciułam słomę z waszych strzech,

przysiadam na kalenice,

rozpatruję okolice:

daleko, czy blisko burz. —