Читать книгу Susanna M Lingua Gunstelinge 4 - Susanna M Lingua - Страница 7

Na aandete neem die bedrywigheid in die hospitaal meteens af. Dis asof die personeel meteens tot stilstand gekom het, noudat dit haas tyd word vir die besoekers om op te daag.

Na ’n paar minute gaan haar kamerdeur oop en dokter Pereda en sy ma tree die vertrek binne. Dokter Pereda groet die meisie vriendelik en vervolg bedaard: “Ontmoet die señorita Rina Verhoef. Sy is oormôre drie-en-twintig jaar oud, maar ’n mens sal dit nooit sê nie, nè?” Hy draai na sy beeldskone pasiënt. “Dít is nou my moeder, señorita.”

Die ou dame verneem belangstellend na die jong meisie se gesondheid en na ’n rukkie vlot die gesprek sommer maklik, want Rina is nie skugter nie. Dit is ook nie lank nie toe gesels sy en die twee Peredas asof hulle mekaar jare al ken. Hulle noem Rina sommer op haar naam en sy noem die dokter ook op sy naam.

“Alvaro het my van jou onnutsige streke vertel,” glimlag die ou dame. “ ’n Lid van Conzalo se familie sal dit natuurlik nooit waag om hom uit te tart of selfs te weerspreek nie, daarom amuseer dit ons geweldig dat jy die moed en durf het om dit te waag, Rina.”

“Ek is bly dat ek nie ’n lid van sy adellike familie is nie, señora,” kom dit vriendelik van Rina. “Dit verskaf my groot genoeë om hom telkens uit sy waardigheid te skok. Hy glo mos almal wat nie Portugees is nie, is uitspattig en ver benede sy waardigheid. Maar nou gaan ek hom werklik rede gee om my as sodanig te beskou.” Sy kyk na haar bleek handjies wat op die wit lakens rus. “My naellak is ook gans te stemmig. Ek sal vir my bloedrooi naellak moet aanskaf vir die dag wanneer ek die hospitaal verlaat. Dit sal ideaal pas by so ’n eina minirokkie. Ek sal ook ’n bloedrooi lipstiffie moet gebruik, anders sal die prentjie nie heeltemal voltooi wees nie.”

Alvaro en sy ma lag albei hartlik.

“Rina, jy gaan jouself onherkenbaar mismaak met al daardie uitspattige goed,” vermaan Alvaro geamuseer. “Jy sal sowaar maak dat Conzalo ’n hartaanval kry. In elk geval, jy moet vir my ma sê watter rok sy vir jou moet bring om korter te maak.”

“Ek sal die rok maar sommer self korter maak,” bied die ou dame hulpvaardig aan.“Rina moet net vir my sê watter een en hoe kort sy dit wil hê.”

“Baie dankie, señora,” sê sy. “U kan maar self ’n rok kies. Aan my maak dit regtig nie saak watter een u kies nie. Enigeen sal aan die doel beantwoord.”

Daardie nag slaap Rina rustig en tevrede, gevolglik voel sy die volgende môre al heelwat sterker. Die ou lewenslus kruip al weer stadig terug in haar mooi, sielvolle blou oë. Haar vyf besoekers van die castelo De Valcada merk dadelik die tekens van beterskap op haar glimlaggende gesig toe hulle tienuur die oggend hul opwagting langs haar bed maak.

“Jy lyk vanmôre sommer baie beter, Rina, pequena,” laat die marquesa ingenome hoor nadat almal plaasgeneem het.

“Dankie, ek voel vanoggend baie beter, señora,” antwoord Rina. “Ja, ek dink Alvaro het my naam vanoggend van sy gevaarlys geskrap. Hy erken nou self dat ek nie meer halfpad sterwend is nie. Terloops, ek het sy ma gisteraand ontmoet toe sy my besoek het . . .”

“Alvaro moes gisteraand geen besoekers in jou kamer toegelaat het nie,” kom dit ongenaakbaar van die jong edelman.

“O, Alvaro het gesorg dat hul besoek my nie vermoei nie, señor,” verklaar Rina en voeg ewe goedig ’n stekie daaraan toe: “Alvaro het ’n besonder kalm en rustige geaardheid. Hy sê nooit dinge wat my bloeddruk kan opjaag nie.”

Rina merk hoe skerp en deurdringend die edelman haar aankyk. Haar blik skuif ongeërg na die vriendelike ou marquesa. Sy merk ’n glimlaggie om die ou dame se mond.

“Wat dink jy van Nina, my suster, Rina-kind?” hoor sy die marquesa vra.

“O, ek dink sy is ’n baie aangename dame,” sê Rina. “Sy herinner my nogal baie aan u.”

“Dis waar, ek, Ada en Nina aard baie na mekaar,” beaam die marquesa. “Ada was net in een opsig gelukkiger as ek en Nina, want sy het ’n seun en ’n dogter, terwyl ek en Nina slegs ’n seun het.”

“U kleinkinders sal hopelik vergoed vir die dogter wat u nooit gehad het nie,” troos Rina met al die wysheid ter wêreld. Maar die volgende oomblik begin haar oë ondeund vonkel. “As u seun nou net nie te lank wag om vir hom ’n vrou aan te keer nie,” gaan sy bedaard voort, “kan hy u nog met ’n dosyn kleinkinders vereer. Ek hoop van harte dat dit nie minder as ’n dosyn sal wees nie.”

Die kamer dreun soos die twee ou dames, Carla en Marco lag. Conzalo kyk haar slegs met ’n onpeilbare blik aan, ’n blik wat Rina met ’n vonkeling in haar oë maar sonder ’n sweem van ’n glimlaggie ontmoet.

“Elf dogters en een seun,” sê sy afgemete aan daardie onpeilbare blik wat so diep in haar oë staar.

Etlike oomblikke lank hou die edelman se donker, onpeilbare blik Rina s’n gevange. Toe kom sy stem meteens sag en bedaard: “Waarom so baie dogters en slegs een seun, señorita?”

“Omdat jou seun stellig na jou sal aard, señor,” antwoord sy ewe bedaard, “en twee van jou soort sal meer as genoeg wees in een gesin.”

Marco en Carla proes onderlangs, maar die waardige Conzalo maak asof hy dit nie eens hoor nie. Sy swart oë vernou meteens en nou kyk hy Rina stil, opsommend aan. Maar die meisie se tergende blik huiwer nie ’n oomblik voor syne nie. Sy volgende woorde slaan egter byna haar asem weg.

“Ek hoop van harte,” sê hy nog steeds pynlik bedaard, “dat jy die ma van daardie dosyn kinders gaan wees, en hulle moet al twaalf seuns wees, señorita.”

’n Oomblik lank weet Rina nie wat om te sê nie. Die man het die wind nou skoon uit haar seile geneem. Maar sy is nie ’n meisie wat lank van stryk bly nie. Sy ruk haar gou reg, kyk die edelman vas aan en begin saggies lag.

“Jy vergeet blykbaar dat ek ’n opgeleide onderwyseres is, señor,” glimlag sy. “Ek weet presies hoe om dissipline te handhaaf. Ek verseker jou dat my kinders eendag so soet soos engeltjies sal wees, al het ek ook twee dosyn. Maar ek sal eers baie seker maak dat hulle ’n sagmoedige en goed geaarde pa het, dit is nou net ingeval hulle dalk na hul pa aard, anders sal ek verplig wees om my duim ook op die pa se keel te hou.”

“Dit sal inderdaad ’n baie swak man wees wat met sulke behandeling gediend sal wees,” antwoord Conzalo.

“Juis,” glimlag sy tergend, “daarom is ek so pynlik kieskeurig wat ’n lewensmaat betref.”

Die marquês se donker blik rus skerp, deurdringend op die beeldskone meisie in die bed. Sy gevoelens is op hierdie oomblik soos botsende golwe wat kragte met mekaar meet. Geen vrou op aarde het dit nog ooit reggekry om sy emosies so ontsettend deurmekaar te skommel soos hierdie meisie met haar verdraaide idees nie. Sy is uittartend, dog beleef en verfynd; beeldskoon en vroulik, maar tog verraai haar kleredrag aan hom dat sy in ’n mate uitspattig en onbeskaamd is. Sy is belese met ’n akademiese agtergrond, maar beskik nietemin oor ’n pynlik verdraaide leefwyse. Hy het nog nooit in sy lewe so ’n deurmekaar mengsel in een persoon teëgekom nie. Hy weet eerlikwaar nie wat om van hierdie Suid-Afrikaner te dink nie

. . . en dis hierdie onsekerheid wat hom so hinder.

Dis waar, hy kan regtig nie besluit hoe hy oor haar voel nie. Die een oomblik maak sy wilde drange in hom wakker, drange wat nog al die jare sluimerend was, en net die volgende oomblik is sy weer onuitstaanbaar.

Rina se oë wyk nie ’n oomblik voor die edelman se skerp, deurdringende blik nie. Sy probeer die man se emosies in sy oë peil, maar hy is soos ’n geslote boek.

Die volgende oomblik kom hy waardig orent en gaan voor die venster staan, met sy hande diep in sy broeksakke geprop, kompleet asof hy hom met hierdie gebaar van ’n onbesonne daad probeer weerhou.

“Dis môre jou verjaardag, nè, Rina?” hoor sy die jong Carla met ’n vrolike stem sê. Sy kyk die jonger meisie aan en merk hoe die vreugde in haar bruin oë blink.

“Ja, dit sal maar ’n stil verjaardag wees, hier in die hospitaal. In elk geval, ek is vasbeslote om die hospitaal oormôre te verlaat.”

“Ek glo nie Alvaro sal jou oormôre al ontslaan nie, Rinakind,” val die ou marquesa haar besorg in die rede. “Jy sal nog gans te swak wees.”

“U het gelyk, señora, hy sal nie,” sê Rina met ’n alwyse glimlaggie. “Maar ek gaan myself ontslaan.”

“Wie gaan jou oormôre na die hotel vervoer, Rina? Alvaro?” vra Ada de Mora met vriendelike belangstelling.

“Señora, ek glo nie Alvaro sal tyd kry om my by die hotel te besorg nie. Hy is bedags ontsettend besig,” antwoord

Rina. “Ek sal hom maar vra om vir my ’n taxi te ontbied . . .”

“Jy doen niks van dié aard nie, Rina,” lê die marquesa haar ernstig die swye op. “Conzalo sal jou by die hotel besorg.”

“U is te goed vir my, señora,” stribbel Rina met ’n mooi glimlaggie teë. “Ek durf nie so dikwels van u vriendelikheid gebruik maak nie.”

“Vriendelikheid en menslikheid kos niks nie, Rina,” glimlag die ou dame. “Ons hou van jou en sal jou graag beter wil leer ken.”

“Ek glo nie u seun sal met u saamstem nie,” antwoord Rina met ’n glimlaggie en ’n ondeunde lig in haar oë. “Tot dusver het my gedrag hom nog net geskok. Maar dit is presies soos hy sê. Ek is ’n uitlander, gevolglik kan ’n mens niks beters van my verwag nie.”

Rina merk nie op hoe haar woorde ineens die jong edelman daar voor die venster laat verstyf nie, nog minder sien sy hoe hy omswaai en doelgerig op haar bed afstap. Sy is eers van sy lang, indrukwekkende gestalte bewus toe hy langs haar bed verskyn en met ’n onpersoonlike stem sê: “ ’n Mens kan altyd jou gedrag verbeter as jy maar net wil, señorita. Dit was nog altyd prysenswaardig as mense die goeie en edele dinge probeer nastreef.”

“Dit is makliker gesê as gedoen, señor,” antwoord Rina, nou behoorlik onnutsig, uitdagend en op haar stukke. “Sommige mense kry dit reg, ander nie. Dit hang natuurlik heelwat af van ’n mens se opvoeding en agtergrond, en ons uitlanders . . . Nou ja, aan ons is daar geen salf te smeer nie.”

“Ons kan gerus vir Rina se tuiskoms ’n partytjie in die castelo reël,” begin Marco.

Maar sy adellike neef maak hom dadelik stil deur met gesag te sê: “Ek vrees die señorita sal nog te swak wees om enige sosiale geleentheid by te woon, my liewe Marco.”

Hy jok nou, die duiwelskind, dink Rina met ’n geamuseerde vonkeling in haar oë. Hy probeer opsetlik keer dat sy nie ’n voet in sy castelo sit nie. Natuurlik bevrees dat haar kleredrag hulle in die verleentheid sal bring . . . Ja-nee, dis nooit anders nie.

“Jou neef het heeltemal gelyk, Marco. Ek sal beslis nie sterk genoeg wees om ’n partytjie by te woon nie,” sê sy.

“Maar ons moet vir jou ’n partytjie reël voor jou vertrek na Oporto, Rina,” hou Carla vol. “Ons kan jou mos nie sommerso laat gaan sonder om jou eers beter te leer ken nie!”

“Nadat ek die hospitaal verlaat het, sal ek nog ’n volle week hier in Lissabon vertoef, Carla. Julle is welkom om my elke dag te besoek. Ons kan elke dag op ’n verkenningstog gaan en die stad besigtig. Maar ek vrees my motor is ’n sportmotor en kan slegs aan drie mense sitplek verskaf.”

“Jy is dus vasbeslote om volgende week te vertrek, Rina?” sê-vra die marquesa.

Rina is bewus van die teleurstelling in haar stem, maar antwoord nietemin bedaard: “Ja, maar ek sal volgende naweek weer in Lissabon wees. Ek vertrek volgende Woensdag na Sintra en Estoril, maar sal stellig die Saterdag weer terug wees. Ek het Alvaro belowe dat ek daardie Saterdagaand saam met hom sal gaan dans en ook die volgende dag saam met hom en sy ma in hul villa sal verwyl. Ek sal dus óf die dag daarna vertrek, óf moontlik nog ’n week hier in Lissabon vertoef. Hierdie ongesteldheid van my het nou my reisplan ietwat omvergegooi.”

“Ek dink dit sal ’n goeie ding wees as jy nog ’n week in Lissabon vertoef, Rina, pequena,” kom dit besorg van die marquesa. “Dit sal jou ten minste die geleentheid gee om behoorlik aan te sterk.”

“Ek sal nog later finaal daaroor besluit, señora,” is egter al wat Rina sê.

Hulle gesels nog ’n halfuur, dan groet en vertrek haar gaste.

Die res van die dag ontspan Rina min of meer in ’n droomlose slaap. Na aandete is sy amper weer aan die slaap, toe Alvaro en sy ma haar kamer binnetree.

“Hoe lyk dit vir my of Conzalo se besoek jou al weer op my gevaarlys geplaas het, Rina?” groet Alvaro haar.

Rina groet die ou dame vriendelik en beantwoord Alvaro se vraag ewe lighartig.

“O nee, ek sal hom nooit daardie genot verskaf nie, wees verseker daarvan. Ek steur my glad nie aan sy preke nie.”

“Ek hoor jy wil oormôre die hospitaal verlaat,” sê hy ernstig.

“Ek het geen ander keuse nie, ek moet my motor by die doeane gaan haal. En moenie jy jou nou ook staan en snaaks hou soos jou adellike neef nie, Alvaro, want dan gaan ek baie kwaad word. En ek waarsku jou, ek is ’n vuurvreter as ek die joos in is.”

“My liewe Rina, of jy nou kwaad word of nie, ek kan jou nie oormôre al ontslaan nie,” begin Alvaro.

Maar Rina lê hom dadelik die swye op. “Jy het nie nodig om my te ontslaan nie, Alvaro.”

“Wat op aarde bedoel jy nou?” vra hy ietwat verward.

“Dis baie eenvoudig, my liewe dokter, ek ontslaan myself,” glimlag sy. “Ek verlaat die hospitaal op eie risiko.”

“Wel, ek kan jou nie belet nie,” kom dit ernstig van hom, “maar ek sal meer gerus voel as jy hier bly totdat jy volkome aangesterk het.”

“Moenie vrees nie, Alvaro,” stel sy hom dadelik gerus. “Ek sal my ’n volle week baie stil gedra. Jy kan elke middag kom inloer en jouself oortuig.”

“Rina-kind,” sê die ou dame, “ek het vir jou die rokkie kom wys wat ek korter gemaak het.”

Rina is in die wolke. Sy bedank haar hartlik vir haar moeite. Daarna kies sy die bykomstighede wat sy oormôre wil dra. Die ou dame belowe om môre ook die lipstiffie en naellak vir haar te bring.

“O, ek weet ek gaan myself liederlik mismaak,” glimlag die meisie ondeund. “Maar dink net aan die konserwatiewe marquês se gesig wanneer hy my so . . . e . . . uitgedos sien.”

“Dit sal vir hom natuurlik ’n groot teleurstelling wees,” meen Alvaro met ’n breë glimlag.

Rina lag hom slegs uit en verklaar ongeërg: “Nee wat, nie juis nie. Hy het dan mos al klaar die skok weg. Die res is van veel minder belang.”

“Jy moet ophou om die man so te versondig, Rina,” vermaan Alvaro.

“Wat gee ek om?” antwoord sy ietwat gevoelloos. “Hy het reeds met ons eerste ontmoeting laat deurskemer wat hy van my dink. Ek gee hom net ’n bietjie water op sy meul.”

“Conzalo gaan woedend wees,” voorspel Alvaro.

Rina lag hom net uit. “Laat hom wees wat hy wil. Ek hoop hy verloor sy pynlike waardigheid in so ’n mate dat hy sommer hardop swets. Dink net hoe vernederend dit vir hom sal wees, die waardige, trotse, onberispelike en heerssugtige marquês.”

“Jy kan nie stry nie, Rina, Conzalo is ’n baie aantreklike man,” kom dit glimlaggend van die ou dame.

“Wat my betref, is dit omtrent al waaroor hy beskik wat regtig die moeite werd is: sy uiterlike aantreklikheid en netheid. Die res van hom faal hopeloos.”

“Dit is omdat hy in die ou Portugese tradisie van edelliede opgevoed is, Rina,” verduidelik die ou dame. “Hy is nie van nature koud en streng nie, dis al die verantwoordelikheid wat op hom rus wat hom in so ’n streng en ernstige persoon verander het. Jy sal verstom wees, kind, as jy weet hoeveel verantwoordelikheid op Conzalo se skouers rus. Ons hele familie se wel en wee is sy verantwoordelikheid. Almal sien na hom op om raad en leiding, en vir almal moet hy as voorbeeld dien. Dit is maar net die verantwoordelikheid wat die familie betref. Sy ander verantwoordelikheid is sy talle sakeondernemings en sy plase.”

Nadat haar gaste vertrek het, verval Rina in stille bepeinsing. Sy dink aan al Conzalo se verantwoordelikhede en verpligtinge, maar sy kan nie juis sê dat sy vir hom jammer voel nie. Hy is gans te streng en onverbiddelik om jammerte by haar af te dwing. Nee, hy is beslis nie ’n bejammerenswaardige figuur nie. Sy sal eerder sê hy is ’n pynlik irriterende soort mens, om hom ewig met dinge te bemoei wat hom nie aangaan nie. Sy familie, sakeondernemings en plase hou hom blykbaar nie besig genoeg nie, daarom dat hy nog tyd vind om ’n vreemdeling te kritiseer . . .

So onder al haar getob deur, raak Rina eindelik aan die slaap.

Die oggend besluit sy dat sy heeltemal sterk genoeg voel om op te staan uit die bed en op ’n stoel te sit.

Die volgende oomblik tree Alvaro en die suster die siekekamer binne. ’n Paar treë van Rina af steek hulle albei verbaas in hul spore vas.

“Jou stoute, moedswillige, ongehoorsame pasiënt,” begroet Alvaro haar onderwyl hy haar met ’n streng blik meet.

“Alvaro, as jy my nog langer aankyk soos daardie adellike neef van jou, gee ek dadelik pad hier uit jou hospitaal,” werp Rina met ’n stadige glimlaggie terug.

Hy kom voor haar staan, kyk haar streng aan en verklaar baie ernstig: “Rina, jy sal nog maak dat ek en my dierbare neef albei aan hartverlamming beswyk. Wie het jou toestemming gegee om op te staan?”

“Ag, kom, moet nou nie maak asof jy nie weet nie, Alvaro,” glimlag sy guitig. “Jy weet net so goed soos ek dat ek eiereg gebruik het, en wat daarvan?”

“Wat daarvan? Jy gaan dadelik terug bed toe, natuurlik!”

“O nee, jy kry my nie uit hierdie stoel nie, jong!” lag sy hom uit. “Ek het my nie verniet kapot gesukkel om my kamerjas in die hande te kry nie. Ek weier beslis om nou al weer bed toe te gaan. Ek sit heeltemal gemaklik, dankie.”

“Rina, besef jy dat Conzalo bitter ontevrede gaan wees as hy moet weet dat jy eiereg gebruik en opgestaan het?”

“Dink jy ek is bang vir jou vername neef se ontevredenheid? Hy het geen seggenskap oor my nie, Alvaro. My lewe is my eie en ek sal daarmee maak wat ek wil, met of sonder jou neef se toestemming.”

“Rina, ek weet eerlikwaar nie hoe om dit aan jou te sê nie,” laat hy met ’n peinsende frons hoor.

“Ek begryp jou glad nie, Alvaro. Wat is dit wat jy vir my wil sê?”

“Jong, ek weet regtig nie hoe om dit te stel nie. Dis net dat

. . . wel . . . Conzalo was nog nooit in sy lewe so begaan oor ’n meisie soos wat hy oor jou is nie. Hy het my gisteraand weer die dood voor die oë gesweer as jy iets oorkom.”

“Ag, hy wil maar net oor almal baasspeel,” val Rina hom onverstoord in die rede. “Hy kan blykbaar nie lewe as hy nie oor almal baasspeel nie. Vergeet die man en wens my liewer geluk met my verjaardag, dan sê jy ten minste iets wat van belang is.”

Alvaro begin saggies lag. Hy wens haar hartlik geluk met haar verjaardag en vervolg dan weer ernstig: “Sal jy nie maar in vredesnaam in die bed klim tot na Conzalo se besoek nie? Ek waarsku jou, hy gaan jou uittrap, Rina.”

“Laat die man aan my oor, Alvaro, en moet jou glad nie oor hom verontrus nie. Ek is mans genoeg vir hom.”

Met ’n ligte skouerophaling verlaat die dokter Rina se kamer in die geselskap van die suster.

’n Halfuur later ontvang Rina drie pragtige ruikers van die De Valcadas, die De Moras en die Peredas, waarmee hulle haar gelukwens met haar verjaardag en ook ’n spoedige herstel toewens. Onderwyl die verpleegster die blomme in haar kamer rangskik, besluit Rina dat dit haas tyd is om haar voorkoms op te knap vir haar besoekers wat aanstons hul opwagting sal maak.

Nadat sy haar grimering opgeknap en haar hare gekam het, sit sy gemaklik agteroor en sluit haar oë, oorgehaal om ’n rukkie lekker te ontspan. Sy is ook byna aan die slaap toe haar kamerdeur meteens oopgaan en haar vyf besoekers van die castelo die vertrek binnetree.

Die drie vroue wens haar hartlik geluk met haar verjaardag en soen haar op die wang. Marco gee haar ’n warm handdruk, daarna kom Conzalo aan die beurt. Ook sý gelukwensing is hartlik. Maar tot almal se verbasing, neem hy haar regterhand en druk haar vingers baie teer teen sy lippe, kompleet asof hulle iets broos is wat by die geringste aanraking kan breek.

Rina bedank almal vir die mooi ruikers terwyl Conzalo onbeweeglik voor haar bly staan. Daar is ’n onpeilbare trek in sy ernstige oë toe hy bedaard vra: “Mag ek weet met wie se toestemming jy vandag opgestaan het, señorita?”

“Met my eie toestemming, señor,” glimlag sy.

“Wat sê Alvaro daarvan dat jy opgestaan het?” gaan hy ewe bedaard met sy ondervraging voort.

“O, hy het my baie ernstig verseker dat ek nog die oorsaak sal wees dat hy aan ’n hartaanval beswyk. Maar dit is sommer net praatjies. Hy weet net so goed soos ek dat ’n mens nie in ’n bed kan aansterk nie. En buitendien, hoe gaan ek môre by die hotel kom as ek nie sterk genoeg is om te loop nie?”

“Dit, señorita, is my verantwoordelikheid en glad nie iets waaroor jy jou hoef te bekommer nie,” antwoord hy, nog steeds pynlik bedaard, ofskoon sy oë haar streng, bestraffend aankyk.

Die volgende oomblik tel hy haar op asof sy ’n veertjie is. Hy beweeg na die bed, lê haar versigtig daarop neer en verwyder haar pantoffels eiehandig. ’n Tasbare stilte hang in die vertrek. Conzalo toring soos ’n berg oor haar, terwyl sy blik soos ’n swaard in hare boor. “Nou bly jy asseblief in die bed, señorita. En onthou, ek gaan geen verdere halsstarrigheid meer van jou verdra nie.”

Voordat die verbaasde Rina iets tot haar verdediging kan sê, trek hy die deken op tot onder haar arms. Daarna plaas hy haar pantoffels terug in die bedkassie en neem ewe waardig, asof niks op aarde gebeur het nie, plaas op die stoel waar sy flussies gesit het.

“Hoe voel dit om drie-en-twintig te wees, Rina?” verbreek Carla se stem meteens die stilte wat nog steeds in die vertrek hang.

“Presies dieselfde as wat dit gevoel het toe ek twintig was,” glimlag sy vir die jonger meisie. “Elke jaar bring natuurlik ’n mate van wysheid en besadigdheid mee, maar andersins voel ’n mens maar dieselfde. Wanneer jy drie-en-twintig jaar is, sal jy weet wat ek bedoel.”

“O, dan sal ek al getroud wees en moontlik ’n paar kinders hê,” lag Carla dat haar tande wit skitter.

“Ek sal nie so gou trou as ek jy is nie,” meen Rina.“Jy is nog baie jonk, Carla, niks ouer as ’n matriekmeisie in my land nie. Eintlik is jy ook nog te jonk om so ’n donkerrooi lipstiffie en swaar grimering te gebruik. Ek sal jou nog eendag wys hoe jy grimering met oorleg kan aanwend. Jy sal verbaas wees om te sien wat ’n verskil dit aan jou voorkoms kan maak. Jy is ’n baie mooi meisie, maar jou grimering is gans te swaar.”

“Kan jy my nie nou wys nie, Rina?” wil Carla opgewonde weet, soos alle jong meisies begerig om op haar mooiste te lyk.

“Wel, ek weet nie,” antwoord Rina, “my onderlaag sal te lig wees vir jou. Die lipstiffie wat ek gewoonlik saans gebruik, sal jou moontlik pas.”

“O, maar ek het my grimering in my handsak,” kom dit gretig van Carla.

“Nou goed, gaan was al daardie gemors van jou gesig af en kom sit hier by my op die bed,” beveel Rina.“Maar gee my solank jou handsak, ek wil sien hoe jou grimering en goed lyk.”

Onderwyl Carla haar gesig was, skud Rina die inhoud van die jonger meisie se handsak op haar skoot uit. Die grimering wat uit Carla se handsak kom, is byna genoeg om ’n skoonheidsalon mee te open.

Rina ondersoek elke buisie en botteltjie noukeurig, toets die kleur van die meisie se onderlaag op haar hand en vind dat dit ’n gesigpoeier is wat sy eie onderlaag bevat. Sy plaas die buisie en oogskadu eenkant. Die res bondel sy weer net so terug in Carla se handsak.

“Gee my asseblief my eie grimeersakkie aan, Carla,” sê sy nadat laasgenoemde haar gesig gewas het, “en kom sit hier langs my op die bed.”

Dit neem Rina nie lank om die meisie se gesig te grimeer nie. Dis duidelik dat almal ingenome is met haar handewerk.

“Nou toe nou, ek kom nou eers agter hoe ’n mooi suster ek het,” sê Marco tevrede.

“Ja, nou lyk sy baie mooier,” beaam Rina. Sy draai na Carla. “Gaan kyk self in die spieël daar teen die muur en vertel my wat jy van die nuwe Carla dink.”

Carla wip van die bed af en begeef haar haastig na die spieël, gretig om haar nuwe voorkoms te besigtig.

“O, Rina,” lag sy uitbundig, “ek ken myself byna nie! Sowaar, jy het ’n wonderwerk met my gesig verrig.”

“O nee, daar is geen wonderwerk verrig nie,” voeg Rina haar geamuseer toe. “Dis jy wat die werklike Carla nog altyd onder ’n klomp onnodige aanplaksels verberg het. Jy mag hierdie lipstiffie neem, gooi asseblief al daardie onnodige buisies en botteltjies weg. Jy het daardie gemors glad nie nodig nie, Carla. Wanneer jy eendag oud en vol plooie is, kan jy al daardie aanplaksels gebruik om jou plooie mee weg te steek.”

“Rina het heeltemal gelyk, Carla,” beaam haar ma. “Jy is nog gans te jonk vir swaar grimering, menina. Jy lyk nou sommer baie mooier.”

“Ek kan sommer sien dat jou dogters eendag voorbeeldige meisies gaan wees, Rina,” laat die marquesa met openlike goedkeuring hoor.

“Ek weet nie so mooi of dit wel die geval sal wees nie, señora,” sê Rina ondeund. “Ek dink stellig dat u seun ook nie met u saamstem nie. Hy sê voorbeeldige en respektabele meisies dra nie kortbroeke, bikini’s en eina minirokke nie, en hulle drink ook nie grappa nie. Nou wonder ek net hoe op aarde ek dit gaan regkry om my dogters ordentlik op te voed, terwyl ek self nie voorbeeldig en respektabel is nie. Ek sal hulle dus moet leer om nié die dinge te doen wat ek doen nie, en dis presies waar die moeilikheid gaan begin. Dogters is soms geneig om die ma na te boots . . . Nee, ek glo nie my dogters sal voorbeeldige kinders wees nie, señora. As hulle in my voetspore volg, sal hulle nie eens respektabel wees nie, wat nog te sê van voorbeeldig!”

“Ek sal nogtans baie graag jou dogters wil sien wanneer hulle so sestien, sewentien jaar oud is, Rina,” hou die ou dame vol. Sy weet Rina sê hierdie dinge slegs om Conzalo se siel te versondig.

“As ek net nie met ’n brandarm man trou nie, sal ek hulle vir seker vir u kom wys, señora,” belowe Rina met ondeunde pret in haar mooi blou oë.

“Jy moet net seker maak dat jy nie met ’n brandarm man trou nie, señorita,” kom dit onverwags van Conzalo.

“O, maar die liefde vra nie of ’n mens ryk of arm is nie, señor,” kom dit bedaard van Rina. “Ek sal nooit met ’n man trou wat ek nie waaragtig liefhet nie, al is hy nou ook ’n miljoenêr deur en deur. Geen geld ter wêreld kan liefde koop nie; altans, nie myne nie . . . Nee, die liefde moet spontaan kom; dit moet deel van my wees en my hele wese vul, ek moet voel hoe dit soos ’n blom in my oopkelk.”

“Het jy die professor só lief?” vra die marquês met ’n peinsende trek in sy oë.

Rina skud haar mooi, goudblonde kop stadig. “Ek hou van Herman as vriend, maar ek vrees ek het hom nie lief nie. As ek hom liefgehad het, sou ek tuis gebly het om naby hom te wees en nie hierdie uitgebreide reis deur Europa onderneem het nie, señor. Besef jy dat hierdie toer my ’n volle jaar in die buiteland gaan hou?”

“In daardie geval kan jy gerus ’n paar weke langer hier in Lissabon vertoef, Rina,” doen die marquesa aan die hand.

“As ek langer hier in Lissabon vertoef, sal daar nie tyd wees om Oporto te besoek nie, señora,” antwoord Rina. “Ek kan slegs ses weke in elke land vertoef. Ek weet nie eens hoe ek alles in Spanje in ses weke gaan besigtig nie.

“Daar is so baie interessante stede, en Granada moet ek beslis besoek. Ek moet eenvoudig na die Alhambra gaan en ook Sacromonte waar die sigeuners in grotte woon . . .”

“Ek sal jou nie aanraai om Sacromonte sonder ’n gids te besoek nie,” sê Conzalo ernstig. “Glo my, dit is gevaarlik vir ’n vreemdeling wat nie Spaans magtig is nie om die sigeuners se grotte alleen te besoek. Hulle sal jou sommer in die eerste grot beroof . . . Nee, Sacromonte kan jy nie waag om sonder ’n gids te besoek nie.”

“Dan sal ek maar ’n gids êrens moet opdiep, maar Sacromonte móét ek besoek,” hou Rina vol.

Die volgende oomblik tree Alvaro se ma, met ’n tas in die hand, die siekekamer binne. Sy plaas eers die tas in die kas waar Rina se kamerjas hang, daarna groet sy die aanwesiges en wens Rina hartlik geluk met haar verjaardag. Die meisie bedank haar vir die pragtige ruiker en nooi haar vriendelik om te sit.

Sy neem langs die marquesa plaas en vra belangstellend: “Hoe lyk dit, voel jy darem sterk genoeg om die hospitaal môre te verlaat, Rina-kind?”

“Ek het vanoggend al opgestaan, señora,” glimlag Rina, “maar señor marquês, lyk my, verkeer onder die indruk dat ek ’n volslae invalide is en in die bed hoort. Maar van môre af sal hy my nie meer soos ’n invalide kan behandel nie, want dan sal ek nie meer in die hospitaal wees nie.”

“Ja, dis maar moeilik om so lank in die bed te bly lê, veral vir ’n jong mens,” gee die ou dame toe. “In elk geval, jy lyk vandag baie beter, al is jy nog ontsettend bleek.”

Hierna draai sy na haar familie en verneem belangstellend na hul gesondheid. Na ’n rukkie bespreek die drie ouer vroue Carla se nuwe, jeugdige voorkoms, totdat die klokkie aankondig dat besoektyd verstreke is.