Читать книгу Susanna M Lingua-keur 11 - Susanna M Lingua - Страница 8

__

Met haar tuiskoms bel Francesca haar broer onmiddellik om hom uit te trap omdat hy haar planne byna verongeluk het met sy voortvarendheid.

“Die barones is vreeslik verontwaardig! Sy sê jy het haar gemolesteer!” beskuldig sy Alberto.

“Ek het haar nié gemolesteer nie,” stry Alberto. “Ek wou maar net met haar vriende maak. Maar waarom het jy my nie vertel dat sy so onbeskryflik mooi is nie, Francesca? Ek dink jy moet hierdie wilde plan van jou maar liewer laat vaar. Die baron sal nooit so ’n beeldskone vrou vir jóú verruil nie …”

“Ek het nie jou mening oor die baron se smaak gevra nie, Alberto,” wys sy hom vererg tereg. “Sorg jy maar net dat jy jou deel van ons ooreenkoms nakom. Terloops, ek het vir die baron gesê dat ek jou môre na die villa sal bring om die barones om verskoning te vra. Ek hoop jy gedra jou môre soos dit ’n man met ’n goeie opvoeding betaam.”

“O, nou goed, ek sal my bes doen,” belowe hy halfhartig, haastig om aan Francesca se vervelige gesanik ’n einde te maak. Hy besef dat dit groot inspanning van hom gaan verg om sy hande van die skone Lizelia af te hou. Aan die ander kant sal hy eerder die onbereikbare Lizelia se hart kan wen as Francesca daarin slaag om Edoardo se huwelik te laat verbrokkel.

Alberto heg nie veel waarde aan sy suster se versekering dat sy die edelman in ’n japtrap weer na haar pype sal laat dans nie. Sy is nou wel lank, slank en gesofistikeerd – ’n lus vir die oog van diegene wat van swartkopmeisies hou. Maar as hý tussen haar en Lizelia moet kies, sal sy keuse beslis op die fyn, blonde Lizelia val. Hy glo ook nie ’n oomblik lank dat die baron so dom sal wees om so ’n mooi vrou vir Francesca te verruil nie. Sy suster mors net haar tyd en energie, en as sy na goeie raad wil luister, sal sy van Edoardo de Mashatini vergeet.

Ondanks sy twyfel oor die wenslikheid van sy suster se plan, is Alberto fyn uitgevat toe hy die volgende middag by Francesca se woonstel opdaag. Sy betrag hom met ’n kritiese oog van kop tot tone, en besluit dan dat hy aantreklik en netjies genoeg lyk vir die rol wat hy moet speel.

“Ek is bly om te sien jy het darem nie kop uitgetrek nie, Alberto,” begroet sy hom met ’n vriendelike glimlaggie.

“Ek weet nie wat my besiel om deel te hê aan hierdie speletjie nie, Francesca,” sê hy half ergerlik. “Dit is gemeen om iemand se huwelik doelbewus te vernietig. Maar jy sal tog nie in jou doel slaag nie. Edoardo se familie glo nie aan egskeidings nie.”

“Laat ons liewer gaan, voordat jy dalk kop uittrek,” lag Francesca hom saggies uit. “Ek is vasbeslote om Edoardo weer terug te wen, en ek gee nie om of dit gemeen is of nie. Hy het ’n paar maande gelede aan mý behoort en ek wil hom terughê.”

Alberto haal sy skouers op en volg Francesca voordeur toe.

Lizelia is besig om vir Edoardo uit ’n tydskrif voor te lees toe ’n werker in sy studeerkamer verskyn en die koms van Francesca en haar broer aankondig.

“So, dan het sy tóg haar voorbarige broer saamgebring,” merk Lizelia ergerlik op. “Ek hoop nie dit is my lot om hom geselskap te hou nie, Edoardo, want dan gaan ek my maniere vergeet en baie onbeleef met hom wees. Ek kan vreeslik onbeleef wees as ek wil, weet jy?”

“Moet jou nie oor Alberto verontrus nie, Lizelia, ek sal hom self geselskap hou,” stel Edoardo haar dadelik gerus. “Neem my nou na die ontvangskamer, en onthou, jou plek is langs my op die rusbank.”

“Toe maar, ek sal jou nie aan die genade van daardie twee oorlaat nie,” sê Lizelia toe sy sy arm neem. “Jy kan jou maar vir my vererg, maar ek sê jou reguit: Ek vertrou nie een van die twee nie.”

“Jy praat al weer uit jou beurt, meisiekind,” sê hy, sy stem sag en gemoedelik, en nie soos gewoonlik kil en ongenaakbaar nie.

“Nou goed, ek sal probeer om nie weer uit my beurt te praat nie,” belowe sy met ’n sagte laggie, en lei hom na die ontvangskamer waar hulle gaste reeds op hulle wag.

Alberto en Francesca kom dadelik orent toe Lizelia en Edoardo die vertrek binnekom. Alberto vra sy gasvrou nederig om verskoning vir sy voorbarige optrede die vorige middag.

“Dit was nie nodig dat jy my persoonlik om verskoning kom vra nie, meneer Bove,” wys Lizelia hom met ’n onpersoonlike stem tereg. “Jy kon dit net so goed oor die telefoon gedoen het …”

“Ek sal Edoardo na ’n stoel toe neem,” stel Francesca vinnig voor, “dan kan jy en Alberto hierdie misverstand tussen julle ongesteurd uit die weg ruim.”

Lizelia se stem is byna net so kil soos Edoardo s’n gewoonlik is toe sy Francesca vierkantig aankyk en met onversteurbare kalmte sê: “Gaan sit gerus, juffrou Bove. Ek sal self na Edoardo omsien. Ek het niks meer vir jou broer te sê nie. Daar is geen misverstand wat uit die weg geruim moet word nie.”

“Ek is jammer as ek iets verkeerds gedoen het,” stamel Francesca, rooi van ergernis en verleentheid.

Edoardo gee haar nie kans om meer te sê nie.

“Ek is nie bereid om die hele middag in die middel van die vertrek na jou verskoning te staan en luister nie, Francesca.” Hy wend hom na Lizelia. “Neem my asseblief rusbank toe, my beskermengel.”

Francesca en Alberto gaan ook sit. Edoardo begin ongeërg met Alberto gesels asof niks gebeur het nie, maar dit is duidelik dat Francesca ietwat van stryk is. Omdat Lizelia nog nie een maal vantevore getoon het dat sy Francesca se vriendskap met Edoardo afkeur nie, het Francesca haar onderskat en te gerus geword. Sy besef egter dat sy in die vervolg versigtiger sal moet wees. Dit sal haar hoegenaamd niks baat om haar Lizelia se onguns op die hals te haal nie, want dan gaan hulle deur vir haar gesluit wees. Sy ken Edoardo ook wanneer hy kwaad is en weet presies hoe ’n duiwel en ’n tiran hy kan wees.

Francesca is vreemd stil en afgetrokke terwyl Edoardo en Alberto oor wêreldsake gesels, maar toe hulle ná middagkoffie oor kuns begin gesels, besluit sy dat dit tyd geword het om aan die geselskap deel te neem.

“Ek het eendag iewers gelees dat u ’n groot versameling skilderye van onskatbare waarde het, baron,” kom dit belangstellend van Alberto. “Ek sou graag eendag die versameling wou sien.”

“Byna die hele versameling word in die De Mashatini- kasteel gehou. Ek vrees dit sal nooit aan die publiek vertoon word nie, meneer Bove,” sê Edoardo baie beslis.

“Jy kan gerus die barones vra om vir jou die deel van die versameling te wys wat hier in die villa gehou word, Alberto,” stel Francesca voor. “Jy gee mos nie om nie, Edoardo?”

Lizelia verstyf dadelik toe sy Francesca se voorbarige voorstel hoor. Sy wens uit haar hart dat Edoardo hierdie versoek moet weier, maar hy sê geredelik: “Gaan wys maar die skilderye vir hom, Lizelia.”

Lizelia se gesig is stroef en geslote toe sy van die rusbank af opstaan en die ontvangskamer saam met Alberto verlaat. Hulle stap met die trappe op wat na die ander twee verdiepings toe lei. Dan hoor sy Alberto met ’n pleitende laggie sê: “Moet asseblief nie so onvergenoeg lyk nie, barones. Jy is so mooi dat geen man dit ooit oor sy hart sal kry om jou leed aan te doen nie. Ek wil maar net ’n vriend wees, niks anders nie …”

“Baie dankie,” sê sy kil, “maar ék wil jou nie as vriend hê nie, meneer Bove. Ek het nog nooit van ’n voorbarige man gehou nie.”

Hulle bereik die tweede verdieping waar die skilderye en ander kosbare oudhede gehou word. Lizelia maak die vertrek se deur oop en laat Alberto ingaan, terwyl sy self in die oop deur bly staan.

Daar is ’n ligte frons op die jong man se aantreklike gelaat terwyl hy elke skildery oënskynlik noukeurig betrag. Hy kan nie die barones se afkeer van hom verstaan nie. Vroumense was nog altyd gretig om hom ’n guns te bewys en tot dusver kon hy na hartelus kus en keur onder die skone geslag.

Lizelia is so diep ingedagte waar sy in die oop deur staan dat sy nie eens opmerk dat Alberto na haar toe aangestap kom nie. Sy ruk soos sy skrik toe hy skielik sy arm om haar sit en haar nader trek. Verskrik sien sy hoe sy kop stadig afbuig, en sy weet intuïtief dat hy haar gaan soen. Die volgende oomblik ruk sy haar met geweld los uit sy omhelsing en vlug verward met die trappe af.

Lizelia is so verbouereerd en geskok dat haar voet halfpad met die trappe af gly. Met ’n benoude gil stort sy na onder en kom met ’n sagte kreun op die laaste trap tot stilstand.

Alberto, nou self bleek geskrik, is binne enkele sekondes langs haar. Hy steek sy hande uit om haar op te help, maar Lizelia klap sy hande weg en snou hom half histeries toe: “Los my uit, jou boef, en trap liewer uit die huis uit!”

“Wat gaan hier aan, Lizelia?” klink die baron se stem skielik agter Alberto op. Hoe hy so gou sonder hulp by die trap opgedaag het, weet niemand nie. Maar dit is vir almal baie duidelik dat hy woedend is.

“Meneer Bove wou my daar bo vasdruk en soen,” vertel Lizelia met ’n bewerige stem, onbewus van Mario, Gino, die huishoudster en Francesca wat nou ook by die edelman aangesluit het. “En toe ek van hom af wegvlug,” gaan sy voort, “gly my voet op die trappe en … Ek dink my arm het seergekry, Edoardo.”

Daar is ’n streng trek om die baron se mond en sy stem is onvriendelik toe hy sê: “Meneer Bove, verlaat asseblief my huis onmiddellik, en neem jou suster saam.”

Francesca is rooi van woede omdat Alberto al weer verbrou het. Maar dan dring dit tot haar deur dat Edoardo nie net haar broer uit sy huis uit weggejaag het nie, maar ook vir haar.

Sy is merkbaar bleek toe sy haar na die edelman wend en pleitend sê: “Edoardo, jy durf my nie straf vir my broer se oortreding nie! Ek het jou lief …”

“Jou liefde is heeltemal onnodig en ongevraag, Francesca. Ek is getroud, as jy dit miskien vergeet het,” wys Edoardo haar met ’n onverbiddelike stem tereg.

“Dit maak nie saak dat jy getroud is nie, Edoardo. Ek wil net vriende wees met jou … met julle. Ek kan nie glo dat jou gevoel vir my heeltemal dood is nie …”

“Jy maak jouself bespotlik, Francesca,” sê Alberto kwaad. “Kom ons ry liewer.” Hy wend hom tot die edelman. “Ek vrees u kan mans nie kwalik neem as hulle u vrou onweerstaanbaar vind nie, baron. Sy is beeldskoon … betowerend. Maar ek sal u nie weer lastig val nie, want ek gaan Rome vandag nog verlaat. Ek sê u eerlik, ek sien nie kans om in dieselfde stad as die skone barones te bly sonder om haar elke dag te probeer sien nie. Tot siens, baron … barones!”

Alberto neem Francesca ferm aan die arm en neem haar teen haar sin met hom saam.

“Ek sien jou gou weer, Edoardo!” roep Francesca vasbeslote oor haar skouer.

“Moet asseblief nie moeite doen nie, Francesca. Ek is nog steeds dieselfde blinde man wat jy ’n paar maande gelede laat staan het,” voeg hy haar onverskillig toe, en wend hom dan na Lizelia. “Ek sal mevrou Bartoldi ontbied om na jou beserings om te sien …”

“Jy het nie nodig om haar te ontbied nie, Edoardo. Sy, Mario en Gino is al drie hier,” lig Lizelia hom in. “Maar ek sal bly wees as iemand my net van die trap af wil ophelp.”

Die bonkige Gino is dadelik by en tel haar op asof sy so lig soos ’n veertjie is. Hy sit haar versigtig op ’n stoel neer. Lizelia sien hoe Edoardo die vertrek saam met Mario verlaat asof niks gebeur het nie; asof dit sommer ’n onbenullige, alledaagse ding is vir sy vrou om van ’n klomp trappe af te val; asof haar beserings hom nie in die minste kan skeel nie, al is dit sý vriende wat daarvoor verantwoordelik is.

Ek is maar net ’n werker en niks meer nie, dink sy afgehaal terwyl sy haar beseerde arm vashou. Dit sal vermetel van my wees om te verwag dat hy oor my besorg sal wees. Sy dink aan die harde woorde wat hy Francesca toegevoeg het. Hy wil haar seker maar net ’n bietjie straf vir die hartseer en pyn wat sy hom aangedoen het. Sodra hy haar genoeg gestraf het, sal hy sy sogenaamde huwelik tot niet maak en hom weer aan haar verloof …

“Het u baie seergekry, barones?” dring die huishoudster se besorgde stem deur tot die ongelukkige Lizelia.

Sy knik haar goudblonde kop en sê sag: “Dit voel of ’n trein my getrap het, mevrou Bartoldi. Maar ek sal bly wees as u net my arm, wat ontsettend pyn, sal verbind.”

Mevrou Bartoldi neem Lizelia se beseerde arm versigtig in haar hande. Dan hoor hulle Gino sê: “Ek stel voor dat ons die barones liewer hospitaal toe neem vir behandeling, mevrou Bartoldi. Die barones se arm mag dalk gebreek of gekraak wees.”

“Ja, ek dink jy het gelyk, meneer Borsetti.” Sy wend haar na Lizelia en verduidelik beleef: “Meneer Borsetti was ’n stoeier en het heelwat kennis van sulke beserings, barones. Dit is daarom beter om sy raad te volg.”

“Nou goed, ek is gereed om te gaan. Maar dit is nie nodig dat u ons vergesel nie, mevrou Bartoldi. Gino sal sorg dat ek niks oorkom nie. Hy het trouens nog altyd ’n wakende ogie oor my gehou.”

Net nadat Lizelia en Gino na die hospitaal vertrek het, ontbied Edoardo sy sekretaris, Angelo Calbo, na sy studeerkamer. Tot dusver het almal nog vir hom vertel hoe mooi Lizelia is, maar vanaand wil hy van Angelo weet wie nou eintlik die mooiste is, Lizelia of Francesca. Hy kan nie glo dat daar ’n mooier vrou as Francesca op die aarde is nie. Lizelia mag wel mooi wees, maar hy glo nie sy is mooier as Francesca nie.

“U het my ontbied, my heer die baron. Is daar iets wat ek vir u kan doen?” onderbreek Angelo se stem skielik Edoardo se gedagtes.

“Ja, maak die deur toe en kom sit. Ek wil vertroulik met jou gesels, Angelo,” antwoord die baron. Hy stoot sy lang bene gemaklik voor hom uit en vervolg sag: “Ek wil vanaand net die waarheid weet, moet dus nie eens probeer om my om die bos te probeer lei nie, want dit sal jou hoegenaamd niks baat nie. As ek uitvind dat jy vir my gejok het, sal ek jou onmiddellik uit my diens ontslaan.”

“Het ek al ooit vir u gejok, of u om die bos probeer lei, my heer die baron?” wil Angelo verontwaardig weet.

“Nee, jy het nie, my vriend, daarom weet ek jy sal vanaand ook eerlik wees,” sê Edoardo sag. “Sê vir my, wie is die mooiste, my vrou of signorina Bove? Almal sê my vrou is ’n beeld van ’n mens, maar ek het altyd gedink juffrou Bove is die mooiste vrou wat nog ooit geskape is …”

“Wel,” begin Angelo versigtig, “as u van donker dames hou, sal juffrou Bove seker vir u die mooiste wees. Maar as u van blonde dames hou, sal die barones vir u die mooiste wees.”

“En as ’n man nie omgee of die dame donker of blond is nie, wie is dan die mooiste van die twee?” wil die baron gemaak ongeërg weet.

“Wel, in daardie geval is die barones definitief die mooiste, my heer die baron …”

“In watter opsig is sy die mooiste, Angelo?” wil die edelman fronsend weet.

“Wel, wat my betref, is sy in elke opsig die mooiste. Ek het al baie filmsterre met blou oë gesien, maar die barones het die mooiste en die sagste oë wat ek nog ooit gesien het. Haar oë is so blou soos ’n winterhemel, blink en half deurskynend. Sy lyk amper soos Gina Lollobrigida …”

“Wat bedoel jy met amper?”

“Die barones is korter as Gina en haar gesiggie is ook fyner as Gina s’n, my heer. Haar hare is goudblond, en sy het ’n baie ligte vel.”

“Jy sê die barones is mooier as juffrou Bove?” sêvra Edoardo ingedagte.

“Baie mooier, my heer die baron. Sy pas ook baie mooier by u as juffrou Bove,” verseker Angelo die edelman baie ernstig.

“Dankie vir jou eerlikheid, Angelo,” sê Edoardo. “Solank ek blind is, moet julle almal die barones beskerm teen voorbarige mans soos juffrou Bove se broer. Ek het dit nog nie vantevore gemeld nie, en ek wil ook nie nou daaroor praat nie, maar daar is ’n geringe moontlikheid dat ek ná ’n oogoperasie weer sal kan sien. Ek het die oogspesialis drie maal besoek, en ’n week voor my troue het hy my verseker dat ek moontlik weer eendag sal kan sien. Maar ek verkies dat ons dit voorlopig geheim hou, want die moontlikheid dat die operasie sal slaag, is baie gering. Die spesialis weet ook nog nie wanneer hy die operasie sal kan uitvoer nie.”

Hulle gesels nog ’n rukkie oor sake wat die baron se aandag dringend vereis; dan kom Mario hom haal om vir aandete te verklee.

Edoardo is baie ontsteld toe hy aan tafel hoor dat Gino die barones sonder sy wete hospitaal toe geneem het vir behandeling.

“So, en waarom hoor ek nou eers daarvan, mevrou Bartoldi? Waarom is ek nie eers geraadpleeg nie?” wil Edoardo verontwaardig weet.

“My heer die baron, u het my vroeër opdrag gegee om na die barones se beserings om te sien …” verduidelik die huishoudster beleef.

“Ek was toe nie daarvan bewus dat sy so ernstig beseer is nie, mevrou Bartoldi,” sê hy bitsig. “Ek keur dit ten strengste af dat hier dinge in my huis gedoen word sonder my medewete. Hoe ernstig is die barones beseer?”

“Meneer Borsetti meen dat die barones se arm moontlik gebreek is, my heer die baron,” stamel die huishoudster ietwat verbouereerd. “Dan is die moontlikheid van inwendige beserings ook nie uitgesluit nie.”

“Dan moes sy baie hard geval het.” Dis eerder ’n stelling as ’n vraag.

“Die barones het nie net geval nie, sy het ook met die trappe afgerol, my heer die baron,” help mevrou Bartoldi hom reg.

Ná hierdie kort gesprek is die edelman vreemd stil en afgetrokke. Ná ete versoek hy Mario om hom na die klein sitkamertjie te neem, waar hy op die barones se tuiskoms sal wag en sommer ook na die aandnuus oor die radio sal luister.

Terwyl Gino geduldig in die hospitaal se wagkamer op Lizelia sit en wag, word sy sorgvuldig deur een van die geneeshere ondersoek. Daarna word daar ’n hele aantal x-straalplate van haar arm, haar rug en een been geneem.

Dit is byna elfuur toe die geneesheer weer sy opwagting by Lizelia maak en haar vertel dat haar linkervoorarm gekraak is en in gips geplaas sal moet word.

Dit duur gelukkig nie lank nie. Daarna word sy op ’n stoel uit die gipskamer na die wagkamer gestoot. Terwyl Lizelia van die stoel afklim, sluit die geneesheer ook by hulle aan.

“Ek vrees u het baie kneusplekke opgedoen, barones,” sê die arts besorg. “Ek stel voor dat u ’n dag of twee in die bed bly.”

“Ek sal daaroor dink, dokter,” glimlag Lizelia verwese. Sy groet en stap saam met Gino na die motor wat voor die hoofingang van die gebou staan.

Lizelia gee vrye teuels aan haar gedagtes terwyl Gino die motor behendig deur die verkeer stuur. Sy wens sy het geweier om saam met Alberto na die skilderye te gaan kyk. Dan sou al hierdie dinge nooit gebeur het nie.

Edoardo is seker baie kwaad vir haar omdat sy by die trappe afgeval het. Dit was seker baie moeilik vir hom om Francesca en haar broer te vra om die huis te verlaat. Hy moes dit natuurlik teen sy sin doen om die skyn te bewaar. Sy het so ’n voorgevoel dat hy haar voor stok gaan kry oor die hele onaangenaamheid. Hy is kwaad vir haar; dis hoekom hy vanaand geloop het sonder om vas te stel of sy seergekry het.

Lizelia se gedagtes dwaal nou weer na haar gevoel vir Edoardo, haar liefde vir hom wat nog so nuut is dat sy met huiwering daaraan dink. Sy weet sy is ’n gek om hom lief te hê, maar haar verraderlike hart laat hom nie voorskryf nie. Edoardo is die enigste man wat vir haar die maan kan laat skyn, die sterre kan laat skitter en die son enige tyd van die dag kan laat opkom … Hy is die enigste man wat sy nog ooit liefgehad het, en ooit sal liefhê.

Lizelia merk dat daar nog lig in die klein sitkamertjie brand toe Gino voor die voordeur stilhou en haar tot by die deur vergesel. Sy bedank hom vir sy hulp en stap dan binnetoe.

Sy stap saggies na die sitkamer om die lig af te skakel, maar steek verbaas in die deur vas toe sy merk dat Edoardo nog nie gaan slaap het nie.

“Is dit jy, Lizelia?” vra Edoardo wat haar hoor inkom het.

“Ja, dit is ek, Edoardo. Ek was onder die indruk dat julle almal al slaap. Ek wou nou net die lig afskakel.” Sy stap nader en vervolg huiwerig: “Jy lyk ’n bietjie moeg. Waarom het jy nie gaan slaap nie?”

“Ek het gewag om te hoor hoe ernstig jy beseer is,” sê hy.

“Ek waardeer jou belangstelling, maar dit was nie nodig dat jy jouself al die ongerief moes aandoen om wakker te bly nie. Ek is per slot van rekening maar net een van jou werknemers. As jy miskien bang was dat ek nie môre op my pos sal wees nie, wil ek jou dadelik gerusstel. Ek makeer feitlik niks. Net my arm het ’n bietjie seergekry, maar dit is niks ernstig nie …”

“Kom sit hier langs my op die rusbank, Lizelia … aan my regterkant,” beveel hy haar.

Sy gaan langs hom sit en sien hoe sy hand voel-voel oor die klam gips aan haar arm gaan.

“Ek dog jy sê dit is nie ernstig nie!” roep hy beskuldigend uit.

“Dit ís nie ernstig nie. My arm is net gekraak, nie gebreek nie,” verseker sy hom. “Moet ek Mario vir jou ontbied?”

“Is jy haastig om van my ontslae te raak, of vra ek te veel vrae?” hoor sy hom met agterdog in sy stem vra.

“Nee, ek dink net jy moes lankal in die bed gewees het,” antwoord Lizelia ewe geduldig.

“Nou goed, roep maar vir Mario om my kamer toe te neem,” stem die edelman bedaard in. “O ja, ek glo nie jy sal ooit weer van Alberto Bove las hê nie. Ek verstaan hy het woord gehou en Rome verlaat.”

“Dit is baie goeie nuus,” glimlag Lizelia goedig. “Dit is net jammer dat sy voorbarige gedrag ’n verwydering tussen jou en juffrou Bove veroorsaak het …”

“Moet jou glad nie daaroor bekommer nie. Francesca het my vroeër vanaand gebel om te sê dat haar broer die stad verlaat het, en om weer die vrede tussen ons te herstel,” verseker hy haar.

“Ek is om jou ontwil bly dat julle weer vriende is,” sê Lizelia met geforseerde blydskap. “Ek roep gou vir Mario, dan kan hy jou kamer toe neem.”

“Ontbied jou kamermeisie ook. Sy sal jou moet help verklee,” herinner hy haar.

’n Verwese glimlaggie raak aan die hoek van Lizelia se mond toe sy sê: “Dis waar, ek het vergeet dat ek op die oomblik net een hand het.”

Net nadat Mario opgedaag het, wens Lizelia die baron ’n goeie nagrus toe en verlaat die vertrek.

Lizelia se bedlamp is lankal afgeskakel, toe lê sy nog steeds aan die dag se gebeure en dink. Sy besef dat Francesca nou weer ’n gereelde besoeker aan die villa sal wees, en sý sal bepaald weer gedwee moet sit en kyk hoe die swartkop haar flikkers vir Edoardo gooi. Sy wens Edoardo wil nou gou ’n einde aan hierdie klugspul maak sodat sy terug Suid-Afrika toe kan gaan. Dalk sal sy hom, en haar liefde vir hom, dáár kan vergeet.

Die beeld van die aantreklike baron is maar altyd in haar gedagtes: sy raafswart hare wat hy glad agteroor kam, sy adellike gelaatstrekke en die regop, trotse houding van sy kop. Sy het al so dikwels gewonder hoe hy sonder die donkerbril lyk. ’n Mens sien hom nooit daarsonder nie. Sy dink aan sy sensitiewe mond, die mond wat Francesca dikwels geliefkoos het, en wonder hoe dit voel om deur hom geliefkoos te word. Hierdie gedagte veroorsaak ’n byna fisieke pyn in haar.

Lizelia voel hoe die trane warm agter haar ooglede brand, want sy weet dat sy nooit die voorreg sal hê om deur Edoardo geliefkoos te word nie. Sy liefde sal altyd net aan Francesca behoort.

Die slaap bly Lizelia ontwyk.

Haar lyf is oral waar dit gekneus is, seer, en haar hart voel net so seer en gekneus. Sy wonder hoe lank Tina en Marco nog in die buiteland gaan rondreis en wat hulle van die hervatting van die vriendskap tussen Edoardo en Francesca gaan sê.

Uiteindelik raak sy aan die slaap, maar dit is ’n rustelose slaap, want haar lyf is seer en haar arm pyn soms geweldig.

Maar soos ander oggende, is sy die volgende oggend vroeg uit die bed, onberispelik aangetrek en betyds vir ontbyt – al voel sy eerder daarna om in die bed te bly.

Edoardo-hulle is net besig om vir ontbyt aan te sit, toe Lizelia haar verskyning in die eetkamer maak.

Sy groet almal vriendelik, neem haar plek aan tafel in en sê sag: “Ek is jammer dat ek laat is, maar dit het ietwat langer geneem om aan te trek. Ek sal egter ’n punt daarvan maak om môreoggend vroeër op te staan.”

“Maar ek het verstaan dat u glad nie vandag moes opstaan nie, barones,” hoor sy die huishoudster besorg sê. “Meneer Borsetti sê die dokter het gisteraand aanbeveel dat u ten minste twee dae in die bed moet bly …”

“My liewe mevrou Bartoldi, jy moet nooit ’n dokter se woorde so letterlik opneem nie,” sê Lizelia tergend.

Sy wil nog meer sê, maar dan sê Edoardo met ’n baie besliste stem: “As dit die dokter se bevel is, Lizelia, kan jy gerus maar dadelik teruggaan bed toe. Jou ontbyt sal in die bed bedien word. En moenie probeer om my te flous nie. Ek sal self ná ete gaan seker maak of jy in die bed is.”

Edoardo is ’n man wat sy woord hou, want ’n halfuur na ontbyt bring Mario hom na Lizelia se kamer en help hom versigtig om op ’n stoel langs die bed te sit.

“Ek is vreeslik jammer dat ek nie vandag op my pos kan wees nie, Edoardo, maar ek kan nog vir jou uit die koerant voorlees en …” begin Lizelia verontskuldigend verskoning maak.

“Vergeet die koerant en rus,” maak hy haar dadelik stil. “Jy was reeds vroeër vanoggend ongehoorsaam deur die dokter se raad in die wind te slaan en op te staan. Ek dring daarop aan dat jy in die vervolg beter na jou gesondheid omsien. Maar wat ek eintlik wou sê, is dat ons verblyf hier in Rome haas verstreke is. Die tyd het aangebreek om terug te gaan na my kasteel toe – die De Mashatini-kasteel.”

“Waar is jou kasteel, Edoardo?” vra sy belangstellend.

“In Noord-Italië langs die Arnorivier, tussen Florence en Arrezzo,” sê hy. “Die kasteel is geleë bo-op ’n hoë, bosbegroeide koppie wat ’n mooi uitsig oor die rivier bied. Kan jy swem?”

“Ja, nogal taamlik goed,” verseker sy hom. “Maar hoekom vra jy?”

“Omdat daar ’n heerlike swemplek in die rivier is – naby my kasteel.”

Edoardo vertel haar van sy kasteel en van sy plaas in die Povallei, waar sy oom en neef die boerdery vir hom waarneem. Dan kom mevrou Bartoldi die kamer binne en kondig aan dat juffrou Bove in die ontvangskamer op die baron wag.

“Sê asseblief vir juffrou Bove dat die barones ongesteld is en dat ons vir die volgende twee dae geen besoekers ontvang nie, signora Bartoldi,” sê Edoardo met ’n gesteurde frons.

Lizelia se hart begin dadelik bly en opgewonde klop, maar haar opgewondenheid is van korte duur. Die huishoudster is nog besig om na haar werkgewer se opdrag te luister, toe die lang, rysige gestalte van Francesca ongenooi in die oop kamerdeur verskyn.